Διεθνές Διαγωνιστικό Πρόγραμμα 2025

Όταν στο κέντρο της σκοτεινής κινηματογραφικής αίθουσας βρεθεί το οξυδερκές μάτι του θεατή, οι ταινίες απέναντί του μετατρέπονται σε χέρια, που αποκτούν μια δική τους υπόσταση. Σε μια τρίτη διάσταση, βγαίνουν από την οθόνη, έρχονται κοντά στο σώμα του, το αγγίζουν και το παρασύρουν σε μια από κοινού διαδρομή, μια από κοινού εμπειρία. 

Χέρια σε διαφορετικές διαθέσεις, εντάσεις, χειρονομίες, απέναντι από ένα μάτι που παρακολουθεί, κρίνει, νιώθει, επιλέγει, ακολουθεί ή παραμένει αποστασιοποιημένο. 

Κάθε μία από τις είκοσι δύο ταινίες του φετινού Διεθνούς Διαγωνιστικού προγράμματος του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας κι ένα χέρι, ή και πολλά, δεμένα μαζί, για τον κάθε θεατή. Πάνω στο δέρμα τους κουβαλούν το χρώμα και την ιδιοσυγκρασία δεκαοχτώ χωρών, την πνευματική σφριγηλότητα και τη νεανική ορμή των δημιουργών τους, τα σημάδια από τα τραύματα των χαρακτήρων τους, σταγόνες ιδρώτα και κόκκους σκόνης από τη διαδρομή τους έως εδώ. 

Ταινίες που θα γίνουν ένα χέρι, το οποίο θα χτυπήσει τον θεατή φιλικά στην πλάτη και θα τον αγκαλιάσει από τον ώμο, όπως η Hunters in the Snow, θα του κλείσει προστατευτικά τα μάτια, όταν εκείνος θα έρθει αντιμέτωπος με τους πιο κρυφούς του φόβους, όπως η God Is Shy, ή με τη χειρονομία της σιωπής θα τον προσκαλέσει σ’ ένα ταξίδι εσωτερικής διαμάχης βαθέων ενστίκτων, όπως η Noi.

Ταινίες που ως χέρια θα αγγίξουν το σημείο της καρδιάς, θα αναζητήσουν τις αποχρώσεις και την έκταση του ερωτικού πάθους, όπως η ¡Beso De Lengua!, θα ψηλαφίσουν τα όρια της εξουσίας του έρωτα, καθώς και του έρωτα για την εξουσία, όπως η Skin On Skin, και μέσα στο σκοτάδι θα αναζητήσουν μια διέξοδο από τον έρωτα, όταν αυτός γίνεται τοξικός, όπως η Because of (U).

Άλλες, ως χέρι με τον δείκτη παρατεταγμένο, θα δείξουν την κατεύθυνση της αλλαγής, είτε μιας υλικής πραγματικότητας, όπως η No Mean City, είτε μιας πιο προσωπικής, με την κατεύθυνση αυτή να στρέφεται προς τα πίσω και προς τα μέσα, όπως η Sewing Machine, και να ισορροπεί, με τον δείκτη εν τέλει να πέφτει, σε μια εξιλέωση με το παρελθόν και τις πληγές του, όπως η Casa Chica, η Campolivar και η Tragédia.

Κι άλλα χέρια. Χέρια που θα γίνουν γροθιές και θα υψωθούν, για να δηλώσουν τα ιδεώδη που πρεσβεύουν, όπως η Loynes, να αντιταχθούν στη φθορά ενός κόσμου που σιωπά μπροστά στην καταστροφή και την εξόντωση του αλλότριου, όπως η Un Matin και η When You Were Young Were You Afraid of the Moon? ή και να αμφισβητήσουν και να επαναπροσεγγίσουν την έννοια του «ξένου», όπως η Bimba. 

Χέρια που θα ανοίξουν, για να σχηματίσουν μια αγκαλιά αποδοχής, όπως η Correct Me If I’m Wrong, θα σκουπίσουν δάκρυα με το πίσω μέρος των δαχτύλων, αναζητώντας την κάθαρση, όπως η Blackbird, ή θα μπλέξουν σφιχτά τα δάχτυλα, σαν να μπλέκονται γλυκόπικρα οι μνήμες, σαν μια προσπάθεια φυλάκισης του χρόνου μιας εφήμερης στιγμής, όπως οι 400 Cassettes. 

Χέρια που θα επιχειρήσουν να πιάσουν τον άνεμο, λες και κλείνουν σε μια χούφτα μια ολόκληρη ζωή, όπως η Magdalena Hausen: Frozen Time, χέρια που με την ίδια χούφτα θα ψιθυρήσουν στο αυτί του θεατή και θα αποκαλύψουν ενοχικά μυστικά, όπως η I’m Glad You’re Dead Now, χέρια που σαν σε μαυροπίνακα θα μουτζουρώσουν και θα διαστρεβλώσουν τα ασαφή όρια μεταξύ πραγματικότητας και ψευδαίσθησης, όπως η Favours, και των ορισμών του οικείου, του ντόπιου και του ξενόφερτου, του εξωτικού, όπως η Pirateland.

Σας καλωσορίζω στην 31η έκδοση του Διεθνούς Διαγωνιστικού προγράμματος του Φεστιβάλ της Δράμας και σας προσκαλώ, με τα δικά σας μάτια, να αφεθείτε σ’ αυτά τα χέρια.

Βασίλης Τερζόπουλος
Επικεφαλής Διεθνούς Διαγωνιστικού Προγράμματος