Q&A Σκηνοθετών – Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου

Q&A Σκηνοθετών – Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο Φεστιβάλ Δράμας δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του φεστιβάλ που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος.

Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για την δουλειά τους, σήμερα Σάββατο, τελευταία μέρα του Φεστιβάλ:

*Horsepower (Σπύρος Σκάνδαλος)
«Η ταινία μιλά για σκοτεινά και ανομολόγητα πράγματα που συχνά δεν αντιλαμβανόμαστε ούτε στον εαυτό μας. Όμως θέλαμε να αποφύγουμε τους ευθείς συμβολισμούς. Το άλογο που βλέπουμε μέσα στο διαμέρισμα της Ιωάννας Κολλιοπούλου, εκφράζει τον όγκο, την δύναμη αλλά και το παράλογο – η ύπαρξή του στο σπίτι της την κάνει να νοιώσει ότι έχει πράγματα μέσα της που πρέπει να επιλύσει. Ήταν πολύ δύσκολο, σχεδόν τρομακτικό να κάνεις πρόβες με ένα άλογο 700 κιλών. Οι επιρροές μας ήταν ο Καμύ, ο Μπέκετ οι πίνακες της πρώιμης αναγέννησης. Στόχος μας ήταν να εμπλέξουμε τον θεατή συναισθηματικά και σωματικά. Είναι πολύ χαρακτηριστική της γενιάς μου σε κάποιες παρέες, η κυνικότητα, η βία που τελικά δεν γίνεται βία, το σεξ που τελικά δεν γίνεται σεξ. Σαν να απαγορεύεται να δείξεις οποιαδήποτε συναισθηματική ένταση. Σαν να διψάς για δύναμη προσπαθώντας να μειώσεις τους άλλους».

*Motorway 65 (Εύη Καλογηροπούλου)
«Η ταινία προβλήθηκε στις Κάννες, σε εποχή πανδημίας, με λοκντάουν στο Παρίσι, σε ένα πρόγραμμα με μικρού μήκους ταινίες. Καθώς οι ξένοι έχουν ταυτίσει την Ελλάδα περισσότερο με τις εικόνες των νησιών κλπ, τους ξενίζει κάπως η εικόνα του βιομηχανικού περιβάλλοντος που δείχνω. Η γέφυρα της ταινίας περισσότερο χωρίζει, σε ένα επίπεδο ιδεολογικό κυρίως, παρά ενώνει. Είχα μείνει μερικούς μήνες στην Ελευσίνα και κοιτάζοντας γύρω μου, με το που πρωτοπήγα εκεί, αναρωτήθηκα «Πού είμαι;». Ήταν λίγο «Μad max» αίσθηση. Εμφανίζονται πολλοί ερασιτέχνες, κάτοικοι της περιοχής, όπως δάσκαλοί μου στο kickboxing –γενικά μου αρέσει να συνδυάζω ερασιτέχνες και επαγγελματίες.

*Brutalia, day of labour (Μανώλης Μαύρης)
«Είναι μια απλή σε πρώτο επίπεδο αλλά αρκετά σύνθετη στην υλοποίησή της ιδέα, και ήθελα να δίνει την εντύπωση του ψευδοντοκιμαντέρ για να έχει ο θεατής την αίσθηση πως είναι αληθινό. Η ιδέα (τι θα γινόταν αν αντικαθιστούσαμε τις μέλισσες με ανθρώπους;) ξεκίνησε από την στρατιωτική μου θητεία, εξ ου και οι κηφήνες, που προκύπτουν αυτούσιοι από την εμπειρία μου αυτή –κάπως έτσι είναι στο στρατό όταν δεν υπάρχει πόλεμος. Το γύρισμα έγινε στον Αυλώνα και στο στάδιο Καραϊσκάκη.. Έκανα έρευνα κυρίως με μελισσουργούς, και συνειδητοποίησα πως στο μελίσσι οι γυναίκες είναι ασύμμετρα πιο δυνατές από τους άντρες. Ήταν οικείο για μένα να δουλεύω με γυναίκες, ίσως γιατί μεγάλωσα με πολλές γυναίκες. Η σκηνή του σεξ των κηφήνων με τη Βασίλισσα γυρίστηκε στη λίμνη, Δεκέμβριο μήνα –είναι μια ακραία βίαιη, αποκρουστική σκηνή, σαν βιασμός, καθώς στη φύση είναι οι πιο δυνατοί κηφήνες αυτοί που τα καταφέρνουν –και κανείς δεν επιχειρεί να σώσει την Βασίλισσα, διότι είναι κάτι που πρέπει να κάνει για τη διαιώνιση του είδους: και τελικά το κάνει. Και τους σκοτώνει όλους. Οι άντρες στην ταινία είναι παντελώς άχρηστοι, οι εργάτριες δουλεύουν μέχρι να πεθάνουν και η Βασίλισσα, εγκλωβισμένη στον ρόλο της γεννά ακατάπαυστα μωρά.  Άρα είναι μισανθρωπικό όλο το περιβάλλον της ταινίας. Στο μυαλό μου δεν είχα το MeToo, αλλά το λιντσάρισμα του Ζακ: η εικόνα αυτής μιας ομάδας ανρθώπων να λιντσάρουν κάποιον αβοήθητο με ενέπνευσε για την σκηνή του λιθοβολισμού στην ταινία.

*Αμυγδαλή (Μαρία Χατζάκου)
Η Μαρία Χατζάκου είναι παραγωγός μερικών από τις γνωστότερες ελληνικές ταινίες.  Όπως εξήγησε, «μου ήρθε κάποια στιγμή αυτή η ιδέα για τον τσακωμό δύο αδερφών που η μια δεν αφήνει την άλλη να πάει σε ένα πάρτυ, και μου άρεσε πολύ. Αρχικά σκέφτηκα κάποιον άλλο σκηνοθέτη , αλλά τελικά το τόλμησα να τη γυρίσω εγώ την ταινία. Επίσης είχα ανέκαθεν μια αγάπη για το horror, το θρίλερ, και έβαλα και αυτό το στοιχείο μέσα –ανέκαθεν αναρωτιόμουν γιατί στην Ελλάδα δεν γυρίζονται ταινίες genre (είδους). Δεν έχω αδερφή, δεν ξέρω πώς προέκυψε αυτή η αγάπη των δύο ηρωϊδων. Η μία μικρότερη, η άλλη μεγαλύτερη, πιο κατασταλαγμένη, ερωτευμένη με μια άλλη κοπέλα. Η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου ήταν acting coach στην ταινία –μια ειδικότητα που λείπει πολύ στην χώρα  μας. Τα γυρίσματα έγιναν σε ένα σπίτι στη Νέα Μάκρη». Παρούσα στην παρουσίαση ήταν και η μουσικός Μαριλένα Ορφανού, με την οποία έχουν μαζί με την σκηνοθέτρια ένα συγκρότημα. «Το στοιχείο του horror με οδήγησε σε έναν ηλεκτρονικό ήχο», είπε.

*Last visit (Σπύρος Αλιδάκης)
«Έκανα μια ταινία-αποχαιρετισμό στον Λευτέρη Βογιατζή. Τον γνώρισα σε ένα γύρισμα του Νίκου Παναγιωτόπουλου και τελικά έγινα βοηθός του. Για 10 χρόνια το θέατρό του έγινε το σπίτι μου. Όσοι έμπαιναν μέσα ένοιωθαν την παρουσία του. Σήμερα θεωρώ πως οι θεατρολόγοι δεν τον γνωρίζουν όπως θα έπρεπε –ο Κουν για παράδειγμα άφησε μαθητές. Ο Λευτέρης δεν είχε μέθοδο, είχε ωστόσο μόνιμους συνεργάτες, που καθένας τους έλεγε διαφορετικά πράγματα γι’ αυτόν. Το voice over είναι μια συρραφή από παραστάσεις του. Ο Λευτέρης λάτρευε τον κινηματογράφο και ήθελε πολύ να κάνει και ταινίες. Αυτό το στοιχείο υπάρχει στην ταινία, όπως και η σχέση μου μαζί του». Παρούσα στην παρουσίαση ήταν και η ηθοποιός Σμαράγδα Αδαμοπούλου.

*Aντε ντε (Αριάδνη-Αγγελική, Θυφρονίτου-Λήτου) -Ελλάδα
Η σπουδαστική ταινία (Σχολή Κινηματογράφου, ΑΠΘ), που συμμετείχε στο Διεθνές Σπουδαστικό Τμήμα, «παρακολουθεί τρείς νέους ανθρώπους ένα Σάββατο βράδυ: έναν 17χρονο φοιτητή που πάει να σπουδάσει σε μια πόλη μακριά από τους γονείς του, και περιμένει ότι όλα θα είναι τέλεια αλλά δεν είναι, μια 25χρονη «κολλημένη με τους γονείς της», μια 30χρονη «χωρίς αποκλειστικότητες». Άνθρωποι σε μία μεταβατική φάση. Ξέρω ότι είναι δύσκολο, από φίλους μου -γιατί εγώ δεν έχω φτάσει ακόμα ούτε τα 25,  κι ας ακούω τους μεγαλύτερους συνέχεια να μου λένε «τα 20 είναι η καλύτερη ηλικία».

*Η πριγκίπισσα της Ιερουσαλήμ (Nicolas Paban, Guillaume Levil) –Γαλλία
Παρών στην παρουσίαση ήταν ο Γκιγιόμ Λεβίλ ο οποίος είπε ότι «ενώ μικρός ήθελα να τα κάνω όλα μόνος μου, στην πορεία συνειδητοποίησα πως το να έχεις συν-σκηνοθέτη είναι ευλογία! Έχεις λιγότερο στρες. Μεγάλωσα στην Νότια Αφρική, σε μια φάρμα ενός νησιού, και κολλητή μου ήταν μια κατσίkα. Η κινηματογραφική μου γραφή είναι περισσότερο «naïve». Όταν καταπιάνομαι με τη βία προτιμώ να ασχολούμαι με τον απελπισμένο παρά με τον κακό.

Για το Γραφείο Τύπου
Ευάννα Βενάρδου