Q&A Σκηνοθετών, Σάββατο 9/9
Q&A ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ, ΣΑΒΒΑΤΟ 9/9
9 Σεπτεμβρίου 2023
Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 46ο Φεστιβάλ Δράμας, δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του Φεστιβάλ, που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος. Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για τη δουλειά τους, οι διαγωνιζόμενοι στη σημερινή παρουσίαση:
ΕΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
«Μidnight skin» (Μανώλης Μαυρής)
Παρούσα ήταν και η Ρομάννα Λόμπατς (ηθοποιός)
«Πηγή έμπνευσής μου γι’ αυτήν την ταινία ήταν ένας εφιάλτης της μητέρας μου. Είναι μια πιο προσωπική ταινία, με θέμα τη μοναξιά της ηρωίδας που πυροδοτεί τη σταδιακή μεταμόρφωση της σε δένδρο. Η μονάδα απέναντι στο γενικό σύνολο. Το όνειρο αυτό θα μπορούσε να μην έρχεται σαν εφιάλτης, όμως έτσι το βιώνει η κοπέλα, μια νοσηλεύτρια, κι επιλέγει να μην ξανακοιμηθεί. Έγραψα τον ρόλο για την Ρομάννα και επέλεξα ως δέντρο τον ευκάλυπτο, γιατί ήθελα να σχετίζεται με το επάγγελμα της ηρωίδας -ο ευκάλυπτος έχει ιαματικές ιδιότητες. Το χρώμα του δέρματος της Ρομάννας άλλωστε μοιάζει λίγο με αυτό του ευκάλυπτου. Επίσης μου άρεσε η μυρωδιά του δέντρου αυτού».
Η Ρομάννα Λόμπατς, που διαγωνίζεται για έβδομη φορά στη Δράμα, είπε πως «η ταινία έχει σημαντικές κλιμακώσεις, πράγμα που σημαίνει πως είναι απαιτητική από ερμηνευτικής πλευράς. Είναι δύσκολο να μπαινοβγαίνεις σε τόσο μεγάλες συναισθηματικές αλλαγές», εξομολογήθηκε.
Η σκηνή της θάλασσας ήταν πολύ δύσκολη. «Την βίωσα σαν πόλεμο», λέει ο Μ.Μαυρής, εξηγώντας πως «το πρώτο μέρος της ταινίας ήταν body horror, με καφκικά στοιχεία. Tο δεύτερο όμως πιο ποιητικό, πιο υπαρξιακό, οι τόνοι της ταινίας αλλάζουν. Η μεταμόρφωση φέρνει την ηρωίδα κοντά στην ανθρώπινή της φύση και την βγάζει από το περιβάλλον που την οδηγεί σε αυτήν την μοναχική ζωή».
«Α piece of liberty» (Αντιγόνη Καπάκα)
Παρούσα ήταν και η Φελίς Τόπη (ηθοποιός)
«Άρχισα να γράφω την ταινία το 2019, όταν σπούδαζα στην Αμερική. Πήγαινα από το Λος Άντζελες στη Ν.Υόρκη και οι performers του δρόμου ήταν παντού. Μου φαινόταν σουρεάλ που ντύνονταν με σύμβολα. Και οι δύο χαρακτήρες που επέλεξα για την ταινία, το Άγαλμα της Ελευθερίας και ο Τζόκερ συμβολίζουν το ίδιο πράγμα, απλώς ο Τζόκερ, υπερασπίζεται λίγο πιο άναρχα την ελευθερία μας, κι αυτό είναι λίγο πιο κοντά σε μένα. Στο γύρισμα είχαμε ένα άγαλμα για σπάσιμο, αλλά ενώ πιστεύαμε πως το γύρισμα θα ήταν πιο δύσκολο στο αστυνομικό τμήμα, η μεγάλη δυσκολία ήταν τελικά στην Πλατεία Κοτζιά. Χάρηκα που στην προβολή γέλασε ο κόσμος. Με όσα γίνονται καθημερινά τα τελευταία χρόνια, που κατακρεουργείται η ελευθερία μας, χρειάζεται κάπου λίγο χιούμορ και τρέλα. Για να βρούμε αυτά τα κομμάτια της ελευθερίας μας…».
Η Φ.Τόπη είπε πως η μεταμόρφωσή της σε άγαλμα της Ελευθερίας ήταν απαιτητική, αν και ως ηθοποιός που συνεργάστηκε με τον Σίμο Κακάλα στο θέατρο, «δούλευα χρόνια μάσκα και είχα ξανακάνει καλούπι. Εδώ όμως η κάμερα είναι πολύ κοντά σου, ήταν πολύ διαφορετικό».
«Cargo» (Γιώργος Σερβετάς)
«Η ταινία είναι ένα Sci-Fi που δούλευα εδώ και πολλά χρόνια, ξεκινώντας από το λοκντάουν. Την εποχή εκείνη άρχισα να γράφω καθημερινά κειμενάκια που ανέβαζα στο ίντερνετ με άντρα αφηγητή. Στην ταινία ο αφηγητής είναι γυναίκα, φαίνεται πως ήρθα στα λογικά μου! Ηθελα να είμαι ευέλικτος στην ταινία, τα πράγματα να μην είναι αυστηρά οριοθετημένα ως προς την κίνηση της κάμερα, νοσταλγούσα τις mini DV καμερούλες και νομίζω πως αυτό φαίνεται. Ακολούθησα μία ανορθόδοξη πορεία, γιατί η πρώτη μου ταινία δεν ήταν μικρού μήκους, γύρισα κατευθείαν μία μεγάλου μήκους. Αυτή είναι η πρώτη μου μικρή. Ένοιωσα σαν πρωτάκι, με την μικρού μήκους συνειδητοποίησα ότι μου αρέσει να κάνω εικόνες, ενώ με τη μεγάλη εγκλωβίζεσαι με έναν τρόπο στις υποχρεώσεις σου. Η μικρή φόρμα είναι πιο απελευθερωτική, σου δίνει μεγαλύτερη δυνατότητα για πειραματισμούς. Ούτε θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι σου αν κάτι πάει στραβά. Εδώ υπάρχει περισσότερος χώρος για πράγματα πιο προσωπικά».
«Παρακαλώ, περιμένετε» (Καρίνα Λογοθέτη)
Παρών ήταν και ο Βασίλης Ζλατάνος (σενάριο, μουσική, ήχος)
«Η αρχική αφορμή της ταινίας ήταν η ιδέα της AbFab Productions να δημιουργήσουν κάποιοι σκηνοθέτες μικρού μήκους ταινίες με γενική θεματική τον Covid. Εμείς μιλήσαμε για τη συνεχόμενη λούπα της καραντίνας, τη διαχείριση της μοναξιάς. Προσωπικά πέρασα την καραντίνα με δικούς μου ανθρώπους και ήταν τέλεια. Όμως συγκέντρωνα πληροφορίες για το πώς βίωναν γνωστοί και φίλοι αυτήν την κατάσταση. Η ηρωίδα με το που πάει να επικοινωνήσει, ακούει ήχους τρυπανιού, και άλλους ήχους που πριν, σε άλλες συνθήκες, δεν θα προσέχαμε καν. Ο χορός όμως στο τέλος της ταινίας την απελευθερώνει. Όλοι οι άσχημοι ήχοι που ακούγονται στην ταινία, «χτίζονται» σιγά σιγά και οδηγούν σε αυτόν τον χορό».
Ο Β.Ζλατάνος είπε πως, αναφορικά με τη μουσική, επέλεξε τελικά «ένα ορχηστρικό κομμάτι που βοήθησε την κοπέλα να είναι πιο ελεύθερη κινησιολογικά, καταφέρνοντας να “κλειδώσει” απ΄έξω όλους τους άλλους ήχους και να μείνει μόνη της».
«Αθαλάσσα» (Aργυρώ Νικολάου). Παρόντες ήταν ο Ιωάννης Ευαγγελίδης (παραγωγός) και ο Νεκτάριος Θεοδώρου (ηθοποιός)
Ο Ιωάννης Ευαγγελίδης εξήγησε πως η ταινία βασίζεται στη μαρτυρία του ιατρού, φυματιολόγου πατέρα του Τάκη Ευαγγελίδη για το σανατόριο “Αθαλάσσα”, την εποχή (1936) που στην Κύπρο θέριζε η φυματίωση. «Είναι αρκετά γνωστή στην Κύπρο η ιστορία του από το βιβλίο «Στα σύνορα της σιωπής». Θα μπορούσε ενδεχομένως να γίνει και μεγάλου μήκους ταινία. Προσπαθήσαμε να δείξουμε την ενσυναίσθησή του προς τους ασθενείς. Αλλά και το πόσα κοινά είχε εκείνη η εποχή με την πανδημία που τώρα περάσαμε. Τότε ο κόσμος δεν πίστευε πως μπορούσες να γίνεις καλά, νόμιζαν πως η ζωή σου τελείωσε κι ακόμα κι αν γινόσουν καλά κανείς δεν σε ήθελε. Ο πατέρας μου κρατούσε κρυφό το ότι νόσησε κι εκείνος κάποια στιγμή στο σανατόριο. Ήξερε πως αν το έλεγε θα τελείωνε η καριέρα του. Υπήρχαν πολλές ιστορίες γύρω από αυτό που θα μπορούσαν να είχαν ειπωθεί σε ταινία…»
«Το γεγονός πως έπρεπε να ερμηνεύσω ένα πραγματικό πρόσωπο μου δημιουργούσε άγχος», εξομολογήθηκε ο Ν.Θεοδώρου. «Καθώς μάλιστα ήταν και τα παιδιά του στο γύρισμα. Είχα στη διάθεσή μου μόνο φωτογραφίες του –βίντεο του υπήρχε μόνο σε μεγάλη ηλικία».
«Super» (Νικόλας Κούλογλου)
Παρόντες ήταν και οι Αργύρης Πανταζάρας (ηθοποιός), Ευθαλία Παπακώστα (ηθοποιός) και Κωνσταντίνος Kουκουλιός (διευθυντής φωτογραφίας)
«Είμαι σεναριογράφος και ήθελα να κάνω μια ταινία μπλα-μπλα, που να έχει και αυτοσχεδιαστικά στοιχεία. Η Θάλεια κι εγώ είμαστε φίλοι από παλιά, και καθώς είχαμε και οι δύο σχέσεις που είχαν κλείσει τον κύκλο τους, μιλάγαμε πολύ γι’ αυτό τότε. Κάποιοι λένε πως από τα μικρότερα προβλήματα του κόσμου, ο χωρισμός είναι το μεγαλύτερο. Ήταν η πρώτη φορά που σκηνοθέτησα ταινία και τα γυρίσματα έγιναν μέσα σε τέσσερις νύχτες γιατί χώρος δράσης ήταν ένα σούπερ μάρκετ που βέβαια τη μέρα λειτουργεί. Γυρίσαμε την ταινία σε ασπρόμαυρο φιλμ». Αυτή η επιλογή έχει την εξήγησή της: σύμφωνο με τον Κ.Κουκουλιό «το έγχρωμο σε ένα σούπερ μάρκετ θα μας έβγαζε από τους χαρακτήρες».
Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι έχει μακρόχρονη σχέση και μέσα από ένα παιχνίδι ρόλων, πως δήθεν συναντιούνται πρώτη φορά, προσπαθούν να δώσουν μία δεύτερη ευκαιρία στη σχέση τους.
Ο Α.Πανταζάρας είπε πως του άρεσε η ελευθερία που υπήρχε ήδη από το χαρτί σε αυτήν την ταινία, αλλά «και αυτό το παιχνίδι με το οποίο ξανασυστήνεσαι στον άνθρωπό σου για να κρατήσεις τη σχέση ζωντανή. Θυμάμαι να είμαι μπροστά στο ψυγείο με τα μαρούλια, και να σκέφτομαι πως όταν ψωνίζεις, ψωνίζεις για κάποιον. Κάποια στιγμή όμως, χωρίζεις τα ψώνια σου και παίρνεις διαφορετικούς δρόμους. Γι΄αυτό και ο άντρας που ερμηνεύω δεν θέλει να τελειώσουν τα ψώνια, δεν θέλει να έρθει η στιγμή που ανάμεσά τους θα μπει το διαχωριστικό του επόμενου πελάτη στο ταμείο…».
Η Ευθαλία Παπακώστα θεωρεί πως «προχωράμε προς το αναπόφευκτο, τον θάνατο, τον χωρισμό, αλλά προσπαθούμε να αντισταθούμε όσο μπορούμε…». Ωστόσο, όπως είπε, δεν θεωρεί πως ο έρωτας είναι απαραίτητα θνησιγενής.
ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
«Hold on for dear life» (Σιμόνε Φιορεντίνο)
«Έκανα μια ταινία σαν ένα video game και εμπνεύστηκα από το παιχνίδι Fallout. Είναι μια μετα-αποκαλυπτική ταινία για τον πόλεμο, για τον 3ο Παγκόσμιο. Υπήρξα φανατικος gamer από τα 3 μου. Τώρα πια όχι, αλλά έχω μεγάλη συνδεση με αυτό το παιχνίδι. Ήταν προφανές για μένα ότι θα έκανα ταινία για τον πόλεμο, με όχημα αυτό το συγκεκριμένο παιχνίδι. Η έννοια του πολέμου με συγκλονίζει. Ο, τι κάνει τους ανθρώπους να υποφέρουν με κινητοποιεί. Δεν είναι τόσο αυτονόητο αυτό γιατί είχα την τύχη να γεννηθώ στη Ρώμη και να μην έχω την εμπειρία κάποιας εμπόλεμης ζώνης, αλλά ένοιωσα την επιτακτική ανάγκη να μιλήσω γι’ αυτό για να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο».
ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
«Βad kids with saint names» (Bίκυ Αναστασιάδου)
Παρόντες ήταν και οι Νεφέλη Αθανασάκη (σενάριο) και Παύλος Λυγούρης (διευθυντής φωτογραφίας)
«Ήταν η πρώτη ταινία μου, και στην χθεσινή προβολή έκλαψα. Την είδα για πρώτη φορά σε μεγάλη οθόνη. Με τη Νεφέλη δουλεύουμε από το πρώτο έτος μαζί και είμαστε κολλητές. Ίσως ήμασταν πολλοί στο σενάριο, ειδικά για ταινία μικρού μήκους, αλλά ήταν πολλοί και οι χαρακτήρες και νοιώσαμε πως φέραμε διαφορετικά πράγματα στους ρόλους. Κοπιάραμε φίλους μας, μιλήσαμε για δικές μας εμπειρίες, για πράγματα που έχουμε ακούσει. Μικρά, λειτουργούσαμε και λίγο σαν αγέλη, αλλά κι έτσι, ως έφηβος, δύσκολα ανοίγεσαι πραγματικά στους φίλους σου. Αν το κάνεις όμως, ξέρεις πως θα σε αγκαλιάσουν. Πιστεύω πως ένοιωσα έτοιμη να μιλήσω για τα εφηβικά μου χρόνια επειδή έκλεισε ο κύκλος των φοιτητικών μου χρόνων. Στην προβολή ήρθαν όλοι οι φίλοι μου. Σινεμά άλλωστε άρχισα να κάνω από μικρή για να τραβάω τους φίλους μου, και ύστερα να βλέπουμε μαζί τις ταινίες».
«δ» (Julia Diệp My Feige)
«Η ταινία εξερευνά την εικόνα ενός άγνωστου Έλληνα μεσήλικα, παρμένη από ένα φωτογραφικό άλμπουμ που βρήκα τυχαία δίπλα σε κάδο απορριμμάτων σε δρόμο της Αθήνας· μια εικόνα παραποιημένη από βροχή, ούρα και τη φθορά του χρόνου. Μαζί με τις φωτογραφίες, που ήταν σχεδόν επαγγελματικού επιπέδου, βρήκα και αρνητικά. Τα μελέτησα, τα επεξεργάστηκα και τα προσέγγισα σαν να είναι κάρτες μνήμης. Στην αρχή απόρησα: δύο τύποι συναντιουνται μυστηριωδώς. Μήπως κάνουν κάτι παράνομο; Μετά είδα πως αγκαλιάζονταν, ενώ το αυτοκίνητο δίπλα τους ήταν διακοσμημένο με πλαστικά λουλούδια. Ύστερα από ενδελεχή μελέτη συνειδητοποίησα πως επρόκειτο για μια αγοραπωλησία αυτοκινήτου! Ο τίτλος της ταινίας, το «δ», ήταν το όνομα ενός παλιού μοντέλου αυτοκινήτου Lancia. Οι φωτογραφίες αυτές με συγκίνησαν, λυπήθηκα που τις βρήκα μισοκατεστραμμένες στα σκουπίδια, και συνειδητοποίησα πως η αλληλουχία τους συγκροτούσε από μόνη της μια ταινία».
