CINEMATHERAPY: Άγριες Μέλισσες – 9 Σεπτεμβρίου 2022

CINEMATHERAPY: Άγριες Μέλισσες - 9 Σεπτεμβρίου 2022

CINEMATHERAPY: Άγριες Μέλισσες – 9 Σεπτεμβρίου 2022

Σε ζεστό κλίμα και με μεγάλη συμμετοχή του κοινού, πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του 45ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας το δεύτερο μέρος του προγράμματος CINEMATHERAPY που επιμελείται η Ντενίς Νικολάκου, με μια πρωτοτυπία, όπως χαρακτήρισε η ίδια την επιλογή της να συμπεριλάβει στο φετινό πρόγραμμα την κοινωνικοπολιτική τηλεοπτική σειρά «Άγριες Μέλισσες».

Με προσκεκλημένους τον σκηνοθέτη της σειράς Λευτέρη Χαρίτο και την ηθοποιό Μαρκέλλα Γιαννάτου και με τον σχολιασμό, τις παρεμβάσεις και τις ερωτήσεις τόσο της επιμελήτριας που συντόνιζε τη εκδήλωση όσο και του κοινού του φεστιβάλ που παραβρέθηκε την Παρασκευή το βράδυ στον θερινό κινηματογράφο «Αλέξανδρος», διεξήχθη μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για τα στερεότυπα της «αγίας» ελληνικής οικογένειας, επιχειρώντας για περίπου δύο ώρες «μια προσπάθεια προσέγγισης των ψυχοθεραπευτικών στοιχείων που περιέχει η τηλεοπτική σειρά η οποία θίγει πολλά κοινωνικά ζητήματα», όπως τόνισε η Ντενίς Νικολάκου. «Αυτή άλλωστε είναι και η δύναμη του κινηματογράφου», συμπλήρωσε και πρόσθεσε ότι «στην Αμερική χρησιμοποιούνται κατά κόρον και τηλεοπτικές σειρές στην κινηματογραφοθεραπεία».

Για πρώτη φορά φέτος στο πρόγραμμα CINEMATHERAPY του Φεστιβάλ Δράμας εντάχθηκε μια τηλεοπτική σειρά, μια σειρά «φαινόμενο», όπως την αποκαλούν, για την ελληνική τηλεόραση και επιχειρήθηκε μια απόπειρα ανάλυσης του περιεχομένου της χρησιμοποιώντας τα εργαλεία της κινηματογραφοθεραπείας.

Η ιστορία της σειράς, η οποία ολοκληρώθηκε σε τρεις κύκλους από το 2019 έως το 2022, διαδραματίζεται στον Θεσσαλικό κάμπο από το έτος 1958, στην μετεμφυλιακή εποχή, όπου οι ήρωες μετρούν ακόμη τα τραύματα του παρελθόντος και προσπαθούν να ξαναστήσουν τις ζωές τους, έως την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα,  από το 1967 έως το 1974, καθώς το ξημέρωμα της 21ης Απριλίου τους βρίσκει ανυποψίαστους και στη ζωή τους κυριαρχεί το άγνωστο, ο φόβος, η σιωπή, ο κίνδυνος, τα διλήμματα, οι παγίδες, αλλά και οι αποχωρισμοί, ο έρωτας και η εξουσία.

Η συζήτηση με αφορμή τη γνωστή τηλεοπτική σειρά στο πλαίσιο του προγράμματος CINEMATHERAPY  του 45ου DISFF αναπτύχθηκε σε τρεις θεματικούς άξονες, τη φυλετική βία, τον κοινωνικό αποκλεισμό και τη διαφορετικότητα, δίνοντας μεγαλύτερη βαρύτητα στο ζήτημα της βίας κατά των γυναικών και στο πώς αντιμετωπίζεται σήμερα.

Μιλώντας για την ηρωίδα που η Μαρκέλλα Γιαννάτου καλέστηκε να ερμηνεύσει στις «Άγριες Μέλισσες», την Ζωή Μεγαρίτη, μια καταπιεσμένη και κακοποιημένη γυναίκα σε ένα γάμο που δεν ήθελε να κάνει, μεταξύ άλλων είπε ότι για να την προσεγγίσει μελέτησε πολύ μαρτυρίες γυναικών που έχουν υποστεί ενδοοικογενειακή βία και σήμερα και τότε, συμπληρώνοντας ότι, αν και το ενδιαφέρον για κείνην δεν ήταν να βρει κοινά σημεία με την ηρωίδα, «το στοιχείο που με συγκινούσε πολύ ήταν η σχέση της με τα παιδιά της και παρόλο που δεν είμαι βιολογική μητέρα, ένιωσα μέσα από κείνην να το βιώνω». Ιδιαίτερα η σχέση της με τον τηλεοπτικό της γιο «αποτελεί ένα ενδιαφέρον κοινωνικό θέμα», συμπλήρωσε η Ντενίς Νικολάκου, «Την παρατηρούμε να υψώνει το ανάστημά της στο κακοποιητικό περιβάλλον που ζει, «όταν η βία περνάει στα παιδιά της και αντιλαμβάνεται πως ήρθε η ώρα να το αντιμετωπίσει», συμφώνησε η ηθοποιός. Και πρόσθεσε ότι ήταν χαρακτηριστικό το γεγονός ότι λάμβανε μηνύματα από τηλεθεατές, μητέρες ομοφυλόφιλων αγοριών, που ζητούσαν τη συμβουλή της, κάτι που την έφερνε σε αμηχανία, όπως είπε, αλλά, πρόσθεσε «μου άρεσε που η σειρά κατάφερε να αγγίξει ευαίσθητες χορδές και να δημιουργήσει ερωτήματα».

«Πολλοί ηθοποιοί λάμβαναν μηνύματα από το κόσμο με αφορμή τις ιστορίες αυτές», πρόσθεσε παίρνοντας το λόγο ο Λευτέρης Χαρίτος. «Η σειρά ήταν προϊόν σκληρής δουλειάς καθημερινά από τους ηθοποιούς, ιδίως για όσους ερμήνευαν ήρωες που είχαν υποστεί βία σύμφωνα με το σενάριο. Αυτό που έχει ενδιαφέρον στο επάγγελμα του ηθοποιού, είναι ότι δεν συζητάμε απλώς, όπως εδώ τώρα, το ζήτημα της βίας, πρέπει να το υποδυθείς και να πείσεις ότι πραγματικά σου συνέβη. Πάντα με μαγεύει το πώς το πετυχαίνουν αυτό οι ηθοποιοί και πείθουν. Και όπως αποδείχθηκε από τα μηνύματα που λάμβαναν οι ηθοποιοί υπήρχε άμεση σύνδεση της σειράς με την πραγματικότητα».

Σχολιάζοντας το ζήτημα της έξαρσης του φαινομένου της άσκησης βίας τόσο ενδοοικογενειακά, αλλά όσο και σε επαγγελματικά περιβάλλοντα την τελευταία τριετία, λόγω των οικονομικοκοινωνικοπολιτικών συνθηκών που ζούμε, όπως είπε η συντονίστρια της συζήτησης, η Μ. Γιαννάτου πρόσθεσε ότι «είναι τρομακτικό το γεγονός πως η γενιά των 35-45 σήμερα φαίνεται να είμαστε η γενιά που παραιτήθηκε πριν από τους γονείς της». Σε αυτό το σημείο ο Λευτέρης Χαρίτος τόνισε ότι «η βία δεν είναι φαινόμενο των τελευταίων χρόνων, η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη βία» και συμπλήρωσε ότι «αυτό που είναι πολύ σπουδαίο σήμερα είναι ότι το ζήτημα της βίας έχει βγει στην επιφάνεια».

«Δεν υπάρχει έξαρση βίας ξαφνικά σήμερα, επειδή κλειστήκαμε στα σπίτια μας εδώ και τρία χρόνια, αρχίσαμε να πλακωνόμαστε και καταλάβαμε τι σημαίνει ελληνική οικογένεια. Η βία στην ελληνική οικογένεια είναι σε έξαρση εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ο Γιάννης Οικονομίδης το έχει πει πολύ ξεκάθαρα στην ταινία του “Σπιρτόκουτο” βγάζοντας τα άπλυτα της ελληνικής οικογένειας στο φως πριν από είκοσι χρόνια. Το σημαντικό σήμερα είναι ότι επιτέλους οι γυναίκες τα κατάφεραν κι αντέδρασαν, μετά από αιώνες», κατέληξε.

Σε αυτό όμως που αναμφίβολα βοήθησε η περίοδος του εγκλεισμού λόγω της πανδημίας, αλλά και η ανεργία που επέφερε, πρόσθεσε ο σκηνοθέτης, είναι «να βγουν στην επιφάνεια τα ζητήματα βίας στον επαγγελματικό μας χώρο, στο σινεμά, το θεάτρου και την τηλεόραση. Ο κόσμος έχει αρχίσει πλέον και μιλάει και αυτό δείχνει πως πάει να συμμαζευτεί κάπως αυτό το ξέφραγο αμπέλι που είναι ο δικός μας χώρος. Για μένα, λοιπόν, η περίοδος αυτή, ήταν πολύ ευεργετική. Εύχομαι να συμβεί και σε άλλα επαγγελματικά περιβάλλοντα και για άλλα αντίστοιχα επαγγελματικά προβλήματα».

Παρών στην εκδήλωση ήταν και ο πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών Σπύρος Μπιμπίλας, ο οποίος απαντώντας με τη σειρά του στην ερώτηση την οποία έθεσε η Ντενίς Νικολάκου για το πώς ορίζεται κατά την άποψη του κοινού η έννοια του «φυσιολογικού», καθώς η συζήτηση προχώρησε στον θεματικό άξονα Διαφορετικότητα, είπε χαρακτηριστικά πως «με απλά λόγια, ό,τι γεννιέται από τη φύση είναι το φυσιολογικό, δεν είναι φυσιολογικό ό,τι βάζουν σε καλούπια οι θρησκείες, οι πολιτικές εξουσίες και όσοι ασκούν εξουσία με όποιο τρόπο. Η ίδια η φύση και το σύμπαν έχει αποφασίσει τι είναι το φυσιολογικό: και είναι το ελεύθερο».

Κλείνοντας την παρέμβασή του ο Σπύρος Μπιμπίλας πρόσθεσε αναφορικά με την έξαρση του κινήματος MeToo στην Ελλάδα και το πόσο βοήθησε το ΣΕΗ τους ηθοποιούς να υψώσουν το ανάστημά τους απέναντι στη βία, όπως σχολίασε νωρίτερα η Μαρκέλλα Γιαννάτου, ότι «εξαρχής είχαμε πει καλώς γίνονται οι καταγγελίες αλλά πρέπει να γίνονται στα αρμόδια όργανα και όχι στα τηλεοπτικά παράθυρα. Έχει δημιουργήσει ένα μπούμερανγκ όλο αυτό με μηνύσεις και αγωγές, ακριβώς επειδή έγινε με ένα λάθος τρόπο και όχι με τον φυσιολογικό». Και τόνισε, καταλήγοντας, «δεν είναι φυσιολογικό, επίσης, οι άνθρωποι να μην μιλάνε εκεί που πρέπει. Αυτοί δημιούργησαν μια μη φυσιολογική κατάσταση».

Ολόκληρη τη συζήτηση που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του 45ου DISFF και του φετινού προγράμματος CINEMATHERAPY για την τηλεοπτική σειρά «Άγριες Μέλισσες» με προσκεκλημμένους τον σκηνοθέτη της σειράς Λευτέρη Χαρίτο και την ηθοποιό Μαρκέλλα Γιαννάτου, μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ:

DISFF45 LIVE STREAMING - Άγριες Μέλισσες - Λευτέρης Χαρίτος & cast

Σημειώστε ότι στην Αθήνα το Σάββατο 17/9,  στη Ταινιοθήκη της Ελλάδoς, θα πραγματοποιηθεί masterclass-συζήτηση με τον Πάβελ Παβλικόφσκι στο πλαίσιο του προγράμματος Cinematherapy το οποίο είναι πλέον ταυτόσημο με το όνομά του καθώς ήταν ο ίδιος ο οσκαρικός σκηνοθέτης που εγκαινίασε το πρόγραμμα με την ταινία του Cold War (2018) στη 43η διοργάνωση του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας το 2020. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης θα προβληθούν αποσπάσματα από το πλούσιο έργο του (που περιλαμβάνει και την σημαντική περίοδο των ντοκιμαντέρ του στο BBC) και θα ακολουθήσει συζήτηση και  Q&A παρουσία του σκηνοθέτη και του καλλιτεχνικού διευθυντή Γιάννη Σακαρίδη. Στον συντονισμό της συζήτησης και στην ψυχολογική αποκρυπτογράφηση του έργου του, η Ντενίς Νικολάκου.

Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ: https://www.dramafilmfestival.gr/schedule/cinema-therapy/

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Εδώ, μπορείτε να επιλέξετε τις φωτογραφίες που θέλετε από όλα τα τμήματα του Φεστιβάλ:
https://drive.google.com/drive/u/1/folders/1RCLxyy3XKpqTZ0r1qNSBSO9R30qMw2my

Q&A Σκηνοθετών, Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2022

Q&A Σκηνοθετών, Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2022

Q&A Σκηνοθετών, Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2022

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 45ο Φεστιβάλ Δράμας δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του φεστιβάλ που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος.

Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για την δουλειά τους, οι διαγωνιζόμενοι (Εθνικό Διαγωνιστικό, Εθνικό Σπουδαστικό, Διεθνές Σπουδαστικό, Animation) στην σημερινή  παρουσίαση:

ΔΙΕΘΝΕΣ ANIMATION ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

*«Η καταραμένη φωτογραφική του πατέρα μου!» (του Milos Tomic)

Στην παρουσίαση παραβρέθηκε και μίλησε η παραγωγός της ταινίας Mojca Pernat

«Συνάντησα τον σκηνοθέτη Milos Tomic στην πόλη Μάριμπορ, να ερευνά και να μελετά το ιστορικό αρχείο του πολύ σημαντικού φωτογράφου Dragiša Modrinjak, που είναι και το μεγαλύτερο της Σλοβενίας», έκανε γνωστό η παραγωγός της ταινίας Mojca Pernat, εξηγώντας πως «ο  Milos πήρε κάποιες από τις φωτογραφίες αυτού του αρχείου και άρχισε με κάποιο τρόπο να τις βάζει σε τάξη, κάνοντας animation, stop motion αλλά και χαρτοκοπτική. Έτσι δημιούργησε μικρά animations. Η συζήτηση που είχα μαζί του οδήγησε σε μια ταινία αρκετά διαφορετική από εκείνη που υπήρχε ως αρχική σκέψη, καθώς τελικά διαπραγματεύτηκε τη σχέση οικογένειας και αρχείων και μάλιστα όταν τα μέλη αυτής της είναι καλλιτέχνες. Τελικά η ταινία κατέληξε να είναι μια ιδιωτική υπόθεση για τον ιδιοκτήτη του αρχείου, κάτι που δεν ήταν ακριβώς η αρχική πρόθεση, δημιουργώντας μια σύνθεση από τεχνικές αλλά και εθνικές ταυτότητες. Σε αυτή τη συνεργασία υιοθέτησα πάρα πολλά από όσα ο ίδιος ο Milos χρησιμοποιεί, προσπαθώντας να τα φέρω στα δεδομένα παραγωγής μιας ταινίας που δεν γίνεται συχνά, αλλά είναι κάτι εξίσου προκλητικό και ενδιαφέρον».

ΕΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

*«Μάγμα» (Λία Τσάλτα)

Στην παρουσίαση ήταν παρούσα και η εκ των παραγωγών Ιωάννα Πετειναράκη

«Η ταινία εκτυλίσσεται σε έναν απομακρυσμένο πλανήτη, όπου μια μοναχική γυναίκα βρίσκει ένα πλάσμα που πέφτει από τον ουρανό και το ξεβράζει η θάλασσα. Προσπαθούν να επικοινωνήσουν και στο τέλος γυναίκα και πλάσμα αφομοιώνονται. Δεν θα έλεγα πως η ταινία μου είναι επιστημονικής φαντασίας, αν και πλέον τις παρακολουθώ φανατικά. Στο παρελθόν δεν έβλεπα καθόλου τέτοιου είδους ταινίες, αλλά συνειδητοποίησα πως ξαφνικά άρχισα να γράφω ιστορίες που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Το «Μάγμα» γυρίστηκε στη Μήλο, βρεθήκαμε μέσα στο κρύο, την αρμύρα και τις καταιγίδες αλλά όλα πήγαν κατ΄ ευχήν.  Ακόμα και τα εσωτερικά γυρίσματα έγιναν σε κάτι γερμανικά καταφύγια τα οποία φτιάξαμε από την αρχή με την art director Δήμητρα Σουρλαντζή, που «έδωσε ρέστα». Νομίζω ότι αυτή η ταινία φωνάζει «γειά σας, είμαι εδώ, θέλω να κάνω σινεμά και θέλω να εκφραστώ, άλλωστε κι εγώ νιώθω λίγο σαν εκείνο το σκοτεινό πλάσμα που πρωταγωνιστεί».

*«Τίποτα πιο ιερό από ένα δελφίνι» (Ισαβέλλα Μαργάρα)

«Πρόκειται για μια ιστορία δυο ψαράδων οι οποίοι κατά τη διάρκεια του ψαρέματος, βρίσκουν κατά τύχη μπλεγμένο στα δίκτυα τους ένα δελφίνι που αποφασίζουν να απελευθερώσουν. Το δελφίνι λίγο αργότερα βρίσκει στο νερό έναν ψαρά που παλεύει με τα κύματα και τον σώζει. Είναι ένας παλαιός, σχεδόν ξεχασμένος μύθος που αφηγούνται ψαράδες, ενώ βρίσκονται κλεισμένοι μέσα σε μια ταβέρνα, εξαιτίας κακοκαιρίας. Κάποια στιγμή μια σειρά από περιβαλλοντικές οργανώσεις είχαν κάνει ένα κάλεσμα για ένα σενάριο με θέμα το bycatch, που είναι μια από τις βασικές απειλές παγκοσμίως για θαλάσσια θηλαστικά. Κατέθεσα το σενάριο, προκρίθηκε, πήρε μια χρηματοδότηση, την οποία ωστόσο επέστρεψα γιατί οι οργανώσεις ήθελαν να είχαν το final cut».

«Το πέταγμα του πιγκουίνου» (Στέλλα Σερέφογλου)

«Ένα κορίτσι περνά τις καλοκαιρινές του διακοπές με τον μπαμπά της και αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, καθώς οι γονείς της βρίσκονται σε διάσταση και με μοναδική συντροφιά τη γάτα της, η οποία όταν εξαφανίζεται, η ίδια ξεκινά μια περιπλάνηση για να τη βρει. Να βρει ουσιαστικά τον τελευταίο συνδετικό κρίκο με την οικογένειά της. Ήθελα πολύ να δουλέψω με ένα παιδί, καθώς συνεργάζομαι με παιδιά, αναζητώντας πως θα εργαστώ μαζί του μπροστά στην κάμερα. Το σενάριο το έγραψα το 2020 και η ιδέα προέκυψε όταν είδα τον γιο μου να φτιάχνει με πλαστελίνη πιγκουίνους , εικόνα που αποτυπώθηκε μέσα μου και θέλησα να την κάνω κάτι. Αναζητώντας πληροφορίες για τους πιγκουίνους, ανακάλυψα μεταξύ άλλων πως αποτελούν υπόδειγμα πίστης, οικογενειακής αφοσίωσης, φροντίδας και θυσίας, προκειμένου να αναπαραχθούν. Αυτό σκέφθηκα να το συνδέσω με την ιστορία ενός παιδιού και επέλεξα ένα κορίτσι στην προεφηβία που πενθεί, γιατί σε αντίθεση με τους πιγκουίνους, οι γονείς της χωρίζουν, ωστόσο υπάρχουν κι άλλα θέματα από πίσω».

*«Παπαρούνες και πάπιες» (Χριστίνα – Καλλιρρόη Γαρμπή)

«Η ιστορία της ταινίας είναι ότι απαγορεύεται το κολύμπι, αλλά μια κοπέλα που θέλει να μπαίνει στη θάλασσα ξανά και ξανά, δίνει όλα της τα χρήματα σε πρόστιμα. Ζητάει από τη μαμά της, με την οποία έχουν περίεργη σχέση, να τη βοηθήσει οικονομικά, με αποτέλεσμα η ταινία να εμβαθύνει σε αυτά τα δυο στοιχεία, που είναι το νερό και η μαμά! Η απαγόρευση για το κολύμπι ήταν ένα μέτρο που εφαρμόστηκε στην πρώτη καραντίνα, κάτι που πέρασε στα ψηλά και κανένας δεν κατάλαβε την ανακοίνωσή του. Ήταν το Μάρτιο του 2020  όταν ονειρεύτηκα πως βρισκόμουν σε μια λίμνη, προσπαθούσα να μπω μέσα, αλλά κάθε φορά με συλλαμβάνουν και με αναγκάζουν να μπω σε μια ουρά πληρωμής προστίμων. Θυμάμαι ωστόσο ότι στο όνειρο ήμουν τόσο ευχαριστημένη που βούτηξα στο νερό, που σκεφτόμουν ότι ας πληρώσω και πρόστιμο για αυτό. Το σενάριο το εμβάθυνα στη συνέχεια στο κομμάτι της επαφής και της σχέσης με τη μητέρα. Όσον αφορά τον τίτλο, είναι ένα παλαιό ιταλικό τραγουδάκι που μου τραγουδούσε η μαμά μου για να κοιμηθώ».

*«Τσίχλα-τσιγάρο» (Αντζελίκα Κατσά)

Στην παρουσίαση παραβρέθηκε και ο μοντέρ της ταινίας Στάμος Δημητρόπουλος

«Η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας νεαρής μητέρας και του οκτάχρονου κοριτσιού της και παρακολουθούμε την τελευταία ημέρα που περνούν στην Ελλάδα, λίγο πριν ξεκινήσει το ταξίδι τους για την Σερβία. Ουσιαστικά την παίρνει και φεύγουν. Παρατηρούμε τη σχέση τους μέσα σε ένα δωμάτιο σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή και για τις δυο. Στην ταινία υπάρχουν βιωματικά στοιχεία και μπορώ να μιλήσω για τη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου, καθώς έχω πάρει πλέον απόσταση».

ΔΙΕΘΝΕΣ  ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟ

*«Μοναχικοί ανεμιστήρες» (David Oesch)

Στην παρουσίαση παραβρέθηκαν επίσης ο παραγωγός και η α ‘ βοηθός σκηνοθέτη

«Είναι μια αληθινή, προσωπική ιστορία όταν το 2001, ήμουν 14 ετών, στη Βάρνα στη Μαύρη Θάλασσα. Με την ταινία ήθελα να καταγράψω πως οι άνθρωποι χρησιμοποιούν βία. Πιστεύω πως το σινεμά μπορεί να αλλάξει τις ζωές των ανθρώπων. Με τις ταινίες μου προσπαθώ να αλλάξω τα πράγματα πραγματοποιώντας ακόμα και παράλληλες δράσεις αλλά και εργαστήρια. Είμαι επίσης ηθοποιός και είναι η πρώτη μου ταινία, που κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της στην Δράμα».

*«Εξαρτημένες μεταβλητές» (Lorenzo Tardella)

Παραβρέθηκε και μίλησε η μοντέρ Angela Norelli

«Με τον σκηνοθέτη Lorenzo Tardella έχουμε συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν, μας ενδιαφέρουν τα ίδια θέματα, όπως η παιδική ηλικία και η προεφηβία. Η ταινία καταγράφει τη στιγμή που τα νέα παιδιά αρχίζουν να καταλαβαίνουν πως έχουν επιθυμίες κι αρχίζουν να επικοινωνούν και να βλέπουν τον εαυτό τους μέσα από τους άλλους, είναι η στιγμή που ξυπνά η ερωτική επιθυμία».

*«Μετά το δωμάτιο» (Naomi Pacifique)

«Στα γυρίσματα της ταινίας πρωταγωνιστώ εγώ και ο τότε φίλος μου. Έγραφα το σενάριο περίπου έξι μήνες προσπαθώντας να συμπυκνώσω τη σχέση μεταξύ μας μέσα σε είκοσι λεπτά που διαρκεί η ταινία. Οι διάλογοι που ακούγονται δεν είναι γραμμένοι, αλλά αυτοσχεδιαστικοί. Ωστόσο πρόκειται για πραγματικά γεγονότα. Στην ταινία ενυπάρχει επιπλέον ένας χαρακτήρας, που είναι ο πατέρας μου και μέσω της ταινίας προσπαθώ να λύσω τον προβληματισμό γιατί νοιώθω τόσο άνετα να παίζω το ρόλο του θύματος».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Εδώ, μπορείτε να επιλέξετε τις φωτογραφίες που θέλετε από όλα τα τμήματα του Φεστιβάλ:
https://drive.google.com/drive/u/1/folders/1RCLxyy3XKpqTZ0r1qNSBSO9R30qMw2my

Βιβλιοπαρουσιάσεις: Λένα Διβάνη, Χρήστος Χωμενίδης

Βιβλιοπαρουσιάσεις: Λένα Διβάνη, Χρήστος Χωμενίδης

Η Λένα Διβάνη και ο Χρήστος Χωμενίδης συστήνουν τους λογοτεχνικούς τους ήρωες στο κοινό του Φεστιβάλ

8 Σεπτεμβρίου 2022

Καλεσμένοι του 45ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, οι συγγραφείς Λένα Διβάνη και Χρήστος Χωμενίδης, παρουσίασαν σήμερα το μεσημέρι  στον θερινό κινηματογράφο “Αλέξανδρος” και στο πλαίσιο “Λογοτεχνικά Αίθρια”, τα νέα τους βιβλία «Ονειρεύτηκα τη Διδώ» και «Ο Τζίμης στην Κυψέλη», που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πατάκη.

Η Λένα Διβάνη χαρακτήρισε το έργο της «Ένα βιβλίο σαν να είναι άνθρωπος», ενώ την ίδια ώρα ο Χρήστος Χωμενίδης αναφερόμενος στον δικό του ήρωα, σημείωσε πως «πρόκειται για έναν άνθρωπο παλαιάς κοπής, που εκπροσωπεί μιαν άλλη εποχή που είναι όμως πολύ κοντινή μας».

«Η Διδώ έκανε το σκοτάδι φως και τη διάλεξα στη μέση μιας μεγάλης δικής μας, οικονομικής καταστροφής, καθώς δεν μπορούσα να την αντέξω και χρειαζόμουνα στη ζωή μου ένα φωτεινό πρόσωπο να μου πει πως διέσχισε όλες τις καταστροφές του 20ου αιώνα με ένα χαμόγελο στα χείλη», εξήγησε η Λ. Διβάνη για το βιβλίο της που είναι μία «φανταστική βιογραφία», της Διδώς Σωτηρίου όπως τη χαρακτηρίζει η ίδια η συγγραφέας, με τη μορφή μίας κατ’ ιδίαν και εκ βαθέων «συζήτησης» ανάμεσα στη Διβάνη και τη «βιογραφούμενη» Διδώ, η οποία εστιάζει και αναδεικνύει τα σημαντικότερα πρόσωπα και γεγονότα της ζωής της και, ταυτοχρόνως, της ίδιας της εποχής της, που είναι ολόκληρος ο 20ος αιώνας.

«Ο Τζίμης είναι ένας ήρωας που οι αναγνώστες αγαπάνε, έχω εισπράξει πολύ θετικά σχόλια για αυτόν, είναι ένας καλός άνθρωπος που θα κεράσει την παρέα, θα απολαύσει τον άλλον, δεν είναι τοξικός, αλλά ένας ελκυστικός άνθρωπος που απολαμβάνει τη ζωή χωρίς να έχει ιδέα από το πώς λειτουργούν τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης», συμπλήρωσε ο Χ. Χωμενίδης για  το έργο του, ένα μυθιστόρημα που βάζει μπροστά στο μεγεθυντικό φακό τη σύγχρονη ψηφιακή  πραγματικότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και την παντοδυναμία τους, την αστραπιαία διάχυση των fake news και τη συντριπτική δύναμή τους καθώς και το «κυνήγι μαγισσών» που συχνά εξαπολύεται από τον τεράστιο, «ανώνυμο» όγκο των χρηστών των social media.

Τον συντονισμό της εκδήλωσης είχε η Πολύνα Γ. Μπανά, υπεύθυνη οργάνωσης, επιμέλειας και παρουσίασης του προγράμματος “Λογοτεχνικά Αίθρια”, που επεσήμανε μεταξύ άλλων πως «η αφήγηση είναι ο συνδετικός κρίκος που ενώνει τις τέχνες του κινηματογράφου και της λογοτεχνίας, έτσι υπάρχει μεταξύ τους μια μόνιμη και γόνιμη αλληλεπίδραση».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Εδώ, μπορείτε να επιλέξετε τις φωτογραφίες που θέλετε από όλα τα τμήματα του Φεστιβάλ:
https://drive.google.com/drive/u/1/folders/1RCLxyy3XKpqTZ0r1qNSBSO9R30qMw2my

Q&A Σκηνοθετών, Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2022

Q&A Σκηνοθετών, Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2022

Q&A Σκηνοθετών, Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2022

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 45ο Φεστιβάλ Δράμας δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του φεστιβάλ που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος.

Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για την δουλειά τους, οι διαγωνιζόμενοι (Εθνικό Διαγωνιστικό, Εθνικό Σπουδαστικό, Διεθνές Σπουδαστικό, Animation) στην σημερινή παρουσίαση:

EΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

*Αναμνήσεις μιας εφηβικής καταιγίδας (Σοφία Γεωργοβασίλη)

“Ένα βράδυ, ένας φίλος μου εξιστόρησε ένα συμβάν που έζησε στα 15 του, όταν η συνομήλικη φίλη του έμεινε έγκυος και έκανε έκτρωση. Αν και είχε γονείς υποστηρικτικούς, το παιδί τους το απέκρυψε, κι αυτοί την πήγαν και την γύρισαν κανονικά στο σχολείο, χωρίς να αντιληφθούν τίποτε. Αυτή η κυκλική αφήγηση, ότι δηλαδή όπως αρχίζει, έτσι και τελειώνει αυτή η ιστορία, με εντυπωσίασε. Σε όλο αυτό προστέθηκαν και οι δικές μου προσωπικές εμπειρίες, και έτσι έγινε η ταινία. Η επικαιρότητα, ως προς τις εκτρώσεις, βοήθησε να γίνει πιο ισχυρή αυτή η πρόθεση. Μου έκανε εντύπωση πως και τα παιδιά με τα οποία δούλεψα, ανήλικα όταν ξεκινήσαμε, μου είπαν πως δεν θα έλεγαν κάτι τέτοιο στους γονείς τους –ή θα το έλεγαν μόνο στον έναν. Επέλεξα να δείξω σε μάκρος την σκηνή της έκτρωσης, έξω από το χειρουργείο, με ένα μονοπλάνο, γιατί είναι ένα γεγονός που στη ζωή μιας γυναίκας έχει βάρος. Δεν είναι καθόλου ευχάριστο. Αλλά είναι απαραίτητο αν υπάρχει ανεπιθύμητη κύηση. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, έξω από τη Μητρόπολη Αθηνών γίνεται μια διαμαρτυρία γυναικών με αφορμή ένα κήρυγμα κατά των αμβλώσεων. Η ταινία μιλά για τις «καταιγίδες» που μαίνονται  στο γυναικείο σώμα αυτόν τον καιρό».

*Δάφνη (Τώνια Μισιαλή)

«Πώς είναι να είσαι μόνος σου κλεισμένος σε ένα διαμέρισμα επί κορωνοϊού; Με απασχολούσε αυτή η έλλειψη ανθρώπινης επαφής –ιδιαίτερα υπό το πρίσμα μιας single mother. Kι εγώ άλλωστε, έχοντας μόλις χωρίσει, βρισκόμουν σε ένα σπίτι μόνη με την κόρη μου. Πώς μια τέτοια γυναίκα θα μπορούσε να βρει σύντροφο στο λοκντάουν; Η ηρωίδα αρχίζει να ψάχνει μέσα από μια εφαρμογή.  Τελικά όμως αυτό που είχε πραγματικά ανάγκη ήταν μια απλή, ειλικρινή αγκαλιά. Στην ταινία, το ενδιαφέρον, αστείο και τραγικό συγχρόνως, είναι πως ανταλλάσσει αρνητικά τεστ με τους περιστασιακούς ερωτικούς της συντρόφους. Κι εμείς τρέχαμε τότε να κάνουμε τεστ πριν το γύρισμα. Όσο για την ιδέα του σκύλου, τον οποίο διασώζει η ηρωίδα, βασίστηκε σε ένα ανάλογο περιστατικό που έζησα προσωπικά όταν βρήκα ένα χτυπημένο σκυλάκι».

*Τελευταία πνοή (Χάρης Ραφτογιάννης)

«Ένα θέμα που ανέκαθεν με ενδιέφερε είναι η σχέση των δύο φύλων. Στην ταινία το συνδέω με την πανδημία. Ήταν μια ζοφερή για μένα περίοδος τότε, είχαμε να αντιμετωπίσουμε έναν επικείμενο θάνατο στην οικογένεια, και το κλίμα ήταν ασφυκτικό. Στην ταινία, εκτός από την Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, πρωταγωνιστεί ο Αλέξης Καλοφωλιάς, ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος των τεχνών και της underground κουλτούρας στην Ελλάδα –ήταν σαν ακαριαίος έρωτας όταν πρωτοσυναντηθήκαμε, κολλήσαμε αμέσως. Η ταινία είναι μια ωδή στη δεκαετία του ’90 (Last Drive, Dead Moon), μία ωδή στη νεότητα που χάνεται. Ένα πέρασμα κάνει και ο Ίκαρος Μπαμπασάκης».

*Χυμός πορτοκάλι (Δημήτρης Ζάχος)

Στην παρουσίασα ήταν επίσης παρόντες ο ηθοποιός Θανάσης Κρομλίδης και ο φωτογράφος Μιχάλης Γκατζόγιας

«Ένας χυμός πορτοκάλι, σερβιρισμένος στο τραπέζι του σπιτιού, και δεν περιμένει κανέναν. Ή μόνο κάποιον ντελιβερά, στην πανδημία. Υπάρχει αυτή η ευπαθής ομάδα, που δεν βγαίνει από το σπίτι της, περιμένοντας κάποιον να τους προσεγγίσει, ανανεώνοντας αυτόν τον χυμό και τα κουλουράκια, και περιμένοντας… Το σενάριο της ταινίας το έγραψε ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος –ομολογώ πως εγώ απέχω από την διαδικασία του γραψίματος, αντίθετα απολαμβάνω τη συνεργασία με ανθρώπους που γράφουν. Είναι η τέταρτη ταινία που κάνω σε σενάριο συναδέλφου».

Ο Μιχάλης Γκατζόγιας εξήγησε τον τρόπο με τον οποίο απέδωσε ως φωτογράφος τον ρεαλισμό της ταινίας, χρησιμοποιώντας κάμερα στο χέρι, ενώ ο Θανάσης Κρομλίδης είπε πως ο ήρωας που ενσαρκώνει «βιώνει την ενηλικίωση, μια μεγάλη αλλαγή έτσι κι αλλιώς, μέσα από μία απαιτητική καθημερινότητα. Βλέπει γύρω του τη σύγχρονη Αθήνα, μια μεγαλούπολη την οποία πρέπει να μάθει, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να μάθει και τον εαυτό του».

*Κάκτος (Δημήτρης Ζούρας)

Παρών στην παρουσίαση ήταν και ο πρωταγωνιστής της ταινίας Σταύρος Τσουμάνης

«Όλα ξεκίνησαν στην καραντίνα Β, όταν η αδερφή μου μου έστειλε να ακούσω ένα τραγούδι μιας Αιθιοπιανής καλόγριας. Το τραγούδι άρχισε να μου γεννά και εικόνες. Εικόνες ενός νέου ανθρώπου που ψάχνει να βρει πού ανήκει, τη σύνδεσή του με τους ανθρώπους, την πόλη που ζει, τον εαυτό του. Τελικά χρησιμοποίησα την εξαιρετική μουσική του Άκη Καπράνου. Δεν έβαλα μάσκες στην ταινία –το ζούσα κάθε μέρα αυτό, δεν ήθελα να τις χρησιμοποιήσω και εκεί. Ο κάκτος είναι ένα φυτό που με γοητεύει, έχει διάφορες μορφές, με άνθη ή χωρίς, και αντέχει για μεγάλο διάστημα χωρίς νερό. Είχαμε φοβερούς συνεργάτες στην ταινία». Κι όπως προσέθεσε ο Σταύρος Τσουμάνης, «μπήκαν όλοι με τέτοια αγάπη στην ταινία που ήταν σαν συνδημιουργοί».

EΘΝΙΚΟ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟ

*Looking for joy (Άννα Οικονόμου)

«Η ταινία είναι ένα animation που έχει να κάνει με την ρουτίνα και τις επιπτώσεις της στη διάθεσή μας και την ψυχολογία μας καθώς και  το άγχος που μπορεί να προκαλέσει χωρίς να συμβαίνει τίποτα σοβαρό. Την ρουτίνα που ζει η πρωταγωνίστρια τη ζούσα κι εγώ, δεν μου ερχόταν κάποια έμπνευση και είπα θα κάνω ταινία αυτό που βιώνω τώρα. Κι αυτό που με φόβιζε όταν το ζούσα αυτό, είναι ότι νοιώθεις ότι δεν έχεις κάποια διέξοδο, πρέπει να βρεις εσύ την απάντηση».

*Σ’ αγαπώ πιο πολύ κι απ΄ το φυστικοβούτυρο (Αριάδνη Αγγελική Θυφρονίτου Λήτου)

Στην παρουσίαση ήταν επίσης οι σκηνογράφοι-ενδυματολόγοι Βάσω Βογιατζή και Αγγελική Πολίτη και ο συνθέτης Ερμής.

«Το σενάριο, του Δημήτρη Τσακαλέα και της Λήδας Βαρτζιώτη, ήρθε στα χέρια μου πέρυσι, μετά το Φεστιβάλ της Δράμας και με ιντρίγκαρε, αν και δεν ήμουν καθόλου εξοικειωμένη με τον κόσμο των skaters και των skate parks», ανέφερε η σκηνοθέτρια, ενώ οι δύο σκηνογράφοι τόνισαν πόση έρευνα χρειάστηκε για να σχεδιάσουν όλον αυτόν τον κόσμο -που επίσης δεν γνώριζαν. «Θέλαμε να βγάλει η ταινία αυτήν την ελευθερία, την ανεμελιά, να στήσουμε ένα φιλόξενο περιβάλλον που να αποπνέει αυτήν την χαρά και την αυθεντικότητα». Και για τον Ερμή ήταν όμως «μία πρόκληση όλο αυτό το σκεϊτάδικο περιβάλλον που με πήγε από το χιπ χοπ στην ντίσκο και από εκεί στο TikTok του σήμερα».

*Σαν βασιλιάς (Ευαγγελία Κουμαντσιώτη)

«Έκανα ένα ντοκιμαντέρ παρατήρησης το οποίο παρακολουθεί τους ανθρώπους του δρόμου στην Αθήνα. Είχα περάσει ένα διάστημα στην κοινωνική κουζίνα «Ο άλλος άνθρωπος», και συζητούσα πολύ με τον κόσμο εκεί, χωρίς να γνωρίζουν πως είμαι κινηματογραφίστρια. Ένοιωσα πως θα ήθελα να δείξω και στους άλλους αυτό που εγώ έβλεπα σε αυτούς τους ανθρώπους. Κι όταν τους το πρότεινα, δέχτηκαν με πολλή χαρά να συμμετάσχουν. Έπεσαν τα φώτα πάνω τους, όταν συνήθως κανείς δεν τους δίνει σημασία. Με εμπιστεύτηκαν και μου ανοίχτηκαν –και αυτό έδωσε μια αυθεντικότητα στην ταινία».

*Νύχτες Αυγούστου (Άλκηστη Μιχαλοπούλου)

«Έπρεπε να κάνω την πτυχιακή μου και θέλαμε να πούμε μια ιστορία διασκεδαστική –ότι δηλαδή μέσα σε αυτό το αρρενωπό κλασικό παρεάκι, υπάρχει μια πιο τρυφερή υποδόρια ιστορία. Δηλαδή τα καταπιεσμένα αισθήματα δύο έφηβων αγοριών έρχονται στην επιφάνεια. Το μόνο που με δυσκόλεψε ήταν ότι είχα να διαχειριστώ τέσσερα άτομα σε μία πλατεία που ως χώρος σου δίνει άπειρες δυνατότητες –δηλαδή με προβλημάτισε το πού θα στήσω την κάμερα, πώς θα τους σκηνοθετήσω».

*Το συμβόλαιο (Στέλιος Λέρης)

«Έγινε στο πλαίσιο του 8ου εξαμήνου των σπουδών μου, και μας πήρε 2 χρόνια –καθυστερήσαμε κι εμείς λόγω πανδημίας. Είναι μια αλληγορική ταινία. Ο ήρωας αμφιταλαντεύεται αν θα πρέπει να ακολουθήσει την θρησκεία της οικογένειάς του ή να αναγκαστεί να τους εγκαταλείψει –και κάπως έτσι θα ξεκινήσει το ταξίδι της ενηλικίωσής του. Η ταινία αυτή είναι ένα γράμμα αγάπης προς το ελληνικό weirdwave…”.

*Ποδήλατο (Στάθης Καλούδης)

“H ταινία ήταν η εργασία του δεύτερου έτους μου στη σχολή. Ήρωες είναι δύο αγόρια που συγκατοικούν σε ένα διαμέρισα στον Πειραιά, σε μια καθημερινότητα που φαίνεται να µην τους αρέσει. Σιγά σιγά απομακρύνονται ο ένας από τον άλλο, αρχίζουν να χάνουν την επικοινωνία  τους. Μια ταινία πυροδοτεί έναν καυγά μεταξύ τους, οδηγώντας τον έναν από τους δύο να φύγει από την Αθήνα χωρίς τελικό προορισμό. Τελικά καταφέρνει να μην χαθεί μέσα στη ρουτίνα».

*Do nothing (Mαρία Φουράκη)

«Eίναι ένα ντοκιμαντέρ παρατήρησης. Με ενδιέφερε πολύ η προσπάθεια αυτής της μεγάλης σε ηλικία γυναίκας να αποτινάξει το παρελθόν της στις επιχειρήσεις και να οδηγηθεί σε έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής και σε έναν πιο ειλικρινή εαυτό, βοηθώντας μία κοινότητα με ανθρώπους από κάθε μπαγκράουντ που ασχολούνται με την γη. Στην πραγματικότητα είναι μια ιστορία κοινωνικής αλληλεγγύης και συµπερίληψης, αντίδοτο στην απειλή της µοναξιάς. Τους έδωσα τον χρόνο να εξοικειωθούν με την κάμερα, ώστε να νοιώσουν ασφαλείς και να με εμπιστευτούν».

ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

*Πρέπει να ταΐσω την γάτα μου (Abram Cedra)

«Έκανα μια ταινία για τη στενή σχέση μεταξύ δύο νέων ανθρώπων. Ο ήρωας, μετανάστης από τη Λατινική Αμερική, ζει στις Βρυξέλλες, αποξενωμένος από τους ανθρώπους. Όταν γνώρισα τον ηθοποιό μου, με εντυπωσίασε η θλίψη που βγάζει προς τα έξω, κάτι που αντιλήφθηκα πως δεν είναι fake. Είναι θεατρικός ηθοποιός που ζει στις Βρυξέλλες. Ο καιρός δεν βοηθά στο Βέλγιο: 8 μήνες συννεφιάς που αποτυπώθηκαν και στην ταινία…».

*Mία μέρα παραπάνω στην Πράγα (Jacob Ramsay)

«Πριν μετακομίσει στην άλλη πλευρά του ωκεανού, ένας δεκατριάχρονος παίκτης του χόκεϊ περνάει µία μέρα παραπάνω στην πατρίδα του και συναντιέται µε τον αποξενωμένο πατέρα του. Δούλεψα με ερασιτέχνες ηθοποιούς που παίζουν μια «πειραγμένη» εκδοχή του εαυτού τους. Με εντυπωσίασε η ιστορία αυτού του παιδιού που χρειάζεται να διασχίσει την υφήλιο για να συναντήσει τους δικούς του. Γίναμε φίλοι με τον πατέρα του και με συνεπήρε η ιστορία τους, όπως και η κοπέλα που μας έλεγε πως η μαμά της πέθανε αλλά της έστελνε γράμματα για να επικοινωνούν και ύστερα τα έκαιγε…».

*Πριν την πανδημία και τον πόλεμο, υπήρχαν κοριοί και αγάπη! (Nuruzzaman Khan)

«Κάποια στιγμή άρχισα να κινηματογραφώ το κορίτσι μου. Αρχικά δεν είχα σκοπό να κάνω κάποια ταινία, απλά κατέγραφα τις αντιδράσεις της όταν ήρθε να με βρει, μετά από 30 ώρες ταξίδι, και το σώμα της γέμισε τσιμπήματα από κοριούς που είχε το κρεβάτι μου. Ήθελα να καταγράψω τη στιγμή. Όμως μετά χωρίσαμε, και έφτιαξα την ταινία. Ήθελα να δείξω τις διαφορές στον χρόνο, το τότε και το τώρα. Την αλλαγή στην κοινωνία, και στη δική μου ζωή, καθώς μεσολάβησαν πολλά από τότε».

ΑΝΙΜΑΤΙΟΝ

*Η αξιότιμη κυρία Λιαν Μουρλέν (Ελένη Ξούπα)

«H ταινία γυρίστηκε στο πλαίσιο του προγράμματος COVID του ΥΠΠΟΑ και του ΕΚΚ, ένα πρόγραμμα «ανάσα» για τους animators –κι έχουμε πολύ καλούς animators στην Ελλάδα. Ηρωίδα μου είναι μια φιλήσυχη, υπομονετική γυναίκα, που δεν κάνει κάτι το σπουδαίο, δεν είναι πομπώδης, δεν είναι η τυπική ηρωίδα, αλλά είναι μία πρόταση ηρωίδας, όπως και  η οπτική γλώσσα της ταινίας είναι μία πρόταση για μια νέα οπτική γλώσσα. Η ταινία αφηγείται μια ιστορία καθημερινής τρέλας. Είμαι εκπαιδευτικός και διδάσκω σε κολέγιο το κομμάτι του software. Μέσα σε άπειρες ώρες τηλεεκπαίδευσης, το να δουλεύω για την ταινία αυτή ήταν το οξυγόνο μου».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Εδώ, μπορείτε να επιλέξετε τις φωτογραφίες που θέλετε από όλα τα τμήματα του Φεστιβάλ:

https://drive.google.com/drive/u/1/folders/1RCLxyy3XKpqTZ0r1qNSBSO9R30qMw2my

Masterclass Σκηνοθεσίας από τον Γιάννη Οικονομίδη

Masterclass Σκηνοθεσίας από τον Γιάννη Οικονομίδη

Masterclass Σκηνοθεσίας από τον Γιάννη Οικονομίδη

7 Σεπτεμβρίου 2022

Με ένα ηχηρό χειροκρότημα υποδέχτηκαν τον σκηνοθέτη Γιάννη Οικονομίδη κινηματογραφιστές και σινεφίλ που έσπευσαν στις 7 Σεπτεμβρίου στον θερινό κινηματογράφο «Αλέξανδρο», ολοφάνερα ανυπόμονοι για το masterclass σκηνοθεσίας με τον τίτλο «Φτιάχνοντας ταινίες στην Ελλάδα» που πραγματοποίησε στο πλαίσιο του 45ου DISFF.

Γεμάτοι απορίες τόσο για τη διαδικασία δημιουργίας μιας ταινίας στη χώρα μας όσο και για τα μικρά και μεγάλα μυστικά της δικής του τέχνης, οι νέοι κινηματογραφιστές και το κοινό του φεστιβάλ τον «βομβάρδιζαν» με ερωτήσεις για περισσότερο από δύο ώρες, παρακολουθώντας με ιδιαίτερη προσήλωση το πολύ ενδιαφέρον διαδραστικό σεμινάριο για το σύγχρονο ελληνικό κινηματογραφικό γίγνεσθαι μέσα από το βλέμμα ενός από τους πιο επιδραστικούς σκηνοθέτες στην Ελλάδα.

Ο Γιάννης Οικονομίδης, αφού ευχαρίστησε το Φεστιβάλ Δράμας και τον καλλιτεχνικό του διευθυντή, Γιάννη Σακαρίδη, για την πρόσκληση να συμμετάσχει στη φετινή διοργάνωση, ήταν ο ίδιος που παρακίνησε τους παρευρισκόμενους το μεσημέρι της Τετάρτης στην κατάμεστη κινηματογραφική αίθουσα της Δράμας να ξεκινήσει η διαδικασία αυτής της συνάντησης μέσα από τις δικές τους ερωτήσεις. Ερωτήσεις για τη δουλειά του και τις ταινίες του, ώστε να καταλήξουν, όπως είπε, από κοινού τι σημαίνει να κάνει κάποιος σινεμά στην Ελλάδα, ή αλλιώς, τόνισε, «τι είναι όλη αυτή η περιπέτεια, την οποία ο κάθε κινηματογραφιστής βιώνει από τη δική του οπτική γωνία, ανάλογα από το ποιός είναι και τι προσπαθεί να κάνει».

Αρχικά, αναφερόμενος στην προσωπική του περιπέτεια στον κόσμο του σινεμά, χαρακτήρισε την 30χρονη διαδρομή του «όχι εύκολη, με πολλά σκαμπανεβάσματα, με πολλές απογοητεύσεις αλλά και πολλές χαρές». Μια περιπέτεια από την οποία δημιούργησε πέντε μικρού και πέντε μεγάλου μήκους ταινίες, καθώς και ένα θεατρικό έργο, ενώ ετοιμάζεται όπως μας πληροφόρησε, για την έκτη μεγάλου μήκους ταινία του. «Πρόκειται ένα σενάριο που γράψαμε μαζί με τον Βαγγέλη Μουρίκη και έχει τον τίτλο “Μεγάλη Πέτρα σε Μικρό Κεφάλι”».

Καθόλη τη διάρκεια της συζήτησης, απαντώντας στις ερωτήσεις του κοινού με άξονα τις εμπειρίες του μέσα από τη δική του διαδρομή στις ατραπούς και λεωφόρους της ελληνικής κινηματογραφίας, και χρησιμοποιώντας παραδείγματα χαρακτηριστικών στιγμιότυπων από τη διαδικασία συγγραφής των σεναρίων του αλλά και την αναζήτηση χρημάτων για την παραγωγή των ταινιών του και τη διάδρασή του με τους ηθοποιούς στις πρόβες και τα γυρίσματα, μίλησε για όλα όσα αναμετρήθηκε από την πρώτη στιγμή που αποφάσισε να γίνει κινηματογραφιστής μέχρι σήμερα που στο παλμαρέ του σημειώνονται πέντε τω αριθμώ, ενώ στη φάση της προπαραγωγής βρίσκεται η έκτη κατά σειρά μεγάλου μήκους ταινία του.

Ωστόσο, στάθηκε στην εποχή που αποφάσισε τι σινεμά θέλει να κάνει. «Δεν ήταν σαφές από την αρχή τι θα έκανα. Στα πρώτα μου βήματα στο μυαλό μου είχα τον Αντονιόνι. Όταν ξεκινάς πας κάπως μιμητικά, και σιγά-σιγά διαισθάνεσαι ότι πρέπει να βρεις ταυτότητα, μια προσωπική γραφή». Ήταν μια δύσκολη εποχή για κείνον, όπως είπε, η περίοδος μετά τον πρώτο κύκλο της νεότητάς του με τις μικρού μήκους, καθώς αναζητούσε ένα σενάριο για να κάνει μια μεγάλου μήκους ταινία. Παράλληλα όμως ήταν και η περίοδος που πήρε την απόφαση ότι αυτό που τον ενδιαφέρει είναι αποκλειστικά το ανθρωποκεντρικό σινεμά. Έτσι γεννήθηκε το 2002 το «Σπιρτόκουτο».

Μεταξύ άλλων, μιλώντας για τον καμβά των ιστοριών του και τον τρόπο που δουλεύει με τους ηθοποιούς τα σενάρια του, εξήγησε ότι ο βασικός πυρήνας πίσω από όλες τις ταινίες του είναι αυτή η μεγάλη απόφαση που πήρε πριν από περίπου είκοσι χρόνια. «Αυτό που με ενδιαφέρει είναι το ανθρώπινο πρόσωπο, ο άνθρωπος», τόνισε. Και αυτή η απόφαση χαρακτήρισε όλο του το έργο. Επίσης πρόσθεσε πως έτσι ξεκίνησε μια διαδικασία δουλειάς με τους ηθοποιούς η οποία έχει δύο κατευθύνσεις. «Η πρώτη είναι η μαθησιακή, πώς δηλαδή θα εκπαιδευτούμε μαζί στο ρεαλισμό και στη φυσικότητα, κάτι που δεν είναι αυτονόητο στην ελληνική κινηματογραφία παρά τα δείγματα που υπάρχουν από προγενέστερους δημιουργούς, αλλά δεν καθιερώθηκε κατά τη δική μου γνώμη. Και η δεύτερη είναι η εμβάθυνση στο κάθε χαρακτήρα και στις σχέσεις των ηρώων, το πώς δηλαδή διαμορφώνεται η δραματουργία σε μια σκηνή. Οι πρόβες με τους ηθοποιούς σε κάθε ταινία κρατάνε από πέντε έως επτά μήνες». Και συμπλήρωσε ότι κάθε φορά φροντίζει κάτω από το γραφείο της παραγωγής να υπάρχει ένα προβάδικο. «Για μένα εκεί χτυπάει η καρδιά μιας ταινίας. Στο προβάδικο γίνονται οι ζυμώσεις ώστε αυτό που είναι γραμμένο στο χαρτί να πάρει σάρκα και οστά και να γεμίσει το άδειο δοχείο της μελλοντικής ταινίας». Συμπληρωματικά, απαντώντας πάλι σε ερώτημα για τις μεθόδους του, πρόσθεσε ότι το σινεμά που κάνει είναι «σινεμά-μοντάζ». «Οι ταινίες μου βρίσκουν την ολοκλήρωση της ιστορίας τους στο μοντάζ».

Εκφράζοντας την άποψή του για την σύγχρονη κινηματογραφία ο Γιάννης Οικονομίδης διαπιστώνει πως «ενώ το σινεμά είναι ένα καλλιτεχνικό έργο, οι κινηματογραφιστές είναι καλλιτέχνες, αυτό που με στεναχωρεί είναι ότι βλέπω πως και το ευρωπαϊκό και το παγκόσμιο σινεμά γίνεται όλο και πιο πολύ ένα σινεμά του μοιρογνωμονίου. Ένα σινεμά που έχει τελειώσει πριν ξεκινήσει να γίνει, που είναι έτοιμο από το γραφείο. Το βλέπεις ότι στην διαδικασία της κατασκευής της ταινίας ο σκηνοθέτης δεν κυνηγάει κάτι, δεν ρισκάρει. Οι ταινίες δεν αναπνέουν. Αυτό μου λείπει στο σύγχρονο σινεμά». «Φαίνεται όμως ότι προς τα κει πάει γενικά ο κόσμος», κατέληξε.  «Όλο και πιο πολύ μας τρομάζουν τα νέα πράγματα, οι εκπλήξεις, το άγνωστο, ακόμη και η αποτυχία. Και η αποτυχία όταν γίνεται με όρους ελευθερίας και δημιουργίας έχει κι αυτή ενδιαφέρον». Παίρνοντας το λόγο ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ Γιάννης Σακαρίδης συμπλήρωσε ότι «αναμφίβολα είναι μια δύσκολη εποχή για τους κινηματογραφιστές, μάλιστα μετά από τρία χρόνια πανδημίας με κλειστά σινεμά και φεστιβάλ που έπαιζαν ταινίες μέσα από πλατφόρμες, συνθήκη που προκάλεσε μια μεγάλη αμηχανία», και στην ερώτηση που του απηύθυνε για το πώς βλέπει το κινηματογραφικό μέλλον, ο Γιάννης Οικονομίδης τόνισε πως «το μεγάλο στοίχημα είναι να βρει ο κάθε δημιουργός την ταυτότητά του αλλά και τον τρόπο να περάσει μέσα από τις δυσκολίες που συναντά, καθώς ο καλλιτέχνης είναι πάντα απέναντι σε ένα σύστημα που τον τραβάει να τον γειώσει, ή ακόμη και να τον ισοπεδώσει». Και για αυτό είναι σημαντικό, πρόσθεσε «πόσο αποφασισμένος είναι κάποιος να συγκρουστεί με το σύστημα, αλλά και με τον εαυτό του». Ταλέντο εκεί έξω υπάρχει πολύ, τόνισε, «αλλά το ζήτημα στους δημιουργούς, παλιούς και νέους, είναι να στοχεύσουν και να υψώσουν ανάστημα εντός της δημιουργίας μια ταινίας, αλλά και εκτός. Οι καιροί είναι δύσκολοι και οι καθένας θα πρέπει να πάρει τις αποφάσεις του, και πόσες υποχωρήσεις θα αποφάσει να κάνει. Κατά τα άλλα, η ανάγκη για έκφραση υπάρχει, αν και αυτό μπορεί να μην αρκεί. Όπως και να ‘χει πάντως όλα καταλήγουν στο πανί, εκεί αποδεικνύονται όλα».

DISFF45 LIVE STREAMING - Masterclass Yannis Economides

Ολόκληρη τη συζήτηση του Γιάννη Οικονομίδη με κινηματογραφιστές και σινεφίλ που πραγματοποιήθηκε στον θερινό κινηματογράφο «Αλέξανδρο» στο πλαίσιο του masterclass σκηνοθεσίας με τίτλο «Φτιάχνοντας ταινίες στην Ελλάδα» κατά τη διάρκεια του 45ου DISFF και μπορείτε να την παρακολουθήσετε εδώ.

Ο Γιάννης Οικονομίδης ήρθε για πρώτη φορά στη Δράμα το 1992, ως νέος κινηματογραφιστής, διαγωνιζόμενος με την ταινία του «Σταδιακή βελτίωση του καιρού» για την οποία βραβεύτηκε, τότε, στο 6ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Από το 1989, που ξεκίνησε να κινηματογραφεί, μέχρι σήμερα, δημιούργησε πέντε μικρού μήκους και πέντε μεγάλου μήκους ταινίες, καθώς και ένα θεατρικό έργο, και συγκαταλέγεται στους πιο επιδραστικούς, και με μοναδικό ύφος γραφής, έλληνες σκηνοθέτες.

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, το «Σπιρτόκουτο» (2002), μια πρωτοποριακή ταινία που θεωρείται ορόσημο στον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο, διακρίθηκε στο 44ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με το Βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου. Το 2006, η δεύτερη ταινία του, «Ψυχή στο Στόμα», συμμετείχε στην Eβδομάδα Kριτικής του Φεστιβάλ Καννών, «Ο Μαχαιροβγάλτης» (2010), η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του, έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μπουσάν και απέσπασε επτά βραβεία από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου, ενώ το 2014 «Το Μικρό Ψάρι», η τέταρτη ταινία του, έκανε πρεμιέρα στο διαγωνιστικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ του Βερολίνου και απέσπασε τέσσερα βραβεία από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Το 2016 έγραψε και σκηνοθέτησε για τη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου το θεατρικό έργο «Στέλλα Κοιμήσου» το οποίο αποτέλεσε μεγάλη καλλιτεχνική αλλά και εμπορική επιτυχία. Το 2020, η πέμπτη ταινία του, η «Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς», υποψήφια για 15 Βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας ΚΙνηματογράφου, το οποίο αποτελεί αριθμό ρεκόρ, προβλήθηκε στους κινηματογράφους για μια εβδομάδα πριν σταματήσουν οι προβολές λόγω της πανδημίας, ενώ ήταν η ταινία που επέλεξαν να προβάλουν οι περισσότεροι θερινοί κινηματογράφοι στη χώρα με την επανέναρξη της λειτουργίας τους.

Και οι πέντε μεγάλου μήκους ταινίες του Γιάννη Οικονομίδη απέσπασαν από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου (Π.Ε.Κ.Κ.) τη διάκριση «Καλύτερη Ελληνική Ταινία της Χρονιάς».

Αυτή την περίοδο προετοιμάζει την έκτη μεγάλου μήκους ταινία του με τίτλο «Μεγάλη Πέτρα σε Μικρό Κεφάλι», το σενάριο της οποίας έγραψε με τον στενό συνεργάτη του ηθοποιό Βαγγέλη Μουρίκη.

Στο φετινό Φεστιβάλ Δράμας είναι ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του Διεθνούς Διαγωνιστικού Προγράμματος Ταινιών Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης Short & Green.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Εδώ, μπορείτε να επιλέξετε τις φωτογραφίες που θέλετε από όλα τα τμήματα του Φεστιβάλ:

https://drive.google.com/drive/u/1/folders/1RCLxyy3XKpqTZ0r1qNSBSO9R30qMw2my

Q&A Σκηνοθετών, Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2022

Q&A Σκηνοθετών, Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2022

Q&A Σκηνοθετών, Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2022

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 45ο Φεστιβάλ Δράμας δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους), για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του φεστιβάλ που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος.

Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για την δουλειά τους, οι διαγωνιζόμενοι (Εθνικό Διαγωνιστικό, Εθνικό Σπουδαστικό, Short and Green) την Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2022 – πρώτη- παρουσίαση:

EΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

*5 μμ παραλία (Valentin Stejskal)

«Όταν ήρθα στην Ελλάδα από την Αυστρία δεν ήξερα κανέναν, αλλά ήθελα  πολύ να κάνω την ταινία και η κοινότητα των κινηματογραφιστών με αγκάλιασε. Είχα συναντήσει έναν οδηγό φορτηγού, και μετά τη συνάντηση μας αυτή αναθεώρησα μέσα μου την έννοια της αρρενωπότητας. Ο άνθρωπος αυτός μου μίλησε για το παρελθόν του στο στρατό και τη σχέση του με κάποιον στις Ειδικές Δυνάμεις, και μου περιέγραψε ένα «τελετουργικό» πνιγμού που είχαν επινοήσει. Σκέφτηκα να βρω ένα φινάλε για την ιστορία τους αυτή και έτσι προέκυψε η ταινία. Δεν αποκαλύπτω πολλά για το παρελθόν τους, ήθελα να νοιώσει σταδιακά ο θεατής τη σχέση τους –εξάλλου οι ήρωες δεν «μιλούν» τόσο με τα λόγια όσο με τα σώματά τους. Ήταν απελευθερωτικό για μένα να κάνω γύρισμα μακριά από τη χώρα μου σε μια άλλη γλώσσα».

*Καναρίνι (Χρυσούλα Κοροβέση-Μάριος Γαμπιεράκης)

«Η ταινία, που είναι animation, μιλά για ένα καναρίνι και έναν ανθρακωρύχο. Είναι η πρώτη μας ταινία. Παλιότερα, και μέχρι να αρχίσουν να χρησιμοποιούνται μηχανήματα, οι ανθρακωρύχοι χρησιμοποιούσαν τα καναρίνια στις στοές ως ανιχνευτές για τοξικά αέρια. Στην ταινία, ο ήρωας αναπτύσσει έναν δεσμό συντροφικότητας με το καναρίνι του μέχρι που ένα βίαιο γεγονός θέτει σε αμφισβήτηση τη συνθήκη της ύπαρξής τους. Με έναν τρόπο και οι δύο είναι σε κλουβιά, αν και το καναρίνι γεννιέται εκεί, χωρίς να έχει επιλογή, ενώ φαινομενικά ο ανθρακωρύχος έχει. Είναι δύο πλάσματα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, που αναπτύσσουν μία σχέση η οποία θα τους αλλάξει. Γι’ αυτό και το μαυρόασπρο το κάρβουνου, στην πορεία γίνεται χρώμα».

*11.20 π.μ. (Δημήτρης Νάκος)

«H ταινία μιλά για μια οικιακή βοηθό, επί πανδημίας, η οποία φτάνει τη σωστή και τη λάθος στιγμή ταυτόχρονα, σε ένα από τα σπίτια που εργάζεται… Έγινε στο πλαίσιο του προγράμματος COVID-19 του ΥΠΠΟΑ και του ΕΚΚ. Είχα διαβάσει ένα άρθρο για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι οικιακές βοηθοί, καθώς πολλοί τις έκοβαν από το φόβο μην κολλήσουν τον ιό. Υπό πίεση αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο κάθε ανθρώπου, και αυτό φαίνεται στα πρόσωπα της ταινίας. Το ανθρώπινο πρόσωπο είναι σαν ένας χάρτης –θέλαμε να επικεντρωθούμε στην φόρτιση κάθε χαρακτήρα την κρίσιμη στιγμή. Το σπίτι που κάναμε γυρίσματα είναι ρόλος από μόνος του, το βρήκαμε μέσω αγγελίας, και δεν ήταν εύκολο, όλα γίνονταν την εποχή του περιορισμού κυκλοφορίας, όταν έπρεπε να κυκλοφορούμε με διαπιστευτήρια. Στο τέλος της ταινίας δεν υπάρχει λύτρωση για κανέναν. Οι χαρακτήρες είναι εγκλωβισμένοι».

*Pendulus (Δημήτρης Γκότσης)

Παρών, εκτός από τον σκηνοθέτη, ήταν και ο πρωταγωνιστής Δημήτρης Καπουράνης.

Δημήτρης Γκότσης: «Είναι η ιστορία ενός μετανάστη δεύτερης γενιάς που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στις δύο ταυτότητές του: την καταγωγή του από την Αλβανία, και τη χώρα στην οποία μεγάλωσε. Η ιστορία άρχισε να γράφεται το 2016, και ο ήρωας είναι βασισμένος σε έναν πολύ καλό μου φίλο. Η προβληματική αυτή με απασχολούσε εδώ και πολλά χρόνια –πολύ πριν την ταινία καθώς έβλεπα τα προβλήματα: από την γραφειοκρατία για την άδεια παραμονής του, μέχρι το να ψεύδεσαι για να κερδίσεις μια κοπέλα. Το σενάριο το δουλέψαμε με τον Κώστα Γεραμπίνη που έκανε εξαιρετική δουλειά. «Εγώ δεν είμαι Αλβανός, είμαι Έλληνας», είναι τα λόγια του ήρωα που πυροδοτούν τις εξελίξεις, σε ένα καφενείο, με αφορμή έναν αγώνα».

Δημήτρης Καπουράνης: «Διαβάζοντας το σενάριο βρήκα «θραύσματα» από τη δική μου ζωή εκεί μέσα. Στην πορεία, ένοιωσα ασφάλεια που μπορούσα να συζητήσω με τον αληθινό Άρμπι πώς πραγματικά ένοιωθε. Υπάρχει αδιαμφισβήτητα ένα προσωπικό στοιχείο στην ταινία, αλλά ο πυρήνας της ιστορίας νοιώθω πως είναι οικουμενικός. Η ταινία δείχνει τον ρατσισμό των Αλβανών, και πράγματι αυτό συμβαίνει, οι κόντρες που είχα στο Γυμνάσιο και το Λύκειο ήταν όλες με Αλβανούς. Φανταστείτε πώς είναι η καθημερινότητά σου όταν σε όλα τα ζητήματα πρέπει να ξεκαθαρίζεις σε ποιο στρατόπεδο είσαι».

*Toxic Magnus (Nάσος Γκατζούλης)

«Είμαι Δραμινής καταγωγής και παρακολουθώ χρόνια το φεστιβάλ. Επρόκειτο να ταξιδέψω στην Κοπεγχάγη και μιλώντας με τον παραγωγό μου εκεί για πιθανά πρότζεκτ, αναφέρθηκε σε ένα άρθρο για το μεγάλο ποσοστό αυτοκτονιών που οφείλονται σε αυτήν την τοξική αρρενωπότητα που επιβάλλεται στους άντρες –ένα θέμα που συζητιέται πολύ σήμερα από άντρες και γυναίκες, δημιουργώντας ένταση στις σχέσεις. Μου ανέφερε έναν παλιό του φίλο, τον Magnus, ο οποίος μου διηγήθηκε όλη του την ιστορία και τις λεπτομέρειες της ζωής του, και μαζί φτιάξαμε τη δομή της ιστορίας. Η ταινία έχει στοιχεία ντοκιμαντέρ και περφόρμανς, και νομίζω πως βγήκε κάτι αληθινό από την ερμηνεία του, που ήταν πολύ φυσική».

*Ηοmo Perfectus (Άλκη Πολίτη)

Παρών, εκτός από τη σκηνοθέτρια, ήταν και ο πρωταγωνιστής Αναστάσης Λαουλάκος.

Άλκη Πολίτη: «Η ιδέα προέκυψε σιγά-σιγά όταν ένα βράδυ ρώτησα μια φίλη ποιος είναι για εκείνην ο ιδανικός άντρας. Οι απαντήσεις της ήταν πολύ ενδιαφέρουσες κι άρχισα να ρωτάω όποιον έβρισκα μπροστά μου το ίδιο. Μετά από σκέψη κατέληξα στο ότι δεν υπάρχει το τέλειο, και αυτό δημιουργεί ένα κενό που θέλουμε να καλύψουμε –άρα την έχουμε πατήσει! Στην ταινία δημιουργείται ένα ανδροειδές –ο τέλειος άντρας. Μόνο που δεν μπορεί να κλάψει…».

Αναστάσης Λαουλάκος: «Θα θυμάμαι πάντα τη δύσκολη σκηνή στην παραλία, ήταν χειμώνας, ήμασταν βρεγμένοι και το συνεργείο μας αγκάλιαζε για να μας ζεστάνει. Θυμάμαι πως γυρίζοντας από το Σούνιο έκλαιγα…».

EΘΝΙΚΟ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟ

*Μία ευχή πέρα από τον θάνατο (Άννα-Μαρία Λεβέντη)

“Η ταινία είναι stop motion και δεν είναι καθόλου προσωπική. Βρήκα καταφύγιο σε μια μαριονέτα καθώς δεν μπορώ ακόμα να αντιμετωπίσω κάποια πράγματα μέσα μου. Μου βγήκε με μία δυσκολία, στο δεύτερο έτος των σπουδών μου, αλλά μόλις βγήκε το σενάριο, τα άλλα ήταν πιο εύκολα. Πολλά πράγματα βρέθηκαν τυχαία, όπως το κομμάτι ξύλο στο στούντιο που τελικά αποφάσισα πως θα είναι το πρόσωπο του ταχυδρόμου μου. Tην φωνή του, ερμήνευσε ένας Άγγλος συνεργάτης στο Middlesex”.

*Σάμμερ (Στέλιος Χριστοφόρου)

«Έγραψα την ταινία όταν ήμουν 17-18 χρονών, αλλά τελικά το σενάριο άλλαξε,  και τελικά έγινε η πτυχιακή μου. Και μαζί αλλάξαμε κι εμείς… Η ταινία γυρίστηκε στην Χιλιαδού, στην Εύβοια. Μας ένωσε, μας έκανε να σκεφτούμε. Η αφετηρία είναι μια ιστορία αποχωρισμού, αλλά κατέληξε να μιλά για το μπέρδεμα στην ενηλικίωση αυτών των παιδιών και το πόσο εύκολο είναι να χαθούν –είναι όμως αναγκασμένοι να βρουν απαντήσεις. Η ταινία μου θυμίζει την δική μου ενηλικίωση και ακόμα με κάνει να νοιώθω πράγματα».

*Ό,τι απομένει (Σεμέλη Σαφού)

«Πρόκειται για ένα αυτοαναφορικό ντοκιμαντέρ για τον αποχωρισμό -τον χωρισμό των γονιών μου. Μάλλον είναι το τραύμα μου που έκανα ταινία. Τους παρακολουθώ με την κάμερα στη δουλειά τους, ο μπαμπάς μου είναι γιατρός και η μαμά μου εικαστικός η οποία στην τέχνη της χρησιμοποιεί κάποια εργαλεία που της έδωσε ο μπαμπάς μου για να αφαιρεί το πέλος του βελούδου. Αρχικά ήθελα πράγματι να βρω έναν τρόπο να διαχειρίζομαι το τραύμα μου, αλλά στην πορεία διαπίστωσα πως όλο αυτό μπορεί να ακουμπήσει άλλα άτομα. Εξάλλου το προσωπικό είναι και πολιτικό…».

*Αστόρια (Γαβριήλ Αθανασίου)

«Η ταινία είναι η πτυχιακή μου και μιλά για τη φιλία, για τις τύψεις και για ανθρώπους που συναντιούνται μετά από χρόνια, ενώ τους συνδέει κάτι ισχυρό –και στην συγκεκριμένη περίπτωση πολύ κακό. Είναι ένα genre που δεν το έχω δει συχνά στη μικρού μήκους ταινία και ήθελα να πειραματιστώ με αυτό. Η ταινία μιλά για την εξιλέωση και την ανάγκη να πάρεις την ευθύνη των πράξεων σου. Όλοι έχουμε ζήσει καταστάσεις για τις οποίες δεν είμαστε περήφανοι, όλοι έχουμε νοιώσει υπεύθυνοι για κάτι…».

*Ο καμβάς (Κώστας Σπανουδάκης)

«Θέλαμε να απομυθοποιήσουμε αυτό το ρομαντικό πρόσωπο που υπάρχει στις σχέσεις (κάτι που κυριαρχεί και στον κλασικό αμερικάνικο κινηματογράφο). Παρακολουθούμε την εμμονή ενός άντρα με μια κοπέλα που δεν γνωρίζει, και η οποία θέλει απλώς να πάρει κάποια πράγματα που άφησε πίσω στο παλιό της διαμέρισμα. Αλλά όλο αυτό γίνεται πολύ προσωπικό στο κεφάλι του –η ταινία χωρίζεται σε δύο μέρη, και το δεύτερο αρχίζει να γίνεται πολύ σκοτεινό…».

*Φωτοευαισθησία (Μελίνα Λουκανίδου)

«Είναι η πτυχιακή μου ταινία και μας πήρε τρία χρόνια να τη γυρίσουμε λόγω πανδημίας. Όμως τα εμπόδια μας βγήκαν σε καλό. Ένα ζευγάρι πάει διακοπές σε μία παραλία, όμως η κοπέλα, που έχει αλλεργία στο φως, λιποθυμά. Το αγόρι καλείται να την βοηθήσει, κάνοντάς της σκιά, όμως γρήγορα παραιτείται –και κάπως έτσι αρχίζει η διάβρωση της σχέσης τους. Η ταινία, που θα χαρακτήριζα φωτολαγνική, είναι κυριολεκτικά βυθισμένη στην άμμο. Με ενδιέφερε το πώς μπορείς να οπτικοποιήσεις την αδυναμία επικοινωνίας μεταξύ δύο ανθρώπων, που δεν μπορούν να λύσουν ένα απλό πρόβλημα. Μου αρέσει να δείχνω το πώς σκέφτεται κάποιος, αλλά με έμμεσο τρόπο. Τα γυρίσματα έγιναν στην Καλογριά».

*Η Δράμα στην εποχή της πανδημίας (Γιώργος Κωνσταντίνου)

«Είναι ένα απλό πεντάλεπτο ντοκιμαντέρ για την καραντίνα. Το γύρισα μόνος μου, χωρίς μπάτζετ και χωρίς εξοπλισμό. Ήταν το πιο άμεσο που μπορούσα να κάνω υπό τις συνθήκες αυτές, ήταν αυτό που έβλεπα έξω από το παράθυρο. Ζω στη Δράμα και έβλεπα γύρω μου μια νέκρα. Νομίζω πως όλος ο κόσμος μπορεί να ταυτιστεί με αυτό –και ήταν συνειδητή η επιλογή μου να μην βάλω μουσική και να ακούγονται μόνο φυσικοί ήχοι. Μου άρεσε πάντως αυτή η αίσθηση της ηρεμίας στο γύρισμα, μου δημιουργούσε μια γλυκιά μελαγχολία».

*Τρίχες (Ιωάννα Διγενάκη)

«Είναι ένα πολύ απλό animation τεχνικά, το έφτιαξα όλο μόνη μου και είναι η προπτυχιακή μου. Ξεκίνησε ως ένα παιχνίδι στον υπολογιστή (μπορεί να το παίξει όποιος θέλει). Οι τρίχες με ενδιαφέρουν πάρα πολύ και μου φαίνεται ειρωνικό να λέμε «τρίχες» για κάτι μη σημαντικό ενώ μιλάμε συνέχεια γι΄ αυτό. Δεν το σχεδίαζα ως animation αλλά λόγω πανδημίας βρέθηκα μόνη μου και οδηγήθηκα σε αυτήν την επιλογή».

*Η αρχή (Γιώργος Νικολόπουλος)

«Είναι η πρώτη μου ταινία, κι έγινε στο πλαίσιο του σεμιναρίου filmschool.gr με το Χρήστο Πυθαρά. Είναι μια πολιτική ταινία, βασισμένη σε μία προσωπική στιγμή που αποφάσισα να βγάλω προς τα έξω. Το θέμα με αφορά πολύ. Η δολοφονία του Γρηγρόπουλου καθόρισε την γενιά μου. Τέσσερις άνθρωποι σε έναν εσωτερικό χώρο. Δεν ήθελα το έξω να μπει μέσα καθόλου. Δίνει την αίσθηση μιας κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας που ακόμα υπάρχει, ενός κλουβιού, μίας φούσκας -μέχρι που αυτή σπάει…».

*Salted Lake (Alexandros Sholz)

«Με αυτό το ντοκιμαντέρ ήθελα να εξερευνήσω τη σχέση μεταξύ γυμνισμού και σεξουαλικής επιθυμίας που έχουν μπλεχτεί μεταξύ τους. Άλλοι ενδιαφέρονται μόνο για το ένα, άλλοι μόνο για το άλλο, κι άλλοι τα συνδυάζουν. Έκανα γυρίσματα σε μια παραλία και είναι η πρώτη ταινία που έκανα στη σχολή –με πολλή αγάπη. Μου μιλούν πολλοί θαμώνες της παραλίας αυτής, αλλά και άλλοι που έβρισκα επι τόπου και συμφωνούσαν να μου μιλήσουν αφού τους εξηγούσα πώς ακριβώς το φαντάζομαι. Γιατί ο συνδυασμός γυμνού και κάμερας δεν είναι και ο, τι ευκολότερο…».

*Σταυροδρόμι (Γιάννης Κονίνι)

«Στο μυαλό μου είχα ένα κοινωνικό ρομάντζο, με δύο νέους που χάνονται στα αστικά κέντρα. Ήθελα να διηγηθώ μία ιστορία βασισμένη στις ματιές, με όχημα την υποκριτική. Να δείξω αυτό το αρχικά αμήχανο στο πρώτο ραντεβού. Τα γυρίσματα κανονικά θα ολοκληρώνονταν σε 3 μέρες αλλά οι πρωταγωνιστές κόλλησαν κορωνοϊό, κι όλα πήγαν πίσω. Όμως πραγματικά χάρηκα τη χημεία που είχαν αυτά τα δύο παιδιά».

*Τσουλάκια (Δέσποινα Μαυρίδου)

Στην παρουσίαση μίλησε η σεναριογράφος της ταινίας Καλλιόπη Αραμπατζή

«Έγραψα το σενάριο για την πτυχιακή ταινία της Δέσποινας και είμαι περήφανη για τον τίτλο της! Γιατί κάπως έτσι η μικρή αδερφή, η μία από τις ηρωϊδες, θα ονόμαζε την ταινία της. Είναι μία ιστορία ενηλικίωσης. Η μία αδερφή θέλει απεγνωσμένα να ενηλικιωθεί, η άλλη θα προτιμούσε να μην ενηλικιωθεί ποτέ. Ήθελα να δείξω το βάρος του να επωμίζεσαι ένα μητρικό ρόλο χωρίς να έχεις επιλογή. Εμπνεύστηκα την ιστορία από την ξαδέρφη μου, που είναι σαν αδερφή μου. Το βασικό για μένα, όταν κάνεις μια ταινία, είναι να δημιουργείς ένα συναίσθημα σε αυτόν που τη βλέπει».

SHORT AND GREEN

*Ταραγμένα νερά (Elena Nasanen)

“Mε ενδιέφεραν πάντα οι άνθρωποι που έμοιαζαν πολύ, το θέμα της ομοιότητας με απασχολούσε ανέκαθεν. Έτσι κι αλλιώς όλοι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν παρόμοιες δυσκολίες στην ζωή. Στην ταινία δείχνω τα δύο άκρα: την έλλειψη νερού στην έρημο, σε αντιπαραβολή με τη ζωή στην πόλη, το νερό. Με απασχολεί πολύ η κλιματική αλλαγή, οι αλλαγές στη φύση. Στα σενάρια μου, που είναι πολύ λεπτομερή, γράφω μέχρι και τους ήχους που ακούγονται, λχ το φύσημα του ανέμου. Στην ταινία το νερό είναι σαν ένας αυτόνομος χαρακτήρας, είναι η δύναμη της φύσης».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Εδώ, μπορείτε να επιλέξετε τις φωτογραφίες που θέλετε από όλα τα τμήματα του Φεστιβάλ:
https://drive.google.com/drive/u/1/folders/1RCLxyy3XKpqTZ0r1qNSBSO9R30qMw2my

Παιχνίδι, χαρά και Cinematherapy – 6 Σεπτεμβρίου 2022

Cinematherapy kids

Παιχνίδι, χαρά και Cinematherapy – 6 Σεπτεμβρίου 2022

Στο δροσερό, μαλακό χορτάρι της μεγάλης αυλής του επιβλητικού Cyclops Cultural Centre στο κέντρο της Δράμας, παιδιά έπαιζαν και παρέες αντάμωναν μετά τις καλοκαιρινές τους διακοπές, σε μια συνάντηση – γιορτή που πραγματοποιήθηκε τη Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου στο πλαίσιο του 45ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας και του προγράμματος Cinematherapy, με την προβολή της ταινίας animation «Η Εχθρόπιτα» του Ντέρεκ Μάνσον.

Με σύνθημα «Τα παιδιά μπροστά», η υπεύθυνη του προγράμματος, ψυχοθεραπεύτρια Ντενίς Νικολάκου, ανέδειξε μετά την προβολή, παίζοντας με τους μικρούς φίλους του Φεστιβάλ, τις βασικές αρχές αυτού του καινοτόμου προγράμματος που απευθύνθηκε στην μαθητική κοινότητα, σε παιδιά και εφήβους έως 18 ετών, στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών προγραμμάτων του.

Η ταινία, σε μετάφραση Χαράς Γιαννακοπούλου, αφηγείται την ιστορία ενός παιδιού που έχει έναν εχθρό και θέλει να απαλλαγεί από αυτόν, ζητώντας  από τον πατέρα του να του φτιάξει μια πίτα.

«Για να λειτουργήσει η εχθρόπιτα πρέπει να περάσεις μια ολόκληρη μέρα με τον εχθρό σου», είναι η προτροπή που διατρέχει την ταινία και πάνω στην οποία οι μικροί θεατές κλήθηκαν να απαντήσουν σε ερωτήσεις όπως μεταξύ άλλων «έχετε νιώσει ποτέ ότι έχετε έναν ή περισσότερους εχθρούς»;

«Απόψε έχουμε τη χαρά να κάνουμε Cinematherapy από κοντά», επανέλαβε η Ντενίς Νικολάκου, υπογραμμίζοντας πως η μοναδική αυτή πρωτοβουλία, που πραγματοποιήθηκε διαδικτυακά τον περασμένο χειμώνα σε σχολεία τεσσάρων πόλεων, έχει ως στόχο την ψυχική ενδυνάμωση των παιδιών μέσω της προβολής επιλεγμένων ταινιών μικρού μήκους, που μπορούν να βοηθήσουν στην κατανόηση οποιουδήποτε θέματος.

SHORT & GREEN Talk – 6 Σεπτεμβρίου 2022

SHORT & GREEN Talk

SHORT & GREEN TALK: Ο Πολιτισμός ως μέσο εξέλιξης του δημόσιου πράσινου χώρου

Πώς πρέπει να προσεγγίσουμε το σχεδιασμό του δημόσιου χώρου ώστε να επιτευχθεί η επανασύνδεση του ανθρώπου με τη φύση; Πώς ενισχύεται η αίσθηση της γειτονιάς και η σύνδεση των κατοίκων με αυτή; Ποιες είναι οι καλές πρακτικές που δείχνουν ότι οι αστικοί χώροι πρασίνου μπορούν να λειτουργήσουν ως κέντρα συλλογικών δράσεων, περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης και εκπαίδευσης, προωθώντας ένα νέο τρόπο αστικής ζωής; Ποιος είναι ο ρόλος του πολιτισμού;

Τα παραπάνω ερωτήματα έθεσε η ανοιχτή συζήτηση που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου στον κήπο του Πολιτιστικού Χώρου ΑΜΚΕ ΚΥΚΛΩΨ / Cyclops Cultural Centre (Μαρμάρινο Σπίτι – Καπναποθήκη Αναστασιάδη) στο πλαίσιο των παράλληλων περιβαλλοντικών δράσεων του διαγωνιστικού προγράμματος Short and Green. Το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας σε συνεργασία με την Οργάνωση Γη, περιβαλλοντική μη κυβερνητική οργάνωση με στόχο τη εδραίωση της έννοιας της Βιώσιμης Ανάπτυξης, προσκάλεσαν εκπροσώπους της κοινωνίας των πολιτών της Δράμας, της επιστημονικής κοινότητας, του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, για να μιλήσουν για το αστικό πράσινο και το ρόλο του στη σύγχρονη εποχή αλλά και το πώς ο σύγχρονος πολιτισμός μπορεί να συμβάλει σε αυτό, ανοίγοντας ένα διάλογο για την υιοθέτηση νέων λύσεων ως προς τον σχεδιασμό και τη διαχείριση των δημόσιων πράσινων χώρων.

Όπως σχολίασε ο συντονιστής της συζήτησης, εκτελεστικός διευθυντής της Οργάνωσης Γη, Αλέξης Γαληνός, «το ζητούμενο που πλέον απασχολεί διεθνώς δεν είναι μόνο ότι χρειαζόμαστε περισσότερο αστικό πράσινο, αλλά ο σχεδιασμός για τη χρήση και το περιεχόμενό του με στόχο την επανασύνδεση του ανθρώπου με τη φύση και την αναβάθμιση της σχέσης των πολιτών με τη γειτονιά τους και παράλληλα τη δημιουργία συλλογικών δραστηριοτήτων με την τοπική κοινότητα που βοηθούν τους ανθρώπους να αποκτήσουν πράσινες δεξιότητες. Σε αυτήν την κατεύθυνση, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι αρχές της πρόσφατης σχετικά ευρωπαϊκής πρωτοβουλίας New European Bauhaus, που ενθαρρύνει τους ευρωπαίους πολίτες να εντάξουν στην καθημερινότητά τους νέες προτεραιότητες προτάσσοντας την αισθητική, που συνδέεται άμεσα με τον σύγχρονο πολιτισμό, τη συμπερίληψη και συμμετοχικότητα, και τις προκλήσεις που άπτονται της βιωσιμότητας».

Στη συζήτηση συμμετείχαν με σύντομες εισηγήσεις εκπρόσωποι φορέων της πόλης, σύλλογοι και σωματεία καθώς και μη κυβερνητικές οργανώσεις με έδρα τη Δράμα, παρουσιάζοντας στο κοινό τις περιβαλλοντικές  και πολιτιστικές δράσεις τους: η Οικολογική Κίνηση Δράμας (Δημήτρης Καζάκης, πρόεδρος), το πολιτιστικό υπαίθριο φεστιβάλ Tent Art Festival (Κατερίνα Γουργιώτη, στέλεχος), η ΑΜΚΕ Roots (Βαλασία Ιακωβόγλου, πρόεδρος), η Διεθνής Συνάντηση Performance Art (Βίκυ Κωνσταντινίδου), ο Σύλλογος Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών (Πολύνα Μπανά, πρόεδρος) και η Ένωση Κυριών Δράμας (Αλίκη Τσιαμούρα, πρόεδρος). Επίσης, συμμετείχαν ο Αναπληρωτής Καθηγητής Έξυπνων Μεταφορών στο Πανεπιστήμιο του Huddersfield Νικήτας Αλέξανδρος, η προϊσταμένη του τμήματος Περιβάλλοντος και Πολιτικής Προστασίας του Δήμου Δράμας Ιορδάνα Σαμαρά και ο αντιδήμαρχος Περιβάλλοντος και Πρασίνου Δήμου Δράμας Ανέστης Δερματίδης. Τη συζήτηση χαιρέτησε ο πρόεδρος του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας Γιώργος Δεμερτζής.

Οι ομιλητές αποδέχτηκαν από κοινού ότι ο κόσμος του πολιτισμού αποτελεί αναμφίβολα ένα χρήσιμο μέσο που μπορεί να διαδραματίσει «σημαντικό ρόλο στην πράσινη μετάβαση της κοινωνίας μας», μάλιστα, όπως σχολίασαν οι περισσότεροι «με απλούς και άμεσους τρόπους που βασίζονται στη συμμετοχικότητα και τον εθελοντισμό των πολιτών». Καταλήγοντας, παρευρισκόμενοι πολίτες κατέθεσαν το αίτημα να προκύψει ένας στόχος από αυτή τη συζήτηση, όπου όπως αναφέρθηκε τους δόθηκε η ευκαιρία να γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους πολίτες και οργανώσεις της πόλης, και στο επόμενο φεστιβάλ να παρουσιαστεί ένα έργο στην πόλη, αποτέλεσμα αυτής της ζύμωσης, όπως για παράδειγμα ένα πάρκο τσέπης σε μια γειτονιά της Δράμας.

Άλλωστε, όπως επισημαίνει ο επιμελητής του Green & Short Βασίλης Τερζόπουλος αυτό ακριβώς τον στόχο έχουν οι παράλληλες δράσεις του προγράμματος: «Πέραν από τις κινηματογραφικές προβολές, οι περιβαλλοντικές δράσεις στοχεύουν στην ενδυνάμωση της προσπάθειας δημιουργίας περιβαλλοντικής συνείδησης του κοινού του φεστιβάλ και της Δράμας. Μέσα από τη συνεργασία με την Οργάνωση Γη προσπαθήσαμε φέτος να δημιουργήσουμε ερεθίσματα στην κοινωνία των πολιτών της Δράμας αλλά και στους μικρούς μας φίλους, τους μελλοντικούς πολίτες που θα κληθούν να διαχειριστούν το περιβάλλον και τα ζητήματα της κλιματικής αλλαγής στο μέλλον».

Την ίδια ώρα, στο πάρκο της Αγίας Βαρβάρας οι μικροί φίλοι του φεστιβάλ, παιδιά 6-9 ετών, σε μια προσπάθεια να κατανοήσουν τη σημασία του αστικού πρασίνου και να αποκτήσουν εφόδια για μια αρμονική συνύπαρξη με το περιβάλλον, προσκλήθηκαν και συμμετείχαν με ενθουσιασμό σε ένα βιωματικό εργαστήρι όπου μέσα από δράσεις επιχείρησαν να προσεγγίσουν την έννοια της βιοποικιλότητας. Με την καθοδήγηση της παιδαγωγού της Οργάνωσης Γη, Νικολέτας Καρυστινού, παρατηρούσαν το φυσικό περιβάλλον, αναγνώρισαν φυτά, τις λειτουργίες και τη χρησιμότητά τους, και φύτεψαν μικρά δεντρίλια.

To Short and Green είναι το Διεθνές Διαγωνιστικό Πρόγραμμα Ταινιών Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης του Φεστιβάλ Δράμας που περιλαμβάνει ταινίες περιβαλλοντικού προβληματισμού, οι οποίες ενσκύπτουν πάνω σε θέματα σχετικά με την κλιματική αλλαγή, την καταστροφική παρέμβαση της ανθρώπινης δραστηριότητας στο φυσικό περιβάλλον, αλλά και ταινίες που εστιάζουν ή και προκαλούν την αντίληψή μας για τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση.

Στη δεύτερη του χρονιά φέτος το πρόγραμμα περιλαμβάνει 12 ταινίες (7 ταινίες μυθοπλασίας, 4 ταινίες ντοκιμαντέρ και 1 ταινία animation) από 10 χώρες, ανάμεσά τους και δύο ελληνικές.

Οι 12 ταινίες του προγράμματος Short & Green :

Gardens Petrified, Turkey, Ali Cabbar
Aralkum, Uzbekistan, Daniel Asadi Faezi, Mila Zhluktenko
In Vain, Greece, Anastasia Melia Eleftheriou
Autosaurus Rex, Switzerland, Marcel Barelli
Sirens, Germany, Ilaria Di Carlo
Under the Lake, Greece, Thanasis Trouboukis
Toxic Neighbour, Canada, Colin Scheyen
Magma, Austria, Manuel Wetscher
Turbulent waters, Finland, Elena Näsänen
Summer of Bees, Finland, Ida-Maria Olva
Myosotis, Switzerland, Michael Schwendinger
Berry Pickers, Sweden, Agnes Skonare Karlsson

Tην κριτική επιτροπή του Short and Green αποτελούν οι:

Γιάννης Οικονομίδης, σκηνοθέτης
Νάντια Κοντογεώργη, ηθοποιός
Dejan Dabic, Animator, Κριτικός Κινηματογράφου, Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Μartovski Documentary & Short Film Festival (Σερβία)

Οι προβολές των ταινιών του Διεθνούς Διαγωνιστικού Προγράμματος Short & Green ολοκληρώθηκαν χθες το βράδυ στον θερινό κινηματογράφο Αλέξανδρος, ενώ προβάλλονται σε επανάληψη Πέμπτη και Παρασκευή στις 21.00 στον Κήπο του Πολιτιστικού Χώρου ΑΜΚΕ ΚΥΚΛΩΨ (Cyclops Cultural Centre).

TikTok – LIVE TALK – 6 Σεπτεμβρίου 2022

TikTok - LIVE TALK - 7 Σεπτεμβρίου 2022

TikTok – LIVE TALK – 6 Σεπτεμβρίου 2022

Μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με θέμα “Ο ρόλος του TikTok στην κινηματογραφική βιομηχανία” πραγματοποιήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2022 το απόγευμα στο Δημοτικό Ωδείο Δράμας με συμμετέχοντες το ΤikTok, digital sponsor του Φεστιβάλ, το Νικόλα Γιατρομανωλάκη, Υφυπουργό Σύγχρονου Πολιτισμού, τον Giacomo Lev Mannheimer, Head of Government Affairs and Public Policy, Southern Europe του TikTok, και τον Γιάννη Σακαρίδη, καλλιτεχνικό διευθυντή του DISFF.

DISFF45 LIVE STREAMING - The role of TikTok in the cinematic industry

Το ΤikTok είναι μία πολύ δημοφιλής πλατφόρμα ψυχαγωγίας, ιδιαίτερα προσφιλής στα νέα παιδιά, που απολαμβάνουν βίντεο κάθε είδους και ανεβάζουν τα δικά τους. Πώς θα μπορούσε να αξιοποιηθεί προς όφελος του κινηματογράφου και των φεστιβάλ; Αυτός ήταν ο άξονας γύρω από τον οποίο κινήθηκε η κουβέντα, με αφορμή ότι φέτος το ΤikTok είναι για πρώτη χρονιά σπόνσορας του Φεστιβάλ –ένα «προξενιό» που πιστώνεται στον υφυπουργό κ.Γιατρομανωλάκη.

Όπως είπε ο κ.Mannheimer “είναι μεγάλη χαρά μας να είμαστε digital sponsor του Φεστιβάλ Δράμας. Για τον πολύ απλό λόγο, πως το ένα δισεκατομμύριο χρηστών μας στον κόσμο απολαμβάνει να βλέπει τα videos που ανεβάζουμε. Kι εμείς αναζητούμε συνεχώς νέο περιεχόμενο. Περιεχόμενο πρωτότυπο, μιας αυθεντικής έκφρασης, όπως είναι οι μικρού μήκους ταινίες. Αυτό ακριβώς δηλαδή που επιδιώκει και ένα Φεστιβάλ όπως το DISFF: να προβάλλει και να προωθεί την τέχνη και την ψυχαγωγία. Αναζητούμε φρέσκο, ποικίλο και ελκυστικό περιεχόμενο. Η κινηματογραφική βιομηχανία είναι ήδη παρούσα στην πλατφόρμα μας. Και η αποστολή μας είναι να εμπνέουμε τη δημιουργικότητα. Υπ’ αυτήν την έννοια δεν είμαστε ένα κοινωνικό δίκτυο όπως τα άλλα. Δεν μας ενδιαφέρουν μόνο οι σελέμπριτις και ο στενός κύκλος των φίλων του χρήστη μας. Το οπτικοακουστικό περιεχόμενο, άρα και οι μικρού μήκους ταινίες, είναι στις βασικές μας προτεραιότητες. Και το οπτικοακουστικό περιεχόμενο, είναι με αυτόν τον τρόπο προσβάσιμο σε έναν τεράστιο αριθμό ανθρώπων σε όλον τον κόσμο».

Όπως υπογράμμισε, «στην πλατφόρμα μας μπορεί να συναντήσει κανείς βίντεο πολύ διαφορετικής αισθητικής, δηλαδή βιντεάκια που δεν σχετίζονται με τις προτιμήσεις του χρήστη, κι αυτό το κάνουμε συνειδητά διότι θέλουμε οι χρήστες μας να γνωρίσουν περισσότερα είδη, και να ανακαλύψουν νέους δημιουργούς -αυτή είναι βασική πολιτική μας. Έχουμε εκδημοκρατίσει την διαδικασία της κοινωνικής δικτύωσης. Σκεφτείτε πως, χωρίς κάποια τεράστια επένδυση, οι ταινίες αυτές γίνονται προσβάσιμες σε ένα τεράστιο κοινό».

Στην Ελλάδα, το ΤikTok υπάρχει κάποια χρόνια τώρα, «αλλά μόλις πρόσφατα άρχισε πραγματικά να αξιοποιείται. Μέσα από τη συνάντησή μας με τον κ.Γιατρομανωλάκη καταλάβαμε πόσο φιλόδοξη είναι η παραγωγή μικρού μήκους ταινιών στην Ελλάδα, και πώς θα μπορούσαμε να το αξιοποιήσουμε αυτό. Φέτος άλλωστε σπονσοράραμε και το Φεστιβάλ των Καννών. Και μας ρωτούσαν, “γιατί το κάνατε αυτό, τι σχέση έχει με το ΤikTok”. Aυτό όμως είναι μια παρανόηση. Στα shorts των Καννών διαγωνίζονταν 160 ταινίες. Αυτό μας ενδιαφέρει προφανώς. Όπως μας ενδιαφέρει και η ελληνική παραγωγή ταινιών μικρού μήκους».

Ενδιαφέρει όμως και το Φεστιβάλ Δράμας, όπως υπογράμμισε ο Γιάννης Σακαρίδης, καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ, αλλά και πατέρας ενός 12χρονου παιδιού που αγαπά το ΤikTok. «Θέλουμε να διερευνήσουμε τις δυνατότητες αξιοποίησης αυτού του μέσου».

Όπως είπε ο Ν.Γιατρομανωλάκης, «όλο αυτό ξεκίνησε με μια ανεπίσημη κουβέντα πριν λίγους μήνες. Ως χρήστης αλλά και ως πολιτικός αντιλήφθηκα τις τεράστιες προοπτικές του μέσου αυτού. Πριν λίγα χρόνια θα θεωρείτο αδιανόητο κάτι τέτοιο, αυτό το «πάντρεμα» ενός κινηματογραφικού φεστιβάλ και μιας πλατφόρμας, και μάλιστα το «προξενιό» αυτό να γίνει από έναν πολιτικό. Η σχέση κινηματογράφου και τεχνολογίας ήταν ανέκαθεν περίπλοκη, αλλά στην πανδημία η τεχνολογία στάθηκε εξαιρετικά χρήσιμη για την προώθηση των έργων. Γιατί λοιπόν να μην υπάρξει μία συνεργασία; Φυσικά εγείρονται διάφορα ζητήματα, λχ πνευματικής ιδιοκτησίας, ζητήματα που στην πορεία πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη, και βέβαια είναι και το θέμα της ηλικίας, με την έννοια πως καθώς τα μέσα αυτά τα προτιμούν οι νεότεροι, οι μεγαλύτεροι άνθρωποι δεν μπορούν να μείνουν απ΄έξω. Όμως ανοίγονται τεράστιες προοπτικές. Είναι σημαντικό να επενδύουμε στο περιεχόμενο. Στο ελληνικό οπτικοακουστικό έργο. Δεν αρκεί να υποδεχόμαστε ξένες παραγωγές στην Ελλάδα. Θέλουμε να διανέμονται οι ελληνικές παραγωγές και θα αξιοποιήσουμε κάθε δυνατότητα και ευκαιρία προς αυτήν την κατεύθυνση. Θέλουμε να αυξήσουμε το κοινό τους. Και θέλουμε να αποκτήσουμε νέους δημιουργούς, να ανακαλύψουμε τους δυνάμει κινηματογραφιστές. Πρέπει να είμαστε ανοιχτοί σε τέτοιες εμπειρίες. Και να σπάσουμε το στερεότυπου του γραφειοκράτη υπουργού».

Ο Γιάννης Σακαρίδης, μιλώντας ως δημιουργός, είπε πως «το ΤikTok με κάνει να θέλω να ανεβάσω βίντεο –κάτι που δεν θα ήθελα να κάνω σε άλλα social media ή στο youtube. Eπιπλέον, βρίσκω φοβερά τα editing tools που σου παρέχει δωρεάν».

«Οι περισσότεροι χρήστες», εξήγησε ο κ. κ.Mannheimer, «αρχικά απλώς παρακολουθούν. Το 90% των νέων χρηστών περιμένουν περίπου 6 μήνες πριν ανεβάσουν κάτι, αυτό το διάστημα εξοικειώνονται με τα «εργαλεία» που τους παρέχουμε. Θέλουμε να εκδημοκρατίσουμε την δημιουργική διαδικασία, την παραγωγή περιεχομένου, χωρίς να επιθυμούμε, σε καμία περίπτωση, να υποκαταστήσουμε την ανθρώπινη επαφή. Είναι προφανές πως ούτε την αίσθηση που προσφέρει ένα Φεστιβάλ, σε φυσικό χώρο, μπορούμε να συναγωνιστούμε. Θέλουμε να συνεργαστούμε με την οπτικοακουστική παραγωγή, όχι να την υποκαταστήσουμε». Φέρνοντας ως παράδειγμα το βιβλίο, είπε πως «έχει δημιουργηθεί μια τεράστια κοινότητα βιβλιόφιλων στο ΤikTok, που έχει βοηθήσει στην άνοδο των πωλήσεων των βιβλίων».

Στο προβληματισμό που διατυπώθηκε αν η αισθητική του περιεχομένου θα επηρεαστεί μελλοντικά από το ίδιο το μέσο, οι εκτιμήσεις ήταν πως όχι. Υπάρχει ένα χρονικό όριο 10 λεπτών (τόσο διαρκούν μάξιμουμ τα βίντεο του ΤikTok), αλλά «στόχος είναι να βοηθηθούν οι κινηματογραφιστές, κι όχι να κατευθυνθεί σε συγκεκριμένα μονοπάτια το έργο τους». Φυσικά, αυτό μένει να διαπιστωθεί στην πορεία, όπως επεσήμανε ο Γιάννης Σακαρίδης. Και βέβαια «από μας εξαρτάται πώς θα το αξιοποιήσουμε».

Είναι προφανές, πως στην πλατφόρμα αυτή δεν θα δει κανείς μόνο έφηβους να τραγουδούν ή να χορεύουν. Οι δυνατότητες του μέσου αυτού είναι τεράστιες, και όπως είπε ο Ν.Γιατρομανωλάκης, «προσφέρει ατέλειωτες δυνατότητες στην ανάπτυξη κοινού. Κι εμείς στην Ελλάδα θα κάνουμε τα πάντα για να προσελκύσουμε ανθρώπους στην τέχνη. Ο τρόπος αυτός άλλαξε πια, πρέπει να είναι λιγότερο ελιτίστικος και πιο ανοιχτός».

Η άφιξη του ελληνικού animation στη Δράμα

Η άφιξη του ελληνικού animation στη Δράμα

Η άφιξη του ελληνικού animation στη Δράμα

Ελληνική πρεμιέρα για 12 ταινίες του Ειδικού Προγράμματος Covid -19, στο αφιέρωμα του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου με τη συνεργασία του 45ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας

Παράθυρο με θέα το ελληνικό animation έγινε χθες βράδυ η οθόνη του 45ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας καθώς σηκώθηκε η αυλαία του. Δώδεκα (12) ταινίες, από το σύνολο των είκοσι πέντε (25) που δημιουργήθηκαν χρηματοδοτούμενες από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού στο πλαίσιο του Ειδικού Προγράμματος Covid -19 μέσω του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου (ΕΚΚ), προβλήθηκαν σ’ ένα αφιέρωμα που ετοίμασε το ΕΚΚ σε συνεργασία με το Φεστιβάλ. Αν το Ειδικό Πρόγραμμα έγινε η αφορμή για να γίνει σε μεγάλο εύρος της ορατή η κοινότητα του ελληνικού animation, η ελληνική πρεμιέρα των 12 ταινιών στη Δράμα είναι η αφετηρία μιας διαδρομής για τη γνωριμία με το ελληνικό κοινό των 25 animation του Ειδικού Προγράμματος.

Παρών στην προβολή των ταινιών ο Υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, αρμόδιος για θέματα Σύγχρονου Πολιτισμού, Νικόλας Γιατρομανωλάκης, δήλωσε μεταξύ άλλων πως «όταν τις πρώτες ημέρες της πανδημίας ψάχναμε τρόπους να βοηθήσουμε κάθε κλάδο του πολιτισμού και ειδικά τον κινηματογράφο που είχε πληγεί πάρα πολύ, σκεφθήκαμε το πρόγραμμα Covid, να χρηματοδοτήσουμε δηλαδή ταινίες animation, με τη λογική ότι ήταν κάτι που θα μπορούσε να το κάνει κανείς μόνος του, με λίγους συνεργάτες, στο σπίτι του. Αυτή ήταν η αφετηρία».

Από την πλευρά του ο Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΕΚΚ Μάρκος Χολέβας, επεσήμανε πως «μια επιδημία που έφερε τόση δυστυχία και θάνατο, έφερε και τόση δημιουργικότητα σε έναν τομέα που στην Ελλάδα δεν την είχαμε δει ποτέ πριν τόσο συγκεντρωμένη, τόσο δυναμική και τόσο αποτελεσματική. Φιλοδοξούμε αυτές οι ταινίες να ταξιδέψουν σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας, και να γίνουν το έναυσμα να ξεδιπλωθεί και να αναδειχθεί ένας τομέας πολύ ελπιδοφόρος για την ελληνική δυναμική της κινηματογραφίας».

Ξεχωριστό χρώμα στην εκκίνηση της  φετινής διοργάνωσης έδωσαν οι 12 ταινίες του αφιερώματος, έργα νέων δημιουργών στην πλειονότητά τους, αντιπροσωπευτικά του Ειδικού Προγράμματος και ενδεικτικά της δυναμικής του εν λόγω προγράμματος στο ελληνικό animation σε καιρό πανδημίας. Πρόσθετη απόδειξη της δυναμικής αυτής είναι το γεγονός ότι και άλλα τρία (3) animation του Ειδικού Προγράμματος διεκδικούν βραβείο εκπροσωπώντας τη χώρα μας στο διεθνές διαγωνιστικό πρόγραμμα animation του 45ου φεστιβάλ.

Το πνεύμα συνεργασίας, το πάθος και η φαντασία που πάντα διέκριναν τους Έλληνες και τις Ελληνίδες animators ήταν εμφανή, όταν χθες το μεσημέρι έξι δημιουργοί συστήθηκαν στους δημοσιογράφους και στο κοινό του φεστιβάλ. Η Ελένη Ξουπά, η Παρασκευή Μαρκάτου, ο Δημήτρης Πατρίκιος, η Δάφνη Ξουράφη, η Χρυσούλα Κοροβέση και ο Σέργιος Κοτσόβουλος συμμετείχαν  στην εκδήλωσηπου οργάνωσε το ΕΚΚ αποσκοπώντας στην προβολή και ενδυνάμωση του ελληνικού animation και στην ενθάρρυνση των δημιουργών του. Ο συντονισμός της εκδήλωσης έγινε από την Λίνα Μανωλοπούλου, στέλεχος της Hellas Film του ΕΚΚ.

Όλοι τους προέβαλαν το γεγονός ότι «χωρίς την επιχορήγηση δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε ταινία», όπως είπαν. «Δεν θα είχα ταινία χωρίς το πρόγραμμα covid, η στήριξη σε βοηθά κυρίως στο βιοποριστικό κομμάτι, σου δίνει τη δυνατότητα να σταματήσεις λίγο τις πρωινές δουλειές και να πάρεις τον χρόνο να φτιάξεις τις ταινίες σου», σχολίασαν.

Τα 12 animation του Ειδικού Προγράμματος Covid -19

«Ναυσικά» του Άγγελου Σπάρταλη
«Christmas Together» του Κώστα Κατράκη
«Echo» του Σέργιου Κοτσόβουλου
«Ideal Other» του Δημήτρη Πατρίκιου
«l Lost the Way» του Παναγιώτη Ράππα
«Το ελάφι και ο ιππότης» της Παρασκευής Μαρκάτου
«Mine» της Δάφνης Ξουράφη
«Travel Bugs» του Φωκίωνος Ξένου
«Ο υπερήρωας σύζυγός μου» της Αλεξάνδρας Ταγκαλή
«Hellenic Places: Hermoupolis» τουΧαράλαμπουΜαργαρίτη
«Ο τριγωνοψαρούλης εναντίον μεγάλου καρχαρία» του Χρήστου Λειβαδίτη και της Αικατερίνης Παπαγεωργίου
«ΤhereWasOne» της Σοφίας Παπαχρήστου

Τα 3 animation Ειδικού Προγράμματος που συμμετέχουν στο διεθνές διαγωνιστικό πρόγραμμα animation

«Η αξιότιμη κυρία Μουρλέν» της Ελένης Ξουπά
«Καναρίνι» της Χρυσούλας Κοροβέση και του Μάριου Γαμπιεράκη
«In Between» της Έφης Παππά

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Εδώ, μπορείτε να επιλέξετε τις φωτογραφίες που θέλετε από όλα τα τμήματα του Φεστιβάλ:

https://drive.google.com/drive/u/1/folders/1RCLxyy3XKpqTZ0r1qNSBSO9R30qMw2my