Οι μικρομηκάδες που την Τρίτη έδειξαν σε πρεμιέρα τις ταινίες τους στο κοινό του 43ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, βρέθηκαν σήμερα το μεσημέρι στον θερινό κινηματογράφο «Αλέξανδρος», για να μιλήσουν για τη δουλειά τους στον Δημήτρη Πάντσο.
«Πρώτος έρωτας» του Χάρη Ραφτογιάννη.
«Έκανα μια ταινία για την ταύτιση ανθρώπων και ζώων. Αν και δεν έχω ζώα, έχω πολλούς φίλους που έχουν, και παρατηρώ τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσά τους. Εξάλλου κι εμείς οι άνθρωποι, ζώα είμαστε και δεν χρειάζεται να περιοριζόμαστε τόσο». Η ταινία του προσεγγίζει το θέμα της, την γνωριμία δύο ανθρώπων μέσα από την ερωτική επαφή των σκύλων τους, με μια γκροτέσκα διάθεση. «Η σχέση άλλωστε και των ανθρώπων με τα ζώα είναι με έναν τρόπο ερωτική».
«Το μάους στόρυ»» του Μιλτιάδη Χρηστίδη.
Στην ταινία πρωταγωνιστεί ένα ποντίκι σε μέγεθος ανθρώπου που λατρεύει το τυρί. «Όλα ξεκίνησαν με μια εικόνα στο μυαλό μου για ένα μεγάλο ποντίκι που έκοβε τυρί σε σούπερ μάρκετ, αλλά δεν μπορούσε να το φάει, κάτι βαθιά ειρωνικό. Την ταινία την έγραψε σε ένα ξενοδοχείο στη Ρουμανία. «Δεν άντεχα άλλο, ήθελα να την κάνω αυτήν την ταινία». Ο ηθοποιός πίσω από το ποντίκι του είναι ένας εκφραστικός χορευτής. «Μου αρέσουν οι ιστορίες με γλυκόπικρο τέλος, και τα κινούμενα σχέδια».
Το αστείο στην υπόθεση είναι πως ο Μ. Χρηστίδης είναι…αλλεργικός στο τυρί, ενώ οι περισσότεροι συνεργάτες του στο γύρισμα δεν το τρώνε!
«Καρτ ποστάλ από το Ελληνικό» της Αφροδίτης Κατερινοπούλου.
Η σκηνοθέτις θέλησε να γυρίσει μια ταινία-αποχαιρετισμό για το εγκαταλελειμμένο Αεροδρόμιο του Ελληνικού. Έχει άλλωστε μεγαλώσει στην Άνω Γλυφάδα, προς Αργυρούπολη, κι έχει και δικές της μνήμες από τον χώρο. «Ο χώρος σύντομα θα πάψει να υφίσταται με τον τρόπο που απεικονίζεται στην ταινία», οπότε η ταινία της Α. Κατερινοπούλου θα αποτελεί σύντομα ντοκουμέντο. «Η βάση μου είναι το Βερολίνο, κι όταν σε κάποιες διακοπές μου στην Ελλάδα διάβασα για έναν διαγωνισμό που αφορούσε την χρήση του Ελληνικού, ταράχτηκα. Ένοιωσα πως πρέπει να κάνω κάτι τώρα». Η ταινία απαρτίζεται από διάφορες ιστορίες, αλλά κάθε μια τελειώνει με ένα γενικό πλάνο που θυμίζει καρτ ποστάλ.
«Dear Joel» του Θανάση Τρουμπούκη.
Βασισμένος σε μια πραγματική αλληλογραφία την οποία ανακάλυψε σε ένα αρχείο αφηγήσεων προσφύγων και μεταναστών, ο Θ.Τρουμπούκης δημιούργησε μια ταινία που βασίζεται στις εξ αποστάσεως «συνομιλίες» μεταξύ ενός μικρού Αφρικανού μετανάστη που ζει μόνος στην χώρα μας, με τον μεγαλύτερο αδερφό του που ζει στην Ιταλία. Το μικρό παιδί περιπλανιέται μόνο σε μια αφιλόξενη Αθήνα. «Ήθελα να γυρίσω την ταινία από την οπτική (και) ενός μικρού παιδιού που το χωρίζει και το ηλικιακό σύνορο από τον κόσμο των ενηλίκων»… Στο “Dear Joel”, που είναι γυρισμένο σε φιλμ, τα όρια μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας είναι δυσδιάκριτα.
«Ανθολόγιο μιας πεταλούδας» του Κωστή Χαραμουντάνη.
Ο σκηνοθέτης, μίλησε για μια «πολύ συνειρμική ταινία» με αφετηρία τα λουλούδια. «Αρχικά υπήρχε σενάριο αλλά στην πορεία ένοιωσα ότι δεν της ταιριάζει, έτσι έγινε πολλή δουλειά στο μοντάζ». Το αποτέλεσμα, πειραματικό σε φόρμα και περιεχόμενο, δεν είναι εύκολο να αποδοθεί ή να εξηγηθεί με λόγια, «είναι κάτι σαν όνειρο». Στον πυρήνα της ιστορίας βρίσκεται μια γυναίκα παθιασμένη με τα λουλούδια.
«Μελατονίνη» του Νίκου Πάστρα
Ένα κορίτσι που δεν κοιμάται ποτέ γιατί φοβάται μήπως πεθάνει. Ενα αγόρι που κοιμάται συνεχώς, και πάσχει από ναρκοληψία. Και στο βάθος μια υπνωτιστική μουσική, κι ένα όμορφο κομμάτι του Κωνσταντίνου Βήτα. Έρωτας, ύπνος, μουσική.
Ο Νίκος Πάστρας γύρισε την ταινία του κατά τη διάρκεια του Arte Festival στο πρώην Αεροδρόμιο του Ελληνικού. «Η έλλειψη ύπνου, και συγκεκριμένα ο χαρακτήρας μιας κοπέλας που φοβάται να κοιμηθεί, στάθηκε η αφορμή για να έρθουν κοντά δύο ετερώνυμα στην ταινία μου». Η μελατονίνη, που είναι και ο τίτλος της, είναι μια ορμόνη που εκκρίνει ο οργανισμός και ρυθμίζει το βιολογικό μας ρολόι και κατ΄επέκταση τον ύπνο μας.
Ευάννα Βενάρδου