Αρχείο ετικετών για: DISFF44

Βραβεία 44oυ Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας

Βραβεία 44oυ Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας

ΒΡΑΒΕΙΑ ΕΘΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ – 2021

ΣΚΕΠΤΙΚΟ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

Η κριτική επιτροπή του 44ου Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας βαρέθηκε τους προέδρους και είπε να δοκιμάσει ένα ανεξάρτητο σχήμα λήψης ομόφωνων τελικά αποφάσεων … και διαπίστωσε πως είναι ΣΟΥΠΕΡ / ΝΤΟΥΠΕΡ.

Βλέποντας όλες τις ταινίες στην αίθουσα προσεκτικά, και με αγάπη, ένιωσε μια αισιοδοξία για το νέο ελληνικό σινεμά, που μέσα σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες της πανδημίας παρήγαγε τόσο ενδιαφέρον και όμορφο έργο. Έργο γεμάτο ιδέες, προβληματισμούς και απόψεις, κοινωνικές, αισθητικές, πολιτικές. Ακόμη κι αν κάποιες φορές δεν ολοκληρώνονταν, υπήρχε η προδιαγραφή πως αυτό θα συμβεί σ’ ένα επόμενο έργο τους.

Η ελεύθερη γραφή τους και, η έρευνά τους προς διαφορετικές κατευθύνσεις, είναι ένα αισιόδοξο σημάδι σε μια εποχή που δείχνει να επιστρέφει σε πιο συντηρητικές μορφές έκφρασης.

Η κριτική επιτροπή θέλει να ευχαριστήσει ουσιαστικά τους νέους κινηματογραφιστές απόψε για το έργο τους. Γιατί χωρίς το έργο δεν υπάρχει ούτε τέχνη, ούτε φεστιβάλ, κι αυτό πρέπει να το κατανοήσουμε, αν θέλουμε να πριμοδοτήσουμε τον πολιτισμό αυτής της χώρας. Τους ευχόμαστε να διατηρήσουν απτόητοι αυτήν την ανεξάρτητη φλόγα μέσα τους σ’ όλες τις ταινίες τους στο μέλλον. Η συμμετοχή τους στο φεστιβάλ είναι το μεγαλύτερο βραβείο !

ΒΡΑΒΕΙΑ 44ΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ

Η κριτική επιτροπή του 44ου Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, αποτελούμενη από τους:

  • Ελένη Ανδρουτσοπούλου
  • Στέλλα Θεοδωράκη
  • Παναγιώτη Ιωσηφέλης
  • Μενέλαος Καραμαγγιώλης
  • Χριστίνα Μπίθα

αποφάσισε να απονείμει τα εξής βραβεία:

ΧΡΥΣΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΣ

Xρυσός Διόνυσος στην ταινία «Brutalia, Days of Labour» σε σκηνοθεσία του Μανώλη Μαυρή

Πριν να δώσουμε το τελευταίο βραβείο της βραδιάς θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι που είπα στην έναρξη του φεστιβάλ: ποιοί είμαστε εμείς για να κρίνουμε; Ήρθα ως πρωτοεμφανιζόμενος τον περασμένο αιώνα ως μέλος της κριτικής επιτροπής στο φεστιβάλ αυτό και τώρα ξανάρθαμε ως επιζώντες της περίπλοκης -και συχνά- επώδυνης διαδικασίας (ιστορίας) που λέγεται ελληνικός κινηματογράφος. Και ως έτσι κρίναμε τις ταινίες και αποφασίσαμε αυτά τα βραβεία. Το φεστιβάλ είναι πλέον διεθνές, οι πολιτικοί έδωσαν σημαντικές υποσχέσεις στην έναρξή του και μοιάζει να παίρνουν πιο σοβαρά τις ταινίες μικρού μήκους. Να ξέρετε πως και μόνο το γεγονός ότι συμμετείχατε στο φεστιβάλ αυτό και είδατε τις ταινίες σας να προβάλλονται στη μεγάλη οθόνη -έστω και με μάσκες- είναι το ουσιαστικό σας βραβείο. Κι ελπίζω να σας δυναμώσει να συνεχίσετε απτόητοι.

Δίνεται σε μια ταινία για την τόλμη της να χορογραφήσει αλληγορικά και πρωτότυπα ένα πολιτικό και υπαρξιακό θέμα μέσα από μια επινοητική και άρτια σκηνοθετική ματιά που αποτυπώνει τις φοβίες όλων μας και επαναπροσδιορίζει γνώριμα τοπία μεταμορφώνοντας τα κινηματογραφικά. Όταν η αισθητική γίνεται πολιτική γεννιέται η ελπίδα πώς μπορεί να ηττηθούν τα δεινά του καπιταλισμού. ή τα δεινά της εποχής.

Το βραβείο συνοδεύεται από τρία έπαθλα:
Η Φίνος Φιλμ προσφέρει χρηματικό έπαθλο 4.000 ευρώ
Η ΕΡΤ προσφέρει χρηματικό έπαθλο 3.000 ευρώ
Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου προσφέρει χρηματικό έπαθλο 2.000 ευρώ

ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ «ΤΩΝΙΑΣ ΜΑΡΚΕΤΑΚΗ»

Βραβείο Σκηνοθεσίας «Τώνιας Μαρκετάκη» στον Νίκο Τσεμπερόπουλο για την ταινία «Soul Food»

Για την εξαιρετική καθοδήγηση των ηθοποιών του, καθώς και την ικανότητά του να μας κάνει κοινωνούς σ’ ένα αξιοσημείωτο κινηματογραφικό σύμπαν, το βραβείο σκηνοθεσίας “Τώνια Μαρκετάκη” απονέμεται στον Νίκο Τσεμπερόπουλο για την ταινία “Soul Food”.
Το Βραβείο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 3.500 ευρώ προσφορά του Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και υπηρεσίες Post Production αξίας 2500 ευρώ από τη Stefilm.

ΕΙΔΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

Ειδικό βραβείο της επιτροπής στις ταινίες:
«Horsepower» του Σπύρου Σκάνδαλου
«Το Βανκούβερ» της Άρτεμης Αναστασιάδου

Η επιτροπή θέλει να επισημάνει το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Και η διαφορετικότητα αφορά και το κινηματογραφικό έργο, το δικαίωμα στην έκφραση μέσα από διαφορετικές αισθητικές προσεγγίσεις. Γι’ αυτό επιλέξαμε δυο διαφορετικά έργα για το Ειδικό βραβείο της κριτικής επιτροπής, το πρώτο στην ταινία «Horsepower» του Σπύρου Σκάνδαλου για την τολμηρή αισθητική του ματιά, που την εκφράζει με μια γραφή συνυφασμένη απόλυτα με το θέμα του, και το δεύτερο στην ταινία «Βανκούβερ» της Άρτεμης Αναστασιάδη, γι’ αυτήν την τόσο βαθειά ελλειπτική έκφραση του πόνου που φέρνει ο χωρισμός.

ΒΡΑΒΕΙΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

Βραβείο ντοκιμαντέρ στην ταινία «Every Sunday» σε σκηνοθεσία της Καίτης Παπαδήμα

Το βραβείο ντοκιμαντέρ δίνεται σε μια ταινία με στόχο να αναγνωριστεί η βαρύτητα του θέματός της και η ανάγκη των ηρωίδων της να γίνουν ορατές και να διεκδικήσουν ισότιμη μεταχείριση σε μια κοινωνία που νομιμοποιεί την εκμετάλλευση μέσα από μια -δυστυχώς- επικαιροποιημένη μορφή δουλεμπορίου. Αυτό το βραβείο ελπίζουμε να βοηθήσει τις ηρωίδες αυτής της ταινίας να νιώσουν ασφαλείς σε ένα τόπο που κινδυνεύει από την επέλαση του χρήματος

Το βραβείο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 3.500 € προσφορά του ΕΚΚ και από χρηματικό έπαθλο 1000€ προσφορά της ΕΡΤ.

DRAMA QUEER AWARD

Βραβείο Drama Queer στην ταινία «A Summer Place» της Αλεξάνδρας Ματθαίου

Στην ταινία που μας θύμισε ότι ανεξάρτητα από τα όρια που τίθενται, η ουσία βρίσκεται στη συντροφικότητα και την αποδοχή του διαφορετικού, γιατί κάθε σχέση μπορεί να βρει τον τόπο της.

Το βραβείο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 2000 € προσφορά του ONASSIS CULTURE.

ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΕΝΑΡΙΟΥ

Βραβείο Σεναρίου στην Βαγγελιώ Σουμέλη για την ταινία «Δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα»

Για την αριστοτεχνική χρήση της πολύ μικρής φόρμας, την ευφυή αξιοποίηση των οπτικοακουστικών μέσων έκφρασης που της επέτρεψε να πει τα περισσότερα χρησιμοποιώντας ελάχιστα και, τελικά, την ικανότητα της σεναριογράφου να αποδώσει το έντονο συναισθηματικό φορτίο του πένθους με αφηγηματικά μέσα συγκινητικά λιτά.

Το βραβείο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 3.500 € προσφορά του ΕΚΚ.

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ

Τιμητική διάκριση στην ταινία «Motorway 65» της Εύης Καλογηροπούλου

Για την ανάγκη να παραμείνουν ανοιχτές οι γέφυρες από το κέντρο προς την άκρη της πόλης, ενσωματώνοντας διαλεκτικά διαφορετικές κουλτούρες.

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ

Τιμητική διάκριση στον Jouvany Guirguis για την ερμηνεία του στην ταινία «Souls all unaccompanied» σε σκηνοθεσία του Γιώργου Τελτζίδη

Η ερμηνεία του ηθοποιού κάποιες φορές ταυτίζεται με τη ζωή. Δεν παίζω, είμαι! Μια τέτοια ερμηνεία φέρνει στο φως όλα αυτά που συμβαίνουν κάτω από τα μάτια μας στους ασυνόδευτους ανήλικους πρόσφυγες κι εμείς – οι ανθρωπιστές Ευρωπαίοι- γινόμαστε απλοί συνένοχοι θεατές. Για να πάψει να συμβαίνει. Για να μπορούμε να τους αγκαλιάσουμε. Η κριτική επιτροπή λοιπόν απονέμει Τιμητική διάκριση στον Jouvany Guirguis για την εξαιρετική ανθρώπινη ερμηνεία του στο Souls all unaccompanied του Γιώργου Τελτζίδη.

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ

Τιμητική διάκριση καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στην Μαίρη Μηνά για την ταινία «A Summer Place» σε σκηνοθεσία Αλεξάνδρας Ματθαίου

Για την εκφραστική της δυναμική και την ικανότητά της να αποδώσει πειστικά με τη μεγαλύτερη υποκριτική λιτότητα τη συναισθηματική διαδρομή της ηρωίδας από τη συνθήκη της κατάθλιψης στην ελπίδα και τον έρωτα.

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΑΝΔΡΙΚΗΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ

Τιμητική διάκριση καλύτερης ανδρικής ερμηνείας εξ ημισείας στον Βασίλη Κουτσογιάννη για την ταινία «Το Βανκούβερ» της Άρτεμης Αναστασιάδου και στον Απόλλωνα Σαρρή για την ταινία «Soul Food» του Νίκου Τσεμπερόπουλου

Η τιμητική διάκριση ανδρικού ρόλου δίνεται εξ ημισείας σε δύο νέους που -αν και δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί- πήραν το ρίσκο να εκτεθούν και να εκφραστούν κινηματογραφικά με τρόπο που αποδίδει απόλυτα πειστικά τους χαρακτήρες της ταινίας καθαρά, επινοητικά, καίρια και αναζωογονητικά για το ίδιο το μέσο του κινηματογράφου.

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ

Τιμητική διάκριση Φωτογραφίας στον Θωμά Τσιφτελή για την ταινία «Ηorsepower» του Σπύρου Σκάνδαλου

Για τις ρευστές κινήσεις της κάμερας που καθοδηγούν τον θεατή, απρόσκοπτα, από τη σκοτεινή σφαίρα της φαντασίας στο φως της πραγματικότητας.

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΜΟΝΤΑΖ

Τιμητική διάκριση Μοντάζ στον Χρήστο Γιαννακόπουλο για το μοντάζ της ταινίας «Motorway 65» της Εύης Καλογηροπούλου

Για τη δεξιοτεχνική σύνθεση δυνατών εικόνων μιας σκληρής πραγματικότητας και τον ιδιότυπο κινηματογραφικό ρυθμό.

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΚΟΣΤΟΥΜΙΩΝ «ΙΟΥΛΙΑ ΣΤΑΥΡΙΔΟΥ» /
ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΣΚΗΝΙΚΩΝ

Τιμητική Διάκριση Κοστουμιών, «Ιουλία Σταυρίδου» στην Εύα Γουλάκου και τιμητική διάκριση Σκηνικών στη Δάφνη Καλογιάννη για την ταινία «Brutalia, Days Labour» του Μανώλη Μαυρή

Η Ιουλία Σταυρίδου πέθανε πέρσι στις 2 Σεπτέμβρη. Ήταν εξαιρετική σκηνογράφος και ενδυματολόγος, στη δημιουργική της πορεία της συνεργάστηκε με σπουδαίους δημιουργούς. Για περίπου είκοσι χρόνια υπήρξε συνεργάτης μου ως καθηγήτρια στο τμήμα κινηματογράφου της σχολής καλών τεχνών του Αριστοτελείου και φίλη.

Στην Ιουλία άρεζαν οι ιστορίες. Είχε χιλιάδες ιστορίες να αφηγηθεί, οι περισσότερες από κινηματογραφικά και τηλεοπτικά γυρίσματα. Για όσα συνέβαιναν στα set, στα οποία ήταν πάντα παρούσα. Εσταντανέ από τη μεγάλη περιπέτεια του να κάνεις σινεμά στην Ελλάδα τα τελευταία σαράντα χρόνια. Από τη ζωή της που, για την ακρίβεια, υπήρξε το ελληνικό σινεμά τα τελευταία σαράντα χρόνια. Γιατί η Ιουλία υπήρξε, στην ουσία της, ένας άνθρωπος που ζούσε για το σινεμά. Στα μνημειώδη χριστουγεννιάτικα τραπέζια της, η Ιουλία δεν καλούσε συγγενείς. Μάζευε και φίλευε σκηνοθέτες, σεναριογράφους, φωτογράφους, ηχολήπτες. Αυτοί ήταν οι δικοί της άνθρωποι. Η οικογένειά της.

Η τιμητική διάκριση κουστουμιών είναι μια απόδοση τιμής και μνήμης σε αυτή τη γυναίκα που αφιέρωσε τη ζωή της στο ελληνικό σινεμά και φέτος, η κριτική επιτροπή αποφάσισε να δώσει μαζί και την τιμητική διάκριση σκηνικών για την εξαιρετική διαχείριση των εσωτερικών και εξωτερικών χώρων, την ευφυή ανάπτυξη της χρωματικής παλέτας και το τεράστιο όγκο των της εργασίας που απαιτήθηκε τόσο για τα σκηνικά όσο και για τα κουστούμια.

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΠΡΩΤΟΤΥΠΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Τιμητική διάκριση πρωτότυπης Μουσικής στην Μαριλένα Ορφανού για την ταινία «Αμυγδαλή» της Μαρίας Χατζάκου

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς ένα σάουντρακ μπορεί να είναι από μόνο του μια αποτελεσματική μορφή αφήγησης και έτσι μας κάνει να πλησιάσουμε καλύτερα τις αντι-ηρωίδες της ταινίας.

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ ΗΧΟΥ

Τιμητική διάκριση Σχεδιασμού ήχου στον Άρη Καπλανίδη για την ταινία του «Από το Μπαλκόνι»

Για την ευφυή, δραματουργική χρήση των ήχων που λειτουργούν αφηγηματικά αναδεικνύοντας την ανθρωπογεωγραφία που συνέθεσε, τον επινοητικό, πρωτότυπο διάλογο που αναπτύσσει με το animated περιβάλλον και την απόπειρα διερεύνησης της έννοιας της εθνικής ταυτότητας που επιχειρεί μέσω του ηχητικού σχεδιασμού.

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΗΧΟΥ

Τιμητική διάκριση για τον Ήχο στον Γιάννη Λούκο για την ταινία «Last visit» του Σπύρου Αλιδάκη και στον Στέφανο Ευθυμίου για την ταινία «Όλα τα Πλάσματα της Νύχτας» της Μέμης Κούπα

Για τον επινοητικό τρόπο με τον οποίο ο απών γίνεται παρών μέσα από ηχητικά ίχνη, καθώς και για τη συναρπαστική νυχτερινή διαδρομή στους ήχους της Αθήνας, η τιμητική διάκριση ήχου απονέμεται εξ ημισείας στον Γιάννη Λούκο για την ταινία «Last Visit» του Σπύρου Αλιδάκη και στον Στέφανο Ευθυμίου για την ταινία «Όλα Τα Πλάσματα της Νύχτας» της Μέμης Κούπα.

ΕΥΦΗΜΟΣ ΜΝΕΙΑ

Εύφημος μνεία στον Βασίλειο Καλαμάκη για την ταινία του «Ο Φοιτητής»

Στη ματιά ενός νέου κινηματογραφιστή για την τολμηρή επιλογή της διαφορετικής κι επινοητικής κινηματογραφικής προσέγγισης σε μια καίρια και σημαντική στιγμή της πρόσφατης ιστορίας που σήμανε -και σημαίνει- πολλά και αμφίσημα για τον τόπο κινητοποιώντας πάντα τη διάθεση της εξέγερσης.

ΕΥΦΗΜΟΣ ΜΝΕΙΑ

Εύφημος μνεία στον Νίκο Αυγουστίδη για την ταινία «Apallou»

Για τον υπερβατικό τρόπο που χειρίζεται τις αλαφροίσκιωτες επιστροφές των χαμένων ανθρώπων που αγαπήσαμε, δημιουργώντας έναν φαντασιακό χώρο, που όμως αποτελεί μια άλλη όψη της πραγματικότητας, η κριτική επιτροπή απονέμει Εύφημο μνεία στον Νίκο Αυγουστίδη για την ταινία του Apallou.

ΒΡΑΒΕΙΑ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ – 2021

Η κριτική επιτροπή του Διεθνούς Διαγωνιστικού Τμήματος του 44ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας , αποτελούμενη από τους

  • Άννα Μουγκλαλίς
  • Βένια Βέργου
  • Λυδία Γεωργανά
  • Αφροδίτη Παναγιωτάκου
  • Γιάννης Χαλκιαδάκης

αποφάσισε να απονείμει τα εξής βραβεία:

Grand Prix 2021

SON OF SODOM (Ο Γιός των Σοδόμων) του Theo Montoya (Τεό Μοντόγια) από την Κολομβία
Η ταινία αυτή επιλέχθηκε ομόφωνα με πέντε ψήφους και όλη η ομάδα νιώθει μεγάλη τιμή και συγκίνηση να τη βραβεύβει απόψε. Είναι πολύ σημαντικό να αναδείξουμε αυτήν την ταινία για όλες τις ιδιότητες που ανάβλυσε στη ζωή όπως και στην επανάσταση σε εξέλιξη, η οποία είναι μη δυαδική, χάρη σε αυτή την ταινία και δυστυχώς χάρη σε αυτόν τον πόνο. Θα θέλαμε να συγχαρούμε τον Επικεφαλής προγράμματος, Γιώργο Ζώη, για την εξαιρετική επιμέλεια του και για την επιλογή ταινιών που αντιπροσωπεύουν τη διαφορετικότητα με ποικίλους τρόπους.

Το βραβείο συνοδεύεται από 4.000 ευρώ, προσφορά της εταιρείας Raycap.

Best Director / Βραβείο Σκηνοθεσίας

JEREMY VAN DER HAEGEN (Τζέρεμι Βαν Ντερ) , για την ταινία STORIES KEEP ME AWAKE AT NIGHT (Ιστορίες Που Με Κρατάνε Ξάγρυπνο την Νύχτα) από το Βέλγιο

Best Southeastern European Film / Καλύτερη Ταινία Νοτιοανατολικής Ευρώπης

ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ του Άρη Καπλανίδη από την Ελλάδα

Το βραβείο της Καλύτερης Ταινίας από τη Νοτιοανατολική Ευρώπη απονέμεται σε μια ταινία όπου το μπανιστήρι συνδέει τους ετερόκλητους χαρακτήρες μιας λαϊκής γειτονιάς της Αθήνας.

Special Awards “TV5 MONDE” / Ειδικό Βραβείο Αρτιότερης Παραγωγής TV5 MONDE

LAND OF GLORY της Borbala Nagy από τη Γερμανία

#ThisisEU European Values Award / Βραβείο Ευρωπαϊκές Αξίες

MISSION: HEBRON της Rona Segal από το Ισραήλ

Το βραβείο Ευρωπαϊκές Αξίες απονέμεται σε μια ταινία η οποία προωθεί αξίες όπως σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ισότητα και την εφαρμογή του νόμου παρουσιάζοντας εικόνες που δεν κυριαρχούν στα ΜΜΕ.

Drama Short Film Candidate EFA Awards 2021 – Drama 2021

NHA SUNHU του Jose Magro από την Πορτογαλία

Honorary Distinction Best Film

THE GAME του Roman Hodel από την Ελβετία

Η Τιμητική Διάκριση απονέμεται σε μια ταινία με εξαιρετικό μοντάζ η οποία συνδυάζει τη μυθοπλασία και το ντοκιμαντέρ ενώ καταπιάνεται με την εξουσία μέσα και έξω από το γήπεδο.

Special Mention Director

I’M AFRAID TO FORGET YOUR FACE του Sameh Alaa από την Αίγυπτο

Η Ειδική Μνεία απονέμεται σε μια ταινία που μιλάει για μια βαθιά πατριαρχική κοινωνία χρησιμοποιώντας ένα εξαιρετικό εύρημα, τη μεταμφίεση ως το τέλειο όχημα για τον πρωταγωνιστή σε έναν πολυσήμαντο αποχαιρετισμό.

Onassis Film Development Grant

στον Μανώλη Μαυρή για την ταινία του Brutalia, Days of Labour
και στον Άρη Καπλανίδη για την ταινία του Από το Μπαλκόνι

Το βραβείο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 10.000 ευρώ για τον καθένα, προσφορά του ONASSIS CULTURE, για να αναπτύξουν το σενάριο μεγάλου μήκους ταινίας τους.

Βραβείο «Ανθρώπινες Αξίες»

στην ταινία Les Criminels ( Οι Εγκληματίες) του Serhat Karaaslan από την Τουρκία
Ο Τηλεοπτικός Σταθμός της Βουλής απονέμει το βραβείο «Ανθρώπινες Αξίες» σε μια ταινία του Διεθνούς Διαγωνιστικού Τμήματος, ένα ρεαλιστικό δράμα με στοιχεία θρίλερ, που υπερασπίζεται την αξία της ελευθερίας της ιδιωτικής ζωής σε μια αυταρχική κοινωνία, όπου όλοι παρακολουθούνται και ελέγχονται.

ΒΡΑΒΕΙΑ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ 2021

Η κριτική επιτροπή του Διεθνούς Σπουδαστικού Τμήματος του 44ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας , αποτελούμενη από τους

  • Durlu Nazli Elif
  • Δημητρόπουλος Θοδωρής
  • Short Κυβέλη

αποφάσισε να απονείμει τα εξής βραβεία:

Grand Prix Student Award “Almost Famous”

στην ταινία Spirits and Rocks: An Azorean Myth της Aylin Gökmen (Ελβετία – DocNomads)
για τη στοιχειωτική και ταυτόχρονα προσωπική ανάδειξη της απώλειας, που πειραματίζεται με τα όρια της φόρμας του ντοκιμαντέρ.

Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής “Rising Star”

στην Holding On To Water του Kiubon Kokko (Η.Π.Α. / Claremont McKenna College)
για τη γενναία, ευάλωτη και ευρηματική απεικόνιση μιας δύσκολης σχέσης πατέρα-γιου.

Ειδικό Bραβείο Kαλύτερης Ελληνικής Ταινίας-Σεναρίου “On The Radar!”

στην ταινία Άντε Ντε της Αριάδνης Θυφρονίτου Λίτου (Ελλάδα / Σχολή Κινηματογράφου, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης) για την επιδέξια ισορροπία ανάμεσα στο γλυκόπικρο συναίσθημα της ενηλικίωσης και το πολύχρωμο πνεύμα της νιότης.

Το βραβείο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 1500 ευρώ, προσφορά της σχολής σεναρίου του ΑΝΤ1.

Βραβείο ειδικής διανομής: Το “Heat it up!”

στην ταινία Elevator Alone της Αναστασίας Παπαδοπούλου (Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής) για την εξαιρετική δεξιοτεχνία, το παιχνιδιάρικο στυλ και την προσοχή στη λεπτομέρεια.

Ειδική μνεία Jury Darling

στην ταινία Amayi του Subarna Das (Ινδία / Satyajit Ray Film & Television Institute)
για την έντεχνη και ευαίσθητη απεικόνιση ενός επίκαιρου και σημαντικού θέματος από την σκηνοθέτη.

Ειδική μνεία Super Focus

στην ταινία Don’t Forget to Smile για ένα ανατριχιαστικό πορτρέτο οικογενειακής πίεσης και εκμετάλλευσης.

Ειδικό βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη «Ντίνος Κατσουρίδης»

στους δημιουργούς των ταινιών:

Αριάδνη – Αγγελίκη Θυφρονίτου – Λήτου / «Άντε ντε»
Αναστασία Παπαδοπούλου / «Μόνοι στο ασανσέρ»
Αλέξανδρος Ρέλλος / «ΤόληςLive ή (Τορόντο)»

ΒΡΑΒΕΙΑ SHORT & GREEN 2021

ΣΚΕΠΤΙΚΟ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

Η Κριτική Επιτροπή του νέου Διεθνούς Διαγωνιστικού Τμήματος Short and Green συγχαίρει όλους τους συμμετέχοντες για τις άρτιες, από τεχνικής άποψης, δημιουργίες τους. Τους συγχαίρει επίσης για την ιδιαίτερα εύστοχη, αλλά και ευαίσθητη ματιά τους, στα προβλήματα του περιβάλλοντος.

Θεωρεί ενδεικτικό της έντασης αυτών των προβλημάτων, αλλά συγχρόνως ενθαρρυντικό, το γεγονός ότι κινηματογραφιστές από τόσο διαφορετικά μέρη του κόσμου καταπιάνονται με αυτά και προσπαθούν, με τη δουλειά τους, να τα αναδείξουν και να ευαισθητοποιήσουν το κοινό.

Προτείνει στη διεύθυνση του Φεστιβάλ την ενίσχυση του τμήματος Short and Green, με εκπαιδευτικά προγράμματα για μαθητές αξιοποιώντας τα μηνύματα των ταινιών, αλλά και τη δημιουργία νέων κινήτρων για τους κινηματογραφιστές, ώστε να εμπνευστούν και να δημιουργήσουν, έχοντας ως κεντρικό θέμα το περιβάλλον.

Παρακολουθήσαμε πραγματικά πολύ καλές ταινίες, οι περισσότερες με πολύ ξεχωριστά και ιδιαίτερα μηνύματα, που έκαναν την τελική μας απόφαση πολύ δύσκολη.

ΒΡΑΒΕΙΑ SHORT & GREEN 2021

Η κριτική επιτροπή του Short & Green του 44ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, αποτελούμενη από τους

  • Καζάκης Δημήτρης
  • Πανάγος Ιωακείμ
  • Τσάτση Ελευθερία
  • Linan Jose Manuel Abad

αποφάσισε να απονείμει τα εξής βραβεία:

Πράσινο Βραβείο της Δράμας

στην ταινία ΑΝΤΙΚΛΙΝΟ του Joao Gil από την Πορτογαλία

Αναγνωρίζουμε τον τρόπο με τον οποίο ο δημιουργός έχει μετατρέψει μια καταστροφή σε συγκεκριμένη τοποθεσία σε μια καθολική, πλήρως κατανοητή ιστορία με αριστοτεχνική χρήση οπτικών και αφηγηματικών μέσων, δημιουργώντας άψυχα στοιχεία, ζωντανούς χαρακτήρες, σε μια ισχυρή, σμιλεμένη, μεγάλης διάρκειας αφήγηση.

Το βραβείο συνοδεύεται από έπαθλο 4.000 ευρώ, προσφορά της ΑΜΚΕ ΚΥΚΛΩΨ.

1η Πράσινη Μνεία

στην ταινία ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ του Massoni Laurenzo από τη Γαλλία

Η κριτική επιτροπή αναγνωρίζει την απλότητα μιας ελκυστικής και καινοτόμου ιδέας και την ανάπτυξη της εμπιστοσύνης που δημιουργήθηκε από το μηδέν μεταξύ ενός ανθρώπου και ενός δέντρου εκτυλισσόμενα με μια λαμπρή και ακριβή κινηματογράφηση.

2η Πράσινη Μνεία

στην ταινία ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ των Hugo Caby, Antoine Dupriez, Aubin Kubiak, Lucas Lermytte, Zoé Devise από τη Γαλλία.

Η κριτική επιτροπή αναγνωρίζει τον πλούτο των μηνυμάτων και τον τρόπο που αυτά επικοινωνούνται σε ένα ευρύ κοινό που εκτείνεται από παιδιά έως ενήλικες. Ένα εξαιρετικό έργο animation με ένα εκπληκτικό σενάριο.

Βραβεία Διεθνούς Διαγωνιστικού Προγράμματος Animation 2021

Η κριτική επιτροπή του Διεθνούς Διαγωνιστικού Προγράμματος Animation του 44ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, αποτελούμενη από τους

  • Βασίλη Καραμητσάνη
  • Tάσο Νούσιας
  • Ελένη Μούρη
  • Ιzabella Plucinska

αποφάσισε να απονείμει τα εξής βραβεία:

ASIFA HELLAS – ΒΡΑΒΕΙΟ ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ

PILAR – Yngwie Boley, JJ Epping, Dianna van Houten (NL)
Εντυπωσιακές εικόνες, εξαιρετική τεχνική εμψύχωσης και μια εύστοχη μεταφορά μάς μάγεψαν από το πρώτο δευτερόλεπτο έως το τέλος αυτής της ταινίας μικρού μήκους σε ένα ταξίδι γνήσιας κινηματογραφικής φαντασμαγορίας.

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ

ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ – Άρης Καπλανίδης (GR)
Μια εξαιρετικά ευφυής ματιά στη ζωή ενός αθηναϊκού προαστίου, με έντονο ρυθμό, αιχμηρούς διαλόγους και χαρακτήρες από την αληθινή ζωή μάς παρέσυραν σε αυτή την ελληνική ταινία κινουμένων σχεδίων από μια υποσχόμενη, νεανική δημιουργική ομάδα.

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ

THE QUIET – Radheya Jegatheva (AU)
Η συμπαντική παραβολή αυτή μάς εισήγαγε σε μια αληθινά προσωπική, ποιητική αφήγηση για τις εύθραυστες, αλλά διαρκώς μεταβαλλόμενες διαστάσεις της αυτοεπίγνωσης.

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ

STEP INTO THE RIVER – Ma Weijia (CN)
Μια ελεγεία για την απώλεια, την έμφυλη ισότητα, την παιδική ηλικία και τα σιωπηρά εγκλήματα που συντίθενται ωραία σε μια ταινία δισδιάστατου ανιμέισον παγκόσμιων αξιών και απήχησης από τη μεγαλύτερη κοινωνία του κόσμου.

Βραβεία DRAMA PITCHING LAB 2021

ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ

 στην ASMAA GAMAL για το project: MY DREAM TO FLY από την Αίγυπτο
Το βραβείο συνοδεύεται με έπαθλο 2000 ευρώ από τη ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜ

ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

στον TATHAGATA GHOSH για το project: FOOTPRINTS από την Ινδία
Το βραβείο συνοδεύεται με έπαθλο 2000 ευρώ από το ΕΚΚ

Βραβεία Κινηματογραφικών Σωματείων  στο 44ο DISFF 2021

Ένωση Τεχνικών Ελληνικού Κινηματογράφου & Τηλεόρασης Οπτικοακουστικού Τομέα (Ε.Τ.Ε.Κ.Τ-Ο.Τ)

στον Βασίλη Καλαμάκη για την ταινία «Ο Φοιτητής»

Σκεπτικό

Η Ένωση Τεχνικών Ελληνικού Κινηματογράφου και Τηλεόρασης – Οπτικοακουστικού Τομέα (Ε.Τ.Ε.Κ.Τ-Ο.Τ) θα απονείμει το βραβείο τεχνικής αρτιότητας σε ταινία μικρού μήκους όπως κάνει κάθε χρόνο στηρίζοντας τους  δημιουργούς, την μικρού μήκους ταινία, αλλά και το Φεστιβάλ της Δράμας. Το βραβείο  τεχνικής αρτιότητας της Ένωσης Τεχνικών Ελληνικού Κινηματογράφου και Τηλεόρασης  για την επίτευξη ενός λειτουργικά δομημένου αποτελέσματος από το σύνολο των Κινηματογραφικών ειδικοτήτων απονέμεται στον Βασίλη Καλαμάκη  για την ταινία “Ο ΦΟΙΤΗΤΗΣ”.

Ένωση Ελλήνων Κινηματογραφιστών (G.S.C)

στον Θωμά Τσιφτελή για το «Horsepower» του Σπύρου Σκάνδαλου

Ειδική μνεία

στον σκηνοθέτη και σεναριογράφο Αργύρη Γερμανίδη για τη δουλειά του ως Διευθυντή Φωτογραφίας στο «Cortázar» που σκηνοθέτησε ο ίδιος μαζί με την Κατερίνα Στράουχ.

Σκεπτικό

Η Ένωση Ελλήνων Κινηματογραφιστών / Greek Society of Cinematographers (G.S.C), συνεχίζει με επιμονή την προσπάθειά της να αναδεικνύει την καθοριστική, νευραλγική συμβολή της Διεύθυνσης Φωτογραφίας στο αισθητικό και αφηγηματικό αποτέλεσμα ενός κινηματογραφικού έργου, ειδικά σε μια εποχή όπου η αλλαγή στον τρόπο παραγωγής και προβολής των ταινιών επιτάσσει παγκοσμίως ακόμη περισσότερη προσήλωση στην τεχνική αρτιότητα όλων των επι μέρους ειδικοτήτων που λαμβάνουν μέρος στην κατασκευή των ταινιών.

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, στο πλαίσιο του 44ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας, η Ενωση Ελλήνων Κινηματογραφιστών, εκπροσωπούμενη από τους Γιώργο Καρβέλα, Χριστίνα Μουμούρη, Κώστα Σταμούλη και Γιώργο Φρέντζο, επιβραβεύει ένα νέο κινηματογραφιστή από τις ελληνικές ταινίες του Εθνικού Διαγωνιστικού Τμήματος.

Ειδικά για φέτος απονέμουμε για πρώτη φορά και μια ειδική μνεία στον σκηνοθέτη και σεναριογράφο Αργύρη Γερμανίδη για τη δουλειά του ως Διευθυντή Φωτογραφίας στο «Cortázar» που σκηνοθέτησε ο ίδιος μαζί με την Κατερίνα Στράουχ, δηλώνοντας θαυμαστές του χειροποίητου πάθους με το οποίο δημιούργησε ένα άρτιο αισθητικά αποτέλεσμα απόλυτα συνυφασμένο με την ποιητική υφή ενός ιδιαίτερου φιλμικού σύμπαντος.

Τον έπαινο της Ένωσης Ελλήνων Κινηματογραφιστών σε ένα νέο διευθυντή φωτογραφίας που θα μας απασχολήσει στο μέλλον, απονέμουμε για τη ριψοκίνδυνη, τολμηρή και γεμάτη φρέσκιες ιδέες πάνω σε κλασικές φόρμες φωτογραφία που υπηρέτησε και συμπλήρωσε με τον πιο λειτουργικό τρόπο το απαιτητικό, ιδιοσυγκρασιακό όραμα του σκηνοθέτη, στον Θωμά Τσιφτελή για το «Horsepower» του Σπύρου Σκάνδαλου.

Ομοσπονδία Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας (ΟΚΛΕ)

στην ταινία «Από το Μπαλκόνι» του Άρη Καπλανίδη

Σκεπτικό

Για την ανάδειξη της καθημερινότητας μιας λαϊκής γειτονιάς με έντονο το στοιχείο του χιούμορ, που στην εξέλιξη της ταινίας αποκτά δραματικά χαρακτηριστικά. Για τη δημιουργική σχέση λαϊκής μουσικής, αφήγησης και φυσικών ήχων και την πρωτοποριακή τεχνική animation στην αναπαράσταση του χώρου και των χαρακτήρων, που συμβάλλουν στη δημιουργία ενός άρτιου οπτικοακουστικού συνόλου, η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΛΕΣΧΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ απονέμει Βραβείο Καλύτερης Ταινίας του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος του 44ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας στην ταινία Από το μπαλκόνι του Άρη Καπλανίδη

Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου( Π.Ε.Κ.Κ)

στην Άρτεμη Αναστασιάδου για την ταινία «Βανκούβερ»

Σκεπτικό

Η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου βρίσκεται για άλλη μια χρονιά στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, ένα ιδιαίτερα σημαντικό αποκεντρωμένο φεστιβάλ, το οποίο έχει υποστηρίξει όχι μόνο με λόγια, αλλά και με έργα, από την πρώτη μέρα του. Μην ξεχνάμε ότι ένα εκλεκτό μέλος μας, ο Δραμινός Αλέξης Δερμεντζόγλου, με την Κινηματογραφική Λέσχη της πόλης, ξεκίνησαν αυτή τη διοργάνωση, η οποία πλέον έκλεισε τα 44 χρόνια ζωής. Επίσης, η Π.Ε.Κ.Κ. ανταποκρίθηκε άμεσα στο ειλικρινές και ζεστό ενδιαφέρον του πρόωρα αποβιώσαντος προηγούμενου Καλλιτεχνικού Διευθυντή, του Αντώνη Παπαδόπουλου, καλώντας τη “μητέρα” της, την F.I.PRES.CI. δηλαδή, να ξεκινήσει συνεργασία για το Διεθνές Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ, ενώ η ίδια η Π.Ε.Κ.Κ. διατηρεί το βραβείο για το Εθνικό Διαγωνιστικό.

Λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, αλλάζουν (ελπίζουμε πρόσκαιρα) δεδομένα και κεκτημένα σε καθετί. Προσαρμοζόμαστε, δεν γίνεται αλλιώς, ωστόσο θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν θα ισχύσει το γνωστό απεχθές ρητό “Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού” και την αμέσως επόμενη χρονιά F.I.PRES.CI. και Π.Ε.Κ.Κ. θα επανέλθουν στο φυσικό τους χώρο απονομής, στην κεντρική αίθουσα, στην τελετή λήξης. Αυτή, άλλωστε, είναι και η θέληση της Διεθνούς Ομοσπονδίας μας, όπως εκφράστηκε με απόφασή της στην πολύ πρόσφατη Γενική Συνέλευση, που έλαβε χώρα αυτήν την εβδομάδα στο Μίσκολτς της Ουγγαρίας.

Ως προς τη φετινή διοργάνωση, η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου ξεχώρισε και βραβεύει μια ταινία με ερασιτέχνες ηθοποιούς, η οποία προσαρμόζει τη νεορεαλιστική γραφή στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Η Άρτεμις Αναστασιάδου καταγράφει με την κάμερά της τα νεκρά άλλοτε βιομηχανικά τοπία, τα κοινωνικοοικονομικά αδιέξοδα, την ανεργία, τη μετανάστευση, τις διαρκείς απώλειες. Πρόκειται -βεβαίως- για “Το Βανκούβερ”.

Διεθνής Ομοσπονδία Κριτικής Ταινιών Κινηματογράφου (FIPRESCI)

στον Μανώλη Μαυρή για την ταινία «Brutalia, Εργάσιμες Μέρες»

Σκεπτικό

Για την πρωτότυπη πανανθρώπινη ιδέα, για την επιβλητική ατμόσφαιρα και την υποβλητική φωτογραφία, για τη διεισδυτική δραματουργία, την εξαίρετη ερμηνεία της πρωταγωνίστριας και τη στιβαρή σκηνοθεσία το βραβείο της FIPRESCI  δίνεται στην ταινία «Brutalia, Εργάσιμες Μέρες» του Μανώλη Μαυρή, «Brutalia, Days Of Labour».

Βραβείο Κοινού 44ου DISFF 2021

Το Βραβείο Κοινού 2021  απονέμεται στην ταινία Από το Μπαλκόνι του  Άρη Καπλανίδη

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΛΗΞΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΝΟΜΗ ΒΡΑΒΕΙΩΝ, ΟΠΩΣ ΜΕΤΑΔΟΘΗΚΕ ΖΩΝΤΑΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

CLOSING & AWARDS CEREMONY | DISFF44

Η τελετή λήξης του 44ου DISFF – Σάββατο 18/9

Η τελετή λήξης του 44ου DISFF

Η ΤΕΛΕΤΗ ΛΗΞΗΣ ΤΟΥ 44ου ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ

H ταινία Brutalia, εργάσιμες μέρες (Brutalia, days of labour) του Μανώλη Μαυρή, απέσπασε τον Χρυσό Διόνυσο στην τελετή λήξης του 44ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, που ολοκληρώθηκε το βράδυ του Σαββάτου 18 Σεπτεμβρίου στο αμφιθέατρο «Αντώνης Παπαδόπουλος» του Δημοτικού Ωδείου Δράμας. Κορίτσια ντυμένα πανομοιότυπα με στρατιωτικά ρούχα εργάζονται κοπιωδώς. Μια μητριαρχική οικογένεια. Μια ολιγαρχική κοινωνία. Τι θα γινόταν αν αντικαθιστούσαμε τις μέλισσες με ανθρώπους; Ο Μανώλης Μαυρής δίνει την απάντηση με μια σκληρή ταινία όπου οι γυναίκες-μέλισσες κυριαρχούν, οι άντρες είναι κηφήνες, οι εργάτριες δουλεύουν μέχρι να πεθάνουν και η Βασίλισσα, εγκλωβισμένη στον ρόλο της, γεννά ακατάπαυστα μωρά. Όπως αποκάλυψε νωρίτερα στο κοινό του Φεστιβάλ, ο σκηνοθέτης  εμπνεύστηκε μια από τις πιο βίαιες σκηνές της ταινίας, τη σκηνή του λιθοβολισμού, από το λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου… Ο Μανώλης Μαυρής αφιέρωσε το βραβείο στην γυναίκα του, την ηθοποιό Κατερίνα Ζησούδη (πρωταγωνίστρια σε δύο ταινίες που επίσης διαγωνίζονταν στο φετινό φεστιβάλ) και το 4 μηνών μωρό τους που ήταν εκεί.

Η ταινία απέσπασε ακόμα τέσσερις διακρίσεις (Onassis Film Development Grant, Τιμητική Διάκριση Κοστουμιών, Τιμητική Διάκριση Σκηνικών, αλλά και το βραβείο της Fipresci).

Ο σκηνοθέτης Νίκος Τσεμπερόπουλος τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας για την ταινία του Soul Food με θέμα την ιδιαίτερη σχέση ενός έφηβου  με μια μεγαλύτερη γυναίκα που υφίσταται bullying, ενώ με συνολικά οκτώ διακρίσεις, ανάμεσά τους το  Βραβείο Κοινού, το Βραβείο Νοτιοανατολικής Ευρώπης και το Onassis Film Development Grant, έφυγε το ευρηματικό animation Από το μπαλκόνι του Άρη Καπλανίδη. Η ταινία διαδραματίζεται στη Ν.Φιλαδέλφεια με ηρωϊδα μια γυναίκα που βλέπει όλη τη γειτονιά -και την προστατεύει- αλλά δεν «βλέπει» και δεν μπορεί τελικά να προστατέψει το γιο της….

Ενδεικτικά να αναφέρουμε ακόμα πως το βραβείο ανδρικής ερμηνείας μοιράστηκαν ο Βασίλης Κουτσογιάννης από το Βανκούβερ της Άρτεμης Αναστασιάδου και ο Απόλλωνας Σαρρής από το Soul Food, ενώ την διάκριση γυναικείας ερμηνείας κέρδισε η Μαίρη Μηνά για την ταινία Α Summer Place της Αλεξάνδρας Mατθαίου. Τιμητική διάκριση ερμηνείας έλαβε  επίσης ο μικρός πρωταγωνιστής της ταινίας του Γιώργου Τελτζίδη Souls all unaccompanied Jouvany Guirguis, τον οποίο ο σκηνοθέτης ανακάλυψε σε μια δομή. Ο Γ.Τελτζίδης αφιέρωσε το βραβείο σε όλα τα ασυνόδευτα παιδιά που βρίσκονται στην Ελλάδα.

Το Grand Prix του Διεθνούς Διαγωνιστικού απέσπασε η ταινία Son Of Sodom (Ο Γιός των Σοδόμων) του Theo Montoya (Τεό Μοντόγια) από την Κολομβία.

Την τελετή λήξης άνοιξε ο  καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Δράμας Γιάννης Σακαρίδης ο οποίος ευχαρίστησε θερμά τις κριτικές επιτροπές, τους σκηνοθέτες αλλά και τη νεολαία της Δράμας που αγκάλιασε το Φεστιβάλ.

Ο Δήμαρχος Δράμας Χριστόδουλος Μαμσάκος  συνεχάρη τους συντελεστές του Φεστιβάλ για την φετινή άρτια οργάνωση. «Το φετινό φεστιβάλ είναι ένα από τα καλύτερα που έχουμε διοργανώσει και είναι αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας. Η πόλη μας απέδειξε ότι μπορεί να αντεπεξέλθει σε μεγάλες προσδοκίες». Ο κ. Μαμσάκος ευχαρίστησε θερμά  το ΥΠΠΟΑ, την υπουργό Λίνα Μενδώνη, τον υφυπουργό Νικόλα Γιατρομανωλάκη, την Γενική Γραμματέα Σύγχρονου Πολιτισμού Ελένη Δουνδουλάκη η οποία ήταν παρούσα στην τελετή λήξης, την Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας Θράκης και τον Χρήστο Μέτιο, το ΔΣ, τους εργαζόμενους και τους εθελοντές του Φεστιβάλ και βέβαια τον Γιάννη Σακαρίδη και τον πρόεδρο Γιώργο Δεμερτζή. Ακόμα, τις επιτροπές, το ΕΚΚ, το ΕΚΟΜΕ, την διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση Αφροδίτη Παναγιωτάκου, και τον πρόεδρο του ΕΑΠ Οδυσσέα Ζώρα που παλεύει να δημιουργήσει Σχολή Κινηματογράφου στη Δράμα».

Παίρνοντας τον λόγο ο πρόεδρος του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου Οδυσσέας Ζώρας ανέφερε πως «η χώρα έχει ανάγκη ένα προπτυχιακό τμήμα κινηματογράφου. Ήδη δημιουργήθηκε μια ακαδημαϊκή ομάδα που γνωρίζει καλά τον κινηματογράφο. Στήσαμε το πρόγραμμα σπουδών το οποίο έχει κατατεθεί στο Υπουργείο και βρίσκεται σε φάση έγκρισης. Του χρόνου ίσως να δούμε και τους πρώτους φοιτητές», προσέθεσε. «Είναι μια οφειλόμενη πράξη προς τον αείμνηστο Αντώνη Παπαδόπουλο…».

Η Γενική Γραμματέας Σύγχρονου Πολιτισμού Ελένη Δουνδουλάκη υπογράμμισε πως «οι τέσσερις και πλέον δεκαετίες που μετρά το Φεστιβάλ δεν είναι διόλου αμελητέο διάστημα, και αυτό λέει πολλά όχι μόνο για τη διάρκεια του θεσμού αλλά και για την πόλη που τον στήριξε διαχρονικά. Το Φεστιβάλ όμως  διατηρεί αμείωτη την νεανική του ορμή –γεγονός που φάνηκε και από την φετινή διοργάνωση. Το ΥΠΠΟΑ στηρίζει διαχρονικά το Φεστιβάλ αναγνωρίζοντας την σημαντική καλλιτεχνική και κοινωνική του επίδραση και με τις επιχορηγήσεις του προς αυτό συμβάλλει στην πολιτιστική αποκέντρωση και την ανάπτυξη της Περιφέρειας».

«Χαίρομαι διπλά φέτος», είπε ο Πάνος Κουάνης, πρόεδρος του ΕΚΟΜΕ. «Στο Φεστιβάλ πνέει ένας πολύ δυνατός άνεμος ανανέωσης: στις υποδομές του, στο branding, και το σημαντικότερο στο πρόγραμμά του. Φέτος ξεκινάμε μια πολυεπίπεδη συνεργασία που “ακουμπά” όλους τους άξονες που μας ενδιαφέρουν: παραγωγή, κατάρτιση, ψηφιοποίηση».

Ο πρόεδρος του ΕΚΚ Μάρκος Χολέβας συνεχάρη όλους όσους «βοήθησαν για να υπάρχει αυτό το Φεστιβάλ διαχρονικά. Τουλάχιστον 3 γενιές ξεκίνησαν από εδώ και στη συνέχεια εδραιώθηκαν στον χώρο. Το ΕΚΚ υπήρξε ανέκαθεν αρωγός του. Θεωρούμε πως είμαστε κάτι σαν δύο αδερφάκια με γονείς το ίδιο υπουργείο, το ΥΠΠΟ, βοηθώντας, καθένας με τον τρόπο του, να γεννηθεί η ταινία και στη συνέχεια να προβληθεί και να ταξιδέψει».

Κατά τη διάρκεια της απονομής των βραβείων, η Αφροδίτη Παναγιωτάκου, Διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση ανακοίνωσε την έμπρακτη στήριξη του θεσμού, με τη θέσπιση τριών νέων χρηματικών βραβείων: «Μέσα από το Διεθνές Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Δράμας, ανακαλύψαμε νέες φωνές που αξίζει να ακουστούν», υπογράμμισε. «Γι’ αυτό αποφασίσαμε, οι Έλληνες κινηματογραφιστές που συμμετέχουν στο Διεθνές Διαγωνιστικό να λάβουν το Onassis Film Development Grant. Φέτος ο Μανώλης Μαυρής και ο Άρης Καπλανίδης θα λάβουν 10.000 ευρώ ο καθένας, για να αναπτύξουν το σενάριο μεγάλου μήκους τους. Επίσης, φέτος για πρώτη φορά σε συνεργασία με το Φεστιβάλ δημιουργούμε ένα βραβείο συμπερίληψης και αποδοχής: το Queer Drama Award του Onassis Culture. Το βραβείο απονέμεται σε μία από τις ταινίες μικρού μήκους του Εθνικού Διαγωνιστικού με ΛΟΑΤΚΙ περιεχόμενο και συνοδεύεται από το χρηματικό έπαθλο των 2.000 ευρώ».

Κλείνοντας, ο πρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας Γιώργος Δεμερτζής, δήλωσε «περήφανος που καταφέραμε να ολοκληρώσουμε με επιτυχία την 44η διοργάνωση», και αφού ευχαρίστησε όλους τους υποστηρικτές, εργαζόμενους και εθελοντές του DISFF, είπε πως είναι πεπεισμένος πως υπάρχει αληθινό ενδιαφέρον για την εξέλιξη του Φεστιβάλ Δράμας. «Συγχαίρω όλους τους διαγωνιζόμενους που κατάφεραν να υλοποιήσουν ένα από τα όνειρά τους. Είστε όλοι νικητές αφού καταφέρατε να φτάσετε εδώ…».

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΛΗΞΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΝΟΜΗ ΒΡΑΒΕΙΩΝ, ΟΠΩΣ ΜΕΤΑΔΟΘΗΚΕ ΖΩΝΤΑΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

CLOSING & AWARDS CEREMONY | DISFF44

Για το Γραφείο Τύπου
Ευάννα Βενάρδου

Q&A Σκηνοθετών – Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου

Q&A Σκηνοθετών – Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο Φεστιβάλ Δράμας δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του φεστιβάλ που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος.

Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για την δουλειά τους, σήμερα Σάββατο, τελευταία μέρα του Φεστιβάλ:

*Horsepower (Σπύρος Σκάνδαλος)
«Η ταινία μιλά για σκοτεινά και ανομολόγητα πράγματα που συχνά δεν αντιλαμβανόμαστε ούτε στον εαυτό μας. Όμως θέλαμε να αποφύγουμε τους ευθείς συμβολισμούς. Το άλογο που βλέπουμε μέσα στο διαμέρισμα της Ιωάννας Κολλιοπούλου, εκφράζει τον όγκο, την δύναμη αλλά και το παράλογο – η ύπαρξή του στο σπίτι της την κάνει να νοιώσει ότι έχει πράγματα μέσα της που πρέπει να επιλύσει. Ήταν πολύ δύσκολο, σχεδόν τρομακτικό να κάνεις πρόβες με ένα άλογο 700 κιλών. Οι επιρροές μας ήταν ο Καμύ, ο Μπέκετ οι πίνακες της πρώιμης αναγέννησης. Στόχος μας ήταν να εμπλέξουμε τον θεατή συναισθηματικά και σωματικά. Είναι πολύ χαρακτηριστική της γενιάς μου σε κάποιες παρέες, η κυνικότητα, η βία που τελικά δεν γίνεται βία, το σεξ που τελικά δεν γίνεται σεξ. Σαν να απαγορεύεται να δείξεις οποιαδήποτε συναισθηματική ένταση. Σαν να διψάς για δύναμη προσπαθώντας να μειώσεις τους άλλους».

*Motorway 65 (Εύη Καλογηροπούλου)
«Η ταινία προβλήθηκε στις Κάννες, σε εποχή πανδημίας, με λοκντάουν στο Παρίσι, σε ένα πρόγραμμα με μικρού μήκους ταινίες. Καθώς οι ξένοι έχουν ταυτίσει την Ελλάδα περισσότερο με τις εικόνες των νησιών κλπ, τους ξενίζει κάπως η εικόνα του βιομηχανικού περιβάλλοντος που δείχνω. Η γέφυρα της ταινίας περισσότερο χωρίζει, σε ένα επίπεδο ιδεολογικό κυρίως, παρά ενώνει. Είχα μείνει μερικούς μήνες στην Ελευσίνα και κοιτάζοντας γύρω μου, με το που πρωτοπήγα εκεί, αναρωτήθηκα «Πού είμαι;». Ήταν λίγο «Μad max» αίσθηση. Εμφανίζονται πολλοί ερασιτέχνες, κάτοικοι της περιοχής, όπως δάσκαλοί μου στο kickboxing –γενικά μου αρέσει να συνδυάζω ερασιτέχνες και επαγγελματίες.

*Brutalia, day of labour (Μανώλης Μαύρης)
«Είναι μια απλή σε πρώτο επίπεδο αλλά αρκετά σύνθετη στην υλοποίησή της ιδέα, και ήθελα να δίνει την εντύπωση του ψευδοντοκιμαντέρ για να έχει ο θεατής την αίσθηση πως είναι αληθινό. Η ιδέα (τι θα γινόταν αν αντικαθιστούσαμε τις μέλισσες με ανθρώπους;) ξεκίνησε από την στρατιωτική μου θητεία, εξ ου και οι κηφήνες, που προκύπτουν αυτούσιοι από την εμπειρία μου αυτή –κάπως έτσι είναι στο στρατό όταν δεν υπάρχει πόλεμος. Το γύρισμα έγινε στον Αυλώνα και στο στάδιο Καραϊσκάκη.. Έκανα έρευνα κυρίως με μελισσουργούς, και συνειδητοποίησα πως στο μελίσσι οι γυναίκες είναι ασύμμετρα πιο δυνατές από τους άντρες. Ήταν οικείο για μένα να δουλεύω με γυναίκες, ίσως γιατί μεγάλωσα με πολλές γυναίκες. Η σκηνή του σεξ των κηφήνων με τη Βασίλισσα γυρίστηκε στη λίμνη, Δεκέμβριο μήνα –είναι μια ακραία βίαιη, αποκρουστική σκηνή, σαν βιασμός, καθώς στη φύση είναι οι πιο δυνατοί κηφήνες αυτοί που τα καταφέρνουν –και κανείς δεν επιχειρεί να σώσει την Βασίλισσα, διότι είναι κάτι που πρέπει να κάνει για τη διαιώνιση του είδους: και τελικά το κάνει. Και τους σκοτώνει όλους. Οι άντρες στην ταινία είναι παντελώς άχρηστοι, οι εργάτριες δουλεύουν μέχρι να πεθάνουν και η Βασίλισσα, εγκλωβισμένη στον ρόλο της γεννά ακατάπαυστα μωρά.  Άρα είναι μισανθρωπικό όλο το περιβάλλον της ταινίας. Στο μυαλό μου δεν είχα το MeToo, αλλά το λιντσάρισμα του Ζακ: η εικόνα αυτής μιας ομάδας ανρθώπων να λιντσάρουν κάποιον αβοήθητο με ενέπνευσε για την σκηνή του λιθοβολισμού στην ταινία.

*Αμυγδαλή (Μαρία Χατζάκου)
Η Μαρία Χατζάκου είναι παραγωγός μερικών από τις γνωστότερες ελληνικές ταινίες.  Όπως εξήγησε, «μου ήρθε κάποια στιγμή αυτή η ιδέα για τον τσακωμό δύο αδερφών που η μια δεν αφήνει την άλλη να πάει σε ένα πάρτυ, και μου άρεσε πολύ. Αρχικά σκέφτηκα κάποιον άλλο σκηνοθέτη , αλλά τελικά το τόλμησα να τη γυρίσω εγώ την ταινία. Επίσης είχα ανέκαθεν μια αγάπη για το horror, το θρίλερ, και έβαλα και αυτό το στοιχείο μέσα –ανέκαθεν αναρωτιόμουν γιατί στην Ελλάδα δεν γυρίζονται ταινίες genre (είδους). Δεν έχω αδερφή, δεν ξέρω πώς προέκυψε αυτή η αγάπη των δύο ηρωϊδων. Η μία μικρότερη, η άλλη μεγαλύτερη, πιο κατασταλαγμένη, ερωτευμένη με μια άλλη κοπέλα. Η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου ήταν acting coach στην ταινία –μια ειδικότητα που λείπει πολύ στην χώρα  μας. Τα γυρίσματα έγιναν σε ένα σπίτι στη Νέα Μάκρη». Παρούσα στην παρουσίαση ήταν και η μουσικός Μαριλένα Ορφανού, με την οποία έχουν μαζί με την σκηνοθέτρια ένα συγκρότημα. «Το στοιχείο του horror με οδήγησε σε έναν ηλεκτρονικό ήχο», είπε.

*Last visit (Σπύρος Αλιδάκης)
«Έκανα μια ταινία-αποχαιρετισμό στον Λευτέρη Βογιατζή. Τον γνώρισα σε ένα γύρισμα του Νίκου Παναγιωτόπουλου και τελικά έγινα βοηθός του. Για 10 χρόνια το θέατρό του έγινε το σπίτι μου. Όσοι έμπαιναν μέσα ένοιωθαν την παρουσία του. Σήμερα θεωρώ πως οι θεατρολόγοι δεν τον γνωρίζουν όπως θα έπρεπε –ο Κουν για παράδειγμα άφησε μαθητές. Ο Λευτέρης δεν είχε μέθοδο, είχε ωστόσο μόνιμους συνεργάτες, που καθένας τους έλεγε διαφορετικά πράγματα γι’ αυτόν. Το voice over είναι μια συρραφή από παραστάσεις του. Ο Λευτέρης λάτρευε τον κινηματογράφο και ήθελε πολύ να κάνει και ταινίες. Αυτό το στοιχείο υπάρχει στην ταινία, όπως και η σχέση μου μαζί του». Παρούσα στην παρουσίαση ήταν και η ηθοποιός Σμαράγδα Αδαμοπούλου.

*Aντε ντε (Αριάδνη-Αγγελική, Θυφρονίτου-Λήτου) -Ελλάδα
Η σπουδαστική ταινία (Σχολή Κινηματογράφου, ΑΠΘ), που συμμετείχε στο Διεθνές Σπουδαστικό Τμήμα, «παρακολουθεί τρείς νέους ανθρώπους ένα Σάββατο βράδυ: έναν 17χρονο φοιτητή που πάει να σπουδάσει σε μια πόλη μακριά από τους γονείς του, και περιμένει ότι όλα θα είναι τέλεια αλλά δεν είναι, μια 25χρονη «κολλημένη με τους γονείς της», μια 30χρονη «χωρίς αποκλειστικότητες». Άνθρωποι σε μία μεταβατική φάση. Ξέρω ότι είναι δύσκολο, από φίλους μου -γιατί εγώ δεν έχω φτάσει ακόμα ούτε τα 25,  κι ας ακούω τους μεγαλύτερους συνέχεια να μου λένε «τα 20 είναι η καλύτερη ηλικία».

*Η πριγκίπισσα της Ιερουσαλήμ (Nicolas Paban, Guillaume Levil) –Γαλλία
Παρών στην παρουσίαση ήταν ο Γκιγιόμ Λεβίλ ο οποίος είπε ότι «ενώ μικρός ήθελα να τα κάνω όλα μόνος μου, στην πορεία συνειδητοποίησα πως το να έχεις συν-σκηνοθέτη είναι ευλογία! Έχεις λιγότερο στρες. Μεγάλωσα στην Νότια Αφρική, σε μια φάρμα ενός νησιού, και κολλητή μου ήταν μια κατσίkα. Η κινηματογραφική μου γραφή είναι περισσότερο «naïve». Όταν καταπιάνομαι με τη βία προτιμώ να ασχολούμαι με τον απελπισμένο παρά με τον κακό.

Για το Γραφείο Τύπου
Ευάννα Βενάρδου

CINEMATHERAPY με την Ντενίς Νικολάκου – Παρασκευή 17 Σεπτέμβριου

CINEMATHERAPY - DENISE NIKOLAKOU | FRI 17/9, 20:00

CINEMATHERAPY

με την ψυχοθεραπεύτρια Ντενίς Νικολάκου

Παρασκευή 17 Σεπτέμβριου

Με την προβολή της ταινίας «Από το μπαλκόνι» του Άρη Καπλανίδη και μία ενδιαφέρουσα συζήτηση με την ψυχοθεραπεύτρια και επικεφαλής του προγράμματος Ντενίς Νικολάκου, τον σκηνοθέτη και το κοινό, για τον κοινωνικό αποκλεισμό και τις διαπροσωπικές σχέσεις υπό το πρίσμα της οικονομικής κρίσης αποτυπωμένη σε μια μικρογραφία της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας,  ολοκληρώθηκε χθες Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου  το πρόγραμμα Cinematherapy του 44ου DISFF.

Στο πλαίσιο του προγράμματος Cinematherapy προβλήθηκαν συνολικά φέτος τρεις μικρού μήκους ταινίες («Πώς να εκπαιδεύσεις έναν αντιήρωα» του Γιάννη Μπλέτα, «Left Unsaid» του Iari Varriale, «Από το μπαλκόνι» του Άρη Καπλανίδη), οι οποίες επιλέχθηκαν από την επιμελήτρια της ενότητας για το περιεχόμενο και την προσέγγισή τους, και έγιναν η αφορμή σε τρεις αντίστοιχα διαδοχικές συζητήσεις, παρουσία των δημιουργών τους και ειδικών επιστημόνων, για την παρακίνηση και αναγνώριση συναισθημάτων ή αναζήτησης συμπερασμάτων στο πλαίσιο της ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας, σύμφωνα με τις αρχές και τα εργαλεία του Cinematherapy.

«Ένα τριήμερο ταξίδι στον κόσμο  του “κινηματογράφου της ψυχής” μόλις ολοκληρώθηκε. Αυτό που προσπάθησα να κάνω ήταν ουσιαστικά μια απόπειρα προσέγγισης της τέχνης του κινηματογράφου μέσα από μια ψυχολογική και φιλοσοφική οπτική», σημειώνει η επικεφαλής του προγράμματος Ντενίς Νικολάκου και δηλώνει ιδιαίτερα χαρούμενη γιατί «το κοινό της Δράμας είναι αρκετά μυημένο στην δομή της κινηματογραφικής γλώσσας και παραμένει πιστό σε προτάσεις που διευρύνουν τις εννοιακές καινοτομίες. Το κυρίαρχο στοιχείο και στις τρεις προβολές κατά την διάρκεια του προγράμματος -παρά το γεγονός ότι οι ταινίες μεταξύ τους  είχαν μεγάλη θεματική απόκλιση- ήταν ότι το κοινό ασχολήθηκε περισσότερο με το πώς επεξεργάζεται και κατανοεί το συναίσθημα που προκύπτει από τις ταινίες παρά με το αποτέλεσμά του. Μ’ άλλα λόγια ο σκοπός επιτεύχθηκε. Καταφέραμε να μελετήσουμε το ρόλο του συναισθήματος στην κίνηση και στον χρόνο και μπορούμε στο εξής να συμπορευτούμε με τα οφέλη του».

Τις συζητήσεις του Cinematherapy που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της φεστιβαλικής εβδομάδας του 44ου DISFF θα βρείτε στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ στο σύνδεσμο:  https://www.dramafilmfestival.gr/live-streaming/

Για το Γραφείο Τύπου
Μαρίνα Αγγελάκη

Masterclass με τον σκηνοθέτη Μενέλαο Καραμαγγιώλη

Masterclass με τον σκηνοθέτη Μενέλαο Καραμαγγιώλη

«Όταν το σινεμά δεν φοβάται τη ζωή:
οι ταινίες, οι ιστορίες τους, το μέλλον και η πραγματικότητα» :

 Masterclass με τον σκηνοθέτη Μενέλαο Καραμαγγιώλη

 Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2021

Με την ομιλία του Μενέλαου Καραμαγγιώλη ολοκληρώθηκε σήμερα  στη Δράμα η σειρά των masterclasses που πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο του νέου Εκπαιδευτικού Προγράμματος και διεξάχθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια της φεστιβαλικής εβδομάδας του 44ου DISFF.

Η επικεφαλής του προγράμματος Βαρβάρα Δούκα ζήτησε από τον Μενέλαο Καραμαγγιώλη να αφηγηθεί στους νέους κινηματογραφιστές όσα έζησε την τελευταία δεκαετία. Ο σκηνοθέτης μίλησε για τις ταινίες του και τις ιστορίες τους, για τη δημιουργία της ομάδας Documatism και για το σινεμά που δεν φοβάται τη ζωή.

Ακολουθεί αυτούσια η ομιλία του σκηνοθέτη Μενέλαου Καραμαγγιώλη που πραγματοποιήθηκε σήμερα το μεσημέρι στον κινηματογράφο Ολύμπια με τίτλο «Όταν το σινεμά δεν φοβάται τη ζωή: οι ταινίες, οι ιστορίες τους, το μέλλον και η πραγματικότητα»:

«Αναρωτιέμαι αν πρέπει να σας μιλήσω στο πρώτο ενικό ή ως εκπρόσωπος της ομάδας Documatism που πασχίζει τα τελευταία 10 χρόνια μέσα από ταινίες και καλλιτεχνικές δράσεις να κινητοποιεί διαλόγους, συναντήσεις και πιθανές λύσεις σε καίρια κοινωνικά θέματα κάνοντας τους αόρατους ορατούς. Ελπίζω στο τέλος της σημερινής παρουσίασης να έρθουν κι άλλοι στην ομάδα, συμφωνώντας, διαφωνώντας και κυρίως προσθέτοντας.

Από όταν άρχισα να κάνω ταινίες νιώθω πως σταμάτησα να αυταπατώμαι όσο πριν, γιατί η πραγματικότητα, οι ιστορίες στις οποίες χωνόμουν και οι ήρωές τους μού ‘διναν πάντα μια ουσιαστική εικόνα της ζωής και του νοήματός της: εάν υπάρχει. Είτε έκανα ντοκιμαντέρ, είτε μυθοπλασία, είτε ταινίες στο ραδιόφωνο, οι ιστορίες και οι ήρωές τους με βοηθούσαν να συνειδητοποιώ όσα μου ξέφευγαν, με κίνδυνο να ζω αυταναφορικά και με νάζι.

Η Βαρβάρα μου ζήτησε να μοιραστώ μαζί σας όσα έζησα την τελευταία δεκαετία που αρχίζουν με την ιστορία μιας ταινίας μυθοπλασίας, μια ταινία που στηριζόταν στην αληθινή ιστορία ενός μετανάστη που έψαχνε πατρίδα και ταυτότητα, και σε ένα πραγματικό σύνδρομο για ορφανούς και μπερδεμένους σεξουαλικά ελέφαντες. Το «J.a.c.e. – Just Another Confused Elephant», ήταν η αρχή που με οδήγησε πιο βαθιά στο συναρπαστικό κόσμο των αντιηρώων που ζουν αόρατοι στην Αθήνα ορίζοντας ένα μοναδικό τοπίο, δύσκολα προσβάσιμο, γεμάτο αληθινούς χρησμούς για όσα έπονται και -συνήθως- εμείς οι «προστατευμένοι» των μητροπόλεων δε γνωρίζουμε.

Η δεκαετής προετοιμασία της ταινίας είχε δημιουργήσει ένα δυναμικό σύμπαν, γεμάτο αληθινούς ήρωες, που είχαν εμπνεύσει το σενάριο της, και είχε δημιουργήσει στέρεες σχέσεις εμπιστοσύνης μαζί τους ώστε να γίνουν σημεία αναφοράς για τους ηθοποιούς της ταινίας. Το κάστινγκ του «J.a.c.e.» είχε γίνει σε 9 χώρες ώστε να μπορέσει να βρεθεί ο πρωταγωνιστής και στην ταινία έπαιξαν πολλοί ηθοποιοί που δεν είχαν ξαναπαίξει στον κινηματογράφο. Κάναμε πολλές πρόβες και αυτοψίες στους πραγματικούς χώρους των ιστοριών της ταινίας συναντώντας τους αληθινούς ήρωες της.

Το 2011 έγινε έντονη η ανάγκη να πρωταγωνιστήσουν οι ίδιοι αυτοί οι ήρωες σε ταινίες (αυτή τη φορά με το αληθινό τους πρόσωπο κι όχι «κρυμμένοι» πίσω από ηθοποιούς) κι έγιναν οι πρωταγωνιστές στη σειρά ντοκιμαντέρ «Συναντήσεις με Αξιοσημείωτους Ανθρώπους», μια κινηματογραφική αποτύπωση της κρίσης στην Ελλάδα τα τελευταία 10 χρόνια, μέσα από αντιήρωες που ζουν σχεδόν αόρατοι.

Ο πρώτος κύκλος περιείχε 12 ταινίες με οδηγίες χρήσης σε νέους καλλιτέχνες, ηθοποιούς, κινηματογραφιστές, μαθηματικούς και θέματα ταυτότητας. Οι ήρωες των ταινιών αυτών, που ήταν συνήθως άγνωστοι στο κοινό, κατάφεραν να γίνουν ( viral ) εξαιρετικά δημοφιλείς σε προβολές σε φεστιβάλ, στη Δημόσια Τηλεόραση, σε σχολεία, πανεπιστήμια και στο διαδίκτυο απενοχοποιώντας την συμμετοχή απρόβλεπτων ή άγνωστων ηρώων. Ευτυχώς το ενδιαφέρον των θεατών ήταν έντονο και δημιούργησε εναλλακτικούς, διαφορετικούς και δημοφιλείς ήρωες που δεν ήταν διάσημοι σε prime time τηλεοπτικές ζώνες. Οι ταινίες αυτές άρχισαν να γίνονται αφορμή για δημιουργικούς διαλόγους σε αυτοσχέδιες ομάδες θεατών που άρχισαν να συναντιούνται εξαιτίας τους. Σε σχολεία, σε σπίτια και σε ομάδες που ακόμα δρουν στην πόλη δυναμικά με δράσεις που με κάνουν να ελπίζω.

Ο δεύτερος κύκλος προχώρησε ακόμα πιο βαθιά στους χτυπημένους από την κρίση στην Ελλάδα με 12 ταινίες για άστεγους, άνεργους, μετανάστες (προς και από την Ελλάδα), πρόσφυγες, δυσκολεμένους ήρωες που κάνουν τη ζωή τους θεατρική παράσταση, ανήλικους φυλακισμένους, αδέσποτα και κάθε είδους (πολλούς) εθελοντές. Οι δυσκολίες της εποχής και της θεματολογίας επέβαλλαν γυρίσματα που διαρκούσαν για χρόνια.

Οι ήρωες αυτών των ταινιών ήταν δύσκολο να προσεγγιστούν και μπορούσαν να κινδυνέψουν από την έκθεσή τους στο φακό. Άλλοι έκρυβαν από τους δικούς τους ότι είναι άστεγοι ή κρατούμενοι κι άλλοι ήταν παγιδευμένοι στην παραβατικότητα με διαρκή τον κίνδυνο να συλληφθούν.

Οι δυσκολίες αυτών των γυρισμάτων έκαναν επιτακτική την ανάγκη για τη δημιουργία μιας ευέλικτης και διακριτικής ομάδας που έπρεπε να κινείται σε επικίνδυνες κι απαγορευμένες περιοχές ακυρώνοντας την πιεστική παντοδυναμία του αδιάκριτου κινηματογραφικού φακού.

Το αποτέλεσμα ήταν μια νέα και πολύτιμη διαδικασία που δημιουργήθηκε από τους ίδιους τους ήρωες των ταινιών. Οι ήρωες αυτοί, μέσα από τη σχέση τους με τα μέλη της ομάδας, αποφάσισαν -με δική τους πρωτοβουλία- να εκτεθούν στο φακό και να μην κρύψουν το πρόσωπό τους από την κάμερα. Ενώ αυτό είχε συμφωνηθεί μαζί τους αρχικά. Ένιωθαν ότι η διαδικασία της κινηματογράφησης λειτουργούσε ψυχοθεραπευτικά και υποστηρικτικά και τους πρόσφερε ένα νέο τρόπο επικοινωνίας: ενώ έβρισκαν ακροατές και συνομιλητές, την ίδια στιγμή -μιλώντας στην κάμερα- «άκουγαν» και οι ίδιοι τον εαυτό τους. Για αυτό άρχισαν να χρησιμοποιούν τις ταινίες ως ένα βήμα που τους επιτρέπει να μιλήσουν δημόσια, χωρίς να νιώθουν αόρατοι, και σαν ένα «όπλο» διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους και κάθε αιτήματος τους που νιώθουν ότι σκοντάφτει στα εμπόδια της ελληνικής πραγματικότητας ή στα περιοριστικά όρια του περιθωρίου στο οποίο είναι καταδικασμένοι να ζουν.

Αναφέρω μερικά ενδεικτικά παραδείγματα:

Η Εθνική Ελλάδας Αστέγων με όπλο την ταινία κατάφερε να εξασφαλίσει χρηματοδότηση για να συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αστέγων στη Χιλή. Η ταινία έπεισε το ΔΣ του ιδρύματος, που τους χρηματοδότησε, ότι το ποδόσφαιρο πρόκειται για μια πετυχημένα εφαρμοσμένη διαδικασία κοινωνικοποίησης και ένταξης.

Ανήλικος φυλακισμένος μέσα από τη διαδικασία της προετοιμασίας και παραγωγής της ταινίας, που τον έκανε πρωταγωνιστή της, βρήκε τους τρόπους να μάθει ελληνικά μέσα σε 3 χρόνια στο σχολείο της φυλακής, να περάσει στο Πολυτεχνείο συμμετέχοντας στις Πανελλήνιες ως κρατούμενος, να χρησιμοποιήσει την έκθεσή του στο φακό για να διεκδικήσει μια νέα ζωή και -κυρίως, όπως είπε ο ίδιος- να γίνει εφαρμοσμένο και εμψυχωτικό παράδειγμα για άλλους κρατούμενους. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο πτυχίο της σχολής κι η ταινία του έχει εξασφαλίσει δωρεάν την νομική βοήθεια που χρειάζεται από εθελοντές νομικούς -που προέκυψαν από τους θεατές της της- ώστε να αποκτήσει την ελληνική υπηκοότητα.

Έτσι συνέβη μια αντιστροφή: ο φακός από επικίνδυνος κι αδιάκριτος εισβολέας έγινε εργαλείο διεκδίκησης για ανθρώπους που ένιωθαν περιθωριοποιημένοι και αόρατοι. Κι έτσι άρχισαν οι ίδιοι να ζητάνε την παρέμβαση του φακού σε σημαντικές στιγμές της ζωής τους για να χρησιμοποιήσουν τα βίντεο με στόχο να διεκδικήσουν πιθανές λύσεις σε προβλήματα που τους βασανίζουν. Τα γυρίσματα αυτά συνεχίστηκαν ακόμα κι όταν οι αρχικές ταινίες είχαν ολοκληρωθεί και είχαν αρχίσει να ταξιδεύουν σε φεστιβάλ, να προβάλλονται σε κινηματογραφικές αίθουσες, σε σχολεία, πανεπιστήμια, φυλακές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Την ίδια στιγμή το υλικό των ιστοριών τους εμπλουτιζόταν με νέα γυρίσματα προεκτείνοντας και διευρύνοντας τις ιστορίες των ταινιών στο χρόνο και στο χώρο και εντοπίζοντας τις πιεστικές κι άμεσες ανάγκες των ηρώων τους που συνέχιζαν να ψάχνουν λύσεις. Πως θα μπορούσε αυτό το νέο υλικό να τους βοηθήσει; Να υποστηρίξει την προσπάθειά τους;

Το έντονο ενδιαφέρον των θεατών δημιουργούσε δυναμικούς διαλόγους στις δημόσιες προβολές των ταινιών με ερωτήματα. Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά έδιναν νέα διάσταση στις ταινίες, έσπαγαν το φόβο τού να ασχοληθεί κανείς με δύσκολα και δυσοίωνα κοινωνικά θέματα κι άνοιγαν έναν ευρύ ορίζοντα για τον τρόπο που μπορεί κάποιος να ενημερωθεί, να συνδράμει ή να βοηθηθεί μέσα σε μια εξακολουθητική κρίση που ξεπερνούσε (και ξεπερνάει) όλα τα προγνωστικά για τη διάρκειά της. Οι διάλογοι αυτοί συνεχίζονταν διαδικτυακά και οι ήρωες αυτών των ταινιών άρχισαν να γίνονται αφυπνιστικά και ενθαρρυντικά παραδείγματα για τους τρόπους που ένας αόρατος, αβοήθητος και περιθωριοποιημένος ήρωας μπορεί να διαχειριστεί τα αδιέξοδα μιας κρίσης που διαρκεί. Και των τρόπων που ένας πολίτης μπορεί να παραμένει ενεργός σε περιόδους κρίσης.

Οι ιστορίες των ταινιών, που στην αρχή έμοιαζαν αδιέξοδες κι οι ήρωές τους καταδικασμένοι, στο τέλος οδηγούσαν σε ένα happy end που δε γράφτηκε από σεναριογράφο αλλά από τους ίδιους τους περιθωριοποιημένους ήρωες στην εποχή της κρίσης: Ένα happy end, έτοιμο κάθε στιγμή να καταρρεύσει, το οποίο δρομολογούσαν οι ίδιοι με καθημερινή επιμονή και προσπάθεια.

Αυτή η διαδικασία έγινε αποκαλυπτική και για μας που την παρακολουθούσαμε πίσω από την κάμερα, αποδεικνύοντας πόσο η πραγματικότητα και το ντοκουμέντο είναι καίριας σημασίας για κάθε καλλιτέχνη αυτή τη χρονική στιγμή, και πώς οι καλλιτεχνικές δράσεις μπορούν (και πρέπει) να συναντήσουν τους αόρατους και τους αντιήρωες φέρνοντας τους σε μια δημιουργική επαφή με περισσότερους θεατές. Βασικός στόχος ήταν μια τέτοια προσέγγιση να ακυρώνει το φόβο και την τρομολαγνεία και να αποφύγει κάθε διαστρέβλωση και κάθε πορνογραφική ή ηδονοβλεπτική διάθεση στην προσέγγιση και στην αποτύπωση. Κάτι που συμβαίνει συχνά στα ειδησεογραφικά κανάλια ή στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Νιώσαμε επιτακτική την ανάγκη μιας τέχνης που αφουγκράζεται δυναμικά την εποχή και δε διεξάγεται περίκλειστα και αυτοαναφορικά.

Εκεί δοκιμάστηκε η παρουσία αυτών των αντιηρώων σε εκθέσεις σύγχρονης τέχνης: Στο ΕΜΣΤ, στην Μπιενάλε Βενετίας και στη Rodeo οι ήρωες αυτοί μέσα από εγκαταστάσεις βίντεο απευθύνθηκαν απευθείας στον θεατή καλώντας τον να διεισδύει σε χώρους όπου η πρόσβαση είναι δύσκολη. Και τον έκαναν αυτόπτη σε άγνωστα τοπία, συνήθως γκετοποιημένα, που προκαλούν φόβο καθώς συνοδεύονται από απειλές ότι περιέχουν ήρωες παραβατικούς και περιθωριοποιημένους. Οι κινηματογραφικές και τηλεοπτικές προβολές των ταινιών, σε συνδυασμό με τις δυνατότητες που προσφέρουν τα νέα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν σε κάποια βίντεο (interactive, 360ο λήψεις, παιγνιοποίηση, εικονική πραγματικότητα), έδιναν τη δυνατότητα στο θεατή να γίνεται αυτόπτης: να είναι παρών χωρίς να νιώθει απειλημένος, και κυρίως μέσα από τη θέαση αυτή να μπορεί να ακυρώσει άμεσα και συνοπτικά τους στερεοτυπικούς φόβους, τα σύνορα και κάθε είδους άδικους διαχωρισμούς.

Με όλα τα παραπάνω δημιουργήθηκε ένα δυναμικό υπόβαθρο για επινοητικούς κι εναλλακτικούς τρόπους προβολής των ταινιών αυτών και προβληματισμοί για το πώς διαχειρίζεται κανείς αυτή την δυναμική κοινωνική διάδραση με τους ήρωες τους.

Για παράδειγμα, η προβολή του τρέιλερ της ταινίας για τα αδέσποτα μέσα σε μια μέρα είχε μισό εκατομμύριο θεάσεις. 250 φιλοζωικές οργανώσεις από όλη την χώρα -μετά την τηλεοπτική προβολή της ταινίας- ήρθαν σε επαφή μαζί μας και επικοινώνησαν με τις οργανώσεις που πρωταγωνιστούν στην ταινία, δημιουργώντας ένα πρόσφορο έδαφος για νέους εθελοντές και υιοθεσίες αδέσποτων ζώων σε όλη την Ευρώπη.

Η ταινία αυτή γυριζόταν με κλεμμένες λήψεις από το 2011 έως το 2017 στα παρανοϊκά τοπία μιας περιοχής που έμοιαζε μακρινή κι επικίνδυνη όπως το Φαρ Ουέστ. Κι όμως ήταν ο Ασπρόπυργος, εννιά λεπτά από το κέντρο της Αθήνας. Τα περισσότερα πλάνα της ήταν γυρισμένα ανορθόδοξα με καμικάζικους τρόπους, σχεδόν κλεμμένα: μόλις έφτανε η κάμερα έβγαιναν προτεταμένα καλάσνικοφ.

Στους διαλόγους με το κοινό, μετά την κινηματογραφική προβολή της ταινίας για τα αδέσποτα τέθηκε το ερώτημα: «γιατί υποστηρίζουμε ζώα κι όχι ανθρώπους χτυπημένους από την κρίση;». Οι απαντήσεις προέκυψαν από τους ίδιους τους θεατές που ένιωθαν πώς η διαδικασία περίθαλψης των αδέσποτων κινητοποιεί και εκπαιδεύει τους πληθυσμούς περιθωριοποιημένων κι απροσπέλαστων περιοχών, οι οποίοι μέσα από την ταινία βρίσκουν βήμα να δείξουν δημόσια τον καθημερινό αγώνα της επιβίωσής τους.

Πώς θα μπορούσαν όλα αυτά τα ερωτήματα που προέκυπταν στις ταινίες αυτές  να βρουν έναν «τόπο» όπου μπορεί να συνεχίζεται ο διάλογος, η ενημέρωση και η αλληλεπίδραση; Πώς μπορεί να δημιουργηθεί ένας τόπος όπου να συναντιούνται οι περιθωριοποιημένοι ήρωες με τους καλλιτέχνες και με το κοινό με αφορμή μια ταινία ή ένα καλλιτεχνικό έργο;

Απαντήσεις σε όσα με ταλαιπωρούσαν έβρισκα συχνά στις ταινίες που έχω κάνει. Και νόμιζα ότι ήταν θέμα τύχης αλλά τελικά συνειδητοποίησα ότι είναι κάτι που συμβαίνει όταν το σινεμά δε φοβάται τη ζωή. Κι αυτό που προκαλείται, απευθύνεται εξίσου δυναμικά στους δημιουργούς αλλά και στους θεατές. Κάτι που νιώθω να μου λείπει συχνά στη σύγχρονη τέχνη και στο σινεμά.

Οι «Συναντήσεις με Αξιοσημείωτους Ανθρώπους» και οι ήρωες τους έδωσαν πολύτιμες απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, μου ‘δειξαν τους τρόπους να έρθω πιο κοντά σε δύσκολες ιστορίες και σε αληθινούς σουπερήρωες (αν και ανήκουν σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες), και κυρίως δημιούργησαν μιαν ευέλικτη κινηματογραφική ομάδα «παντός καιρού».

Οι έντονα δραστηριοποιημένοι σκηνοθέτες και οραματιστές για την πορεία του ντοκιμαντέρ στον 21ο αι. Παναγιώτης Παπαφράγκος και Γιώργος Κραββαρίτης, μέσα από την εμπειρία αυτής της διαδικασίας, βοήθησαν να σχηματιστεί η ιδέα της δημιουργίας μιας διαδραστικής και πολυμεσικής πλατφόρμας με επαυξημένο υλικό: επιπλέον ταινίες που έφτασαν τις 180. Μιας πλατφόρμας που θα περιέχει συζητήσεις με τους θεατές και μια απευθείας επαφή με τις ομάδες που υποστηρίζουν τα κύρια θέματα των ταινιών: την αστεγία, το προσφυγικό, τη μετανάστευση, την οικονομική κρίση, τον εγκλεισμό, την επανένταξη, τα αδέσποτα, την εκπαίδευση & τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες σε χώρους κράτησης, και την καινοτομία. Έναν ελεύθερο διαδικτυακό χώρο που θα φιλοξενεί τη συνέχεια των ιστοριών, τις μετακινήσεις των ηρώων και όπου θα εξασφαλιστεί η δημιουργική και δυναμική αλληλεπίδραση των ταινιών με τους πρωταγωνιστές τους και με τους θεατές με διαδραστικό τρόπο.

Αυτή η διάδραση ηρώων, δημιουργών και κοινού που νιώθω πως σχηματοποιεί προτάσεις για μια δυναμική συνέχεια στο σινεμά που δε φοβάται τη ζωή.

H Αφροδίτη Παναγιωτάκου το πίστεψε πρώτη.  Με τη βοήθεια του Πρόδρομου Τσιαβού κι όλης της ομάδας του Onassis Culture, υποστήριξαν την ιδέα αυτή με κάθε τρόπο από την αρχή.

Ο Μισέλ Ρειγιάκ ήταν ένας ήρωας σε δύο από τις ταινίες των «Συναντήσεων με Αξιοσημείωτους Ανθρώπους»,  εισάγοντας τους κινηματογραφιστές στους τρόπους που τα νέα μέσα μπορούν να διευρύνουν την κινηματογραφική εμπειρία και να στηρίξουν την παραγωγή και διανομή των ανεξάρτητων ταινιών (κάτι που έκανε και ως διευθυντής του γαλλικού ΑΡΤΕ). Μαζί με την Submarine Channel στο Άμστερνταμ ανέλαβαν το σχεδιασμό της πλατφόρμας διαδραστικών ντοκιμαντέρ στην Ελλάδα.

Στην πλατφόρμα αυτή μπορεί να δει κανείς τις ταινίες στην κινηματογραφική εκδοχή τους αλλά και διαδραστικά. Δηλαδή, με επαυξημένο υλικό που περιλαμβάνει 180 νέες ταινίες (πέρα από τις 12 αρχικές), άρθρα, φωτογραφίες και κυρίως θα μπορεί να έρθει σε επαφή με τις ομάδες που στηρίζουν καίρια κοινωνικά θέματα και με τους ήρωες των ταινιών αυτών. Στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Μπορεί η τέχνη να προκαλέσει καίριους κοινωνικούς διαλόγους; Να αφυπνίσει και να δρομολογήσει πιθανές λύσεις ή έστω την ελπίδα; Μπορεί να σπάσει την απομόνωση και τα διαχωριστικά; Είτε κάποιος νιώθει περιθωριοποιημένος, εγκλωβισμένος κι αόρατος, είτε θέλει να μάθει, είτε είναι καλλιτέχνης, είτε ερευνητής, είτε νιώθει αντιήρωας στο περιθώριο, είτε πολίτης που ψάχνει τρόπο να ενεργοποιηθεί, είτε θέλει να βοηθήσει, είτε να βοηθηθεί.

Η Ρένια Παπαθανασίου, που ολοκλήρωσε το σχεδιασμό μαζί την Submarine, θα σας εξηγούσε από την οθόνη τον τρόπο που λειτουργεί η πλατφόρμα αν μπορούσαμε να έχουμε τώρα εδώ τη δυνατότητα προβολής. Ευτυχώς υπάρχει ένα αναλυτικό tutorial μέσα στην εφαρμογή. Μετά θα μπορούσατε να δείτε μερικά παραδείγματα του τρόπου που η κινηματογραφική εμπειρία μιας ώρας μπορεί να διευρυνθεί στο χώρο και το χρόνο και πώς αυτό παραμένει επιλογή του κάθε θεατή, ο οποίος μπορεί να διαμορφώσει την εμπειρία του όπως θέλει.

Κι αυτό είναι κάτι που δεν απειλεί την παραδοσιακή κινηματογραφική αφήγηση αφού την περιλαμβάνει και της δίνει προτεραιότητα. Αλλά συγχρόνως δε φοβάται να χρησιμοποιήσει τα νέα μέσα και το διαδίκτυο δίνοντας στους θεατές ευρύτερες δυνατότητες εμπλοκής και συμμετοχής χωρίς να αντικαθιστά την παραδοσιακή και πρωταρχική κινηματογραφική θέαση κι εμπειρία.

Εδώ μερικά ενδεικτικά παραδείγματα. Θα προτιμούσα να τα δείτε στην οθόνη. Θα προσπαθήσω να τα περιγράψω συνοπτικά αλλά μπορείτε να μπείτε στην πλατφόρμα.

Α. Συναντήσαμε τον Μαραντόνα στη φυλακή ανηλίκων Αυλώνα. Ήταν 20 ή 21. Κι αυτός δεν ήξερε πόσο ακριβώς είναι γιατί δεν ήξερε να μετράει. Είχε ήδη κάνει 3 γάμους και είχε 5 παιδιά. Έκανε μια κλοπή, τον συνέλαβαν, το ομολόγησε και βρέθηκε στη φυλακή όπου πήγε για πρώτη φορά σχολείο και όπου έμαθε να μετράει και να γράφει. Εκεί πρωταγωνίστησε σε μια θεατρική παράσταση που έγινε η βάση του σεναρίου της ταινίας Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ. Στην ταινία, ενώ ο Μαραντόνα μιλάει on camera από τη φυλακή, ο θεατής μπορεί να δει στο επαυξημένο υλικό τη ζωή του αργότερα (όταν θα αποφυλακιστεί) σε μια συγκλονιστική σκηνή όπου η αστυνομία γκρεμίζει τον παράνομο τσιγγάνικο καταυλισμό όπου θα μείνει μετά την αποφυλάκισή του. Ο Μαραντόνα μας ξύπνησε χαράματα, ώστε με τη βοήθεια της κάμερας και του συνεργείου να καταφέρει να εξασφαλίσει μια διορία από τις μπουλντόζες και ώστε να προλάβει να μεταφέρει τα πράγματά του· γιατί οι περισσότερες καλύβες γκρεμίζονταν μαζί με όλα τα περιεχόμενά τους.

Β. Υπάρχουν κάποιοι πολέμιοι της υιοθεσίας αδέσποτων από την Ελλάδα στο εξωτερικό. Ισχυρίζονται ότι τα ζώα δίνονται για πειράματα και παράνομες δραστηριότητες. Από την ταινία  «Greek Animal Rescue»  μπορείτε να δείτε δύο βίντεο με επαυξημένο υλικό και με εμφανή ολόκληρη τη διαδικασία πώς τα βρίσκει ο θεατής:

στο πρώτο 100 υιοθετημένοι σκύλοι από την Ελλάδα τρέχουν ευτυχισμένοι στην νέα τους πατρίδα, τη Βρετανία. Τα περισσότερα απ’ αυτά τα αδέσποτα βρέθηκαν τραυματισμένα στον Ασπρόπυργο με προσδόκιμο ζωής ένα χρόνο. Αυτό συνέβη άρχιζαν τα γυρίσματα της ταινίας. Η κάμερα αποτύπωσε αυτά τα ζώα, στο επαυξημένο βίντεο που θα δείτε, να ζουν ευτυχισμένα με τις νέες οικογένειές τους 5 χρόνια μετά. Διαψεύδοντας τους γιατρούς.

Στο δεύτερο βίντεο ένας υδραυλικός αποφασίζει να αλλάξει δουλειά. Επειδή εναντιώνεται στην ιδέα να θανατώνονται τα ζώα που έχουν μείνει ανάπηρα, άρχισε να κατασκευάζει (με τα υλικά του υδραυλικού) αναπηρικά αμαξίδια για ζώα πολύ πιο φτηνά από τα εισαγόμενα. Τα πιο πολλά από αυτά τα δωρίζει σε όσους δεν έχουν τη δυνατότητα να τα αγοράσουν προκειμένου να μη θανατωθεί ένα ανάπηρο ζώο και να μπορεί να τρέχει ευτυχισμένο. Τώρα έχει μια εταιρεία που τροφοδοτεί ολόκληρη την Ελλάδα.

Οι διαδρομές των ηρώων της πλατφόρμας διατρέχουν ολόκληρη την υφήλιο με αφετηρία ή σημαντικό σταθμό την Αθήνα διευρύνοντας έτσι την κάθε ιστορία στο χώρο όπως και στο χρόνο. Για παράδειγμα, η οικογένεια του Μιλάντ. Η διαδραστική εμπειρία της ιστορίας της οικογένειάς του ξεκινάει από το Αφγανιστάν και καταλήγει στη Γερμανία.  Ένα άλλο παράδειγμα ο Ανδρέας Ραπτόπουλος που χρησιμοποίησε για πρώτη φορά drones για ειρηνικούς σκοπούς, με φάρμακα και είδη πρώτης ανάγκης, πριν από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο. Η πορεία του από την Αθήνα περνάει από το Μπουτάν, το Λονδίνο, τις χώρες του Τρίτου Κόσμου για να φτάσει στο Σίλικον Βάλει και την Ελβετία.

Εδώ λοιπόν έχουμε το θεατή ως αυτόπτη σε δύσκολα προσπελάσιμες περιοχές και ιστορίες, τους ήρωες των ταινιών συμμέτοχους στο τελικό αποτέλεσμα και τις ταινίες «όπλα» στα χέρια τους ώστε να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, ορατότητα και λύσεις. Και την Αθήνα ως κέντρο, αφετηρία και «τράπεζα» συγκλονιστικών ιστοριών που περιέχουν όλα τα κρίσιμα και επείγοντα θέματα της εποχής.

Και αυτά μέσα από ταινίες που γίνονται δημιουργικοί πυρήνες δράσεων σε όλες τις φάσεις τους (από την προετοιμασία τους έως και τις προβολές τους) χρησιμοποιώντας τα νέα μέσα και το διαδίκτυο που δίνουν νέες και εναλλακτικές μορφές παρουσίας τους χωρίς να αντικαθιστούν ή να απειλούν τον αρχικό προορισμό τους: τη μεγάλη οθόνη.

Η ομάδα Documatism λοιπόν, με αφετηρία όσα σας περιέγραψα, συνεχίζει και διαρκώς εμπλουτίζεται και με νέους ήρωες, συνεργάτες, καλλιτέχνες και θεματολογία· κάποιους βρήκε ήδη εδώ στο φεστιβάλ της Δράμας αυτή τη βδομάδα. Η ομάδα οργανώνει δημόσιες δράσεις που δίνουν εναλλακτικούς τρόπους παρουσίασης και διακίνησης των ταινιών της. Συγχρόνως μοιάζει με μια ανοιχτή θεματολογική τράπεζα συναρπαστικών ιστοριών και ηρώων (όπως είπε η Βαρβάρα). Τώρα δουλεύουμε εντατικά με τους Αφροέλληνες.

Το έργο “the AfroGreeks” ξεκίνησε το 2014 ως µέρος ενός δηµόσιου διαλόγου, στην Κυψέλη, για την Αφρικανική κοινότητα στην Αθήνα και συνεχίστηκε µε την παρουσία του σε εκθέσεις τέχνης ως εγκατάσταση βίντεο και ως ένα εργαστήριο που συνοδεύεται από ζωντανές εκδηλώσεις και συζητήσεις. Η πρώτη εγκατάσταση προβλήθηκε στη βιβλιοθήκη για μετανάστες «We Need Books» στην Κυψέλη και στην Καθολική εκκλησία όπου γίνονταν παράλληλα διάφορες εκδηλώσεις από την Αφρικανική Κοινότητα.  Είναι η πρώτη φορά που ακούστηκε δημόσια η λέξη Αφροέλληνας, και που κυρίως μέσω του ινσταγκραμ άρχισε να υιοθετείται από νεαρούς αφρικανικής καταγωγής που προσεγγίζουν το έργο ψαχνοντας τρόπους να εκφραστούν. Οι 140 Αφροέλληνες που πρωταγωνιστούν (ως τώρα) στα βίντεο της εγκατάστασης του έργου ζουν και δουλεύουν στην Ελλάδα, είναι περήφανοι για την καταγωγή τους, διεκδικούν το δικαίωµα να είναι καλλιτέχνες και πασχίζουν µε κάθε τρόπο να εκφραστούν. Η δημιουργική συμμετοχή τους στο συλλογικό έργο “the AfroGreeks” τους δίνει ένα βήµα έκφρασης με στόχο να γίνουν ορατοί, να δηλώσουν πως είναι καλλιτέχνες σχηματοποιώντας μια ηχηρή αντίδραση εναντίον κάθε ρατσισμού μέσα από ένα έργο τέχνης στο οποίο συμμετέχουν δημιουργικά με κάθε τρόπο.

Στα πλαίσια του έργου δουλεύει μια ομάδα κρούσης η οποία λειτουργεί συμβουλευτικά και υποστηρικτικά σε θέματα που αφορούν τους ήρωες του έργου και ευρύτερα τα παιδιά δεύτερης γενιάς στην Ελλάδα που βρίσκονται διαρκώς αντιμέτωποι με μια αμείλικτη γραφειοκρατία, με νόμους που αλλάζουν αιφνίδια, με προκαταλήψεις, διακρίσεις και εκμετάλλευση. Αυτή τη βδομάδα εδώ είχαμε δύο πετυχημένα παραδείγματα.

Η Βαρβάρα λοιπόν επέμενε να γίνει αυτή η ενημέρωση και η συνάντηση μαζί σας με στόχο να αρχίσει μια κουβέντα για τους τρόπους που διαχειρίζεται κανείς τη δυσκολία και τους τρόπους που το σινεμά μπορεί να τροφοδοτείται από την πραγματικότητα και πως μπορεί να δημιουργεί ενδιαφέρουσες διαδράσεις με τους ήρωες του, τους δημιουργούς και τους θεατές σε μια εποχή που οι συγκλονιστικές ιστορίες διαδραματίζονται παντού γύρω μας συνήθως αόρατες. Και πώς τα νέα μέσα και το διαδίκτυο μπορούν να λειτουργήσουν δημιουργικά και υποστηρικτικά στο κινηματογραφικό μέσο κι όχι μόνο ισοπεδωτικά όπως κάνουν συχνά».

Αίθρια Λογοτεχνικά Απογεύματα – Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου

Λογοτεχνικά Απογεύματα - Παρασκευή

«1821: Γυναίκες και Ελληνική Επανάσταση. Από τον οθωμανικό κόσμο στο ελεύθερο ελληνικό κράτος»

Αίθρια Λογοτεχνικά Απογεύματα

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου

Με την παρουσίαση της ιστορικής μελέτης με τίτλο «1821: Γυναίκες και Ελληνική Επανάσταση. Από τον οθωμανικό κόσμο στο ελεύθερο ελληνικό κράτος», της ιστορικού και συγγραφέως Βασιλικής Λάζου, των εκδόσεων Δίοπτρα, έκλεισε ο φετινός κύκλος των «Αίθριων Λογοτεχνικών Απογευμάτων» του 44ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Η παρουσίαση που έγινε στον εξωτερικό χώρο του καφενείου Ελευθερία το απόγευμα της Παρασκευής 18 Σεπτεμβρίου, επεφύλασσε στον τέλος της και μία έκπληξη για το κοινό.

Στο βιβλίο «1821: Γυναίκες και Ελληνική Επανάσταση. Από τον οθωμανικό κόσμο στο ελεύθερο ελληνικό κράτος» εξετάζονται πολλαπλές όψεις της παρουσίας των γυναικών, από τον οθωμανικό κόσμο έως το πρώτο ελληνικό κράτος. Το βιβλίο «πραγματεύεται τη θέση των γυναικών τόσο προ Ελληνικής Επαναστάσεως, στον ελλαδικό οθωμανικό κόσμο, ποια ήταν η θέση τους, όπως αυτή αποτυπώνεται στα βιβλία και στις περιγραφές των περιηγητών που είχαμε τότε στον ελληνικό χώρο, στη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης και δη η ενεργός δράση και η συμμετοχή τους στον ίδιο τον αγώνα και βεβαίως μετά τη σύσταση του ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους, ποια ήταν η θέση τους στη νέα Ελληνική κοινωνία» σημείωσε η κα Μπανά, υπεύθυνη του προγράμματος λογοτεχνικών εκδηλώσεων του Φεστιβάλ. Παράλληλα η κα Μπανά παρατήρησε πως πρόκειται για μία από τις δύο συνολικά μελέτες που έγιναν και εκδόθηκαν έχοντας ως θέμα τη συμβολή και τη θέση της γυναίκας στην Επανάσταση του Ελληνικού έθνους, με αφορμή την επέτειο των 200 ετών (1821-2021).

 

Από την πλευρά της η κα.Λάζου αναφερόμενη στο βιβλίο σημείωσε: «Ο πόλεμος και η επανάσταση σε όποια εποχή κι αν συμβούν δεν ευνοούν το γυναικείο φύλο. Στην ιστορία της ανθρωπότητας ετούτες οι βίαιες και αιματηρές καταστάσεις θεωρούνται υπόθεση των ανδρών. Η έννοια της σύγκρουσης και του πολέμου έχει συγκεκριμένο φύλο. Δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς σε θεωρητικά κείμενα ή σε φιλοσοφικές αναζητήσεις για να βρει την αιτία. Η πολιτική, το δικαίωμα στην πολιτική, είναι, διαχρονικά, από πολύ παλιά ως τους δικούς μας καιρούς υπόθεση των ανδρών. Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι ο πόλεμος είναι υπόθεση των ανδρών, ίσως να είναι περισσότερο σύνθετο».

Η κα. Λάζου αναφέρθηκε και σε αυτές που αποτέλεσαν εξαίρεση στον κανόνα, τονίζοντας πως «πολύ λίγες ήταν εκείνες που διέψευσαν τον κανόνα. Που ξεπέρασαν τον αποκλεισμό από τα μεγάλα και σοβαρά, που πήραν μέρος στο ενεργό γράψιμο της ιστορίας. Που υπερέβησαν το ρόλο της μητέρας, της συζύγου και της νοικοκυράς. Που βγήκαν έξω από τα σπίτια όπου ήταν κλεισμένες. Έγιναν αυτές που πήγαιναν στα τείχη τα πολεμοφόδια. Αυτές που μετέφεραν υλικά και επισκεύαζαν τις οχυρώσεις. Αυτές που τύλιγαν τους τραυματίες με επιδέσμους φτιαγμένους από τα σεντόνια τους. Ήταν η κινητήρια δύναμη για τους χερόμυλους που -όταν το άλεσμα του καρπού γινόταν υπόθεση ατομική, στις πολιορκίες και στα στρατόπεδα, μετέτρεπαν με κόπο τα γεννήματα σε αλεύρι».

Η κα Λάζου σημείωσε επίσης πως «στο ανεξάρτητο ελληνικό κράτος ο πολιτικός αποκλεισμός των γυναικών που ίσχυε κατά την οθωμανική περίοδο συνεχίστηκε. Έννοιες όπως η λαϊκή κυριαρχία, η ισότητα των πολιτών, η καθολική ψηφοφορία και άλλες που διακηρύσσονταν στα Συντάγματα του Αγώνα, δεν αφορούσαν τις γυναίκες. Οι γυναίκες θεωρήθηκαν ως μια ιδιαίτερη κατηγορία «μη πολιτών», των οποίων ο αποκλεισμός από την πολιτική συμμετοχή καθοριζόταν από τη φυσική λειτουργία της μητρότητας. Οι λίγες γυναίκες, που τόλμησαν να υπερβούν τον ιδιωτικό τους ρόλο, έγιναν αποδεκτές ως εξαιρέσεις.  Έπρεπε να περάσουν 131 χρόνια, ως το 1952, για να λάβουν καθολικό δικαίωμα ψήφου  και 160 χρόνια για πλήρη νομική ισότητα. Η ιστορία συνέχισε να κυριαρχείται από ανδρικές μορφές, ιδέες και πράξεις.»

Η βραδιά έκλεισε μουσικά με τη σολίστ και καθηγήτρια μουσικής στην Καβάλα Βάσω Ζήσου, σε συνθέσεις του δραμινού συνθέτη και καθηγητή μουσικής Δημήτρη Δοξάκη. Οι συνθέσεις αυτές βασίστηκαν σε ποιητικές συλλογές της κας Μπανά και είναι η δεύτερη φορά που παρουσιάζονται στο κοινό.

Βραβεία Κινηματογραφικών Σωματείων 44ου DISFF

Βραβεία Κινηματογραφικών Σωματείων 44ου DISFF

Βραβεία Κινηματογραφικών Σωματείων 44ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας

Το πρωί του Σαββάτου, στον θερινό κινηματογράφο «Αλέξανδρος» απονεμήθηκαν τα βραβεία των Κινηματογραφικών Σωματείων. Ακολουθεί η πλήρης λίστα των βραβείων και τα σκεπτικά των κριτικών επιτροπών:

*Ένωση Τεχνικών Ελληνικού Κινηματογράφου & Τηλεόρασης Οπτικοακουστικού Τομέα (Ε.Τ.Ε.Κ.Τ-Ο.Τ)

στον Βασίλη Καλαμάκη για την ταινία «Ο Φοιτητής»

Σκεπτικό

Η Ένωση Τεχνικών Ελληνικού Κινηματογράφου και Τηλεόρασης – Οπτικοακουστικού Τομέα (Ε.Τ.Ε.Κ.Τ-Ο.Τ) θα απονείμει το βραβείο τεχνικής αρτιότητας σε ταινία μικρού μήκους όπως κάνει κάθε χρόνο στηρίζοντας τους  δημιουργούς, την μικρού μήκους ταινία, αλλά και το Φεστιβάλ της Δράμας. Το βραβείο  τεχνικής αρτιότητας της Ένωσης Τεχνικών Ελληνικού Κινηματογράφου και Τηλεόρασης  για την επίτευξη ενός λειτουργικά δομημένου αποτελέσματος από το σύνολο των Κινηματογραφικών ειδικοτήτων απονέμεται στον Βασίλη Καλαμάκη  για την ταινία “Ο ΦΟΙΤΗΤΗΣ”.

*Ένωση Ελλήνων Κινηματογραφιστών (G.S.C)

στον Θωμά Τσιφτελή για το «Horsepower» του Σπύρου Σκάνδαλου

Ειδική μνεία

στον σκηνοθέτη και σεναριογράφο Αργύρη Γερμανίδη για τη δουλειά του ως Διευθυντή Φωτογραφίας στο «Cortázar» που σκηνοθέτησε ο ίδιος μαζί με την Κατερίνα Στράουχ.

Σκεπτικό

Η Ένωση Ελλήνων Κινηματογραφιστών / Greek Society of Cinematographers (G.S.C), συνεχίζει με επιμονή την προσπάθειά της να αναδεικνύει την καθοριστική, νευραλγική συμβολή της Διεύθυνσης Φωτογραφίας στο αισθητικό και αφηγηματικό αποτέλεσμα ενός κινηματογραφικού έργου, ειδικά σε μια εποχή όπου η αλλαγή στον τρόπο παραγωγής και προβολής των ταινιών επιτάσσει παγκοσμίως ακόμη περισσότερη προσήλωση στην τεχνική αρτιότητα όλων των επι μέρους ειδικοτήτων που λαμβάνουν μέρος στην κατασκευή των ταινιών.

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, στο πλαίσιο του 44ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας, η Ενωση Ελλήνων Κινηματογραφιστών, εκπροσωπούμενη από τους Γιώργο Καρβέλα, Χριστίνα Μουμούρη, Κώστα Σταμούλη και Γιώργο Φρέντζο, επιβραβεύει ένα νέο κινηματογραφιστή από τις ελληνικές ταινίες του Εθνικού Διαγωνιστικού Τμήματος.

Ειδικά για φέτος απονέμουμε για πρώτη φορά και μια ειδική μνεία στον σκηνοθέτη και σεναριογράφο Αργύρη Γερμανίδη για τη δουλειά του ως Διευθυντή Φωτογραφίας στο «Cortázar» που σκηνοθέτησε ο ίδιος μαζί με την Κατερίνα Στράουχ, δηλώνοντας θαυμαστές του χειροποίητου πάθους με το οποίο δημιούργησε ένα άρτιο αισθητικά αποτέλεσμα απόλυτα συνυφασμένο με την ποιητική υφή ενός ιδιαίτερου φιλμικού σύμπαντος.

Τον έπαινο της Ένωσης Ελλήνων Κινηματογραφιστών σε ένα νέο διευθυντή φωτογραφίας που θα μας απασχολήσει στο μέλλον, απονέμουμε για τη ριψοκίνδυνη, τολμηρή και γεμάτη φρέσκιες ιδέες πάνω σε κλασικές φόρμες φωτογραφία που υπηρέτησε και συμπλήρωσε με τον πιο λειτουργικό τρόπο το απαιτητικό, ιδιοσυγκρασιακό όραμα του σκηνοθέτη, στον Θωμά Τσιφτελή για το «Horsepower» του Σπύρου Σκάνδαλου.

*Ομοσπονδία Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας (ΟΚΛΕ)

στην ταινία «Από το μπαλκόνι» του Άρη Καπλανίδη.

Σκεπτικό

Για την ανάδειξη της καθημερινότητας μιας λαϊκής γειτονιάς με έντονο το στοιχείο του χιούμορ, που στην εξέλιξη της ταινίας αποκτά δραματικά χαρακτηριστικά. Για τη δημιουργική σχέση λαϊκής μουσικής, αφήγησης και φυσικών ήχων και την πρωτοποριακή τεχνική animation στην αναπαράσταση του χώρου και των χαρακτήρων, που συμβάλλουν στη δημιουργία ενός άρτιου οπτικοακουστικού συνόλου, η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΛΕΣΧΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ απονέμει Βραβείο Καλύτερης Ταινίας του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος του 44ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας στην ταινία Από το μπαλκόνι του Άρη Καπλανίδη

*Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου( Π.Ε.Κ.Κ)

στην Άρτεμη Αναστασιάδου για την ταινία «Βανκούβερ»

Σκεπτικό

Η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου βρίσκεται για άλλη μια χρονιά στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, ένα ιδιαίτερα σημαντικό αποκεντρωμένο φεστιβάλ, το οποίο έχει υποστηρίξει όχι μόνο με λόγια, αλλά και με έργα, από την πρώτη μέρα του. Μην ξεχνάμε ότι ένα εκλεκτό μέλος μας, ο Δραμινός Αλέξης Δερμεντζόγλου, με την Κινηματογραφική Λέσχη της πόλης, ξεκίνησαν αυτή τη διοργάνωση, η οποία πλέον έκλεισε τα 44 χρόνια ζωής. Επίσης, η Π.Ε.Κ.Κ. ανταποκρίθηκε άμεσα στο ειλικρινές και ζεστό ενδιαφέρον του πρόωρα αποβιώσαντος προηγούμενου Καλλιτεχνικού Διευθυντή, του Αντώνη Παπαδόπουλου, καλώντας τη “μητέρα” της, την F.I.PRES.CI. δηλαδή, να ξεκινήσει συνεργασία για το Διεθνές Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ, ενώ η ίδια η Π.Ε.Κ.Κ. διατηρεί το βραβείο για το Εθνικό Διαγωνιστικό.

Λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, αλλάζουν (ελπίζουμε πρόσκαιρα) δεδομένα και κεκτημένα σε καθετί. Προσαρμοζόμαστε, δεν γίνεται αλλιώς, ωστόσο θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν θα ισχύσει το γνωστό απεχθές ρητό “Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού” και την αμέσως επόμενη χρονιά F.I.PRES.CI. και Π.Ε.Κ.Κ. θα επανέλθουν στο φυσικό τους χώρο απονομής, στην κεντρική αίθουσα, στην τελετή λήξης. Αυτή, άλλωστε, είναι και η θέληση της Διεθνούς Ομοσπονδίας μας, όπως εκφράστηκε με απόφασή της στην πολύ πρόσφατη Γενική Συνέλευση, που έλαβε χώρα αυτήν την εβδομάδα στο Μίσκολτς της Ουγγαρίας.

Ως προς τη φετινή διοργάνωση, η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου ξεχώρισε και βραβεύει μια ταινία με ερασιτέχνες ηθοποιούς, η οποία προσαρμόζει τη νεορεαλιστική γραφή στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Η Άρτεμις Αναστασιάδου καταγράφει με την κάμερά της τα νεκρά άλλοτε βιομηχανικά τοπία, τα κοινωνικοοικονομικά αδιέξοδα, την ανεργία, τη μετανάστευση, τις διαρκείς απώλειες. Πρόκειται -βεβαίως- για “Το Βανκούβερ”.

*Διεθνής Ομοσπονδία Κριτικής Ταινιών Κινηματογράφου (FIPRESCI)

Στον Μανώλη Μαυρή για την ταινία «Brutalia, Εργάσιμες Μέρες»

Σκεπτικό

Για την πρωτότυπη πανανθρώπινη ιδέα, για την επιβλητική ατμόσφαιρα και την υποβλητική φωτογραφία, για τη διεισδυτική δραματουργία, την εξαίρετη ερμηνεία της πρωταγωνίστριας και τη στιβαρή σκηνοθεσία το βραβείο της FIPRESCI  δίνεται στην ταινία «Brutalia, Εργάσιμες Μέρες» του Μανώλη Μαυρή, «Brutalia, Days Of Labour».

ΕΚΟΜΕ Φεστιβάλ Δράμας – Υπογραφή συμφώνου συνεργασίας

ΕΚΟΜΕ Φεστιβάλ Δράμας

ΕΚΟΜΕ Φεστιβάλ Δράμας – Υπογραφή συμφώνου συνεργασίας και χορηγίας

To EΚΟΜΕ (Εθνικό Κέντρο Οπτικοακουστικών Μέσων και Επικοινωνίας), στο πλαίσιο της συνεργασίας του με το Φεστιβάλ Δράμας, αναλαμβάνει ετήσια χορηγία ύψους 30.000 ευρώ προκειμένου να ενισχύσει το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ.

ΕΚΟΜΕ Φεστιβάλ Δράμας – Υπογραφή συμφώνου συνεργασίας

Το σύμφωνο συνεργασίας και χορηγίας υπογράφτηκε χθες στα γραφεία του Φεστιβάλ, από τον Πάνο Κουάνη, πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο του ΕΚΟΜΕ, και τον πρόεδρο του Φεστιβάλ Δράμας Γιώργο Δεμερτζή, παρουσία του Δημάρχου Δράμας κύριου Χριστόδουλου Μαμσάκου, και του καλλιτεχνικού διευθυντή Γιάννη Σακαρίδη.

Ο κ.Μαμσάκος ευχαρίστησε θερμά τον κ.Κουάνη, υπογραμμίζοντας πως το Φεστιβάλ κάνει μια νέα αρχή κι έρχονται καλύτερες μέρες, ενώ ο Πάνος Κουάνης μίλησε θερμά για τον αέρα ανανέωσης που πνέει στην πόλη και το Φεστιβάλ. «Το ΕΚΟΜΕ δεν θα μπορούσε να μην συμμετέχει στη νέα προσπάθεια», είπε, τονίζοντας πως «η συνεργασία αυτή αφορά και τους τρείς πυλώνες δράσεις του ΕΚΟΜΕ: την κατάρτιση, την στήριξη της εγχώριας παραγωγής και την ψηφιοποίηση, καθώς το Φεστιβάλ Δράμας υποστηρίζει την παραγωγή και ταυτόχρονα είναι τόπος συνάντησης κινηματογραφιστών απ΄ όλον τον κόσμο».

Ο κ.Δεμερτζής υπογράμμισε πως «η συμφωνία συνεργασίας και χρηματοδότησης από το ΕΚΟΜΕ είναι μια σημαντική στιγμή για το Φεστιβάλ Δράμας καθώς μας δίνει μεγαλύτερη δύναμη να συνεχίσουμε με τον Γιάννη Σακαρίδηκαι τους εργαζόμενους του Φεστιβάλ την προσπάθεια ενίσχυσης της ταινίας μικρού μήκους κατά τη διάρκεια όλου του χρόνου. Ανοίγουμε νέα προγράμματα και εργαστήρια και ενισχύουμε σημαντικά το εκπαιδευτικό μας πρόγραμμα».

Ο Γιάννης Σακαρίδης, κλείνοντας, ευχήθηκε να υπάρξει μια «σταθερή και μακροχρόνια συνεργασία μεταξύ των δύο φορέων. Γίνονται ήδη καινούργια πράγματα και έχουμε πολλές ιδέες για το μέλλον με πρωταγωνιστές τους έλληνες κινηματογραφιστές που δίνουν νέα πνοή εδώ».

Για το Γραφείο Τύπου
Eυάννα Βενάρδου

Co-Watching VR Cinema Experience στο 44ο DISFF

Co-Watching VR Cinema Experience στο 44ο DISFF

Co-Watching VR Cinema Experience στο 44ο DISFF

Πρωτοπορώντας για μια ακόμη φορά, το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους παρουσίασε την Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου στο Δημοτικό Ωδείο Δράμας την πρώτη και μοναδική εμπειρία ταυτόχρονης απομακρυσμένης θέασης σε εικονικό περιβάλλον (Co-Watching VR Cinema Experience).

Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης ο καλλιτεχνικός διευθυντής του DISFF Γιάννης Σακαρίδης, ο διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Ορέστης Ανδρεαδάκης από την Αθήνα, και ο συγγραφέας, σκηνοθέτης και μουσικός παραγωγός Αστέρης Κούτουλας από το Βερολίνο, παρακολούθησαν μαζί την επίκαιρη μικρού μήκους ταινία-αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη «Χιονίζει μέσα στη νύχτα», φορώντας και οι τρεις VR γυαλιά που επέτρεπαν στα avatar τους να «συνυπάρχουν» σε έναν κοινό virtual χώρο, σε μια εικονική αίθουσα κινηματογράφου. Την ίδια στιγμή, το κοινό του Φεστιβάλ Δράμας παρακολούθησε τη συζήτηση και την ταινία στην αίθουσα.

Τόσο η νέα πλατφόρμα του DISFF, όσο και η VR εμπειρία έχουν αναπτυχθεί βασιζόμενες στην πρωτοποριακή πλατφόρμα video streaming cine.gr της εταιρείας Arx.Net η οποία υποστηρίζει την πολυκαναλική ψηφιακή προβολή κινηματογραφικών φεστιβάλ.

Q&A Σκηνοθετών – Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου

Q&A Σκηνοθετών

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο Φεστιβάλ Δράμας δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του φεστιβάλ που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος.

Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για την δουλειά τους, σήμερα Παρασκευή:

*Βαθύκοφτο (Ιωάννα Κρυωνά)
Παρούσες στο q&a ήταν η παραγωγός Ιωάννα Πετειναράκη, η ηθοποιός Κατερίνα Ζησούδη και η μουσικός Μαριλένα Ορφανού.
«Η ταινία γυρίστηκε εκτός έδρας, γεγονός που δυσκόλεψε την οργάνωση της παραγωγής, ιδιαίτερα λόγω covid, καθώς άλλαζαν συνεχώς τα μέτρα» εξήγησε η κ.Πετειναράκη, ενώ η Κ.Ζησούδη είπε πως η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισε ως ηθοποιός «ήταν οι διάλογοι, λόγω του ιδιαίτερου χαρακτήρα τους. Μέσα από την διαδικασία αυτή γίναμε τελικά φίλες με τη συμπρωταγωνίστριά μου, την Ηρώ Μπέζου. Η ταινία έχει μια κλιμακούμενη ένταση, υπάρχει μια διαφωνία μεταξύ των δύο κοριτσιών για το τί σημαίνει «βαθύκοφτο» η οποία καταλήγει σε έναν καβγά με την Ηρώ –και βλέποντας χθες την ταινία σκέφτηκα πως εγώ προσωπικά τέτοιους τσακωμούς ρίχνω μόνο με την αδερφή μου. Στο τέλος της ταινίας υπάρχει και μια δεύτερη έκρηξη για να έρθουν τελικά στη θέση τους τα πράγματα…».

*Sea you (Γιάννης Βασιλώττος)
«Κάναμε την ταινία μαζί με τον Γιώργο Ημέρη, και ήταν η πρώτη μας σκηνοθετική απόπειρα. Ξεκινήσαμε μαζί από τη σχολή, κάναμε μια μουσικοθεατρική παράσταση, παντού μαζί. Αλλά δεν γνωρίζαμε πώς γράφεται ένα σενάριο, πώς στήνεται μια παραγωγή. Στην πορεία γράψαμε τελικά και το τραγούδι της ταινίας». Ο Γιώργος Ημέρης πρόσθεσε πως «η θάλασσα είναι ένας χαρακτήρας της ταινίας αυτής. Και η κοπέλα της ταινίας δρα όπως δρα, λόγω χαρακτήρα –κι ακριβώς όπως συμβαίνει με τη θάλασσα, δεν φταίει αυτή που είναι φουρτουνιασμένη… Το Sea you βασίζεται σε ένα πραγματικό βίωμα».

*A summer place (Αλεξάνδρα Ματθαίου)
«Έκανα μια ταινία για την μετεξέλιξη της πόλης στην οποία μεγάλωσα, της Λεμεσού. Δείχνω τη μεταμόρφωσή της –υπάρχει μια τάση να γίνει κάτι σαν ένα νέο Κατάρ ή Ντουμπάϊ. Η πρωταγωνίστρια είναι μια κοπέλα, μια food stylist, που ασφυκτιά στο υπερφίαλο αυτό πλαίσιο, και η ζωή της τελικά νοηματοδοτείται μέσα από τη σχέση της με μια πολύ διαφορετική κοπέλα που μπαίνει ξαφνικά στη ζωή της. Θέλησα να αποτυπώσω την τεράστια οικοδομική έξαρση στη Λεμεσό, αυτήν την ανατυσσόμενη αγορά ακινήτων που απευθύνεται κυρίως σε ολιγάρχες οι οποίοι επενδύουν για να αποκτήσουν κυπριακό διαβατήριο –γιατί βέβαια οι απλοί άνθρωποι δεν μπορούν να αγοράσουν αυτά τα ακίνητα…».

*Δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα (Βαγγελιώ Σουμέλη)
Η Μαριαλένα μιλάει με την αδερφή της στο τηλέφωνο, καθώς ετοιμάζονται να πάνε στην κηδεία της μητέρας τους. Την Μαριαλένα ενσαρκώνει η Ρομάννα Λόμπατς η οποία παρευρέθηκε στο q&a. “H Mαρίνα (Αργυρίδου) ήταν πράγματι στην Κύπρο, και το γυρίσαμε ως live call όλο αυτό», εξηγεί. «Θέλει ένα “συμπαίκτη” όλο αυτό το οικοδόμημα. Είναι η τέταρτη ταινία της Βαγγελιώς και γυρίστηκε σε μια μέρα. Υπάρχει μια κλιμακούμενη ένταση στην ταινία, η οποία βασίστηκε σε ένα προσωπικό βίωμα της σκηνοθέτριας».

*Soul food (Νίκος Τσεμπερόπουλος)
«Με ενέπνευσε ένα μικρό διήγημα της Πέλας Σουλτάτου, που διάβασα στο Λονδίνο. Μια σχέση αναπτύσσεται μεταξύ ενός εφήβου και μιας πολύ μεγαλύτερης γυναίκας, σχεδόν άστεγης, κι αυτή η σχέση, μαζί με το στοιχείο του μπούλινγκ απέναντι της από τα νεαρά παιδιά της περιοχής, με κέντρισε. Κάναμε street casting σε γειτονιές και πλατείες, και η διαδικασία να βρούμε τον έφηβο ήρωα (σ.σ τον ενσάρκωσε τελικά ο Απόλλωνας Σαρρής, ο οποίος ήταν παρών στη συζήτηση) ήταν δύσκολη. Είχα ήδη βρει την Έλενα Τοπαλίδου και βλέπαμε παιδιά παρέα. Ταίριαξαν αμέσως με τον Απόλλωνα». Η μουσική παίζει καθοριστικό ρόλο στην ταινία –κι αυτό βοήθησε τον Απόλλωνα Σαρρή, ο οποίος ακούει πολύ Smith, να μπει στο κλίμα, αλλά και να δημιουργηθεί αυτή η οικειότητα ανάμεσά στους δύο πρωταγωνιστές. «Δεν ήθελα να είναι ερωτική η σχέση τους –αυτό θα περιόριζε τα πράγματα» εξήγησε ο Ν.Τσεμπερόπουλος, «γιατί η σχέση αυτή, στην πραγματικότητα καλύπτει το παιδί σε ο, τι του λείπει (μητέρα, φιλία)».

*Όλα τα πλάσματα της νύκτας (Μέμη Κούπα)
“Ο Ροζ Κούνελος είναι ο Ζάκ, αλλά είναι και η κυρία που ταΐζει κάθε μέρα τα αδέσποτα της γειτονιάς ενώ η γειτονιά την κατατρέχει. Είναι οι άνθρωποι που έχουν ενσυναίσθηση και την κάνουν πράξη. Είναι όλοι οι άνθρωποι που όντας διαφορετικοί, πέφτουν θύματα μιας δήθεν κανονικότητας. Είναι το Έτερον, ο Άλλος που μας φοβίζει και νιώθουμε ότι μας απειλεί με τη διαφορετικότητα του. Είναι επίσης, ένα σύμβολο τρυφερότητας και αθωότητας, αλλά κι ένα σύμβολο camp που εκφράζει την ελαφρότητα και το γελοίο- στοιχεία που διακρίνω μέσα σε οτιδήποτε τραγικό ή ‘’βαρύ’’. Η ταινία χρησιμοποιεί πολλά τέτοια στοιχεία, κλείνοντας το μάτι στο camp”. Η ταινία καταλήγει προς το φινάλε σ’ ένα πάρτι που λειτουργεί σαν κάθαρση. Στη σκηνή αυτή, βλέπουμε επίσης ότι ο Ροζ Κούνελος αφήνει πίσω του μια κληρονομιά” που μεταδίδεται σε όσους ανθρώπους νιώθουν σαν κι αυτόν. Η πρωτότυπη μουσική σύνθεση της Kid Moxie παραπέμπει σε 80s nostalgia. Επιλέξαμε να ντύσουμε την απόκοσμη ατμόσφαιρα της άδειας πόλης τη νύχτα με αυτό τον ήχο.”

*Αποστολή: Χεβρώνα (Rona Segal), Ισραήλ
«Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ που βασίζεται σε συνεντεύξεις ανθρώπων που υπηρέτησαν στον ισραηλινό στρατό, κυρίως στην κατεχόμενη από τους Ισραηλινούς, παλαιστινιακή Χεβρώνα, αλλά και σε πλάνα καθημερινότητας και βίας, τραβηγμένα από Παλαιστίνιους –καθώς σε πολλούς απαγορεύεται να βγουν από το σπίτι τους για μεγάλα διαστήματα, με αποτέλεσμα να φιλμάρουν από το μπαλκόνι τους ώρες ολόκληρες. Είμαι ακτιβίστρια και μέλος ενός δικτύου με πρόσβαση στο υλικό αυτό. Οι πρώην στρατιώτες που μου μιλούν στην ταινία, ζουν στο Ισραήλ, όπως και εγώ, αλλά τόλμησαν να καταθέσουν την εμπειρία τους, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι θα μπουν σε μια άτυπη μαύρη λίστα στη χώρα. Εμένα με έχουν «σταμπάρει» εδώ και πολύ καιρό. Το Ισραήλ επικαλείται το επιχείρημα της άμυνας της χώρας, όμως ως προς τα κατεχόμενα τίποτε δεν έχει αλλάξει. Κάποιοι ενοχλήθηκαν με την ταινία μου χωρίς καν να την δουν. Άλλοι την είδαν με προσοχή και προβληματίστηκαν».

*Τόλης live ή (Τορόντο) (Αλέξανδρος Ρέλλος), Ελλάδα
«Μια μέρα περπατούσα στην Θεσσαλονίκη κι έπεσα πάνω σε ένα κουρείο ονόματι «Τορόντο». “Ποιο να ήταν το όνειρό αυτού του ανθρώπου;”, αναρωτήθηκα. Ο Τόλης πάλι, ήταν γείτονάς μου, τον ήξερα μια ζωή, αλλά δεν ήξερα ότι τραγουδούσε, ότι είχε βγάλει δύο δίσκους. Όταν το έμαθα αποφάσισα να συνδυάσω αυτά τα δύο πράγματα σε μια ταινία. Η ιστορία του Τόλη βέβαια είναι διαφορετική, αλλά δουλεύει κι αυτός στην λαϊκή. Πήγαινα και τον συναντούσα εκεί, μιλούσαμε πολύ, και μια μέρα του πηγαίνω το σενάριο. Για μένα ήταν εξαρχής ξεκάθαρο πως ή αυτός θα έπαιζε τον ρόλο ή κανένας. Είναι μια πολύ προσωπική ταινία, για τα χαμένα όνειρα και πώς επιτέλους μπορούμε να τα αφήσουμε πίσω μας και να πάμε παρακάτω».

Για το Γραφείο Τύπου
Ευάννα Βενάρδου