DISFF#47 – Παρουσίαση Σκηνοθετών, Παρασκευή 6/9/2024

DISFF#47 – Παρουσίαση Σκηνοθετών, Παρασκευή 6/9/2024

DISFF#47 – Παρουσίαση Σκηνοθετών, Παρασκευή 6/9/2024

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 47ο Φεστιβάλ Δράμας, δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του Φεστιβάλ. Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για τη δουλειά τους οι διαγωνιζόμενοι στη σημερινή παρουσίαση την οποία συντόνισαν ο Γιάννης Σακαρίδης (Εθνικό Διαγωνιστικό), ο Γιώργος Ζώης (Διεθνές Διαγωνιστικό) και ο  Βασίλης Τερζόπουλος (Short and Green):

EΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

«Αλκυονίδες» (Αλέξανδρος Σκούρας)

«Ήμουν σε ένα χωριό και έβλεπα τις γυναίκες του τόπου σε μια απέραντη σιωπή, σαν να μην επικοινωνούσαν με κανέναν, κι αυτό μου έκανε εντύπωση. Και την ίδια εποχή διάβασα ένα βιβλίο της Άλις Μονρό για έναν γάμο καθόλου ευχάριστο. Έτσι ήρθε η κεντρική ιδέα. Ήθελα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό, πιο πειραματικό, να τραβήξω κάποια πράγματα που μου αρέσουν στα όρια, να δω που θα με πάει κι ας βγει ό, τι βγει. Όσον αφορά το ασπρόμαυρο ήθελα η ταινία να έχει μια αχρονικότητα».

«Mj» (Γιώργος Φουρτούνης)

«To 2012, όταν η χώρα μπήκε σε μια δύσκολη περίοδο, από την οποία ακόμα δεν έχουμε βγει, με τις διαδηλώσεις, τις πορείες, τις πέτρες, τα γκλομπ, θυμάμαι να βλέπω το βίντεο κλιπ του Snik με τίτλο «Κουνήσου δίπλα μου». Ήταν απίστευτο, σαν να είχε έρθει από άλλον πλανήτη, και από τότε άρχισα να παρακολουθώ την ακμή της τραπ σκηνής στη χώρα. Στην αρχή σαν ένοχη απόλαυση και αξιοπερίεργο, αλλά στην πορεία αισθάνθηκα ότι εμείς δεν έχουμε σχέση με την τραπ, καθώς είμαστε άνθρωποι που κάνουμε σινεμά, είμαστε πολιτικοποιημένοι, δεν μας αγγίζει το χρήμα, κάνουμε ψυχανάλυση, τι σχέση έχουμε με αυτούς; Έχουμε απόλυτη σχέση, καθώς φοράμε μια μάσκα, κι αυτό καθορίζει την προσωπικότητα μας, αλλά όχι μόνο αυτό. Αν στη συνθήκη του σινεμά βγάζαμε τη σεμνότητα του καλλιτέχνη σαν στοιχείο αξίας, και τη ματαιοδοξία που κοχλάζει μέσα μας, θα βλέπαμε ίσως και 27 μικρούς τράπερ στη Δράμα να λένε ποιος είναι καλύτερος. Οι αξίες που έχει η τραπ είναι αξίες ενός ολόκληρου συστήματος, αξίες του καπιταλισμού, όπου μετράει το χρήμα και ο ατομισμός, όπου ο φθόνος κινεί την οικονομία και η κοινωνική ανέλιξη είναι βασική προϋπόθεση για να υπάρξει χρήμα. Έτσι, όταν αποφάσισα να κάνω την ταινία, και με ρωτούσαν αν τρολάρω την τραπ σκηνή, απαντούσα ότι αυτό που κάνω είναι να  τρολάρω κι εμένα τον ίδιο. Θέλω κάπως να ξορκίσω και πράγματα που βλέπω σε μένα και τους γύρω».

«Ο πρώτος μου γάμος» (Ανδρέας Χαλικιάς)

«Στην ταινία, θέλοντας να δείξουμε τον κόσμο των μεγάλων, είχαμε αποκλειστικά παιδιά, και αυτό δεν έγινε τυχαία. Casting και χρηματοδότηση ήταν από τα πιο δύσκολα πράγματα. Ο πρωταγωνιστής μου είναι κατά κάποιο τρόπο εγώ, όσον αφορά τα υπόλοιπα παιδιά ήταν όλα ντόπια, από την Κρήτη, όπου έγιναν και τα γυρίσματα. Οδηγηθήκαμε σε γυρίσματα που θυμίζουν μαγικό ρεαλισμό, όχι από πεποίθηση, αλλά από ανάγκη και εξαιτίας έλλειψης χρημάτων. Τα χρώματα που βλέπει ο θεατής δεν υπήρχαν, ούτε τα νυχτερινά γυρίσματα ».

«Κυνηγός» (Παύλος Σηφάκης)

«Η αρχική ιδέα ήρθε το 2020 της πανδημίας και της καραντίνας όταν βρέθηκα σε ένα οικογενειακό εξοχικό, ένα λυόμενο κοντά στον Μαραθώνα, και μου ήρθε η εικόνα ενός πατέρα με την κόρη του να επιστρέφουν από ένα κυνήγι και το θήραμα που σέρνουν να είναι ένα ανθρώπινο πτώμα. Στην αρχή κρύβαμε το ανθρώπινο θήραμα σε όλη τη διάρκεια της αφήγησης και αποκαλυπτόταν σαν σοκαριστικό μυστικό στο τέλος. Σε αυτόν τον κόσμο που μοιάζει να έρχεται μετά την Αποκάλυψη, η τροφή σπανίζει, τα περισσότερα ζωντανά έχουν εξαφανιστεί, ό, τι έχει απομείνει είναι χαλασμένες κονσέρβες, σκουλήκια, χόρτα, και υπάρχει μια εναλλακτική μορφή τροφής, τα αδέσποτα όπως ονομάζονται. Ο πατέρας, πρωταγωνιστής της ταινίας, προσπαθεί να κρατήσει μια ανθρωπιά ενός προηγούμενου κόσμου, αρνείται να πυροβολήσει άλλο ανθρώπινο ον και αυτό προσπαθεί να το μεταδώσει στην κόρη του. Κατά μία έννοια, αρνείται να παραδεχθεί ότι ο κόσμος που γνώριζε, έχει πλήρως καταστραφεί».

«Γκέκας» (Δημήτρης Μουτσιάκας)

«Κάποια στιγμή στο χωριό του πατέρα μου, συνάντησα ένα τζιπ που είχε μια ρεζέρβα με ζωγραφισμένο στο χέρι ένα αγριογούρουνο. Αναρωτήθηκα γιατί κάποιος να θέλει να δείχνει παντού ότι είναι κυνηγός; Όλοι έχουμε χόμπι αλλά δεν τα επιδεικνύουμε κατά αυτόν τον τρόπο. Αρχίζω να ψάχνω καθώς ήθελα να καταλάβω κάπως αυτόν τον κόσμο. Προκύπτουν στοιχεία ενηλικίωσης μέσα από το κυνήγι και όλο αυτό περνάει από τον πατέρα στον γιο. Ταυτόχρονα μαθαίνω για τον Γκέκα, μια ράτσα σκύλου που είναι ο ελληνικός ιχνηλάτης. Εκεί συνδέθηκε το θέμα της ελληνικής οικογένειας, καθώς οι γονείς θεωρώντας τους ίδιους αυθεντίες ή χωρίς να ξέρουν να κάνουν κάτι άλλο, προσπαθούν να αφήσουν ίχνη και να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους να ακολουθήσουν αυτά τα ίχνη. Αυτό ήρθε κι έδεσε με την προσωπική μου ιστορία, την άρνηση της οικογένειάς μου να γίνω σκηνοθέτης».

ΔΙΕΘΝΕΣ  ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

«Celine on a cloudy day» (παρόντες ο σκηνοθέτης Can Koroglu και ο διευθυντής φωτογραφίας ET NG  )

«Η έμπνευση ήρθε από την πρωταγωνίστρια που υποδύεται μια ηθοποιό η οποία κάνει πρόβα για μια οντισιόν όταν ο πατέρας της, που έχει χρόνια να την δει, την επισκέπτεται ξαφνικά. Θεωρώ ότι η υποκριτική είναι η καλύτερη δουλειά όταν περνάς μια κρίση ταυτότητας. Η ηθοποιός υποτίθεται ότι κάνει  πρόβα με τον τοίχο αλλά δεν μπορούσα να τραβήξω κάτι τέτοιο. Για μένα ήταν πιο ενδιαφέρον να έχουμε απέναντί της τον άλλο ηθοποιό για να τον βλέπει, κι αυτό την εξέφραζε καλύτερα, αντιδράει, κλαίει , λέει ό, τι σκέφτεται»

SHORT AND GREEN

«Guardians» (Julian Stubbs Generali)

«Το Μεξικό έχει το πιο ποικιλόμορφο φυσικό τοπίο που αντιστοιχεί στο 14% της βιοποικιλότητας όλου του πλανήτη. Θέλουμε να διατηρηθεί αυτή η βιοποικιλότητα. Ένα γερμανικό ίδρυμα που μας χορηγεί, επιθυμεί να πούμε την ιστορία κάποιων ομάδων που οι υπεύθυνοι βοηθούσαν οικονομικά. Αναζητήσαμε λοιπόν ανθρώπους και καταλήξαμε στους τρεις αυτούς χαρακτήρες που μπορούν να πουν την ιστορία της αντίστασης μιας χώρας, οι φορείς και τα ιδρύματα της οποίας καταρρέουν. Το φυσικό τοπίο στο Μεξικό είναι κάτι που μεταμορφώνεται εδώ και αιώνες. Ένα μέρος του καταστράφηκε από την κατάρρευση ενός φράγματος πριν χρόνια, κι ένας άνθρωπος προσπάθησε να το επαναφέρει στην προηγούμενή του μορφή, ένας άνθρωπος που καταλάβαινε τους διαφορετικούς ρυθμούς της φύσης και τώρα αυτό το μέρος είναι από αυτά με τη μεγαλύτερη βιοποικιλότητα. Η ταινία και αυτοί οι άνθρωποι μας διδάσκουν πως είμαστε σε αυτήν την στιγμή της ιστορίας που καλούμαστε να ανταποκριθούμε»

«Bios beneath blind» (παρών ο  παραγωγος  Sebastian Nagelmueller )

«Η τελική μας σκηνή είναι από μια εγκατάσταση από το Μουσείο του Βερολίνου που είχε να κάνει με τη γη, επικεντρωθήκαμε στο πώς υπάρχει καθαρό νερό και πώς μπορεί κάποιος να το βρει. Είμαστε μια ομάδα 7 ατόμων, θέλαμε να παρουσιάσουμε αυτά τα είδη που έχουν επιστημονικό όνομα, αλλά είναι αυτά που μας βοηθούν να έχουμε καθαρό νερό. Ο κόσμος πρέπει να μάθει για αυτό που είναι ορατό μόνο με μικροσκόπιο. Θέλαμε να δείξουμε την ομορφιά  αυτών των οργανισμών. Στις μέρες μας έχουν απομείνει λίγοι επιστήμονες που γνωρίζουν για αυτό το είδος, κι αυτή ήταν και η προσέγγισή μας».

«I would rather be a stone» (Ana Husman)

«Έκανα αυτήν την ταινία καθώς στην παιδική μου ηλικία πέρασα πολύ χρόνο σε αυτά τα μέρη. Η μητέρα μου ήταν από ένα από αυτά τα χωριά, μια πολύ φτωχή περιοχή, χωρίς μέλλον για τους ανθρώπους, όσοι γεννήθηκαν το 1940 έφυγαν  όλοι από το χωριό, πήγαν στις πόλεις. Έτσι αυτή η μεγάλη περιοχή είναι πολύ ερειπωμένη, με λίγους ηλικιωμένους και άδεια σπίτια. Το πρώτο ενδιαφέρον μου το προκάλεσε η γενιά που έφυγε που είχε τη δυνατότητα να γυρίσει πίσω, αλλά δεν θέλει. Κάποιοι συνταξιούχοι επιστρέφουν, αλλά δεν μπορούν να βρουν τον τόπο της παιδικής τους ηλικίας. Αυτό ήταν το πρώτο που ήθελα να πω. Στη συνέχεια ήθελα να αποτυπώσω πώς θα ένιωθαν αυτοί οι άνθρωποι τώρα που η περιοχή δεν θα υπάρχει αφού θα κατασκευαστεί ένα φράγμα που θα την καλύψει».

«The lost memories of trees» (Antonio La Camera)

«Την ταινία την έκανα το 2022 στο Περού μέσα σε ένα εργαστήριο με θέμα μια συζήτηση  που έπρεπε να ξεκινήσει, κάνοντας ένα πολύ προσωπικό σινεμά, ένα ταξίδι στον χώρο αλλά και στο χρόνο. Πέρασα πολλές ώρες με αυτό το δέντρο στο δάσος. Κάποια δέντρα μοιάζανε με αδέλφια και αναρωτιόμουν τι έλεγαν το ένα στο άλλο, για πόσα χρόνια συνομιλούν. Ήθελα να κάνω ταινία αυτήν την ιδέα. Δεν ήθελα να είναι μια συζήτηση μεταξύ των δέντρων αλλά να ενσωματώσω και τον ανθρώπινο παράγοντα. Ήμουν μέσα σε ένα καράβι όταν βρήκα την ιδέα, το δέντρο να θυμάται ότι είναι παιδί».

Κινηματογραφικό Εργαστήρι Φεστιβάλ Δράμας

Κινηματογραφικό Εργαστήρι Φεστιβάλ Δράμας

Κινηματογραφικό Εργαστήρι Φεστιβάλ Δράμας

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΙΣ 12 ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΟΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ

Mια λαοθάλασσα πλημμύρισε τον υπέροχο χώρο του Γυμνασίου Αρρένων. Περισσότερα από 700 άτομα βρέθηκαν στην αυλή του Γυμνασίου: σινεφίλ, επισκέπτες του DISFF, φίλοι και συγγενείς των συμμετεχόντων, αλλά και Δραμινοί χωρίς καμία προηγούμενη σχέση με τον κινηματογράφο, ήρθαν να παρακολουθήσουν τις ταινίες που έγιναν στον τόπο τους, από  συμπολίτες τους όλων των ηλικών (18 έως 65 ετών), οι οποίοι, με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη και καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Δράμας Γιάννη Σακαρίδη μυήθηκαν στον κινηματογράφο. Γεμάτοι ενθουσιασμό απόλαυσαν τους εαυτούς τους, τους φίλους και τους συμπατριώτες τους στη μεγάλη οθόνη, εν μέσω χειροκροτημάτων, σε μία πρωτόγνωρη εμπειρία που ισχυροποίησε ακόμα περισσότερο τους δεσμούς του Φεστιβάλ με την τοπική κοινωνία.

Χθες προβλήθηκαν οι πρώτες έξι ταινίες του προγράμματος, ενώ το ίδιο ενθουσιώδες σκηνικό αναμένεται να επαναληφθεί σήμερα Παρασκευή στις 20.30, στον ίδιο χώρο, με την προβολή των υπόλοιπων έξι ταινιών.

Να πούμε πως το DISFF σχεδίασε και πραγματοποίησε ένα νέο δωρεάν εργαστήριο με επίδοξους Δραμινούς κινηματογραφιστές, που στόχο είχε τη δημιουργία ταινιών μικρού μήκους (μυθοπλασίας ή υβριδικής), οι οποίες θα προβάλλονται σε ειδική προβολή στο Φεστιβάλ τον Σεπτέμβρη.

Το workshop, σε σχεδιασμό και εκτέλεση της καλλιτεχνικής ομάδας του φεστιβάλ,πραγματοποιήθηκε σε διάστημα οκτώ μηνών (με 2 εργαστήρια το μήνα) στην πόλη της Δράμας.  Στο πρόγραμμα συμμετείχαν την πρώτη χρονιά 25 άτομα και τη δεύτερη χρονιά 55 άτομα, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως στο ανοιχτό κάλεσμα της πρόσκλησης, 200 Δραμινοί και Δραμινές έστειλαν αίτηση συμμετοχής.

Το πρόγραμμα υποστηρίζεται απο τη Raycap.

Επικεφαλής Προγράμματος: Γιάννης Σακαρίδης, σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής DISFF.

Και οι 12 φετινές ταινίες, όπως έγινε προφανές στην χθεσινοβραδινή πρεμιέρα τους, έγιναν «με πολλή αγάπη αλλά και κόπο, σε ένα πλαίσιο ομαδικότητας».

Την βραδια άνοιξε ο αντιπρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας Πέτρος Παρασκευαΐδης ο οποίος ευχαριστώντας τους Δραμινούς για την απρόσμενα μεγάλη προσέλευση και τη Raycap για την οικονομική της στήριξη, ανέφερε: «Το κινηματογραφικό εργαστήρι αποδεικνύει ότι το Φεστιβάλ έχει κοινωνικές ανησυχίες. Κατάφερε και ανακάλυψε στην πόλη μας τους Δραμινούς που είχαν το μικρόβιο του κινηματογράφου. Τους βρήκαμε και σήμερα  θα δούμε τις ταινίες τους!».

Παίρνοντας τον λόγο, ο Γιάννης Σακαρίδης, αφού ευχαρίστησε με τη σειρά του τον Δήμαρχο Γιώργο Παπαδόπουλο, τον αντιπρόεδρο, και τη Raycap, είπε πως χαίρεται που μετά από τόσους μήνες δουλειάς, παρουσιάζονται σήμερα τα αποτελέσματα. «Αυτό είναι το νόημα της όλης προσπάθειας που κάνουμε όλον τον χρόνο στο εργαστήρι, πάνω στη σκηνοθεσία, το σενάριο και το μοντάζ. Γιατί οι συμμετέχοντες έκαναν πραγματικά μια τεράστια προσπάθεια. Χαιρόμαστε πολύ για την σχέση που χτίσαμε ως Φεστιβάλ με τον τοπική κοινωνία». Και εξομολογήθηκε: «Το πιο σημαντικό για μένα ήταν πως η συνεργασία αυτή μου έδωσε ξανά πίσω τον αρχικό μου ενθουσιασμό για τον κινηματογράφο, που μετά από 35 χρόνια κινδυνεύεις να χάσεις…».

Στη συνέχεια παρουσίασε τους συμμετέχοντες, οι οποίοι τους μήνες που πέρασαν μοιράστηκαν όλους τους ρόλους ενός κινηματογραφικού συνεργείου. «Τους ρίξαμε αμέσως στα βαθιά και τους είπαμε “κολυμπήστε!”.

Γεμάτοι ενθουσιασμό, οι δημιουργοί των ταινιών παρουσίασαν τις ταινίες τους και τους συνεργάτες τους. Mέσα σε λίγη ώρα το κοινό είχε την ευκαιρία να δει πολύ διαφορετικές ιστορίες από πολύ διαφορετικούς ανθρώπους, γύρω από θέματα όπως η μοναξιά, η εξωσωματική γονιμοποίηση, η μάνα, κι άλλες πιο πειραματικές δουλειές, ενώ αξίζει να αναφέρουμε πως σε μία από τις ταινίες εμφανίζονται 65 παιδιά από τη Δράμα!

Το Κινηματογραφικό  Εργαστήρι, έρχεται να επιβεβαιώσει με τον καλύτερο τρόπο τον εκπαιδευτικό ρόλο του DISFF, μετά και την έναρξη λειτουργίας του  προγράμματος κινηματογραφικών σπουδών του ΕΑΠ. Σινεμά για όλους.

Cinematherapy Ψtalk Με την Ν. Νικολάκου, τον Κ. Γιάνναρη και τον Α. Δημοκίδη

Cinematherapy Ψtalk Με την Ν. Νικολάκου, τον Κ. Γιάνναρη και τον Α. Δημοκίδη

Short Film Hub 2024 – Talks

Cinematherapy Ψtalk με τη Ντενίς Νικολάκου, τον Άρη Δημοκίδη και τον Κωνσταντίνο Γιάνναρη

Το πρόγραμμα Cinematherapy του Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας εγκαινιάζει φέτος το «Ψtalk», μια νέα δράση η οποία θα πραγματοποιείται στο πλαίσιο της φεστιβαλικής εβδομάδας στη Δράμα και θα περιλαμβάνει συζητήσεις που συνδυάζουν την κινηματογραφική τέχνη με την ψυχοθεραπεία. Οι προβολές αυτής της δράσης δεν θα περιέχουν μόνο νέες ταινίες που συμμετέχουν στο διαγωνιστικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ, αλλά και παλαιότερες.

Η αρχή έγινε χθες το βράδυ (Πέμπτη) στον κατάμεστο θερινό κινηματογράφο “Αλέξανδρο” με την προβολή της ταινίας «Μια θέση στον ήλιο» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, βραβευμένη στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας το 1995. Αμέσως μετά, η επικεφαλής του προγράμματος Ντενίς Νικολάκου υποδέχτηκε τον δημοσιογράφο Άρη Δημοκίδη και τον σκηνοθέτη Κωνσταντίνο Γιάνναρη και ακολούθησε μια μεγάλη και πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για το ψυχολογικό υπόβαθρο, τα βαθύτερα νοήματα και τις ψυχολογικές διαστάσεις της ταινίας.

Cinematherapy Ψtalk Με την Ν. Νικολάκου, τον Κ. Γιάνναρη και τον Α. Δημοκίδη

Ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης μίλησε για την έμπνευση να κάνει αυτήν την ταινία πριν από 30 χρόνια, αναφέρθηκε στην εποχή που γυρίστηκε και στην εμπειρία της δημιουργίας της και μοιράστηκε βαθύτερες σκέψεις του απαντώντας στις ερωτήσεις των συνομιλητών του και του κοινού, που συμμετείχε ενεργά.

Σταχυολογώντας ορισμένα από τα λόγια του, ο ρηξικέλευθος σκηνοθέτης, μεταξύ άλλων, είπε:

*  «Μισώ την ψυχοθεραπεία. Είχα τη χειρότερη εμπειρία. Για μένα ο κινηματογράφος είναι η ψυχανάλυση μου από το 1987 που μπαίνω στο χώρο του πειραματικού κινηματογράφου. Όλες οι ταινίες μου από τότε μέχρι την τελευταία μου, ήταν απόρροια του φόβου του θανάτου. Διοχέτευσα τον φόβο του θανάτου στην τέχνη μου. Και κάθε χρόνο έκανα και μια ταινία».

*   «Ένας φίλος μου, λίγο πριν κάνω αυτήν την ταινία, μου είχε πει κάτι σοφό: όταν πληρώνεις κάποιον για έρωτα δεν το κάνεις για να τον κρατάς μαζί σου, αλλά για να τον κρατάς μακριά. Μου άρεσε».

*   «Ο έρωτας έχει μια σκοτεινή πλευρά, μπορεί να σε οδηγήσει στον απόλυτο εξευτελισμό ακόμη και στο θάνατο, τον δικό σου ή του άλλου. Ο έρωτας είναι μια περιπέτεια που εγώ πέφτω εξ ολοκλήρου, αν δεν μπορώ να τη ζήσω ολοκληρωτικά, δεν με ενδιαφέρει».

*   «Η ταινία βγήκε από μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή. Είχαν ανοίξει τα σύνορα και είχαν κατέβει στην Ελλάδα ορδές ανθρώπων παράνομα. Η Αθήνα μέσα σε λίγους μήνες άλλαξε μορφή. Ζούσα στο Λονδίνο, αλλά ερχόμουν τακτικά. Ήταν τρομακτικά όμορφη αυτή η αλλαγή της πόλης, παρά τα τεράστια προβλήματα που δημιουργήθηκαν. Την ξαναερωτεύτηκα τότε. Αρχές του ’90».

*  «Η ιδέα για την ταινία ήρθε ένα μεσημέρι που πήγα να δω τη θεία μου, η οποία ήταν πολύ ομοφοβική. Μου λέει: «ο γείτονας μου εδώ δίπλα είχε πάρει έναν Αλβανό στο σπίτι και τον δολοφόνησε. Δεν είναι αίσχος αυτό;» Η θεία μου που ήταν ομοφοβική υπερασπίστηκε τον Έλληνα. Αυτό μου έδωσε την ιδέα. Η ατάκα της θείας μου σε ένα μεσημεριανό τραπέζι».

*    «Στις αρχές του ’90 στο Λονδίνο το ζήτημα γύρω από την ομοφυλοφιλία το είχαμε εξαντλήσει καλλιτεχνικά. Έτσι χρειαζόμουν ένα άλλο στοιχείο. Το θέμα της ευρωπαϊκής μετανάστευσης ήταν ακόμη στις αρχές και μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον έδαφος να κάνω μια δουλειά γύρω από τα ζητήματα σεξουαλικότητα, εθνότητα, μετανάστευση».

*    «Πριν από 30 χρόνια, η θέληση να γνωριστείς με τον άλλον ήταν κυρίαρχη, η επιθυμία ήταν έντονη. Και η επιθυμία αυτή μπορεί να γεννήσει και μια ερωτική επιθυμία. Εκατομμύρια άνθρωποι το βάλανε στα πόδια και ήρθαν να σε γνωρίσουν. Για μένα αυτό ήταν όχι μόνο ενδιαφέρον, αλλά σχεδόν ερωτικό. Αυτό αντικατοπτρίζει η σχέση των δύο πρωταγωνιστών της ταινίας».

*   «Το σενάριο το έγραψα μέσα σε λίγες μέρες. Προφανώς ο Ηλίας έχει στοιχεία του χαρακτήρα μου. Είναι ένας μικροαστικός και λίγο μπλαζέ γκέι που θέλει να ρισκάρει, να ζήσει μια περιπέτεια, είναι λίγο σνομπ, αλλά τελικά αρκετά συναισθηματικός. Τον Παναγιώτη τον καταλάβαινα γιατί, πριν κάνω την ταινία, είχα πολλούς φίλους μετανάστες που είχαν έρθει παράτυπα. Το θέμα το ήξερα».

*  «Οι ταινίες που κάναμε εμείς τότε τις κάναμε επειδή πραγματικά τις πιστεύαμε, επειδή ήταν μια υπαρξιακή ανάγκη, ήταν μια καταγραφή ενός τρόπου ζωής. Έδινες μια μάχη με αυτό που σε στοίχειωνε. Έπρεπε να δώσεις μάχη.  Αυτό που μου άρεσε σε αυτήν την ταινία, όπως και σε άλλες, είναι πως δεν ήταν απλώς μια κινηματογραφική εμπειρία, ήταν μια περιπέτεια».

*     «Είναι δύσκολο να κάνεις μια τέτοια ταινία σήμερα. Έχουν αλλάξει οι συνθήκες. Ζούμε πιο σκληρές εποχές, δεν θέλουμε να δούμε το ξέφωτο, δεν θέλουμε την επαφή. Η Ευρώπη εκδίδεται στον εαυτό της, δυστυχώς. Τα επόμενα δέκα χρόνια θα ‘ναι πολύ κρίσιμα. Δεν θα προσπαθούσα να κάνω μια τέτοια ταινία σήμερα, και δεν θα ‘θελα. Θα ‘ταν κάτι χωρίς νόημα για μένα. Συγκεκριμένες στιγμές της ζωής μας, που οδηγούν κάπου, δεν επαναλαμβάνονται».

*    «Ο σκοπός μου στις περισσότερες ταινίες μου είναι να μπορώ να βρω την ομορφιά τη ζωής, μέσα σε σκληρές συνθήκες. Πρέπει να δεις, να κατανοήσεις, να αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει ομορφιά, υπάρχει ανθρωπιά και σε μια συνθήκη που η κοινωνία μπορεί να χαρακτηρίζει ποταπή.
Και, ναι, ο έρωτας απαιτεί συμβιβασμούς, για να μπορώ να ερωτευτώ και να με ερωτευτούν. Κι αυτή είναι η ομορφιά του έρωτα».

*    «Κάποια αντέδρασαν, όταν η ταινία προβλήθηκε στην Αμερική εκείνη την εποχή, γιατί δεν ολοκληρώθηκε όταν οι δύο ήρωες αγκαλιάζονται λίγο πριν χωρίσουν. “Τι την ήθελες τη φυλακή μετά;”, μου έλεγαν στην Καλιφόρνια. Μα έχει προηγηθεί ένας φόνος. Για μένα η παραβατικότητα χωρίς τιμωρία είναι ένας φασισμός. Δεν μπορούσα να αφήσω τον Παναγιώτη και τον Ηλία ελεύθερους».

*  «Αυτή η ταινία μου πρόσφερε μια ηδονή και μια δημιουργική ελευθερία. Πέρασα πολύ ωραία. Μπορούσα να κάνω όλα τα τρελά μου και σεναριακά και με την κάμερα, με το συνεργείο, με τους ηθοποιούς. Και ήξερα ότι θα βγει ωραία αυτή η ταινία. Επίσης, η ταινία γνώρισε σε ένα βρετανικό κοινό τα θέματα της μετανάστευσης και της Ανατολικής Ευρώπης, που εκείνη την εποχή δεν τα ξέρανε ακόμη στην Αγγλία, καθώς παίχτηκε στην τηλεόραση σε ένα experimental πρόγραμμα που είχε περίπου 350.000 θεατές εκείνο το βράδυ».

*     «Είμαι οικονομολόγος και ιστορικός. Ποτέ στη ζωή μου δεν ταυτίστηκα ως σκηνοθέτης ή καλλιτέχνης. Με το πέρασμα των ετών κατάλαβα ότι μάλλον είμαι ένας καλλιτέχνης. Και ναι, με πειράζει πάρα πολύ που έχω φτάσει σε ένα τέλος με αυτό που λέγεται κινηματογράφος. Είναι μια ορθολογική επιλογή, συνάμα όμως έχει και ένα κόστος».

Cinematherapy Ψtalk Με την Ν. Νικολάκου, τον Κ. Γιάνναρη και τον Α. Δημοκίδη

Να σημειωθεί ότι το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας τιμά φέτος τον Κωνσταντίνο Γιάνναρη με ένα αφιέρωμα την Κυριακή στον κινηματογράφο Ολύμπια στις 15.30 στο οποίο θα προβληθούν οι τέσσερις βραβευμένες μικρού μήκους ταινίες του τις οποίες γύρισε τη δεκαετία του 1990: Μια θέση στον ήλιο (1995), Τρώες (1990),  Caught looking (1991) και North of Vortex (1991).

Επίσης, το Σάββατο στον πολιτιστικό χώρο «Κύκλωψ» στις 22.30 θα προβληθούν 12 ταινίες, οι οποίες καλύπτουν ένα μεγάλο εύρος queer θεματολογίας, που επέλεξε ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης, ως μερικές από τις αγαπημένες του ταινίες από τη διαγωνιστική κατηγορία Animapride των τελευταίων ετών του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινουμένων Σχεδίων Animasyros.

DISFF#47 – Διανομή ταινιών μικρού μήκους [Q&A]

Διανομή ταινιών μικρού μήκους

Διανομή ταινιών μικρού μήκους [Q&A]

Το Short Film Hub (SFH) του Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας συνεχίζει δυναμικά το έργο σύνδεσης των δημιουργών που συμμετέχουν στο Φεστιβάλ με επαγγελματίες από τη βιομηχανία του κινηματογράφου. Σε αυτό το πλαίσιο, η συζήτηση «Διανομή ταινιών μικρού μήκους» της Πέμπτης 5 Σεπτεμβρίου έγινε με προσκεκλημένους ομιλητές έναν πολύπειρο αντιπρόσωπο στις πωλήσεις ταινιών (films sales agent) και ιδρυτή της εταιρείας Radiator IP Sales, τον Ben Vandendaele, καθώς και μία επιμελήτρια προγραμμάτων φεστιβάλ (programmer) με πολυάριθμες ενεργές συνεργασίες σε διεθνή φεστιβάλ παγκοσμίως όπως τα SXSW, Palm Springs Shortfest, και IDFA και στη διαδικτυακή πλατφόρμα προβολής Short of the Week, τη Céline Roustan. Μαζί τους και ο Florian Fernandez, επικεφαλής του SFH και, μεταξύ άλλων, υπεύθυνος διανομής και πωλήσεων στην εταιρεία Protest Studios.

Η Roustan συντόνισε τη συζήτηση με ενδιαφέρουσες ερωτήσεις προς τον Vandendaele που του απηύθυνε η ίδια και βοήθησαν το κοινό να γνωρίσει τη δουλειά ενός sales agent ταινιών και το πώς η συνεργασία με έναν τέτοιο επαγγελματία θα μπορούσε να βοηθήσει τους δημιουργούς για τη διανομή της ταινίας τους σε φεστιβάλ, κινηματογράφους, την τηλεόραση και διαδικτυακά. Έπειτα ακολούθησαν οι ερωτήσεις του κοινού με συντονιστή τον Fernandez. Υπήρξε μάλιστα ιδιαίτερη φροντίδα από την ομάδα του SFH για να μπορέσει κάθε μέλος του κοινού να κάνει τις ερωτήσεις του ανώνυμα προς τους συνομιλητές, αναγνωρίζοντας ότι για πολλά από τα άτομα αυτή η εκδήλωση θα ήταν ίσως η πρώτη τους ευκαιρία γνωριμίας με τον επαγγελματικό κλάδο της διανομής γεγονός που μπορεί να τους απέτρεπε από το να εκφράσουν ανοιχτά τις απορίες τους.

Ο Vandendaele, λοιπόν, εξήγησε ότι ένας αντιπρόσωπος στις πωλήσεις (sales agent) όπως ο ίδιος, έχει μεγάλη γνώση για τα φεστιβάλ και  το πώς δουλεύει η βιομηχανία. Με αυτόν τον τρόπο όταν εργάζεται για μια ταινία μικρού μήκους και αφού καταλάβει τον στόχο του σκηνοθέτη και της παραγωγής, αναπτύσσει μαζί τους τη στρατηγική για τα φεστιβάλ στα οποία ταιριάζει να υποβληθεί η ταινία και για το δημόσιο προφίλ της προς ενδιαφερόμενο κοινό και αγοραστές. Με τη σειρά της η Roustan διευκρίνισε ότι γνωρίζοντας τη δουλειά του Vandendaele συγκεκριμένα, ως programmer η ίδια θα ξέρει να αναμένει ένα στάνταρ ποιότητας και αντιστοίχισης με την κουλτούρα του φεστιβάλ που δουλεύει όταν βλέπει μια υποβολή προς αξιολόγηση μέσω του Vandendaele (παρόλο που δεν εξυπακούεται ότι η ταινία τελικά θα προχωρήσει). Παρενθετικά σχολιάστηκε και από τους δύο το πόσο βοηθητικό για να επιλεγεί από φεστιβάλ είναι για μια ταινία μικρού μήκους να έχει όσο πιο σύντομη διάρκεια γίνεται.

Επίσης έγινε σαφές ότι κάθε sales agent επιλέγει τις ταινίες με τις οποίες θέλει να δουλέψει, κι όχι το αντίστροφο (δηλαδή ο δημιουργός να προσλαμβάνει τον αντιπρόσωπο πωλήσεων). Οι τρόποι με τους οποίους ένας δημιουργός μπορεί να φέρει την ταινία του υπόψη ενός sales agent είναι τρεις: είτε ως μέρος ενός βραβείου το οποίο θα συμπεριλαμβάνει συγκεκριμένες συνεδρίες συμβουλευτικής για διανομή, είτε μέσα από τα Pitching Forum που διαθέτουν τα επαγγελματικά φεστιβάλ -όπως και το Φεστιβάλ Δράμας με το Pitching Forum φέτος να πραγματοποιείται το πρωί της Παρασκευής 6 Σεπτεμβρίου έπειτα από τις εργασίες του Pitching Lab με επικεφαλής τη Βαρβάρα Δούκα-, είτε, τέλος, με επαφή μέσω email που όμως ενέχει λιγότερες πιθανότητες εκκίνησης συνεργασίας.

Ο κύκλος διανομής μιας ταινίας δεν τελειώνει με την επιλογή της ταινίας από το επιθυμητό φεστιβάλ αλλά έχει μεγάλη πορεία ακόμη, όπως εξήγησε η Roustan. Η εκτίμησή της είναι ότι κάθε ταινία διανέμεται στα φεστιβάλ για δύο περίπου χρόνια, έπειτα μπορεί για κάποια χρόνια να αγοραστούν τα δικαιώματά της από την τηλεόραση και έπειτα ο δημιουργός καλείται να αποφασίσει εάν θα τη διανείμει διαδικτυακά. Η Roustan προτείνει να γίνει αυτό το βήμα διότι το να είναι προσβάσιμο το έργο του δημιουργού θα τον βοηθήσει στο μέλλον της καριέρας του και στην πιο εύκολη αναγνώριση του ονόματός του, ενώ μπορεί να του αποφέρει και κάποια ακόμα κέρδη από τις διαφημίσεις, όπως συμπλήρωσε ο Vandendaele.

Με αυτή τη συζήτηση που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του SFH οι συμμετέχοντες του Φεστιβάλ είχαν την εξαιρετική ευκαιρία να γνωρίσουν πτυχές της βιομηχανίας που πιθανόν να τους ήταν λιγότερο οικείες, καθώς και να θέσουν χωρίς δισταγμό τα ερωτήματά τους σε τρεις καταξιωμένους επαγγελματίες της βιομηχανίας του κινηματογράφου.

DISFF#47 – Παρουσίαση Σκηνοθετών, Πέμπτη 5/9/2024

DISFF#47 – Παρουσίαση Σκηνοθετών, Πέμπτη 5/9/2024

DISFF#47 – Παρουσίαση Σκηνοθετών, Πέμπτη 5/9/2024

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 47ο Φεστιβάλ Δράμας, δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του Φεστιβάλ. Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για τη δουλειά τους οι διαγωνιζόμενοι  στη σημερινή παρουσίαση την οποία συντόνισαν ο Παναγιώτης Ιωσηφέλης (Εθνικό Σπουδαστικό Διαγωνιστικό) και ο Γιάννης Σακαρίδης (Eθνικό Διαγωνιστικό):

EΘΝΙΚΟ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

«Στελιάννα» (Γιάννης Μπλέτας)

«Συνεργάζομαι με το Σύλλογο Ατόμων με Αυτισμό Ρεθύμνου, με τον οποίο δημιουργήσαμε μία θεατρική ομάδα. Με την ταινία ήθελα να δείξω πως η αναπηρία δεν πρέπει να είναι κάτι δακτυλοδεικτούμενο. Εστίασα λοιπόν περισσότερο στις σχέσεις. Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η σχέση της Στελιάννας με τους γονείς της. Οι τρείς τους ήταν πολύ όμορφη οικογένεια και τους ευχαριστώ που με άφησαν να καταγράψω τις προσωπικές τους στιγμές. Αυτό το διάστημα ετοιμάζω και ένα μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ για την αναπηρία. Ελπίζω βλέποντας κάποιος την ταινία να το σκεφτεί δύο φορές πριν καταλάβει μια θέση πάρκινγκ αναπήρων. Η αλλαγή θέλει χρόνο…».

«Αχέροντας» (Κωνσταντίνα Παπαδοπούλου)

«Η ταινία μιλά για το τραύμα και την απώλεια, αλλά με ένα είδος αποστασιοποίησης που μας βοήθησε να αναδείξουμε το τοπίο, το οποίο παίζει μεγάλο ρόλο στην ταινία. Αυτή τη σύνδεση με τον τόπο την αντιλήφθηκα από την πρώτη στιγμή που ήρθε στα χέρια μου το σενάριο. Τον τόπο αυτό, τον προσέγγισα κι εγώ κάπως σαν τους πρωταγωνιστές που είναι ταξιδιώτες εκεί. Πρόκειται για τις εκβολές του ποταμού και τις πηγές της Γλυκής. Γυρίσαμε Ανοιξη -όχι τυχαία την εποχή της αναγέννησης. Ευτυχώς είχα την εμπειρία του γυρίσματος εκτός έδρας διότι είναι μεγάλη ευθύνη. Στην ταινία εμφανίζεται ως βαρκάρης ο Αργύρης Μπακιρτζής, ένας απίστευτα γλυκός άνθρωπος. Δεν χρειαζόταν καν να τον σκηνοθετήσω.».

«Μarching» (Γιώτα Μπουγά)

«Ήταν η πτυχιακή μου εργασία. Είναι ένα ντοκιμαντέρ παρατήρησης. Ακολούθησα την συμβουλή της καθηγήτριάς μου Εύας Στεφανή: «Δημιούργησε σχέση με τον άνθρωπο». Αυτό ακριβώς έκανα, δημιούργησα σχέση με την ηρωίδα μου, και ήταν πολύ δεκτική στο να ανακαλύψουμε μαζί πράγματα, να εξερευνήσουμε. Αν και έχω υπόβαθρο στην δημοσιογραφία, και αρχικά σκεφτόμουν να κάνω κάτι πιο συμβατικό με συνεντεύξεις κλπ, τελικά ακολούθησα άλλο δρόμο».

«Ο τελευταίος νομάς» (Φίλιππος Φερεντίνος)

«Δεν με ενδιέφερε απλώς να δείξω το τί ήταν οι Σαρακατσάνοι, αλλά το τί έχει μείνει σήμερα. Κι εγώ είμαι Σαρακατσάνος. Προσπαθούν να διατηρήσουν τις παραδόσεις τους διοργανώνοντας πολιτιστικές εκδηλώσεις, γιατί αυτό που τους ενδιαφέρει είναι το αντάμωμα. Όμως τι θα γίνει από δω και πέρα; Νοιώθω ότι φθίνει το πράγμα…».

«Το ποτάμι περνάει από το χωριό» (Ξενοφώντας Νικολακόπουλος)

«Η σκηνή με τον πατέρα της ταινίας, βασίζεται σε ένα πραγματικό περιστατικό. Ήταν η πτυχιακή μου εργασία και καθηγητής μου ο Ευθύμης Χατζής. Ο βασικός χαρακτήρας είναι το ίδιο το σπίτι. Ήθελα να δείξω το σπίτι με τρεις διαφορετικούς τρόπους: όπως το γνωρίζουμε, όπως το χειριζόμαστε, αλλά ταυτόχρονα δίνοντάς του τη διάσταση ενός έργου τέχνης. Κάπως έτσι μπαίνει στην ταινία και η “Aγέλαστος Πέτρα” στην οποία ο Φίλιππος Κουτσαφτής είδε την Ελευσίνα να λεηλατείται. Νοιώθω πως ακόμα κι όταν πηγαίνουμε στη φύση, δεν νοιώθουμε κομμάτι της αλλά την αντιμετωπίζουμε ως διακόσμηση».

EΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

«Φοίβη» (Βαγγελιώ Σουμέλη)

«Δουλεύω χρόνια με τοξικοεξαρτημένες γυναίκες. Γενικά, στις ταινίες μου πάντα υπάρχει μία γυναίκα σαν τη Φοίβη. Έχουν πολλή δύναμη αυτές οι γυναίκες, καθώς αντιμετωπίζουν πολλά και δυσανάλογα δύσκολα. Την έβλεπα συνεχώς μπροστά μου. Η νομοθεσία ορίζει πως όταν, σπανίως, παίρνουν το παιδί από τη μάνα, συνήθως το παίρνει η γιαγιά. Όμως μετά την επανένταξή της η Φοίβη θέλει να πάρει πίσω το παιδί της, να υπάρξει ως μητέρα. Αλλά η μητέρα της υψώνει ένα τείχος -θέλοντας ίσως να προστατεύσει το παιδί…».

«Χρυσά βαστά» (Φοίβος Κοντογιάννης)

«Το ταλέντο των Ρομά στη μουσική το θαύμαζα πάντα. Δεν υπάρχει φάλτσος Ρομά. Κι εγώ πάντα είχα μια ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική στις ταινίες μου. Υπάρχει όμως κι αυτός ο γιγαντιαίος ρατσισμός γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Με τους Ρομά δεν έχουμε καταφέρει να έρθουμε ποτέ κοντά, παρά το ότι μας συνδέουν πολύ περισσότερα απ’ ότι με άλλους. Αυτά τα δύο στοιχεία συνυπάρχουν στην ταινία. Όταν κυκλοφόρησε η ψευδής είδηση πως πέθανε ο Γιώργος Μάγγας κι έμαθα πως ευτυχώς ήταν μια χαρά, αποφάσισα πως πρέπει να κάνω κάτι γι’ αυτόν. Κι όταν μας διηγήθηκε τη ζωή του ήταν ξεκάθαρο πως θα κάναμε μια ταινία για την παιδική του ηλικία και το πώς πρωτοέπαιξε κλαρίνο. Μείναμε πολύ πιστοί στα πραγματικά γεγονότα.».

«Βίωμα» (Άγγελος Σαφτουλής)

«Είναι η πρώτη μου ταινία, και το βίωμα, δηλαδή ο τίτλος της ταινίας, ήταν και η έμπνευσή μου. Πριν από 1,5 χρόνο μπήκα σε μια ομάδα θεραπείας. Καθώς τους άκουγα να μιλούν και να διηγούνται τις εμπειρίες τους, ένοιωθα πως στο μυαλό μου δημιουργούνταν διαφορετικές εικόνες σε σχέση με όσα οι ίδιοι είχαν βιώσει. Δεν ήταν βέβαια οι ιστορίες των παιδιών εκείνων αυτές που έβαλα στην ταινία. Ο άλλος λόγος που θέλησα να την γυρίσω ήταν το πόσο πολύ βοηθήθηκα σε αυτήν την ομάδα θεραπείας. Και ήθελα να προτρέψω και τους άλλους να το δοκιμάσουν. Η ταινία υλοποιήθηκε μέσα σε έναν μήνα. Συμμετείχε και ο ράπερ Novel με τον οποίο είχαμε κοινές εμπειρίες και ήρθαμε κοντά. «Βίωμα» άλλωστε είναι και ο τίτλος του άλμπουμ του. Όταν γνωρίζεις ανθρώπους που έχουν περάσει τα ίδια με σένα νοιώθεις μια οικειότητα. Ολο του το μουσικό έργο γύρω από αυτά περιστρέφεται. Ακόμα και η πρώτη συνάντηση με τους ηθοποιούς μας δεν ξεκίνησε με κάποια ανάγνωση του σεναρίου, αλλά σαν να κάνουμε ομάδα –χωρίς ψυχολόγο όμως».

«Treadmill» (Γιώργος Κοιμήσης)

«Ο διάδρομος (γυμναστικής) είναι ένα όργανο στο οποίο είτε τρέχεις, είτε στέκεσαι ακίνητος, δηλαδή δεν μετατοπίζεσαι ποτέ. Με απασχολούσαν κάποια ερωτήματα, όπως: γιατί δεν κάνουμε αυτό που θέλουμε; Ήθελα να πω την ιστορία μίας γυναίκας που στα 50 της αποφασίζει να διεκδικήσει το αυτεξούσιο της ζωής της. Επέλεξα να είναι γυναίκες οι δύο ηρωίδες διότι οι απαιτήσεις της κοινωνίας από μία γυναίκα είναι πολύ περισσότερες, λχ το να προλάβει να γίνει μάνα. Το ότι ΠΡΕΠΕΙ να γίνει μάνα. Αυτό προσέθεσε μεγαλύτερο βάρος στον χαρακτήρα. Ταυτόχρονα ήθελα πολλά πράγματα στην ταινία να υπονοούνται».

Numb (Δέσποινα Κούρτη)

«Ένα κορίτσι πρέπει να διαχειριστεί τον ξαφνικο θάνατο ενός συμμαθητή της και να τον αποχαιρετίσει. Είχα ένα παρόμοιο προσωπικό βίωμα στην εφηβεία μου. Και, αν και δεν είχα κάποια ιδιαίτερη σχέση με το παιδί, αυτό το συμβάν με καταδυνάστευσε. Κάποια στιγμή, αυτό το κάλεσμα μέσα μου, το άκουσα. Όταν κάτι δεν με αφήνει να κοιμηθώ το βράδυ, κάνω κάτι γι’ αυτό. Είδαμε πολλά παιδιά στη διαδικασία του κάστινγκ και τελικά  βρήκαμε αυτό που θέλαμε μέσα από μία ομάδα που έκανε skate».

Στο τέλος της συζήτησης το κοινό είχε την ευκαιρία να γνωρίσει και να χειροκροτήσει τους φετινούς νικητές του Εθνικού Σπουδαστικού Προγράμματος. Εν μέσω επευφημιών και χειροκροτημάτων, τα παιδιά μας σύστησαν τους συνεργάτες τους και υποσχέθηκαν με πάθος να συνεχίσουν να κάνουν καλό σινεμά! Αξίζει να αναφέρουμε πως στο 47ο DISFF οι γυναίκες σκηνοθέτριες θριάμβευσαν στα βραβεία του σπουδαστικού, ενώ ιδιαίτερη συγκίνηση προκάλεσαν οι γονείς της Στελιάννας, που ανέβηκαν μαζί της στην σκηνή προτρέποντας τους αυριανούς σκηνοθέτες «να δίνουν χώρο στον άνθρωπο που είναι διαφορετικός. Εξ άλλου, όλοι διαφορετικοί είμαστε…».

47ο DISFF 2024 – Το Mobile School Ταξιδεύει

Το Mobile School Ταξιδεύει

47ο DISFF 2024 – Το Mobile School Ταξιδεύει

Στη ζωή των παιδιών Ρομά στον καταυλισμό Φιλίππου Δράμας, όπου η έλλειψη νερού και ρεύματος κάνουν τις συνθήκες διαβίωσης ιδιαίτερα δύσκολες, επικεντρώνεται το ντοκιμαντέρ «Το Mobile School Ταξιδεύει», που παρουσιάστηκε το βράδυ της Τετάρτης 4 Σεπτεμβρίου στο προαύλιο του ανακαινισμένου ιστορικού Γυμνασίου Αρρένων, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Το ντοκιμαντέρ σε σκηνοθεσία Λουκά Παλαιοκρασά, παρουσιάζει το κινητό σχολείο που επισκέπτεται τα παιδιά του καταυλισμού και αποτελείται από  μια τροχήλατη κατασκευή με μαυροπίνακες πάνω στους οποίους τοποθετούνται πάνελς εκπαιδευτικού χαρακτήρα που κάθε εβδομάδα εναλλάσσονται ανάλογα με τις ανάγκες.

Το Mobile School, αγαπημένο επιτραπέζιο παιχνίδι που συνδυάζει διασκέδαση, μαθηματικά και ανάγνωση, έχει στόχο να αναπτύξει στα παιδιά τη διάθεση να μπουν μέσα στη σχολική τάξη. Η παραγωγή του ντοκιμαντέρ είναι της Ένωσης Κυριών Δράμας, η Πρόεδρος της οποίας, κ. Αλίκη Τσιαμούρα, αναφέρθηκε στο πρόγραμμα, λέγοντας μεταξύ άλλων:  «Τους τσιγγάνους που συναντάμε στο δρόμο μας συνήθως τους προσπερνάμε, ίσως επειδή δεν είναι καλοντυμένοι και καθαροί, και τους θεωρούμε ανθρώπους άλλης κατηγορίας. Η Ένωση Κυριών Δράμας έχει ως φιλοσοφία να βλέπει και να διαχειρίζεται όλους τους ανθρώπους ίσους. Οι άνθρωποι αυτοί είναι μέλη της οικογένειάς μας. Αποφασίσαμε και σκεφτήκαμε ότι δεν φτάνει  να τους στηρίζουμε και να τους βοηθάμε μόνο με υλικά αγαθά, καθώς τους έχουμε εντάξει στο επισιτιστικό κομμάτι του συλλόγου μας. Σημαντικό κομμάτι είναι η μόρφωση των παιδιών».

Στο χρονικό  του συγκεκριμένου έργου αναφέρθηκε η κ. Χρύσα Κελαϊδή υπεύθυνη του προγράμματος, μιλώντας για τη δράση σε τσιγγάνικους καταυλισμούς τόσο στο νομό Δράμας όσο και σε Καβάλα και Ξάνθη. «Ο στόχος μας ήταν τριπλός. Να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε το έργο στον κόσμο, να αλλάξουμε την νοοτροπία των Ρομά και να κάνουμε την Δράμα γνωστή», υπογράμμισε.

Ο σκηνοθέτης Λουκάς Παλαιοκρασάς μίλησε για τους στόχους της ταινίας και την ανάδειξη του προβλήματος με τη συμβολή της Ένωσης Κυριών Δράμας.

Το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε σε πολλά σχολεία, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και αναμένεται να προβληθεί επίσης και στις Κάννες.

Στην εκδήλωση παρευρέθηκε ο Αντιπρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού  Μήκους Δράμας Πέτρος Παρασκευαΐδης.

47ο DISFF 2024 – Πρόγραμμα Σπουδών Κινηματογράφου ΕΑΠ

OΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΑΜΑ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΕΑΠ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΙΣ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΕΞΑΜΗΝΩΝ ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ ΣΤΗ ΔΡΑΜΑ

Χθες βράδυ (Τετάρτη 4/9), ο δροσερός κήπος του πανέμορφου πολιτιστικού χώρου «Κύκλωψ» πλημμύρισε από σινεφίλ, επισκέπτες του DISFF, φίλους και συγγενείς των σπουδαστών του νέου κινηματογραφικού προγράμματος του ΕΑΠ, που ήρθαν να παρακολουθήσουν τις πρώτες δημιουργίες των παιδιών.

Το πρόγραμμα «Σπουδές Κινηματογραφικής Γραφής, Πρακτικής και Έρευνας» της Σχολής Εφαρμοσμένων Τεχνών και Βιώσιμου Σχεδιασμού του ΕΑΠ στοχεύει στο να εφοδιάσει τους/τις φοιτητές/φοιτήτριες με τις απαραίτητες γνώσεις ώστε να μπορούν να εργαστούν σε διάφορους τομείς οπτικοακουστικών και κινηματογραφικών παραγωγών, δίνοντάς τους τα θεωρητικά και πρακτικά εφόδια σε ένα εκτεταμένο εύρος γνωστικών πεδίων σχετικά με τον κινηματογράφο.

Στο πλαίσιο της επιτυχούς συνεργασίας μεταξύ του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου και του Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας προβλήθηκαν για πρώτη φορά φοιτητικές εργασίες των θεματικών ενοτήτων σκηνοθεσίας των πρώτων τριών εξαμήνων του προγράμματος για το ακαδημαϊκό έτος 2023-2024.

Το κοινό υποδέχτηκε ο κοσμήτορας της Σχολής Εφαρμοσμένων Τεχνών και Βιώσιμου Σχεδιασμού  Στέλιος Ζερεφός ο οποίος είπε πως η πρεμιέρα του νέου προγράμματος «πραγματοποιείται σε αυτήν την όμορφη αίθουσα με ουρανό. Ξεκινήσαμε πριν από 1,5 χρόνο και δεν έχουμε να επιδείξουμε ακόμα διπλωματικές, όμως σας παρουσιάζουμε μία επιλογή από τις σπουδαστικές μας ταινίες του 1ου, 2ου και 3ου εξαμήνου μας, πολύ διαφορετικές μεταξύ τους».

Να πούμε πως η Δράμα, τον Δεκέμβριο, θα φιλοξενήσει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον συνέδριο που συνδιοργανώνει η Σχολή με το DISFF: το 1ο Επιστημονικό Συνέδριο Κινηματογραφικής Γραφής Πρακτικής και Έρευνας (1st International Conference on Cinema Screenplay, Practice and Research) θα διεξαχθεί υβριδικά με δια ζώσης και εξ αποστάσεως Συνεδρίες στις 12, 13, 14 Δεκεμβρίου. Κύριος σκοπός του Συνεδρίου, είναι να ανοίξει μια ευρύτερη συζήτηση επάνω σε επίκαιρα θέματα που αφορούν στην πρακτική και έρευνα στο πεδίο του κινηματογράφου και των οπτικοακουστικών τεχνών, διερευνώντας, παράλληλα, τις δυνατότητες συνεργασίας εκπαιδευτικών οργανισμών και επαγγελματικών φορέων που δραστηριοποιούνται σε αυτό το πεδίο. Οι θεματικοί άξονες του Συνεδρίου προσεγγίζουν μια σειρά θεματικών πεδίων που άπτονται της κινηματογραφικής γραφής και έρευνας σε αντιστοιχία με το προπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών «Σπουδές Κινηματογραφικής Γραφής, Πρακτικής και Έρευνας (ΣΚΙ)» του ΕΑΠ, αλλά και τις ευρύτερες επιστημονικές, καλλιτεχνικές και κοινωνικές προεκτάσεις του κινηματογράφου.

Οι ανακοινώσεις που θα επιλεγούν θα δημοσιευθούν σε ηλεκτρονική έκδοση Πρακτικών του Συνεδρίου με ISBN και DOI.
Σε αυτό το πλαίσιο,  το Συνέδριο θα καλύψει τα παρακάτω θεματικά πεδία :

– Σενάριο

– Σκηνοθεσία

– Θεωρία του κινηματογράφου

– Ιστορία του κινηματογράφου

– Animation

– Μοντάζ & Ειδικά εφέ

– Κινηματογράφος και Εκπαίδευση

– Τεχνητή Νοημοσύνη στον Κινηματογράφο

– Μουσική και Ήχος στον Κινηματογράφο

– Διεύθυνση φωτογραφίας και κινηματογραφικός φωτισμός

– Κινηματογράφος και Λογοτεχνία

– Περιβαλλοντικό Ντοκιμαντέρ και Animation

Kαταληκτική ημερομηνία κατάθεσης περιλήψεων: 15/9.
Περισσότερες πληροφορίες στην διεύθυνση icc.eap.gr

47o DISFF 2024 – Λογοτεχνικά Αίθρια

Λογοτεχνικά Αίθρια

Λογοτεχνικά Αίθρια

Δυο ομότεχνοι με κοινή καταγωγή, ποιητές και Δραμινοί, ο Κυριάκος Συφιλτζόγλου και ο Δημήτρης Πέτρου, συναντήθηκαν την Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου στο θερινό σινεμά «Αλέξανδρος» στο πλαίσιο της ενότητας «Λογοτεχνικά Αίθρια» του Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, ανταλλάσσοντας σκέψεις για την τέχνη τους με το κοινό.

Παίρνοντας ως αρχή πως οι καλλιτέχνες πρέπει να παρεμβαίνουν  με το έργο τους, ο Δ. Πέτρου αναφερόμενος στην ποίηση του Κ. Συφιλτζόγλου εξήγησε: «Θεωρώ τον Κυριάκο αρκετά πιο συναισθηματικό από εμένα. Ενώ προσπαθεί να συγκαλύψει το έντονο συναίσθημα που υπάρχει, και το καταφέρνει, ωστόσο η ευαισθησία του παραμένει πάρα πολύ μεγάλη. Στο βάθος των ποιημάτων του παραμονεύει η συγκίνηση να σε αρπάξει από τον λαιμό».

Από την πλευρά του ο Συφιλτζόγλου υπενθύμισε: «Εγώ άρχισα να γράφω στα 23 , ο Δημήτρης στα 42,  με πολλή προσοχή, πολύ πιο ώριμος, εγώ είχα μια τρέλα που καλά έκανα και την είχα, αλλά όταν έμπαινε εκείνη μπροστά, ευτυχώς που ήξερα να τη συμμαζεύω πριν γίνει βιβλίο. Υπήρχε ταχύτητα και συναίσθημα. Στον Δημήτρη υπήρχε μια ήρεμη δύναμη που αναδεικνυόταν πολύ ωραία και στα ποιήματά του».

Στην εκδήλωση με τίτλο «Ποιήματα μικρού και μεγάλου μήκους» την οργάνωση, επιμέλεια και παρουσίαση της οποίας έχει ο Κυριάκος Συφιλτζόγλου, διαβάστηκαν αποσπάσματα από τις συλλογές «Εικοστός κόσμος» του Δημήτρη Πέτρου (Εκδόσεις Πόλις) και «Με ύφος Ινδιάνου» του Κυριάκου Συφιλτζόγλου (Εκδόσεις Αντίποδες).

«Η γραφή του Δημήτρη είναι σαν τις σκέψεις ενός ανθρώπου για την οικογένειά του, τον εαυτό του, την ιστορία πάνω στη φυσική και ταυτόχρονα ιστορική καταστροφή, ένας άνθρωπος μονολογεί με αφορμή τις τραγωδίες που ζει».

Απαντώντας ο Πέτρου διευκρίνισε πως «ένα θέμα που δεν πιάνει το βιβλίο, διότι προσπαθεί να εστιάσει στην Ευρώπη που φθίνει πια και έχει χάσει όλες τις αξίες της, είναι κάποιες συνέπειες του πολέμου, που τις βιώσαμε και θα τις βιώνουμε, ειδικά τελευταία με το προσφυγικό, και το λέω γιατί θέλω να περάσουμε στο «Ύφος Ινδιάνου» που έρχεται κοντά με αυτούς τους ανθρώπους».

Ο Συφιλτζόγλου αποκάλυψε πως πρώτη φορά που άρχισε να γράφει, ήταν η αφορμή των πτωμάτων των μεταναστών που είδε το 2012 με τα μάτια του στον Έβρο όταν ο τότε διοικητής της περιοχής όπου ο ποιητής είχε κληθεί ως επίστρατος, τους ξεναγούσε στο ποτάμι, η στάθμη του οποίου είχε κατέβει αποκαλύπτοντας τα πτώματα όσων δεν κατάφεραν να το περάσουν. Αυτό ήταν και το έναυσμα για «Το ύφος Ινδιάνου». Ο ίδιος ομολογεί πως τα περισσότερα ποιήματα που γράφει έχουν σχέση με το πέρασμα, το νερό και νεκρούς πρόσφυγες. Στη συνέχεια άρχισε να επεκτείνεται στην έννοια των συνόρων. «Η ποίηση έχει μια άλλη, πιο υπόγεια σχέση με τον χρόνο, κουβαλά κάποιες δικές της αρχές και για αυτό και η έννοια ινδιάνος, που είναι από τη μια μεριά μια κλασική μάσκα από τα παιδικά μας χρόνια, από την άλλη συμβολίζει και την ηρεμία που έχει αυτός ο άνθρωπος,  το ότι φαίνεται ατάραχος, ενώ μέσα του μπορεί να βράζει και να είναι έτοιμος να εκραγεί».

Παραδέχθηκε πως «ο ποιητής πρέπει  να δίνει σήματα,  και το βιβλίο, τα ποιήματα, δείχνουν τον πρώτο χρόνο πριν περάσουμε στο τελικό όπου δεν χρειάζεται η ποίηση, πάμε σε κάτι πιο ακτιβιστικό. Τα ποιήματα παραμένουν σαν σήματα καπνού, μια μορφή επικοινωνίας».

Short Film Hub Talks – Ανάπτυξη και παραγωγή πρώτης ταινίας μεγάλου μήκους

Short Film Hub Talks - Ανάπτυξη και παραγωγή πρώτης ταινίας μεγάλου μήκους

Short Film Hub Talks – Ανάπτυξη και παραγωγή πρώτης ταινίας μεγάλου μήκους

Πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να κάνει την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους ένας κινηματογραφιστής; Ποτέ και πάντα είναι η απάντηση που φαίνεται να δόθηκε στο πάνελ της Τετάρτης 4 Σεπτεμβρίου που διοργανώθηκε από το Short Film Hub (SFH) για να προσεγγίσει τα δεδομένα και τους προβληματισμούς μιας τέτοιας στιγμής στην κινηματογραφική καριέρα. Συντονιστής του πάνελ ήταν ο Hakim Mao, επαγγελματίας στη βιομηχανία του κινηματογράφου με πολυετή εμπειρία στη συμβουλευτική για την παραγωγή ταινιών, με συνομιλητές του τους:

  • Ιωάννα Μπολομύτη, παραγωγό και ιδρύτρια της εταιρείας Atalante Productions
  • και Θανάση Νεοφώτιστο, σκηνοθέτη και επικεφαλής του Διεθνούς Σπουδαστικού Προγράμματος του Φεστιβάλ Δράμας

οι οποίοι παρουσίασαν την κοινή τους εμπειρία ως δίδυμο παραγωγού-σκηνοθέτη για την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Νεοφώτιστου, που βρίσκεται στο τελικό στάδιο παραγωγής έχοντας ολοκληρώσει τα γυρίσματα

καθώς και τους

  • Έφη Σκρομπόλα, παραγωγό και υπεύθυνη για την ανάπτυξη όλων των κινηματογραφικών και δημιουργικών project της εταιρείας View Master Films
  • και Γιώργο Τελτζίδη, σκηνοθέτη και σεναριογράφο, πολλές φορές βραβευμένο στο Φεστιβάλ Δράμας

οι οποίοι επίσης αποτελούν δίδυμο παραγωγού-σκηνοθέτη για την επικείμενη πρώτη ταινία του Τελτζίδη, που είναι σε αρχικό στάδιο παραγωγής και αφορά την κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου «Εθνικός Ελληνορώσων» του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου.

Πολύ νωρίς στη συζήτηση ο Mao σκιαγράφησε αυτό που αργότερα φάνηκε από τη διήγηση των υπόλοιπων συντελεστών για την εμπειρία τους, ότι η ανάπτυξη και παραγωγή μιας ταινίας μεγάλου μήκους είναι ένα «μακρύ ταξίδι, ένας μαραθώνιος, μια διαδρομή κατά την οποία πρέπει να φροντίζεις η φλόγα της επιθυμίας να μένει άσβεστη». Πράγματι, ο Νεοφώτιστος εξήγησε ότι από τη στιγμή που άρχισε να αναπτύσσει τη μεγάλη μήκους ταινία του μέχρι αυτή να προβληθεί θα έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια δουλειάς και συνεργασίας με την Μπολομύτη. Από τη μεριά του, ο Τελτζίδης εξήγησε ότι για χρόνια ετοίμαζε μια άλλη ταινία που πίστευε ότι θα γινόταν η πρώτη μεγάλου μήκους κινηματογραφική του δουλειά μέχρι που η Σκρομπόλα του πρότεινε να συνεργαστούν στο σενάριο που είχε εκείνη βρει, ένα project στο οποίο δεν μπορούσε να πει όχι.

Έγινε σαφές ότι η μεγάλη χρονική διάρκεια της παραγωγής είναι ένα από τα δεδομένα με τα οποία λειτουργούν και χρειάζεται να διαχειριστούν οι δημιουργοί ταινιών μεγάλου μήκους, όχι όμως να αποθαρρύνονται από αυτό. Τόσο ο Τελτζίδης όσο και ο Νεοφώτιστος συμβούλεψαν όσους βρίσκονται σε αυτή τη θέση να φροντίσουν να πραγματοποιούν παράλληλα και άλλα έργα. Αυτό θα τους βοηθήσει να αλλάζουν παραστάσεις όταν νιώθουν κολλημένοι ή όταν συναντούν εμπόδια στην ανάπτυξη της ταινίας. Μάλιστα τα εμπόδια αυτά δεν πρέπει να τα παίρνουν προσωπικά: κάποια projects θα υλοποιηθούν, άλλα όχι, πολλές φορές οι αιτίες θα είναι χρηματικές, ενώ άλλες μπορεί να αλλάξει τελείως η σύλληψη και η προσέγγιση του ίδιου του δημιουργού σε σχέση με ένα project καθώς αυτός μετεξελίσσεται μαζί με αυτό και τις άλλες επαγγελματικές-καλλιτεχνικές του δραστηριότητες.

Για παράδειγμα, στην περίπτωση του Νεοφώτιστου αυτός διηγήθηκε το πώς όσο δεν προχωρούσε η ταινία του, έκανε μερικές ταινίες μικρού μήκους, πήγε σε εργαστήρια, αξιοποίησε άλλες ευκαιρίες και καλλιέργησε ακόμα περισσότερο την πλοκή και την ιδέα που είχε φανταστεί. Προσπάθησε να γίνεται πάντα κάτι περισσότερο και ο ίδιος καλύτερος. «Δεν ήταν το ζήτημα κατά πόσον η ιδέα μου ήταν καλή ή εάν ήμουν ο ίδιος έτοιμος να κάνω την ταινία. Ήξερα όταν ήταν η κατάλληλη στιγμή να την κάνω τώρα. Αλλά εντέλει όλα περιστράφηκαν γύρω από τα χρήματα. Συνεπώς, όταν βρέθηκαν τα χρήματα, ήμουν επίσης έτοιμος να κάνω την ταινία…και δεν θα μπορούσα να την κάνω χωρίς τις ταινίες μικρού μήκους που προηγήθηκαν», ανέφερε.

Οι δύο παρούσες παραγωγοί φώτισαν, από την πλευρά της βιομηχανίας, τους τρόπους με τους οποίους η προηγούμενη ενασχόληση των σκηνοθετών με τις μικρού μήκους ταινίες βοήθησαν τις ίδιες επαγγελματικά να ασχοληθούν αντίστοιχα με τα δύο project. Η Σκρομπόλα αναφέρθηκε στο ότι, παρόλο που δεν είναι ο μόνος τρόπος και παρόλο που δεν είναι κάτι που προτιμάει να γίνεται, το να αναλάβει project με βραβευμένο σκηνοθέτη, όπως ο Τελτζίδης, βοηθάει πολύ το έργο της στην αναγνώριση και προώθηση μιας ταινίας κατά την αναζήτηση χρημάτων η οποία μάλιστα γίνεται όχι μία φορά αλλά στα διάφορα στάδια ανάπτυξης του project. Επιπλέον, η Μπολομύτη εξήγησε ότι γνωρίζοντας τον Νεοφώτιστο και τη δουλειά του μέσα από τη μικρού μήκους ταινία του «Προσευχή» που προηγήθηκε της εκκίνησης ανάπτυξης της μεγάλου μήκους ταινίας, μπόρεσε να τον εμπιστευθεί για το μακροχρόνιο project, ενώ η επαγγελματική συνεργασία τους καλλιεργήθηκε και ενισχύθηκε παράλληλα και σε επόμενη μικρού μήκους ταινία του ίδιου, πριν φτάσουν τώρα στο σημείο να ολοκληρώνουν τη μεγάλου μήκους.

Μοιραζόμενοι τις προσωπικές επαγγελματικές τους εμπειρίες οι συντελεστές του πάνελ κατάφεραν να παρουσιάσουν με ρεαλιστικό τρόπο τι σημαίνει η ανάπτυξη και παραγωγή της πρώτης ταινίας μεγάλου μήκους στο κοινό τους, η πλειοψηφία του οποίου αποτελούνται από άτομα που σπουδάζουν ή κάνουν τα πρώτα επαγγελματικά τους βήματα στον κινηματογράφο και συμμετέχουν στο φετινό Φεστιβάλ Δράμας.

 

Βραβεία Εθνικού Σπουδαστικού Διαγωνιστικού Προγράμματος

Βραβεία Εθνικού Σπουδαστικού Διαγωνιστικού Προγράμματος

Βραβεία Εθνικού Σπουδαστικού Διαγωνιστικού Προγράμματος

Κριτική επιτροπή:
Άρης Κατωπόδης  (Πρόεδρος), καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Λος Αντζελες.
Στυλιανός Ζερεφός, καθηγητής της Σχολής Εφαρμοσμένων Τεχνών και Βιώσιμου Σχεδιασμού του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου.
Vania Turner, σκηνοθέτις, ντοκιμαντερίστρια.

Επικεφαλής προγράμματος:
Παναγιώτης Ιωσηφέλης

Βραβείο Ελληνικής Σπουδαστικής Ταινίας «Φρίντα Λιάππα»

Το βραβείο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 5.000. Επίσης, το βραβείο συνοδεύεται από παροχές εργαστηρίου και εργασιών post production προσφορά της εταιρείας Stefilm στην επόμενη ταινία του σκηνοθέτη.

ποπ, Λίνα Κουντουρά

Απονέμεται σε μια ταινία που προσφέρει μια αναπάντεχα φρέσκια σκηνοθετική ματιά και εξάπτει τη φαντασία ταξιδεύοντάς μας στο νέο κόσμο που έχει δημιουργήσει.

Βραβείο Σκηνοθεσίας

Το βραβείο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 3.000 ευρώ, χορηγία της Μποδούρογλου ΑΜΚΕ.

απαρατάτεμε, Μένη Τσιλιανίδου

Για την ειλικρίνεια, τη λιτότητα, την οξυδέρκεια και το χιούμορ της.

Βραβείο Ντοκιμαντέρ

Το βραβείο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 3.000 ευρώ, χορηγία της Μποδούρογλου ΑΜΚΕ.

Στελιάννα, Γιάννης Μπλέτας

Για την ευαισθησία και το θάρρος του δημιουργού να προσεγγίσει ένα δύσκολο θέμα και να κερδίσει την εμπιστοσύνη τόσο της οικογένειας όσο και του κεντρικού χαρακτήρα.

Βραβείο Σεναρίου

Το βραβείο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 1.500 που προσφέρει η Σχολή Σεναρίου του ΑΝΤ1.

Να Θυμάσαι ότι Πατάς στη Γη, Βαγγέλης Δικόπουλος

σενάριο: Βαγγέλης Δικόπουλος

Σε ένα υπερ-ρεαλιστικό ψηφιδωτό ιστοριών, η ξεκαρδιστική ελληνική καθημερινότητα μας φέρνει αντιμέτωπους με μια εξωγήινη πραγματικότητα.

Βραβείο Student Drama Queer

Alles Gut, Παύλος Παρασκευόπουλος

Για την ειλικρίνεια, την αμεσότητα και την τόλμη του δημιουργού της να μας φέρει αντιμέτωπους με τα στερεότυπα της ελληνικής κοινωνίας.

Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας

απαρατάτεμε, Μένη Τσιλιανίδου

απονέμεται στον Δημήτρη Ναζίρη

Οι δύο ερμηνείες ξεδιπλώνουν με μαεστρία ένα αδιάληπτο κρυφτούλι συναισθημάτων και αποκαλύψεων, υποστηρίζοντας πλήρως το σενάριο και το κινηματογραφικό όραμα της δημιουργού.

Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας

απαρατάτεμε, Μένη Τσιλιανίδου

απονέμεται στην Υρώ Τσάμογλου

Οι δύο ερμηνείες ξεδιπλώνουν με μαεστρία ένα αδιάληπτο κρυφτούλι συναισθημάτων και αποκαλύψεων, υποστηρίζοντας πλήρως το σενάριο και το κινηματογραφικό όραμα της δημιουργού.

Βραβείο Φωτογραφίας «Ντίνος Κατσουρίδης»

Το βραβείο συνοδεύεται από τεχνική κάλυψη για την παραγωγή της επόμενης ταινίας του φωτογράφου, προσφορά της οικογένειας Κατσουρίδη.

Ο Θάνατος του Κηπουρού, Χριστίνα Σπηλιοπούλου

διεύθυνση φωτογραφίας: Θάνος Αθανασίου

Σε αυτή την ταινία η φωτογραφία είναι κύριος χαρακτήρας. Τα πλάνα και οι αποχρώσεις της ώχρας του κόκκινου και του καφέ συνθέτουν μια παλέτα συναισθημάτων που μας μεταφέρουν στον κόσμο του αφηγήματος.

Βραβείο Μοντάζ

H εταιρεία Telmaco προσφέρει το βραβευμένο λογισμικό επεξεργασίας ταινιών και βίντεο Avid Media Composer της Avid Technology.

Το Ποτάμι Περνάει από το Χωριό, Ξενοφώντας Νικολακόπουλος

μοντάζ: Γιώργος Παυλούδης

Η χρήση του μοντάζ παραλληλίζει την απώλεια μνήμης, το ανακάτεμα του χρόνου, του τόπου και των συναισθημάτων.

Βραβείο Σκηνογραφίας

ποπ, Λίνα Κουντουρά

σκηνικά: Κατερίνα Περδικούρη-Παπαδοπούλου, Πάνος Σελλάς, Στέλλα Δεληαντώνη

Με τη φαντασία, την αθωότητα και τον παιχνιδιάρικο χαρακτήρα της μας μεταφέρει στο δικό της συναρπαστικό κινηματογραφικό σύμπαν για να δημιουργήσει μια ταινία που μας εντυπωσίασε για το χρώμα, την κίνηση και την αρχιτεκτονική.

Βραβείο Σχεδιασμού Ήχου

Dracaena, Σοφία Πριόβολου, Ιωάννης Παναγιωτίδης

σχεδιασμός ήχου: Κώστας Φυλακτίδης

Από το πρώτο καρέ ο ήχος διαμορφώνει την ταυτότητα του έργου, τα ποιοτικά χαρακτηριστικά και συνομιλεί άμεσα με το σενάριο.

Ειδική Μνεία

Αχέροντας, Κωνσταντίνα Παπαδοπούλου

Η επιτροπή απονέμει ειδική μνεία σε μια ταινία που τη συγκίνησε, φέρνοντάς την αντιμέτωπη με τη διαχείριση της απώλειας μέσω μιας άρτιας κινηματογραφικής εμπειρίας σε όλους τους τομείς.