DISFF#47 – Παρουσίαση Σκηνοθετών, Πέμπτη 5/9/2024

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 47^ο Φεστιβάλ Δράμας, δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του Φεστιβάλ. Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για τη δουλειά τους οι διαγωνιζόμενοι  στη σημερινή παρουσίαση την οποία συντόνισαν ο Παναγιώτης Ιωσηφέλης (Εθνικό Σπουδαστικό Διαγωνιστικό) και ο Γιάννης Σακαρίδης (Eθνικό Διαγωνιστικό):

EΘΝΙΚΟ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

«Στελιάννα» (Γιάννης Μπλέτας)

«Συνεργάζομαι με το Σύλλογο Ατόμων με Αυτισμό Ρεθύμνου, με τον οποίο δημιουργήσαμε μία θεατρική ομάδα. Με την ταινία ήθελα να δείξω πως η αναπηρία δεν πρέπει να είναι κάτι δακτυλοδεικτούμενο. Εστίασα λοιπόν περισσότερο στις σχέσεις. Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η σχέση της Στελιάννας με τους γονείς της. Οι τρείς τους ήταν πολύ όμορφη οικογένεια και τους ευχαριστώ που με άφησαν να καταγράψω τις προσωπικές τους στιγμές. Αυτό το διάστημα ετοιμάζω και ένα μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ για την αναπηρία. Ελπίζω βλέποντας κάποιος την ταινία να το σκεφτεί δύο φορές πριν καταλάβει μια θέση πάρκινγκ αναπήρων. Η αλλαγή θέλει χρόνο…».

«Αχέροντας» (Κωνσταντίνα Παπαδοπούλου)

«Η ταινία μιλά για το τραύμα και την απώλεια, αλλά με ένα είδος αποστασιοποίησης που μας βοήθησε να αναδείξουμε το τοπίο, το οποίο παίζει μεγάλο ρόλο στην ταινία. Αυτή τη σύνδεση με τον τόπο την αντιλήφθηκα από την πρώτη στιγμή που ήρθε στα χέρια μου το σενάριο. Τον τόπο αυτό, τον προσέγγισα κι εγώ κάπως σαν τους πρωταγωνιστές που είναι ταξιδιώτες εκεί. Πρόκειται για τις εκβολές του ποταμού και τις πηγές της Γλυκής. Γυρίσαμε Ανοιξη -όχι τυχαία την εποχή της αναγέννησης. Ευτυχώς είχα την εμπειρία του γυρίσματος εκτός έδρας διότι είναι μεγάλη ευθύνη. Στην ταινία εμφανίζεται ως βαρκάρης ο Αργύρης Μπακιρτζής, ένας απίστευτα γλυκός άνθρωπος. Δεν χρειαζόταν καν να τον σκηνοθετήσω.».

«Μarching» (Γιώτα Μπουγά)

«Ήταν η πτυχιακή μου εργασία. Είναι ένα ντοκιμαντέρ παρατήρησης. Ακολούθησα την συμβουλή της καθηγήτριάς μου Εύας Στεφανή: «Δημιούργησε σχέση με τον άνθρωπο». Αυτό ακριβώς έκανα, δημιούργησα σχέση με την ηρωίδα μου, και ήταν πολύ δεκτική στο να ανακαλύψουμε μαζί πράγματα, να εξερευνήσουμε. Αν και έχω υπόβαθρο στην δημοσιογραφία, και αρχικά σκεφτόμουν να κάνω κάτι πιο συμβατικό με συνεντεύξεις κλπ, τελικά ακολούθησα άλλο δρόμο».

«Ο τελευταίος νομάς» (Φίλιππος Φερεντίνος)

«Δεν με ενδιέφερε απλώς να δείξω το τί ήταν οι Σαρακατσάνοι, αλλά το τί έχει μείνει σήμερα. Κι εγώ είμαι Σαρακατσάνος. Προσπαθούν να διατηρήσουν τις παραδόσεις τους διοργανώνοντας πολιτιστικές εκδηλώσεις, γιατί αυτό που τους ενδιαφέρει είναι το αντάμωμα. Όμως τι θα γίνει από δω και πέρα; Νοιώθω ότι φθίνει το πράγμα…».

«Το ποτάμι περνάει από το χωριό» (Ξενοφώντας Νικολακόπουλος)

«Η σκηνή με τον πατέρα της ταινίας, βασίζεται σε ένα πραγματικό περιστατικό. Ήταν η πτυχιακή μου εργασία και καθηγητής μου ο Ευθύμης Χατζής. Ο βασικός χαρακτήρας είναι το ίδιο το σπίτι. Ήθελα να δείξω το σπίτι με τρεις διαφορετικούς τρόπους: όπως το γνωρίζουμε, όπως το χειριζόμαστε, αλλά ταυτόχρονα δίνοντάς του τη διάσταση ενός έργου τέχνης. Κάπως έτσι μπαίνει στην ταινία και η “Aγέλαστος Πέτρα” στην οποία ο Φίλιππος Κουτσαφτής είδε την Ελευσίνα να λεηλατείται. Νοιώθω πως ακόμα κι όταν πηγαίνουμε στη φύση, δεν νοιώθουμε κομμάτι της αλλά την αντιμετωπίζουμε ως διακόσμηση».

EΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

«Φοίβη» (Βαγγελιώ Σουμέλη)

«Δουλεύω χρόνια με τοξικοεξαρτημένες γυναίκες. Γενικά, στις ταινίες μου πάντα υπάρχει μία γυναίκα σαν τη Φοίβη. Έχουν πολλή δύναμη αυτές οι γυναίκες, καθώς αντιμετωπίζουν πολλά και δυσανάλογα δύσκολα. Την έβλεπα συνεχώς μπροστά μου. Η νομοθεσία ορίζει πως όταν, σπανίως, παίρνουν το παιδί από τη μάνα, συνήθως το παίρνει η γιαγιά. Όμως μετά την επανένταξή της η Φοίβη θέλει να πάρει πίσω το παιδί της, να υπάρξει ως μητέρα. Αλλά η μητέρα της υψώνει ένα τείχος -θέλοντας ίσως να προστατεύσει το παιδί…».

«Χρυσά βαστά» (Φοίβος Κοντογιάννης)

«Το ταλέντο των Ρομά στη μουσική το θαύμαζα πάντα. Δεν υπάρχει φάλτσος Ρομά. Κι εγώ πάντα είχα μια ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική στις ταινίες μου. Υπάρχει όμως κι αυτός ο γιγαντιαίος ρατσισμός γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Με τους Ρομά δεν έχουμε καταφέρει να έρθουμε ποτέ κοντά, παρά το ότι μας συνδέουν πολύ περισσότερα απ’ ότι με άλλους. Αυτά τα δύο στοιχεία συνυπάρχουν στην ταινία. Όταν κυκλοφόρησε η ψευδής είδηση πως πέθανε ο Γιώργος Μάγγας κι έμαθα πως ευτυχώς ήταν μια χαρά, αποφάσισα πως πρέπει να κάνω κάτι γι’ αυτόν. Κι όταν μας διηγήθηκε τη ζωή του ήταν ξεκάθαρο πως θα κάναμε μια ταινία για την παιδική του ηλικία και το πώς πρωτοέπαιξε κλαρίνο. Μείναμε πολύ πιστοί στα πραγματικά γεγονότα.».

«Βίωμα» (Άγγελος Σαφτουλής)

«Είναι η πρώτη μου ταινία, και το βίωμα, δηλαδή ο τίτλος της ταινίας, ήταν και η έμπνευσή μου. Πριν από 1,5 χρόνο μπήκα σε μια ομάδα θεραπείας. Καθώς τους άκουγα να μιλούν και να διηγούνται τις εμπειρίες τους, ένοιωθα πως στο μυαλό μου δημιουργούνταν διαφορετικές εικόνες σε σχέση με όσα οι ίδιοι είχαν βιώσει. Δεν ήταν βέβαια οι ιστορίες των παιδιών εκείνων αυτές που έβαλα στην ταινία. Ο άλλος λόγος που θέλησα να την γυρίσω ήταν το πόσο πολύ βοηθήθηκα σε αυτήν την ομάδα θεραπείας. Και ήθελα να προτρέψω και τους άλλους να το δοκιμάσουν. Η ταινία υλοποιήθηκε μέσα σε έναν μήνα. Συμμετείχε και ο ράπερ Novel με τον οποίο είχαμε κοινές εμπειρίες και ήρθαμε κοντά. «Βίωμα» άλλωστε είναι και ο τίτλος του άλμπουμ του. Όταν γνωρίζεις ανθρώπους που έχουν περάσει τα ίδια με σένα νοιώθεις μια οικειότητα. Ολο του το μουσικό έργο γύρω από αυτά περιστρέφεται. Ακόμα και η πρώτη συνάντηση με τους ηθοποιούς μας δεν ξεκίνησε με κάποια ανάγνωση του σεναρίου, αλλά σαν να κάνουμε ομάδα –χωρίς ψυχολόγο όμως».

«Treadmill» (Γιώργος Κοιμήσης)

«Ο διάδρομος (γυμναστικής) είναι ένα όργανο στο οποίο είτε τρέχεις, είτε στέκεσαι ακίνητος, δηλαδή δεν μετατοπίζεσαι ποτέ. Με απασχολούσαν κάποια ερωτήματα, όπως: γιατί δεν κάνουμε αυτό που θέλουμε; Ήθελα να πω την ιστορία μίας γυναίκας που στα 50 της αποφασίζει να διεκδικήσει το αυτεξούσιο της ζωής της. Επέλεξα να είναι γυναίκες οι δύο ηρωίδες διότι οι απαιτήσεις της κοινωνίας από μία γυναίκα είναι πολύ περισσότερες, λχ το να προλάβει να γίνει μάνα. Το ότι ΠΡΕΠΕΙ να γίνει μάνα. Αυτό προσέθεσε μεγαλύτερο βάρος στον χαρακτήρα. Ταυτόχρονα ήθελα πολλά πράγματα στην ταινία να υπονοούνται».

Numb (Δέσποινα Κούρτη)

«Ένα κορίτσι πρέπει να διαχειριστεί τον ξαφνικο θάνατο ενός συμμαθητή της και να τον αποχαιρετίσει. Είχα ένα παρόμοιο προσωπικό βίωμα στην εφηβεία μου. Και, αν και δεν είχα κάποια ιδιαίτερη σχέση με το παιδί, αυτό το συμβάν με καταδυνάστευσε. Κάποια στιγμή, αυτό το κάλεσμα μέσα μου, το άκουσα. Όταν κάτι δεν με αφήνει να κοιμηθώ το βράδυ, κάνω κάτι γι’ αυτό. Είδαμε πολλά παιδιά στη διαδικασία του κάστινγκ και τελικά  βρήκαμε αυτό που θέλαμε μέσα από μία ομάδα που έκανε skate».

Στο τέλος της συζήτησης το κοινό είχε την ευκαιρία να γνωρίσει και να χειροκροτήσει τους φετινούς νικητές του Εθνικού Σπουδαστικού Προγράμματος. Εν μέσω επευφημιών και χειροκροτημάτων, τα παιδιά μας σύστησαν τους συνεργάτες τους και υποσχέθηκαν με πάθος να συνεχίσουν να κάνουν καλό σινεμά! Αξίζει να αναφέρουμε πως στο 47^ο DISFF οι γυναίκες σκηνοθέτριες θριάμβευσαν στα βραβεία του σπουδαστικού, ενώ ιδιαίτερη συγκίνηση προκάλεσαν οι γονείς της Στελιάννας, που ανέβηκαν μαζί της στην σκηνή προτρέποντας τους αυριανούς σκηνοθέτες «να δίνουν χώρο στον άνθρωπο που είναι διαφορετικός. Εξ άλλου, όλοι διαφορετικοί είμαστε…».

DISFF#47 – Παρουσίαση Σκηνοθετών, Τρίτη 3/9/2024

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 47^ο Φεστιβάλ Δράμας, δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του Φεστιβάλ. Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για τη δουλειά τους οι διαγωνιζόμενοι στη σημερινή παρουσίαση την οποία συντόνισαν ο Παναγιώτης Ιωσηφέλης (Εθνικό Σπουδαστικό Διαγωνιστικό) και ο Βασίλης Καραμητσάνης (Animation):

EΘΝΙΚΟ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

«Dracaena» (Σοφία Πριόβολου, Ιωάννης Παναγιωτίδης)

«To θέμα μας ήταν η διαχείριση της απώλειας. Κάτι που όλοι έχουμε βιώσει: ένας θάνατος, ένας χωρισμός, το κατοικίδιό μας που πεθαίνει… Το pet cemetery του ήρωα απαρτίζεται από πολλές και διαφορετικές απώλειες –ακόμα και παιδικά παιχνίδια. Είναι πράγματα που έχουμε ζήσει και οι δυό μας. Ωστόσο θελήσαμε να χειριστούμε το θέμα μας με χιούμορ, ώστε να μην βγει μελό. Να περιγράψουμε τον χαρακτήρα μέσω των χρωμάτων Ο ήρωας είναι άνθρωπος της ρουτίνας, της συνήθειας. Θέλαμε ο πρωταγωνιστής μας να είναι καπετάνιος ώστε να υπάρχει  η έννοια του ταξιδιού: να επιστρέφει μετά από καιρό, κι ενώ περιμένει να τα βρει τα πράγματα ακριβώς όπως ήταν, όλα είναι διαφορετικά, όλα χάνονται…».

«Νο future kids» (Eλένη Πουλοπούλου)
Παρούσα ήταν και η ηθοποιός Φλομαρία Παπαδάκη

«Προέρχομαι από τον χώρο των Καλών Τεχνών, και για να κάνω την ταινία διάβασα βιβλία σεναρίου και με βοήθησαν φίλοι. Στον δικό μου χώρο, των εικαστικών, έχουμε μάθει να λειτουργούμε με διαφορετικό τρόπο, να διακαιολογούμε τα πάντα. Εδώ, άφησα τα πράγματα να κυλήσουν πιο ελεύθερα, να πάρουν τη δική τους μορφή. Στην ταινία μιλώ για μια γενιά που μεγαλώνει χωρίς ευκαιρίες –no future generation. Κόσμος, νέα παιδιά φεύγουν, πάνε στο εξωτερικό. Tαυτίζομαι πολύ με τους χαρακτήρες που φτιάξαμε στην ταινία».

Η Φλομαρία είπε πως οι ερμηνείες μίας ταινίας μπορούν να είναι τόσες όσες και οι άνθρωποι που την βλέπουν. «Είναι κάτι απολύτως ζωντανό, δεν μπορείς να το ελέγξεις». Και προσέθεσε πως δούλεψαν πολύ με πρόβες, «αλλά θα μπορούσαμε κάλλιστα, να προσεγγίσουμε όλη αυτήν την αγωνία και το σκοτάδι των ηρωίδων και χωρίς καθόλου πρόβα».

«Τρωκτικά του μπετόν» (Αποστόλης Γκανάτσιος)

«Οι χαρακτήρες είναι τρεις φίλοι σε φάση απόγνωσης -κοινωνικής και οικονομικής.Και αποφασίζουν να ξεφύγουν από αυτό παίρνοντας μια ακραία απόφαση που ένας συνηθισμένος, μέσος άνθρωπος δεν θα έπαιρνε. Δεν ξέρουν όμως τι πάνε να κάνουν. Δεν το’ χουν. Και από αυτό προκύπτει το τραγικωμικό της ταινίας που υπονομεύει το είδος του νουάρ αλλά και τους χαρακτήρες της ταινίας. Η οποία έχει κάτι το γκροτέσκο, έναν σαρκασμό».

«Imaginary Moscow» (Πάνος Μαζαράκης)

«Στην ταινία αξιοποίησα το ΑΙ (τεχνητή νοημοσύνη). Όλα ξεκίνησαν από ένα φωτογραφικό βιβλίο, κάτι σαν σημειωματάριο με φωτογραφίες από προσωπικές στιγμές και σημειώσεις που μου έστειλε μία κοπέλα από την Μόσχα την οποία επρόκειτο να συναντήσω. Μία συνάντηση όμως που δεν έγινε ποτέ, καθώς έγινε η εισβολή στην Ουκρανία. Από τις εικόνες αυτές που μου έστειλε η κοπέλα, μέσω του ΑΙ, δημιούργησα νέες εικόνες, οι οποίες έντυσαν μια συρραφή ποιημάτων μίας εξόριστης ρωσίδας ποιήτριας που ένοιωσα πως ταιριάζει απόλυτα με αυτό που ήθελα να πω. Mέσω του ΑΙ έφτιαξα και το voice over. Σκοπίμως χρησιμοποίησα το ασπρόμαυρο, διότι στο μυαλό μου τα όνειρα δεν έχουν χρώμα. Προσπάθησα να δημιουργήσω μια δυστοπία –ή ουτοπία, ανάλογα με το πώς το βλέπει κανείς. Με επηρέασε ο Κρις Μαρκέρ και το La Jetée. Ό, τι φαντάστηκα για αυτό το ταξίδι που δεν έκανα ποτέ, μου το έδωσε η τεχνητή νοημοσύνη».

«MRI» (Μελίνα Ξυπολιτάκη)
Παρούσα ήταν και η ηθοποιός Αλεξάνδρα Όσπιτσι

«Καταπιάνομαι με ένα σοβαρό θέμα, βασισμένο σε μία δική μου εμπειρία, όταν λόγω κάποιων νευρολογικών συμπτωμάτων, βρέθηκα στον μαγνητικό τομογράφο για 45 λεπτά. Στην πορεία διαγνώστηκα με σκλήρυνση κατά πλάκας. Τη στιγμή που ήμουν εκεί μέσα, ένοιωσα να με κατακλύζουν αναμνήσεις, να με πλημμυρίζουν φόβοι, κι όλα αυτά με έναν συνειρμικό τρόπο, μέσω του ήχου. Το ίδιο σου το σώμα επιλέγει να ακολουθήσει αυτήν την διαδικασία. Μετά από αυτήν την εμπειρία μου ήταν πολύ εύκολο να γράψω όσα βίωσα. Δεν ήθελα όμως μία ταινία 45 λεπτών, γι’ αυτό έκανα ένα ξεσκαρτάρισμα».

Η Αλεξάνδρα, που κλήθηκε να ερμηνεύσει αυτήν την τόσο προσωπική εμπειρία της σκηνοθέτριας, είπε πως αυτή η σκέψη δεν την άγχωσε «καθώς ένοιωσα μια ασφάλεια και μία τρυφερότητα σε όλη τη διαδικασία».

«Τσάϊμαχαλά» (Βαγγέλης Παναγιωτακόπουλος)

«Το 2019 είχα κάνει ένα φωτογραφικό οδοιπορικό με τη σχολή μου. Και βρέθηκα σε ένα πολύ ιδιαίτερο χωριό, με πομακικο όνομα. Μου έκανε εντύπωση το πόσο ανοιχτοί ήταν οι άνθρωποι. Σε καμία περίπτωση δεν είχα πρόθεση να κάνω κάτι για τους Πομάκους, να μιλήσω για τις μειονότητες ή για την θρησκεία. Με ενδιέφερε να δείξω ότι είναι άνρθωποι σαν κι εμάς: ότι κλείνει το σχολείο τους, ότι φεύγουν οι νέοι, ότι έχουν ζάχαρο. Καθημερινά προβλήματα. Είχα οργανώσει τα πάντα αλλά όταν έφτασα, ο σύνδεσμός μου ήταν εξαφανισμένος. Ετσι βρέθηκα να περιμένω σε μία γέφυρα να εμφανιστεί κάποιος, μέχρι που πέρασε ένας παππούς για μία τράκα. Αυτό ήταν. Όταν με είδαν μαζί του, βγήκαν όλοι, και τους γνώρισα. Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι προστάτες του δάσους. Αν πιάσει φωτιά το δάσος, καταστράφηκαν. Και το υπερασπίζονται».

«απαρατάτεμε» (Μένη Τσιλιανίδου)
Παρούσες ήταν και οι σεναριογράφοι Δήμητρα Καψάλα και Άννα Μαρία Λαγόρτση

«Είναι η πτυχιακή μου ταινία, και συνεργάστηκα στενά με τα κορίτσια που έγραψαν την ταινία, με τις οποίες έχουμε ξαναδουλέψει μαζί. Θέλαμε να κάνουμε ένα road movie, αλλά μέσα σε αυτό να βάλουμε λίγο από την προσωπικότητα της καθεμιάς. Εστιάσαμε πολύ στους χαρακτήρες, είναι ένας διάλογος για τη ζωή. Ηθελα πολύ να μιλήσω για τη σχέση εγγονής-παππού, αν και δεν έχω παππού…». Κι ενώ ηταν εύκολο να φτιάξουν τον χαρακτήρα της συνομήλικής τους κοπέλας, όπως είπε το συγγραφικό δίδυμο  Δήμητρα και Άννα Μαρία, «ήταν πολύ δύσκολο να μας βγει ο παππούς. Δεν θέλαμε στερεότυπα, να είναι δηλαδή γραφικός ή κακός. Αλλά ούτε να είναι και ιδιαίτερα συμπαθής. Θέλαμε έναν αληθινό άνθρωπο».

«Όταν γραφόταν ο ρόλος», λέει η Μένη, «είπα στα κορίτσια, μπείτε σε ένα λεωφορείο χωρίς ακουστικά και ακούστε τους ηλικιωμένους να μιλούν». Το γύρισμα ήταν απολαυστικό. «Γελάσαμε πολύ».

ANIMATION

«Underground» (Γιάννης Χριστοφόρου)

«Μου πήρε τρία χρόνια να γυρίσω την ταινία. Μιλά για τον θάνατο –φαινομενικά όμως. Είναι με ένα παιδί, γιατί ήθελα το point of view ενός παιδιού στην ταινία. Για πολλούς λόγους, ακόμα και οικονομικούς. Θα μπορούσαμε να στήσουμε ένα τεράστιο σετ, αλλά δεν γινόταν. Θέλαμε να κάνουμε κάτι μίνιμαλ, αλλά ουσιώδες, χωρίς συμβιβασμούς. Κι έπρεπε συνεχώς να “παλεύουμε” με το σκοτάδι, καθώς δεν μπορείς να δεις τον πρωταγωνιστή».

«Shorts from the box/Modern times» (Geza M. Toth)

«Xρησιμοποίησα άπειρα σπίρτα για την ταινία όπως φαντάζεστε. Πρωταγωνιστεί ένα σπίρτο που ξεμένει σε ένα κουτί αλλά ξεκινά ένα ταξίδι που το αλλάζει. Χρησιμοποιώντας το σχήμα, τη μορφή, το χρώμα, μπορείς να εκφράσεις ό, τι θέλεις. Χρησιμοποίησα την πιο απλή, την πιο βασική μορφή κινηματογράφησης, έναν τρόπο animation που εφαρμοζόταν 20-30 χρόνια πριν. Η πλοκή έχει πολλή δράση, και η ταινία μιλά για το πώς ζούμε τη ζωή μας… Ήθελα ο θεατής να σκεφτεί βλέποντάς την, δεν ήθελα να του το κάνω εύκολο».

«Little fire» (Chen Wu)

«Στην ταινία μου, στον κόσμο των φλεγόμενων σπίρτων, ένα σπίρτο δεν λέει να ανάψει. Όμως στην ζωή όλοι βρίσκουν το δρόμο τους: λάμπουν και καίνε με τον δικό τους τρόπο. Οι άνθρωποι πρέπει να καταλάβουν πως το να διαφέρει κάποιος σε αυτήν την κοινωνία πως ζούμε, είναι ΟΚ. Δεν έχει σημασία το  φύλο ή η ηλικία σου. Όταν δύο σπίρτα ενωθούν, δημιουργούν μα ανάφλεξη. Αυτό κάνει η αγάπη».

«Π» (Στέλιος Κουπετώρης»

Ο σκηνοθέτης και sound designer, που είχε για παραγωγό τον Αmit Gicelter, ο οποίος ήταν παρόντας στη συζήτηση, είπε πως είχε πάντα αυτό το θέμα στο μυαλό του. «Μάλιστα βλέποντας έναν παλιό προτζέκτορα σκέφτηκα πως μοιάζει με τροχό χάμστερ. Είναι η πρώτη φορά που κάνω animation, και ομολογώ πως αν μπορούσε να γυρίσω την ταινία ως live action θα το έκανα. Βασίστηκα στις αρχετυπικές ιστορίες γάτας και ποντικιού, ένα πολύ παλιό μοτίβο. Και αντέστρεψα τους ρόλους. Η σχέση αυτών των δύο ανέκαθεν μου θύμιζε το πώς λειτουργεί η κινηματογραφική βιομηχανία: οι γάτες αντιπροσωπεύουν τον ισχυρό, τον ήρωα. Τα ποντίκια τον αδύναμο. Με ενδιέφερε να υπονομεύσω αυτό το στερεότυπο. Για λίγο το ποντίκι γίνεται ο καλός. Τελικά όμως γίνεται κι αυτό κακός. Γιατί η εξουσία μας αλλάζει».