Tag Archive for: Q&A Σκηνοθετών

Q&A Σκηνοθετών, Τρίτη 5/9

Q&A Σκηνοθετών, Τρίτη 5/9

Q&A ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ, ΤΡΙΤΗ 5/9

5 Σεπτεμβρίου 2023

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 46ο Φεστιβάλ Δράμας, δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του Φεστιβάλ, που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος. Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για τη δουλειά τους, οι διαγωνιζόμενοι (Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα) στη σημερινή παρουσίαση:

«Φῶς ἐκ Φωτός» (Νεριτάν Ζιντζιρία)

«Μια ταινία που έχει τη στόφα μιας μικρής, σαμανικής τελετουργίας, καθώς ήθελα να κάνω μια ωδή στο φιλμ και επίσης ήθελα να δω αν μπορούσα να μεταβολίσω τον χρόνο όπως αυτός μπορούσε να υπάρχει. Έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια σε οτιδήποτε άπτεται του αρχείου, το θεωρώ πολύ σημαντικό και για την ιστορική μας μνήμη. Το ταξίδι ξεκινάει το 2017 όταν από σπόντα βρίσκομαι στο Άγιο Όρος για να τραβήξω κάποιες φωτογραφίες για μια συνεργασία με έναν αρχιτέκτονα. Την τελευταία ημέρα ένας μοναχός στη Σιμωνόπετρα, μου αποκαλύπτει μια σειρά φωτογραφιών, φωτογραφικών πλακών που είχε τραβήξει ένας άλλος μοναχός πάρα πολλά χρόνια πριν. Με συγκίνησε ακόμα και ο τρόπος που τις έπιασε, μοιάζοντας με έναν χειρώνακτα ο οποίος μου τις παρέδωσε. Έμεινα άναυδος από την ομορφιά τους. Αρχίζει να μου διηγείται την ιστορία. Τις είχε βρει ο ίδιος, στο πίσω μέρος του Αγίου Όρους που ονομάζεται έρημος, καθώς δεν υπάρχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό κι εκεί πηγαίνουν οι ερημίτες για να πεθάνουν. Τις βρήκε μέσα σε άδειες καλύβες, τις καθάρισε, τις αποκατέστησε σκανάροντάς τες σε έναν παλαιό υπολογιστή. Η φωτογραφία στο Άγιο Όρος ήρθε από Ρώσους εξερευνητές που άφησαν εκεί τις ξύλινες κάμερες που ζημιώθηκαν από τον καιρό. Με αυτές ήρθε σε επαφή ο ιεροδιάκονος Προκόπιος, τις φωτογραφίες του οποίου χρησιμοποίησα. Και ο μοναχός που μου αποκάλυψε το υλικό, μου εκμυστηρεύτηκε πως έμαθε την τέχνη όχι για να εκφραστεί καλλιτεχνικά, αλλά για να διαφυλάξει το πρόσωπο και το όνομα του «αδελφού» του μοναχού. Το βρήκα πολύ συγκινητικό, κάτι που επαναπροσδιόρισε και τη θέση για την τέχνη μου. Η ταινία πήρε πέντε χρόνια να ολοκληρωθεί, αλλά όλη η εμπειρία που μου πρόσφερε ήταν τέτοια ώστε να αλλάξει τον τρόπο που προσδιοριζόμουν έως τότε ως δημιουργός, σε σχέση με τη γλώσσα και το τι καινούριο προτείνεις. Με βοήθησε στο να δω ένα άλλο, ουσιαστικότερο κομμάτι για μένα».

«Short Draft» (Σπυρίδων Παπασπύρου)

«Μόνο με το χιούμορ πιστεύω ότι μπορεί να πάει καλά η ζωή. Η ιδέα ενός οδηγού ταξί στην ελληνική ενδοχώρα με επιβάτη που με την απειλή όπλου τον αναγκάζει να τον «ταξιδέψει» τρία βουνά μακριά, ήρθε πριν έντεκα χρόνια, ήταν η πτυχιακή μου για τη Σχολή Σταυράκου. Δουλεύτηκε πάρα πολύ μεγάλο διάστημα. Όσον αφορά την ιδέα του Ταραντίνο κλεισμένου στο πορτ παγκάζ ήταν της Ελένης Μπίτα, της βοηθού σκηνοθέτη. Άλλωστε η ταινία είναι αποτέλεσμα συνεργασίας όλων των ανθρώπων του συνεργείου. Ήθελα να γυρίσω μια κωμωδία όπου μπορείς να περάσεις ωραία, έτσι όπως νομίζω ότι είναι όλες οι ταινίες του Ταραντίνο.».

«Firebug» (Αλέξανδρος Παπαθανασόπουλος). Παρών ήταν και ο σεναριογράφος Γιώργος Ζαφειρόπουλος

«Το θέμα της ταινίας είναι πολύ προσωπικό, ήρθε σαν ιδέα σε μια σχετικά σκοτεινή περίοδο της ζωής μου, κατά την οποία μια από τις βασικές σκέψεις ή μάλλον αισθήσεις, ήταν η δυνατότητα να είμαι μόνος, ήταν μια περίοδος που πράγματι απομονώθηκα. Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο προέκυψαν κάποια ερωτηματικά που γυρνούσαν κυρίως γύρω από την παιδική μου ηλικία, την ασθένεια του πατέρα μου και την αδυναμία του να την επικοινωνήσει. Εκείνη την περίοδο δυσκολευόμουν πολύ με τον γραπτό λόγο, είχα μια φοβία με αυτό, ήταν η μόνη περίοδος που δεν υπήρχε άλλη επιλογή από το να κάτσω να γράψω κάποια κείμενα, κάποιες σκηνές και μετέπειτα να τις μεταφέρω στον Γιώργο, τον σεναριογράφο και μαζί να γράψουμε μια σειρά από drafts. Ήταν 2013-2014, αλλά δεν υπήρχαν τα χρήματα να κάνουμε ταινία, αλλά ούτε ήμασταν σε θέση να την κάνουμε. Τα πρώτα drafts, είχαν μια πολύ «μαγικορεαλιστική» προσέγγιση, μέχρι να καταλήξουμε να πάρουν μια προσέγγιση καθαρά ρεαλιστική. Το πιο δύσκολο ήταν να προλάβω να δείξω την ταινία στον πατέρα και τη μάνα μου. Ήταν πολύ χειρότερη η φαντασίωση της θέασης αυτής της ταινίας με τους γονείς μου, παρά ο,τιδήποτε είχε προηγηθεί. Αυτή τη στιγμή στα 34 χρόνια μου έχει αρχίσει να αποκτά πάλι σημασία η έννοια του γονέα. Και οι δυο αγνοούσαν ότι γύριζα ταινία. Δεν ξέρω αν βρήκα κάποια λύτρωση μέσα από αυτήν την ταινία, αλλά άρχισε να αποκτά νόημα, τη στιγμή που άρχισα να κοιτάω το τραύμα».

«Διάβαση» (Αινείας Τσαμάτης, Κατερίνα Μαυρογεώργη). Παρών ήταν και ο Γιάννης Καραμπάτσος (σενάριο, φωτογραφία)

«Στη διάβαση τρένων των Σεπολίων μένει ο κολλητός μου, ο Δήμος, που επισκέπτομαι συχνά, έτσι ερχόμουν πολύ συχνά σε επαφή με αυτή τη διάβαση που έχει δυο φύλακες. Πάνω στις ράγες υπήρχε ένας κουβάς με μια σφουγγαρίστρα. Μονίμως. Υπήρχαν ένα ψυγείο, καρέκλες, σαν αυλή σπιτιού σε ένα χωριό. Και αναρωτιόμουν ποιες σχέσεις μπορούσαν να έχουν αυτοί οι άνθρωποι, ποιες ήταν οι προσωπικές τους στιγμές, τι κάνει μια σφουγγαρίστρα στη μέση της διάβασης, και σκέφτηκα ότι ο απόλυτος προσωπικός χρόνος που έχουν αυτοί οι δυο, είναι όταν περνάει το τρένο που λειτουργεί σαν παραβάν. Οπότε τι θα μπορούσε να συμβαίνει μέσα σε αυτόν τον χρόνο; Έτσι προέκυψε η ιδέα της διάβασης, τη μετέφερα στον Γιάννη Καραμπάτσο κι αρχίσαμε να γράφουμε. Στη συνέχεια συναντήσαμε την Κατερίνα Μαυρογεώργη. Οι πρώτες κουβέντες ήταν να κάνουμε ένα ντοκιμαντέρ για αυτούς τους ανθρώπους που ήταν εξαιρετικά ενδιαφέροντες χαρακτήρες κάνοντας αυτή τη δουλειά. Είναι η ιστορία μιας βαθιάς φιλίας η οποία μπορεί να μην είχε εκφραστεί ποτέ, πριν από ένα τραγικό συμβάν όπου ο καθένας πήρε τη θέση του μέσα σε αυτή τη σχέση».

Q&A Σκηνοθετών, Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2022

Q&A Σκηνοθετών, Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2022

Q&A Σκηνοθετών, Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2022

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 45ο Φεστιβάλ Δράμας δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του φεστιβάλ που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος.

Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για την δουλειά τους, οι διαγωνιζόμενοι (Εθνικό Διαγωνιστικό, Διεθνές Σπουδαστικό, Short and Green) στην σημερινή  παρουσίαση:

EΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

*Χλώριο (Θάνος Ψυχογιός)

«Η ταινία είναι μία διασκευή ενός διηγήματος της Ειρήνης Μαργαρίτη. Πρόκειται για μία πολύ απλή ιστορία που διαδραματίζεται μέσα σε μία ημέρα: ένα 9χρονο κορίτσι περνά τη μέρα μόνο του σε ένα σπίτι που δεν το νοιώθει σπίτι του.  Μου άρεσε πολύ το ότι το διήγημα είχε ελάχιστο διάλογο, είναι σαν ένας εσωτερικός μονόλογος. Το να διηγηθείς κινηματογραφικά μία ιστορία χωρίς πολλά λόγια είναι πολύ ενδιαφέρον και πολύ δύσκολο. Ο Δημήτρης Λάλος που παίζει τον πατέρα είχε να μάθει πολύ λίγα λόγια, όμως είχε αρκετά πράγματα να κάνει για να «μιλήσει» στο κορίτσι και να καταλάβουμε τι περνάει και αυτός. Αγαπώ το σινεμά το ίδιο με τη λογοτεχνία –αν και δεν προσφέρονται όλα τα λογοτεχνικά κείμενα για σκηνοθεσία. Και η πρώτη ταινία με την οποία ήρθα στη Δράμα, βασισμένη σε λογοτεχνικό κείμενο ήταν, και ελπίζω και η επόμενη. Το σπίτι στην ταινία έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι όμορφο, φωτεινό, με καλο γούστο, όμως οι άνθρωποι που το κατοικούν δεν περνούν καλά, το κοριτσάκι δεν το νοιώθει σπίτι του. Έχει στυλ, αλλά και μία ψυχρότητα, πουθενά δεν υπάρχει μια ζεστή γωνιά».

*Λάθος (Κατερίνα Παπαναστασάτου)

«Είναι η πρώτη μου ταινία, και το να τη βλέπω για πρώτη φορά στην αίθουσα, με κοινό, ήταν…εφιαλτικό. Την παρακολουθήσαμε με σφιγμένο στομάχι.  Πρωταγωνιστεί ένας παππούς, ο μοναδικός κηδεμόνας της εγγονής του που καθώς τη μεγάλωνε, μαθαίνουμε πως την κακοποιούσε. Όταν το κορίτσι συλλαμβάνεται προσπαθεί να το βοηθήσει για να εξιλεωθεί. Έχουμε όλοι τραύματα πολύ σοβαρά που το πιο πιθανό είναι να μην ξεπεράσουμε ποτέ, ακόμα κι αν ο υπαίτιος εξαφανιστεί από την γη. Θυμάμαι που είχα διαβάσει για μια σταρ που την κακοποιούσε ο παππούς της και πήγε στην κηδεία του για να βεβαιωθεί ότι πράγματι πέθανε. Η ταινία είναι ιδωμένη από την πλευρά του θύτη. Κάποιος μπορεί να υποστηρίζει πως συγχώρησε τον άνθρωπο που του έκανε κακό, αλλά νομίζω πως το τραύμα αυτό είναι αθεράπευτο. Ο Δημήτρης Καταλειφός που παίζει τον παππού με δυσκόλεψε. Αν αγοράσεις μια πορσελάνη πολυτελείας ζωγραφισμένη στο χέρι, δεν την βάζεις στο πλυντήριο πιάτων, έτσι; Δεν ήταν εύκολο. Αλλά άξιζε μέχρι τέλους. Η πιο δύσκολη σκηνή ήταν η μόνη στην οποία εμφανίζεται το κορίτς: αυτή που λέει στον παππού της «Να πεθάνεις!».

*ΕNOMENA (Φαίδρα Βόκαλη)

Στη συζήτηση συμμετείχαν ακόμα η διευθύντρια φωτογραφίας Φίλη Ολσέφσκι και ο μοντέρ Στάμος Δημητρόπουλος.

«Πρόκειται για ένα εφηβικό λαβ στόρι ανάμεσα σε δύο νέα άτομα, σ’ ένα ενυδρείο. Το ενυδρείο αυτό είναι ένα από τα λίγα που υπάρχουν στην Ελλάδα, το είχα επισκεφθεί κι ένοιωσα παράξενα αισθήματα βλέποντας τα ψάρια αιχμάλωτα –κι έχοντας πληρώσει εισιτήριο. Και τα κορίτσια στην ταινία με έναν τρόπο εγκλωβισμένα είναι. Σε σχέση με την ερωτική ιστορία που αφηγούμαι θα ήθελα να είχα δει μία τέτοια ταινία όταν ήμουν 13-14 χρονών. Είναι μια ιστορία στην οποία τα πρόσωπα μιλούν πάρα πολύ, με μεταστροφές και επίπεδα. Η μία κοπέλα υφίσταται συστηματικά μπούλινγκ –γενικα με ενδιαφέρουν οι ταινίες που είναι αληθινές.

Φίλη Ολσέφσκι: «Είχαμε πολλή αγάπη στο γύρισμα. Αυτό που προσπαθήσαμε να πούμε είναι “γιατί να γίνουν έτσι τα πράγματα;”. Eίναι ένα καλό ερώτημα για το σινεμά: “γιατί κάναμε τα πράγματα όπως τα κάναμε;”».

Στάμος Δημητρόπουλος: «Μακάρι να έχουμε προσφέρει στους θεατές μια ρομαντική διέξοδο από το φόβο τους… Τα κορίτσια στο τέλος, είναι έτοιμα για όλα, πάνε για ξύλο».

*Κάτω από τη λίμνη (Θανάσης Τρουμπούκης)

«Αφορά ένα χωριό στην Ήπειρο, στα Τζουμέρκα, το οποίο βυθίστηκε στις αρχές του ’80 με τη δημιουργία ενός φράγματος και με τον καιρό μεταμορφώθηκε σε ένα χωριό-φάντασμα. Στην ταινία ανακαλώ τις αναμνήσεις των κατοίκων του –κάποιοι από αυτούς έφυγαν, και κάποιοι ζουν σε ένα γειτονικό χωριό. Δεν ήθελα voice over, ούτε διαλόγους. Ήθελα να κάνω ένα βουκολικό arthouse. Ασχολούμαι πολύ με το νερό –ελεύθερη κατάδυση, άπνοια… Το νερό μου ασκεί μία έλξη».

*Kiddo (Mιχαήλ Κίμωνας)

Παρόντες ήταν επίσης η παραγωγός Φαίδρα Βόκαλη και ο μοντέρ Στάμος Δημητρόπουλος.

«Είναι ένα αστικό δράμα, παιγμένο από τέσσερις εφήβους που αφηγούνται την ιστορία κατάρρευσης δύο μεσηλίκων ζευγαριών. Η ιδέα μου είχε έρθει καιρό πριν, σε μία περίοδο που είχα κατάθλιψη. Για μεγάλο διάστημα ένοιωθα μεσήλικας και παιδί ταυτόχρονα –δεν ένοιωθα στην ηλικία μου. Όλο αυτό κατέληξε σε μία κριτική του εαυτού μου και της δυτικής κοινωνίας. Είναι μια μίξη ταινιών Τζέρι Λιούις, Τσάρλι Κάουφμαν και Τζον Κασσαβέτη, με στοιχεία Βιρτζίνια Γουλφ –ένα κολλάζ επιρροών. Πάτησα στη λογική του αστικού μελοδράματος για να κάνω μία υπαρξιακή κωμωδία, με έντονη εικαστικότητα».

*Τοκάκης ή what’s my name (Θάνος Τοκάκης)

«Η ταινία μιλά για έναν ηθοποιό –εμένα- που έκανε μία επιτυχία στην τηλεόραση πριν 17 χρόνια, αλλά πλέον η ζωή του πάει άσχημα, και προκειμένου να ζωντανέψει την ξεπεσμένη του καριέρα, κάνει ένα stand-up comedy στην επαρχία –αποτυχημένο προφανώς. Έ, όλο αυτό έγινε μία ιστορία μυθοπλασίας, αν και δεν ήξερα γιατί θέλω να το κάνω αυτό. Με επηρέασε η δουλειά του Ρίκι Ζερβέ στο Netflix. Συνεχώς νοιώθω ότι αυτολογοκρίνομαι, ότι ο εαυτός μου μού κουνάει το δάχτυλο, αισθάνομαι ότι ζούμε σε μία κοινωνία και μεγαλώνουμε σε οικογένειες που μας λένε ότι  πρέπει να είμαστε οι καλύτεροι. Αυτό είναι ένας εφιάλτης για μένα. Επειδή μου αρέσει πολύ ο αυτοσαρκασμός, δεν με δυσκόλεψε αυτή η αυτό-έκθεση. Ενσωμάτωσα animation στην αρχή και στο τέλος γιατί ήθελα ένα παράλογο, μη ρεαλιστικό στοιχείο στην ταινία, κι αυτό συνδέεται με κάτι παιδικό στο κεφάλι μου. Η όλη ιδέα περιστράφηκε γύρω από τον φοβιστικό εαυτό που είναι απέναντί μου. Στον φωτογράφο μου είπα «βρες τρόπους χυδαίους, να με εκθέτεις!».

*Στο θρόνο του Ξέρξη (Εύη Καλογηροπούλου)

Στην παρουσίαση, κατά την οποίο απουσίαζε η σκηνοθέτις, συμμετείχε ο ηθοποιός Βασίλης Κουτσογιάννης και η παραγωγός Αμάντα Λιβανού.

«Στην ταινία βλέπουμε εργάτες σε ένα καρνάγιο», μας είπε ο Βασίλης Κουτσογιάννης. «Η ταινία είναι μια εργασιακή δυστοπία. Την αφήγηση κάνει ένας επιστάτης, τον οποίο ενσαρκώνει ο τραγουδιστής Γιώργος Μαζωνάκης. Έρχονται δύο νέοι να δουλέψουν και λόγω της συγκυρίας, η συνθήκη είναι πως  δεν πρέπει να ακουμπάμε ο ένας τον άλλο. Η Εύη πήρε αυτό που ζήσαμε και το έχτισε γύρω γύρω με ένα ντρόουν που ανά πάσα στιγμή σε παρακολουθεί –ένα σχόλιο για τα όποια αφεντικά. Εγώ είμαι ο κακός στην ταινία. Ο πατέρας του Γιώργου εργαζόταν σε καρνάγιο». Αναφορικά με τον Γιώργο Μαζωνάκη, η Αμάντα Λιβανού είπε πως «μου αρέσουν γενικά τα ρίσκα. Νομίζω πως η Εύη είχε μια πολύ καλή συνεννόηση με τον Μαζωνάκη, τον οποίο δεν πείραζε καθόλου να «τσαλακωθεί». Όλα ξεκίνησαν από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, καθώς έγινε πρώτα ένα video art για μία εικαστική έκθεση της Στέγης στο Πεδίο του Άρεως. Η παρουσία του Μαζωνάκη έδωσε στη δουλειά αυτή μια extra ενέργεια». «Η Εύη είναι φίλη του Γιώργου, όλο αυτό δεν ξεκίνησε απλώς ως μία δουλειά», εξήγησε ο Β.Κουτσογιάννης. «Είναι εξοικειωμένος με την κάμερα ο Γιώργος. Η ταινία έχει πολύ όμορφη φωτογραφία, πολύ ωραία κάδρα».

ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

*Plurabel (Sacha Amaral)

«Η ταινία έγινε επί πανδημίας, όταν ήμασταν όλοι μόνοι, στο λοκντάουν. Γράφαμε, σκεφτόμασταν, τίποτε άλλο. Η art director έκανε σχεδόν τα πάντα, γιατί δεν ήταν κανείς διαθέσιμος υπό τις συνθήκες αυτές, κανένα συνεργείο, ακόμα και οι πρόβες ήταν διαδικτυακές. H πρωταγωνίστρια ήταν επαγγελματίας ηθοποιός, οι υπόλοιποι όμως ερασιτέχνες. Γυρίσαμε την ταινία σε 4 μέρες. Μιλά για την μοναξιά, την επιθυμία, την ένταση…».

*The calf (Mostafa Vazizi)

«Κάναμε μια μαυρόασπρη ταινία, γυρισμένη στο Ιράν, σε μια φάρμα αγελάδων. Μαυρόασπρη, γιατι η ζωή των εργατών δεν έχει χρώμα, δουλεύουν σκληρά και ακατάπαυστα. Ο χαρακτήρας νοιώθει απομονωμένος από τους ανθρώπους, μόνος, νοιώθει ότι βρίσκεται σε φυλακή. Αγαπά πολύ τα ζώα, είναι ευαίσθητος και μισεί την καταπίεση και τα αφεντικά. Το θέμα είναι επώδυνο για μένα…».

SHORT AND GREEN

*Toxic neighbour  (Colin Scheyen)

«Ένας εκτροφέας προβάτων συλλογίζεται τα προβλήματα µε τον γείτονά του, το μεγαλύτερο πυρηνικό συγκρότημα στον κόσμο. Αυτό το ντοκιμαντέρ αφηγείται την ιστορία του και πώς αυτή η σχέση τον άλλαξε. Αναπτύξαμε μία σχέση με αυτόν τον άνθρωπο. Η ταινία θα γινόταν μεγάλου μήκους, αλλά δυστυχώς πέθαναν και οι οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές κατά την διάρκεια της παραγωγής, και οδηγήθηκα αναγκαστικά στη μικρού μήκους. Συνεργάστηκα με έναν βραβευμένο με Όσκαρ παραγωγό και με ένα πολύ μικρό συνεργείο. Αφηγητής της ιστορίας είναι ο ίδιος ο Eugene Bourgeois o oποίος το 1974 δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να στεγάσει τη φάρμα του δίπλα στον πυρηνικό κολοσσό (που βρίσκεται στο Οντάριο), μέχρι που άρχισε να βιώνει τις καταστροφικές συνέπειες αυτής της έκθεσης και πάλεψε να βρει δικαίωση. Ήταν αδύνατο να τον σκηνοθετήσω, ήταν αδύνατον να τον κατευθύνει κανείς μπροστά στην κάμερα, αλλά ήταν μοναδικός, γοητευτικός και βάναυσα ειλικρινής. Έκανα πολύμηνη έρευνα για να διασταυρώσω όσα μου έλεγε, και ήταν όλα πραγματικότητα…».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Εδώ, μπορείτε να επιλέξετε τις φωτογραφίες που θέλετε από όλα τα τμήματα του Φεστιβάλ:
https://drive.google.com/drive/u/1/folders/1RCLxyy3XKpqTZ0r1qNSBSO9R30qMw2my

Q&A Σκηνοθετών, Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2022

Q&A Σκηνοθετών, Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2022

Q&A Σκηνοθετών, Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2022

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 45ο Φεστιβάλ Δράμας δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του φεστιβάλ που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος.

Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για την δουλειά τους, οι διαγωνιζόμενοι (Εθνικό Διαγωνιστικό, Εθνικό Σπουδαστικό, Διεθνές Σπουδαστικό, Animation) στην σημερινή  παρουσίαση:

ΔΙΕΘΝΕΣ ANIMATION ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

*«Η καταραμένη φωτογραφική του πατέρα μου!» (του Milos Tomic)

Στην παρουσίαση παραβρέθηκε και μίλησε η παραγωγός της ταινίας Mojca Pernat

«Συνάντησα τον σκηνοθέτη Milos Tomic στην πόλη Μάριμπορ, να ερευνά και να μελετά το ιστορικό αρχείο του πολύ σημαντικού φωτογράφου Dragiša Modrinjak, που είναι και το μεγαλύτερο της Σλοβενίας», έκανε γνωστό η παραγωγός της ταινίας Mojca Pernat, εξηγώντας πως «ο  Milos πήρε κάποιες από τις φωτογραφίες αυτού του αρχείου και άρχισε με κάποιο τρόπο να τις βάζει σε τάξη, κάνοντας animation, stop motion αλλά και χαρτοκοπτική. Έτσι δημιούργησε μικρά animations. Η συζήτηση που είχα μαζί του οδήγησε σε μια ταινία αρκετά διαφορετική από εκείνη που υπήρχε ως αρχική σκέψη, καθώς τελικά διαπραγματεύτηκε τη σχέση οικογένειας και αρχείων και μάλιστα όταν τα μέλη αυτής της είναι καλλιτέχνες. Τελικά η ταινία κατέληξε να είναι μια ιδιωτική υπόθεση για τον ιδιοκτήτη του αρχείου, κάτι που δεν ήταν ακριβώς η αρχική πρόθεση, δημιουργώντας μια σύνθεση από τεχνικές αλλά και εθνικές ταυτότητες. Σε αυτή τη συνεργασία υιοθέτησα πάρα πολλά από όσα ο ίδιος ο Milos χρησιμοποιεί, προσπαθώντας να τα φέρω στα δεδομένα παραγωγής μιας ταινίας που δεν γίνεται συχνά, αλλά είναι κάτι εξίσου προκλητικό και ενδιαφέρον».

ΕΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

*«Μάγμα» (Λία Τσάλτα)

Στην παρουσίαση ήταν παρούσα και η εκ των παραγωγών Ιωάννα Πετειναράκη

«Η ταινία εκτυλίσσεται σε έναν απομακρυσμένο πλανήτη, όπου μια μοναχική γυναίκα βρίσκει ένα πλάσμα που πέφτει από τον ουρανό και το ξεβράζει η θάλασσα. Προσπαθούν να επικοινωνήσουν και στο τέλος γυναίκα και πλάσμα αφομοιώνονται. Δεν θα έλεγα πως η ταινία μου είναι επιστημονικής φαντασίας, αν και πλέον τις παρακολουθώ φανατικά. Στο παρελθόν δεν έβλεπα καθόλου τέτοιου είδους ταινίες, αλλά συνειδητοποίησα πως ξαφνικά άρχισα να γράφω ιστορίες που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Το «Μάγμα» γυρίστηκε στη Μήλο, βρεθήκαμε μέσα στο κρύο, την αρμύρα και τις καταιγίδες αλλά όλα πήγαν κατ΄ ευχήν.  Ακόμα και τα εσωτερικά γυρίσματα έγιναν σε κάτι γερμανικά καταφύγια τα οποία φτιάξαμε από την αρχή με την art director Δήμητρα Σουρλαντζή, που «έδωσε ρέστα». Νομίζω ότι αυτή η ταινία φωνάζει «γειά σας, είμαι εδώ, θέλω να κάνω σινεμά και θέλω να εκφραστώ, άλλωστε κι εγώ νιώθω λίγο σαν εκείνο το σκοτεινό πλάσμα που πρωταγωνιστεί».

*«Τίποτα πιο ιερό από ένα δελφίνι» (Ισαβέλλα Μαργάρα)

«Πρόκειται για μια ιστορία δυο ψαράδων οι οποίοι κατά τη διάρκεια του ψαρέματος, βρίσκουν κατά τύχη μπλεγμένο στα δίκτυα τους ένα δελφίνι που αποφασίζουν να απελευθερώσουν. Το δελφίνι λίγο αργότερα βρίσκει στο νερό έναν ψαρά που παλεύει με τα κύματα και τον σώζει. Είναι ένας παλαιός, σχεδόν ξεχασμένος μύθος που αφηγούνται ψαράδες, ενώ βρίσκονται κλεισμένοι μέσα σε μια ταβέρνα, εξαιτίας κακοκαιρίας. Κάποια στιγμή μια σειρά από περιβαλλοντικές οργανώσεις είχαν κάνει ένα κάλεσμα για ένα σενάριο με θέμα το bycatch, που είναι μια από τις βασικές απειλές παγκοσμίως για θαλάσσια θηλαστικά. Κατέθεσα το σενάριο, προκρίθηκε, πήρε μια χρηματοδότηση, την οποία ωστόσο επέστρεψα γιατί οι οργανώσεις ήθελαν να είχαν το final cut».

«Το πέταγμα του πιγκουίνου» (Στέλλα Σερέφογλου)

«Ένα κορίτσι περνά τις καλοκαιρινές του διακοπές με τον μπαμπά της και αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, καθώς οι γονείς της βρίσκονται σε διάσταση και με μοναδική συντροφιά τη γάτα της, η οποία όταν εξαφανίζεται, η ίδια ξεκινά μια περιπλάνηση για να τη βρει. Να βρει ουσιαστικά τον τελευταίο συνδετικό κρίκο με την οικογένειά της. Ήθελα πολύ να δουλέψω με ένα παιδί, καθώς συνεργάζομαι με παιδιά, αναζητώντας πως θα εργαστώ μαζί του μπροστά στην κάμερα. Το σενάριο το έγραψα το 2020 και η ιδέα προέκυψε όταν είδα τον γιο μου να φτιάχνει με πλαστελίνη πιγκουίνους , εικόνα που αποτυπώθηκε μέσα μου και θέλησα να την κάνω κάτι. Αναζητώντας πληροφορίες για τους πιγκουίνους, ανακάλυψα μεταξύ άλλων πως αποτελούν υπόδειγμα πίστης, οικογενειακής αφοσίωσης, φροντίδας και θυσίας, προκειμένου να αναπαραχθούν. Αυτό σκέφθηκα να το συνδέσω με την ιστορία ενός παιδιού και επέλεξα ένα κορίτσι στην προεφηβία που πενθεί, γιατί σε αντίθεση με τους πιγκουίνους, οι γονείς της χωρίζουν, ωστόσο υπάρχουν κι άλλα θέματα από πίσω».

*«Παπαρούνες και πάπιες» (Χριστίνα – Καλλιρρόη Γαρμπή)

«Η ιστορία της ταινίας είναι ότι απαγορεύεται το κολύμπι, αλλά μια κοπέλα που θέλει να μπαίνει στη θάλασσα ξανά και ξανά, δίνει όλα της τα χρήματα σε πρόστιμα. Ζητάει από τη μαμά της, με την οποία έχουν περίεργη σχέση, να τη βοηθήσει οικονομικά, με αποτέλεσμα η ταινία να εμβαθύνει σε αυτά τα δυο στοιχεία, που είναι το νερό και η μαμά! Η απαγόρευση για το κολύμπι ήταν ένα μέτρο που εφαρμόστηκε στην πρώτη καραντίνα, κάτι που πέρασε στα ψηλά και κανένας δεν κατάλαβε την ανακοίνωσή του. Ήταν το Μάρτιο του 2020  όταν ονειρεύτηκα πως βρισκόμουν σε μια λίμνη, προσπαθούσα να μπω μέσα, αλλά κάθε φορά με συλλαμβάνουν και με αναγκάζουν να μπω σε μια ουρά πληρωμής προστίμων. Θυμάμαι ωστόσο ότι στο όνειρο ήμουν τόσο ευχαριστημένη που βούτηξα στο νερό, που σκεφτόμουν ότι ας πληρώσω και πρόστιμο για αυτό. Το σενάριο το εμβάθυνα στη συνέχεια στο κομμάτι της επαφής και της σχέσης με τη μητέρα. Όσον αφορά τον τίτλο, είναι ένα παλαιό ιταλικό τραγουδάκι που μου τραγουδούσε η μαμά μου για να κοιμηθώ».

*«Τσίχλα-τσιγάρο» (Αντζελίκα Κατσά)

Στην παρουσίαση παραβρέθηκε και ο μοντέρ της ταινίας Στάμος Δημητρόπουλος

«Η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας νεαρής μητέρας και του οκτάχρονου κοριτσιού της και παρακολουθούμε την τελευταία ημέρα που περνούν στην Ελλάδα, λίγο πριν ξεκινήσει το ταξίδι τους για την Σερβία. Ουσιαστικά την παίρνει και φεύγουν. Παρατηρούμε τη σχέση τους μέσα σε ένα δωμάτιο σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή και για τις δυο. Στην ταινία υπάρχουν βιωματικά στοιχεία και μπορώ να μιλήσω για τη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου, καθώς έχω πάρει πλέον απόσταση».

ΔΙΕΘΝΕΣ  ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟ

*«Μοναχικοί ανεμιστήρες» (David Oesch)

Στην παρουσίαση παραβρέθηκαν επίσης ο παραγωγός και η α ‘ βοηθός σκηνοθέτη

«Είναι μια αληθινή, προσωπική ιστορία όταν το 2001, ήμουν 14 ετών, στη Βάρνα στη Μαύρη Θάλασσα. Με την ταινία ήθελα να καταγράψω πως οι άνθρωποι χρησιμοποιούν βία. Πιστεύω πως το σινεμά μπορεί να αλλάξει τις ζωές των ανθρώπων. Με τις ταινίες μου προσπαθώ να αλλάξω τα πράγματα πραγματοποιώντας ακόμα και παράλληλες δράσεις αλλά και εργαστήρια. Είμαι επίσης ηθοποιός και είναι η πρώτη μου ταινία, που κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της στην Δράμα».

*«Εξαρτημένες μεταβλητές» (Lorenzo Tardella)

Παραβρέθηκε και μίλησε η μοντέρ Angela Norelli

«Με τον σκηνοθέτη Lorenzo Tardella έχουμε συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν, μας ενδιαφέρουν τα ίδια θέματα, όπως η παιδική ηλικία και η προεφηβία. Η ταινία καταγράφει τη στιγμή που τα νέα παιδιά αρχίζουν να καταλαβαίνουν πως έχουν επιθυμίες κι αρχίζουν να επικοινωνούν και να βλέπουν τον εαυτό τους μέσα από τους άλλους, είναι η στιγμή που ξυπνά η ερωτική επιθυμία».

*«Μετά το δωμάτιο» (Naomi Pacifique)

«Στα γυρίσματα της ταινίας πρωταγωνιστώ εγώ και ο τότε φίλος μου. Έγραφα το σενάριο περίπου έξι μήνες προσπαθώντας να συμπυκνώσω τη σχέση μεταξύ μας μέσα σε είκοσι λεπτά που διαρκεί η ταινία. Οι διάλογοι που ακούγονται δεν είναι γραμμένοι, αλλά αυτοσχεδιαστικοί. Ωστόσο πρόκειται για πραγματικά γεγονότα. Στην ταινία ενυπάρχει επιπλέον ένας χαρακτήρας, που είναι ο πατέρας μου και μέσω της ταινίας προσπαθώ να λύσω τον προβληματισμό γιατί νοιώθω τόσο άνετα να παίζω το ρόλο του θύματος».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Εδώ, μπορείτε να επιλέξετε τις φωτογραφίες που θέλετε από όλα τα τμήματα του Φεστιβάλ:
https://drive.google.com/drive/u/1/folders/1RCLxyy3XKpqTZ0r1qNSBSO9R30qMw2my

Q&A Σκηνοθετών, Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2022

Q&A Σκηνοθετών, Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2022

Q&A Σκηνοθετών, Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2022

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 45ο Φεστιβάλ Δράμας δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του φεστιβάλ που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος.

Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για την δουλειά τους, οι διαγωνιζόμενοι (Εθνικό Διαγωνιστικό, Εθνικό Σπουδαστικό, Διεθνές Σπουδαστικό, Animation) στην σημερινή παρουσίαση:

EΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

*Αναμνήσεις μιας εφηβικής καταιγίδας (Σοφία Γεωργοβασίλη)

“Ένα βράδυ, ένας φίλος μου εξιστόρησε ένα συμβάν που έζησε στα 15 του, όταν η συνομήλικη φίλη του έμεινε έγκυος και έκανε έκτρωση. Αν και είχε γονείς υποστηρικτικούς, το παιδί τους το απέκρυψε, κι αυτοί την πήγαν και την γύρισαν κανονικά στο σχολείο, χωρίς να αντιληφθούν τίποτε. Αυτή η κυκλική αφήγηση, ότι δηλαδή όπως αρχίζει, έτσι και τελειώνει αυτή η ιστορία, με εντυπωσίασε. Σε όλο αυτό προστέθηκαν και οι δικές μου προσωπικές εμπειρίες, και έτσι έγινε η ταινία. Η επικαιρότητα, ως προς τις εκτρώσεις, βοήθησε να γίνει πιο ισχυρή αυτή η πρόθεση. Μου έκανε εντύπωση πως και τα παιδιά με τα οποία δούλεψα, ανήλικα όταν ξεκινήσαμε, μου είπαν πως δεν θα έλεγαν κάτι τέτοιο στους γονείς τους –ή θα το έλεγαν μόνο στον έναν. Επέλεξα να δείξω σε μάκρος την σκηνή της έκτρωσης, έξω από το χειρουργείο, με ένα μονοπλάνο, γιατί είναι ένα γεγονός που στη ζωή μιας γυναίκας έχει βάρος. Δεν είναι καθόλου ευχάριστο. Αλλά είναι απαραίτητο αν υπάρχει ανεπιθύμητη κύηση. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, έξω από τη Μητρόπολη Αθηνών γίνεται μια διαμαρτυρία γυναικών με αφορμή ένα κήρυγμα κατά των αμβλώσεων. Η ταινία μιλά για τις «καταιγίδες» που μαίνονται  στο γυναικείο σώμα αυτόν τον καιρό».

*Δάφνη (Τώνια Μισιαλή)

«Πώς είναι να είσαι μόνος σου κλεισμένος σε ένα διαμέρισμα επί κορωνοϊού; Με απασχολούσε αυτή η έλλειψη ανθρώπινης επαφής –ιδιαίτερα υπό το πρίσμα μιας single mother. Kι εγώ άλλωστε, έχοντας μόλις χωρίσει, βρισκόμουν σε ένα σπίτι μόνη με την κόρη μου. Πώς μια τέτοια γυναίκα θα μπορούσε να βρει σύντροφο στο λοκντάουν; Η ηρωίδα αρχίζει να ψάχνει μέσα από μια εφαρμογή.  Τελικά όμως αυτό που είχε πραγματικά ανάγκη ήταν μια απλή, ειλικρινή αγκαλιά. Στην ταινία, το ενδιαφέρον, αστείο και τραγικό συγχρόνως, είναι πως ανταλλάσσει αρνητικά τεστ με τους περιστασιακούς ερωτικούς της συντρόφους. Κι εμείς τρέχαμε τότε να κάνουμε τεστ πριν το γύρισμα. Όσο για την ιδέα του σκύλου, τον οποίο διασώζει η ηρωίδα, βασίστηκε σε ένα ανάλογο περιστατικό που έζησα προσωπικά όταν βρήκα ένα χτυπημένο σκυλάκι».

*Τελευταία πνοή (Χάρης Ραφτογιάννης)

«Ένα θέμα που ανέκαθεν με ενδιέφερε είναι η σχέση των δύο φύλων. Στην ταινία το συνδέω με την πανδημία. Ήταν μια ζοφερή για μένα περίοδος τότε, είχαμε να αντιμετωπίσουμε έναν επικείμενο θάνατο στην οικογένεια, και το κλίμα ήταν ασφυκτικό. Στην ταινία, εκτός από την Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, πρωταγωνιστεί ο Αλέξης Καλοφωλιάς, ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος των τεχνών και της underground κουλτούρας στην Ελλάδα –ήταν σαν ακαριαίος έρωτας όταν πρωτοσυναντηθήκαμε, κολλήσαμε αμέσως. Η ταινία είναι μια ωδή στη δεκαετία του ’90 (Last Drive, Dead Moon), μία ωδή στη νεότητα που χάνεται. Ένα πέρασμα κάνει και ο Ίκαρος Μπαμπασάκης».

*Χυμός πορτοκάλι (Δημήτρης Ζάχος)

Στην παρουσίασα ήταν επίσης παρόντες ο ηθοποιός Θανάσης Κρομλίδης και ο φωτογράφος Μιχάλης Γκατζόγιας

«Ένας χυμός πορτοκάλι, σερβιρισμένος στο τραπέζι του σπιτιού, και δεν περιμένει κανέναν. Ή μόνο κάποιον ντελιβερά, στην πανδημία. Υπάρχει αυτή η ευπαθής ομάδα, που δεν βγαίνει από το σπίτι της, περιμένοντας κάποιον να τους προσεγγίσει, ανανεώνοντας αυτόν τον χυμό και τα κουλουράκια, και περιμένοντας… Το σενάριο της ταινίας το έγραψε ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος –ομολογώ πως εγώ απέχω από την διαδικασία του γραψίματος, αντίθετα απολαμβάνω τη συνεργασία με ανθρώπους που γράφουν. Είναι η τέταρτη ταινία που κάνω σε σενάριο συναδέλφου».

Ο Μιχάλης Γκατζόγιας εξήγησε τον τρόπο με τον οποίο απέδωσε ως φωτογράφος τον ρεαλισμό της ταινίας, χρησιμοποιώντας κάμερα στο χέρι, ενώ ο Θανάσης Κρομλίδης είπε πως ο ήρωας που ενσαρκώνει «βιώνει την ενηλικίωση, μια μεγάλη αλλαγή έτσι κι αλλιώς, μέσα από μία απαιτητική καθημερινότητα. Βλέπει γύρω του τη σύγχρονη Αθήνα, μια μεγαλούπολη την οποία πρέπει να μάθει, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να μάθει και τον εαυτό του».

*Κάκτος (Δημήτρης Ζούρας)

Παρών στην παρουσίαση ήταν και ο πρωταγωνιστής της ταινίας Σταύρος Τσουμάνης

«Όλα ξεκίνησαν στην καραντίνα Β, όταν η αδερφή μου μου έστειλε να ακούσω ένα τραγούδι μιας Αιθιοπιανής καλόγριας. Το τραγούδι άρχισε να μου γεννά και εικόνες. Εικόνες ενός νέου ανθρώπου που ψάχνει να βρει πού ανήκει, τη σύνδεσή του με τους ανθρώπους, την πόλη που ζει, τον εαυτό του. Τελικά χρησιμοποίησα την εξαιρετική μουσική του Άκη Καπράνου. Δεν έβαλα μάσκες στην ταινία –το ζούσα κάθε μέρα αυτό, δεν ήθελα να τις χρησιμοποιήσω και εκεί. Ο κάκτος είναι ένα φυτό που με γοητεύει, έχει διάφορες μορφές, με άνθη ή χωρίς, και αντέχει για μεγάλο διάστημα χωρίς νερό. Είχαμε φοβερούς συνεργάτες στην ταινία». Κι όπως προσέθεσε ο Σταύρος Τσουμάνης, «μπήκαν όλοι με τέτοια αγάπη στην ταινία που ήταν σαν συνδημιουργοί».

EΘΝΙΚΟ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟ

*Looking for joy (Άννα Οικονόμου)

«Η ταινία είναι ένα animation που έχει να κάνει με την ρουτίνα και τις επιπτώσεις της στη διάθεσή μας και την ψυχολογία μας καθώς και  το άγχος που μπορεί να προκαλέσει χωρίς να συμβαίνει τίποτα σοβαρό. Την ρουτίνα που ζει η πρωταγωνίστρια τη ζούσα κι εγώ, δεν μου ερχόταν κάποια έμπνευση και είπα θα κάνω ταινία αυτό που βιώνω τώρα. Κι αυτό που με φόβιζε όταν το ζούσα αυτό, είναι ότι νοιώθεις ότι δεν έχεις κάποια διέξοδο, πρέπει να βρεις εσύ την απάντηση».

*Σ’ αγαπώ πιο πολύ κι απ΄ το φυστικοβούτυρο (Αριάδνη Αγγελική Θυφρονίτου Λήτου)

Στην παρουσίαση ήταν επίσης οι σκηνογράφοι-ενδυματολόγοι Βάσω Βογιατζή και Αγγελική Πολίτη και ο συνθέτης Ερμής.

«Το σενάριο, του Δημήτρη Τσακαλέα και της Λήδας Βαρτζιώτη, ήρθε στα χέρια μου πέρυσι, μετά το Φεστιβάλ της Δράμας και με ιντρίγκαρε, αν και δεν ήμουν καθόλου εξοικειωμένη με τον κόσμο των skaters και των skate parks», ανέφερε η σκηνοθέτρια, ενώ οι δύο σκηνογράφοι τόνισαν πόση έρευνα χρειάστηκε για να σχεδιάσουν όλον αυτόν τον κόσμο -που επίσης δεν γνώριζαν. «Θέλαμε να βγάλει η ταινία αυτήν την ελευθερία, την ανεμελιά, να στήσουμε ένα φιλόξενο περιβάλλον που να αποπνέει αυτήν την χαρά και την αυθεντικότητα». Και για τον Ερμή ήταν όμως «μία πρόκληση όλο αυτό το σκεϊτάδικο περιβάλλον που με πήγε από το χιπ χοπ στην ντίσκο και από εκεί στο TikTok του σήμερα».

*Σαν βασιλιάς (Ευαγγελία Κουμαντσιώτη)

«Έκανα ένα ντοκιμαντέρ παρατήρησης το οποίο παρακολουθεί τους ανθρώπους του δρόμου στην Αθήνα. Είχα περάσει ένα διάστημα στην κοινωνική κουζίνα «Ο άλλος άνθρωπος», και συζητούσα πολύ με τον κόσμο εκεί, χωρίς να γνωρίζουν πως είμαι κινηματογραφίστρια. Ένοιωσα πως θα ήθελα να δείξω και στους άλλους αυτό που εγώ έβλεπα σε αυτούς τους ανθρώπους. Κι όταν τους το πρότεινα, δέχτηκαν με πολλή χαρά να συμμετάσχουν. Έπεσαν τα φώτα πάνω τους, όταν συνήθως κανείς δεν τους δίνει σημασία. Με εμπιστεύτηκαν και μου ανοίχτηκαν –και αυτό έδωσε μια αυθεντικότητα στην ταινία».

*Νύχτες Αυγούστου (Άλκηστη Μιχαλοπούλου)

«Έπρεπε να κάνω την πτυχιακή μου και θέλαμε να πούμε μια ιστορία διασκεδαστική –ότι δηλαδή μέσα σε αυτό το αρρενωπό κλασικό παρεάκι, υπάρχει μια πιο τρυφερή υποδόρια ιστορία. Δηλαδή τα καταπιεσμένα αισθήματα δύο έφηβων αγοριών έρχονται στην επιφάνεια. Το μόνο που με δυσκόλεψε ήταν ότι είχα να διαχειριστώ τέσσερα άτομα σε μία πλατεία που ως χώρος σου δίνει άπειρες δυνατότητες –δηλαδή με προβλημάτισε το πού θα στήσω την κάμερα, πώς θα τους σκηνοθετήσω».

*Το συμβόλαιο (Στέλιος Λέρης)

«Έγινε στο πλαίσιο του 8ου εξαμήνου των σπουδών μου, και μας πήρε 2 χρόνια –καθυστερήσαμε κι εμείς λόγω πανδημίας. Είναι μια αλληγορική ταινία. Ο ήρωας αμφιταλαντεύεται αν θα πρέπει να ακολουθήσει την θρησκεία της οικογένειάς του ή να αναγκαστεί να τους εγκαταλείψει –και κάπως έτσι θα ξεκινήσει το ταξίδι της ενηλικίωσής του. Η ταινία αυτή είναι ένα γράμμα αγάπης προς το ελληνικό weirdwave…”.

*Ποδήλατο (Στάθης Καλούδης)

“H ταινία ήταν η εργασία του δεύτερου έτους μου στη σχολή. Ήρωες είναι δύο αγόρια που συγκατοικούν σε ένα διαμέρισα στον Πειραιά, σε μια καθημερινότητα που φαίνεται να µην τους αρέσει. Σιγά σιγά απομακρύνονται ο ένας από τον άλλο, αρχίζουν να χάνουν την επικοινωνία  τους. Μια ταινία πυροδοτεί έναν καυγά μεταξύ τους, οδηγώντας τον έναν από τους δύο να φύγει από την Αθήνα χωρίς τελικό προορισμό. Τελικά καταφέρνει να μην χαθεί μέσα στη ρουτίνα».

*Do nothing (Mαρία Φουράκη)

«Eίναι ένα ντοκιμαντέρ παρατήρησης. Με ενδιέφερε πολύ η προσπάθεια αυτής της μεγάλης σε ηλικία γυναίκας να αποτινάξει το παρελθόν της στις επιχειρήσεις και να οδηγηθεί σε έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής και σε έναν πιο ειλικρινή εαυτό, βοηθώντας μία κοινότητα με ανθρώπους από κάθε μπαγκράουντ που ασχολούνται με την γη. Στην πραγματικότητα είναι μια ιστορία κοινωνικής αλληλεγγύης και συµπερίληψης, αντίδοτο στην απειλή της µοναξιάς. Τους έδωσα τον χρόνο να εξοικειωθούν με την κάμερα, ώστε να νοιώσουν ασφαλείς και να με εμπιστευτούν».

ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

*Πρέπει να ταΐσω την γάτα μου (Abram Cedra)

«Έκανα μια ταινία για τη στενή σχέση μεταξύ δύο νέων ανθρώπων. Ο ήρωας, μετανάστης από τη Λατινική Αμερική, ζει στις Βρυξέλλες, αποξενωμένος από τους ανθρώπους. Όταν γνώρισα τον ηθοποιό μου, με εντυπωσίασε η θλίψη που βγάζει προς τα έξω, κάτι που αντιλήφθηκα πως δεν είναι fake. Είναι θεατρικός ηθοποιός που ζει στις Βρυξέλλες. Ο καιρός δεν βοηθά στο Βέλγιο: 8 μήνες συννεφιάς που αποτυπώθηκαν και στην ταινία…».

*Mία μέρα παραπάνω στην Πράγα (Jacob Ramsay)

«Πριν μετακομίσει στην άλλη πλευρά του ωκεανού, ένας δεκατριάχρονος παίκτης του χόκεϊ περνάει µία μέρα παραπάνω στην πατρίδα του και συναντιέται µε τον αποξενωμένο πατέρα του. Δούλεψα με ερασιτέχνες ηθοποιούς που παίζουν μια «πειραγμένη» εκδοχή του εαυτού τους. Με εντυπωσίασε η ιστορία αυτού του παιδιού που χρειάζεται να διασχίσει την υφήλιο για να συναντήσει τους δικούς του. Γίναμε φίλοι με τον πατέρα του και με συνεπήρε η ιστορία τους, όπως και η κοπέλα που μας έλεγε πως η μαμά της πέθανε αλλά της έστελνε γράμματα για να επικοινωνούν και ύστερα τα έκαιγε…».

*Πριν την πανδημία και τον πόλεμο, υπήρχαν κοριοί και αγάπη! (Nuruzzaman Khan)

«Κάποια στιγμή άρχισα να κινηματογραφώ το κορίτσι μου. Αρχικά δεν είχα σκοπό να κάνω κάποια ταινία, απλά κατέγραφα τις αντιδράσεις της όταν ήρθε να με βρει, μετά από 30 ώρες ταξίδι, και το σώμα της γέμισε τσιμπήματα από κοριούς που είχε το κρεβάτι μου. Ήθελα να καταγράψω τη στιγμή. Όμως μετά χωρίσαμε, και έφτιαξα την ταινία. Ήθελα να δείξω τις διαφορές στον χρόνο, το τότε και το τώρα. Την αλλαγή στην κοινωνία, και στη δική μου ζωή, καθώς μεσολάβησαν πολλά από τότε».

ΑΝΙΜΑΤΙΟΝ

*Η αξιότιμη κυρία Λιαν Μουρλέν (Ελένη Ξούπα)

«H ταινία γυρίστηκε στο πλαίσιο του προγράμματος COVID του ΥΠΠΟΑ και του ΕΚΚ, ένα πρόγραμμα «ανάσα» για τους animators –κι έχουμε πολύ καλούς animators στην Ελλάδα. Ηρωίδα μου είναι μια φιλήσυχη, υπομονετική γυναίκα, που δεν κάνει κάτι το σπουδαίο, δεν είναι πομπώδης, δεν είναι η τυπική ηρωίδα, αλλά είναι μία πρόταση ηρωίδας, όπως και  η οπτική γλώσσα της ταινίας είναι μία πρόταση για μια νέα οπτική γλώσσα. Η ταινία αφηγείται μια ιστορία καθημερινής τρέλας. Είμαι εκπαιδευτικός και διδάσκω σε κολέγιο το κομμάτι του software. Μέσα σε άπειρες ώρες τηλεεκπαίδευσης, το να δουλεύω για την ταινία αυτή ήταν το οξυγόνο μου».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Εδώ, μπορείτε να επιλέξετε τις φωτογραφίες που θέλετε από όλα τα τμήματα του Φεστιβάλ:

https://drive.google.com/drive/u/1/folders/1RCLxyy3XKpqTZ0r1qNSBSO9R30qMw2my

Q&A Σκηνοθετών, Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2022

Q&A Σκηνοθετών, Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2022

Q&A Σκηνοθετών, Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2022

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 45ο Φεστιβάλ Δράμας δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους), για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του φεστιβάλ που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος.

Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για την δουλειά τους, οι διαγωνιζόμενοι (Εθνικό Διαγωνιστικό, Εθνικό Σπουδαστικό, Short and Green) την Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2022 – πρώτη- παρουσίαση:

EΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

*5 μμ παραλία (Valentin Stejskal)

«Όταν ήρθα στην Ελλάδα από την Αυστρία δεν ήξερα κανέναν, αλλά ήθελα  πολύ να κάνω την ταινία και η κοινότητα των κινηματογραφιστών με αγκάλιασε. Είχα συναντήσει έναν οδηγό φορτηγού, και μετά τη συνάντηση μας αυτή αναθεώρησα μέσα μου την έννοια της αρρενωπότητας. Ο άνθρωπος αυτός μου μίλησε για το παρελθόν του στο στρατό και τη σχέση του με κάποιον στις Ειδικές Δυνάμεις, και μου περιέγραψε ένα «τελετουργικό» πνιγμού που είχαν επινοήσει. Σκέφτηκα να βρω ένα φινάλε για την ιστορία τους αυτή και έτσι προέκυψε η ταινία. Δεν αποκαλύπτω πολλά για το παρελθόν τους, ήθελα να νοιώσει σταδιακά ο θεατής τη σχέση τους –εξάλλου οι ήρωες δεν «μιλούν» τόσο με τα λόγια όσο με τα σώματά τους. Ήταν απελευθερωτικό για μένα να κάνω γύρισμα μακριά από τη χώρα μου σε μια άλλη γλώσσα».

*Καναρίνι (Χρυσούλα Κοροβέση-Μάριος Γαμπιεράκης)

«Η ταινία, που είναι animation, μιλά για ένα καναρίνι και έναν ανθρακωρύχο. Είναι η πρώτη μας ταινία. Παλιότερα, και μέχρι να αρχίσουν να χρησιμοποιούνται μηχανήματα, οι ανθρακωρύχοι χρησιμοποιούσαν τα καναρίνια στις στοές ως ανιχνευτές για τοξικά αέρια. Στην ταινία, ο ήρωας αναπτύσσει έναν δεσμό συντροφικότητας με το καναρίνι του μέχρι που ένα βίαιο γεγονός θέτει σε αμφισβήτηση τη συνθήκη της ύπαρξής τους. Με έναν τρόπο και οι δύο είναι σε κλουβιά, αν και το καναρίνι γεννιέται εκεί, χωρίς να έχει επιλογή, ενώ φαινομενικά ο ανθρακωρύχος έχει. Είναι δύο πλάσματα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, που αναπτύσσουν μία σχέση η οποία θα τους αλλάξει. Γι’ αυτό και το μαυρόασπρο το κάρβουνου, στην πορεία γίνεται χρώμα».

*11.20 π.μ. (Δημήτρης Νάκος)

«H ταινία μιλά για μια οικιακή βοηθό, επί πανδημίας, η οποία φτάνει τη σωστή και τη λάθος στιγμή ταυτόχρονα, σε ένα από τα σπίτια που εργάζεται… Έγινε στο πλαίσιο του προγράμματος COVID-19 του ΥΠΠΟΑ και του ΕΚΚ. Είχα διαβάσει ένα άρθρο για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι οικιακές βοηθοί, καθώς πολλοί τις έκοβαν από το φόβο μην κολλήσουν τον ιό. Υπό πίεση αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο κάθε ανθρώπου, και αυτό φαίνεται στα πρόσωπα της ταινίας. Το ανθρώπινο πρόσωπο είναι σαν ένας χάρτης –θέλαμε να επικεντρωθούμε στην φόρτιση κάθε χαρακτήρα την κρίσιμη στιγμή. Το σπίτι που κάναμε γυρίσματα είναι ρόλος από μόνος του, το βρήκαμε μέσω αγγελίας, και δεν ήταν εύκολο, όλα γίνονταν την εποχή του περιορισμού κυκλοφορίας, όταν έπρεπε να κυκλοφορούμε με διαπιστευτήρια. Στο τέλος της ταινίας δεν υπάρχει λύτρωση για κανέναν. Οι χαρακτήρες είναι εγκλωβισμένοι».

*Pendulus (Δημήτρης Γκότσης)

Παρών, εκτός από τον σκηνοθέτη, ήταν και ο πρωταγωνιστής Δημήτρης Καπουράνης.

Δημήτρης Γκότσης: «Είναι η ιστορία ενός μετανάστη δεύτερης γενιάς που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στις δύο ταυτότητές του: την καταγωγή του από την Αλβανία, και τη χώρα στην οποία μεγάλωσε. Η ιστορία άρχισε να γράφεται το 2016, και ο ήρωας είναι βασισμένος σε έναν πολύ καλό μου φίλο. Η προβληματική αυτή με απασχολούσε εδώ και πολλά χρόνια –πολύ πριν την ταινία καθώς έβλεπα τα προβλήματα: από την γραφειοκρατία για την άδεια παραμονής του, μέχρι το να ψεύδεσαι για να κερδίσεις μια κοπέλα. Το σενάριο το δουλέψαμε με τον Κώστα Γεραμπίνη που έκανε εξαιρετική δουλειά. «Εγώ δεν είμαι Αλβανός, είμαι Έλληνας», είναι τα λόγια του ήρωα που πυροδοτούν τις εξελίξεις, σε ένα καφενείο, με αφορμή έναν αγώνα».

Δημήτρης Καπουράνης: «Διαβάζοντας το σενάριο βρήκα «θραύσματα» από τη δική μου ζωή εκεί μέσα. Στην πορεία, ένοιωσα ασφάλεια που μπορούσα να συζητήσω με τον αληθινό Άρμπι πώς πραγματικά ένοιωθε. Υπάρχει αδιαμφισβήτητα ένα προσωπικό στοιχείο στην ταινία, αλλά ο πυρήνας της ιστορίας νοιώθω πως είναι οικουμενικός. Η ταινία δείχνει τον ρατσισμό των Αλβανών, και πράγματι αυτό συμβαίνει, οι κόντρες που είχα στο Γυμνάσιο και το Λύκειο ήταν όλες με Αλβανούς. Φανταστείτε πώς είναι η καθημερινότητά σου όταν σε όλα τα ζητήματα πρέπει να ξεκαθαρίζεις σε ποιο στρατόπεδο είσαι».

*Toxic Magnus (Nάσος Γκατζούλης)

«Είμαι Δραμινής καταγωγής και παρακολουθώ χρόνια το φεστιβάλ. Επρόκειτο να ταξιδέψω στην Κοπεγχάγη και μιλώντας με τον παραγωγό μου εκεί για πιθανά πρότζεκτ, αναφέρθηκε σε ένα άρθρο για το μεγάλο ποσοστό αυτοκτονιών που οφείλονται σε αυτήν την τοξική αρρενωπότητα που επιβάλλεται στους άντρες –ένα θέμα που συζητιέται πολύ σήμερα από άντρες και γυναίκες, δημιουργώντας ένταση στις σχέσεις. Μου ανέφερε έναν παλιό του φίλο, τον Magnus, ο οποίος μου διηγήθηκε όλη του την ιστορία και τις λεπτομέρειες της ζωής του, και μαζί φτιάξαμε τη δομή της ιστορίας. Η ταινία έχει στοιχεία ντοκιμαντέρ και περφόρμανς, και νομίζω πως βγήκε κάτι αληθινό από την ερμηνεία του, που ήταν πολύ φυσική».

*Ηοmo Perfectus (Άλκη Πολίτη)

Παρών, εκτός από τη σκηνοθέτρια, ήταν και ο πρωταγωνιστής Αναστάσης Λαουλάκος.

Άλκη Πολίτη: «Η ιδέα προέκυψε σιγά-σιγά όταν ένα βράδυ ρώτησα μια φίλη ποιος είναι για εκείνην ο ιδανικός άντρας. Οι απαντήσεις της ήταν πολύ ενδιαφέρουσες κι άρχισα να ρωτάω όποιον έβρισκα μπροστά μου το ίδιο. Μετά από σκέψη κατέληξα στο ότι δεν υπάρχει το τέλειο, και αυτό δημιουργεί ένα κενό που θέλουμε να καλύψουμε –άρα την έχουμε πατήσει! Στην ταινία δημιουργείται ένα ανδροειδές –ο τέλειος άντρας. Μόνο που δεν μπορεί να κλάψει…».

Αναστάσης Λαουλάκος: «Θα θυμάμαι πάντα τη δύσκολη σκηνή στην παραλία, ήταν χειμώνας, ήμασταν βρεγμένοι και το συνεργείο μας αγκάλιαζε για να μας ζεστάνει. Θυμάμαι πως γυρίζοντας από το Σούνιο έκλαιγα…».

EΘΝΙΚΟ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟ

*Μία ευχή πέρα από τον θάνατο (Άννα-Μαρία Λεβέντη)

“Η ταινία είναι stop motion και δεν είναι καθόλου προσωπική. Βρήκα καταφύγιο σε μια μαριονέτα καθώς δεν μπορώ ακόμα να αντιμετωπίσω κάποια πράγματα μέσα μου. Μου βγήκε με μία δυσκολία, στο δεύτερο έτος των σπουδών μου, αλλά μόλις βγήκε το σενάριο, τα άλλα ήταν πιο εύκολα. Πολλά πράγματα βρέθηκαν τυχαία, όπως το κομμάτι ξύλο στο στούντιο που τελικά αποφάσισα πως θα είναι το πρόσωπο του ταχυδρόμου μου. Tην φωνή του, ερμήνευσε ένας Άγγλος συνεργάτης στο Middlesex”.

*Σάμμερ (Στέλιος Χριστοφόρου)

«Έγραψα την ταινία όταν ήμουν 17-18 χρονών, αλλά τελικά το σενάριο άλλαξε,  και τελικά έγινε η πτυχιακή μου. Και μαζί αλλάξαμε κι εμείς… Η ταινία γυρίστηκε στην Χιλιαδού, στην Εύβοια. Μας ένωσε, μας έκανε να σκεφτούμε. Η αφετηρία είναι μια ιστορία αποχωρισμού, αλλά κατέληξε να μιλά για το μπέρδεμα στην ενηλικίωση αυτών των παιδιών και το πόσο εύκολο είναι να χαθούν –είναι όμως αναγκασμένοι να βρουν απαντήσεις. Η ταινία μου θυμίζει την δική μου ενηλικίωση και ακόμα με κάνει να νοιώθω πράγματα».

*Ό,τι απομένει (Σεμέλη Σαφού)

«Πρόκειται για ένα αυτοαναφορικό ντοκιμαντέρ για τον αποχωρισμό -τον χωρισμό των γονιών μου. Μάλλον είναι το τραύμα μου που έκανα ταινία. Τους παρακολουθώ με την κάμερα στη δουλειά τους, ο μπαμπάς μου είναι γιατρός και η μαμά μου εικαστικός η οποία στην τέχνη της χρησιμοποιεί κάποια εργαλεία που της έδωσε ο μπαμπάς μου για να αφαιρεί το πέλος του βελούδου. Αρχικά ήθελα πράγματι να βρω έναν τρόπο να διαχειρίζομαι το τραύμα μου, αλλά στην πορεία διαπίστωσα πως όλο αυτό μπορεί να ακουμπήσει άλλα άτομα. Εξάλλου το προσωπικό είναι και πολιτικό…».

*Αστόρια (Γαβριήλ Αθανασίου)

«Η ταινία είναι η πτυχιακή μου και μιλά για τη φιλία, για τις τύψεις και για ανθρώπους που συναντιούνται μετά από χρόνια, ενώ τους συνδέει κάτι ισχυρό –και στην συγκεκριμένη περίπτωση πολύ κακό. Είναι ένα genre που δεν το έχω δει συχνά στη μικρού μήκους ταινία και ήθελα να πειραματιστώ με αυτό. Η ταινία μιλά για την εξιλέωση και την ανάγκη να πάρεις την ευθύνη των πράξεων σου. Όλοι έχουμε ζήσει καταστάσεις για τις οποίες δεν είμαστε περήφανοι, όλοι έχουμε νοιώσει υπεύθυνοι για κάτι…».

*Ο καμβάς (Κώστας Σπανουδάκης)

«Θέλαμε να απομυθοποιήσουμε αυτό το ρομαντικό πρόσωπο που υπάρχει στις σχέσεις (κάτι που κυριαρχεί και στον κλασικό αμερικάνικο κινηματογράφο). Παρακολουθούμε την εμμονή ενός άντρα με μια κοπέλα που δεν γνωρίζει, και η οποία θέλει απλώς να πάρει κάποια πράγματα που άφησε πίσω στο παλιό της διαμέρισμα. Αλλά όλο αυτό γίνεται πολύ προσωπικό στο κεφάλι του –η ταινία χωρίζεται σε δύο μέρη, και το δεύτερο αρχίζει να γίνεται πολύ σκοτεινό…».

*Φωτοευαισθησία (Μελίνα Λουκανίδου)

«Είναι η πτυχιακή μου ταινία και μας πήρε τρία χρόνια να τη γυρίσουμε λόγω πανδημίας. Όμως τα εμπόδια μας βγήκαν σε καλό. Ένα ζευγάρι πάει διακοπές σε μία παραλία, όμως η κοπέλα, που έχει αλλεργία στο φως, λιποθυμά. Το αγόρι καλείται να την βοηθήσει, κάνοντάς της σκιά, όμως γρήγορα παραιτείται –και κάπως έτσι αρχίζει η διάβρωση της σχέσης τους. Η ταινία, που θα χαρακτήριζα φωτολαγνική, είναι κυριολεκτικά βυθισμένη στην άμμο. Με ενδιέφερε το πώς μπορείς να οπτικοποιήσεις την αδυναμία επικοινωνίας μεταξύ δύο ανθρώπων, που δεν μπορούν να λύσουν ένα απλό πρόβλημα. Μου αρέσει να δείχνω το πώς σκέφτεται κάποιος, αλλά με έμμεσο τρόπο. Τα γυρίσματα έγιναν στην Καλογριά».

*Η Δράμα στην εποχή της πανδημίας (Γιώργος Κωνσταντίνου)

«Είναι ένα απλό πεντάλεπτο ντοκιμαντέρ για την καραντίνα. Το γύρισα μόνος μου, χωρίς μπάτζετ και χωρίς εξοπλισμό. Ήταν το πιο άμεσο που μπορούσα να κάνω υπό τις συνθήκες αυτές, ήταν αυτό που έβλεπα έξω από το παράθυρο. Ζω στη Δράμα και έβλεπα γύρω μου μια νέκρα. Νομίζω πως όλος ο κόσμος μπορεί να ταυτιστεί με αυτό –και ήταν συνειδητή η επιλογή μου να μην βάλω μουσική και να ακούγονται μόνο φυσικοί ήχοι. Μου άρεσε πάντως αυτή η αίσθηση της ηρεμίας στο γύρισμα, μου δημιουργούσε μια γλυκιά μελαγχολία».

*Τρίχες (Ιωάννα Διγενάκη)

«Είναι ένα πολύ απλό animation τεχνικά, το έφτιαξα όλο μόνη μου και είναι η προπτυχιακή μου. Ξεκίνησε ως ένα παιχνίδι στον υπολογιστή (μπορεί να το παίξει όποιος θέλει). Οι τρίχες με ενδιαφέρουν πάρα πολύ και μου φαίνεται ειρωνικό να λέμε «τρίχες» για κάτι μη σημαντικό ενώ μιλάμε συνέχεια γι΄ αυτό. Δεν το σχεδίαζα ως animation αλλά λόγω πανδημίας βρέθηκα μόνη μου και οδηγήθηκα σε αυτήν την επιλογή».

*Η αρχή (Γιώργος Νικολόπουλος)

«Είναι η πρώτη μου ταινία, κι έγινε στο πλαίσιο του σεμιναρίου filmschool.gr με το Χρήστο Πυθαρά. Είναι μια πολιτική ταινία, βασισμένη σε μία προσωπική στιγμή που αποφάσισα να βγάλω προς τα έξω. Το θέμα με αφορά πολύ. Η δολοφονία του Γρηγρόπουλου καθόρισε την γενιά μου. Τέσσερις άνθρωποι σε έναν εσωτερικό χώρο. Δεν ήθελα το έξω να μπει μέσα καθόλου. Δίνει την αίσθηση μιας κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας που ακόμα υπάρχει, ενός κλουβιού, μίας φούσκας -μέχρι που αυτή σπάει…».

*Salted Lake (Alexandros Sholz)

«Με αυτό το ντοκιμαντέρ ήθελα να εξερευνήσω τη σχέση μεταξύ γυμνισμού και σεξουαλικής επιθυμίας που έχουν μπλεχτεί μεταξύ τους. Άλλοι ενδιαφέρονται μόνο για το ένα, άλλοι μόνο για το άλλο, κι άλλοι τα συνδυάζουν. Έκανα γυρίσματα σε μια παραλία και είναι η πρώτη ταινία που έκανα στη σχολή –με πολλή αγάπη. Μου μιλούν πολλοί θαμώνες της παραλίας αυτής, αλλά και άλλοι που έβρισκα επι τόπου και συμφωνούσαν να μου μιλήσουν αφού τους εξηγούσα πώς ακριβώς το φαντάζομαι. Γιατί ο συνδυασμός γυμνού και κάμερας δεν είναι και ο, τι ευκολότερο…».

*Σταυροδρόμι (Γιάννης Κονίνι)

«Στο μυαλό μου είχα ένα κοινωνικό ρομάντζο, με δύο νέους που χάνονται στα αστικά κέντρα. Ήθελα να διηγηθώ μία ιστορία βασισμένη στις ματιές, με όχημα την υποκριτική. Να δείξω αυτό το αρχικά αμήχανο στο πρώτο ραντεβού. Τα γυρίσματα κανονικά θα ολοκληρώνονταν σε 3 μέρες αλλά οι πρωταγωνιστές κόλλησαν κορωνοϊό, κι όλα πήγαν πίσω. Όμως πραγματικά χάρηκα τη χημεία που είχαν αυτά τα δύο παιδιά».

*Τσουλάκια (Δέσποινα Μαυρίδου)

Στην παρουσίαση μίλησε η σεναριογράφος της ταινίας Καλλιόπη Αραμπατζή

«Έγραψα το σενάριο για την πτυχιακή ταινία της Δέσποινας και είμαι περήφανη για τον τίτλο της! Γιατί κάπως έτσι η μικρή αδερφή, η μία από τις ηρωϊδες, θα ονόμαζε την ταινία της. Είναι μία ιστορία ενηλικίωσης. Η μία αδερφή θέλει απεγνωσμένα να ενηλικιωθεί, η άλλη θα προτιμούσε να μην ενηλικιωθεί ποτέ. Ήθελα να δείξω το βάρος του να επωμίζεσαι ένα μητρικό ρόλο χωρίς να έχεις επιλογή. Εμπνεύστηκα την ιστορία από την ξαδέρφη μου, που είναι σαν αδερφή μου. Το βασικό για μένα, όταν κάνεις μια ταινία, είναι να δημιουργείς ένα συναίσθημα σε αυτόν που τη βλέπει».

SHORT AND GREEN

*Ταραγμένα νερά (Elena Nasanen)

“Mε ενδιέφεραν πάντα οι άνθρωποι που έμοιαζαν πολύ, το θέμα της ομοιότητας με απασχολούσε ανέκαθεν. Έτσι κι αλλιώς όλοι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν παρόμοιες δυσκολίες στην ζωή. Στην ταινία δείχνω τα δύο άκρα: την έλλειψη νερού στην έρημο, σε αντιπαραβολή με τη ζωή στην πόλη, το νερό. Με απασχολεί πολύ η κλιματική αλλαγή, οι αλλαγές στη φύση. Στα σενάρια μου, που είναι πολύ λεπτομερή, γράφω μέχρι και τους ήχους που ακούγονται, λχ το φύσημα του ανέμου. Στην ταινία το νερό είναι σαν ένας αυτόνομος χαρακτήρας, είναι η δύναμη της φύσης».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Εδώ, μπορείτε να επιλέξετε τις φωτογραφίες που θέλετε από όλα τα τμήματα του Φεστιβάλ:
https://drive.google.com/drive/u/1/folders/1RCLxyy3XKpqTZ0r1qNSBSO9R30qMw2my

Q&A Σκηνοθετών – Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου

Q&A Σκηνοθετών – Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο Φεστιβάλ Δράμας δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του φεστιβάλ που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος.

Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για την δουλειά τους, σήμερα Σάββατο, τελευταία μέρα του Φεστιβάλ:

*Horsepower (Σπύρος Σκάνδαλος)
«Η ταινία μιλά για σκοτεινά και ανομολόγητα πράγματα που συχνά δεν αντιλαμβανόμαστε ούτε στον εαυτό μας. Όμως θέλαμε να αποφύγουμε τους ευθείς συμβολισμούς. Το άλογο που βλέπουμε μέσα στο διαμέρισμα της Ιωάννας Κολλιοπούλου, εκφράζει τον όγκο, την δύναμη αλλά και το παράλογο – η ύπαρξή του στο σπίτι της την κάνει να νοιώσει ότι έχει πράγματα μέσα της που πρέπει να επιλύσει. Ήταν πολύ δύσκολο, σχεδόν τρομακτικό να κάνεις πρόβες με ένα άλογο 700 κιλών. Οι επιρροές μας ήταν ο Καμύ, ο Μπέκετ οι πίνακες της πρώιμης αναγέννησης. Στόχος μας ήταν να εμπλέξουμε τον θεατή συναισθηματικά και σωματικά. Είναι πολύ χαρακτηριστική της γενιάς μου σε κάποιες παρέες, η κυνικότητα, η βία που τελικά δεν γίνεται βία, το σεξ που τελικά δεν γίνεται σεξ. Σαν να απαγορεύεται να δείξεις οποιαδήποτε συναισθηματική ένταση. Σαν να διψάς για δύναμη προσπαθώντας να μειώσεις τους άλλους».

*Motorway 65 (Εύη Καλογηροπούλου)
«Η ταινία προβλήθηκε στις Κάννες, σε εποχή πανδημίας, με λοκντάουν στο Παρίσι, σε ένα πρόγραμμα με μικρού μήκους ταινίες. Καθώς οι ξένοι έχουν ταυτίσει την Ελλάδα περισσότερο με τις εικόνες των νησιών κλπ, τους ξενίζει κάπως η εικόνα του βιομηχανικού περιβάλλοντος που δείχνω. Η γέφυρα της ταινίας περισσότερο χωρίζει, σε ένα επίπεδο ιδεολογικό κυρίως, παρά ενώνει. Είχα μείνει μερικούς μήνες στην Ελευσίνα και κοιτάζοντας γύρω μου, με το που πρωτοπήγα εκεί, αναρωτήθηκα «Πού είμαι;». Ήταν λίγο «Μad max» αίσθηση. Εμφανίζονται πολλοί ερασιτέχνες, κάτοικοι της περιοχής, όπως δάσκαλοί μου στο kickboxing –γενικά μου αρέσει να συνδυάζω ερασιτέχνες και επαγγελματίες.

*Brutalia, day of labour (Μανώλης Μαύρης)
«Είναι μια απλή σε πρώτο επίπεδο αλλά αρκετά σύνθετη στην υλοποίησή της ιδέα, και ήθελα να δίνει την εντύπωση του ψευδοντοκιμαντέρ για να έχει ο θεατής την αίσθηση πως είναι αληθινό. Η ιδέα (τι θα γινόταν αν αντικαθιστούσαμε τις μέλισσες με ανθρώπους;) ξεκίνησε από την στρατιωτική μου θητεία, εξ ου και οι κηφήνες, που προκύπτουν αυτούσιοι από την εμπειρία μου αυτή –κάπως έτσι είναι στο στρατό όταν δεν υπάρχει πόλεμος. Το γύρισμα έγινε στον Αυλώνα και στο στάδιο Καραϊσκάκη.. Έκανα έρευνα κυρίως με μελισσουργούς, και συνειδητοποίησα πως στο μελίσσι οι γυναίκες είναι ασύμμετρα πιο δυνατές από τους άντρες. Ήταν οικείο για μένα να δουλεύω με γυναίκες, ίσως γιατί μεγάλωσα με πολλές γυναίκες. Η σκηνή του σεξ των κηφήνων με τη Βασίλισσα γυρίστηκε στη λίμνη, Δεκέμβριο μήνα –είναι μια ακραία βίαιη, αποκρουστική σκηνή, σαν βιασμός, καθώς στη φύση είναι οι πιο δυνατοί κηφήνες αυτοί που τα καταφέρνουν –και κανείς δεν επιχειρεί να σώσει την Βασίλισσα, διότι είναι κάτι που πρέπει να κάνει για τη διαιώνιση του είδους: και τελικά το κάνει. Και τους σκοτώνει όλους. Οι άντρες στην ταινία είναι παντελώς άχρηστοι, οι εργάτριες δουλεύουν μέχρι να πεθάνουν και η Βασίλισσα, εγκλωβισμένη στον ρόλο της γεννά ακατάπαυστα μωρά.  Άρα είναι μισανθρωπικό όλο το περιβάλλον της ταινίας. Στο μυαλό μου δεν είχα το MeToo, αλλά το λιντσάρισμα του Ζακ: η εικόνα αυτής μιας ομάδας ανρθώπων να λιντσάρουν κάποιον αβοήθητο με ενέπνευσε για την σκηνή του λιθοβολισμού στην ταινία.

*Αμυγδαλή (Μαρία Χατζάκου)
Η Μαρία Χατζάκου είναι παραγωγός μερικών από τις γνωστότερες ελληνικές ταινίες.  Όπως εξήγησε, «μου ήρθε κάποια στιγμή αυτή η ιδέα για τον τσακωμό δύο αδερφών που η μια δεν αφήνει την άλλη να πάει σε ένα πάρτυ, και μου άρεσε πολύ. Αρχικά σκέφτηκα κάποιον άλλο σκηνοθέτη , αλλά τελικά το τόλμησα να τη γυρίσω εγώ την ταινία. Επίσης είχα ανέκαθεν μια αγάπη για το horror, το θρίλερ, και έβαλα και αυτό το στοιχείο μέσα –ανέκαθεν αναρωτιόμουν γιατί στην Ελλάδα δεν γυρίζονται ταινίες genre (είδους). Δεν έχω αδερφή, δεν ξέρω πώς προέκυψε αυτή η αγάπη των δύο ηρωϊδων. Η μία μικρότερη, η άλλη μεγαλύτερη, πιο κατασταλαγμένη, ερωτευμένη με μια άλλη κοπέλα. Η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου ήταν acting coach στην ταινία –μια ειδικότητα που λείπει πολύ στην χώρα  μας. Τα γυρίσματα έγιναν σε ένα σπίτι στη Νέα Μάκρη». Παρούσα στην παρουσίαση ήταν και η μουσικός Μαριλένα Ορφανού, με την οποία έχουν μαζί με την σκηνοθέτρια ένα συγκρότημα. «Το στοιχείο του horror με οδήγησε σε έναν ηλεκτρονικό ήχο», είπε.

*Last visit (Σπύρος Αλιδάκης)
«Έκανα μια ταινία-αποχαιρετισμό στον Λευτέρη Βογιατζή. Τον γνώρισα σε ένα γύρισμα του Νίκου Παναγιωτόπουλου και τελικά έγινα βοηθός του. Για 10 χρόνια το θέατρό του έγινε το σπίτι μου. Όσοι έμπαιναν μέσα ένοιωθαν την παρουσία του. Σήμερα θεωρώ πως οι θεατρολόγοι δεν τον γνωρίζουν όπως θα έπρεπε –ο Κουν για παράδειγμα άφησε μαθητές. Ο Λευτέρης δεν είχε μέθοδο, είχε ωστόσο μόνιμους συνεργάτες, που καθένας τους έλεγε διαφορετικά πράγματα γι’ αυτόν. Το voice over είναι μια συρραφή από παραστάσεις του. Ο Λευτέρης λάτρευε τον κινηματογράφο και ήθελε πολύ να κάνει και ταινίες. Αυτό το στοιχείο υπάρχει στην ταινία, όπως και η σχέση μου μαζί του». Παρούσα στην παρουσίαση ήταν και η ηθοποιός Σμαράγδα Αδαμοπούλου.

*Aντε ντε (Αριάδνη-Αγγελική, Θυφρονίτου-Λήτου) -Ελλάδα
Η σπουδαστική ταινία (Σχολή Κινηματογράφου, ΑΠΘ), που συμμετείχε στο Διεθνές Σπουδαστικό Τμήμα, «παρακολουθεί τρείς νέους ανθρώπους ένα Σάββατο βράδυ: έναν 17χρονο φοιτητή που πάει να σπουδάσει σε μια πόλη μακριά από τους γονείς του, και περιμένει ότι όλα θα είναι τέλεια αλλά δεν είναι, μια 25χρονη «κολλημένη με τους γονείς της», μια 30χρονη «χωρίς αποκλειστικότητες». Άνθρωποι σε μία μεταβατική φάση. Ξέρω ότι είναι δύσκολο, από φίλους μου -γιατί εγώ δεν έχω φτάσει ακόμα ούτε τα 25,  κι ας ακούω τους μεγαλύτερους συνέχεια να μου λένε «τα 20 είναι η καλύτερη ηλικία».

*Η πριγκίπισσα της Ιερουσαλήμ (Nicolas Paban, Guillaume Levil) –Γαλλία
Παρών στην παρουσίαση ήταν ο Γκιγιόμ Λεβίλ ο οποίος είπε ότι «ενώ μικρός ήθελα να τα κάνω όλα μόνος μου, στην πορεία συνειδητοποίησα πως το να έχεις συν-σκηνοθέτη είναι ευλογία! Έχεις λιγότερο στρες. Μεγάλωσα στην Νότια Αφρική, σε μια φάρμα ενός νησιού, και κολλητή μου ήταν μια κατσίkα. Η κινηματογραφική μου γραφή είναι περισσότερο «naïve». Όταν καταπιάνομαι με τη βία προτιμώ να ασχολούμαι με τον απελπισμένο παρά με τον κακό.

Για το Γραφείο Τύπου
Ευάννα Βενάρδου

Q&A Σκηνοθετών – Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου

Q&A Σκηνοθετών

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο Φεστιβάλ Δράμας δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του φεστιβάλ που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος.

Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για την δουλειά τους, σήμερα Παρασκευή:

*Βαθύκοφτο (Ιωάννα Κρυωνά)
Παρούσες στο q&a ήταν η παραγωγός Ιωάννα Πετειναράκη, η ηθοποιός Κατερίνα Ζησούδη και η μουσικός Μαριλένα Ορφανού.
«Η ταινία γυρίστηκε εκτός έδρας, γεγονός που δυσκόλεψε την οργάνωση της παραγωγής, ιδιαίτερα λόγω covid, καθώς άλλαζαν συνεχώς τα μέτρα» εξήγησε η κ.Πετειναράκη, ενώ η Κ.Ζησούδη είπε πως η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισε ως ηθοποιός «ήταν οι διάλογοι, λόγω του ιδιαίτερου χαρακτήρα τους. Μέσα από την διαδικασία αυτή γίναμε τελικά φίλες με τη συμπρωταγωνίστριά μου, την Ηρώ Μπέζου. Η ταινία έχει μια κλιμακούμενη ένταση, υπάρχει μια διαφωνία μεταξύ των δύο κοριτσιών για το τί σημαίνει «βαθύκοφτο» η οποία καταλήγει σε έναν καβγά με την Ηρώ –και βλέποντας χθες την ταινία σκέφτηκα πως εγώ προσωπικά τέτοιους τσακωμούς ρίχνω μόνο με την αδερφή μου. Στο τέλος της ταινίας υπάρχει και μια δεύτερη έκρηξη για να έρθουν τελικά στη θέση τους τα πράγματα…».

*Sea you (Γιάννης Βασιλώττος)
«Κάναμε την ταινία μαζί με τον Γιώργο Ημέρη, και ήταν η πρώτη μας σκηνοθετική απόπειρα. Ξεκινήσαμε μαζί από τη σχολή, κάναμε μια μουσικοθεατρική παράσταση, παντού μαζί. Αλλά δεν γνωρίζαμε πώς γράφεται ένα σενάριο, πώς στήνεται μια παραγωγή. Στην πορεία γράψαμε τελικά και το τραγούδι της ταινίας». Ο Γιώργος Ημέρης πρόσθεσε πως «η θάλασσα είναι ένας χαρακτήρας της ταινίας αυτής. Και η κοπέλα της ταινίας δρα όπως δρα, λόγω χαρακτήρα –κι ακριβώς όπως συμβαίνει με τη θάλασσα, δεν φταίει αυτή που είναι φουρτουνιασμένη… Το Sea you βασίζεται σε ένα πραγματικό βίωμα».

*A summer place (Αλεξάνδρα Ματθαίου)
«Έκανα μια ταινία για την μετεξέλιξη της πόλης στην οποία μεγάλωσα, της Λεμεσού. Δείχνω τη μεταμόρφωσή της –υπάρχει μια τάση να γίνει κάτι σαν ένα νέο Κατάρ ή Ντουμπάϊ. Η πρωταγωνίστρια είναι μια κοπέλα, μια food stylist, που ασφυκτιά στο υπερφίαλο αυτό πλαίσιο, και η ζωή της τελικά νοηματοδοτείται μέσα από τη σχέση της με μια πολύ διαφορετική κοπέλα που μπαίνει ξαφνικά στη ζωή της. Θέλησα να αποτυπώσω την τεράστια οικοδομική έξαρση στη Λεμεσό, αυτήν την ανατυσσόμενη αγορά ακινήτων που απευθύνεται κυρίως σε ολιγάρχες οι οποίοι επενδύουν για να αποκτήσουν κυπριακό διαβατήριο –γιατί βέβαια οι απλοί άνθρωποι δεν μπορούν να αγοράσουν αυτά τα ακίνητα…».

*Δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα (Βαγγελιώ Σουμέλη)
Η Μαριαλένα μιλάει με την αδερφή της στο τηλέφωνο, καθώς ετοιμάζονται να πάνε στην κηδεία της μητέρας τους. Την Μαριαλένα ενσαρκώνει η Ρομάννα Λόμπατς η οποία παρευρέθηκε στο q&a. “H Mαρίνα (Αργυρίδου) ήταν πράγματι στην Κύπρο, και το γυρίσαμε ως live call όλο αυτό», εξηγεί. «Θέλει ένα “συμπαίκτη” όλο αυτό το οικοδόμημα. Είναι η τέταρτη ταινία της Βαγγελιώς και γυρίστηκε σε μια μέρα. Υπάρχει μια κλιμακούμενη ένταση στην ταινία, η οποία βασίστηκε σε ένα προσωπικό βίωμα της σκηνοθέτριας».

*Soul food (Νίκος Τσεμπερόπουλος)
«Με ενέπνευσε ένα μικρό διήγημα της Πέλας Σουλτάτου, που διάβασα στο Λονδίνο. Μια σχέση αναπτύσσεται μεταξύ ενός εφήβου και μιας πολύ μεγαλύτερης γυναίκας, σχεδόν άστεγης, κι αυτή η σχέση, μαζί με το στοιχείο του μπούλινγκ απέναντι της από τα νεαρά παιδιά της περιοχής, με κέντρισε. Κάναμε street casting σε γειτονιές και πλατείες, και η διαδικασία να βρούμε τον έφηβο ήρωα (σ.σ τον ενσάρκωσε τελικά ο Απόλλωνας Σαρρής, ο οποίος ήταν παρών στη συζήτηση) ήταν δύσκολη. Είχα ήδη βρει την Έλενα Τοπαλίδου και βλέπαμε παιδιά παρέα. Ταίριαξαν αμέσως με τον Απόλλωνα». Η μουσική παίζει καθοριστικό ρόλο στην ταινία –κι αυτό βοήθησε τον Απόλλωνα Σαρρή, ο οποίος ακούει πολύ Smith, να μπει στο κλίμα, αλλά και να δημιουργηθεί αυτή η οικειότητα ανάμεσά στους δύο πρωταγωνιστές. «Δεν ήθελα να είναι ερωτική η σχέση τους –αυτό θα περιόριζε τα πράγματα» εξήγησε ο Ν.Τσεμπερόπουλος, «γιατί η σχέση αυτή, στην πραγματικότητα καλύπτει το παιδί σε ο, τι του λείπει (μητέρα, φιλία)».

*Όλα τα πλάσματα της νύκτας (Μέμη Κούπα)
“Ο Ροζ Κούνελος είναι ο Ζάκ, αλλά είναι και η κυρία που ταΐζει κάθε μέρα τα αδέσποτα της γειτονιάς ενώ η γειτονιά την κατατρέχει. Είναι οι άνθρωποι που έχουν ενσυναίσθηση και την κάνουν πράξη. Είναι όλοι οι άνθρωποι που όντας διαφορετικοί, πέφτουν θύματα μιας δήθεν κανονικότητας. Είναι το Έτερον, ο Άλλος που μας φοβίζει και νιώθουμε ότι μας απειλεί με τη διαφορετικότητα του. Είναι επίσης, ένα σύμβολο τρυφερότητας και αθωότητας, αλλά κι ένα σύμβολο camp που εκφράζει την ελαφρότητα και το γελοίο- στοιχεία που διακρίνω μέσα σε οτιδήποτε τραγικό ή ‘’βαρύ’’. Η ταινία χρησιμοποιεί πολλά τέτοια στοιχεία, κλείνοντας το μάτι στο camp”. Η ταινία καταλήγει προς το φινάλε σ’ ένα πάρτι που λειτουργεί σαν κάθαρση. Στη σκηνή αυτή, βλέπουμε επίσης ότι ο Ροζ Κούνελος αφήνει πίσω του μια κληρονομιά” που μεταδίδεται σε όσους ανθρώπους νιώθουν σαν κι αυτόν. Η πρωτότυπη μουσική σύνθεση της Kid Moxie παραπέμπει σε 80s nostalgia. Επιλέξαμε να ντύσουμε την απόκοσμη ατμόσφαιρα της άδειας πόλης τη νύχτα με αυτό τον ήχο.”

*Αποστολή: Χεβρώνα (Rona Segal), Ισραήλ
«Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ που βασίζεται σε συνεντεύξεις ανθρώπων που υπηρέτησαν στον ισραηλινό στρατό, κυρίως στην κατεχόμενη από τους Ισραηλινούς, παλαιστινιακή Χεβρώνα, αλλά και σε πλάνα καθημερινότητας και βίας, τραβηγμένα από Παλαιστίνιους –καθώς σε πολλούς απαγορεύεται να βγουν από το σπίτι τους για μεγάλα διαστήματα, με αποτέλεσμα να φιλμάρουν από το μπαλκόνι τους ώρες ολόκληρες. Είμαι ακτιβίστρια και μέλος ενός δικτύου με πρόσβαση στο υλικό αυτό. Οι πρώην στρατιώτες που μου μιλούν στην ταινία, ζουν στο Ισραήλ, όπως και εγώ, αλλά τόλμησαν να καταθέσουν την εμπειρία τους, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι θα μπουν σε μια άτυπη μαύρη λίστα στη χώρα. Εμένα με έχουν «σταμπάρει» εδώ και πολύ καιρό. Το Ισραήλ επικαλείται το επιχείρημα της άμυνας της χώρας, όμως ως προς τα κατεχόμενα τίποτε δεν έχει αλλάξει. Κάποιοι ενοχλήθηκαν με την ταινία μου χωρίς καν να την δουν. Άλλοι την είδαν με προσοχή και προβληματίστηκαν».

*Τόλης live ή (Τορόντο) (Αλέξανδρος Ρέλλος), Ελλάδα
«Μια μέρα περπατούσα στην Θεσσαλονίκη κι έπεσα πάνω σε ένα κουρείο ονόματι «Τορόντο». “Ποιο να ήταν το όνειρό αυτού του ανθρώπου;”, αναρωτήθηκα. Ο Τόλης πάλι, ήταν γείτονάς μου, τον ήξερα μια ζωή, αλλά δεν ήξερα ότι τραγουδούσε, ότι είχε βγάλει δύο δίσκους. Όταν το έμαθα αποφάσισα να συνδυάσω αυτά τα δύο πράγματα σε μια ταινία. Η ιστορία του Τόλη βέβαια είναι διαφορετική, αλλά δουλεύει κι αυτός στην λαϊκή. Πήγαινα και τον συναντούσα εκεί, μιλούσαμε πολύ, και μια μέρα του πηγαίνω το σενάριο. Για μένα ήταν εξαρχής ξεκάθαρο πως ή αυτός θα έπαιζε τον ρόλο ή κανένας. Είναι μια πολύ προσωπική ταινία, για τα χαμένα όνειρα και πώς επιτέλους μπορούμε να τα αφήσουμε πίσω μας και να πάμε παρακάτω».

Για το Γραφείο Τύπου
Ευάννα Βενάρδου

Q&A Σκηνοθετών, Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου

Q&A ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ, ΠΕΜΠΤΗ 16 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο Φεστιβάλ Δράμας δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του φεστιβάλ που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος.

Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για την δουλειά τους, σήμερα Πέμπτη:

*Από το μπαλκόνι (Άρης Καπλανίδης)
“Δουλέψαμε μαζί με τον Ηλία Ρουμελιώτη, σαν ένα σώμα με δύο κεφάλια: γράψιμο, animation, σκηνοθεσία. Η αφορμή για την ταινία ήταν οι φωνές των χαρακτήρων, ο τρόπος ομιλίας τους. Ο στόχος ήταν να καταγράψουμε άξεστους χαρακτήρες σε ένα έντεχνο μέσο. Να κάνουμε το «ελληναριό» τέχνη! Θέλαμε η ταινία να είναι γρήγορη (έχει 200 πλάνα σε 12 λεπτά). Δημιουργήσαμε ένα animatic, ως proof of concept γιατί αρχικά θέλαμε να γίνει η ταινία με ηθοποιούς. Όταν το παρουσιάσαμε στο Pitching Lab της Δράμας ήταν που μας είπαν: «Μα αυτό είναι animation!». Είμαστε κι εμείς από Νέα Φιλαδέλφεια – αλλά η γειτονιά της ταινίας είναι ένα ανακάτεμα από όλα τα μεσαία προς εργατικά προάστια της Αθήνας. Ηρωϊδα είναι μια γυναίκα που βλέπει όλη τη γειτονιά -και την προστατεύει- αλλά δεν «βλέπει» και δεν μπορεί τελικά να προστατέψει το γιο της… Οι υπόλοιποι χαρακτήρες μιλούν με τον χειρότερο τρόπο για αυτήν την «κουτσομπόλα που τους παρακολουθεί από το μπαλκόνι», στην πραγματικότητα όμως μαθαίνουμε πιο πολλά γι’ αυτούς παρά για εκείνη. Η ταινία μας συμμετέχει στο Cinematherapy και ανυπομονούμε πώς και πώς να μιλήσουμε με την Denise Νικολάκου και να μας πει με ποιον τρόπο θα μπορούσε μια ταινία σαν τη δική μας να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο από έναν ψυχολόγο ώστε να βοηθήσει κάποιον σε ένα πρόβλημά του”.

*Every Sunday (Καίτη Παπαδήμα)
«Παρακολουθούμε μια ομάδα Φιλιππινέζων καθαριστριών στην Κύπρο να συμμετέχουν σε καλλιστεία. Με ενδιέφερε στην ταινία να δείξω την στήριξη και ενδυνάμωση που βρίσκουν η μία στην άλλη. Στην πορεία προέκυψε και η υπόθεση του κατά συρροή δολοφόνου (το πρώτο πτώμα ανακαλύφθηκε το 2019) και αντιμετώπισα το δίλημμα του κατά πόσον θα πρέπει να το συμπεριλάβω στο ντοκιμαντέρ. Ένοιωσα ότι εάν δεν το έκανα θα ήταν παράλειψη. Η κοινότητα των Φιλιππινέζων με αντιμετώπισαν πολύ θερμά. Ήθελαν να πουν την ιστορία τους. Χρησιμοποίησαν ένα σεξιστικό θεσμό, τα καλλιστεία, για να κάνουν ουσιαστικά τη δική τους επανάσταση: να χρησιμοποιήσουν το σώμα τους με τον τρόπο που οι ίδιες θέλουν, να βαφτούν και να ντυθούν όπως θέλουν, καθώς είναι περιορισμένες στην καθημερινότητά τους και αποφεύγουν να κάνουν πράγματα που ένας εργοδότης μπορεί να μην θεωρήσει σωστά».

*Literal legend (Δημήτρης Τσακαλέας, Λήδα Βαρτζιώτη)
«Δεν είναι αληθινή ιστορία, απλώς έχει συμβεί πολλές φορές στην πραγματικότητα. Στην ταινία παίζει μια γνωστή μας, ανερχόμενη YouTuber, ξέραμε χρόνια το υλικό της, το οποίο της ζητήσαμε, και τελικά δέχθηκε να μας δώσει. Αυτή είναι η τρίτη ταινία που κάνουμε μαζί -ανέκαθεν μας ενδιέφερε να κάνουμε ταινίες για θέματα που απασχολούν τα νέα παιδιά. Την εποχή της καραντίνας βρεθήκαμε όλοι ακόμα πιο μέσα στα κινητά μας, απ’ ότι συνήθως. Αλλά βλέπαμε (ήταν και η εποχή του Black Lives Matter) πως η χρήση των σόσιαλ μιντια είχε αρχίσει να γίνεται συχνά ακραία πολιτική από συνομηλίκους μας –διαπιστώσαμε πως τα νέα παιδιά είναι τελικά πολιτικοποιημένα. Η ηρωϊδα μας βιώνει μια τραυματική εμπειρία, κάποιος παραβιάζει την ιδιωτικότητά της, αλλά τελικά αντιδρά, βγαίνει από το δωμάτιο της και φωνάζει δημόσια το όνομα αυτού του ανθρώπου –ξαναβάζει δηλαδή τους κανόνες».

*Girlhood (Βάνια Βαρβάρα Τέρνερ, Μαρία Σιδηροπούλου)
«Το ντοκιμαντέρ εξετάζει την δύσκολη περίοδο της εφηβείας. Θέλαμε να ανοίξουμε ένα παράθυρο στον κόσμο των έφηβων κοριτσιών, να δείξουμε πόσο τους απασχολεί το self-image τους, αλλά δεν ήταν εύκολο να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους. Η μεγαλύτερη ικανοποίηση ήταν όταν είδαν την ταινία και χάρηκαν. Το σημαντικό για εκείνες (γιατί σίγουρα εκτίθενται) ήταν να μιλήσουν για θέματα που λίγες φορές ακούμε από έφηβα κορίτσια. Τι περνούν; Τι βιώνουν σήμερα; Ποιες είναι οι ανασφάλειές τους; Πόσο σημαντική είναι η φιλία τους; Σχολιάζουν τον σεξισμό, που είναι τόσο ενσωματωμένος στην ελληνική κοινωνία, που όταν περνάς και σου σφυρίζουν το θεωρείς κανονικό. Ο σεξισμός όμως αυτός επηρεάζει και τα αγόρια –όλοι είμαστε θύματα της πατριαρχίας».

*Exploitation (Μαρίνα Συμεού)
Παρών ήταν ο σεναριογράφος της ταινίας Γιώργος Σερβετάς, ο οποίος μιλώντας για την ταινία είπε: «Η ταινία βασίζεται σε ένα κλασικό δίπολο: η μια γυναίκα “κουβαλά” όλη την αλλοτρίωση του πολιτισμού, και η άλλη αντιπροσωπεύει την πιο βιολογική πλευρά της ζωής». Η καθηγήτρια παραδίδεται στη γοητεία της νέας κοπέλας. Ως χώρο δράσης χρειαζόμασταν ένα τοπίο αδιέξοδο, με απομόνωση, για μια σερβιτόρα χωρίς διεξόδους. Δεν πιστεύω στην ανδρική και τη γυναικεία ματιά. Απλώς εγώ έγραψα το σενάριο και η Μαρίνα προσέδωσε στο σενάριο τη δική της σκηνοθετική ματιά».

*Εμμένοντας στη μνήμη του νερού» (Kiubon Kokko), ΗΠΑ
«Έκανα ένα ντοκιμαντέρ για τoν πατέρα μου, για την ιστορία του αλλά και για τη σχέση μας. Στην πραγματικότητα έκανα μια ταινία για την οικογενειακή βία, μια ταινία για να πλησιάσω τον πατέρα μου, να ανακαλύψω την σχέση
μπαμπά-γιου. Είναι μια πολύ προσωπική ταινία, με μικρό μπάτζετ, για έναν πατέρα που μας μεγάλωσε με σκληρότητα, μια ταινία για την οποία ο ίδιος δεν έχει ιδέα. Η συμβουλή μου προς τους νέους είναι να κάνουν ταινίες με καθαρό μυαλό, ακόμα κι όταν όλα γύρω τους είναι απίστευτα περίπλοκα».

*Οι εγκληματίες (Serhat Karaaslan) Τουρκία, Γαλλία, Ρουμανία
«Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία που συνέβη σε μένα –αν και για καιρό δεν το παραδεχόμουν και έλεγα ψέματα, διότι ντρεπόμουν. Μου συνέβη με την τότε κοπέλα μου, όταν ήμουν φοιτητής. Βέβαια άλλαξα πολλά στο σενάριο, στην ταινία η γυναίκα εμφανίζεται να είναι πιο δυνατή σε σχέση με το αγόρι. Τα πράγματα έχουν δυσκολέψει στην Τουρκία, είναι πιο συντηρητικό το κλίμα και πιο μεγάλη η καταπίεση από την οικογένεια και το καθεστώς. Οι γυναίκες ηθοποιοί διαπραγματεύονται από πριν με το σκηνοθέτη πώς θα φαίνονται στην κάμερα, ποια σημεία του σώματός τους θα φαίνονται».

Για το Γραφείο Τύπου
Ευάννα Βενάρδου

Q&A Σκηνοθετών, Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου

Q&A ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ, ΤΕΤΑΡΤΗ 15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο Φεστιβάλ Δράμας δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του φεστιβάλ που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος.

Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για την δουλειά τους, σήμερα Τετάρτη:

*Στο αεροδρόμιο (Μιχάλης Μαθιουδάκης)
«Σε ένα ταξίδι μου στην Πάρο βρέθηκα στο αεροδρόμιο, το οποίο μου έκανε μεγάλη εντύπωση –θυμάμαι πως τότε δεν υπήρχε κανείς να μας ελέγξει. Κατάλαβα πώς λειτουργούν τα μικρά επαρχιακά αεροδρόμια, ένοιωσα πως υπάρχει μια μοναξιά εκεί, και κάπως έτσι εμπνεύστηκα τον ήρωά μου. Έφτιαξα μια ταινία με στόχο αυτός που θα την δει να περάσει καλά, με χιούμορ, δεν είχα πρόθεση να κάνω κάτι βαθυστόχαστο –τώρα τι θα εισπράξει ο καθένας που θα την δει είναι μια άλλη ιστορία. Προέκυψε μια κωμωδία, αυτό μου βγήκε, ο καθένας δημιουργεί σύμφωνα με τις καταβολές του (λχ.μπορεί να τον επηρέασε το ότι μικρός έβλεπε Κωσταντάρα). Δεν ξέρω αν εμένα θα μου έβγαινε να γυρίσω κάτι άλλο».

*Flik flok (Αγγελική Παρδαλίδου)
«Η ταινία, μέχρι το δεύτερο twist, βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά. Όταν ήμουν φοιτήτρια, ένας γνωστός μου είχε βιώσει κάτι ανάλογο –διάβασε κάποια μηνύματα που δεν έπρεπε να είχε διαβάσει. Και αντί να αντιδράσει όπως θα περίμενε κανείς, υποδέχτηκε την κοπέλα του με ένα ρομαντικό τραπέζι…Βέβαια στην ταινία μου άλλαξα το τέλος. Πρόκειται για ένα θεατρικό μονόπρακτο που κλήθηκα να γράψω για το Ίδρυμα Κακογιάννης. Ήταν η πρώτη μου ταινία και δεν ξέρω πώς θα ανταποδώσω στον πρωταγωνιστή μου, τον Γιώργο Καραμίχο, την βοήθειά του. Η πανδημία επηρέασε πολύ τις ερωτικές σχέσεις. Όλα διογκώθηκαν στο λοκντάουν. Όσοι τα πάνε καλά, περνάνε πολύ καλά, κι όσοι έχουν κακή σχέση, περνάνε χάλια. Δεν είναι τυχαίο το πώς αυξήθηκαν τα διαζύγια».

*Apallou (Νίκος Αυγουστίδης)
«Ανέκαθεν με απασχολούσε το θέμα του Ξένου, του ανοίκειου, το πώς αδυνατούμε να το αποδεχτούμε, και πώς αντιδρά μια ομάδα ανθρώπων απέναντί του. Η ταινία είναι εν μέρει βιωματική καθώς γυρίστηκε στο χωριό μου στη Χίο. Εξάλλου, αν εξαιρέσεις τους δύο ηθοποιούς, όλοι οι άλλοι είναι κάτοικοι του χωριού. Ο εγγονός επιστρέφει από την Αμερική στο χωριό του, και ο παππούς, που δεν ζει πια, αισθάνεται την ανάγκη να επιστρέψει, να τον δει και να τον χαιρετήσει μια τελευταία φορά, αλλά αυτή η επιστροφή δημιουργεί μια αντιστροφή των κανόνων της φύσης – έτσι, βλέπουμε ας πούμε, μια κατσίκα του χωριού, να πετάει. Όμως το χωριό είναι σκληρό: λιθοβολεί τον παππού. Κι ας υπήρξε δικός τους. Διότι, ποιος είναι ο απόλυτος ξένος για μια κοινωνία; Αντιδράμε σε οτιδήποτε μας φαίνεται ξένο, λχ έναν Αμερικάνο, έναν αλλοδαπό, έναν μετανάστη, έναν πρόσφυγα, όπως αυτοί που φτάνουν στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, αλλά κάποιες φορές ο τρόμος πηγάζει από το οικείο περιβάλλον, είναι παλιός γνώριμος. Γιατί πολύ απλά ο απόλυτος ξένος είναι ο θάνατος». Στην παρουσίαση παρών ήταν και ο νεαρός πρωταγωνιστής της ταινίας Μικές Γλύκας.

*Luxenia (Δήμητρα Κονδυλάτου)
«Έχω δουλέψει στην τουριστική βιομηχανία και έχω συναντήσει πολλές γυναίκες στα τουριστικά επαγγέλματα. Κάποια στιγμή, καθώς ασχολούμαι με τα εικαστικά, οργάνωνα ένα πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών και μια φίλη μου έφερε το σχέδιο ενός ανανά, λέγοντάς μου πως ο ανανάς αποτελεί το σύμβολο της φιλοξενίας. Ο ανανάς είναι ένα βασικό στοιχείο της ταινίας, η οποία τοποθετείται χρονικά στο κλείσιμο της σεζόν, που η κούραση είναι μεγαλύτερη. Μιλάμε συνεχώς για ανάπτυξη, για αύξηση του τουρισμού, αλλά ξεχνάμε την κοινωνική διάσταση, το πώς λειτουργεί στην πράξη όλο αυτό. Πέραν της εκμετάλλευσης, της κούρασης των εργαζομένων, με ενδιέφερε η συναισθηματική διάσταση του πράγματος. Μιλάμε για την ελληνική φιλοξενία, που λένε ότι είναι στο DNA μας, αλλά αυτό που τελικά κυριαρχεί είναι η εμπορευματοποίηση».

*Souls all unaccompanied (Γιώργος Τελτζίδης)
«Θεωρώ πως πρέπει να κάνουμε ταινίες για τα πράγματα που γνωρίζουμε καλά. Ίσως γι’ αυτό οι χαρακτήρες και των προηγούμενων ταινιών μου να έχουν κάποια κοινά μεταξύ τους. Σε όλες τις ταινίες μου πάντως, οι χαρακτήρες καλούνται να πάρουν μια απόφαση υπό πίεση. Ήμουν τυχερός με τον μικρό πρωταγωνιστή μου διότι είναι πολύ δύσκολο να βρεις έναν πιτσιρικά να παίζει -και να μην παίζει σαν πιτσιρικάς. Κάναμε καστ σε δομές φιλοξενίας και μια μέρα τον είδα να έρχεται μέσα στην τρέλα και τη χαρά. Ήταν πάντα πολύ ώριμος και θαρραλέος. Στις ταινίες μου επιδιώκω την χαμηλότονη αφήγηση, την χαλαρή αφήγηση ενός διηγήματος. Καθώς έκανα την έρευνά μου, αντιλήφθηκα πως πολλά ασυνόδευτα προσφυγόπουλα στην Ελλάδα δυστυχώς εκδίδονται για ένα μεροκάματο. Και πως στους ξενώνες απλώς κοιμούνται και τρώνε, κατά τ’ άλλα τα παιδιά αυτά είναι μόνα τους… Συνάντησα ένα χάος γενικά».

*Land of Glory (Borbala Nagy), Γερμανία.
Την σπουδαστική ταινία του σκηνοθέτη, εκπροσώπησε ο διευθυντής φωτογραφίας Μόριτζ Φρίζε ο οποίος εξήγησε πως «η ταινία διαδραματίζεται σε ένα σχολείο την μέρα της επίσκεψης του πρωθυπουργού της Ουγγαρίας. Ένα κορίτσι προετοιμάζει την ομιλία του, τελικά όμως όταν βγαίνει στη σκηνή κάνει τη δική της μικρή επανάσταση διαβάζοντας το ποίημα ενός διάσημου Ουγγαρέζου αριστερού ποιητή. Η ταινία χρειάστηκε 1,5 χρόνο μοντάζ και μόλις 15 λήψεις, αλλά απαιτήθηκαν πολλές πρόβες ενώ ο συντονισμός τόσων ηθοποιών υπήρξε περίπλοκος».

*Τhe tower (Suncana Brkulj), Kροατία
Η ταινία της ξεκινά από τη βάση ενός πύργου και, χρησιμοποιώντας διαφορετικές τεχνικές animation, φτάνει μέχρι την κορυφή. «Είναι μια ταινία γυρισμένη με μονοπλάνο. Λατρεύω τη μουσική, το animation, τον ρυθμό, την αρχιτεκτονική και θέλησα όλα αυτά να τα συνδυάσω στην ταινία». Η δουλειά της έφτασε μέχρι το σπουδαίο φεστιβάλ animation του Ανεσί (κάτι σαν τις Κάννες του animation) στο οποίο βρέθηκε δύο φορές. Έχοντας συνηθίσει να δείχνει τη δουλειά της εν μέσω πανδημίας, της φαίνεται, όπως είπε, περίεργο να βρίσκεται στη Δράμα, σε φυσικούς χώρους.

Για το Γραφείο Τύπου
Ευάννα Βενάρδου

Q&A Σκηνοθετών – Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου

Q&A Σκηνοθετών – Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο Φεστιβάλ Δράμας δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του φεστιβάλ που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος.

Η έναρξη έγινε σήμερα Τρίτη, με τους σκηνοθέτες που παρουσίασαν την ταινία τους το βράδυ της Δευτέρας. Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για την δουλειά τους:

*Αν ήσουν ταινία θα ήσουν μικρού μήκους (Γωγώ Μαραγγούλη)
«Οι μικρού μήκους ταινίες είναι σύντομες, ευρηματικές, όμορφες. Υπάρχουν και κάποιες ερωτικές σχέσεις μικρού μήκους στην ζωή μας –άλλοι επιλέγουν να βιώσουν σχέσεις μεγάλου μήκους. Κι όμως ακόμα και σε 1 λεπτό μπορείς να βιώσεις πολλά σε μια σχέση. Φυσικά, ως προς το ζευγάρι που πρωταγωνιστεί στην ταινία μου δεν ξέρουμε τι θα γίνει μετά… Η πόλη παίζει σημαντικό ρόλο, όμως οι δύο πρωταγωνιστές τη βλέπουν από μία ταράτσα, κι άρα από μία απόσταση».

*Το Βανκούβερ (Άρτεμις Αναστασιάδου)
«Η ταινία μιλάει για την μέρα αποχαιρετισμού δύο αδερφιών, με φόντο μια βιομηχανική περιοχή. Γυρίστηκε στο Αλιβέρι και συμμετείχαν πολλοί ερασιτέχνες ηθοποιοί από την περιοχή. Και το κάστινγκ παιδιών σε σχολεία της περιοχής το κάναμε, έτσι βρήκαμε την 11χρονη πρωταγωνίστρια μας, τη Μαργιάννα Καρβουνιάρη –την επιλέξαμε μεταξύ 63 κοριτσιών. Η ταινία ακολουθεί την νεορεαλιστική φόρμα την οποία αγαπώ πολύ. Στην περιοχή υπάρχει πράγματι ο μύθος της Λάμιας, εξ ου και το ξόρκι που λέει το κοριτσάκι. Επιχείρησα μια σύνδεση του στοιχείου της εξαφάνισης των ανθρώπων λόγω λιγνίτη πριν από την εποχή των ορυχείων, με την μετανάστευση του μεγάλου αδερφού (Βασίλης Κουτσογιάννης)». Παρών στην παρουσίαση ήταν και ο Β.Κουτσογιάννης ο οποίος είπε πως η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν «να στήσω από το 0 μια σχέση με ένα11χρονο. Σήμερα, τη νοιώθω σαν πραγματική αδερφή μου».

*Εγώ, το σπίτι (Ελένη Βεργέτη)
«Δημιούργησα μια ταινία ιδωμένη από τα μάτια ενός σπιτιού, το οποίο εκφράζεται με μια γυναικεία φωνή –μια ταινία σαν ένα υπαρξιακό roadtrip. Για κάποιον που αναζητά το σπίτι του αλλά συνειδητοποιεί πως είναι ήδη μέσα. Είναι μια αυτοσχεδιαστική ταινία, στην οποία προσπάθησα να βρω αντιστοιχίες μεταξύ μιας οικοδομής κι ενός ανθρώπου –είναι με έναν τρόπο και οι δύο κατασκευές από υλικά της φύσης. Με ενέπνευσαν κάποιες οικοδομές από τις οποίες περνούσα τακτικά, μου θύμιζαν σκελετούς, τα αγάπησα στην πορεία αυτά τα σπίτια και τα είδα σαν ζωντανούς οργανισμούς. Στην ταινία αντιμετώπισα το σπίτι σαν μια αλληγορία της ψυχής που μιλάει».

*Μπιούτι (Θάνος Λυμπερόπουλος)
«Η κυριαρχία του YouTube, με ενέπνευσε. Μια άλλη πραγματικότητα… Παρακολουθώ χρόνια, και λόγω επαγγέλματος, τι γίνεται εκεί μέσα –άπειρος κόσμος που κάνει πολύ περίεργα πράγματα. Στην ταινία ήθελα, μέσω της ηρωίδας, να βγει αυτή η ματαιοδοξία, η πίεση να «φαίνεσαι γαμάτος», κάτι άλλο από αυτό που είσαι. Παράλληλα ήθελα να θίξω το ζήτημα της κακοποιητικής συμπεριφοράς προς τις γυναίκες μέσα από τον σεκιουριτά στο μαγαζί. Πώς δηλαδή μπορείς γίνεις εύκολο θύμα και πώς η εξουσία μπορεί να βγάλει τον κακό σου εαυτό. Την μητέρα ενσαρκώνει η υπέροχη Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου. Το γεγονός ότι έχει κι αυτή κόρες βοήθησε πολύ».

*ΓιαφΓιουφ (Αθηνά-Γεωργία Κουμελά)
«Έφτιαξα ένα animation για ένα ρεμπέτικο. Έπαιζα μουσική από μικρή και κάποια στιγμή μπήκε στη ζωή μου το ρεμπέτικο τραγούδι –κι έμεινε. Το συγκεκριμένο τραγούδι με ενέπνευσε διότι υπάρχει η γυναικεία οτπική πάνω στο τραγούδι της φυλακής, πράγμα σπάνιο στο ρεμπέτικο τραγούδι, κι αυτό μου άρεσε πολύ. Η καρδιά στην ταινία επανέρχεται ως εικόνα παραπέμποντας στην καρδιά αυτής της γυναίκας που κάποτε χτυπούσε, αλλά μετά από τόσα χρόνια που είναι φυλακισμένη τελικά «πέτρωσε»… Το ρεμπέτικο είναι ένα είδος που αγαπούν πολύ οι νέοι άνθρωποι –υπάρχει μια αναγέννηση του είδους σήμερα».

*Cortazar (Αργύρης Γερμανίδης, Κατερίνα Στράουχ)
Παρούσα από τους σκηνοθέτες ήταν η Κατερίνα Στράουχ ο οποία είπε πως ήταν η «πρώτη μου πρεμιέρα, η πρώτη μου ταινία. Δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ενός άλλου πρότζεκτ. Και αποτελεί έναν αποχαιρετισμό σε ένα Βερολίνο που δεν υπάρχει πια. Ζω στην πόλη 5-6 χρόνια τώρα και έχω εντοπίσει χώρους όπου το Βερολίνο αυτό είναι ακόμα ζωντανό. Εγώ και ο Αργύρης ήμασταν όλο το συνεργείο της ταινίας η οποία αποτίνει φόρο τιμής στον Κορτάσαρ, ο οποίος «παίζει» πολύ με το πραγματικό και το φανταστικό».

*Ο φοιτητής (Βασίλης Καλαμάκης)
«Τι γινόταν μέσα στο άρμα που έριξε την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου; Σε αυτό το ερώτημα ήθελα να απαντήσω με την ταινία μου, η οποία είναι μεν εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα αλλά όσα διαδραματίζονται σε αυτήν είναι φιξιόν. Η ταινία γυρίστηκε μέσα σε μόλις 6 μέρες, ώστε να προλάβουμε τις προθεσμίες του Φεστιβάλ Δράμας. Η ιστορία του Πολυτεχνείου με απασχολούσε χρόνια, μέχρι που ασχολήθηκα με τη σκηνοθεσία και κατάλαβα τι θέλω να κάνω. Στην πραγματικότητα, η ταινία αποτελεί ένα κομμάτι μιας μεγάλης ταινίας πάνω στο θέμα που θέλω να γυρίσω –κι ας με προειδοποιούσαν όλοι να μην ακουμπήσω το θέμα! Με κέντρισε το ότι δεν ξέρουμε τι έγινε μέσα στο τανκ και θεώρησα ότι η ταινία θα αποτελέσει μία αφορμή να το ψάξει κανείς».

*Μετά το μεσημέρι (Αλέξης Κουκιάς – Παντελής)
«Αφορμή για την ταινία στάθηκε η εγκυμοσύνη της πρωταγωνίστριας, της Κατερίνας Ζησούδη. Τι σημαίνει να είσαι έγκυος εν μέσω λοκντάουν;» Παρούσα ήταν και η Κατερίνα Ζησούδη η οποία συμμετείχε και στη συγγραφή του σεναρίου. «Πρώτη φορά γράφω», είπε. «Αρχικά ο Αλέξης μου πρότεινε να κάνουμε ένα ντοκιμαντέρ για την εγκυμοσύνη σε καιρό πανδημίας. Η ταινία ήταν μια σκηνή του ντοκιμαντέρ, την οποία αναπτύξαμε. Ήταν πολύ ενδιαφέρον που γράψαμε μαζί το σενάριο γι’ αυτό το πρώην ζευγάρι που συναντιέται επί κορωνοϊου». Η εγκυμοσύνη της,απαιτούσε μεγάλη προσοχή κατά το γύρισμα. «Έπρεπε να είμαστε τριπλά προσεκτικοί» τόνισε ο σκηνοθέτης. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και η ηθοποιός βρέθηκε στην παρουσίαση με το μωράκι της στην αγκαλιά.

*Ιστορίες Με Κρατάνε Ξάγρυπνο την Νύχτα (JérémyVanDerHaegen – Βέλγιο)
Το Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του 44ουDISFF άνοιξε χθες με την ταινία του σκηνοθέτη. «Ο μικρός μου ήρωας είναι ένα αγοράκι που ζει στην γαλλική εξοχή και το οποίο ντύνεται με κοριτσίστικα φορέματα. Επί τούτου επέλεξα την επαρχία διότι θεώρησα πως το ζήτημα του προσδιορισμού φύλου είναι πιο περίπλοκο σε ένα μη αστικό περιβάλλον. Ποιο είναι το μέλλον που υπάρχει για ένα τέτοιο παιδί; Πώς είναι να θέλεις να ανήκεις σε ένα άλλο φύλο; Ο λύκος στην ταινία συμβολίζει την λίμπιντο, αλλά και την μεταμόρφωση και την απελευθέρωση».

Για το Γραφείο Τύπου
Ευάννα Βενάρδου