Κινηματογραφικό Εργαστήριο

Απουσίες και Παρουσίες

Πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου στην πόλη της Δράμας στις 5 Νοεμβρίου 1990. Η πρώτη μου ταινία μικρού μήκους, με τίτλο Απών, ήταν η πρώτη ταινία που θα προβάλλονταν στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ, που ξεκινούσε εκείνη τη μέρα. Έβρεχε, έκανε κρύο κι ο ουρανός ήταν βαρύς. Ήμουν αμήχανος και ανήσυχος – πρώτη μου φορά σε Φεστιβάλ. Ήταν μάλιστα η μέρα των γενεθλίων μου, κυριολεκτικά και μεταφορικά: γεννήθηκα τέτοια μέρα, που συνέπεσε και με τη γέννησή μου ως δημιουργού στον χώρο του κινηματογράφου. Παρά τα απρόοπτα που μου συνέβησαν στη διάρκεια εκείνης της απογευματινής προβολής, επέζησα της «τραυματικής» εμπειρίας. Αγάπησα πολύ το Φεστιβάλ και από τότε, κάθε χρόνο μέχρι το 2010, ήμουν παρών – με μόνο 4 απουσίες. Η δεύτερη μικρού μήκους ταινία μου Ο Αμερικάνος (1993) και, κυρίως η τρίτη, Ένας λαμπερός ήλιος (2000) αγαπήθηκαν, διακρίθηκαν και μού χάρισαν όμορφα και δυνατά συναισθήματα. Παρακολουθώντας το Φεστιβάλ, πότε ως θεατής και πότε ως Συντονιστής του προγράμματος «μικροφίλμ» της ΕΡΤ, έζησα από κοντά την ενηλικίωσή του και την άνοδο του επιπέδου των ελληνικών ταινιών, που συμμετείχαν, πλέον, επάξια δίπλα στις ξένες. Έβλεπες ταινίες φτιαγμένες από νεαρό κόσμο που γνώριζε καλά τα εργαλεία του κινηματογράφου. Πολλές ήταν οι ταινίες-διαμάντια, ταινίες με προσωπικό βλέμμα και όραμα! Υπήρχαν, όμως, και ταινίες που είχαν τεχνική αρτιότητα και ακαδημαϊκή επάρκεια αλλά η ψυχή ήταν απούσα. Δεν μπορούσες να καταλάβεις ποια είναι η πραγματική ανάγκη, το βαθύτερο προσωπικό κίνητρο του/της δημιουργού να κάνει αυτή την ταινία. Παραδίπλα όμως, έβλεπες και κάποιους άγουρους, ακόμα, δημιουργούς, που μπορεί να έκαναν λάθη στο συντακτικό της φιλμικής γλώσσας αλλά κατάφερναν, με την προσωπική τους φλόγα, να «δέσουν» τα χειροποίητα υλικά και να συνθέσουν ταινίες με Νόημα. Αυτά τα «υλικά» –το πάθος, η απορία, η δίψα για μάθηση, το ρίσκο, η προσωπική ανάγκη να πεις μια ιστορία– είναι που προσπάθησα να ανακαλύψω και να ενδυναμώσω στους ερασιτέχνες Δραμινούς δημιουργούς του Εργαστηρίου Σκηνοθεσίας 2025, που διοργάνωσε ο Πολιτιστικός Οργανισμός του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Μπορεί να ξεκίνησα στη Δράμα πριν 35 χρόνια με την ταινία Απών, τώρα όμως δήλωσα «Παρών!» στην τιμητική πρόταση των υπευθύνων. Δουλέψαμε με τα «παιδιά» επί μήνες και καταφέραμε να ολοκληρώσουμε ταινίες που διαπνέονται από τη χαρά της δημιουργίας. Οι περισσότερες από αυτές είναι οι πρώτες απόπειρες των δημιουργών τους, πολλοί μάλιστα από τους οποίους δεν έχουν καν σπουδάσει Κινηματογράφο. Εκτός από τους/τις δημιουργούς που είναι Δραμινοί, στις ταινίες είναι παρούσα η πόλη και η ύπαιθρος της Δράμας, ψηφίδες τοπικής Ιστορίας έχουν υφανθεί μέσα στο σενάριο των ταινιών, ενώ οι ερασιτέχνες ή επαγγελματίες ηθοποιοί είναι κάτοικοι της περιοχής. Ταινίες λοιπόν που, δίπλα στις ελληνικές και ξένες ταινίες του Διεθνούς Φεστιβάλ, εμπλουτίζουν το βλέμμα του θεατή, προσκαλώντας τον να γνωρίσει τα πρόσωπα και το πρόσωπο της Δράμας, μιας πόλης που δηλώνει παρούσα και ως δημιουργός!

Βασίλης Λουλές
Σκηνοθέτης