Q&A Σκηνοθετών, Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2022

Q&A Σκηνοθετών, Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2022

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 45ο Φεστιβάλ Δράμας δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του φεστιβάλ που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος.

Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για την δουλειά τους, οι διαγωνιζόμενοι (Εθνικό Διαγωνιστικό, Διεθνές Σπουδαστικό, Short and Green) στην σημερινή  παρουσίαση:

EΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

*Χλώριο (Θάνος Ψυχογιός)

«Η ταινία είναι μία διασκευή ενός διηγήματος της Ειρήνης Μαργαρίτη. Πρόκειται για μία πολύ απλή ιστορία που διαδραματίζεται μέσα σε μία ημέρα: ένα 9χρονο κορίτσι περνά τη μέρα μόνο του σε ένα σπίτι που δεν το νοιώθει σπίτι του.  Μου άρεσε πολύ το ότι το διήγημα είχε ελάχιστο διάλογο, είναι σαν ένας εσωτερικός μονόλογος. Το να διηγηθείς κινηματογραφικά μία ιστορία χωρίς πολλά λόγια είναι πολύ ενδιαφέρον και πολύ δύσκολο. Ο Δημήτρης Λάλος που παίζει τον πατέρα είχε να μάθει πολύ λίγα λόγια, όμως είχε αρκετά πράγματα να κάνει για να «μιλήσει» στο κορίτσι και να καταλάβουμε τι περνάει και αυτός. Αγαπώ το σινεμά το ίδιο με τη λογοτεχνία –αν και δεν προσφέρονται όλα τα λογοτεχνικά κείμενα για σκηνοθεσία. Και η πρώτη ταινία με την οποία ήρθα στη Δράμα, βασισμένη σε λογοτεχνικό κείμενο ήταν, και ελπίζω και η επόμενη. Το σπίτι στην ταινία έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι όμορφο, φωτεινό, με καλο γούστο, όμως οι άνθρωποι που το κατοικούν δεν περνούν καλά, το κοριτσάκι δεν το νοιώθει σπίτι του. Έχει στυλ, αλλά και μία ψυχρότητα, πουθενά δεν υπάρχει μια ζεστή γωνιά».

*Λάθος (Κατερίνα Παπαναστασάτου)

«Είναι η πρώτη μου ταινία, και το να τη βλέπω για πρώτη φορά στην αίθουσα, με κοινό, ήταν…εφιαλτικό. Την παρακολουθήσαμε με σφιγμένο στομάχι.  Πρωταγωνιστεί ένας παππούς, ο μοναδικός κηδεμόνας της εγγονής του που καθώς τη μεγάλωνε, μαθαίνουμε πως την κακοποιούσε. Όταν το κορίτσι συλλαμβάνεται προσπαθεί να το βοηθήσει για να εξιλεωθεί. Έχουμε όλοι τραύματα πολύ σοβαρά που το πιο πιθανό είναι να μην ξεπεράσουμε ποτέ, ακόμα κι αν ο υπαίτιος εξαφανιστεί από την γη. Θυμάμαι που είχα διαβάσει για μια σταρ που την κακοποιούσε ο παππούς της και πήγε στην κηδεία του για να βεβαιωθεί ότι πράγματι πέθανε. Η ταινία είναι ιδωμένη από την πλευρά του θύτη. Κάποιος μπορεί να υποστηρίζει πως συγχώρησε τον άνθρωπο που του έκανε κακό, αλλά νομίζω πως το τραύμα αυτό είναι αθεράπευτο. Ο Δημήτρης Καταλειφός που παίζει τον παππού με δυσκόλεψε. Αν αγοράσεις μια πορσελάνη πολυτελείας ζωγραφισμένη στο χέρι, δεν την βάζεις στο πλυντήριο πιάτων, έτσι; Δεν ήταν εύκολο. Αλλά άξιζε μέχρι τέλους. Η πιο δύσκολη σκηνή ήταν η μόνη στην οποία εμφανίζεται το κορίτς: αυτή που λέει στον παππού της «Να πεθάνεις!».

*ΕNOMENA (Φαίδρα Βόκαλη)

Στη συζήτηση συμμετείχαν ακόμα η διευθύντρια φωτογραφίας Φίλη Ολσέφσκι και ο μοντέρ Στάμος Δημητρόπουλος.

«Πρόκειται για ένα εφηβικό λαβ στόρι ανάμεσα σε δύο νέα άτομα, σ’ ένα ενυδρείο. Το ενυδρείο αυτό είναι ένα από τα λίγα που υπάρχουν στην Ελλάδα, το είχα επισκεφθεί κι ένοιωσα παράξενα αισθήματα βλέποντας τα ψάρια αιχμάλωτα –κι έχοντας πληρώσει εισιτήριο. Και τα κορίτσια στην ταινία με έναν τρόπο εγκλωβισμένα είναι. Σε σχέση με την ερωτική ιστορία που αφηγούμαι θα ήθελα να είχα δει μία τέτοια ταινία όταν ήμουν 13-14 χρονών. Είναι μια ιστορία στην οποία τα πρόσωπα μιλούν πάρα πολύ, με μεταστροφές και επίπεδα. Η μία κοπέλα υφίσταται συστηματικά μπούλινγκ –γενικα με ενδιαφέρουν οι ταινίες που είναι αληθινές.

Φίλη Ολσέφσκι: «Είχαμε πολλή αγάπη στο γύρισμα. Αυτό που προσπαθήσαμε να πούμε είναι “γιατί να γίνουν έτσι τα πράγματα;”. Eίναι ένα καλό ερώτημα για το σινεμά: “γιατί κάναμε τα πράγματα όπως τα κάναμε;”».

Στάμος Δημητρόπουλος: «Μακάρι να έχουμε προσφέρει στους θεατές μια ρομαντική διέξοδο από το φόβο τους… Τα κορίτσια στο τέλος, είναι έτοιμα για όλα, πάνε για ξύλο».

*Κάτω από τη λίμνη (Θανάσης Τρουμπούκης)

«Αφορά ένα χωριό στην Ήπειρο, στα Τζουμέρκα, το οποίο βυθίστηκε στις αρχές του ’80 με τη δημιουργία ενός φράγματος και με τον καιρό μεταμορφώθηκε σε ένα χωριό-φάντασμα. Στην ταινία ανακαλώ τις αναμνήσεις των κατοίκων του –κάποιοι από αυτούς έφυγαν, και κάποιοι ζουν σε ένα γειτονικό χωριό. Δεν ήθελα voice over, ούτε διαλόγους. Ήθελα να κάνω ένα βουκολικό arthouse. Ασχολούμαι πολύ με το νερό –ελεύθερη κατάδυση, άπνοια… Το νερό μου ασκεί μία έλξη».

*Kiddo (Mιχαήλ Κίμωνας)

Παρόντες ήταν επίσης η παραγωγός Φαίδρα Βόκαλη και ο μοντέρ Στάμος Δημητρόπουλος.

«Είναι ένα αστικό δράμα, παιγμένο από τέσσερις εφήβους που αφηγούνται την ιστορία κατάρρευσης δύο μεσηλίκων ζευγαριών. Η ιδέα μου είχε έρθει καιρό πριν, σε μία περίοδο που είχα κατάθλιψη. Για μεγάλο διάστημα ένοιωθα μεσήλικας και παιδί ταυτόχρονα –δεν ένοιωθα στην ηλικία μου. Όλο αυτό κατέληξε σε μία κριτική του εαυτού μου και της δυτικής κοινωνίας. Είναι μια μίξη ταινιών Τζέρι Λιούις, Τσάρλι Κάουφμαν και Τζον Κασσαβέτη, με στοιχεία Βιρτζίνια Γουλφ –ένα κολλάζ επιρροών. Πάτησα στη λογική του αστικού μελοδράματος για να κάνω μία υπαρξιακή κωμωδία, με έντονη εικαστικότητα».

*Τοκάκης ή what’s my name (Θάνος Τοκάκης)

«Η ταινία μιλά για έναν ηθοποιό –εμένα- που έκανε μία επιτυχία στην τηλεόραση πριν 17 χρόνια, αλλά πλέον η ζωή του πάει άσχημα, και προκειμένου να ζωντανέψει την ξεπεσμένη του καριέρα, κάνει ένα stand-up comedy στην επαρχία –αποτυχημένο προφανώς. Έ, όλο αυτό έγινε μία ιστορία μυθοπλασίας, αν και δεν ήξερα γιατί θέλω να το κάνω αυτό. Με επηρέασε η δουλειά του Ρίκι Ζερβέ στο Netflix. Συνεχώς νοιώθω ότι αυτολογοκρίνομαι, ότι ο εαυτός μου μού κουνάει το δάχτυλο, αισθάνομαι ότι ζούμε σε μία κοινωνία και μεγαλώνουμε σε οικογένειες που μας λένε ότι  πρέπει να είμαστε οι καλύτεροι. Αυτό είναι ένας εφιάλτης για μένα. Επειδή μου αρέσει πολύ ο αυτοσαρκασμός, δεν με δυσκόλεψε αυτή η αυτό-έκθεση. Ενσωμάτωσα animation στην αρχή και στο τέλος γιατί ήθελα ένα παράλογο, μη ρεαλιστικό στοιχείο στην ταινία, κι αυτό συνδέεται με κάτι παιδικό στο κεφάλι μου. Η όλη ιδέα περιστράφηκε γύρω από τον φοβιστικό εαυτό που είναι απέναντί μου. Στον φωτογράφο μου είπα «βρες τρόπους χυδαίους, να με εκθέτεις!».

*Στο θρόνο του Ξέρξη (Εύη Καλογηροπούλου)

Στην παρουσίαση, κατά την οποίο απουσίαζε η σκηνοθέτις, συμμετείχε ο ηθοποιός Βασίλης Κουτσογιάννης και η παραγωγός Αμάντα Λιβανού.

«Στην ταινία βλέπουμε εργάτες σε ένα καρνάγιο», μας είπε ο Βασίλης Κουτσογιάννης. «Η ταινία είναι μια εργασιακή δυστοπία. Την αφήγηση κάνει ένας επιστάτης, τον οποίο ενσαρκώνει ο τραγουδιστής Γιώργος Μαζωνάκης. Έρχονται δύο νέοι να δουλέψουν και λόγω της συγκυρίας, η συνθήκη είναι πως  δεν πρέπει να ακουμπάμε ο ένας τον άλλο. Η Εύη πήρε αυτό που ζήσαμε και το έχτισε γύρω γύρω με ένα ντρόουν που ανά πάσα στιγμή σε παρακολουθεί –ένα σχόλιο για τα όποια αφεντικά. Εγώ είμαι ο κακός στην ταινία. Ο πατέρας του Γιώργου εργαζόταν σε καρνάγιο». Αναφορικά με τον Γιώργο Μαζωνάκη, η Αμάντα Λιβανού είπε πως «μου αρέσουν γενικά τα ρίσκα. Νομίζω πως η Εύη είχε μια πολύ καλή συνεννόηση με τον Μαζωνάκη, τον οποίο δεν πείραζε καθόλου να «τσαλακωθεί». Όλα ξεκίνησαν από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, καθώς έγινε πρώτα ένα video art για μία εικαστική έκθεση της Στέγης στο Πεδίο του Άρεως. Η παρουσία του Μαζωνάκη έδωσε στη δουλειά αυτή μια extra ενέργεια». «Η Εύη είναι φίλη του Γιώργου, όλο αυτό δεν ξεκίνησε απλώς ως μία δουλειά», εξήγησε ο Β.Κουτσογιάννης. «Είναι εξοικειωμένος με την κάμερα ο Γιώργος. Η ταινία έχει πολύ όμορφη φωτογραφία, πολύ ωραία κάδρα».

ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

*Plurabel (Sacha Amaral)

«Η ταινία έγινε επί πανδημίας, όταν ήμασταν όλοι μόνοι, στο λοκντάουν. Γράφαμε, σκεφτόμασταν, τίποτε άλλο. Η art director έκανε σχεδόν τα πάντα, γιατί δεν ήταν κανείς διαθέσιμος υπό τις συνθήκες αυτές, κανένα συνεργείο, ακόμα και οι πρόβες ήταν διαδικτυακές. H πρωταγωνίστρια ήταν επαγγελματίας ηθοποιός, οι υπόλοιποι όμως ερασιτέχνες. Γυρίσαμε την ταινία σε 4 μέρες. Μιλά για την μοναξιά, την επιθυμία, την ένταση…».

*The calf (Mostafa Vazizi)

«Κάναμε μια μαυρόασπρη ταινία, γυρισμένη στο Ιράν, σε μια φάρμα αγελάδων. Μαυρόασπρη, γιατι η ζωή των εργατών δεν έχει χρώμα, δουλεύουν σκληρά και ακατάπαυστα. Ο χαρακτήρας νοιώθει απομονωμένος από τους ανθρώπους, μόνος, νοιώθει ότι βρίσκεται σε φυλακή. Αγαπά πολύ τα ζώα, είναι ευαίσθητος και μισεί την καταπίεση και τα αφεντικά. Το θέμα είναι επώδυνο για μένα…».

SHORT AND GREEN

*Toxic neighbour  (Colin Scheyen)

«Ένας εκτροφέας προβάτων συλλογίζεται τα προβλήματα µε τον γείτονά του, το μεγαλύτερο πυρηνικό συγκρότημα στον κόσμο. Αυτό το ντοκιμαντέρ αφηγείται την ιστορία του και πώς αυτή η σχέση τον άλλαξε. Αναπτύξαμε μία σχέση με αυτόν τον άνθρωπο. Η ταινία θα γινόταν μεγάλου μήκους, αλλά δυστυχώς πέθαναν και οι οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές κατά την διάρκεια της παραγωγής, και οδηγήθηκα αναγκαστικά στη μικρού μήκους. Συνεργάστηκα με έναν βραβευμένο με Όσκαρ παραγωγό και με ένα πολύ μικρό συνεργείο. Αφηγητής της ιστορίας είναι ο ίδιος ο Eugene Bourgeois o oποίος το 1974 δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να στεγάσει τη φάρμα του δίπλα στον πυρηνικό κολοσσό (που βρίσκεται στο Οντάριο), μέχρι που άρχισε να βιώνει τις καταστροφικές συνέπειες αυτής της έκθεσης και πάλεψε να βρει δικαίωση. Ήταν αδύνατο να τον σκηνοθετήσω, ήταν αδύνατον να τον κατευθύνει κανείς μπροστά στην κάμερα, αλλά ήταν μοναδικός, γοητευτικός και βάναυσα ειλικρινής. Έκανα πολύμηνη έρευνα για να διασταυρώσω όσα μου έλεγε, και ήταν όλα πραγματικότητα…».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Εδώ, μπορείτε να επιλέξετε τις φωτογραφίες που θέλετε από όλα τα τμήματα του Φεστιβάλ:
https://drive.google.com/drive/u/1/folders/1RCLxyy3XKpqTZ0r1qNSBSO9R30qMw2my