Αρχείο ετικετών για: Q&A

Q&A Σκηνοθετών, Κυριακή 10/9

Q&A Σκηνοθετών, Κυριακή 10/9

Q&A ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ, ΚΥΡΙΑΚΗ 10/9

10 Σεπτεμβρίου 2023

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 46ο Φεστιβάλ Δράμας, δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του Φεστιβάλ, που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος. Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για τη δουλειά τους, οι διαγωνιζόμενοι στη σημερινή, τελευταία, παρουσίαση:

ΕΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

«Αερολίν» (Αλέξης Κουκιάς-Παντελής). Παρών ήταν και ο Μιχάλης Μαθιουδάκης (σεναριογράφος)

«Η ταινία ήταν δύσκολη, πολλά location κάθε μέρα, πολύ μεγάλο casting, γυρίστηκε σε έξι μέρες, αλλά ήμασταν καλή παρέα, με πολλή υποστήριξη από όλους. Πάρα πολύ καλή ήταν η Δήμητρα Βλαγκοπούλου που μόλις πρόσφατα πήρε το βραβείο ερμηνείας για την ταινία της Σοφίας Έξαρχου «Animal» στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο. Σχετικά με το θέμα της ταινίας, κι εμείς δουλεύουμε για να ζούμε, έτσι ώστε το σινεμά να γίνεται σε δεύτερο χρόνο. Για τους ηθοποιούς τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα, ωστόσο το focus μας δεν ήταν τόσο πάνω στη δυσκολία της εργασίας. Ξεκινήσαμε την ταινία με θεματική το πόσο δύσκολες είναι οι ανθρώπινες σχέσεις σε αυτή τη ζωή. Δηλαδή πόσο δύσκολο είναι όταν πρέπει να δουλέψεις και να έχεις ταυτόχρονα και καλλιτεχνική φιλοδοξία. Και πόσο δύσκολο είναι για κάποιον να ισορροπήσει την προσωπική του ζωή με τις φιλοδοξίες και τον βιοπορισμό».

«Διάλεξε Χέρι» (Σταύρος Κωστόπουλος). Παρών και ο Δημήτρης Τσίκλης (ηθοποιός)

«Ο ήρωας εξιδανικεύει τον άνθρωπο που έχει δίπλα του, όντας παράλληλα φίλος του αλλά και στην πραγματικότητα η σχέση που θα ήθελε να έχει, και δεν την έχει. Δηλαδή είναι ερωτευμένος με έναν άνθρωπο αλλά πρόκειται για τον ίδιο που είναι φίλος του, έτσι ό, τι κάνει και σκέφτεται είναι στο μυαλό του. Πολλές φορές μέσα από την οικειότητα και την αγάπη που υπάρχει ανάμεσα σε φίλους, δεν είναι πάντα κατανοητό ότι μερικές φορές ξεπερνιέται αυτή η λεπτή γραμμή».

«Λευκά Χριστούγενα 1948» (Αντώνης Βαλληνδράς). Παρόντες οι Αλεξάνδρα Δυράνη Μαούνη (σεναριογράφος), Μιχάλης Γκατζόγιας (διεύθυνση φωτογραφίας), Βασίλης Κουτσογιάννης (ηθοποιός)

«Όταν διάβασα το αντίστοιχο διήγημα από το βιβλίο «Ντεπό» του Σκαμπαρδώνη, θυμήθηκα τις ιστορίες που μου έλεγε ο παππούς μου από τον πόλεμο του ‘ 40. Συγκινήθηκα από την ιστορία. Αυτό ήταν και το θέμα που ήθελα να κάνω ταινία, παρόλο που δεν περίμενα ότι θα πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο, αφού τη θεωρούσα δύσκολη και ακριβή παραγωγή εποχής. Με ενδιαφέρει το τραύμα και ο διάλογος με το παρελθόν. Την ιστορία την είδα κινηματογραφικά μπροστά μου σε μια περίοδο που ένιωθα την ανάγκη να κάνω ταινία, μετά από πολλά χρόνια. Πάντα ψάχνω να ασχοληθώ με ένα θέμα όπου θα κάνω μια έρευνα, θα ασχοληθώ και θα έχω ένα κίνητρο. Η ταινία γεννήθηκε στο Pitching Lab της Δράμας».

«Εάν σου πω τις αναμνήσεις μου» (Μαρία – Έλενα Μητροδήμα). Παρόντες οι Γιώργος Φρέντζος (διεύθυνση φωτογραφίας) και Λία Αντωνέλλη (σκηνογράφος)

«Ήθελα να κάνω μια ταινία για τη μνήμη και τη σημασία της, πώς μπορούμε να την εμπιστευτούμε, πώς μπορούμε να πενθήσουμε. Ο χορός αναδύεται σε ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία της ταινίας, καθώς είναι ο προσωπικός τρόπος να επικοινωνηθούν συναισθήματα. Πρόκειται για κάτι απόλυτα λυτρωτικό».

«Μέχρι να με δεις» (Ελεάννα Σαντοριναίου). Παρών και ο Άρης Κοτρώνης Βέττας (παραγωγός)

«Νομίζω ότι όλοι έχουμε έναν άνθρωπο που συνδέουμε πολύ έντονα με ένα φαγητό της μαμάς ή της γιαγιάς. Έτσι ένιωσα κι εγώ ότι είναι ένας πάρα πολύ ωραίος τρόπος να χαιρετήσεις έναν πολύ δικό σου άνθρωπο. Το πένθος είναι κάτι πάρα πολύ ιδιαίτερο και πάρα πολύ προσωπικό. Ήθελα συνειδητά να δείξω αυτόν τον περίεργο άνθρωπο που ίσως με έναν πολύ ακραίο τρόπο θέλει να πενθήσει, αρνούμενος να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει. Επομένως και ο θεατής να μην καταλάβει που το πάει. Πολύ νωρίς καταλαβαίνεις πως δεν είναι ένας άνθρωπος τόσο περίεργος, απλά έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να συνδέεται με τη μητέρα του. Το τέλος της ταινίας με πλάνα από τότε που ο ήρωας ήταν μικρός και κρατά μια κάμερα, καταδεικνύει ότι η μητέρα του ήταν εκείνη που του την είχε χαρίσει»

«Buffer Zone» (Σάββας Σταύρου)

«Ήθελα να κάνω μια ταινία για το πώς μας ενώνει η μουσική, αλλά και να εξερευνήσω το θέμα της Κύπρου, καθώς κλείνουν 50 χρόνια τον επόμενο χρόνο από την εισβολή. Είχα την ιδέα να εξερευνήσω την ιδέα του queer κομματιού που ζούμε και σκέφτηκα τι καλύτερο να κάνω από το να έχω δυο στρατιώτες και από τις δυο πλευρές, να επικοινωνούν μέσα από μουσική και τραγούδια που γνωρίζουν επειδή δεν μιλούν την ίδια γλώσσα. Και κάπως να ερωτεύονται με αυτόν τον τρόπο».

ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

«Offline» (Mauritz Brekke Solberg και Daniel Fure Schwarz)

«Μια μαύρη κωμωδία για το χώρο της διαφήμισης που θίγει θέματα ρατσισμού, καθώς σε ένα επαγγελματικό meeting, εξετάζεται το ενδεχόμενο να συμφωνήσουν όλες οι πλευρές στην τελική εκδοχή του project. Ωστόσο όταν ο πελάτης σχολιάζει πως δύο από τους μαύρους ηθοποιούς μοιάζουν υπερβολικά μεταξύ τους και κάτι πρέπει να γίνει για να αλλάξει κάτι, είναι η στιγμή που αναδεικνύεται το πρόβλημα. Η ιστορία μεταξύ άλλων θίγει και το πόσο απομακρυσμένος από την πραγματικότητα είναι πολλές φορές ο χώρος της διαφήμισης, καθώς μοιάζει να ζει και να κινείται πολλές φορές σε ένα παράλληλο σύμπαν».

«The River and the Labyrinth» (Ian Capillé)

«Η ιστορία αντλεί βιωματικό υλικό από την εποχή που ζούσα σε ένα διαμέρισμα μαζί με δυο κοπέλες που είναι και οι ηθοποιοί της ταινίας. Στη μια όχθη του ποταμού Τάγου, η Κλάρα έχει μόλις εγκατασταθεί στο νέο της διαμέρισμα, ενώ στην αντίπερα όχθη, ένας άντρας περιπλανιέται μέσα στη νύχτα. Ο χρόνος κυλάει και τα όρια σταδιακά συγχωνεύονται, καθώς ό,τι έμεινε πίσω στο παρελθόν, μοιάζει να μπορείς να το ξαναβρείς μπροστά σου στο μέλλον. Η πραγματικότητα συνδέεται με το όνειρο. Είναι μια διαδικασία που αγαπώ να δουλεύω πάνω σε αυτήν, καθώς η ταινία δεν μου αρέσει να δίνει λύσεις και θεωρώ ότι πρέπει να αφήνει αρκετά πράγματα ανοιχτά σε σχολιασμούς».

«The Age of Innocence» (Maximilian Bungarten)

«Η ταινία ξεκινά από μια ντοκουμενταρίστικη διάθεση και συνεχίζει περνώντας σε ένα πιο συμβολικό και ανοιχτό φινάλε. Όταν ο πρωταγωνιστής που δουλεύει σε εργοτάξιο, μπαίνει σε ένα δάσος που είναι απαγορευμένη περιοχή, ξεπερνά με αυτόν τον τρόπο κάποια όρια. Ίσως να οδεύει και προς την απελευθέρωσή του. Από την ταινία δεν απουσιάζουν και συμβολικά στοιχεία, όπως ο δεμένος γυμνός άνδρας που βρίσκει ο πρωταγωνιστής και τον οποίο απελευθερώνει, κάτι που συνδέεται με την προσωπική, ψυχική του κατάσταση»

KIDDO

«Αστρογορίλας» (Βασίλης Καλέμος). Παρών και ο Τάσος Μπατσούλης (συν-σεναριογράφος και ηθοποιός)

«Ταινία επιστημονικής φαντασίας με οριακά καλτ αναφορές σε παλιότερες ταινίες, μιλάει για την επικοινωνία και το αίσθημα του ανοίκειου. Ο χαρακτήρας συνειδητοποιεί στο τέλος ότι αυτό που χρειάζεται είναι μια εποχή να ταυτιστεί κι έναν άνθρωπο να μιλήσει. Για αυτό και είναι μια ταινία για όλο το κοινό, και το παιδικό. Χρησιμοποιούνται διάφορες τεχνικές του παλαιού κινηματογράφου, όπως μινιατούρες, stop motion, σκηνικά ζωγραφισμένα, αλλά και αρχειακό υλικό».

Q&A Σκηνοθετών, Σάββατο 9/9

Q&A Σκηνοθετών, Σάββατο 9/9

Q&A ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ, ΣΑΒΒΑΤΟ 9/9

9 Σεπτεμβρίου 2023

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 46ο Φεστιβάλ Δράμας, δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του Φεστιβάλ, που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος. Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για τη δουλειά τους, οι διαγωνιζόμενοι στη σημερινή παρουσίαση:

ΕΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

«Μidnight skin» (Μανώλης Μαυρής)
Παρούσα ήταν και η Ρομάννα Λόμπατς (ηθοποιός)

«Πηγή έμπνευσής μου γι’ αυτήν την ταινία ήταν ένας εφιάλτης της μητέρας μου. Είναι μια πιο προσωπική ταινία, με θέμα τη μοναξιά της ηρωίδας που πυροδοτεί τη σταδιακή μεταμόρφωση της σε δένδρο. Η μονάδα απέναντι στο γενικό σύνολο. Το όνειρο αυτό θα μπορούσε να μην έρχεται σαν εφιάλτης, όμως έτσι το βιώνει η κοπέλα, μια νοσηλεύτρια, κι επιλέγει να μην ξανακοιμηθεί. Έγραψα τον ρόλο για την Ρομάννα και επέλεξα ως δέντρο τον ευκάλυπτο, γιατί ήθελα να σχετίζεται με το επάγγελμα της ηρωίδας -ο ευκάλυπτος έχει ιαματικές ιδιότητες. Το χρώμα του δέρματος της Ρομάννας άλλωστε μοιάζει λίγο με αυτό του ευκάλυπτου. Επίσης μου άρεσε η μυρωδιά του δέντρου αυτού».

Η Ρομάννα Λόμπατς, που διαγωνίζεται για έβδομη φορά στη Δράμα, είπε πως «η ταινία έχει σημαντικές κλιμακώσεις, πράγμα που σημαίνει πως είναι απαιτητική από ερμηνευτικής πλευράς. Είναι δύσκολο να μπαινοβγαίνεις σε τόσο μεγάλες συναισθηματικές αλλαγές», εξομολογήθηκε.

Η σκηνή της θάλασσας ήταν πολύ δύσκολη. «Την βίωσα σαν πόλεμο», λέει ο Μ.Μαυρής, εξηγώντας πως «το πρώτο μέρος της ταινίας ήταν body horror, με καφκικά στοιχεία. Tο δεύτερο όμως πιο ποιητικό, πιο υπαρξιακό, οι τόνοι της ταινίας αλλάζουν. Η μεταμόρφωση φέρνει την ηρωίδα  κοντά στην ανθρώπινή της φύση και την βγάζει από το περιβάλλον που την οδηγεί σε αυτήν την μοναχική ζωή».

«Α piece of liberty» (Αντιγόνη Καπάκα)
Παρούσα ήταν και η Φελίς Τόπη (ηθοποιός)

«Άρχισα να γράφω την ταινία το 2019, όταν σπούδαζα στην Αμερική. Πήγαινα από το Λος Άντζελες στη Ν.Υόρκη και οι performers του δρόμου ήταν παντού. Μου φαινόταν σουρεάλ που ντύνονταν με σύμβολα. Και οι δύο χαρακτήρες που επέλεξα για την ταινία, το Άγαλμα της Ελευθερίας και ο Τζόκερ συμβολίζουν το ίδιο πράγμα, απλώς ο Τζόκερ, υπερασπίζεται λίγο πιο άναρχα την ελευθερία μας, κι αυτό είναι λίγο πιο κοντά σε μένα. Στο γύρισμα είχαμε ένα άγαλμα για σπάσιμο, αλλά ενώ πιστεύαμε πως το γύρισμα θα ήταν πιο δύσκολο στο αστυνομικό τμήμα, η μεγάλη δυσκολία ήταν τελικά στην Πλατεία Κοτζιά. Χάρηκα που στην προβολή γέλασε ο κόσμος. Με όσα γίνονται καθημερινά τα τελευταία χρόνια, που κατακρεουργείται η ελευθερία μας, χρειάζεται κάπου λίγο χιούμορ και τρέλα. Για να βρούμε αυτά τα κομμάτια της ελευθερίας μας…».

Η Φ.Τόπη είπε πως η μεταμόρφωσή της σε άγαλμα της Ελευθερίας ήταν απαιτητική, αν και ως ηθοποιός που συνεργάστηκε με τον Σίμο Κακάλα στο θέατρο, «δούλευα χρόνια μάσκα και είχα ξανακάνει καλούπι. Εδώ όμως η κάμερα είναι πολύ κοντά σου, ήταν πολύ διαφορετικό».

«Cargo» (Γιώργος Σερβετάς)

«Η ταινία είναι ένα Sci-Fi που δούλευα εδώ και πολλά χρόνια, ξεκινώντας από το λοκντάουν. Την εποχή εκείνη άρχισα να γράφω καθημερινά κειμενάκια που ανέβαζα στο ίντερνετ με άντρα αφηγητή. Στην ταινία ο αφηγητής είναι γυναίκα, φαίνεται πως ήρθα στα λογικά μου! Ηθελα να είμαι ευέλικτος στην ταινία, τα πράγματα να μην είναι αυστηρά οριοθετημένα ως προς την κίνηση της κάμερα, νοσταλγούσα τις mini DV καμερούλες και νομίζω πως αυτό φαίνεται. Ακολούθησα μία ανορθόδοξη πορεία, γιατί η πρώτη μου ταινία δεν ήταν μικρού μήκους, γύρισα κατευθείαν μία μεγάλου μήκους. Αυτή είναι η πρώτη μου μικρή. Ένοιωσα σαν πρωτάκι, με την μικρού μήκους  συνειδητοποίησα ότι μου αρέσει να κάνω εικόνες, ενώ με τη μεγάλη εγκλωβίζεσαι με έναν τρόπο στις υποχρεώσεις σου. Η μικρή φόρμα είναι πιο απελευθερωτική, σου δίνει μεγαλύτερη δυνατότητα για πειραματισμούς. Ούτε θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι σου αν κάτι πάει στραβά. Εδώ υπάρχει περισσότερος χώρος για πράγματα πιο προσωπικά».

«Παρακαλώ, περιμένετε» (Καρίνα Λογοθέτη)
Παρών ήταν και ο Βασίλης Ζλατάνος (σενάριο, μουσική, ήχος)

«Η αρχική αφορμή της ταινίας ήταν η ιδέα της AbFab Productions να δημιουργήσουν κάποιοι σκηνοθέτες μικρού μήκους ταινίες με γενική θεματική τον Covid. Εμείς μιλήσαμε για τη συνεχόμενη λούπα της καραντίνας, τη διαχείριση της μοναξιάς. Προσωπικά πέρασα την καραντίνα με δικούς μου ανθρώπους και ήταν τέλεια. Όμως συγκέντρωνα πληροφορίες για το πώς βίωναν γνωστοί και φίλοι αυτήν την κατάσταση. Η ηρωίδα με το που πάει να επικοινωνήσει, ακούει ήχους τρυπανιού, και άλλους ήχους που πριν, σε άλλες συνθήκες, δεν θα προσέχαμε καν. Ο χορός όμως στο τέλος της ταινίας την απελευθερώνει. Όλοι οι άσχημοι ήχοι που ακούγονται στην ταινία, «χτίζονται» σιγά σιγά και οδηγούν σε αυτόν τον χορό».

Ο Β.Ζλατάνος είπε πως, αναφορικά με τη μουσική, επέλεξε τελικά «ένα ορχηστρικό κομμάτι που βοήθησε την κοπέλα να είναι πιο ελεύθερη κινησιολογικά, καταφέρνοντας να “κλειδώσει” απ΄έξω όλους τους άλλους ήχους και να μείνει μόνη της».

«Αθαλάσσα» (Aργυρώ Νικολάου). Παρόντες ήταν ο Ιωάννης Ευαγγελίδης (παραγωγός) και ο Νεκτάριος Θεοδώρου (ηθοποιός)

Ο Ιωάννης Ευαγγελίδης εξήγησε πως η ταινία βασίζεται στη μαρτυρία του ιατρού, φυματιολόγου πατέρα του Τάκη Ευαγγελίδη για το σανατόριο “Αθαλάσσα”, την εποχή (1936) που στην Κύπρο θέριζε η φυματίωση. «Είναι αρκετά γνωστή στην Κύπρο η ιστορία του από το βιβλίο «Στα σύνορα της σιωπής». Θα μπορούσε ενδεχομένως να γίνει και μεγάλου μήκους ταινία.  Προσπαθήσαμε να δείξουμε την ενσυναίσθησή του προς τους ασθενείς. Αλλά και το πόσα κοινά είχε εκείνη η εποχή με την πανδημία που τώρα περάσαμε. Τότε ο κόσμος δεν πίστευε πως μπορούσες να γίνεις καλά, νόμιζαν πως η ζωή σου τελείωσε κι ακόμα κι αν γινόσουν καλά κανείς δεν σε ήθελε. Ο πατέρας μου κρατούσε κρυφό το ότι νόσησε κι εκείνος κάποια στιγμή στο σανατόριο. Ήξερε πως αν το έλεγε θα τελείωνε η καριέρα του. Υπήρχαν πολλές ιστορίες γύρω από αυτό που θα μπορούσαν να είχαν ειπωθεί σε ταινία…»

«Το γεγονός πως έπρεπε να ερμηνεύσω ένα πραγματικό πρόσωπο μου δημιουργούσε άγχος», εξομολογήθηκε ο Ν.Θεοδώρου. «Καθώς μάλιστα ήταν και τα παιδιά του στο γύρισμα.  Είχα στη διάθεσή μου μόνο φωτογραφίες του –βίντεο του υπήρχε μόνο σε μεγάλη ηλικία».

 «Super» (Νικόλας Κούλογλου)

Παρόντες ήταν και οι Αργύρης Πανταζάρας (ηθοποιός), Ευθαλία Παπακώστα (ηθοποιός) και Κωνσταντίνος Kουκουλιός (διευθυντής φωτογραφίας)

«Είμαι σεναριογράφος και ήθελα να κάνω μια ταινία μπλα-μπλα, που να έχει και αυτοσχεδιαστικά στοιχεία. Η Θάλεια κι εγώ είμαστε φίλοι από παλιά, και καθώς είχαμε και οι δύο σχέσεις που είχαν κλείσει τον κύκλο τους, μιλάγαμε πολύ γι’ αυτό τότε. Κάποιοι λένε πως από τα μικρότερα προβλήματα του κόσμου, ο χωρισμός είναι το μεγαλύτερο. Ήταν η πρώτη φορά που σκηνοθέτησα ταινία και τα γυρίσματα έγιναν μέσα σε τέσσερις νύχτες γιατί χώρος δράσης ήταν ένα σούπερ μάρκετ που βέβαια τη μέρα λειτουργεί. Γυρίσαμε την ταινία σε ασπρόμαυρο φιλμ». Αυτή η επιλογή έχει την εξήγησή της: σύμφωνο με τον Κ.Κουκουλιό «το έγχρωμο σε ένα σούπερ μάρκετ θα μας έβγαζε από τους χαρακτήρες».

Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι έχει μακρόχρονη σχέση και μέσα από ένα παιχνίδι ρόλων, πως δήθεν συναντιούνται πρώτη φορά, προσπαθούν να δώσουν μία δεύτερη ευκαιρία στη σχέση τους.

Ο Α.Πανταζάρας είπε πως του άρεσε η ελευθερία που υπήρχε ήδη από το χαρτί σε αυτήν την ταινία, αλλά «και αυτό το παιχνίδι με το οποίο ξανασυστήνεσαι στον άνθρωπό σου για να κρατήσεις τη σχέση ζωντανή. Θυμάμαι να είμαι μπροστά στο ψυγείο με τα μαρούλια, και να σκέφτομαι πως όταν ψωνίζεις, ψωνίζεις για κάποιον. Κάποια στιγμή όμως, χωρίζεις τα ψώνια σου και παίρνεις διαφορετικούς δρόμους. Γι΄αυτό και ο άντρας που ερμηνεύω δεν θέλει να τελειώσουν τα ψώνια, δεν θέλει να έρθει η στιγμή που ανάμεσά τους θα μπει το διαχωριστικό του επόμενου πελάτη στο ταμείο…».

Η Ευθαλία Παπακώστα θεωρεί πως «προχωράμε προς το αναπόφευκτο, τον θάνατο, τον χωρισμό, αλλά προσπαθούμε να αντισταθούμε όσο μπορούμε…». Ωστόσο, όπως είπε, δεν θεωρεί πως ο έρωτας είναι απαραίτητα θνησιγενής.

ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

«Hold on for dear life» (Σιμόνε Φιορεντίνο)

«Έκανα μια ταινία σαν ένα video game και εμπνεύστηκα από το παιχνίδι Fallout. Είναι μια μετα-αποκαλυπτική ταινία για τον πόλεμο, για τον 3ο Παγκόσμιο. Υπήρξα φανατικος gamer από τα 3 μου. Τώρα πια όχι, αλλά έχω μεγάλη  συνδεση με αυτό το παιχνίδι. Ήταν προφανές για μένα ότι θα έκανα ταινία για τον πόλεμο, με όχημα αυτό το συγκεκριμένο παιχνίδι. Η έννοια του πολέμου με συγκλονίζει. Ο, τι κάνει τους ανθρώπους να υποφέρουν με κινητοποιεί. Δεν είναι τόσο αυτονόητο αυτό γιατί είχα την τύχη να γεννηθώ στη Ρώμη και να μην έχω την εμπειρία κάποιας εμπόλεμης ζώνης, αλλά ένοιωσα την επιτακτική ανάγκη να μιλήσω γι’ αυτό για να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο».

ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

«Βad kids with saint names» (Bίκυ Αναστασιάδου)
Παρόντες ήταν και οι Νεφέλη Αθανασάκη (σενάριο) και  Παύλος Λυγούρης (διευθυντής φωτογραφίας)

«Ήταν η πρώτη ταινία μου, και στην χθεσινή προβολή έκλαψα. Την είδα για πρώτη φορά σε μεγάλη οθόνη. Με τη Νεφέλη δουλεύουμε από το πρώτο έτος μαζί και είμαστε κολλητές. Ίσως ήμασταν πολλοί στο σενάριο, ειδικά για ταινία μικρού μήκους, αλλά ήταν πολλοί και οι χαρακτήρες και νοιώσαμε πως  φέραμε διαφορετικά πράγματα στους ρόλους. Κοπιάραμε φίλους μας, μιλήσαμε για δικές μας εμπειρίες, για πράγματα που έχουμε ακούσει. Μικρά, λειτουργούσαμε και λίγο σαν αγέλη, αλλά κι έτσι, ως έφηβος, δύσκολα ανοίγεσαι πραγματικά στους φίλους σου. Αν το κάνεις όμως, ξέρεις πως θα σε αγκαλιάσουν. Πιστεύω πως ένοιωσα έτοιμη να μιλήσω για τα εφηβικά μου χρόνια επειδή έκλεισε ο κύκλος των φοιτητικών μου χρόνων. Στην προβολή ήρθαν όλοι οι φίλοι μου. Σινεμά άλλωστε άρχισα να κάνω από μικρή για να τραβάω τους φίλους μου, και ύστερα να βλέπουμε μαζί τις ταινίες».

«δ» (Julia Diệp My Feige)

«Η ταινία εξερευνά την εικόνα ενός άγνωστου Έλληνα μεσήλικα, παρμένη από ένα φωτογραφικό άλμπουμ που βρήκα τυχαία δίπλα σε κάδο απορριμμάτων σε δρόμο της Αθήνας· μια εικόνα παραποιημένη από βροχή, ούρα και τη φθορά του χρόνου. Μαζί με τις φωτογραφίες, που ήταν σχεδόν επαγγελματικού επιπέδου, βρήκα και αρνητικά. Τα μελέτησα, τα επεξεργάστηκα και τα προσέγγισα σαν να είναι κάρτες μνήμης. Στην αρχή απόρησα: δύο τύποι συναντιουνται μυστηριωδώς. Μήπως κάνουν κάτι παράνομο; Μετά είδα πως αγκαλιάζονταν, ενώ το αυτοκίνητο δίπλα τους ήταν διακοσμημένο με πλαστικά λουλούδια. Ύστερα από ενδελεχή μελέτη συνειδητοποίησα πως επρόκειτο για μια αγοραπωλησία αυτοκινήτου! Ο τίτλος της ταινίας, το «δ», ήταν το όνομα ενός παλιού μοντέλου αυτοκινήτου Lancia. Οι φωτογραφίες αυτές με συγκίνησαν, λυπήθηκα που τις βρήκα μισοκατεστραμμένες στα σκουπίδια, και συνειδητοποίησα πως η αλληλουχία τους συγκροτούσε από μόνη της μια ταινία».

Q&A Σκηνοθετών, Παρασκευή 8/9

Q&A Σκηνοθετών, Παρασκευή 8/9

Q&A ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 8/9

8 Σεπτεμβρίου 2023

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 46ο Φεστιβάλ Δράμας, δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του Φεστιβάλ, που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος. Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για τη δουλειά τους, οι διαγωνιζόμενοι (Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα) στη σημερινή παρουσίαση:

ΕΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

«Walls» (Χρήστος Σαρρής)

«Δεν είναι μια ταινία για τη φυλακή, αλλά για τους ανθρώπους που είναι στη φυλακή. Μου έκανε εντύπωση πως όλοι ήθελαν να μας μιλήσουν. Θα σε σταματήσουν να σου πουν την ιστορία τους –άλλο αν τελικά κάποιοι έκαναν πίσω. Ο χρόνος στην φυλακή δεν περνάει. Στο γύρισμα μπόρεσαν για λίγο να αφεθούν. Στην καθημερινότητά τους όμως δεν μπορούν να φαίνονται ευαίσθητοι. Δεν μπορείς να δείξεις αδυναμία. Αδυναμία σημαίνει πως θα σε πατήσει ο άλλος. Ένας από τους ανθρώπους που μου μιλούν είναι 52 ετών. Έχει περάσει 27 χρόνια στη φυλακή. Προσωπικά, ένοιωσα πιο κοντά σε αυτούς που είχαν παιδιά γιατί είμαι κι εγώ πατέρας. Κάποιοι δεν πρόλαβαν καν τη γέννησή τους. Την ζωή τους στη φυλακή αυτοί οι άνθρωποι την ζουν στους διαδρόμους της φυλακής. Ό, τι συμβαίνει, εκεί συμβαίνει. Εμείς όταν μπαίναμε μέσα, σκεφτόμασταν πότε θα βγούμε έξω. Δεν μπορούσα να το διανοηθώ. Δεν ήθελα να κάνω ένα ντοκιμαντέρ με την παραδοσιακή έννοια, δεν ήθελα talking heads. Είμαι περήφανος για το μουσικό κομμάτι της ταινίας, μία διασκευή των στίχων του Καβάφη από την Λόρα Τζέϊν Γκρέϊς».

«Πλευρά» (Παναγιώτης Φαφούτης)

«Είναι η 7η φορά που έρχομαι στη Δράμα με ταινία. Η τελευταία ήταν τον προηγούμενο αιώνα! Το 1999. Έχοντας περάσει τα 50 με απασχολεί η έννοια της επιθυμίας. Βλέπω τη μητέρα μου στα 87 της. Οι επιθυμίες είναι οι ίδιες απλώς το σώμα σε αφήνει. Αυτό το σενάριο δεν θα το έκανα με ανθρώπους 30 χρονών. Η ταινία μιλά για τις επιθυμίες, τις επιλογές που κάνουμε.

«À deux voix» (Μάρθα Μπουζιούρη)

«Η προβολή του ντοκιμαντέρ μου στην αίθουσα ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό και πρωτόγνωρο –η αίσθηση ήταν πολύ διαφορετική από αυτή στο θέατρο. Ήταν ένα πολύ ωραίο σοκ για μένα. Ασχολιόμουν ήδη με αυτό το θέμα, ήμουν στο Παρίσι στο λοκντάουν κι ετοίμαζα την επόμενη δουλειά μου στο θέατρο (παράσταση ντοκιμαντέρ) με θέμα την τρομοκρατία, όταν έπεσα σε ένα δημοσίευμα για αυτές τις δύο γυναίκες. Τις αναζήτησα online κι όταν της γνώρισα έπαθα ένα κλικ, ένοιωσα ισχυρά αυτήν τη δόνηση, μου φάνηκε τόσο ειλικρινές, σπάνιο και ζεστό αυτό που έχουν, η θερμοκρασία αυτής της ιδιαίτερης φιλίας. Διάβασα το βιβλίο που έχουν γράψει μαζί, και είναι σαν μια ανταλλαγή γραμμάτων. Η έννοια του τραύματος με απασχολεί πάρα πολύ. Μία μητέρα τρομοκράτη του ISIS, και μια μητέρα θύματος τρομοκρατικής επίθεσης. Η κόρη της βέβαια επέζησε και ίσως αυτό να έκανε πιο βατή αυτήν την πρόσβαση, αυτό το άνοιγμα μεταξύ τους. Σε διαφορετική περίπτωση δεν ξέρω τι θα είχε συμβεί. Όμως η σχέση τους έχει δομηθεί με όρους αλληλοϊασης».

 «Παλίρροια» (Γιώργος Μπουγιούκος). Παρόντες ήταν και οι Τάσος Δημητρόπουλος (ηθοποιός) και Γιάννης Σίμος (φωτογράφος)

«Το θέμα της ταινίας είναι πολύ επίκαιρο καθώς μιλά για το προσφυγικό, που όμως, ταυτόχρονα, είναι και μια πολύ διαχρονική ιστορία. Το 2015 στις ελληνικές και τις ισπανικές ακτές είχε παρατηρηθεί το φαινόμενο η θάλασσα να ξεβράζει πτώματα και οι λουόμενοι να παραμένουν στην παραλία. Αυτό μας παρακίνησε με τον συγγραφέα Κωνσταντίνο Τζαμιώτη να γράψουμε το σενάριο, ήταν η κινητήρια δύναμη για την ταινία. Γιατί αντιδρούν έτσι; Γιατί είναι άνθρωποι. Πιθανόν όλο αυτό τους ξεπερνάει. Δεν είμαστε όλοι ήρωες, Προσπάθησα να καταλάβω γιατί κάποιος το κάνει αυτό»

Σύμφωνα με τον Τάσο Δημητρόπουλο, «ο ρόλος που ενσαρκώνω είναι αυτός ενός μέσου σύγχρονου ανθρώπου που θέλει να δράσει, αλλά έχει ξεχάσει πώς να είναι άνθρωπος. Σαν να έχει φύγει από το DNA του αυτό. Έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει αλληλεγγύη..».

 «Δυόσμος» (Αλέξανδρος Γεώργιος Σωτηρόπουλος)

«Ο δυόσμος είναι ένα ευαίσθητο φυτό, έχει έντονη και όμορφη μυρωδιά αλλά μπορεί να πεθάνει εύκολα, θέλει μεγάλη προσοχή. Εγώ είμαι κακός στο να φροντίζω φυτά, μου πεθαίνουν… Το φυτό στην ταινία συνδέεται πολύ με τον πρωταγωνιστή που τον παίρνει στο σπίτι του, είναι ένας χαρακτήρας μέσα στην ταινία, που προσπαθεί να επικοινωνήσει με το νέο του περιβάλλον και τα άτομα γύρω του. Ο ήρωας της ταινίας, είναι εξίσου ευαίσθητος και ευάλωτος γιατί έχει να διαχειριστεί το πένθος μιας απώλειας, ενός χωρισμού. Θέλησα να δώσω φωνή στον δυόσμο, και μάλιστα γυναικεία, όταν άκουσα τη χροιά της φωνής της Ερατώς Καραθανάση».

«Τέλη Αυγούστου» (Αντζελίκα Κατσά). Παρόντες ήταν επίσης ο Στάμος Δημητρόπουλος (μοντάζ) και ο Λεωνίδας Κωνστανταράκος (παραγωγός)

«Μάλλον έχω κόλλημα με τα παιδικά  μου χρόνια, και με τη σχέση μάνας-κόρης, γιατί ένοιωσα πως είχε πολύ ζουμί εκείνη η περίοδος κι έκανα αυτήν την ταινία που έχει πολλά στοιχεία από την δική μου ζωή. Όταν έγραφα την ιστορία είχε χρώμα, αλλά στην πορεία συνειδητοποίησα πως δεν ήθελα να βγει κάτι γλυκερό, ούτε να βγει κάποια «τουριστίλα» στην ταινία, ήθελα να εκπέμπει η εικόνα κάποια σκληρότητα, γι’ αυτό επέλεξα το μαυρόασπρο. Το γύρισμα έγινε στην Ικαρία και τα παιδιά ήταν πραγματικά επαγγελματίες. Το voice over επίσης προέκυψε στην πορεία για να καλύψει κάποια κενά. Ως παιδί, έρχεται κάποια στιγμή που καταλαβαίνεις πως  όλα τελειώνουν –αυτή τη στιγμή έκανα ταινία».

«Ανορθόδοξος» (Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος). Παρούσες ήταν επίσης η Φανή Σκαρτούλη (παραγωγός) και η Λίβια Νερουτσοπούλου (παραγωγός)

«Διάβαζα μια λίστα με βασανιστήρια στον Μεσαίωνα –ένα από αυτά ήταν ο κλοιός. Μου φάνηκε τραγικό και ταυτόχρονα αστείο να αφήνεις τον άλλο στο έλεος των περαστικών. Η ιδέα για όλο αυτό μου ήρθε κάποια στιγμή όταν ήμουν σε μια εκκλησία στην Σύρο και σκέφτηκα πως και στην Ελλάδα είχαμε Μεσαίωνα –πήγα στην Ερμούπολη και αγόρασα ό, τι βιβλίο βρήκα για το Βυζάντιο. Η ταινία προέκυψε ως ένα κομμάτι μιας γενικότερης δουλειάς για το Μεσαίωνα που ετοιμάζουμε για το 2024. Απαιτήθηκε μεγάλη έρευνα, ήταν μια χρονοβόρος διαδικασία.  Είναι πολύ ενδιαφέρον να εξερευνάς τον κόσμο αυτής της εποχής. Με έναν τρόπο ο «Ανορθόδοξος» είναι ένα αντίστροφο road movie –o εγκλωβισμένος στον κλοιό ήρωας είναι στατικός, και μέσα από τα μάτια του εξερευνάς τον κόσμο αυτής της εποχής. Τότε υπήρχαν απίστευτες διαφωνίες για θεολογικά ζητήματα, για τη φύση του Χριστού, πράγματα που σήμερα μας φαίνονται από ακατανόητα έως τελείως ανόητα. Από κωμωδία εξελίσσεται δραματικά η ταινία, γιατί ο άνθρωπος ξεχνιέται… Αλλά αυτό δεν συμβαίνει και σήμερα; Να πεθαίνουν άδικα τόσοι άνθρωποι;»

ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

«Ready» (Ειρήνη Βιανέλλη). Παρούσα ήταν και η Δανάη Σπαθάρα (παραγωγός)

«Η ταινία είναι ένα animation για την καθημερινότητα των ανθρώπων, εκλεγμένων και μη, που εργάζονται στη Βουλή. Άνθρωποι κάθε είδους που συμπεριφέρονται σαν παιδιά: τσακώνονται, φτύνουν ο ένας τον άλλο, χαστουκίζονται. Η κόρη μου ήταν πολύ μικρή κι εγώ παρατηρούσα πόσο σκληρά είναι τα παιδιά στις συναναστροφές τους, αλλά και πόσο γρήγορα συγχωρούν. Εστίασα σε διάφορα στιγμιότυπα που με ενδιέφεραν από ανθρωπολογικής πλευράς. Το τραγούδι της ταινίας είναι του Αλέξανδρου Βούλγαρη (The Boy). Ήθελα ένα ωραίο τέλος, λίγο πιο αισιόδοξο».

Σύμφωνα με την Δ.Σπαθάρα «είναι μια πολιτική ταινία, αλλά ήθελα να βγει εκτός ελληνικού χωρόχρονου, αγωνιούσα αν το νόημα θα γίνει κατανοητό από τα άλλα κοινά, και νομίζω πως το πετύχαμε αυτό. Βγαίνει αυτό το παράλογο της ύπαρξης που μπορεί να υπάρχει εντός κι εκτός κοινοβουλίου. Και καθώς όλα αυτά διαδραματίζονται στη Βουλή, ένας κομήτης πλησιάζει τη γη…».

«Τhe open house» (Julieta Lasarte)

«Είναι μια πολύ προσωπική ταινία για την οικογένειά μου. Επειδή η γιαγιά μου ήταν γνωστή ηθοποιός στην Ισπανία, είχα στη διάθεσή μου πολύ footage –σκέφτηκα λοιπόν να κάνω κάτι με αυτό. Ανακάλυψα πολλά ψάχνοντας σε αυτό το υλικό, ταξίδεψα στην Κούβα και άρχισα σταδιακά να ανακαλύπτω και τον παππού μου που έμενε πάντα στη σκιά. Άρχισα να κάνω οικογενειακές συνεντεύξεις. Η διήγηση της ταινίας γίνεται από τη μητέρα μου, που αναμείχθηκε πολύ σε όλο αυτό, και η γιαγιά μου μου αποκαλύφθηκε όχι ως ηθοποιός αλλά όπως πραγματικά είναι. Η ταινία λειτούργησε με έναν τρόπο ως κάθαρση για μένα, και ως προς την απώλεια του πατέρα. Eίναι μια ταινία για το πένθος, την απουσία, την παρουσία. Μια απόπειρα να ενωθεί και πάλι η οικογένεια».

SHORT & GREEN

«Lumen» (Ειρήνη Τζούλια)

«Η ταινία γεννήθηκε μετά την πυρκαγιά στο Μάτι. Από μια επιτακτική ανάγκη να διαχειριστώ το προσωπικό μου τραύμα, την απώλεια του πατέρα μου, αλλά και να τοποθετηθώ μέσα σε αυτό το εξαϋλωμένο σύμπαν της καταστροφής ως μέλος μιας πληγείσας κοινότητας. Αποφάσισα να ξεκινήσω τα γυρίσματα της ταινίας περίπου ένα μήνα μετά τον θάνατο του πατέρα μου, ενός από τους 104 επίσημα ταυτοποιημένους νεκρούς από την πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου 2018. Έπρεπε να αποδώσω το προσωπικό μου συναίσθημα αλλά ταυτόχρονα και των άλλων που μου μετέφεραν τα δικά τους βιώματα. Κινήθηκα αρκετά διαισθητικά, είχα τραβήξει και αρκετές φωτογραφίες και βασίστηκα σε αυτό το αποτύπωμα, ενώ ενσωμάτωσα και πλάνα από την πορεία που γίνεται κάθε χρόνο στη μνήμη των θυμάτων. Η μνήμη είναι εντυπωμένη στο χώρο, είναι εκεί».

«Seagulls scream on the weekend» (Maria Stuut)

«Δούλεψα με τον αδερφό μου, που τραβούσε με την μικρή του κάμερα, και συνεργαζόμαστε  σε όλες μου τις ταινίες. Βρεθήκαμε σε αυτό το νησί της Ολλανδίας, με το οποίο υπάρχει μια οικογενειακή σχέση, και μέσα σε ένα αλιευτικό σκάφος αρχίσαμε να παρακολουθούμε την συμπεριφορά των γλάρων, την συνύπαρξη τους με τους ανθρώπους που τους ταϊζουν, τον τρόπο που πιάνουν τα ψάρια. Είναι πουλιά με πολύ ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία και πολύ προσωπική συμπεριφορά που ποικίλει, έχουν τα δικά τους χούγια. Συχνά, όταν πεινάνε αναπτύσσουν ακραία συμπεριφορά και καννιβαλίζουν τα μικρότερα…».

Q&A Σκηνοθετών, Πέμπτη 7/9

Q&A Σκηνοθετών, Πέμπτη 7/9

Q&A ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ, ΠΕΜΠΤΗ 7/9

7 Σεπτεμβρίου 2023

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 46ο Φεστιβάλ Δράμας, δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του Φεστιβάλ, που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος. Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για τη δουλειά τους, οι διαγωνιζόμενοι (Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα) στη σημερινή παρουσίαση:

ΕΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

«Αριζόνες» (Γιώργος Ηλιόπουλος). Παρών ήταν και ο Γιάννης Παπαδόπουλος

«Το θέμα, η αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας που κάνει ο ήρωας της ταινίας, αναζητώντας στη συνέχεια καταφύγιο στο παλιό εξοχικό σπίτι του παππού του στην παραθαλάσσια πόλη της Μηχανιώνας, ήταν μέρος ενός ευρύτερου σεναρίου μιας μεγάλου μήκους που αναπτύσσω και με ενδιέφερε αυτό το κομμάτι της ιστορίας, έτσι αποφάσισα να το γυρίσω σε μικρού μήκους για να το δοκιμάσω και να πειραματιστώ πάνω σε πράγματα που είναι πολλές φορές δύσκολα σε μια μεγάλου μήκους και αφηγηματικά και τεχνικά. Το metal health είναι κάτι που με απασχολεί. Με ενδιαφέρει πολύ το διευρυμένο τραύμα που φέρουν οι άνθρωποι της γενιάς μου, που δείχνει να έχει έξαρση και λόγω της πολιτικής και οικονομικής συγκυρίας που έχουμε βιώσει».

«Wings» (Φοίβος Ήμελλος)

«Η οικογενειακή παθογένεια είναι κάτι που με ενδιαφέρει, βρίσκομαι και σε μια ηλικιακή μετάβαση που θέλω να αποτινάξω από πάνω μου κάποια οικογενειακά θέματα ειδικά μέσα από τη σχέση μάνας και γιου, θεωρώντας πως θα ήταν πιο ενδιαφέρον αλλά και πιο δύσκολο να μιλήσω για το πως μια γυναίκα αντιμετωπίζει το φαινόμενο της γυναικοκτονίας που έρχεται και της γκρεμίζει αυτό που θεωρούσε στο κεφάλι της. Η συνείδησή της θα την αναγκάσει να αθωώσει τον γυναικοκτόνο γιο της, να προσπαθήσει να τον προστατέψει και να κάνει τον εαυτό της συνένοχο, επεμβαίνοντας και προσπαθώντας να αλλάξει τα γεγονότα. Κάτι που έχει πολύ ενδιαφέρον».

«L’Acqua che Passa» (Κάλλια Παπαδάκη)

«Ο λόγος που έκανα αυτή τη μικρού μήκους ήταν ότι ως παιδί στην ηλικία των δυο ετών, ο πατέρας μου που είχε πάει για ψαροντούφεκο, με είχε αφήσει μόνη μου στην παραλία, ξεχνώντας με για μιάμιση ώρα. Εγώ περπάτησα μόνη τριακόσια μέτρα, και δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ αυτό το αίσθημα. Η παντοδυναμία του πατέρα, η πίστη πως το αναπάντεχο δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί –κι όμως υπάρχει πάντα μια στιγμή που όλα ανατρέπονται. Για αυτή τη στιγμή αλλά και για την ένταση που υπάρχει ανάμεσα στα ζευγάρια ήθελα να μιλήσω. Μια ένταση που με έναν τρόπο μεταφέρεται ερήμην τους, στο παιδί, και τι μπορεί κάτι τέτοιο να φέρει».

«Ο Κλέφτης» (Matteo Pizzocaro)

«Η ιδέα ήρθε όταν ήμουν φοιτητής και σηκώθηκα ένα βράδυ να πιω νερό, είδα έναν άνθρωπο μέσα στο σπίτι και αγουροξυπνημένος του είπα «είσαι φίλος του συγκάτοικου ή ήρθες να μας κλέψεις; Ευτυχώς ήταν φίλος του συγκάτοικου αλλά αν ήταν κλέφτης τι θα του έλεγα; Έτσι μου ήρθε η ιδέα για το σενάριο. Αυτό που με ενδιέφερε στην ταινία ήταν ουσιαστικά, η πρώτη επαφή που έχεις με έναν άγνωστο και το πώς βασιζόμαστε στα λόγια».

«Το Καλοκαίρι που Παρατήρησα για Πρώτη Φορά τον Ήλιο να Δύει» (Αστέρης Τζιώλας). Παρόντες οι Μάνος Τζιβάκης, Κωνσταντίνα Κάλτσιου, Αντιγόνη Ευτυχιάδη και Ηλέκτρα Κατσιμίχα

«Βρήκα τα δυο παιδιά και ξεκίνησα συναντήσεις, όπου μέσα από θεατρικό παιχνίδι μπόρεσαν να χαλαρώσουν και να αρχίσουν να μας εμπιστεύονται. Το location είναι στον Βόλο, στο σπίτι του παππού μου, ενώ το στοιχειωμένο σπίτι ήταν ένα εγκαταλελειμμένο στη Μεγάλη Βελανιδιά. Άρχισα να γράφω το σενάριο ξεκινώντας από μια εικόνα. Με βασανίζουν θέματα όπως ο χρόνος, ο θάνατος και η παιδική ηλικία, καθώς σε αυτήν την χρονική στιγμή του ανθρώπου συμβαίνουν πολλά. Η εικόνα ήταν μια ηλικιωμένη γυναίκα που έμενε στον ίδιο με εμένα δρόμο και όταν περνούσα να πάω στη θάλασσα, έβγαινε και μας φώναζε, κι έτσι ήταν ο φόβος και ο τρόμος της γειτονιάς. Από αυτήν την εικόνα ξεκίνησα να γράφω και οδηγήθηκα στο φινάλε».

ΕΘΝΙΚΟ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

«Ένας πολύ μικρός κύριος» (Γιώργος Κλεάνθους). Παρόντες οι Νίκος Σέμπος και Μάνος Μακρυγιαννάκης

«Πρόκειται για ένα περίεργο παιχνίδι που ζήσαμε, ξεκινήσαμε να κάνουμε μια ιστορία για κάποιον που αρχικά είναι αντιπαθητικός, μετά γίνεται συμπαθητικός, μέσα από το τέχνασμα ότι είναι ένας πολύ κοντός άνθρωπος και ψάχνει έναν τέταρτο για να κουβαλήσει ένα φέρετρο. Η ιδέα ήρθε σε ένα μπαρ μια νύχτα, όταν βλέπω έναν κύριο που είναι πολύ κοντός να χορεύει ένα ρεμπέτικο. Δίπλα μου ένας αναφωνεί: κοιτάτε, ένας πολύς κοντός άνδρας. Κι εγώ αντιλέγω πως όχι, είναι ένας πολύ μικρός κύριος! Κι εκεί σκέφτηκα πως αυτός είναι εκείνος που ψάχνει έναν τέταρτο να σηκώσει ένα φέρετρο. Μετά γράφτηκε το σενάριο. Μπαίνοντας πιο μέσα στην ιστορία συναντήσαμε θέματα βαθύτερα, όπως η αφοσίωση, η διαφορετικότητα, ο θάνατος κι αρχίσαμε να δουλεύουμε με αυτά».

«Θερμοκήπιο» (Γιώργος Γεωργακόπουλος)

«Η ιστορία, που περιγράφει το πώς ο Σάλι, ένας νέος αλβανικής καταγωγής, έχει αφήσει το σχολείο και δουλεύει σε θερμοκήπια, θέλοντας να μαζέψει χρήματα για να πάει στις ακαδημίες της Γιουβέντους, έχει βιωματικά στοιχεία. Επί της ουσίας το θέμα που αναδεικνύει μεταξύ άλλων είναι το πώς ο κοινωνικός περίγυρος μπορεί να παίζει έναν άκρως σημαντικό ρόλο σε τέτοιο βαθμό που να μπορεί να σου περιορίζει την ελευθερία σου».

«Τα πουλιά δεν με κοιτάζουν από τα παράθυρα» (Ειρήνη Ταμπασούλη)

«Το πρώτο βιντεάκι που έκανα στη ζωή μου ήταν λίγο σουρεαλιστικό, μου αρέσει να πειράζω τη φόρμα, έχω και κάποιες ιδιοτροπίες, όπως το να τραβάω κάτι και να αρχίζω να το χρωματίζω στον υπολογιστή για να βρω την ιστορία. Δεν αρχίζω από σενάριο ή κάτι που είναι νατουραλιστικό. Ένας φίλος μου γράφει ποιήματα και η ταινία άρχισε σε ένα σεμινάριο όπου μέσα σε τρεις μέρες έπρεπε να φτιάξουμε τρία ταινιάκια με συγκεκριμένη φόρμα. Έχω κάνει και δυο ντοκιμαντέρ με υβριδικό στοιχείο. Και η συγκεκριμένη ταινία αποτελείται από ετερόκλητα στοιχεία. Η δουλειά μου ήταν ουσιαστικά να συνδέσω αυτά τα στοιχεία μέσω του χρώματος, του ήχου, του voice over».

«Αποχαιρετισμοί» (Σαββίνα Σαμιώτη)

Μαζί με τη φίλη μου Σόφη Χατζοπούλου, που έγραψε μαζί μου το σενάριο κι έκανε το μοντάζ, λέγαμε πως θέλαμε με κάποιο τρόπο να μιλήσουμε για τον θάνατο. Είχαμε φτιάξει δυο με τρία διαφορετικά σενάρια και μετά αποφάσισα πως δεν θα ήθελα να σκηνοθετήσω κάτι τέτοιο. Σε ένα χωριό όπου τα έθιμα τα παίρνουν πολύ σοβαρά, ένιωθες παντού τον θάνατο αλλά ταυτόχρονα και την ανάσταση. Εκεί μου ήρθε η ιδέα να δείξω έναν χαρακτήρα που μέσα από το θάνατο, βοηθάει, αλλά και αναστέλλει όλα αυτά που βιώνουν όσοι αναχωρούν από τη ζωή».

«Αθήνα, αγάπη μου» (Δημήτρης Κεχρής). Παρών ήταν και ο Νίκος Δαλέζιος

«Πρόκειται για μια αποκρυστάλλωση διεργασιών πολλών ετών. Ζω και περπατώ πολλά χρόνια στο κέντρο της Αθήνας, παρατηρώ την πόλη και φωτογραφίζω ενδελεχώς και κάποια στιγμή άρχισα να παρατηρώ τα μνημεία στους δρόμους. Έτσι μου δημιουργήθηκε το ερώτημα ποιοι άνθρωποι και γεγονότα μνημονεύονται. Άρχισα να τα καταγράφω και να αναζητώ ιστορικά στοιχεία και μου γεννήθηκε άμεσα το ερώτημα τι δεν μνημονεύεται στο χώρο της πόλης. Άρχισα να ψάχνω πολιτικές ερμηνείες σχετικά με το ποιοι είναι οι λόγοι που κάποια γεγονότα και πρόσωπα δεν μνημονεύονται ή όταν αυτό γίνεται, κατά κάποιο τρόπο τα σφετερίζεται ένα ηγεμονικό αφήγημα και τα απονευρώνει. Επειδή πολλές φορές τα ίχνη από αυτά τα γεγονότα έχουν σβηστεί, δεν υπάρχουν υλικά αποτυπώματα στο σώμα της πόλης, αυτό με οδήγησε να καταφύγω σε αρχεία, σε συνεντεύξεις με ιστορικούς και αρχιτέκτονες, και να επιστρατεύω και κάποια ημιμυθοπλαστικά στοιχεία, προκειμένου να χτίσω μια αντιαφήγηση για ό, τι απουσιάζει».

«Γόος» (Φλώρα Ηλία)

«Είναι η πρώτη μου δουλειά ως ταινία και ξεκίνησε με μια ιδέα που ήταν ότι μια παρέα είναι σε ένα παραθαλάσσιο μέρος και εμφανίζεται ένα αντικείμενο. Το τι ακολουθεί και συμβαίνει ήρθαν μετέπειτα όσο κι εγώ έθετα ερωτήματα όπως το γιατί συμβαίνει αυτό. Στο θέμα οδηγήθηκα, και σε αυτό βοήθησαν αρκετά και οι ηθοποιοί καθώς μέσα από την επικοινωνία και την αλληλεπίδραση μαζί τους βρήκαμε στοιχεία από κοινές μας εμπειρίες κι έτσι γράφτηκε το σενάριο και προχωρήσαμε. Βάση θεματική είναι το πώς μπορούμε να διαχειριστούμε μια απώλεια, που σαν εσωτερική διαδικασία μας απομονώνει και δημιουργεί τείχη στην επικοινωνία ακόμα και με τους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Το πένθος και η απώλεια σαν μια δύναμη που δημιουργεί εσωτερική απόσταση μεταξύ των ανθρώπων».

«Γιατί δεν χορεύεις;» (Πηνελόπη Μαυροψαρίδη). Παρούσα η Φελίς Τόπη

«Βασίζεται σε ένα διήγημα που είχα διαβάσει το οποίο ωστόσο άλλαξα αρκετά. Ήθελα να μιλήσω για τις σχέσεις, αυτά τα οποία λέει η ίδια η πρωταγωνίστρια στον μονόλογό της. Πόσο οι άλλοι αλλά και εμείς πρέπει να αλλάξουμε για να μπορούμε να εκφραστούμε και να επικοινωνήσουμε».

«Κέτσαπ στη μουστάρδα σου» (Ιφιγένεια Θεοδωρίδου). Παρούσες οι Ευδοξία Χασάπη, Μαρία Σπαράγγη, Γιολάντα Αναγνώστου

«Ήταν η διπλωματική μου στη σκηνοθεσία, συνειδητοποίησα πως δεν ξέρω να γράφω και αναζήτησα σεναριογράφο. Είναι ένα road movie, παράτολμη επιλογή θα την χαρακτήριζα, υπήρχε και ο περιορισμός του τι θα μπορούσαμε να κάνουμε κινηματογραφικά μέσα σε ένα αυτοκίνητο, αλλά η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν ότι ήθελα και κάπως πιο παράτολμα πλάνα έξω από το αμάξι, υπήρχε δυσκολία ακόμα και στο να κλείσουμε δρόμους και να το κάνουμε με ασφάλεια».

«The little doggie» (Γιώργος Ντούνης)

«Η ταινία ξεκίνησε όταν είδα τον ηθοποιό Βαγγέλη Ευαγγελινό και είπα ότι θέλω να κάνω μια ταινία μαζί του, ένα νουάρ που αγαπώ πολύ και μου αρέσει. Μεγαλύτερη ταλαιπωρία είναι το σενάριο, η σκηνοθεσία είναι απόλαυση αλλά παράλληλα και βάσανο».

«The Knock» (Ισμήνη Πρωίου). Παρόντες οι Στυλιανός Βάσιλας και Όλια Πασπαλάκη

«Η ιδέα ξεκίνησε σε ένα καφέ μιλώντας με έναν φίλο μου για τη μοναξιά κάποιων ανθρώπων που στην εποχή μας έχουν πληθύνει. Σκηνοθετώ θέατρο και το πιο εύκολο για μένα θα ήταν να κάνω μια ταινία δωματίου».

«Οι μονόκεροι υπάρχουν» (Μηλένα Περδικάρη). Παρόντες οι Ελένη Θυμιοπούλου, Χρίστος Στυλιανού, Δημήτρης Κωνσταντίνου και Άρτεμις Μαυρουδή

«Η ιδέα κατά τη διάρκεια της καραντίνας, είναι μέσα στη θεματική που με ενδιαφέρει, δράματα δωματίου με προσέγγιση σε παιδιά ή και σε εφήβους. Ήθελα να κάνω κάτι με έναν εισβολέα και κυρίως για τις δεύτερες ευκαιρίες»

SHORT & GREEN

«Nool» (May Grosman)

«Αυτή η ταινία animation είναι η πτυχιακή μου, και αναφέρεται στη Νουλ, μία μαϊμού που το είδος της απειλείται με εξαφάνιση και ζει σε έναν ζωολογικό κήπο στο Ισραήλ, όπου υφίσταται όλη την εκμετάλλευση. Ένα βράδυ το σκάει από το κλουβί της κι έτσι αρχίζει η ιστορία που θα αλλάξει ολόκληρο τον κόσμο του ζώου».

«Strangers in the dark» (Perttu Inkila)

«Παρακολουθούσαμε για δυο ολόκληρα χρόνια τις κωλοφωτιές, ανακαλύπτοντας πως η φωτορύπανση τις εξουθενώνει και δυσκολεύει τη ζωή τους. Αυτό που ωστόσο είναι άξιο να σημειωθεί είναι πως στην προσπάθειά της η κωλοφωτιά να βρει ερωτικό σύντροφο σε ένα περιβάλλον όπου οι νύχτες δεν είναι πια σκοτεινές, επαναπροσδιορίζει τον προορισμό και τον τρόπο της».

«Eina» (Tommy Vella)

«Η απόγνωση μιας γυναίκας που χάνει το καγιάκ της σε ένα παγωμένο ποτάμι και παλεύει να επιβιώσει απέναντι στη σκληρή παγωμένη φύση που δεν είναι βοηθός της. Η δύναμη, η εφευρετικότητα και η υπομονή είναι αυτά τα στοιχεία που πρέπει να επιστρατεύσει για να σωθεί».

«A Queen» (Benjamin Behaeghel)

«Ένας εμμονικός και μοναχικός μελισσοκόμος, που έχει ταμένη τη ζωή του στο μελίσσι και τη βασίλισσα της κυψέλης, πιστεύει πως μέσα από κάποια πειράματα, υπάρχει μεγάλο ενδεχόμενο να σώσει το μικρό του αγρόκτημα. Όταν εξαφανίζεται η μέλισσα πάνω στην οποία πειραματίζεται, ο κόσμος του μελισσοκόμου συντρίβεται. Κάνει σκοπό της ζωής του να την βρει ξανά, κάτι που φαντάζει σχεδόν ακατόρθωτο, αλλά αυτή η αναζήτηση τον κάνει να συναντηθεί με έναν άλλον άνθρωπο».

Q&A Σκηνοθετών, Τετάρτη 6/9

Q&A Σκηνοθετών, Τετάρτη 6/9

Q&A ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ, ΤΕΤΑΡΤΗ 6/9

6 Σεπτεμβρίου 2023

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 46ο Φεστιβάλ Δράμας, δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του Φεστιβάλ, που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος. Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για τη δουλειά τους, οι διαγωνιζόμενοι (Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα) στη σημερινή παρουσίαση:

ΕΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

«Αρκουδότρυπα» (Χρυσιάννα Παπαδάκη, Στέργιος  Ντινόπουλος)

“Γυρίσαμε την ταινία στην Ελάτη Τρικάλων. Χρειάστηκε να κάνουμε αρκετή πεζοπορία και μας βοήθησαν οι ντόπιοι. Μόνο το να βρεις αυτήν την σπηλιά είναι μια οδύσσεια, αλλά είναι καταπληκτική, σαν λαβύρινθος. Σκεφτήκαμε αυτήν την ταινία στην καραντίνα για να βγούμε από την κατάθλιψη. Στο επίκεντρο της είναι η φύση, οι νέοι, ο έρωτας. Έχουμε δει πολλές ταινίες queer στην πόλη, όχι όμως και στην επαρχία, η αίσθηση εκεί είναι διαφορετική, δεν είναι μόνο μια αστική εμπειρία όλο αυτό. Ταυτόχρονα θίγουμε το θέμα του έρωτα μέσα στην φιλία, αλλά και τις περίπλοκες σχέσεις με τις ρίζες σου. Στόχος μας είναι να γυρίσουμε ένα σίκουελ μεγάλου μήκους της ταινίας».

«Good girls club: A Virginity Odyssey» (Λήδα Βαρτζιώτη, Δημήτρης Τσακαλέας)

«Το θέμα μας είναι η φιλία, σε μία τόσο μεταβατική ηλικία όπως η εφηβεία, που έχει μεγάλη ένταση. Ηρωίδες είναι δύο φίλες -είναι το πορτραίτο ενός διδύμου, όπως είμαστε άλλωστε κι εμείς. Το να χάσεις την παρθενιά σου σε αυτήν την ηλικία είναι ένα τεράστιο βήμα, υπάρχει μια πίεση να γίνει αυτό πριν το πανεπιστήμιο, όπως υπάρχει μία πίεση να φαίνεσαι κουλ. Και υπάρχει και η σεξουαλική ρευστότητα στα κορίτσια αυτά που είναι μια πραγματικότητα της ζωής τους –όπως και για μας άλλωστε. Στο πάρτι, που γίνονται όλα στην ταινία, θελήσαμε να δημιουργήσouμε, μέσα από τα διάφορα δωμάτια, όλα τα επίπεδα που υπάρχουν στη ζωή, μια μικρογραφία της κοινωνίας».

«Η πολυθρόνα στο πεζοδρόμιο» (Μαίρη Κολώνια)

«Πρόκειται για μία ταινία απόλυτα βιωματική. Μια ταινία coming of age αλλά από την ενήλικη ζωή στο γήρας. Αφορά τους γονείς μου. Την εμπνεύστηκα από την τελευταία βόλτα που έκανε ο πατέρας μου ως ελεύθερος άνθρωπος, χωρίς δηλαδή να εξαρτάται από συνοδό. Και εκφράζει την συσσωρευμένη μου λύπη για αυτήν την αίσθηση απώλειας και φθοράς. Που νιώθω και κάθε φορά που περπατάω και βλέπω στα πεζοδρόμια όλα αυτά τα προσωπικά αντικείμενα των ανθρώπων, οάσεις οικειότητας, να έχουν γίνει σκουπίδια έχοντας απεκδυθεί όλη τους την συναισθηματική φόρτιση. Στην ταινία, ο ηλικιωμένος ήρωας κάθεται σε μια πολυθρόνα η οποία έχει πεταχτεί στο πεζοδρόμιο και ανήκε σε έναν γείτονα που έχει πεθάνει. Και μοιάζει με έκπτωτο βασιλιά… Μετά την προβολή πολλά παιδιά ήρθαν και μου είπαν πως η ταινία τους θύμισε τους παππούδες τους. Το θέμα του φροντιστή με απασχολεί. Πώς αντιμετωπίζουμε σήμερα τον ηλικιωμένο σε μια κοινωνία που θεοποιεί τα νιάτα;»

«Womb» (Θέμος Σκανδάμης)

«Η ιδέα προέκυψε από αυτόν τον παράλληλο κόσμο που ορίζεται από άλλα μαθηματικά και δημιουργεί μια ρωγμή στον χώρο και στον χρόνο, αλλά και από την σχέση μας με τον θάνατο που πάντα σε χτυπά πισώπλατα. Η ταινία γράφτηκε πολύ γρήγορα, σαν ένα τραγούδι, και ήθελα συνειδητά να είναι σύντομη, σαν μία στιγμή. Είναι η πρώτη μου ταινία και είναι ένας κωμικός εφιάλτης. Πρωταγωνιστεί ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, φίλος μου εδώ και 20 χρόνια».

ΕΘΝΙΚΟ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

«Ηλίθια Διλήμματα» (Μαριάννα Μποζαντζόγλου, Κατερίνα Ρουσιάκη)

«Μας έκανε εντύπωση η προβολή της ταινίας στον κόσμο του φεστιβάλ. Βλέπαμε αντιδράσεις σε άλλα σημεία από αυτά που περιμέναμε. Γυρίσαμε μία ταινία διαλόγου, θέλαμε να δούμε πώς αλληλεπιδρούν αυτοί οι άνθρωποι, αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι το πόσο διαφορετικά το βλέπει ο κόσμος. Είναι η πρώτη μας ταινία, αγαπήσαμε πολύ τους ήρωές μας, που πράγματι, έχουν και οι δύο ηλίθια διλήμματα…».

«Η θρύλος του Καβάλαγουντ». Παρούσες ήταν η Αντιγόνη Πρέντη (φωτογραφία), και η Όλγα Τσάτου (μοντάζ, παραγωγή)

«Είναι ένα ντοκιμαντέρ για την Ελευθερία Καραδήμου, που δημιουργεί στην Καβάλα αυτοσχέδια σίριαλ, με μια κάμερα, τους φίλους και τους συγγενείς της, κι έχει γίνει viral για τις αστείες σκηνές της. Αρχικά θέλαμε να κάνουμε μια ταινία για τα μέντιουμ αλλά το εγκαταλείψαμε, και μας άρεσε το πόσο αυτοσχέδια είναι η δουλειά της Καραδήμου –κι εμείς άλλωστε με φίλους κάνουμε τις ταινίες μας, με χάρες και χωρίς μπάτζετ. Δεν θέλαμε να δείξουμε την πρωταγωνίστριά μας ως καρικατούρα, αλλά να φτιάξουμε το προτραίτο της με σεβασμό. Κάνει καλτ σειρές, κάνει αυτό που της αρέσει και μετά το δείχνει στον κόσμο. Εμείς που τα υπεραναλύουμε όλα τι κερδίζουμε τελικά; Τα βλέπει μόνο η μάνα μας!»

«Το χάος που άφησε πίσω της» (Νίκος Κολιούκος). Παρόντες ήταν επίσης οι Μαρίνα Σιώτου (ηθοποιός), Αλεξάνδρα Ρίμπα (φωτογραφία) και Πελαγία Χατζηνικήτα (μουσική)

“To θέμα στην ταινία είναι η εξάρτηση και η αγάπη. Όχι μόνο η εξάρτηση του πατέρα από το αλκοόλ, αλλά και η αλληλεξάρτηση μεταξύ κόρης και πατέρα. Γιατί δεν μπορεί να φύγει η κοπέλα; Δυσκολεύτηκα να βρω τον κατάλληλο ηθοποιό για τον ρόλο του πατέρα και δεν τολμούσα να προσεγγίσω τον Γιάννη Τσορτέκη, το έκανα μόλις ένα μήνα πριν τα γυρίσματα. Αλλά ήταν πολύ ανοιχτός στο να παίξει τον ρόλο και συνδεθήκαμε πολύ».  Και η ηθοποιός Μαρίνα Σιώτου εξομολογήθηκε πως ένοιωθε «πολύ κομπλαρισμένη», μέχρι που και ο Γ.Τσορτέκης της είπε: «Κι εγώ έχω πάρα πολύ άγχος».  Μετά υπήρξε μια μεγάλη εγγύτητα που φάνηκε στο τελικό αποτέλεσμα.

«Πώς να ανάψεις τσιγάρο χωρίς να καείς» (Κωνσταντίνος Σπανουδάκης). Παρούσα ήταν και η ηθοποιός Νέλη Μπαριτάκη

“Zω δύο χρόνια στην Αθήνα και έχω αλλάξει τέσσερα διαμερίσματα. Ο χώρος που ζεις επηρεάζει μια σχέση. Ήταν μια εμπειρία που έζησα ο ίδιος και κάθισα και την έγραψα. Στην ουσία ήθελα με την ταινία αυτή να επικοινωνήσω τα ψυχολογικά μου.Κάποια στιγμή σκέφτηκα πως όλο αυτό αφορά μόνο εμένα, μέχρι που άρχισα να δέχομαι σχόλια του τύπου «παιδιά κάνατε τη ζωή μου ταινία!». Θίγει διάφορα ζητήματα, όπως οι ελεύθερες σχέσεις και η μονογαμία. Είναι στη φύση μας; Ή είναι μια συνθήκη που μας έχει επιβληθεί και την έχουμε συνηθίσει;».

«Ημερολόγιο μιας σεξουαλικής μοναξιάς» (Νίνα Αλεξανδράκη)

“Aφετηρία μου ήταν τα ημερολόγια που κρατούσα από παιδί. Όταν ξαναδιάβασα τα σημεία με τις εμπειρίες μου από τις αρχές της σεξουαλικής μου ζωής, είδα ότι υπάρχουν εκεί στοιχεία που αφορούν πολλές γυναίκες. Επίσης, είχα πάρει τότε κάποιες φωτογραφίες από αντικείμενα που έβλεπα στα δωμάτα, μετά το σεξ: σεντόνια, ρούχα, διάφορα αντικείμενα. Το εύρημα στην ταινία ήταν ότι η ηρωίδα έχει μια κάμερα, και με το που κοιμούνται οι άντρες, τραβά τον χώρο τους. Κάθε δωμάτιο ήταν κι ένα διαφορετικό επίπεδο στη συνειδητοποίηση, ένα διαφορετικό συναίσθημα. Η αφήγηση είναι με voice over και ήταν σημαντικό να είμαι μόνη μου, να υπάρχει η μοναξιά του να περνάς από την μία σκέψη στην άλλη. Το να κάνω μόνη μου αυτήν την ταινία ήταν πολύ δύσκολο αλλά ταυτόχρονα ήταν και μια τεράστια ελευθερία. Αυτό το θέατρο που παίζουμε στο σεξ, ότι οι ρόλοι είναι τόσο συγκεκριμένοι, ελπίζω να το παρατήσουμε επιτέλους…».

«Λου» (Αντονίνα Φρόκου). Παρούσα ήταν και η ηθοποιός Χυσάνθη Θεοδόση

«Ήθελα να ασχοληθώ με μία κοπέλα, που μετά από έναν βιασμό, πρέπει να πάρει μία απόφαση. Έκανα μεγάλη έρευνα, μίλησα με κοπέλες που είχαν παρόμοιες εμπειρίες και άντλησα υλικό από πολύ προσωπικές ιστορίες. Θεωρώ πως δεν υπάρχει γυναίκα που έστω μια φορά δεν βίωσε κάποιου είδους σεξουαλική κακοποίηση ή παρενόχληση. Η βασική σκηνή της ταινίας γυρίστηκε σε ένα ελάχιστο μπάνιο όπου ήμασταν 5 άτομα –ένας πραγμαιτκός μαραθώνιος. Ήταν δύσκολο όλο αυτό και το θέμα σε βαραίνει. Συνήθως δεν ασχολούμαστε με την κατάσταση του θύματος αμέσως μετά την επίθεση. Το θέμα της ταινίας αυτής δεν είναι ο βιασμός καθεαυτός, αλλά η στιγμή της απόφασης που πρέπει να πάρει το θύμα».

«Αχινός» (Άλεξ Σολτς).Παρόντες ήταν και οι Γιώργος Σαββίδης (ηθοποιός) και ο συνεργάτης του Νίκος Πάγκαλος.

«Με ενδιέφερε το πώς η παραλία γυμνιστών έχει αρχίσει να αποτελεί χώρο και τρόπο έκφρασης και ανακάλυψης του εαυτού μας αλλά και της σεξουαλικότητάς μας. Γενικά βλέπω μια μεγάλη τάση προς αυτό, κυρίως σε παραλίες της Αττικής, αλλά τώρα τελευταία και στα νησιά. Η ταινία γυρίστηκε κοντά στη Σαρωνίδα, και το γυρισμα ήταν πάρα πολύ δύσκολο, με υποβρύχιες λήψεις. Επηρεαστήκαμε πολύ από το σινεμά του Τέρενς Μάλικ». Για τους ηθοποιούς ήταν ακόμα πιο δύσκολο καθώς έπρεπε να παίζουν γυμνοί, αλλά βοηθούσε το γεγονός πως και ο σκηνοθέτης ήταν γυμνός στο γύρισμα.

«Η παρέλαση» (Μιχάλης Γαλανόπουλος)

“Καθώς σπουδάζω στην Ελβετία, αναρωτιόμουν πως θα αντιλαμβάνονταν το θέμα με το οποίο καταπιάνομαι στην ταινία οι ξένοι: τη σημαία,  τις παρελάσεις, το περιστατικό που περιγράφω και όλο αυτό που λέω στην ταινία. Καθένας από τους χαρακτήρες έχουν κάποιο δικό μου χαρακτηριστικό. Όλοι μαζί, ως ομάδα, είναι οι πρωταγωνιστές –κι όχι ο καθένας τους ξεχωριστά. Είναι πολύ δεμένοι μεταξύ τους, υπάρχει μια μεγάλη αγάπη ανάμεσά τους, και προσωπικά βλέπω πολύ αθώα όλα όσα κάνουν –θα μπορούσε να είναι η δική μου παρέα. Νοιώθω πως μόνο κάπως έτσι θα προχωρήσει η κοινωνία και θα γίνει πιο βιώσιμη».

«Ενάμιση» (Οδυσσέας Σπυρόπουλος). Παρόντες ήταν οι συνεργάτες του Νίκος Σέμπος (φωτογραφία) και Μάνος Μακρυγιαννάκης (μοντάζ)

«Η ταινία ξεκίνησε από κάποιες ασκήσεις σκηνοθεσίας, με τη συμμετοχή πολλών ηθοποιών και φωτογράφων. Λέω θα το γυρίσω για το YouTube κι ό, τι βγει, στην πορεία όμως μπήκε παραγωγός, και μειώθηκαν οι ιστορίες σε 4. Δεν υπήρχε σενάριο, αλλά ήταν όλα δουλεμένα σε πρόβες –οι ιδέες ήταν πολλές, το πάθος μεγάλο, αλλά οι πόροι μηδέν. Αυτή η αποσπασματικότητα, η αίσθηση του ανολοκλήρωτου είναι όλη η ιστορία. Νοιώθω ότι αυτή η ηλικία που ζω δεν βγάζει νόημα κι έτσι θα ήταν ψεύτικο ένα αφήγημα με συνοχή. Όλες οι ιστορίες αφορούν δυάδες ανθρώπων που έχουν όμως ανάγκη να γίνουν ένα –γι’ αυτό και ο τίτλος είναι «Ενάμιση».

LAGFF TRAVELS TO DRAMA

Στο πλαίσιο της δράσης LAGFF Travels to Drama σε συνεργασία με το Ελληνικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λος Άντζελες, την ταινία τους παρουσίασαν ο σκηνοθέτης Alexander Georges (“Share for me”) και ο παραγωγός Nick Dessipris (“Niko Newark”,  Tracey Washington-Bagley).

“Share for me” (Alexander Georges, σκηνοθέτης)

«Διηγούμαι μια προσωπική ιστορία: τη σχέση ενός 83χρονου πατέρα και του γιου του που έχει σύνδρομο Down. Στην Αμερική τα παιδιά αυτά δεν ζουν με τους γονείς τους αλλά σε ιδρύματα με άλλα τέτοια παιδιά. Έτσι και οι δύο ήρωες της ταινίας: πρόκειται για τον πατέρα και τον αδερφό μου. Αυτοί οι δύο άνθρωποι όμως είναι καλύτερα μαζί και βρίσκουν τρόπους να ξεγελάσουν το σύστημα για να είναι κοντά ο ένας στον άλλο…».

“Niko Newark” (Nick Dessipris, παραγωγός)

«Στις ΗΠΑ σήμερα υπάρχει έντονη πόλωση και ρατσισμός. Ως παιδί στο New Jersey, το 1967, έζησα από κοντά τα γεγονότα, όταν οι μαύροι, εξεγερμένοι από την καταπίεση, έκαψαν την πόλη. Όταν πρόσφατα είδα το κίνημα Black Lives Matter, είδα ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται και θέλησα να πω αυτήν την ιστορία, ιδωμένη υπό το πρίσμα ενός παιδιού όπως ήμουν εγώ τότε, που υπήρξα μάρτυρας μιας φρικτής κατάστασης καθώς δούλευα στο εστιατόριο του μπαμπά μου».

Q&A Σκηνοθετών, Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2022

Q&A Σκηνοθετών, Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2022

Q&A Σκηνοθετών, Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2022

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 45ο Φεστιβάλ Δράμας δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του φεστιβάλ που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος.

Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για την δουλειά τους, οι διαγωνιζόμενοι (Εθνικό Διαγωνιστικό, Διεθνές Σπουδαστικό, Short and Green) στην σημερινή  παρουσίαση:

EΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

*«Όχι Αύριο» Αμέρισσα Μπάστα

Στην παρουσίαση παραβρέθηκε και ο πρωταγωνιστής της ταινίας Νικολάκης Ζεγκίνογλου.

«Η ταινία είναι το ταξίδι του πρωταγωνιστή μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο, όπου μέσα σε πολύ περιορισμένο χρόνο πρέπει να επαναπροσδιορίσει πολλά πράγματα για τη ζωή του. Με ενδιαφέρει η θεματική του επαναπροσδιορισμού μιας κατάστασης και παρότι είναι μια δύσκολη συνθήκη, έχει μέσα της, όχι μόνο από τον κεντρικό χαρακτήρα, αλλά και τους υπόλοιπους, την ελπίδα. Όλοι έχουν ελπίδα. Παρότι όλοι βρίσκονται σε δύσκολες καταστάσεις, κανένας δεν έχει χάσει την ελπίδα του, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό για μένα. Περισσότερο από ποτέ, σε αυτήν την ταινία «παίζω με τα πρόσωπα», είμαι πολύ κοντά σε αυτά γιατί θέλω να αναδείξω την συναισθηματική τους κατάσταση, δεν ήθελα να πάρω απόσταση, ήθελα ο θεατής να κατανοήσει τον κάθε ήρωα. Αν είχα – όπως και ο πρωταγωνιστής – 24 ώρες για να ζήσω, θα έκανα ό, τι έκανε και ο Νικολάκης, προσπαθώντας να λύσω ό, τι θεωρούσα στο μυαλό μου ως εκκρεμότητα και θα προσπαθούσα λίγο να ζήσω».

*«Λίλα» (Μάκης Παπαδημητρίου)

«Βλέπουμε λίγες ημέρες από τη ζωή μιας ηλικιωμένης γυναίκας που ζει αγκιστρωμένη στο παρελθόν και μετά από την κουβέντα που έχει με κάποιον ψυχολόγο, κάνει μια πολύ μικρή προσπάθεια να αλλάξει κάτι από την καθημερινότητά της. Είναι η πρώτη μου κινηματογραφική σκηνοθεσία και όλη η ταινία έγινε μέσα σε 20 ημέρες. Κάποια στιγμή συνάντησα μια κυρία που μου θύμισε έναν χαρακτήρα από το εξαιρετικό βιβλίο του Φρέντρικ Μπάκμαν «Η Μπριτ-Μαρί ήταν εδώ». Ήταν μια κυρία μεγάλης ηλικίας, όχι τόσο όσο η Λίλα, έξω από ένα σχεδόν ερειπωμένο σπίτι, αλλά φορώντας τα καλά της. Σκέφτηκα ότι έμενε σε αυτό το σπίτι με τον άνδρα της, αλλά δεν περνά και τόσο καλά, γιατί εκείνος ως παραδοσιακός, θέλει μια γυναίκα – δούλα, οπότε αυτή έβρισκε κάθε μέρα μια αφορμή να λείψει μερικές ώρες ώστε να πάρει μερικές ανάσες, βάζοντας τα καλά της και φεύγοντας με τη δικαιολογία ότι πάει σε μια δουλειά. Ωστόσο αυτό που έκανε ήταν να στέκεται απέξω, στο κρύο, μέχρι να περάσει η ώρα και να μπει ξανά στο σπίτι. Κάποια στιγμή περνάει ένα ταξί μπαίνει μέσα και φεύγει. Αυτή ήταν η αρχική ιδέα.  Στη συνέχεια άλλαξε, καθώς μπήκαν μέσα βιωματικά μου στοιχεία, προσωπικά και οικογενειακά, κι έτσι η ταινία έχει πολλά χαρακτηριστικά από ανθρώπους δικούς μας».

*«Η κούρσα» (Γιώργος Λεοντακιανάκος)

Παραβρέθηκε και ο πρωταγωνιστής Μάκης Παπαδημητρίου

«Είναι μια ταινία που μιλάει για έναν ταξιτζή, ο οποίος τελειώνει τη βάρδιά του, και βιάζεται να δει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Στην τελευταία του κούρσα, παίρνει μια ηλικιωμένη γυναίκα, εκεί συμβαίνουν κάποια πράγματα και ο ίδιος αναδιατάσσει κάποιες προτεραιότητες. Όταν ήμουν μικρός είχα ένα προσωπικό βίωμα, όταν έχασα τη γιαγιά μου. Το πρωί της συγκεκριμένης μέρας είχε έρθει να με βρει και της μίλησα κάπως απότομα και έφυγα από το σπίτι και το βράδυ όταν τη συνάντησα, η γιαγιά πέθανε. Κι επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται και λόγω κορωνοιού παραλίγο να συμβούν παρόμοιες καταστάσεις και με τους γονείς μου, σκέφτηκα ότι αυτό πρέπει να το εκφράσω».

*«Γιάμα» (Ανδρέας Βακαλιός)

Παραβρέθηκαν ο παραγωγός Γιάννης Καρπούζης, η διευθύντρια φωτογραφίας Φίλη Ολσέφσκι και  ηθοποιοί της ταινίας Γιάννης Νάνης , Στέφανος Δαμιανίδης, Νικολάκης Ζεγκίνογλου και Blerim Dhampiraj.

«Γιάμα στη ντοπιολαλιά των Σερρών σημαίνει το πλιάτσικο. Η ιστορία της ταινίας ξετυλίγεται μια 25η Μαρτίου όπου όλοι είναι περήφανοι, αλλά κάποια πράγματα ξεφεύγουν, δεν λέγονται κάποιες αλήθειες και ανάβουν κάποιες φωτιές. Η σκέψη της ταινίας ξεκίνησε όταν πριν επτά χρόνια βρισκόμουν σε μια πολύ δύσκολη περίοδο δημιουργικά, όταν διάβασα κάποια απομνημονεύματα του προπάππου μου, που μιλούσαν για ένα πλιάτσικο στις Σέρρες όταν Έλληνες είχαν κάψει ένα χωριό με Τούρκους. Είχε γραφτεί ένα σενάριο στο Pitching Lab, αλλά δεν καταφέραμε να πάρουμε αρκετά λεφτά για να γίνει ταινία εποχής. Στο Γιάμα ενυπάρχουν πολλά προσωπικά βιώματα, συναντήσεις με άστεγους Πολωνούς μετανάστες, αλλά και τον πρώτο μου παιδικό φίλο που ήταν Ρουμάνος».

*«Σήμερα Ήθελα» (Βασιλίνα Κατερίνη και Σελήνη Παπαγεωργίου)

«Η ταινία διαπραγματεύεται έναν ανολοκλήρωτο έρωτα και αφορά μια κοπέλα που χάνεται στις μνήμες της ακούγοντας ένα ποίημα. Δεν μπορεί να ζήσει το τώρα και βουλιάζει μέσα σε αυτό. Ο τίτλος είναι ένα ποίημα που έγραψα καθώς ήθελα να γίνει κάτι που δεν έγινε. Έχω ενσωματώσει προς το τέλος και κάποιους στίχους από την Ισμήνη του Ρίτσου που μιλάνε για το γήρας. Εϊναι όλος αυτός ο μαρασμός της ηρωίδας και το πώς είναι γερασμένη και έχει βουλιάξει σε μια ανάμνηση, σε κάτι ανολοκλήρωτο που δεν έγινε ποτέ. Δεν έχω ξανακάνει ταινία και υπήρχε μια ανάγκη να οπτικοποιήσω κάπως το ποίημα που έγραψα».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Εδώ, μπορείτε να επιλέξετε τις φωτογραφίες που θέλετε από όλα τα τμήματα του Φεστιβάλ:
https://drive.google.com/drive/u/1/folders/1RCLxyy3XKpqTZ0r1qNSBSO9R30qMw2my

Q&A Σκηνοθετών, Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2022

Q&A Σκηνοθετών, Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2022

Q&A Σκηνοθετών, Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2022

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 45ο Φεστιβάλ Δράμας δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του φεστιβάλ που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος.

Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για την δουλειά τους, οι διαγωνιζόμενοι (Εθνικό Διαγωνιστικό, Διεθνές Σπουδαστικό, Short and Green) στην σημερινή  παρουσίαση:

EΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

*Χλώριο (Θάνος Ψυχογιός)

«Η ταινία είναι μία διασκευή ενός διηγήματος της Ειρήνης Μαργαρίτη. Πρόκειται για μία πολύ απλή ιστορία που διαδραματίζεται μέσα σε μία ημέρα: ένα 9χρονο κορίτσι περνά τη μέρα μόνο του σε ένα σπίτι που δεν το νοιώθει σπίτι του.  Μου άρεσε πολύ το ότι το διήγημα είχε ελάχιστο διάλογο, είναι σαν ένας εσωτερικός μονόλογος. Το να διηγηθείς κινηματογραφικά μία ιστορία χωρίς πολλά λόγια είναι πολύ ενδιαφέρον και πολύ δύσκολο. Ο Δημήτρης Λάλος που παίζει τον πατέρα είχε να μάθει πολύ λίγα λόγια, όμως είχε αρκετά πράγματα να κάνει για να «μιλήσει» στο κορίτσι και να καταλάβουμε τι περνάει και αυτός. Αγαπώ το σινεμά το ίδιο με τη λογοτεχνία –αν και δεν προσφέρονται όλα τα λογοτεχνικά κείμενα για σκηνοθεσία. Και η πρώτη ταινία με την οποία ήρθα στη Δράμα, βασισμένη σε λογοτεχνικό κείμενο ήταν, και ελπίζω και η επόμενη. Το σπίτι στην ταινία έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι όμορφο, φωτεινό, με καλο γούστο, όμως οι άνθρωποι που το κατοικούν δεν περνούν καλά, το κοριτσάκι δεν το νοιώθει σπίτι του. Έχει στυλ, αλλά και μία ψυχρότητα, πουθενά δεν υπάρχει μια ζεστή γωνιά».

*Λάθος (Κατερίνα Παπαναστασάτου)

«Είναι η πρώτη μου ταινία, και το να τη βλέπω για πρώτη φορά στην αίθουσα, με κοινό, ήταν…εφιαλτικό. Την παρακολουθήσαμε με σφιγμένο στομάχι.  Πρωταγωνιστεί ένας παππούς, ο μοναδικός κηδεμόνας της εγγονής του που καθώς τη μεγάλωνε, μαθαίνουμε πως την κακοποιούσε. Όταν το κορίτσι συλλαμβάνεται προσπαθεί να το βοηθήσει για να εξιλεωθεί. Έχουμε όλοι τραύματα πολύ σοβαρά που το πιο πιθανό είναι να μην ξεπεράσουμε ποτέ, ακόμα κι αν ο υπαίτιος εξαφανιστεί από την γη. Θυμάμαι που είχα διαβάσει για μια σταρ που την κακοποιούσε ο παππούς της και πήγε στην κηδεία του για να βεβαιωθεί ότι πράγματι πέθανε. Η ταινία είναι ιδωμένη από την πλευρά του θύτη. Κάποιος μπορεί να υποστηρίζει πως συγχώρησε τον άνθρωπο που του έκανε κακό, αλλά νομίζω πως το τραύμα αυτό είναι αθεράπευτο. Ο Δημήτρης Καταλειφός που παίζει τον παππού με δυσκόλεψε. Αν αγοράσεις μια πορσελάνη πολυτελείας ζωγραφισμένη στο χέρι, δεν την βάζεις στο πλυντήριο πιάτων, έτσι; Δεν ήταν εύκολο. Αλλά άξιζε μέχρι τέλους. Η πιο δύσκολη σκηνή ήταν η μόνη στην οποία εμφανίζεται το κορίτς: αυτή που λέει στον παππού της «Να πεθάνεις!».

*ΕNOMENA (Φαίδρα Βόκαλη)

Στη συζήτηση συμμετείχαν ακόμα η διευθύντρια φωτογραφίας Φίλη Ολσέφσκι και ο μοντέρ Στάμος Δημητρόπουλος.

«Πρόκειται για ένα εφηβικό λαβ στόρι ανάμεσα σε δύο νέα άτομα, σ’ ένα ενυδρείο. Το ενυδρείο αυτό είναι ένα από τα λίγα που υπάρχουν στην Ελλάδα, το είχα επισκεφθεί κι ένοιωσα παράξενα αισθήματα βλέποντας τα ψάρια αιχμάλωτα –κι έχοντας πληρώσει εισιτήριο. Και τα κορίτσια στην ταινία με έναν τρόπο εγκλωβισμένα είναι. Σε σχέση με την ερωτική ιστορία που αφηγούμαι θα ήθελα να είχα δει μία τέτοια ταινία όταν ήμουν 13-14 χρονών. Είναι μια ιστορία στην οποία τα πρόσωπα μιλούν πάρα πολύ, με μεταστροφές και επίπεδα. Η μία κοπέλα υφίσταται συστηματικά μπούλινγκ –γενικα με ενδιαφέρουν οι ταινίες που είναι αληθινές.

Φίλη Ολσέφσκι: «Είχαμε πολλή αγάπη στο γύρισμα. Αυτό που προσπαθήσαμε να πούμε είναι “γιατί να γίνουν έτσι τα πράγματα;”. Eίναι ένα καλό ερώτημα για το σινεμά: “γιατί κάναμε τα πράγματα όπως τα κάναμε;”».

Στάμος Δημητρόπουλος: «Μακάρι να έχουμε προσφέρει στους θεατές μια ρομαντική διέξοδο από το φόβο τους… Τα κορίτσια στο τέλος, είναι έτοιμα για όλα, πάνε για ξύλο».

*Κάτω από τη λίμνη (Θανάσης Τρουμπούκης)

«Αφορά ένα χωριό στην Ήπειρο, στα Τζουμέρκα, το οποίο βυθίστηκε στις αρχές του ’80 με τη δημιουργία ενός φράγματος και με τον καιρό μεταμορφώθηκε σε ένα χωριό-φάντασμα. Στην ταινία ανακαλώ τις αναμνήσεις των κατοίκων του –κάποιοι από αυτούς έφυγαν, και κάποιοι ζουν σε ένα γειτονικό χωριό. Δεν ήθελα voice over, ούτε διαλόγους. Ήθελα να κάνω ένα βουκολικό arthouse. Ασχολούμαι πολύ με το νερό –ελεύθερη κατάδυση, άπνοια… Το νερό μου ασκεί μία έλξη».

*Kiddo (Mιχαήλ Κίμωνας)

Παρόντες ήταν επίσης η παραγωγός Φαίδρα Βόκαλη και ο μοντέρ Στάμος Δημητρόπουλος.

«Είναι ένα αστικό δράμα, παιγμένο από τέσσερις εφήβους που αφηγούνται την ιστορία κατάρρευσης δύο μεσηλίκων ζευγαριών. Η ιδέα μου είχε έρθει καιρό πριν, σε μία περίοδο που είχα κατάθλιψη. Για μεγάλο διάστημα ένοιωθα μεσήλικας και παιδί ταυτόχρονα –δεν ένοιωθα στην ηλικία μου. Όλο αυτό κατέληξε σε μία κριτική του εαυτού μου και της δυτικής κοινωνίας. Είναι μια μίξη ταινιών Τζέρι Λιούις, Τσάρλι Κάουφμαν και Τζον Κασσαβέτη, με στοιχεία Βιρτζίνια Γουλφ –ένα κολλάζ επιρροών. Πάτησα στη λογική του αστικού μελοδράματος για να κάνω μία υπαρξιακή κωμωδία, με έντονη εικαστικότητα».

*Τοκάκης ή what’s my name (Θάνος Τοκάκης)

«Η ταινία μιλά για έναν ηθοποιό –εμένα- που έκανε μία επιτυχία στην τηλεόραση πριν 17 χρόνια, αλλά πλέον η ζωή του πάει άσχημα, και προκειμένου να ζωντανέψει την ξεπεσμένη του καριέρα, κάνει ένα stand-up comedy στην επαρχία –αποτυχημένο προφανώς. Έ, όλο αυτό έγινε μία ιστορία μυθοπλασίας, αν και δεν ήξερα γιατί θέλω να το κάνω αυτό. Με επηρέασε η δουλειά του Ρίκι Ζερβέ στο Netflix. Συνεχώς νοιώθω ότι αυτολογοκρίνομαι, ότι ο εαυτός μου μού κουνάει το δάχτυλο, αισθάνομαι ότι ζούμε σε μία κοινωνία και μεγαλώνουμε σε οικογένειες που μας λένε ότι  πρέπει να είμαστε οι καλύτεροι. Αυτό είναι ένας εφιάλτης για μένα. Επειδή μου αρέσει πολύ ο αυτοσαρκασμός, δεν με δυσκόλεψε αυτή η αυτό-έκθεση. Ενσωμάτωσα animation στην αρχή και στο τέλος γιατί ήθελα ένα παράλογο, μη ρεαλιστικό στοιχείο στην ταινία, κι αυτό συνδέεται με κάτι παιδικό στο κεφάλι μου. Η όλη ιδέα περιστράφηκε γύρω από τον φοβιστικό εαυτό που είναι απέναντί μου. Στον φωτογράφο μου είπα «βρες τρόπους χυδαίους, να με εκθέτεις!».

*Στο θρόνο του Ξέρξη (Εύη Καλογηροπούλου)

Στην παρουσίαση, κατά την οποίο απουσίαζε η σκηνοθέτις, συμμετείχε ο ηθοποιός Βασίλης Κουτσογιάννης και η παραγωγός Αμάντα Λιβανού.

«Στην ταινία βλέπουμε εργάτες σε ένα καρνάγιο», μας είπε ο Βασίλης Κουτσογιάννης. «Η ταινία είναι μια εργασιακή δυστοπία. Την αφήγηση κάνει ένας επιστάτης, τον οποίο ενσαρκώνει ο τραγουδιστής Γιώργος Μαζωνάκης. Έρχονται δύο νέοι να δουλέψουν και λόγω της συγκυρίας, η συνθήκη είναι πως  δεν πρέπει να ακουμπάμε ο ένας τον άλλο. Η Εύη πήρε αυτό που ζήσαμε και το έχτισε γύρω γύρω με ένα ντρόουν που ανά πάσα στιγμή σε παρακολουθεί –ένα σχόλιο για τα όποια αφεντικά. Εγώ είμαι ο κακός στην ταινία. Ο πατέρας του Γιώργου εργαζόταν σε καρνάγιο». Αναφορικά με τον Γιώργο Μαζωνάκη, η Αμάντα Λιβανού είπε πως «μου αρέσουν γενικά τα ρίσκα. Νομίζω πως η Εύη είχε μια πολύ καλή συνεννόηση με τον Μαζωνάκη, τον οποίο δεν πείραζε καθόλου να «τσαλακωθεί». Όλα ξεκίνησαν από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, καθώς έγινε πρώτα ένα video art για μία εικαστική έκθεση της Στέγης στο Πεδίο του Άρεως. Η παρουσία του Μαζωνάκη έδωσε στη δουλειά αυτή μια extra ενέργεια». «Η Εύη είναι φίλη του Γιώργου, όλο αυτό δεν ξεκίνησε απλώς ως μία δουλειά», εξήγησε ο Β.Κουτσογιάννης. «Είναι εξοικειωμένος με την κάμερα ο Γιώργος. Η ταινία έχει πολύ όμορφη φωτογραφία, πολύ ωραία κάδρα».

ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

*Plurabel (Sacha Amaral)

«Η ταινία έγινε επί πανδημίας, όταν ήμασταν όλοι μόνοι, στο λοκντάουν. Γράφαμε, σκεφτόμασταν, τίποτε άλλο. Η art director έκανε σχεδόν τα πάντα, γιατί δεν ήταν κανείς διαθέσιμος υπό τις συνθήκες αυτές, κανένα συνεργείο, ακόμα και οι πρόβες ήταν διαδικτυακές. H πρωταγωνίστρια ήταν επαγγελματίας ηθοποιός, οι υπόλοιποι όμως ερασιτέχνες. Γυρίσαμε την ταινία σε 4 μέρες. Μιλά για την μοναξιά, την επιθυμία, την ένταση…».

*The calf (Mostafa Vazizi)

«Κάναμε μια μαυρόασπρη ταινία, γυρισμένη στο Ιράν, σε μια φάρμα αγελάδων. Μαυρόασπρη, γιατι η ζωή των εργατών δεν έχει χρώμα, δουλεύουν σκληρά και ακατάπαυστα. Ο χαρακτήρας νοιώθει απομονωμένος από τους ανθρώπους, μόνος, νοιώθει ότι βρίσκεται σε φυλακή. Αγαπά πολύ τα ζώα, είναι ευαίσθητος και μισεί την καταπίεση και τα αφεντικά. Το θέμα είναι επώδυνο για μένα…».

SHORT AND GREEN

*Toxic neighbour  (Colin Scheyen)

«Ένας εκτροφέας προβάτων συλλογίζεται τα προβλήματα µε τον γείτονά του, το μεγαλύτερο πυρηνικό συγκρότημα στον κόσμο. Αυτό το ντοκιμαντέρ αφηγείται την ιστορία του και πώς αυτή η σχέση τον άλλαξε. Αναπτύξαμε μία σχέση με αυτόν τον άνθρωπο. Η ταινία θα γινόταν μεγάλου μήκους, αλλά δυστυχώς πέθαναν και οι οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές κατά την διάρκεια της παραγωγής, και οδηγήθηκα αναγκαστικά στη μικρού μήκους. Συνεργάστηκα με έναν βραβευμένο με Όσκαρ παραγωγό και με ένα πολύ μικρό συνεργείο. Αφηγητής της ιστορίας είναι ο ίδιος ο Eugene Bourgeois o oποίος το 1974 δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να στεγάσει τη φάρμα του δίπλα στον πυρηνικό κολοσσό (που βρίσκεται στο Οντάριο), μέχρι που άρχισε να βιώνει τις καταστροφικές συνέπειες αυτής της έκθεσης και πάλεψε να βρει δικαίωση. Ήταν αδύνατο να τον σκηνοθετήσω, ήταν αδύνατον να τον κατευθύνει κανείς μπροστά στην κάμερα, αλλά ήταν μοναδικός, γοητευτικός και βάναυσα ειλικρινής. Έκανα πολύμηνη έρευνα για να διασταυρώσω όσα μου έλεγε, και ήταν όλα πραγματικότητα…».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Εδώ, μπορείτε να επιλέξετε τις φωτογραφίες που θέλετε από όλα τα τμήματα του Φεστιβάλ:
https://drive.google.com/drive/u/1/folders/1RCLxyy3XKpqTZ0r1qNSBSO9R30qMw2my