Q&A Σκηνοθετών, Πέμπτη 7/9

Q&A Σκηνοθετών, Πέμπτη 7/9

Q&A ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ, ΠΕΜΠΤΗ 7/9

7 Σεπτεμβρίου 2023

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 46ο Φεστιβάλ Δράμας, δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του Φεστιβάλ, που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος. Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για τη δουλειά τους, οι διαγωνιζόμενοι (Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα) στη σημερινή παρουσίαση:

ΕΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

«Αριζόνες» (Γιώργος Ηλιόπουλος). Παρών ήταν και ο Γιάννης Παπαδόπουλος

«Το θέμα, η αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας που κάνει ο ήρωας της ταινίας, αναζητώντας στη συνέχεια καταφύγιο στο παλιό εξοχικό σπίτι του παππού του στην παραθαλάσσια πόλη της Μηχανιώνας, ήταν μέρος ενός ευρύτερου σεναρίου μιας μεγάλου μήκους που αναπτύσσω και με ενδιέφερε αυτό το κομμάτι της ιστορίας, έτσι αποφάσισα να το γυρίσω σε μικρού μήκους για να το δοκιμάσω και να πειραματιστώ πάνω σε πράγματα που είναι πολλές φορές δύσκολα σε μια μεγάλου μήκους και αφηγηματικά και τεχνικά. Το metal health είναι κάτι που με απασχολεί. Με ενδιαφέρει πολύ το διευρυμένο τραύμα που φέρουν οι άνθρωποι της γενιάς μου, που δείχνει να έχει έξαρση και λόγω της πολιτικής και οικονομικής συγκυρίας που έχουμε βιώσει».

«Wings» (Φοίβος Ήμελλος)

«Η οικογενειακή παθογένεια είναι κάτι που με ενδιαφέρει, βρίσκομαι και σε μια ηλικιακή μετάβαση που θέλω να αποτινάξω από πάνω μου κάποια οικογενειακά θέματα ειδικά μέσα από τη σχέση μάνας και γιου, θεωρώντας πως θα ήταν πιο ενδιαφέρον αλλά και πιο δύσκολο να μιλήσω για το πως μια γυναίκα αντιμετωπίζει το φαινόμενο της γυναικοκτονίας που έρχεται και της γκρεμίζει αυτό που θεωρούσε στο κεφάλι της. Η συνείδησή της θα την αναγκάσει να αθωώσει τον γυναικοκτόνο γιο της, να προσπαθήσει να τον προστατέψει και να κάνει τον εαυτό της συνένοχο, επεμβαίνοντας και προσπαθώντας να αλλάξει τα γεγονότα. Κάτι που έχει πολύ ενδιαφέρον».

«L’Acqua che Passa» (Κάλλια Παπαδάκη)

«Ο λόγος που έκανα αυτή τη μικρού μήκους ήταν ότι ως παιδί στην ηλικία των δυο ετών, ο πατέρας μου που είχε πάει για ψαροντούφεκο, με είχε αφήσει μόνη μου στην παραλία, ξεχνώντας με για μιάμιση ώρα. Εγώ περπάτησα μόνη τριακόσια μέτρα, και δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ αυτό το αίσθημα. Η παντοδυναμία του πατέρα, η πίστη πως το αναπάντεχο δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί –κι όμως υπάρχει πάντα μια στιγμή που όλα ανατρέπονται. Για αυτή τη στιγμή αλλά και για την ένταση που υπάρχει ανάμεσα στα ζευγάρια ήθελα να μιλήσω. Μια ένταση που με έναν τρόπο μεταφέρεται ερήμην τους, στο παιδί, και τι μπορεί κάτι τέτοιο να φέρει».

«Ο Κλέφτης» (Matteo Pizzocaro)

«Η ιδέα ήρθε όταν ήμουν φοιτητής και σηκώθηκα ένα βράδυ να πιω νερό, είδα έναν άνθρωπο μέσα στο σπίτι και αγουροξυπνημένος του είπα «είσαι φίλος του συγκάτοικου ή ήρθες να μας κλέψεις; Ευτυχώς ήταν φίλος του συγκάτοικου αλλά αν ήταν κλέφτης τι θα του έλεγα; Έτσι μου ήρθε η ιδέα για το σενάριο. Αυτό που με ενδιέφερε στην ταινία ήταν ουσιαστικά, η πρώτη επαφή που έχεις με έναν άγνωστο και το πώς βασιζόμαστε στα λόγια».

«Το Καλοκαίρι που Παρατήρησα για Πρώτη Φορά τον Ήλιο να Δύει» (Αστέρης Τζιώλας). Παρόντες οι Μάνος Τζιβάκης, Κωνσταντίνα Κάλτσιου, Αντιγόνη Ευτυχιάδη και Ηλέκτρα Κατσιμίχα

«Βρήκα τα δυο παιδιά και ξεκίνησα συναντήσεις, όπου μέσα από θεατρικό παιχνίδι μπόρεσαν να χαλαρώσουν και να αρχίσουν να μας εμπιστεύονται. Το location είναι στον Βόλο, στο σπίτι του παππού μου, ενώ το στοιχειωμένο σπίτι ήταν ένα εγκαταλελειμμένο στη Μεγάλη Βελανιδιά. Άρχισα να γράφω το σενάριο ξεκινώντας από μια εικόνα. Με βασανίζουν θέματα όπως ο χρόνος, ο θάνατος και η παιδική ηλικία, καθώς σε αυτήν την χρονική στιγμή του ανθρώπου συμβαίνουν πολλά. Η εικόνα ήταν μια ηλικιωμένη γυναίκα που έμενε στον ίδιο με εμένα δρόμο και όταν περνούσα να πάω στη θάλασσα, έβγαινε και μας φώναζε, κι έτσι ήταν ο φόβος και ο τρόμος της γειτονιάς. Από αυτήν την εικόνα ξεκίνησα να γράφω και οδηγήθηκα στο φινάλε».

ΕΘΝΙΚΟ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

«Ένας πολύ μικρός κύριος» (Γιώργος Κλεάνθους). Παρόντες οι Νίκος Σέμπος και Μάνος Μακρυγιαννάκης

«Πρόκειται για ένα περίεργο παιχνίδι που ζήσαμε, ξεκινήσαμε να κάνουμε μια ιστορία για κάποιον που αρχικά είναι αντιπαθητικός, μετά γίνεται συμπαθητικός, μέσα από το τέχνασμα ότι είναι ένας πολύ κοντός άνθρωπος και ψάχνει έναν τέταρτο για να κουβαλήσει ένα φέρετρο. Η ιδέα ήρθε σε ένα μπαρ μια νύχτα, όταν βλέπω έναν κύριο που είναι πολύ κοντός να χορεύει ένα ρεμπέτικο. Δίπλα μου ένας αναφωνεί: κοιτάτε, ένας πολύς κοντός άνδρας. Κι εγώ αντιλέγω πως όχι, είναι ένας πολύ μικρός κύριος! Κι εκεί σκέφτηκα πως αυτός είναι εκείνος που ψάχνει έναν τέταρτο να σηκώσει ένα φέρετρο. Μετά γράφτηκε το σενάριο. Μπαίνοντας πιο μέσα στην ιστορία συναντήσαμε θέματα βαθύτερα, όπως η αφοσίωση, η διαφορετικότητα, ο θάνατος κι αρχίσαμε να δουλεύουμε με αυτά».

«Θερμοκήπιο» (Γιώργος Γεωργακόπουλος)

«Η ιστορία, που περιγράφει το πώς ο Σάλι, ένας νέος αλβανικής καταγωγής, έχει αφήσει το σχολείο και δουλεύει σε θερμοκήπια, θέλοντας να μαζέψει χρήματα για να πάει στις ακαδημίες της Γιουβέντους, έχει βιωματικά στοιχεία. Επί της ουσίας το θέμα που αναδεικνύει μεταξύ άλλων είναι το πώς ο κοινωνικός περίγυρος μπορεί να παίζει έναν άκρως σημαντικό ρόλο σε τέτοιο βαθμό που να μπορεί να σου περιορίζει την ελευθερία σου».

«Τα πουλιά δεν με κοιτάζουν από τα παράθυρα» (Ειρήνη Ταμπασούλη)

«Το πρώτο βιντεάκι που έκανα στη ζωή μου ήταν λίγο σουρεαλιστικό, μου αρέσει να πειράζω τη φόρμα, έχω και κάποιες ιδιοτροπίες, όπως το να τραβάω κάτι και να αρχίζω να το χρωματίζω στον υπολογιστή για να βρω την ιστορία. Δεν αρχίζω από σενάριο ή κάτι που είναι νατουραλιστικό. Ένας φίλος μου γράφει ποιήματα και η ταινία άρχισε σε ένα σεμινάριο όπου μέσα σε τρεις μέρες έπρεπε να φτιάξουμε τρία ταινιάκια με συγκεκριμένη φόρμα. Έχω κάνει και δυο ντοκιμαντέρ με υβριδικό στοιχείο. Και η συγκεκριμένη ταινία αποτελείται από ετερόκλητα στοιχεία. Η δουλειά μου ήταν ουσιαστικά να συνδέσω αυτά τα στοιχεία μέσω του χρώματος, του ήχου, του voice over».

«Αποχαιρετισμοί» (Σαββίνα Σαμιώτη)

Μαζί με τη φίλη μου Σόφη Χατζοπούλου, που έγραψε μαζί μου το σενάριο κι έκανε το μοντάζ, λέγαμε πως θέλαμε με κάποιο τρόπο να μιλήσουμε για τον θάνατο. Είχαμε φτιάξει δυο με τρία διαφορετικά σενάρια και μετά αποφάσισα πως δεν θα ήθελα να σκηνοθετήσω κάτι τέτοιο. Σε ένα χωριό όπου τα έθιμα τα παίρνουν πολύ σοβαρά, ένιωθες παντού τον θάνατο αλλά ταυτόχρονα και την ανάσταση. Εκεί μου ήρθε η ιδέα να δείξω έναν χαρακτήρα που μέσα από το θάνατο, βοηθάει, αλλά και αναστέλλει όλα αυτά που βιώνουν όσοι αναχωρούν από τη ζωή».

«Αθήνα, αγάπη μου» (Δημήτρης Κεχρής). Παρών ήταν και ο Νίκος Δαλέζιος

«Πρόκειται για μια αποκρυστάλλωση διεργασιών πολλών ετών. Ζω και περπατώ πολλά χρόνια στο κέντρο της Αθήνας, παρατηρώ την πόλη και φωτογραφίζω ενδελεχώς και κάποια στιγμή άρχισα να παρατηρώ τα μνημεία στους δρόμους. Έτσι μου δημιουργήθηκε το ερώτημα ποιοι άνθρωποι και γεγονότα μνημονεύονται. Άρχισα να τα καταγράφω και να αναζητώ ιστορικά στοιχεία και μου γεννήθηκε άμεσα το ερώτημα τι δεν μνημονεύεται στο χώρο της πόλης. Άρχισα να ψάχνω πολιτικές ερμηνείες σχετικά με το ποιοι είναι οι λόγοι που κάποια γεγονότα και πρόσωπα δεν μνημονεύονται ή όταν αυτό γίνεται, κατά κάποιο τρόπο τα σφετερίζεται ένα ηγεμονικό αφήγημα και τα απονευρώνει. Επειδή πολλές φορές τα ίχνη από αυτά τα γεγονότα έχουν σβηστεί, δεν υπάρχουν υλικά αποτυπώματα στο σώμα της πόλης, αυτό με οδήγησε να καταφύγω σε αρχεία, σε συνεντεύξεις με ιστορικούς και αρχιτέκτονες, και να επιστρατεύω και κάποια ημιμυθοπλαστικά στοιχεία, προκειμένου να χτίσω μια αντιαφήγηση για ό, τι απουσιάζει».

«Γόος» (Φλώρα Ηλία)

«Είναι η πρώτη μου δουλειά ως ταινία και ξεκίνησε με μια ιδέα που ήταν ότι μια παρέα είναι σε ένα παραθαλάσσιο μέρος και εμφανίζεται ένα αντικείμενο. Το τι ακολουθεί και συμβαίνει ήρθαν μετέπειτα όσο κι εγώ έθετα ερωτήματα όπως το γιατί συμβαίνει αυτό. Στο θέμα οδηγήθηκα, και σε αυτό βοήθησαν αρκετά και οι ηθοποιοί καθώς μέσα από την επικοινωνία και την αλληλεπίδραση μαζί τους βρήκαμε στοιχεία από κοινές μας εμπειρίες κι έτσι γράφτηκε το σενάριο και προχωρήσαμε. Βάση θεματική είναι το πώς μπορούμε να διαχειριστούμε μια απώλεια, που σαν εσωτερική διαδικασία μας απομονώνει και δημιουργεί τείχη στην επικοινωνία ακόμα και με τους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Το πένθος και η απώλεια σαν μια δύναμη που δημιουργεί εσωτερική απόσταση μεταξύ των ανθρώπων».

«Γιατί δεν χορεύεις;» (Πηνελόπη Μαυροψαρίδη). Παρούσα η Φελίς Τόπη

«Βασίζεται σε ένα διήγημα που είχα διαβάσει το οποίο ωστόσο άλλαξα αρκετά. Ήθελα να μιλήσω για τις σχέσεις, αυτά τα οποία λέει η ίδια η πρωταγωνίστρια στον μονόλογό της. Πόσο οι άλλοι αλλά και εμείς πρέπει να αλλάξουμε για να μπορούμε να εκφραστούμε και να επικοινωνήσουμε».

«Κέτσαπ στη μουστάρδα σου» (Ιφιγένεια Θεοδωρίδου). Παρούσες οι Ευδοξία Χασάπη, Μαρία Σπαράγγη, Γιολάντα Αναγνώστου

«Ήταν η διπλωματική μου στη σκηνοθεσία, συνειδητοποίησα πως δεν ξέρω να γράφω και αναζήτησα σεναριογράφο. Είναι ένα road movie, παράτολμη επιλογή θα την χαρακτήριζα, υπήρχε και ο περιορισμός του τι θα μπορούσαμε να κάνουμε κινηματογραφικά μέσα σε ένα αυτοκίνητο, αλλά η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν ότι ήθελα και κάπως πιο παράτολμα πλάνα έξω από το αμάξι, υπήρχε δυσκολία ακόμα και στο να κλείσουμε δρόμους και να το κάνουμε με ασφάλεια».

«The little doggie» (Γιώργος Ντούνης)

«Η ταινία ξεκίνησε όταν είδα τον ηθοποιό Βαγγέλη Ευαγγελινό και είπα ότι θέλω να κάνω μια ταινία μαζί του, ένα νουάρ που αγαπώ πολύ και μου αρέσει. Μεγαλύτερη ταλαιπωρία είναι το σενάριο, η σκηνοθεσία είναι απόλαυση αλλά παράλληλα και βάσανο».

«The Knock» (Ισμήνη Πρωίου). Παρόντες οι Στυλιανός Βάσιλας και Όλια Πασπαλάκη

«Η ιδέα ξεκίνησε σε ένα καφέ μιλώντας με έναν φίλο μου για τη μοναξιά κάποιων ανθρώπων που στην εποχή μας έχουν πληθύνει. Σκηνοθετώ θέατρο και το πιο εύκολο για μένα θα ήταν να κάνω μια ταινία δωματίου».

«Οι μονόκεροι υπάρχουν» (Μηλένα Περδικάρη). Παρόντες οι Ελένη Θυμιοπούλου, Χρίστος Στυλιανού, Δημήτρης Κωνσταντίνου και Άρτεμις Μαυρουδή

«Η ιδέα κατά τη διάρκεια της καραντίνας, είναι μέσα στη θεματική που με ενδιαφέρει, δράματα δωματίου με προσέγγιση σε παιδιά ή και σε εφήβους. Ήθελα να κάνω κάτι με έναν εισβολέα και κυρίως για τις δεύτερες ευκαιρίες»

SHORT & GREEN

«Nool» (May Grosman)

«Αυτή η ταινία animation είναι η πτυχιακή μου, και αναφέρεται στη Νουλ, μία μαϊμού που το είδος της απειλείται με εξαφάνιση και ζει σε έναν ζωολογικό κήπο στο Ισραήλ, όπου υφίσταται όλη την εκμετάλλευση. Ένα βράδυ το σκάει από το κλουβί της κι έτσι αρχίζει η ιστορία που θα αλλάξει ολόκληρο τον κόσμο του ζώου».

«Strangers in the dark» (Perttu Inkila)

«Παρακολουθούσαμε για δυο ολόκληρα χρόνια τις κωλοφωτιές, ανακαλύπτοντας πως η φωτορύπανση τις εξουθενώνει και δυσκολεύει τη ζωή τους. Αυτό που ωστόσο είναι άξιο να σημειωθεί είναι πως στην προσπάθειά της η κωλοφωτιά να βρει ερωτικό σύντροφο σε ένα περιβάλλον όπου οι νύχτες δεν είναι πια σκοτεινές, επαναπροσδιορίζει τον προορισμό και τον τρόπο της».

«Eina» (Tommy Vella)

«Η απόγνωση μιας γυναίκας που χάνει το καγιάκ της σε ένα παγωμένο ποτάμι και παλεύει να επιβιώσει απέναντι στη σκληρή παγωμένη φύση που δεν είναι βοηθός της. Η δύναμη, η εφευρετικότητα και η υπομονή είναι αυτά τα στοιχεία που πρέπει να επιστρατεύσει για να σωθεί».

«A Queen» (Benjamin Behaeghel)

«Ένας εμμονικός και μοναχικός μελισσοκόμος, που έχει ταμένη τη ζωή του στο μελίσσι και τη βασίλισσα της κυψέλης, πιστεύει πως μέσα από κάποια πειράματα, υπάρχει μεγάλο ενδεχόμενο να σώσει το μικρό του αγρόκτημα. Όταν εξαφανίζεται η μέλισσα πάνω στην οποία πειραματίζεται, ο κόσμος του μελισσοκόμου συντρίβεται. Κάνει σκοπό της ζωής του να την βρει ξανά, κάτι που φαντάζει σχεδόν ακατόρθωτο, αλλά αυτή η αναζήτηση τον κάνει να συναντηθεί με έναν άλλον άνθρωπο».