Q&A Σκηνοθετών, Κυριακή 10/9

Q&A ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ, ΚΥΡΙΑΚΗ 10/9

10 Σεπτεμβρίου 2023

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 46ο Φεστιβάλ Δράμας, δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του Φεστιβάλ, που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος. Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για τη δουλειά τους, οι διαγωνιζόμενοι στη σημερινή, τελευταία, παρουσίαση:

ΕΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

«Αερολίν» (Αλέξης Κουκιάς-Παντελής). Παρών ήταν και ο Μιχάλης Μαθιουδάκης (σεναριογράφος)

«Η ταινία ήταν δύσκολη, πολλά location κάθε μέρα, πολύ μεγάλο casting, γυρίστηκε σε έξι μέρες, αλλά ήμασταν καλή παρέα, με πολλή υποστήριξη από όλους. Πάρα πολύ καλή ήταν η Δήμητρα Βλαγκοπούλου που μόλις πρόσφατα πήρε το βραβείο ερμηνείας για την ταινία της Σοφίας Έξαρχου «Animal» στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο. Σχετικά με το θέμα της ταινίας, κι εμείς δουλεύουμε για να ζούμε, έτσι ώστε το σινεμά να γίνεται σε δεύτερο χρόνο. Για τους ηθοποιούς τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα, ωστόσο το focus μας δεν ήταν τόσο πάνω στη δυσκολία της εργασίας. Ξεκινήσαμε την ταινία με θεματική το πόσο δύσκολες είναι οι ανθρώπινες σχέσεις σε αυτή τη ζωή. Δηλαδή πόσο δύσκολο είναι όταν πρέπει να δουλέψεις και να έχεις ταυτόχρονα και καλλιτεχνική φιλοδοξία. Και πόσο δύσκολο είναι για κάποιον να ισορροπήσει την προσωπική του ζωή με τις φιλοδοξίες και τον βιοπορισμό».

«Διάλεξε Χέρι» (Σταύρος Κωστόπουλος). Παρών και ο Δημήτρης Τσίκλης (ηθοποιός)

«Ο ήρωας εξιδανικεύει τον άνθρωπο που έχει δίπλα του, όντας παράλληλα φίλος του αλλά και στην πραγματικότητα η σχέση που θα ήθελε να έχει, και δεν την έχει. Δηλαδή είναι ερωτευμένος με έναν άνθρωπο αλλά πρόκειται για τον ίδιο που είναι φίλος του, έτσι ό, τι κάνει και σκέφτεται είναι στο μυαλό του. Πολλές φορές μέσα από την οικειότητα και την αγάπη που υπάρχει ανάμεσα σε φίλους, δεν είναι πάντα κατανοητό ότι μερικές φορές ξεπερνιέται αυτή η λεπτή γραμμή».

«Λευκά Χριστούγενα 1948» (Αντώνης Βαλληνδράς). Παρόντες οι Αλεξάνδρα Δυράνη Μαούνη (σεναριογράφος), Μιχάλης Γκατζόγιας (διεύθυνση φωτογραφίας), Βασίλης Κουτσογιάννης (ηθοποιός)

«Όταν διάβασα το αντίστοιχο διήγημα από το βιβλίο «Ντεπό» του Σκαμπαρδώνη, θυμήθηκα τις ιστορίες που μου έλεγε ο παππούς μου από τον πόλεμο του ‘ 40. Συγκινήθηκα από την ιστορία. Αυτό ήταν και το θέμα που ήθελα να κάνω ταινία, παρόλο που δεν περίμενα ότι θα πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο, αφού τη θεωρούσα δύσκολη και ακριβή παραγωγή εποχής. Με ενδιαφέρει το τραύμα και ο διάλογος με το παρελθόν. Την ιστορία την είδα κινηματογραφικά μπροστά μου σε μια περίοδο που ένιωθα την ανάγκη να κάνω ταινία, μετά από πολλά χρόνια. Πάντα ψάχνω να ασχοληθώ με ένα θέμα όπου θα κάνω μια έρευνα, θα ασχοληθώ και θα έχω ένα κίνητρο. Η ταινία γεννήθηκε στο Pitching Lab της Δράμας».

«Εάν σου πω τις αναμνήσεις μου» (Μαρία – Έλενα Μητροδήμα). Παρόντες οι Γιώργος Φρέντζος (διεύθυνση φωτογραφίας) και Λία Αντωνέλλη (σκηνογράφος)

«Ήθελα να κάνω μια ταινία για τη μνήμη και τη σημασία της, πώς μπορούμε να την εμπιστευτούμε, πώς μπορούμε να πενθήσουμε. Ο χορός αναδύεται σε ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία της ταινίας, καθώς είναι ο προσωπικός τρόπος να επικοινωνηθούν συναισθήματα. Πρόκειται για κάτι απόλυτα λυτρωτικό».

«Μέχρι να με δεις» (Ελεάννα Σαντοριναίου). Παρών και ο Άρης Κοτρώνης Βέττας (παραγωγός)

«Νομίζω ότι όλοι έχουμε έναν άνθρωπο που συνδέουμε πολύ έντονα με ένα φαγητό της μαμάς ή της γιαγιάς. Έτσι ένιωσα κι εγώ ότι είναι ένας πάρα πολύ ωραίος τρόπος να χαιρετήσεις έναν πολύ δικό σου άνθρωπο. Το πένθος είναι κάτι πάρα πολύ ιδιαίτερο και πάρα πολύ προσωπικό. Ήθελα συνειδητά να δείξω αυτόν τον περίεργο άνθρωπο που ίσως με έναν πολύ ακραίο τρόπο θέλει να πενθήσει, αρνούμενος να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει. Επομένως και ο θεατής να μην καταλάβει που το πάει. Πολύ νωρίς καταλαβαίνεις πως δεν είναι ένας άνθρωπος τόσο περίεργος, απλά έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να συνδέεται με τη μητέρα του. Το τέλος της ταινίας με πλάνα από τότε που ο ήρωας ήταν μικρός και κρατά μια κάμερα, καταδεικνύει ότι η μητέρα του ήταν εκείνη που του την είχε χαρίσει»

«Buffer Zone» (Σάββας Σταύρου)

«Ήθελα να κάνω μια ταινία για το πώς μας ενώνει η μουσική, αλλά και να εξερευνήσω το θέμα της Κύπρου, καθώς κλείνουν 50 χρόνια τον επόμενο χρόνο από την εισβολή. Είχα την ιδέα να εξερευνήσω την ιδέα του queer κομματιού που ζούμε και σκέφτηκα τι καλύτερο να κάνω από το να έχω δυο στρατιώτες και από τις δυο πλευρές, να επικοινωνούν μέσα από μουσική και τραγούδια που γνωρίζουν επειδή δεν μιλούν την ίδια γλώσσα. Και κάπως να ερωτεύονται με αυτόν τον τρόπο».

ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

«Offline» (Mauritz Brekke Solberg και Daniel Fure Schwarz)

«Μια μαύρη κωμωδία για το χώρο της διαφήμισης που θίγει θέματα ρατσισμού, καθώς σε ένα επαγγελματικό meeting, εξετάζεται το ενδεχόμενο να συμφωνήσουν όλες οι πλευρές στην τελική εκδοχή του project. Ωστόσο όταν ο πελάτης σχολιάζει πως δύο από τους μαύρους ηθοποιούς μοιάζουν υπερβολικά μεταξύ τους και κάτι πρέπει να γίνει για να αλλάξει κάτι, είναι η στιγμή που αναδεικνύεται το πρόβλημα. Η ιστορία μεταξύ άλλων θίγει και το πόσο απομακρυσμένος από την πραγματικότητα είναι πολλές φορές ο χώρος της διαφήμισης, καθώς μοιάζει να ζει και να κινείται πολλές φορές σε ένα παράλληλο σύμπαν».

«The River and the Labyrinth» (Ian Capillé)

«Η ιστορία αντλεί βιωματικό υλικό από την εποχή που ζούσα σε ένα διαμέρισμα μαζί με δυο κοπέλες που είναι και οι ηθοποιοί της ταινίας. Στη μια όχθη του ποταμού Τάγου, η Κλάρα έχει μόλις εγκατασταθεί στο νέο της διαμέρισμα, ενώ στην αντίπερα όχθη, ένας άντρας περιπλανιέται μέσα στη νύχτα. Ο χρόνος κυλάει και τα όρια σταδιακά συγχωνεύονται, καθώς ό,τι έμεινε πίσω στο παρελθόν, μοιάζει να μπορείς να το ξαναβρείς μπροστά σου στο μέλλον. Η πραγματικότητα συνδέεται με το όνειρο. Είναι μια διαδικασία που αγαπώ να δουλεύω πάνω σε αυτήν, καθώς η ταινία δεν μου αρέσει να δίνει λύσεις και θεωρώ ότι πρέπει να αφήνει αρκετά πράγματα ανοιχτά σε σχολιασμούς».

«The Age of Innocence» (Maximilian Bungarten)

«Η ταινία ξεκινά από μια ντοκουμενταρίστικη διάθεση και συνεχίζει περνώντας σε ένα πιο συμβολικό και ανοιχτό φινάλε. Όταν ο πρωταγωνιστής που δουλεύει σε εργοτάξιο, μπαίνει σε ένα δάσος που είναι απαγορευμένη περιοχή, ξεπερνά με αυτόν τον τρόπο κάποια όρια. Ίσως να οδεύει και προς την απελευθέρωσή του. Από την ταινία δεν απουσιάζουν και συμβολικά στοιχεία, όπως ο δεμένος γυμνός άνδρας που βρίσκει ο πρωταγωνιστής και τον οποίο απελευθερώνει, κάτι που συνδέεται με την προσωπική, ψυχική του κατάσταση»

KIDDO

«Αστρογορίλας» (Βασίλης Καλέμος). Παρών και ο Τάσος Μπατσούλης (συν-σεναριογράφος και ηθοποιός)

«Ταινία επιστημονικής φαντασίας με οριακά καλτ αναφορές σε παλιότερες ταινίες, μιλάει για την επικοινωνία και το αίσθημα του ανοίκειου. Ο χαρακτήρας συνειδητοποιεί στο τέλος ότι αυτό που χρειάζεται είναι μια εποχή να ταυτιστεί κι έναν άνθρωπο να μιλήσει. Για αυτό και είναι μια ταινία για όλο το κοινό, και το παιδικό. Χρησιμοποιούνται διάφορες τεχνικές του παλαιού κινηματογράφου, όπως μινιατούρες, stop motion, σκηνικά ζωγραφισμένα, αλλά και αρχειακό υλικό».