Στον κινηματόγραφο «Ολύμπια» κι όχι στον θερινό κινηματογράφο «Αλέξανδρο» έπεσε τελικά η αυλαία για τις παρουσιάσεις των σκηνοθετών του 43ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Η βροχή, που έπεφτε από το πρωί, «επέβαλε» την παρουσίαση σε έναν χώρο του φεστιβάλ που έχει συνδεθεί άρρηκτα με προβολές και την ιστορία του.

«Χαμάμ» της Βαρβάρας Δούκα (εκτός συναγωνισμού)

Μέσα από τα «μάτια» ενός πίνακα παρουσιάζεται σχεδόν ολόκληρη η ιστορία του Ελληνικού κράτους, έτσι όπως τη βιώνουν δύο οικογένειες. Ενός πίνακα που «έζησε» όλες αυτές τις εποχές και ουσιαστικά αφηγείται τα γεγονότα. Όπως παρατήρησε η Βαρβάρα Δούκα «η επιθυμία είναι αυτή που κινεί τα νήματα της ζωής». Η σκηνοθέτις δεν παρέλειψε να τονίσει πως στην ταινία της μετείχαν 25 ηθοποιοί τους οποίους και ευχαρίστησε για τη συμμετοχή τους. Μάλιστα σημείωσε πως είναι δύσκολο να υπάρχει ένας τόσος μεγάλος αριθμός ηθοποιών σε μία μικρού μήκους ταινία και μάλιστα να μπορέσει αυτό να το καλύψει η παραγωγή.

«Βούτα» του Δημήτρη Ζάχου

Η ταινία βασίστηκε σε βιώματα του σεναριογράφου Γιώργου Τελτζίδη στη Σταυρούπολη, στη Δυτική Θεσσαλονίκη. Οι πρωταγωνιστές βρέθηκαν σχετικά εύκολα, ενώ μεγάλη ήταν συνδρομή των «περιστεράδων», των ανθρώπων δηλαδή που ασχολούνται με την εκτροφή περιστεριών από χόμπι και παράλληλα από οικογενειακή παράδοση. Σημαντικό ρόλο στο στήσιμο της υπόθεσης έχει παίξει και το γεγονός ότι ο Δημήτρης Ζάχος εργάστηκε στο κατάστημα κράτησης Κορυδαλλού. Η βούτα ή αλλιώς τα ντουνέκια σε πολλές περιοχές της βόρειας Ελλάδας είναι περιστέρια που τους αρέσει να βουτάνε από ύψος προς το έδαφος και να επιβραδύνουν απότομα μερικά μέτρα πριν προσγειωθούν… Κάπως έτσι γίνεται και η προσέγγιση του Χρήστου με τον πατέρα του, όταν αυτός επιστρέφει στο σπίτι από τη φυλακή.

«Pashka» του Oltjon Lipe

Το φαινόμενο μίας νέας γενιάς μεταναστών να θέλει διακαώς να επιστρέψει στη χώρα που κατάγεται και παράλληλα η αντίδραση σε αυτή την θέληση, από την προηγούμενη γενιά. Αυτό θέλησε να παρουσιάσει μέσα από την ταινία του ο Oltjon Lipe. Μιλώντας για την ταινία του σημείωσε πως ήθελε μέσα από αυτή να δείξει τα ζητήματα που προκύπτουν σε μετανάστες νέας γενιάς, μέσα από το υπόβαθρο όμως της πρώτης γενιάς μεταναστών που δεν κατάφερε να επιτύχει στην χώρα που πήγε. Και μαζί τις σχέσεις πατέρα – γιου. Όπως σημείωσε ο Oltjon Lipe «ένας μετανάστης συμφιλιώνεται με την πατρίδα του και παράλληλα με τη νέα του χώρα, μόνο όταν έχει καταφέρει να επιτύχει επαγγελματικά στο νέο μέρος που έχει πάει», σε διαφορετική περίπτωση ίσως προσπαθήσει να περάσει αυτήν την εμμονή που του έχει δημιουργηθεί στα παιδιά του.

«Όταν γελάω κλείνουν τα μάτια μου» του Ντανιέλ Μπόλντα

Μία ταινία που βασίστηκε σε «πράγματα και σημειώσεις από παλιά, και πολλά στοιχεία από την δική του εφηβεία» όπως τόνισε ο Ντανιέλ Μπόλντα, προσθέτοντας πως «η πραγματικότητα είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα από το να ονειρεύεσαι». Ο σκηνοθέτης ανέφερε πως η ταινία δε βασίστηκε σε πρόβες αλλά πως η φυσικότητα των δύο κοριτσιών προέκυψε από το γεγονός ότι «απλά τις έβαλα να κάνουν παρέα». Σε ερώτηση πάντως για τα …ρεβίθια που παρουσιάστηκαν κατά τη διάρκεια της ταινίας ο Ντανιέλ Μπόλντα απάντησε πως απλά είναι το αγαπημένο του φαγητό!
«Antivirus» της Αναστασίας Σίμα

Η ταινία είναι άκρως επίκαιρη καθώς γυρίστηκε τις ημέρες που ήταν σε ισχύ τα μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας για τον περιορισμό της πανδημίας, ενώ σχετικό με την πανδημία ήταν και το θέμα της. Η Αναστασία Σίμα, είχε διάφορες επιλογές εκείνη την περίοδο -η μία από το Μιλάνο και η άλλη από τη Νέα Υόρκη όπως είπε. Τελικά κατέληξε στην ιστορία της Ξένιας που στο τέλος καταφέρνει να «συμφιλιωθεί» με τον ενοχλητικό γείτονα της. Σύμφωνα με την σκηνοθέτρια, η ταινία «γυρίστηκε» εξ ολοκλήρου με κινητό τηλέφωνο. Σημαντικό στοιχείο της είναι η συνειδητοποίηση της επιβολής της χρήσης της τεχνολογίας στην επικοινωνία των ανθρώπων.

«Το τέρμα» του Δημήτρη Μουτσιάκα

Ένα πολύ καλό «δέσιμο» του μύθου του βαρκάρη που μεταφέρει τις ψυχές στον Άδη με το παράδοξο ταξίδι θανάτου ενός παλαιού λεωφορείου που κάνει στάση στην επαρχία. Βράδυ, χειμώνας κι ένα λεωφορείο που κινείται σαν ποτάμι…Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στην Πάρνηθα. Όπως παρατήρησε ο Δημήτρης Μουτσιάκας υπήρξαν κάποιες δυσκολίες κατά τη διάρκεια τους κυρίως στις νυχτερινές λήψεις. Όμως ο σκηνοθέτης είπε πως νοιώθει δικαιωμένος με το αποτέλεσμα. Αναφορικά με τον τίτλο της ταινίας τόνισε πως η λέξη τέρμα συνάδει και με το πνεύμα του θανάτου. Την ιστορία του την βρήκα στις «Ακυβέρνητες πολιτείες» του Στρατή Τσίρκα.

«Roza Kairo» του Ζακ Σιμχά

Τα γυρίσματα της ταινίας, που διαγωνίστηκε στο Διεθνές Σπουδαστικό Πρόγραμμα, κράτησαν 3 ημέρες. Ο νεαρός σκηνοθέτης παρουσιάζει τη ζωή νέων ανθρώπων σε ένα κοινόβιο κάπου στα Εξάρχεια. Όπως είπε, ήταν σχετικά δύσκολο να «διαχειριστεί» όλους αυτούς τους νέους που μετείχαν στην ταινία. Αναφερόμενος στο τέλος της και στο θάνατο που βρίσκει αυτόν που τολμάει να βγει έξω από το κοινόβιο σημειώνει πως «υπάρχει μία ανασφάλεια για το τι υπάρχει έξω από το κοινόβιο και τι μπορεί να τους περιμένει. Μέσα, αντίθετα, είναι προστατευμένοι, είναι σαν μια μορφή οικογένειας. Και ο θάνατος ίσως έρχεται και ως τιμωρία σε αυτόν που αποφασίζει την έξοδο…»

---

Δημήτρης Καστώρης

Οι παρουσιάσεις των σκηνοθετών στο 43ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας συνεχίστηκαν στο θερινό κινηματογράφο Αλέξανδρος. Με όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας και με τις υπέροχες συνθήκες που δημιουργούνται από τα δέντρα τα οποία περιβάλλουν το χώρο, το Q&A των σκηνοθετών φέτος έχει έναν διαφορετικό χαρακτήρα. Τις παρουσιάσεις επιμελείται ο Δημήτρης Πάντσος.

---

«Στα βήματα της» της Αναστασία Κρατίδη

Στις δυσκολίες που αντιμετώπισε στα γυρίσματα της ταινίας της, αναφέρθηκε η Αναστασία Κρατίδη κατά τη διάρκεια της παρουσίασης της. Η ταινία γυρίστηκε στις φυλακές Αλμυρού στη Μαγνησία, με δυσκολίες και διάφορους περιορισμούς ως προς την απεικόνιση των φυλακών. Αναφερόμενη στην υπόθεση, η κ. Κρατίδη ανέφερε πως «η πραγματικότητα της ζωής πολλές φορές ξεπερνάει κάθε φαντασία». Η πρωταγωνίστρια της ταινίας της, πρώην φυλακισμένη που προσπαθεί να βρει την κανονικότητά της, μπαίνει στο βουστάσιο των αγροτικών φυλακών ως συλλέκτης γάλακτος στο πλαίσιο ενός προγράμματος κοινωνικής επανένταξης. Εκεί συναντά κάποιον που θα της αλλάξει τη ζωή. Παρούσα στην παρουσίαση ήταν η πρωταγωνίστρια Μαντώ Γιαννίκου.

«Ανάπαυσις» του Δημήτρη Παπαγιαννόπουλου.

Μετά από μία ανάγνωση του «Η Ζωή εν Τάφω» του Στρατή Μυριβήλη, ο Δ. Παπαγιανόπουλος ξεκίνησε τη συγγραφή του σεναρίου της ταινία. «Πρόκειται για μια αντιπολεμική ταινία γυρισμένη στην Πάρνηθα, αν και το καλύτερο θα ήταν να ήμασταν σε κάποιο από τα βουνά της Βόρειας Ελλάδας, όπου και θεωρητικά λαμβάνουν χώρα τα όσα βλέπουμε κατά την περίοδο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου» σημείωσε ο κ. Παπαγιαννόπουλος. «Ενώ έχουμε δει άπειρες ταινίες για τον Δεύτερο Παγκόσμιο, γνωρίζουμε λίγα για τον Πρώτο».Στην ταινία του η αντίφαση του πολέμου και της ειρήνης προκύπτει μέσα από την αντίθεση του δάσους που εκφράζει την Άνοιξη, τον έρωτα, τη ζωή και των χαρακωμάτων που εκφράζουν τον θάνατο.

«Ίσκιωμα» του Κώστα Γεραμπίνη

Την ταινία ο Κώστας Γεραμπίνης κλήθηκε να τη σκηνοθετήσει, καθώς το σενάριο δεν ήταν γραμμένο από τον ίδιο, αλλά από τον γνωστό συγγραφέα Δημοσθένη Παπαμάρκο σε συνεργασία με τον Χρήστο Κωνσταντακόπουλο. Ήταν ωστόσο μία πρόκληση για αυτόν καθώς «από τον αστικό ρεαλισμό των προηγούμενων ταινιών μου, περασα σε ένα τοπίο της επαρχίας, στα βουνά και τα κριάρια». Ο σκηνοθέτης πέρασε αρκετό χρόνο με αγρότες και κτηνοτρόφους στην περιοχή του Γραμματικού. Και στην πορεία συνειδητοποίησε πως του αρέσει η ζωή στην επαρχία. «Με ενδιαφέρει αυτή η λεπτή γραμμή που χωρίζει την πόλη από την επαρχία». Απαντώντας σε ερώτημα για το αν η ταινία το «Ίσκιωμα» θα μπορούσε να ήταν η αρχή μιας μεγάλης μήκους ταινίας η απάντηση του ήταν κατηγορηματική: ΟΧΙ! Η ταινία του, συνειδητά, αφήνει πολλά περιθώρια ερμηνειών και εξηγήσεων για το τέλος.

«Teo, ο γείτονάς μου» του Χρήστου Καρτέρη

Ο πρωταγωνιστής, υπαρκτό πρόσωπο, ζει πενήντα μέτρα μακριά από το σπίτι του σκηνοθέτη και όπως είπε ο κ. Καρτέρης η προσέγγιση έγινε σε ένα μπουγατσοπωλείο στη γειτονιά, όπου έγινε και η πρόταση για την ταινία. Ο Τεό δέχθηκε την πρόκληση και το αποτέλεσμα είναι ένα ντοκιμαντέρ γυρισμένο με φροντίδα μέσα στο σπίτι του. Μεγάλη, όπως είπε, ήταν η προσπάθεια που κατέβαλε ο Χρήστος Καρτέρης ώστε να μην παραβιάσει τον προσωπικό χωρο του πρωταγωνιστή του και να μην τον εκθέσει. Κάτι που το κατάφερε δίνοντας όμως παράλληλα και μια πλήρη εικόνα της πολύ ιδιαίτερης προσωπικότητας του. «Τελικά καλά τα λέω… Δε λέω βλακείες…» ήταν τα λόγια ικανοποίησης του Τεό όταν είδε το αποτέλεσμα.

«54/Η τυφλή χελώνα και η απέραντη θάλασσα» της Ισαβέλλας Μαργάρα

Η ταινία εκφράζει την έντονη ανάγκη της σκηνοθέτριας να επαναπροσδιορίσει τον χρόνο μέσα από τον συμβολισμό της χελώνας που περπατάει αργά: «Είχα ανάγκη να κατεβάσω ταχύτητα, κόντρα στις τρομακτικές ταχύτητες της σύγχρονης ζωής».. Μία ανάγκη που όπως είπε της δημιουργήθηκε παρατηρώντας έναν πίνακα του Minoan Cretan με τίτλο «Civilization». Όπως παρατήρησε η σκηνοθέτις, «στον πίνακα αυτό υπήρχε μια «σφιγμένη» γυναίκα με έντονο βλέμμα, κι ένας άντρας σε ένα γυάλινο ασανσέρ κι από πίσω τους οι ουρανοξύστες μιας πόλης. Η γυναίκα ήταν καλοντυμένη αλλά τρομοκρατημένη, ενώ ο άντρας ήταν με στολή εργασίας, ήρεμος και σαν να είχε ένα χαμόγελο». Μέσα από αυτή την αντίθεση και παράλληλα με την εμπειρία του θανάτου πρόσφατη, η σκηνοθέτις, που εργάζεται ως ιατρός, προχώρησε στην υλοποίηση της ταινίας.

«Απόδραση από τον εύθραυστο πλανήτη» του Θανάση Τσιμπίνη

Η ταινία του θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί και ως προφητική καθώς το σενάριο, το οποίο έγραψε το 2017, μιλά για γενικευμένη χρήση της μάσκας λόγω μιας πανδημίας. Για αυτό και ο Θανάσης Τσιμπίνης ξεκίνησε την παρουσίασή του λέγοντας χαριτολογώντας σε ένα κοινό που φορούσε μάσκες: «Ειλικρινά σας το λέω, δε γνώριζα κάτι για το σήμερα!» Στην ταινία του ο κόσμος προσπαθεί να προστατευτεί από ένα ροζ θανατηφόρο νέφος. Δύο άντρες συναντιούνται, έλκονται ερωτικά, και αποφασίζουν να περάσουν μερικές στιγμές μαζί στον όσο χρόνο τους απομένει καθώς το περιβάλλον γίνεται όλο και πιο τοξικό. Ρισκάρουν και βγαίνουν έξω. «Θέλουν να είναι παρόντες, χωρίς να σκέφτονται το μετά».

«Όπως θα συνέβαιναν μέσα στο νερό» της Ανθής Δαουτάκη

Η σκηνοθέτρια έφτιαξε το πορτραίτο μιας 35χρονης γυναίκας. Το σπίτι της είναι ο κόσμος της και ο κόσμος της μαγικός. Η μοναξιά της είναι γεμάτη αντικείμενα. Μια γυναίκα που δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στα κοινωνικά πρότυπα σχετικά με το φύλο. Η σκηνοθέτις χαρακτήρισε το σπίτι της ηρωίδας της ως «έναν δεύτερο χαρακτήρα μέσα στην ταινία» και επεσήμανε την ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσουν οι γυναίκες με τους οικιακούς χώρους από νεαρή ηλικία και μέχρι να φτάσουν τα γεράματα.

«Goads» της Ίριδας Μπαγλανέα

Δύο παιδιά μεγαλώνουν με έναν πατέρα ο οποίος θέλει με σκληρό τρόπο να τα εξοικειώσει με τον θάνατο. «Θεωρεί πώς όσο συχνότερα αντιμετωπίζουν γύρω τους τον θάνατο, τόσο πιο εύκολα θα τον αποδεχθούν και θα ξεπεράσουν τον φόβο». Όμως το πράγμα δεν λειτουργεί όπως περιμένει…
Γύρισε την ταινία στον Όλυμπο, και όπως είπε, δυσκολεύτηκε να βρει τα κατάλληλα παιδιά στην επαρχία –έπρεπε να έχουν εξοικείωση με τα ζώα καθώς στην ταινία πρωταγωνιστεί ένα κατσικάκι. Κατά την διάρκεια των γυρισμάτων η σκηνοθέτις ήταν έγκυος και, όπως είπε, δούλεψε με τα παιδιά και μέσω του drama therapy.

---

Δημήτρης Καστώρης