ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ 48^ου DISFF

ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΙΡΙΔΑ
18-19 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2025
(Ακαδημίας 55)

Είσοδος Ελεύθερη

Το 48o Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, μετά την επιτυχημένη ολοκλήρωσή του, ταξιδεύει στην Αθήνα, και φέρνει τις ελληνικές σπουδαστικές ταινίες του φετινού προγράμματος στoν κινηματογράφο ΙΡΙΔΑ στις 18-19 Οκτωβρίου.  

Θα προβληθούν όλες οι ταινίες του Εθνικού Σπουδαστικού προγράμματος όπως και οι ελληνικές ταινίες που διαγωνίστηκαν στο Διεθνές Σπουδαστικό πρόγραμμα του 48ου DISFF. Ανάμεσα τους το Or How to Disappear του Γιώργου Αγγελόπουλου που απέσπασε το Βραβείο της Καλύτερης Ελληνικής Σπουδαστικής Ταινίας «Φρίντα Λιάππα» αλλά και το Ήταν πολύ καλή στο να φεύγει του Βασίλη Παντελίδη που έλαβε το Βραβείο Σκηνοθεσίας.

Στην Ίριδα θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε όλες τις σπουδαστικές ταινίες –βραβευμένες και μη, με παρουσίαση των σκηνοθετών.

Θυμίζουμε πως ο ιστορικός κινηματογράφος ΙΡΙΔΑ του ΕΚΠΑ είναι ο χώρος που χρησιμοποιείται από τον κινηματογραφικό τομέα του ΠΟΦΠΑ για την διεξαγωγή σεμιναρίων. Ένας χώρος απόλυτα ταυτισμένος με την φοιτητική δημιουργικότητα, και άρα ο πλέον ενδεδειγμένος να φιλοξενήσει τις σπουδαστικές ταινίες του Φεστιβάλ Δράμας στην Αθήνα.

Εδώ θα βρείτε το αναλυτικό ωρολόγιο πρόγραμμα του DISFF IN ATHENS:

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Προκράτηση θέσεων:

Σάββατο, 18 Οκτ, 18:30
Σάββατο, 18 Οκτ, 21.00
Κυριακή, 19 Οκτ, 18.30 
Κυριακή, 19 Οκτ, 21.00

Προσέλευση 15’ πριν στο χώρο για την παραλαβή των μηδενικών εισιτηρίων

ΤΙ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΙΡΙΔΑ

Πολύ δημοφιλές και αυτή τη χρονιά, το εθνικό σπουδαστικό πρόγραμμα (https://www.dramafilmfestival.gr/national-student-competition/), το πιο φρέσκο, κεφάτο και νεανικό πρόγραμμα του DISFF, με επικεφαλής τον Παναγιώτη Ιωσηφέλη, περιελάμβανε 24 ταινίες:

Ο Κύκλος Ζωής των Τζιτζικιών, Ines Perot
Πρελούδιο για μια Σουπερνόβα, Αρτεμίου Χρίστος
Στο παζάρι, Κώστας Φούντας Αλουπογιάννης
Fragments of Life from the Place I Call Home, Ανδρέας Λαζίδης
Βόλτα, Σωκράτης Μουσμουλίδης
Υπνος, Cos Mandis, Jay McNeil
Κοσμικό Αυγό, Νεφέλη Ψύκου, Χριστόφορος Αλαμάνης
Λευρεσθής, Ιωάννα Ρουμελιώτη
Transwalking, Ευθυμία Κωτούλα
Το νησί της Αφροδίτης, Ρωξάνη Βαρελά
Or How to Disappear, Γιώργος Αγγελόπουλος
Ο Πατέρας Μου, Χριστίνα Σφακιανάκη
Ήταν Πολύ Καλή Στο Να Φεύγει, Βασίλης Παντελίδης
Μεταμόρφωση, Θάνος Καρανίκας, Δήμητρα Κοσμά
Ραφαέλα, Ηλίας Μαρούτσης
Νέο Μεξικό, Αντώνης Γκούμας
Το κίνητρο , Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης
Όταν άφησες την άνοιξη, Δήμητρα Παπαευθυμίου
Χαμένες Γαρδένιες, Γαλάτεια Λαγουτάρη
Αγριοκέρασο, Παναγιώτης Ζιώγας
Ο Πράσινος Κήπος, Ελένη Τσέκερη
Το ήσυχο βάρος των πραγμάτων,  Δήμητρα Πετμεζά
όnλy connέcτ, Betty Κostadinova
Σμύριδα, μάρμαρο και αμπέλι, Ορέστης Ρούσκας

Στο φετινό Διεθνές Σπουδαστικό συμμετείχαν οι ταινίες:
Ο Κύκλος Ζωής των Τζιτζικιών, Ινές Περό
και
Simon at the Nightshop, Θανάσης Τσιμπίνης

Την πλήρη λίστα των βραβείων του Εθνικού Σπουδαστικού Προγράμματος θα βρείτε εδώ: https://www.dramafilmfestival.gr/1s-awards-cer/

Όπως σημειώνει ο Παναγιώτης Ιωσηφέλης, σεναριογράφος και καθηγητής σεναρίου (Τμήμα Κινηματογράφου, Σχολή Καλών Τεχνών, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης):

«Ο ενθουσιασμός, τα λάθη, οι συνήθως μηδενικοί προϋπολογισμοί, η εκταμίευση τεράστιας προσπάθειας  (απολύτως αμισθί) , η ελπίδα και η διάψευσή της, η παραίτηση και το ξαναξεκίνημα, η ανωριμότητα και το ταλέντο, να θέλουμε να τα πούμε όλα και να λέμε τα μισά ή και τίποτα, να θέλουμε να εξομολογηθούμε μια πολύ μικρή προσωπική ιστορία και να καταλήγουμε  να αγγίζουμε τις ψυχές των θεατών σε πολύ μεγάλα φεστιβάλ σ΄ όλο τον κόσμο -όλα είναι, για μας, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στο πρόγραμμα.

Και φέτος περισσότερες αιτήσεις από την προηγούμενη χρονιά (έφτασαν αισίως τις διακόσιες), τροποποιήσεις στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα κινηματογραφικών τμημάτων ώστε οι παρουσιάσεις των σπουδαστικών τους ταινιών να μην αντιβαίνουν στο κανόνα του φεστιβάλ για ελληνική πρεμιέρα της ταινίας, επιδοτήσεις σπουδαστικών μικρού μήκους από χρηματοδοτικά κέντρα αλλά και (σε κάποιες περιπτώσεις) από τις σχολές τους, υποστήριξη σπουδαστικών ταινιών μικρού μήκους από τις περιφέρειες, συμμετοχή έμπειρων ηθοποιών οι οποίοι δείχνουν πίστη στο καλλιτεχνικό όραμα των  νέων δημιουργών».

Φέτος επιλέχθηκαν είκοσι τέσσερις ταινίες «από πολλά και διαφορετικά σχολεία, δημόσια, ιδιωτικά, προπτυχιακού και μεταπτυχιακού επιπέδου, ελληνικά και ξένα (στα οποία, βέβαια, φοιτούν Ελληνίδες και Έλληνες). Σχολεία γνωστά από τις προηγούμενες χρονιές αλλά και αρκετά καινούργια. Ανάμεσά τους το Τμήμα Τεχνών  Ήχου και Εικόνας του Ιονίου Πανεπιστημίου, το Τμήμα Σκηνοθεσίας της  Σχολής Κινηματογράφου και Τηλεόρασης Λ. Σταυράκου,  το τμήμα Κινηματογράφου της σχολής Καλών τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου,  το μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Εφαρμοσμένη Κλινική Κοινωνιολογία και Τέχνη»  του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου,  το πρόγραμμα Σπουδών Κινηματογραφικής Γραφής, Πρακτικής και Έρευνας του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου, το τμήμα Ψηφιακών Τεχνών κα Κινηματογράφου του ΕΚΠΑ,  το Τμήμα Αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, το μεταπτυχιακό πρόγραμμα του τμήματος Πολιτιστικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου,  το ΑΚΤΟ,  το Filmschool.gr,   το Queen Mary του Πανεπιστήμιου του Λονδίνου”.

Το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας διοργανώνεται με την αμέριστη στήριξη του Δήμου Δράμας

Σε μια θερμή τελετή λήξης του 48^ου Φεστιβάλ Δράμας, στην οποία οι νέοι δημιουργοί εξέφρασαν ηχηρά,  παρόντος του υφυπουργού Πολιτισμού Ιάσονα Φωτήλα, την αγωνία τους για τα προβλήματα που απασχολούν τον κλάδο τους αλλά και για τα δεινά της Παλαιστίνης, μεγάλος νικητής ανακηρύχθηκε ο Νεριτάν Ζιντζιρία. Η μικρού μήκους ταινία του Noi απέσπασε το Χρυσό Διόνυσο, εξασφαλίζοντας αυτόματα το πολυπόθητο “εισιτήριο” για τη συμμετοχή στη διαδικασία των Όσκαρ®. Στην ταινία, που διαδραματίζεται σε ένα βλαχοχώρι του Μετσόβου, πρωταγωνιστεί ένα άλογο και ένα αγόρι. Όταν ο μεγαλύτερος αδερφός σκοτώνεται από το αγαπημένο του άλογο, ο μικρότερος πρέπει να αποφασίσει –μέσα από εφιάλτες και οράματα– αν θα σκοτώσει το ζώο ή θα το συγχωρέσει.

Ο Νεριτάν Ζιντζιρία, παλιός γνώριμος του φεστιβάλ, απέσπασε για πρώτη φορά το Χρυσό Διόνυσο για την ταινία του Χαμομήλι το 2012, ενώ πρόπερσι κέρδισε και το βραβείο ντοκιμαντέρ του DISFF για το Φῶς ἐκ Φωτός, εισδύοντας και πάλι με το φακό του στην ουσία της βαλκανικής ψυχής.

Το βραβείο σκηνοθεσίας «Τώνια Μαρκετάκη» απέσπασε η ταινία Αυτός που κάποτε υπήρχε του Κωστή Θεοδοσόπουλου. Ο Άρης Μπαλής τιμήθηκε με το βραβείο ανδρικής ερμηνείας στην ίδια ταινία, για τον ρόλο ενός γκέι βαμπίρ στη σύγχρονη Ελλάδα. Η ταινία κέρδισε επίσης το βραβείο Drama Queer.

Το βραβείο του πρώτου γυναικείου ρόλου πήγε σε ένα νέο κορίτσι, την Φίλια Παπαγγελίδη, πρωταγωνίστρια στη Μίτση της Γεύης Δημητρακοπούλου, η οποία ενσαρκώνει ένα αγοροκόριτσο που βιώνει ανορθόδοξα την πρώτη της περίοδο, ενώ το βραβείο σεναρίου μοιράστηκε ο Γιάννης Συμβώνης και ο πρωταγωνιστής του Γιώργος Αγγέλκος για το Μικρό Σώμα, μία δυνατή ιστορία για όσα συνδέουν έναν άντρα και ένα νεαρό αγόρι.

Tο βραβείο ντοκιμαντέρ κέρδισε η ταινία Requiem in Salt, του δίδυμου Σύλβιας Νικολαΐδη και Νικόλα Ιορδάνου από την Κύπρο, ενώ το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής, το Χοῦς εἶ καί εἰς χοῦν ἀπελεύσει του Δημήτρη Παπαθανάση.

Το Grand Prix του Διεθνούς Διαγωνιστικού, απέσπασε  το Correct Me If I’m Wrong του Hao Zhou (Γερμανία, ΗΠΑ) που επίσης μπαίνει αυτομάτως στη διαδικασία των όσκαρ. Aξίζει να αναφέρουμε πως μία Ελληνίδα, η Θέλγια Πετράκη, που επίσης έχει κερδίσει Χρυσό Διόνυσο στο παρελθόν, διακρίθηκε στο Διεθνές Διαγωνιστικό: Η ταινία της 400 κασέτες απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας ΝΑ Ευρώπης.

Η πλήρης λίστα των βραβείων όλων των διαγωνιστικών τμημάτων έχει αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του DISFF ΕΔΩ.

Η πλατφόρμα όπου προβάλλονται οι ταινίες, δωρεάν, σε όλη την Ελλάδα θα μείνει ανοιχτή έως την Τρίτη 16/9, στις 11 το πρωί.

Δείτε εδώ το βίντεο με στιγμές από την 48η διοργάνωση:

* Η τελετή της απονομής βραβείων του 48ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας πραγματοποιήθηκε στο αμφιθέατρο «Αντώνης Παπαδόπουλος» του Δημοτικού Ωδείου της πόλης με παρουσιαστή τον Βασίλη Τερζόπουλο.

Πριν ξεκινήσουν οι ομιλίες, σε μία αιφνιδιαστική κίνηση, σύσσωμοι οι μικρομηκάδες ανέβηκαν στη σκηνή και σήκωσαν τη σημαία της Παλαιστίνης, με τον ηθοποιό Αντώνη Τσιοτσιόπουλο να διαβάζει κείμενο για το ελληνικό σκάφος Οξυγόνο «που αφήνει το λιμάνι της Ερμούπολης για να ενωθεί με τον διεθνή στόλο που κατευθύνεται στη Γάζα μεταφέροντας ελπίδα, ζωή και ανθρωπιστική βοήθεια».

*Την τελετή άνοιξε ο Δήμαρχος Δράμας και Πρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας Γιώργος Παπαδόπουλος, ο οποίος υπογράμμισε πως «η φετινή συμμετοχή στο φεστιβάλ ξεπέρασε κάθε προηγούμενο με 3.800 ταινίες. Παρά τον περιορισμένο χρόνο που διέθετε, ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής Γιώργος Αγγελόπουλος έδειξε μεγάλη αγάπη, υπομονή και επιμονή, και όταν δώσαμε τα χέρια φαινόταν ήδη το αποτέλεσμα που σήμερα βλέπουμε».

Αφού ευχαρίστησε την υπουργό κυρία Λίνα Μενδώνη και τον υφυπουργό Ιάσονα Φωτήλα, ο κ.Παπαδόπουλος είπε πως «στον χώρο που βρισκόμαστε, αύριο κιόλας ξεκινά το ξήλωμα, καθώς τόσο η αίθουσα αυτή στο Δημοτικό Ωδείο, όσο και τα “Ολύμπια”, θα ανακαινιστούν ριζικά. Από το ΥΠΠΟ εξασφαλίστηκαν 1.400.000 ευρώ για την αναβάθμιση αυτή».

Παράλληλα, αναφέρθηκε στο άλλο μεγάλο έργο που ξεκινά στο στρατόπεδο Ανδρικάκη, στο πλαίσιο μνημονίου συνεργασίας μεταξύ ΥΠΠΟ, ΕΚΚΟΜΕΔ, Περιφέρειας και Δήμου: “Οι εργασίες θα ξεκινησουν με τα 4 πρώτα κτίρια και το ποσό των 10 εκατομμυρίων».

*Ο Αντιπρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού  Μήκους Δράμας Πέτρος Παρασκευαΐδης, αφού ευχαρίστησε το Υπουργείο Πολιτισμού, την Περιφέρεια  Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, τη Βουλή των Ελλήνων, τους χορηγούς της διοργάνωσης, το προσωπικό του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Δράμας, τους συνεργάτες και βέβαια τους εθελοντές, είπε πως «βιώσαμε ένα από τα καλύτερα φεστιβάλ μέχρι σήμερα. Το Φεστιβάλ Δράμας είναι πλέον ένας διεθνώς αναγνωρισμένος θεσμός και σημείο αναφοράς για τη μικρού μήκους, και αφήνει ένα ισχυρό κοινωνικό αποτύπωμα στην πόλη, την χώρα αλλά και εκτός συνόρων». Απευθυνόμενος στους νέους δημιουργούς είπε: «Η Δράμα είστε εσείς!».

Ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή ήταν όταν, εν μέσω θερμών χειροκροτημάτων, ανέβηκε στη σκηνή η προϊσταμένη του Φεστιβάλ Δράμας Ελευθερία Καβάκα και αποχαιρέτησε το Φεστιβάλ, καθώς βγαίνει στη σύνταξη μετά από 40 χρόνια προσφοράς στον θεσμό. Η Ρίτσα Καβάκα, που έζησε 6 δημοτικές αρχές και 4 καλλιτεχνικούς διευθυντές, ευχαρίστησε την αρχική ομάδα του καλλιτεχνικού διευθυντή Αντώνη Παπαδόπουλου, της Σοφίας Γεωργιάδου και του Μανώλη Μελισσουργού και δήλωσε ικανοποιημένη με την εξέλιξη του φεστιβάλ και την πολύ μεγαλύτερη πια και πολύ δυνατή νέα ομάδα.

Ανεβαίνοντας στο βήμα, ο Υφυπουργός Πολιτισμού Ιάσονας Φωτήλας υπογράμμισε πως «το ΥΠΠΟ έχει διαχρονικά αγκαλιάσει το Φεστιβάλ Δράμας. Πιστεύουμε στην αναπτυξιακή δυναμική του. Ποτέ άλλοτε δεν έχουν δαπανηθεί τόσα χρήματα στον οπτικοακουστικό τομέα όσο το διάστημα 2019-2025. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, την περίοδο αυτή, πάνω από 1.000 έργα χρηματοδοτήθηκαν με σχεδόν 230 εκατομμύρια, ενώ οι ιδιώτες επένδυσαν άλλα 555 εκατομμύρια ευρώ. Από αυτά, πάνω από 2 εκατομμύρια δόθηκαν για τις μικρού μήκους και γύρω στα 8 εκατομμύρια για ντοκιμαντέρ. Όλο και περισσότερες χώρες επιλέγουν την Ελλάδα για τις παραγωγές τους. Ο ελληνικός κλάδος των οπτικοακουστικών αποτελεί έναν τεράστιο μοχλό ανάπτυξης. Η συμβολή του Φεστιβάλ Δράμας είναι ανεκτίμητη».

Ωστόσο, η λεπτομερειακή απαρίθμηση των ποσών που διατέθηκαν για τον κινηματογράφο από το 2019, πυροδότησε την αντίδραση πολλών κινηματογραφιστών ή μελών κριτικών επιτροπών, όπως ο Παναγιώτης Ευαγγελίδης και ο Άγγελος Φραντζής,  οι οποίοι την σχολίασαν καθώς ανέβαιναν στη σκηνή για να παραδώσουν ή να παραλάβουν τα βραβεία τους.

Η απάντηση του κύριου Φωτήλα, καθώς ανέβηκε στη σκηνή για να απονείμει τον Χρυσό Διόνυσο, σε σχέση με τα αιτήματα της κίνησης «Ορατότης μηδέν» αλλά και με το τέλος συνδρομητικής τηλεόρασης (το οποίο, όπως είπε «δεν θα το πληρώνουν στο εξής οι έλληνες πολίτες, όμως το ελληνικό σινεμά δεν θα χάσει ούτε ένα ευρώ»), παρέτεινε την αναστάτωση, η οποία εκτονώθηκε όταν ο παρουσιαστής κήρυξε τη λήξη του 48^ου DISFF: ενός φεστιβάλ που θα μείνει αλησμόνητο σε όλους και όλες, αν και για διαφορετικούς λόγους.

Ο Γιώργος Αγγελόπουλος, κέρδισε κατά κοινή ομολογία ένα μεγάλο στοίχημα στην πρώτη του διοργάνωση, την οποία έφερε σε πέρας μέσα σε λίγους μόλις μήνες από την αναληψη των καθηκόντων του. Συγκινημένος, κατάφερε για άλλη μία φορά, όπως και στην τελετή έναρξης, με την ομιλία του να στρέψει το ενδιαφέρον στους αληθινούς πρωταγωνιστές του Φεστιβάλ Δράμας: τους νέους κινηματογραφιστές –βραβευμένους και μη:

«Πίστευα πως φέτος θα συμμετείχα στο Φεστιβάλ ως διαγωνιζόμενος και εν μέρει η ευχή πραγματοποιήθηκε, καθώς μοιράστηκα με όλους τους υποψήφιους το άγχος και την αγωνία που φέρνει μια «πρεμιέρα» (…) Και η σκέψη μου αναπόφευκτα καταλήγει και πάλι στο παιδί που κάθεται σε αυτή την θέση τέρμα πίσω στην άκρη και στο αίσθημα απογοήτευσης που θα νιώσει μέχρι το τέλος της βραδιάς. Οι πιθανότητες για κάποιο βραβείο δυστυχώς είναι εναντίον του. Τόσα χρόνια, τόσος κόπος, τόση κούραση και χρήμα και τελικά; Δεν αναγνωρίζεται τίποτα από όλα αυτά; Μήπως δεν είμαι γι’ αυτό; – σκέφτεται το παιδί. Μήπως δεν έχω ταλέντο ή τις σωστές γνωριμίες; Και τα μήπως θα κάνουν κύκλους στο μυαλό του παιδιού κι ενώ πραγματικά θέλει να χαρεί με τη χαρά των άλλων, ταυτόχρονα από μέσα του αρχίζει να αναθεωρεί τα πάντα. Πρέπει να τα παρατήσω, σκέφτεται. Είναι ανόητο να πιστεύω ότι θα τα καταφέρω. Τόσοι και τόσοι προσπάθησαν και δε τα κατάφεραν- κι ήταν καλύτεροι από μένα. Και τι σκεφτόμουν όταν έβαζα αυτή τη γραμματοσειρά στους τίτλους της ταινίας μου; Λογικό να μη πάρω κανένα βραβείο. Αύριο κιόλας θα ρωτήσω για εκείνη τη θέση στο γραφείο που μου πρότειναν. Υπάρχουν δυνατότητες εξέλιξης εκεί. Θα έχω και σταθερό μισθό επιτέλους να φύγω από το σπίτι, να νοικιάσω δικό μου. Ήρθε η ώρα να σοβαρευτώ, σκέφτεται.

Βγαίνοντας από την τελετή μια κοπέλα το σταματάει να του πει συγχαρητήρια. Προσπαθεί να της πει πως δεν κέρδισε βραβείο αλλά εκείνη συνεχίζει λέγοντας του πόσο την άγγιξε η ταινία του, πως είχε κι αυτή μια παρόμοια εμπειρία με τον ήρωα της ιστορίας του και πως συγκινήθηκε. Μέχρι και η επιλογή της γραμματοσειράς στους τίτλους της ταινίας την ενθουσίασε! Το παιδί την ευχαριστεί και κατευθύνεται προς την έξοδο χαμογελώντας. Η κοπέλα του θύμισε μια παλιά συμμαθήτρια που του είχε πει μια απίστευτη ιστορία. Μια πολύ αστεία ιστορία.Τώρα που το σκέφτεται, αυτή η ιστορία θα μπορούσε να γίνει μια ωραία ταινία. Ίσως του χρόνου να  τη φιλοξενούμε εδώ στη Δράμα. Ευχαριστώ για τις ταινίες σας. Καλή τύχη με τις επόμενες».

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 48ο Φεστιβάλ Δράμας, δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του Φεστιβάλ. Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για τη δουλειά τους οι διαγωνιζόμενοι  στη σημερινή παρουσίαση την οποία συντόνισε ο  Βασίλης Τερζόπουλος (Διεθνές Διαγωνιστικό)Γιώργος Αγγελόπουλος (KIDDO και Εθνικό διαγωνιστικό) και η Μάγια Σφακιανάκη (Short & Green)

ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

«When You Were Young Were You Afraid of the Moon?» (Phoebe Cottam)

«Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ, με το οποίο και ασχολούμαι εδώ και πολύ καιρό. Μια νεαρή Παλαιστίνια, φεύγει από τη Δυτική Όχθη όπου ζει η Ισραηλινή ακτιβίστρια μητέρα της, για να μετακομίσει στο Βερολίνο. Ήταν η εποχή που δεν είχε ξεκινήσει ακόμα η γενοκτονία, η οποία και άλλαξε τον ρυθμό της ταινίας, καθώς έπρεπε να βρεθεί η σύνδεση όλων εκείνων των γεγονότων που συνέβαιναν στην Ευρώπη, με αυτά που συνέβαιναν στην Παλαιστίνη. Πρόκειται για μια αντίφαση. Είχα επισκεφτεί τη Δυτική Όχθη, όπου πήγα να βοηθήσω έναν Παλαιστίνιο φίλο που γύριζε ένα ντοκιμαντέρ, ήταν θέμα αλληλεγγύης κάτι τέτοιο καθώς είμαι ενεργή στο διεθνή ακτιβισμό υπέρ της Παλαιστίνης, κι έτσι γνώρισα τη μητέρα της ταινίας και βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την ιστορία της. Υπήρξαν διάφορες δυσκολίες, καθώς αυτό συμβαίνει με οποιαδήποτε ακτιβιστική δράση εκεί. Πραγματοποιήσαμε διαμαρτυρίες παίρνοντας θέση υπέρ των Παλαιστινίων και εναντίον του ισραηλινού στρατού. Όσον αφορά τα γυρίσματα, δεν υπήρχαν άδειες για αυτά, αλλά ήταν μέρος των δράσεών μας εκεί, κάτι που ήταν πολύ συγκινητικό για όλους. Διαβήκαμε πολλές κόκκινες γραμμές για να γυρίσουμε το ντοκιμαντέρ. Ήταν μια πρόκληση»

¡Beso de lengua!  ( José Luis Zorrero )

«Είχα πολλές εμπειρίες στη ζωή μου, η πιο έντονη από τις οποίες ήταν όταν ερωτεύτηκα τον straight καλύτερό μου φίλο και άρχισα να καταγράφω τα αισθήματά μου για το πρώτο μας ραντεβού και σιγά σιγά άρχισα να το εμπλουτίζω με αυτοβιογραφικά στοιχεία. Είχα πολλά τικ όταν ήμουν μικρός. Και όλα αυτά τα στοιχεία τα τοποθέτησα στην ταινία. Η αγάπη μπορεί να είναι ένα θανάσιμο παιχνίδι, και στη ζωή μπορείς να συναντήσεις τον έρωτα μακριά από συμβατικό τρόπο, κάτι που μπορεί να έχει χιούμορ, όπως ήθελα να έχει και η ταινία. Κάτι που ήταν σαφές από την αρχή. Μια κωμωδία, αλλά σκοτεινή όπου ο Ιτσκόατλ και ο Μοϊσές βρίσκονται στο πρώτο τους ραντεβού κι έπειτα από μερικές ώρες γνωριμίας, ξεκινούν να «παίζουν» ένα αλλόκοτο αλλά καθηλωτικό παιχνίδι»

Bimba   (Sandra Peso)

«Στην Τουρκία τα τελευταία χρόνια είναι έντονο το προσφυγικό πρόβλημα, με τη χώρα να θεωρείται πέρασμα στην Ευρώπη. Έχουμε πολλούς ξένους, κάτι που έχει επηρεάσει τους πάντες στη χώρα. Κι εγώ ένιωθα πάντα ξένη στην πατρίδα μου, για αυτό και ήθελα να μιλήσω για μια οικογένεια που νοιώθει σαν μειονότητα, νοιώθει ξένη, νοιώθει πάντα φόβο. Μοιάζει σαν η ζωή τους να έχει δυο όψεις. Και εγώ μεγάλωσα κατά αυτόν τον τρόπο. Η ιστορία εξελίσσεται πάνω σε ένα πλοίο και αυτό από μόνο του είναι μια περιοριστική συνθήκη. Είχα ακούσει κάποιες ιστορίες από μεγάλους ανθρώπους, όπως η ιστορία ενός λωποδύτη που τον συλλαμβάνουν σε ένα χωριό, τον δένουν στην πλατεία και έως το πρωί πείθει τους πάντες ότι είναι καλός και ότι δεν έχει βλάψει κανέναν. Οι κάτοικοι πείθονται και τον αφήνουν να φύγει. Και το χωριό μοιάζει με ένα πλοίο, ένας μικρός περιορισμένος χώρος, όπως στην ταινία»

Un Matin (Line Pillet) 

«Η ιστορία τεσσάρων ανθρώπων χωρίς νόμιμη άδεια παραμονής, οι οποίοι αναζητούν εργασία στις Βρυξέλλες. Για 11 λεπτά, βρίσκονται μέσα σε ένα κλειστό φορτηγάκι που τους μεταφέρει προς άγνωστο προορισμό. Άκουσα την ιστορία τους και γράψαμε το σενάριο. Υπήρχαν τόσες ιστορίες που έπρεπε να βρούμε τη σωστή. Ήθελα να γυρίσω την ταινία σε φιλμ, κάτι που δεν είναι εύκολο, αλλά μου άρεσε, και όλο βγήκε πολύ φυσικά. Οι άνθρωποι αυτοί έπαιξαν τον εαυτό τους. Αξιοποίησα τη φαντασία τους στις συνεντεύξεις, έδωσα έμφαση σε αυτό. Ήθελα να πω μαζί τους την ιστορία. Δεν κάνω ντοκιμαντέρ. Ο δρόμος για μένα είναι η μυθοπλασία. Το γύρισμα σε έναν τόσο μικρό και στενό χώρο, ήταν πολύ δύσκολο. Δεν θα το έκανα ποτέ ξανά. Όλα ήταν πολύ έντονα, το πρώτο χιόνι, ο Δεκέμβρης, οι συνθήκες ήταν δύσκολες »

Magdalena Hausen: Frozen Time  (Γιάννης Καρπούζης). Ήταν παρόντες ο διευθυντής φωτογραφίας Γιώργος Φρέντζος και ο υπεύθυνος σχεδιασμού ήχου Δημήτρης Μυγιάκης.

«Από την πλευρά της δομικής στρατηγικής της ταινίας, η πρώτη ιδέα ήταν να κάνουμε ένα φιλμ δοκίμιο, αλλά να είναι μυθοποιημένο. Ο χαρακτήρας είναι φαντασιακός, δεν υπάρχει πραγματικά. Διαπερνά όλη την μεταπολεμική μελαγχολία της κοινωνίας, συνδέει το παρελθόν με το παρόν, το συλλογικό και το προσωπικό, κάτι που ήταν στον πυρήνα της ταινίας μας. Η σκέψη μας περιστράφηκε γύρω από την έννοια της διαμεσικότητας, το που τελειώνει μια τέχνη και που αρχίζει μια άλλη. Το πώς συγκροτείται αυτό που λέει ο Ντελέζ, κειμενοεικόνα.   Πρώτη μου έμπνευση ήταν ο Κρις Μαρκέ. Βρήκα μια σειρά που παρουσίαζε  τη ζωή μεγάλων φωτογράφων μέσα από αρχεία και φωτογραφίες και σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο να δημιουργήσω κάτι τέτοιο. Με μια αφήγηση περισσότερο κινηματογραφική, αξιοποιώντας όλα τα εργαλεία του κινηματογράφου».

Ως προς τη φωτογραφία ο Γιώργος Φρέντζος ανέφερε ότι «αντί να τραβήξουμε με μια κινηματογραφική μηχανή, ουσιαστικά τραβήξαμε με μια φωτογραφική μηχανή. Άρα το όλο στήσιμο ήταν πάνω σε μια κινηματογραφική αντιμετώπιση. Το περισσότερο υλικό είναι με φιλμ κι όχι με ψηφιακή εικόνα.

Ένα σχόλιο που θα ήθελα να κάνω και που ήταν από τις συμφωνίες – διαφωνίες με τον Γιάννη, είναι, καθώς πολλοί με ρωτούν, ακόμα και τώρα,  εάν αυτό το πρόσωπο είναι πραγματικό. Και εάν όλα αυτά που έχουμε στην ταινία υπάρχουν σε ένα αρχείο. Και όλο αυτό το καταθέτω γιατί δεν ξέρω εάν κάτι τέτοιο είναι στα θετικά ή τα αρνητικά της ταινίας».

I‘m Glad You’re Dead Now (Άκης Πολύζος εκ των παραγωγών)

«Είμαι σκηνοθέτης και αυτή είναι η πρώτη μου δουλειά ως παραγωγός. Τον Tawfeek Barhom,  ηθοποιό και σκηνοθέτη της ταινίας, τον γνώρισα δεκαπέντε χρόνια πριν, είμαστε πολύ καλοί φίλοι, μου έστειλε το σενάριο, το διάβασα, απλή κατασκευή, δυο ηθοποιοί, ένα location και του πρότεινα να έρθει ένα Σαββατοκύριακο στην Ελλάδα να το γυρίσουμε. Μικρή ομάδα συνεργείου, το γυρίσαμε σε μιάμιση μέρα, δεν είναι μια τυπική περίπτωση γυρίσματος ξένης παραγωγής στην Ελλάδα. Ολοκληρώθηκε σε τρεις με τέσσερις εβδομάδες»

KIDDO

Η Πρώτη Εικόνα   Όλια Βερρoιοπούλου

«Όταν ήμουν στην ηλικία του νεαρού πρωταγωνιστή, στην τρίτη δημοτικού, έπρεπε να κάνω μια εργασία για την επέτειο του Πολυτεχνείου κι έκανα μια συνέντευξη με τον μπαμπά μου κι έτσι έμαθα αυτήν την ιστορία που είναι κατά βάση αληθινή, όπου μπλέκονται οι τηλεφωνικές γραμμές ενός σπιτιού με τον κινηματογράφο Studio, και έτσι κάθε χρόνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου ανέπτυσσα την ίδια ιστορία. Χρόνο με το χρόνο προστίθεντο κι άλλες λεπτομέρειες κι άλλες διαστάσεις, μέχρι που βρήκα μια κασέτα. Αυτό που με ενδιέφερε, ήταν πώς το υποσυνείδητο ενός μικρού παιδιού, μπορεί να γεμίσει με παραληρηματικούς φόβους από μια εξωτερική απειλή, πράγμα πρόσφορο στο κινηματογραφικό έδαφος»

“The Fight”   Antony Petrou

«Η κόρη μου υποδύεται το μικρό κορίτσι. Εκείνο το καλοκαίρι μας επισκέφτηκε μία από τις φίλες μου που έδινε μάχη με τον καρκίνο. Η κόρη μου μού είπε ότι θα ήθελε να ξυρίσει και εκείνη το κεφάλι της για να την στηρίξει. Σκέφτηκα ότι έπρεπε να εντάξω σε μια ταινία την κόρη μου να ξυρίζει το κεφάλι της. Ήταν πολύ αποφασισμένη να το κάνει. Σκεφτήκαμε λοιπόν το σενάριο μαζί και είχαμε υλικό από την κινηματογράφηση που ξυρίζει το κεφάλι της. Έτσι γράψαμε την πλοκή ξεκινώντας από αυτήν την τελική εικόνα. Η ενέργεια της κόρης μου για εμένα ήταν μια εικόνα δύναμης».

«Maternelle»   Βασίλης Δογάνης

«Η πλοκή είναι εντελώς αυτοβιογραφική, του παιδιού που πηγαίνει σε μια ξένη χώρα χωρίς να ξέρει τη γλώσσα, και βρίσκεται τελείως χαμένο σε ένα ξενικό περιβάλλον και τι σημαίνει αυτό ψυχολογικά και στο επίπεδο των αισθήσεων, ήταν που με ενδιέφερε περισσότερο. Ήθελα ταυτόχρονα να εξερευνήσω τι σημαίνει όταν δεν έχεις το εργαλείο της γλώσσας να επικοινωνήσεις και να έχεις μια διάδραση με τον κόσμο , τι σημαίνει αυτό πρακτικά, πολύ συγκεκριμένα στο επίπεδο των αισθήσεων και των παραστάσεων που δημιουργεί. Και πως εσύ κινηματογραφικά θα προσπαθήσεις να το αποδώσεις. Ήταν μια αφορμή να εξερευνήσω κάτι στη φόρμα του κινηματογράφου , και να κάνω ένα είδος τάμπουλα ράζα και να επιχειρήσω κάτι που δεν είχα επιχειρήσει πριν». 

«Πάπια από Αλάτι» ( Αθηνά Καλκοπούλου από τη διεύθυνση παραγωγής)

«Μια μοντέρνα αναπαραγωγή του ασχημόπαπου, όπου μας λέει κάτι πολύ βασικό, ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί, ωστόσο αναζητούμε την αγάπη, την ισότητα, την αποδοχή, και εν τέλει όλοι αγωνιζόμαστε και παλεύουμε. Απέναντι στις δυνάμεις που μας ξεπερνούν  θα πρέπει να είμαστε ενωμένοι για να τις πολεμήσουμε. Πρόκειται για μια πάπια σε έναν ζωολογικό κήπο που αναζητά την ταυτότητά της.  Η ταινία νομίζω ότι έχει διάφορα επίπεδα που διαφορετικά κοινά μπορούν να ερμηνεύσουν με διαφορετικό τρόπο. Το μήνυμα είναι απλό και βασικό και όλοι στο τέλος παλεύουν ενωμένοι για να μην γίνουν οι αλλαγές που προβλέπονται στον ζωολογικό κήπο».

«Γιατί»    Νίκος Παυλινέρης

«Αναρωτιόμουνα για πολλά θέματα που κανείς δεν μπορούσε να μου τα απαντήσει, οπότε ήθελα να δημιουργήσω μια ταινία, με ένα παιδάκι που κανείς δεν ήθελα να του απαντήσει τα γιατί. Το έκανα όλο από την οπτική του παιδιού, το πώς αισθάνεται που οι μεγάλοι δεν του απαντάνε και τι κάνει το ίδιο. Το ίδιο ήθελε να συνεχίσει να βρει τη λύση. Ήταν πολύ δύσκολο να σκηνοθετήσω ένα παιδάκι, αλλά και διασκεδαστικό»

«The T3st»   (Αλέξανδρος Τσιλιφώνης)

«Η ταινία ήταν βασισμένη σε μια παιδική μου εμπειρία και προσπάθησα να την αποτυπώσω. Σε οποιαδήποτε ιστορία νομίζω ότι πρέπει να ξεκινήσεις από κάτι αληθινό και στη συνέχεια να την εντείνεις και να την δραματοποιήσεις. Προσπαθήσαμε να φτιάξουμε εικόνες για το πως ένα παιδί φαντάζεται και μεγαλοποιεί τα πράγματα. Το παιδί που επιλέχθηκε ως ηθοποιός είχε περισσότερη εμπειρία από όλους μας. Αυτή η ιστορία μιλάει όχι μόνο για τη δυσλεξία, αλλά και για πολλά άλλα πράγματα που μπορεί να αντιμετωπίσει ένα παιδί, πόσο μάλλον ένας γονιός που θέλει να καταλάβει το παιδί του»

«Ατλαντικός»   (Αλέξανδρος Σταματιάδης)

«Είναι μερικές στιγμές που αλλάζουν τη ζωή σου και μεγαλώνεις μετά από αυτές. Ο έρωτας στην παιδική ηλικία είναι κάτι πολύ έντονο και πολύ πρωτόγνωρο, και αυτό ήταν το πρώτο έναυσμα. Το δεύτερο ήταν όταν είχα βρεθεί σε ένα τραπέζι με πολλούς φίλους και ένας από όλους θα έφευγε στην Αυστραλία και τον ρώτησα με ενθουσιασμό για αυτό το ταξίδι με τη σύντροφό του και με κατεβασμένο βλέμμα μου απάντησε πως θα ταξιδέψει μόνος, κάτι που μου έκανε εντύπωση. Ο λόγος που επέλεξα παιδιά για αυτήν την ιστορία, είναι γιατί τα παιδιά έχουν μια αθωότητα και είναι κάπως ανήμπορα σε έναν κόσμο ενηλίκων. Και κυρίως πορεύονται με αποφάσεις που δεν περνάνε από τα χέρια τους. Το γύρισμα έγινε με τρία καρούλια φιλμ μέσα σε μια ημέρα».

«Φθινοπωρινά Χριστούγεννα»   ( Κώστας Μπακούρης)

«Ο σπόρος πάει χρόνια πίσω όταν η οργάνωση της Φλόγας μου είχε προτείνει την οπτικοποίηση ενός τραγουδιού τους στίχους του οποίου είχε γράψει ένα παιδί που γνώριζε ότι σε μερικές ημέρες θα έφευγε από τη ζωή. Αυτό το τραγούδι δεν είχε τίποτα μεμψίμοιρο και θλιβερό και μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση. Σε αυτό προστέθηκε στη συνέχεια μια δυσάρεστη προσωπική ιστορία και φύτρωσε ως ιδέα με την εικόνα ενός γυμνού δέντρου με ένα τελευταίο φύλλο που χορεύει στον αέρα και εμφανίζεται ένα κορίτσι που χορεύει σαν να το φυσάει  ο άνεμος. Ήθελα να μιλήσω για την έννοια της απώλειας μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που μένει πίσω επιτείνοντας την έννοια της αδικίας που υπάρχει μέσα μας. Αυτό το παιδί μπορεί να μην καταλαβαίνει, αλλά νιώθει»

ΕΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

«Να Φοβάσαι τ’ Άστρα του Νοτιά»  (Χρήστος Καρτέρης). Ήταν παρών και ο μοντέρ Γιώργος Αλεξίου

«Τον πρωταγωνιστή, τον μαστρο Κώστα, τον γνώρισα λίγο αργότερα από την γέννηση της ιδέας που ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια από την Ελευσίνα και το νεκροταφείο καραβιών, θέλοντας να κάνω ένα ντοκιμαντέρ παρατήρησης για τα πλοία. Ήθελα να βάλω στο ίδιο κάδρο τα παρατημένα καράβια, τη φθορά και τον χρόνο, με τον ανθρώπινο παράγοντα ενός ναυτικού που είναι στη στεριά. Τον μαστρο Κώστα τον  ένιωσα σαν δικό μου παππού και ο ίδιος με αποδέχθηκε να τον κινηματογραφήσω. Πιστεύω ότι το έκανε για να αφήσει κι αυτός ένα ενθύμιο στην οικογένειά του. Είχε πάρα πολύ ενδιαφέρον. Μια ζωή στα καράβια και η ελευθερία που ζούσε σε αυτά, παρόλο τον θαλάσσιο εγκλεισμό , είχε το χόμπι να μεγαλώνει καναρίνια, να τα ζευγαρώνει και να τα χαρίζει στη γειτονιά. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ο πρωταγωνιστής μου πέθανε και με πάρα πολύ σεβασμό ήθελα να διαχειριστώ σωστά τη μνήμη του. Με βοήθησε πολύ το προσωπικό, αρχειακό υλικό που βρέθηκε μετά το θάνατό του »

«Κρύο;» (Αντρέας Κοντόπουλος). Ήταν παρών και ο πρωταγωνιστής Ανδρέας Κωνσταντίνου

«Η ταινία παίζει ανάμεσα σε κάτι που έχει και δεν έχει συμβεί. Αυτό το δίπολο και η αντίφαση, νομίζω ότι μπορεί να αποτυπωθεί πιο ανάγλυφα με τον ερωτηματικό τίτλο. Η ιδέα ξεκίνησε από ένα τραγούδι του Κρις Κριστοφερσον που άκουγα και μου φάνηκε ενδιαφέρον, ένας άνθρωπος σήμερα στο αστικό τοπίο που απομονώνεται, έχει πολλά χαρακτηριστικά όλων ημών που ζούμε απομονωμένοι σε ένα δωμάτιο και καταγράφουμε την υπαρξιακή μας κατάσταση μέσα από ταινίες, μουσικές, βιβλία. Η «σπασμένη» μνήμη σε συνδυασμό με ένα ασφυκτικό παρόν , δεδομένο και προφανές. Η ταινία ήθελα να συνομιλεί με κάτι που δεν υπάρχει πια. Να αναδεικνύει την μοναξιά του ατόμου σε ένα περιβάλλον πάρα πολύ αυτονόητο και μηχανικό »

«Ρίζες» (Κωνσταντίνος Δοξιάδης)

«Αρχική πρόθεση ήταν να μιλήσουμε για έναν άνθρωπο που προσπαθεί να φτάσει σε έναν κόσμο που πλέον δεν υπάρχει. Ξεκίνησε με μια επαγγελματική υπαρξιακή κρίση ενός μεσήλικα και ταυτίστηκε με τον ηθοποιό Καραφίλ Σένα. Ο ίδιος για να με καθησυχάσει με διάφορα αγχώδη ερωτηματικά που είχα σε σχέση με το σενάριο, άρχισε να μου λέει την ιστορία του. Και όσο μου την έλεγε, βρήκα μέσα εκεί συναισθηματικά στοιχεία που κόλλησαν απόλυτα με αυτά που ήθελα να πω. Η ιδέα του να φτάνει κάποιος σε έναν χώρο, να διαπιστώνει μετά από χρόνια ότι δεν ανήκει, να προσπαθεί να επιστρέψει και να καταλαβαίνει ότι δεν ανήκει ούτε στον κόσμο που θυμόταν, ήταν κάτι που με συγκίνησε βαθιά. Ξεκινήσαμε από τον χαρακτήρα του Καραφίλ και όλο το υπόλοιπο λειτουργεί σαν ένα πλαίσιο μέσα από το οποίο μπορούμε να εξερευνήσουμε τον άνθρωπο που νιώθει ότι δεν ανήκει πουθενά και πως ο κόσμος της ανάμνησής του, τα παιδικά του χρόνια και η φιλία με το δέντρο, δεν μπορεί να επιστρέψει»

SHORT & GREEN

Three Nights Until Tomorrow (Flavio Araujo)

«Όταν ήμουν μικρός βρέθηκα σε αυτήν την παραλία της Τοσκάνης μαζί με την αδελφή  μου και καθώς κάναμε κάμπινγκ, μαγευτήκαμε από την ομορφιά της με την απίστευτη λευκή άμμο. Στην αρχή δεν γνωρίζαμε για το εργοστάσιο και πως αυτό επηρέαζε την εικόνα της παραλίας, αλλά έπειτα από έρευνα και μιλώντας με ανθρώπους, καταλάβαμε πως αυτό το εργοστάσιο ήταν υπεύθυνο για το χρυσαφί χρώμα της άμμου και αυτό που μας έκανε πολύ εντύπωση. Για αυτό και θέλαμε να κάνουμε στο μέρος αυτό μια ταινία. Μου φάνηκε σαν να βλέπω μια καρτ ποστάλ που η μία της πλευρά είναι μια όμορφη παραλία, αλλά η άλλη πλευρά είναι κάτι «τοξικό», που ουσιαστικά την μολύνει. Παρατηρώντας αυτήν την παραλία, άρχισα να γράφω πέντε καρτ ποστάλ. Στο τελικό υλικό, έχω αντλήσει στοιχεία και από άλλες καρτ ποστάλ, που έχω στείλει ή μου έχουν στείλει στη ζωή μου διάφοροι άνθρωποι. Έτσι θεωρώ πως και η διαδικασία των γυρισμάτων αλλά και η συγγραφή έχουν να κάνουν με αυτήν την αναζήτηση της λεπτομέρειας».

Don’t Try This in the Woods (Emma Doxiadi)

«Επιλέξαμε την Πάρνηθα γιατί η βάση μας ήταν στην Αθήνα και θέλαμε να πάμε κάπου σχετικά κοντά, αλλά σε ένα τόπο που έχει μια ιστορία, αλλά  και κάποια σύνδεση με την ιστορία που θέλαμε να πούμε, καθώς έχει περάσει από διαφορετικές φάσεις και κεφάλαια, φωτιές, αναδασώσεις. Η αρχική ιδέα βασίστηκε πάνω σε διαφορετικούς προβληματισμούς μου μέσα από τη δουλειά μου που είναι συντονισμός βιωσιμότητας σε σετ γυρισμάτων, και προφανώς και από τις συνεχείς ειδήσεις κάθε καλοκαίρι γύρω από τα δάση και τις φωτιές. Είχα ακούσει και για τον μύθο του Ερυσίχθονα, για έναν βασιλιά που πηγαίνει να ξυλεύσει ένα ιερό δάσος και η θεά Δήμητρα τον τιμωρεί με  πείνα, με αποτέλεσμα να αρχίσει να τρώει τα πάντα γύρω του, μέχρι και τον ίδιο του τον εαυτό. Ο μύθος ήταν πολύ κοντά στο είδος τρόμου παραμένοντας μοντέρνος, καθώς η ιδέα ενός ανθρώπου που κατασπαράζει το ίδιο του το σώμα, ήταν μια πολύ ξεκάθαρη μεταφορά για αυτό που συμβαίνει στον πλανήτη».

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 48ο Φεστιβάλ Δράμας, δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του Φεστιβάλ. Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για τη δουλειά τους οι διαγωνιζόμενοι  στη σημερινή παρουσίαση την οποία συντόνισαν ο Γιώργος Αγγελόπουλος (Εθνικό διαγωνιστικό) και ο Βασίλης Τερζόπουλος (Διεθνές διαγωνιστικό).

ΕΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

Carcass (Μάκης Σέμπος). Παρούσα ήταν και η ηθοποιός της ταινίας Δανάη Ντέμου

«Η ταινία ξεκίνησε ως ιδέα από ένα δίλημμα και την αδυναμία μου να απαντήσω σε αυτό το δίλημμα. Αν κινδύνευε η ζωή ενός δυνητικά επικίνδυνου ή κακοποιητικού ανθρώπου, ενός εχθρού σου, και ήταν στο χέρι σου, θα τον έσωζες; Ταυτόχρονα στην ταινία παρακαλουθώ τη σχέση του ζευγαριού που πρωταγωνιστεί, και την τοξικότητα αυτής της σχέσης, από την οποία βγαίνει και ο δικός τους κακός εαυτός. Ήθελα να μιλήσω για το τέρας απέναντί μας, αλλά και για το τέρας μέσα μας. “Carcass” σημαίνει “ψοφίμι”, “πτώμα”. Ακούω πολλούς ανθρώπους, παρακινημένους από μίσος, να λένε “να ψοφήσει ο τάδε!”. Αλλά το μίσος δεν μας κάνει καλό. Κι εγώ κάνω τέτοιες σκέψεις κάποιες φορές, αλλά θεωρώ πως πρέπει εν τέλει να δείχνουμε κατανόηση. Το μίσος σε διαβρώνει».

Δανάη Ντέμου:  «Κι εγώ συχνά νοιώθω την ανάγκη να παρουσιάζομαι ως αυτόκλητος τιμωρός. Αλλά πιστεύω πως τελικά την κρίσιμη ώρα δεν θα μπορούσα να πω “παράτα τον”. Σίγουρα δεν βοηθά την κατάσταση η έλλειψη δικαιοσύνης. Αν έκανε τη δουλειά της ίσως και να νοιώθαμε διαφορετικά. Στην ταινία δουλέψαμε πολύ κοντά στο σενάριο, αλλά αυτοσχεδιάσαμε σε έναν βαθμό».

Pirateland (Σταύρος Πετρόπουλος). Παρών ήταν και ο παραγωγός Λεωνίδας Κωνστανταράκος

H ταινία, ένα σχόλιο στον υπερτουρισμό, ταξίδεψε πολύ στο εξωτερικό.

«Παρατήρησα πως οι ξένοι γελούσαν πολύ, σε αντίθεση με τους Έλληνες. Καταπιάνομαι με ένα αρκετά ελληνικό θέμα σε ένα ελληνικό landscape, που όμως είναι και ένα διεθνές πρόβλημα –μας έλεγαν στο εξωτερικό πως είναι κάτι που τους απασχολεί πολύ. Oι τουρίστες, στην ταινία, είναι βορειοευρωπαίοι. Είμαι φαν των Σκανδιναβών και της σχολής υποκριτικής που έρχεται από εκεί και ήθελα να την αντιπαραβάλλω με την ελληνική, και να δω πώς θα αντιδρούσαν μεταξύ τους. Αυτήν την καθαρότητα, όπου όλα λειτουργούν σωστά, ήθελα να τα φέρω εδώ. Ναι, οι τουρίστες είναι με έναν τρόπο οι πειρατές του σήμερα. Ως παιδί μεγάλωσα σε ένα υπέροχο νησί, αλλά τουριστικοποιήθηκε τόσο μέσα στα χρόνια, που σβήστηκαν οι παιδικές μου μνήμες. Έψαχνα πάντα ένα αυθεντικό μέρος και το βρήκα σε ένα μικρό νησί στο Αιγαίο, μέχρι που άρχισε να αλλάζει κι αυτό και ένιωσα σε έναν βαθμό υπεύθυνος. Γνώρισα πράγματι κάποιους απογόνους πειρατών οι οποίοι είχαν μιλήσει σε ένα αμερικανικό κανάλι για τον θρυλικό πειρατή προπάππου τους, και κάποια στιγμή, μου είπαν, έρχεται ένα γκρουπ Αμερικανών στο νησί και τους λένε: «Κάνε μας κάτι, το έχεις στο αίμα σου!».

Λεωνίδας Κωνστανταράκος: «Γυρίζοντας την ταινία έπρεπε να κόψουμε πολλά πράγματα για να χωρέσουν στη φόρμα της μικρού μήκους. Έτσι, τώρα σχεδιάζουμε, σε αρχικό στάδιο ανάπτυξης, μία μεγάλου μήκους Pirateland».

Χοῦς εἶ καί εἰς Xοῦν Ἀπελεύσει (Δημήτρης Παπαθανάσης)

«Η ιδέα  μου ήρθε από ένα άρθρο που διάβασα καθ’ οδόν για μια κηδεία. Τον Κοσμά θα μπορούσαμε να τον συναντήσουμε παντού –κι όχι μόνο σε ένα νεκροταφείο. Ένα νεκροταφείο βέβαια είναι ένας ζωντανός χώρος με δικούς  του ρυθμούς και κανόνες. Οι άνθρωποι εκεί βοήθησαν, κι ευτυχώς δεν μας ζήτησαν σενάριο! Σε κάποιες καταστάσεις, που ήταν πολύ συγκινητικές, έπρεπε φυσικά να κάνουμε ένα pause. Αλλά ζήσαμε και κωμικές στιγμές. Ήμασταν όσο πιο διακριτικοί μπορούσαμε.

Έγραψα το σενάριο έχοντας τον Δημήτρη Δρόσο στο μυαλό μου. Το θέμα της ταινίας δεν είναι ο θάνατος αλλά η φιλοδοξία των ανθρώπων, που με ιντριγκάρει και με φοβίζει ταυτόχρονα. Αυτό το «πατάει επί πτωμάτων» της ταινίας, στην Ελλάδα ξεκινάει από το κεφάλι, από πολύ ψηλά και σταδιακά κατεβαίνει και στα άλλα στρώματα. Φαίνεται πως το έχουμε στο dna μας».

100 χρόνια μπροστά (Μιχάλης Γιγιντής). Παρόντες ήταν και οι ηθοποιοί Αντώνης Τσιοτσιόπουλος και Κώστας Φυτίλης

«Ήταν τόσο δυνατή η επιθυμία μας να κάνουμε αυτήν την ταινία που δεν μας απασχόλησε το κατά πόσον μπορεί να καταλάβουν το θέμα οι ξένοι. Αν μπορέσει να ταξιδέψει έξω καλώς, το να την δουν στην Ελλάδα μας ενδιαφέρει βασικά. Όταν γνώρισα τον Αντώνη Τσιοτσιόπουλο μου έστειλε διάφορα κείμενα, ανάμεσά τους ένα θεατρικό μονόπρακτο από την παράσταση «Δε βαριέσαι». Ήταν ένα διαμάντι. Αυτό το μαύρο χιούμορ με τις κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις με τρελαίνει. Με εξιτάρει ο λόγος του Αντώνη και ο τρόπος του να γράφει κείμενα με διανοητικό ενδιαφέρον αλλά την  ίδια στιγμή με μία αλητεία –χωρίς ποτέ να γίνονται χυδαία».

Αντώνης Τσιοτσιόπουλος: «Προσπαθούσαμε πολλά χρόνια να το κάνουμε. Τα καταφέραμε. Είχαμε 2 μέρες και 45 σελίδες. Έγινε από καθαρή καύλα αυτή η ταινία. Ναι, είναι καταδικασμένη να μείνει εδώ, στην Ελλάδα, αλλά αυτό έχει για μένα μια απίστευτη γοητεία. Το θεατρικό είχε ένα άλλο τέλος. Στην ταινία καταλήξαμε στην ιδέα του σινεμά που πωλείται. Αν και δεν ήταν στις προθέσεις μου, νομίζω πως ο ήρωας που ενσαρκώνω βγαίνει πιο συμπαθητικός. Όμως στην πραγματικότητα είναι ένας Πασοκτζής! Στόχος μου ήταν η απομυθοποίηση του ΠΑΣΟΚ –τώρα αν η ταινία λειτούργησε αντίστροφα μην με κατηγορήσετε» (γέλια).

Κώστας Φυτίλης: «Συνεργαζόμαστε εδώ και χρόνια με τον Αντώνη οπότε δουλεύουμε πολύ καλά μαζί. Ο ρόλος ο δικός μου δεν έχει πολύ κείμενο, παίζω κυρίως με τις εκφράσεις. Βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα αυτή τη γέφυρα μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και του σήμερα».

ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

Ηunters in the snow (Mihai Mincan). Mίλησε η μοντέζ Cristina Popa.

«Σε ένα μήνα μετά τα γυρίσματα, η ταινία ήταν έτοιμη.

Έπειτα από μια αποτυχημένη κυνηγετική εξόρμηση, τρεις άντρες αναγκάζονται να αναθεωρήσουν τη φιλία τους. Πιστεύω στη φιλία αλλά θεωρώ ότι πάντα υποβόσκει κάτι –είναι περίπλοκες οι σχέσεις.

Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι πιο αργό και πιο συγκινησιακά φορτισμένο. Μοιάζει λίγο με ντοκιμαντερ και με αυτοσχεδιασμό, άρα είναι πιο δύσκολο να μοντάρεις. Προς το τέλος πάλι, ο ρυθμός γίνεται πιο γρήγορος.

Ο σκηνοθετης επέστρεψε στην μικρού μήκους μετά από μία πολύ επιτυχημένη καριέρα στην μεγάλου μήκους και σημαντική παρουσία σε διεθνή φεστιβάλ. Ήθελε να κάνει γρήγορα μια ταινία και να απολαύσει την διαδικασία, χωρίς συμπαραγωγές, χρονοβόρες διαδικασίες κλπ.

Στην Ρουμανία πάντως είχαμε το τελευταίο διάστημα μειώσεις στις χρηματοδοτήσεις γεγονός που έχει επηρεάσει την κινηματογραφία της χώρας».

400 Κασέτες (Θέλγια Πετράκη). Μίλησαν οι ηθοποιοί Παναγιώτα Γιαγλή και Έλλη Γαλούση

«Υπήρξε μια σύνδεση από την πρώτη στιγμή μεταξύ μας. Και πολύς αυτοσχεδιασμός. Έπρεπε να χτίσουμε μία σχέση οπότε επινοήσαμε ένα παρελθόν κι αυτό μας βοήθησε. Στην ταινία βιώνεται μία απώλεια, ένας χωρισμός. Το να σκέφτεσαι ότι μπορεί να χάσεις κάποιον για πάντα στη ζωή σου, μπορεί να είναι πολύ επώδυνο. Δεν ξέρεις ποτέ πως μπορεί να λειτουργήσει αυτό για σένα. Η μία από τις δύο ηρωίδες, που στην ταινία δεν γίνεται απόλυτα σαφές πώς ακριβώς σχετίζονται, θα έρθει αντιμέτωπη με αυτήν την απώλεια. Και θα πρέπει να την διαχειριστεί. Ως προς τις κασέτες, όχι, δεν ήμασταν εξοικειωμένες, ανήκουμε σε άλλη γενιά -αν και σήμερα έχουν γίνει και πάλι της μόδας».

SHORT AND GREEN (από τη συζήτηση με τους δημιουργούς μετά την προβολή της ταινίας τους)

Green (Δημήτρης Ιωσηφίδης Χοκμετίδης)

«Η ταινία ξεκίνησε σαν προσωπικό πρότζεκτ επειδή η μισή μου οικογένεια ασχολείται με την υλοτομία και ήθελα να έρθω σε επαφή με αυτό το στοιχείο. Ο πρωταγωνιστής είναι θείος μου και οι συνάδελφοί του, που βλέπετε στην ταινία, μου ανοίχτηκαν σχετικά εύκολα. Στην πορεία αποφάσισα να μιλήσω και για ένα θέμα που μας απασχολεί όλους κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα, όπου τα δάση καίγονται επανειλημμένα και η κατάσταση έχει καταντήσει να είναι κάτι φυσιολογικό αντί να αντιμετωπίζεται ουσιαστικά το πρόβλημα. Αποφάσισα να προτείνω λοιπόν μια εναλλακτική λύση μέσα από την ταινία μου και να την αναδείξω. Το αγαπημένο μου κομμάτι είναι η αντίθεση της φασαρίας που κάνει το αλυσοπρίονο, με τις ήσυχες στιγμές στο δάσος. Με κάνει να σκέφτομαι ότι αυτό που είναι εδώ τώρα, αύριο μπορεί να μην είναι. Το επόμενο μου πρότζεκτ θα είναι animation και έχει να κάνει με μια σημαία που αποκτά συνείδηση και ταξιδεύει στον κόσμο αλλάζοντας όσο έρχεται σε επαφή με το περιβάλλον, προσδιορίζοντας σιγά σιγά τον πραγματικό της χαρακτήρα».

Darwin’s Darlings (Ildze Terēze Felsberga)

“Η ταινία ξεκίνησε σαν το πορτραίτο ενός βιολόγου που εργαζόταν στους ζωολογικούς κήπους αλλά κατέληξε να ασχολείται περισσότερο με μια θεωρία που ανέπτυξε ο ίδιος. Χρησιμοποιήσαμε μονάχα το 3% του υλικού που τραβήξαμε στην ταινία τελικά. Η θεωρία είναι ότι εμείς οι άνθρωποι αντιδρούμε θετικά απέναντι σε ζώα που έχουν χαρακτηριστικά όπως μεγάλα μάτια, που μας θυμίζουν μικρά παιδιά, ενώ αντιδρούμε αρνητικά σε ψυχρόαιμα πλάσματα με φολίδες, για παράδειγμα, που μας θυμίζουν δράκους. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι ήταν ότι οι άνθρωποι που επισκέπτονταν τον ζωολογικό κήπο και έβλεπαν αυτή την δεύτερη κατηγορία, έκαναν προβολή των συναισθημάτων τους πάνω στα πλάσματα αυτά, τα οποία προφανώς δεν μπορούσαν να φέρουν αντίλογο. Ενδιαφέρον είχαν επίσης οι γονείς που έφερναν τα παιδιά τους για να τους μάθουν για την φύση, υποδεικνύοντας πολλά από τα ζώα σαν επικίνδυνα ή τρομακτικά, ενώ η πρώτη αντίδραση του παιδιού ήταν καθαρό ενδιαφέρον, δίχως φόβο. Το αγαπημένο μου κομμάτι της ταινίας είναι εκεί που δύο νεαροί συζητάνε κοιτώντας ένα πλάσμα και αναρωτιούνται ποιος είναι τελικά ο λόγος ύπαρξης του και καταλήγουν ότι στην τελική όλοι μας υπάρχουμε για να μας φάει κάτι. Θα συνεχίσω να ασχολούμαι με περιβαλλοντικά θέματα, εξάλλου πάντα ήθελα να ασχοληθώ επιστημονικά με την συμπεριφορά των ζώων. Το επόμενο μου πρότζεκτ έχει να κάνει με το να βυθίζεσαι στα νερά ενός βάλτου στην κυριολεξία αλλά και μεταφορικά παράλληλα”.

We used to be friends (Lena Dandanelle, Caroline Kubut)

“Η έμπνευση μας ήρθε από έναν άνθρωπο που γνωρίσαμε στην πόλη μας, το Φλένσμπουργκ της βόρειας Γερμανίας. Το άτομο αυτό μας είπε ιστορίες σχετικά με τα περιστέρια της πόλης και την σχέση που είχαμε με αυτά στο παρελθόν. Όλα τα χρόνια που τα είχαμε εξημερώσει τα κατέστησαν πλέον ανίκανα να επιβιώσουν από μόνα τους σε φυσικό περιβάλλον. Πολλοί άνθρωποι δεν το γνωρίζουν αυτό και θελήσαμε να το αναδείξουμε στην ταινία μας. Αυτήν την σύνδεση που είχαμε παλιότερα με τα περιστέρια η οποία έχει χαθεί πλέον και τώρα αντιμετωπίζονται σαν κάτι βρώμικο και ενοχλητικό. Στην πραγματικότητα είμαστε τρεις σκηνοθέτιδες. Συνεργαστήκαμε με την Lea Majer, η οποία μάλιστα έγραψε το κείμενο. Δεν έχουμε κάποια συγκεκριμένη ιεραρχία, λειτουργούμε συλλογικά και το έχουμε ξανακάνει αυτό και στο πανεπιστήμιο που είχαμε σκηνοθετήσει και ως πεντάδα, οπότε δεν ήταν δύσκολη η συνεργασία, για εμάς είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό. Η αγαπημένη μας στιγμή είναι εκεί που τα περιστέρια φεύγουν από την οθόνη, και ο αφηγητής ρωτά τον θεατή αν τα έχουμε λησμονήσει τελικά».

«Η σημασία ενός έργου φαίνεται από το εάν είναι γόνιμο. Εάν θα διαβάσεις ένα κείμενο ή εάν θα δεις μια ταινία και σε παροτρύνει να δημιουργήσεις κάτι δικό σου. Δεν εννοώ να δημιουργήσεις κάτι δικό σου, να πας να γράψεις εσύ ένα βιβλίο ή να φτιάξεις μια ταινία. [Εννοώ] Να δημιουργήσεις ένα δικό σου βίωμα, μια δική σου εμπειρία, μια δική σου εικόνα, μια δική σου σκέψη», δήλωσε ο διηγηματογράφος Χρήστος Οικονόμου στην εκδήλωση «Από το διήγημα στην ταινία μικρού μήκους» μέρος της σειράς Αίθρια Λογοτεχνικά Απογεύματα του Φεστιβάλ που έγινε στο κινηματογράφο Αλέξανδρο το απόγευμα της Παρασκευής. Η εκδήλωση μπορεί να μην ήταν έργο, αλλά η σημασία της διαφάνηκε μάλλον ξεκάθαρα στο κοινό που έφυγε από εκεί με πληθώρα πραγμάτων για να σκεφτεί και με έμπνευση για να δημιουργήσει όπως λίγα περιθώρια άφηνε για το αντίθετο ο πύρινος λόγος του Οικονόμου καθώς μιλούσε για την τέχνη.

Στον χαιρετισμό της, η Αντιγόνη Παπαντώνη, επικεφαλής του Short Film Hub στο πλαίσιο του οποίου πραγματοποιούνται τα Αίθρια Λογοτεχνικά Απογεύματα, δήλωσε πως η πρόθεση της διοργάνωσης είναι να δοθεί έμπνευση στου νέους δημιουργούς να ανατρέχουν στη λογοτεχνία αναφορικά με τη συγγραφή των σεναρίων τους.

Πέρα από τον συγγραφέα, στην εκδήλωση συμμετείχαν η επιμελήτρια εκδόσεων Ευδοξία Μπινοπούλου που συντόνισε τον διάλογο, ο ηθοποιός Δημήτρης Καπουράνης και ο σκηνοθέτης Δημήτρης Ζάχος.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με την ανάγνωση του διηγήματος του Οικονόμου «Πιγκουίνοι έξω απ’ το λογιστήριο» (από τη συλλογή Κάτι θα γίνει, θα δεις, 2012 ) από τον Δημήτρη Καπουράνη. Ο ηθοποιός πριν ξεκινήσει εξέφρασε την ευγνωμοσύνη για τη συμμετοχή του και τα διηγήματα του Οικονόμου που όπως ανέφερε τον συντρόφευσαν για καιρό στις σπουδές του. Μέσα από την εκπαιδευμένη φωνή του ηθοποιού ξεπήδησαν οι εικόνες του διηγήματος σαν να προβάλλονταν στο πανί της οθόνης. Υπήρχε μια σπουδαία πρώτη ύλη για να γίνει αυτό: «Στη λογοτεχνία πάνω από όλα είναι οι λέξεις. Αυτό έχεις. Και είναι μεγάλη πρόκληση γιατί η γλώσσα το πιο κοινό “εργαλείο”  είναι και το πιο χρησιμοποιημένο. Άρα κάθε φορά προσπαθείς να την αναζωογονήσεις τη γλώσσα, να τη ξαναζωντανέψεις ώστε να της δώσεις ένα νέο νόημα […] Στη λογοτεχνία την εικόνα θα την πλάσεις μόνο με τις λέξεις, δεν έχεις άλλον τρόπο» θα ανέφερε ο Οικονόμου λίγο μετά στην εκδήλωση.

Μετά την ανάγνωση, τον λόγο πήρε η Ευδοξία Μπινοπούλου η οποία έχει αναπτύξει ερευνητικό έργο για τη μεταφορά του έργου του Οικονόμου σε ταινίες μικρού μήκους. Σύστησε στο κοινό τον Οικονόμου, αναφέροντας μεταξύ άλλων από το βιογραφικό του ότι έχουν μεταφερθεί συνολικά πέντε διηγήματά του σε ταινίες μικρού μήκους: το «Πιγκουίνοι έξω απ’ το λογιστήριο« ως «Πιγκουίνοι» με σκηνοθέτη τον Δημήτρη Ζάχο το 2012, το «Κάτι θα γίνει, θα δεις» επίσης του 2012 με σκηνοθέτη τον Θάνο Ψυχογιό, το «Δέσιμο των σωμάτων» με τίτλο «Το νόημα του Αυγούστο» το 2020 από τον Μάνο Παπαδάκη, το «Πίπολ αρ στρέιντζ» ως “People are strange” το 2018 από τον Στέφανο Οικονομίδη και ο «Μολυβένιος Στρατιώτης» τα γυρίσματα του οποίου ολοκληρώθηκαν πρόσφατα.  Για τη μεταφορά από τη λογοτεχνία στον κινηματογράφο ο Οικονόμου σχολίασε ενδεικτικά: «Αυτό είναι το κρίσιμο σημείο, δηλαδή πώς θα μπορέσεις να πάρεις τη δύναμη ενός λογοτεχνικού κειμένου, ενός διηγήματος για παράδειγμα και πώς θα καταφέρεις τη δύναμη αυτή να τη μεταφέρεις, να την αποδώσεις με διαφορετικό τρόπο από ότι θα το έκανες με τις λέξεις […] Το ουσιαστικό είναι να ακούσεις πού χτυπάει η καρδιά του κειμένου. Για να μπορέσεις αυτόν τον χτύπο να τον μεταφέρεις στο σινεμά».

Η Μπινοπούλου στη συνέχεια έντυσε τη συζήτηση με θεωρητικά στοιχεία για να επιτευχθεί μέσα στο διάλογο η προσέγγιση της μικρή φόρμας τόσο του διηγήματος στη λογοτεχνία όσο και της ταινίας μικρού μήκους στον κινηματογράφο. Συγκεκριμένα για το διήγημα, παρέθεσε λόγια του Οικονόμου από παλιότερη συνέντευξη: «Η αξιολογική σύγκριση μεταξύ διηγήματος και μυθιστορήματος είναι μια από τις πλέον διαδεδομένες παρανοήσεις στον χώρο της λογοτεχνίας. […] Κάθε λογοτεχνικό είδος εξυπηρετεί διαφορετικές αισθητικές επιδιώξεις, έχει τους δικούς του κώδικες, τις δικές του ιδιαιτερότητες και τις δικές του απαιτήσεις. Για παράδειγμα, το μυθιστόρημα απαιτεί υψηλή συνθετική ικανότητα, ενώ το διήγημα προϋποθέτει άρτια αίσθηση του ρυθμού. Διαφορετική, επίσης, είναι και η αντίληψη του χρόνου – το διήγημα έχει να κάνει περισσότερο με τη στιγμή ή τις στιγμές, ενώ το μυθιστόρημα με τη διάρκεια. […] Όπως δεν μπορεί να συγκρίνει κανείς ένα βουνό με μια λίμνη, παρότι αμφότερα είναι γεωλογικοί σχηματισμοί, έτσι δεν μπορεί να συγκρίνει ένα διήγημα με ένα μυθιστόρημα. Πρόκειται για ομοειδή αλλά διαφορετικά, μη συγκρίσιμα πράγματα.»

Χτίζοντας στην αδυναμία αξιολογικής σύγκρισης μεταξύ μυθιστορήματος και διηγήματος που έχει εκφράσει ο συγγραφέας, η Μπινοπούλου έφερε στο προσκήνιο τη σύνδεση μεταξύ διηγήματος και ταινίας μικρού μήκους, δανειζόμενη τα περίφημα λόγια του Αχιλλέα Κυριακίδη από το προλογικό του σημείωμα για την προβολή της ταινίας «Αλληλουχία των κήπων», βασισμένης στο ομότιτλο διήγημα του Χούλιο Κορτάσαρ: «[…]η τυχόν ενασχόληση σήμερα ενός, ας τον πω, “καθιερωμένου” σκηνοθέτη με μια ταινία μικρού μήκους δεν θα συνιστούσε σύμπτωμα παλιμπαιδισμού, αλλά ένα πολύ ενδιαφέρον, πολύ ώριμο και εξόχως τολμηρό εγχείρημα. […] Η διαπίστωση αυτή μας οδηγεί σε μια άλλη: ότι η σχέση ταινίας μικρού μήκους και ταινίας μεγάλου μήκους παρουσιάζει πολλές αναλογίες με τη σχέση διηγήματος και μυθιστορήματος. Όπως δηλαδή και στην τέχνη του λόγου, έτσι και στον κινηματογράφο, το διήγημα δεν είναι ένα μυθιστόρημα υπανάπτυκτο ή υπό ανάπτυξιν ή με προβλήματα ανάπτυξης, αλλά ένα αυτόνομο είδος γραφής, με τους δικούς του κανόνες, τους δικούς του νόμους, τους δικούς του κώδικες, τη δική του οικονομία και, βέβαια, τη δική του αισθητική νομοτέλεια.»

Απαντώντας στις ερωτήσεις της Μπινοπούλου, ο Χρήστος Οικονόμου υπήρξε αποκαλυπτικός. Είπε: «Το διήγημα είναι σαν αστραπή. Το διήγημα κάνει αυτό που κάνει μια αστραπή. Η αστραπή φωτίζει για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου το τοπίο και μετά επανέρχεται το σκοτάδι. Κάτι παρόμοιο κάνει το διήγημα. Έρχεται με αυτήν την τεράστια δύναμη, την ένταση, φωτίζει κάτι για την ανθρώπινη ζωή, για πράγματα, και μετά το φως σβήνει ξανά». Και με παρόμοιο τρόπο «άστραψε» για το κοινό: με παθιασμένο λόγο που έρρεε, με έντονες χειρονομίες που επέτειναν τον λόγο σαν να αναζητούσαν να βρεθεί απαραιτήτως εκείνη τη στιγμή το χαρτί κάτω από τα δάχτυλα, με προοδευτική διακύμανση στον τόνο της φωνής που μαρτυρούσε πώς σε άλλες συνθήκες, σε άλλον τόπο και χρόνο, η δύναμη αυτής της ροής μεγαλώνει σαν ποτάμι και ξεχύνεται στις σελίδες.

Για την αντιστοίχιση της συγγραφής του διηγήματος με την παραγωγή μικρού μήκους ταινίας σχολίασε: «Πρέπει κάθε φορά να αποφασίζεις τι θα βάλεις σε μια ιστορία, τι θα αφήσεις απέξω και από αυτά που θα βάλεις, πώς να τα ιεραρχήσεις ώστε να προκαλέσεις τον αντίκτυπο στον άνθρωπο που διαβάζει την ιστορία. Αυτά ακούγονται θεωρητικά και εύκολα, αλλά όταν γράφεις πρέπει να πάρεις  δύσκολες αποφάσεις. Νομίζω αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση του διηγήματος […] Νομίζω το ίδιο πράγμα ισχύει και για τον χώρο του σινεμά. Κάποια πράγματα μπορεί να σου αρέσουν, κάποια πλάνα, κάποιες σκηνές, κάποιες σεκάνς, μπορεί να σου αρέσουν πάρα πολύ, αλλά κάποια στιγμή να διαπιστώσεις ότι δεν χωράνε στην ταινία, δεν ταιριάζουν στην ταινία. […] Δύσκολη απόφαση, το καταλαβαίνω, επώδυνη, οδυνηρή. Οι συγγραφείς είναι αδίστακτα πρόσωπα και νομίζω κάθε άνθρωπος που πονάει αυτό που κάνει είναι αδίστακτος. Πάνω από όλα τον ενδιαφέρει το έργο».

Η εκδήλωσε ολοκληρώθηκε με την προβολή της ταινίας «Πιγκουίνοι» που βασίστηκε στο διήγημα με το οποίο είχαμε ξεκινήσει. Επιπλέον προνόμιο για το κοινό ήταν η παρουσία του σκηνοθέτη της ταινίας, Δημήτρη Ζάχου, ο οποίος την προλόγισε παραθέτοντας ονομαστικά τους συντελεστές και παρουσιάζοντας την οπτική του ως κινηματογραφιστή όταν πλησίασε το λογοτεχνικό κείμενο και το πώς οδηγήθηκε να συνθέσει του «Πιγκουίνους». Ενδεικτικά, ο Ζάχος εξήγησε  «Και εγώ πιστεύω ότι και στο σινεμά η σιωπή–άσχετα από το ντεκουπάζ, άσχετα από το πού θα σταθεί η κάμερα σε σχέση με τους ήρωες και τι θα φιλμάρει–είναι πιο εκφραστική από τον λόγο. Και σε εμάς αυτό που λειτούργησε πάρα πολύ ήταν οι στιγμές που έκλεισα τα μάτια και με αφορμή τις πληροφορίες, με αφορμή τα συναισθήματα, με αφορμή τον κόσμο του κεντρικού χαρακτήρα του διηγήματος, προσπάθησα να φανταστώ, να ανιχνεύσω τη δική μου ματιά σε αυτόν τον κόσμο, σε αυτόν τον χαρακτήρα, το πώς κινείται, πώς ζει, σε ποια γειτονιά της Θεσσαλονίκης που γυρίστηκε η ταινία θα μπορούσε να είναι το σπίτι του, πώς φαντάζομαι τις σχέσεις». Πράγματι όσον αφορά την αξία της σιωπής, ο Οικονόμου νωρίτερα είχε αναφέρει «Όταν λες ότι “το διήγημα είναι η τέχνη του υπαινιγμού” δεν είναι τρικ, δεν είναι τέχνασμα. Αυτό μιλάει βαθιά μέσα στον άνθρωπο. Διότι φαντάζομαι όλοι μας τους βαθύτερους φόβους μας και τις βαθύτερες ελπίδες μας, μέχρι ενός σημείου μπορούμε να τα πούμε με λέξεις. Από εκεί και έπειτα υπάρχουν πράγματα που δεν χωράνε σε λέξεις. Αυτό έρχεται και κάνει το διήγημα. Για αυτό λέω ότι είναι η τέχνη του υπαινιγμού. Σε ένα διήγημα αφήνεις χώρο στη σιωπή να μιλήσει. Αυτό μπορεί να έχει τεράστιο αντίκτυπο».

Κλείνοντας την τοποθέτησή του, ο Ζάχος δήλωσε ότι η φετινή προβολή των «Πιγκουίνων» είναι ένας φόρος τιμής στη μνήμη του ηθοποιού Θανάση Νάκου, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το καλοκαίρι και είχε ερμηνεύσει τον ρόλο του πατέρα στην ταινία.