DISFF46 – Παρουσίαση της Crew United Greece

Παρουσίαση της Crew United Greece

Talks – Show me the Crew!

Παρουσίαση της Crew United Greece

Στο πλαίσιο των δράσεων του πρώτου Short Film Hub που πραγματοποιείται φέτος στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας παρουσιάστηκε το απόγευμα της Παρασκευής η νεοσύστατη στην Ελλάδα έκδοση της διαδικτυακής πλατφόρμας διασύνδεσης επαγγελματιών του οπτικοακουστικού κλάδου Crew United.

Μια δράση που έδωσε την ευκαιρία στους κινηματογραφιστές που βρίσκονται εδώ να γνωρίσουν την πλατφόρμα, το περιεχόμενο και τα εργαλεία της, τον τρόπο εγγραφής και χρήσης της, αλλά και να συζητήσουν για τη χρησιμότητά της στους επαγγελματίες του κινηματογραφικού χώρου με την υπεύθυνη για την ανάπτυξη της Crew United στην Ελλάδα Βένια Βέργου.

Η πλατφόρμα ξεκίνησε πριν από 27 χρόνια, το 1996. Ο  Oliver Zenglein και ο Vincent Lutz, δύο κινηματογραφιστές από το Μόναχο, ίδρυσαν την Crew United με το όραμα να αποτελέσει το απόλυτο σημείο συνάντησης για όλους τους επαγγελματίες του κινηματογράφου. «Αυτό συνέβη δύο χρόνια πριν την Google, οκτώ χρόνια πριν το Facebook και έντεκα χρόνια πριν το Netflix», τόνισε η κα Βέργου.

Έχοντας πάνω από 20 χρόνια παρουσίας στις γερμανόφωνες χώρες, η πλατφόρμα λειτούργησε το 2019 τη γαλλική έκδοσή της και το 2021 τη πολωνική, ενώ 2023 επέκτεινε το δίκτυό της στην Ισπανία, την Ιταλία, τη Λιθουανία, τη Ρουμανία και την Ελλάδα, με την υποστήριξη του προγράμματος MEDIA – Creative Europe.

Η επέκταση  της λειτουργίας  της, τόσο σε επίπεδο ανθρώπινου δυναμικού όσο και γλωσσικής πρόσβασης στην πλατφόρμα, σύμφωνα με την κα Βέργου που εκπροσωπεί την Crew United στην Ελλάδα, «αποτελεί ένα ορόσημο στην αποστολή της να συμβάλει στην εδραίωση συνεργασιών εντός της ευρωπαϊκής οπτικοακουστικής βιομηχανίας». Συγκεκριμένα για την Ελλάδα, σημειώνει, «η συγκυρία είναι ιδανική για την ανάπτυξη της στη χώρας μας», καθώς βρίσκεται στο επίκεντρο της διεθνούς προσοχής τα τελευταία χρόνια με  μια άνευ προηγουμένου εισροή διεθνών παραγωγών για γυρίσματα στην Ελλάδα.

Σήμερα, η Crew United αριθμεί περισσότερα από τριάντα χιλιάδες ενεργά μέλη. Είναι το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό online δίκτυο για επαγγελματίες και εταιρείες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, καθώς και για τα έργα τους.  Θα μπορούσε να περιγραφεί εν συντομία ως ένας συνδυασμός μιας κινηματογραφικής βάσης δεδομένων και ενός καταλόγου επαγγελματιών, που συμπεριλαμβάνει όλα τα επαγγέλματα και τις δραστηριότητες του κλάδου και όλους τους τύπους των οπτικοακουστικών έργων.

Εξασφαλίζοντας τη δικτύωση σε τοπικό και ευρωπαϊκό επίπεδο και προσφέροντας διασταυρωμένες πληροφορίες σχετικά με την εμπειρία και τα προσόντα κάθε επαγγελματία, καθώς και εργαλεία για την προβολή τους, αποτελεί μία κοινότητα επαγγελματιών του οπτικοακουστικού τομέα, που τους επιτρέπει: να παρουσιάσουν τον εαυτό τους και το έργο τους, να αποκτούν πρόσβαση σε μια εκτεταμένη βάση δεδομένων για να έρθουν σε επαφή με ελεύθερους επαγγελματίες, ηθοποιούς, εταιρείες παραγωγής και διανομής, post production labs κ.λπ., να διευρύνουν το επαγγελματικό τους δίκτυο, να βρίσκουν προσφορές εργασίας στην Ευρώπη, να διερευνούν ευκαιρίες χρηματοδότησης, να ενημερώνονται για τις τάσεις του κλάδου, να αποκτούν χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με τους τοπικούς κανονισμούς εργασίας.

Να σημειωθεί ότι η  Crew United σε κάθε χώρα του δικτύου της υποστηρίζεται από μια ειδική ομάδα εμπειρογνωμόνων με γνώση της εκάστοτε τοπικής οπτικοακουστικής βιομηχανίας και η ομάδες αυτές συνεργάζονται με οργανισμούς, ενώσεις, φορείς, σχολές κινηματογράφου και film commissions  στις αντίστοιχες χώρες για την αντιμετώπιση των αναγκών κάθε αγοράς, ενώ εφαρμόζει ένα συμμετοχικό μοντέλο ελέγχου πληροφοριών. Σύμφωνα με αυτό, όλες οι καταχωρίσεις των μελών επαληθεύονται από τη συντακτική ομάδα της πλατφόρμας σε κάθε χώρα.

Στον ιστότοπο https://www.crew-united.com/el/ είναι διαθέσιμες (στα ελληνικά) όλες οι  πληροφορίες για τις δυνατότητες που προσφέρει η χρήση της πλατφόρμας σε κάθε ενδιαφερόμενο επαγγελματία, καθώς και οι οδηγίες για τη διαδικασία εγγραφής. Να σημειωθεί ότι, καθώς η πλατφόρμα έχει ως βασική αρχή της να μπορούν να εγγραφούν μόνο επαγγελματίες με επαρκή πρακτική εμπειρία, εξετάζεται κάθε εγγραφή σύμφωνα με κάποια κριτήρια, όπως, μεταξύ άλλων, επαγγελματικές αναφορές και εκπαίδευση.

Η σύνδεση των επαγγελματιών του οπτικοακουστικού τομέα σε ένα δίκτυο στην Ευρώπη μέσω της Crew United, σύμφωνα με την κ. Βέργου, «έχει σκοπό να φέρει κοντά όλους τους κινηματογραφιστές μπροστά και πίσω από την κάμερα, τις εταιρείες παραγωγής και διανομής, τους παρόχους υπηρεσιών και τα πρακτορεία ταλέντων μέσω των κοινών τους ταινιών και με γνώμονα τη δικαιοσύνη, τη βιωσιμότητα, τη διαφάνεια, τη διαφορετικότητα, το θάρρος και την ανεκτικότητα, να συμβάλει στη διαμόρφωση μιας ισχυρής κουλτούρας εντός της κινηματογραφικής βιομηχανίας».

Να σημειωθεί ότι στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας από φέτος θεσπίζονται τα Βραβεία Crew United, τα οποία θα απονέμονται στους νικητές στις κατηγορίες Σκηνοθεσίας, Φωτογραφίας και Σκηνογραφίας του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και θα συνοδεύονται, αντίστοιχα για τον καθένα, από μία 5-ετή δωρεάν συνδρομή ως Premium Μέλος στην πλατφόρμα της Crew United.

LAGFF Travels to Drama

LAGFF Travels to Drama

LAGFF Travels to Drama

Η επιτυχημένη συνεργασία που ξεκίνησε το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας με το Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Λος Άντζελες (LAGFF), με τη συμμετοχή του DISFF στην 17η διοργάνωση του LAGFF, φέτος τον Ιούνιο, συνεχίστηκε με τη συμμετοχή δύο ταινιών του LAGFF στη Δράμα. Η ανταπόδοση της επίσκεψης του DISFF, στο πλαίσιο της δράσης εξωστρέφειας «Το Φεστιβάλ Δράμας Ταξιδεύει» στην πόλη των Αγγέλων, σηματοδοτήθηκε απο πέντε ταινίες Ελλήνων της διασποράς που προβλήθηκαν το απόγευμα της Τρίτης 5 Σεπτεμβρίου.

Δύο από τους δημιουργούς των ταινιών, ο Αλέξανδρος Γεωργίου (Alexander Georges), με την ταινία Share For Me και ο Νίκος Δεσίπρης με την ταινία Niko Newark, βρέθηκαν στη Δράμα μαζί με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του LAGFF Άρη Κατωπόδη. Σημαντική σύμπτωση πως και οι δύο δημιουργοί εμπνεύστηκαν και μετέφεραν στο κινηματογραφικό πανί προσωπικά τους βιώματα.

Alexander Georges, σκηνοθέτης “Share For Me”

Βασισμένη στην προσωπική ιστορία του αδερφού του και του ηλικιωμένου πατέρα του, ο Αλέξανδρος Γεωργίου, μας θυμίζει την «αγγελικότητα» των ατόμων με σύνδρομο Down. Δίνει μία διαφορετική διάσταση στο θέμα, αναδεικνύοντας ζητήματα από τον τρόπο που αντιμετωπίζει το σύστημα υγείας των ΗΠΑ τη διαβίωση σε δομές ανθρώπων με σύνδρομο Down. Οι άνθρωποι με σύνδρομο Dοwn διαβιούν σε σπίτια φιλοξενίας και πολλές φορές, όπως μας μεταφέρει η ταινία, υπάρχουν δυσκολίες στην επικοινωνία με ανθρώπους της οικογένειας τους. Στην προκειμένη περίπτωση και οι δύο, πατέρας και γιός, αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούν να ζήσουν μακριά ο ένας από τον άλλο. Ο πατέρας πάσχει από Σακχαρώδη Διαβήτη, ενώ ο γιός με σύνδρομο Down έχει μάθει και βοηθάει τον μπαμπά του με την ασθένεια, ενώ είναι οι καλύτεροι φίλοι.

Θα μπορούσε άνετα να γραφεί ότι πρόκειται για μία ταινία που αναδεικνύει την «αγνή αθωότητα» των ατόμων με σύνδρομο Down, υπογραμμίζοντας την πλήρη έλλειψη κακίας, που, αντιθέτως, αναπτύσσει το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων χωρίς σύνδρομο Down από τις προσλαμβάνουσες του περιβάλλοντος τους καθώς μεγαλώνουν. Στον αντίποδα, διαφαίνεται πως οι άνθρωποι με σύνδρομο Down έχουν αναπτύξει μία έμφυτη άμυνα απέναντι στην κακία.

Ο Αλέξανδρος Γεωργίου θέλησε να καλύψει το κενό που υπάρχει στη φιλμογραφία, καθώς όπως υπογράμμισε ο ίδιος «ήθελα να φτιάξω μία ταινία που να δείχνει στους θεατές ότι ένας άνθρωπος με σύνδρομο Down μπορεί όπως όλοι μας να αποτελέσει παραγωγικό μέρος της κοινωνίας μας. Μία ταινία που να μπορούν να τη δουν και να την κατανοήσουν όλοι».

Αναφερόμενος στη συνεργασία των δύο Φεστιβάλ, ο κ. Γεωργίου υπογράμμισε πως η συμμετοχή του στο DISFF φανερώνει τη δυνατότητα των Ελλήνων της διασποράς να επικοινωνήσουν πλέον τα έργα τους με το Ελληνικό κοινό, μέσα από το μεγαλύτερο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της χώρας και ένα από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης. Παραλλήλως σημείωσε πως έχει εντυπωσιαστεί από τη συμμετοχή στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στην Ελλάδα τόσο από πλευρά δημιουργών αλλά και θεατών και από το επίπεδο των ταινιών μικρού μήκους που παρουσιάζονται.

Nick Dessipris (παραγωγός ταινίας «Niko Newark»)

Ο Νίκος Δεσίπρης, ως παραγωγός της ταινίας της Tracey Washington-Bagley  Niko Newark πραγματεύεται τα θλιβερά ρατσιστικά επεισόδια που έλαβαν χώρα στις ΗΠΑ το 1967. Πρόκειται επίσης για μία βιωματική ιστορία που εξελίχθηκε στο Νιού Τζέρσεϊ των ΗΠΑ και ο ίδιος έζησε ως παιδί. «Μέσα από την ταινία αυτή θέλω να δείξω το τεράστιο ζήτημα της αυξανόμενης ρατσιστικής έντασης που υπάρχει και σήμερα στις ΗΠΑ. Με την ταινία μου προσπαθώ να αναδείξω αυτήν τη όξυνση, ώστε να βελτιωθεί η η κατάσταση που υπάρχει» τονίζει ο κ. Δεσίπρης. Στο εστιατόριο του πατέρα του που και είναι το σκηνικό της ταινίας οι αφροαμερικάνοι ήταν πελάτες και έτσι διαπίστωνε από κοντά το τι συμβαίνει.

Ο κ. Δεσίπρης καταγράφει με τον δικό του τρόπο την ιστορία. Σε μία μάλιστα περίοδο, που κάποιοι προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία ξεχνώντας τα πραγματικά γεγονότα. Αναφερόμενος σε αυτό το τεράστιο ζήτημα, ο κ. Δεσίπρης σημειώνει πως «είναι πολύ επικίνδυνο το να επιτρέψουμε να γραφεί ξανά η ιστορία με ψέματα και ανακρίβειες. Είναι μία ωρολογιακή βόμβα που φτάνει η ώρα της να εκραγεί. Πρέπει να προσπαθήσουμε να κάθε τρόπο να πούμε την αλήθεια, να δούμε το τι ακριβώς έχει γίνει έτσι ώστε να μην επαναληφθεί η ιστορία».

Σχετικά με τη συνεργασία των δύο Φεστιβάλ ο Νίκος Δεσίπρης τόνισε πως είναι ένα μεγάλο βήμα και για τις δύο διοργανώσεις και ευχήθηκε την επόμενη φορά οι ταινίες από το LAGFF να συμμετέχουν στο διαγωνιστικό τμήμα του DISFF.

Άρης Κατωπόδης, Καλλιτεχνικός Διευθυντής LAGFF

Το Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Λος Άντζελες (LAGFF) διανύει αισίως το 17ο έτος και οδεύει προς την ενηλικίωση του. Φέτος συνεργάστηκε με το DISFF με ένα ιδιαίτερα πλούσιο πρόγραμμα προβολών και διαφόρων άλλων δράσεων. Όπως σημείωσε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του LAGFF Άρης Κατωπόδης βασική προϋπόθεση για να λάβει κάποιος μέρος στο LAGFF είναι η ταινία να έχει αναφορά στην Ελλάδα.

Είναι η πρώτη φορά που υπάρχει αυτή η επίσημη συνεργασία των δύο Φεστιβάλ. Σύμφωνα με τον κ. Κατωπόδη «είναι πολύ σημαντικό για το LAGFF να συνεργάζεται με το μεγαλύτερο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Υπάρχει μία πολύ καλή συνεργασία με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του DISFF το Γιάννη Σακαρίδη. Η συνέργεια των δύο φεστιβάλ έχει αποκτήσει έτσι μία άλλη οντότητα και μία άλλη βαρύτητα, καθώς πλέον είναι προφανές πως όσοι βραβευθούν στη Δράμα θα έχουν αυτομάτως μία θέση στο LAGFF. Ταυτόχρονα οι συντελεστές του DISFF θεωρούν πως είναι πολύ σημαντική η συνεργασία και η σχέση μεταξύ της πατρίδας των ταινιών μικρού μήκους στην Ελλάδα και της πόλης του θεάματος στις ΗΠΑ. Είμαι σίγουρος πως αυτή η σχέση θα συνεχιστεί και πλέον θέλουμε να εντάξουμε ταινίες του LAGFF στο διαγωνιστικό τμήμα του DISFF».

Q&A Σκηνοθετών, Παρασκευή 8/9

Q&A Σκηνοθετών, Παρασκευή 8/9

Q&A ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 8/9

8 Σεπτεμβρίου 2023

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 46ο Φεστιβάλ Δράμας, δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του Φεστιβάλ, που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος. Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για τη δουλειά τους, οι διαγωνιζόμενοι (Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα) στη σημερινή παρουσίαση:

ΕΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

«Walls» (Χρήστος Σαρρής)

«Δεν είναι μια ταινία για τη φυλακή, αλλά για τους ανθρώπους που είναι στη φυλακή. Μου έκανε εντύπωση πως όλοι ήθελαν να μας μιλήσουν. Θα σε σταματήσουν να σου πουν την ιστορία τους –άλλο αν τελικά κάποιοι έκαναν πίσω. Ο χρόνος στην φυλακή δεν περνάει. Στο γύρισμα μπόρεσαν για λίγο να αφεθούν. Στην καθημερινότητά τους όμως δεν μπορούν να φαίνονται ευαίσθητοι. Δεν μπορείς να δείξεις αδυναμία. Αδυναμία σημαίνει πως θα σε πατήσει ο άλλος. Ένας από τους ανθρώπους που μου μιλούν είναι 52 ετών. Έχει περάσει 27 χρόνια στη φυλακή. Προσωπικά, ένοιωσα πιο κοντά σε αυτούς που είχαν παιδιά γιατί είμαι κι εγώ πατέρας. Κάποιοι δεν πρόλαβαν καν τη γέννησή τους. Την ζωή τους στη φυλακή αυτοί οι άνθρωποι την ζουν στους διαδρόμους της φυλακής. Ό, τι συμβαίνει, εκεί συμβαίνει. Εμείς όταν μπαίναμε μέσα, σκεφτόμασταν πότε θα βγούμε έξω. Δεν μπορούσα να το διανοηθώ. Δεν ήθελα να κάνω ένα ντοκιμαντέρ με την παραδοσιακή έννοια, δεν ήθελα talking heads. Είμαι περήφανος για το μουσικό κομμάτι της ταινίας, μία διασκευή των στίχων του Καβάφη από την Λόρα Τζέϊν Γκρέϊς».

«Πλευρά» (Παναγιώτης Φαφούτης)

«Είναι η 7η φορά που έρχομαι στη Δράμα με ταινία. Η τελευταία ήταν τον προηγούμενο αιώνα! Το 1999. Έχοντας περάσει τα 50 με απασχολεί η έννοια της επιθυμίας. Βλέπω τη μητέρα μου στα 87 της. Οι επιθυμίες είναι οι ίδιες απλώς το σώμα σε αφήνει. Αυτό το σενάριο δεν θα το έκανα με ανθρώπους 30 χρονών. Η ταινία μιλά για τις επιθυμίες, τις επιλογές που κάνουμε.

«À deux voix» (Μάρθα Μπουζιούρη)

«Η προβολή του ντοκιμαντέρ μου στην αίθουσα ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό και πρωτόγνωρο –η αίσθηση ήταν πολύ διαφορετική από αυτή στο θέατρο. Ήταν ένα πολύ ωραίο σοκ για μένα. Ασχολιόμουν ήδη με αυτό το θέμα, ήμουν στο Παρίσι στο λοκντάουν κι ετοίμαζα την επόμενη δουλειά μου στο θέατρο (παράσταση ντοκιμαντέρ) με θέμα την τρομοκρατία, όταν έπεσα σε ένα δημοσίευμα για αυτές τις δύο γυναίκες. Τις αναζήτησα online κι όταν της γνώρισα έπαθα ένα κλικ, ένοιωσα ισχυρά αυτήν τη δόνηση, μου φάνηκε τόσο ειλικρινές, σπάνιο και ζεστό αυτό που έχουν, η θερμοκρασία αυτής της ιδιαίτερης φιλίας. Διάβασα το βιβλίο που έχουν γράψει μαζί, και είναι σαν μια ανταλλαγή γραμμάτων. Η έννοια του τραύματος με απασχολεί πάρα πολύ. Μία μητέρα τρομοκράτη του ISIS, και μια μητέρα θύματος τρομοκρατικής επίθεσης. Η κόρη της βέβαια επέζησε και ίσως αυτό να έκανε πιο βατή αυτήν την πρόσβαση, αυτό το άνοιγμα μεταξύ τους. Σε διαφορετική περίπτωση δεν ξέρω τι θα είχε συμβεί. Όμως η σχέση τους έχει δομηθεί με όρους αλληλοϊασης».

 «Παλίρροια» (Γιώργος Μπουγιούκος). Παρόντες ήταν και οι Τάσος Δημητρόπουλος (ηθοποιός) και Γιάννης Σίμος (φωτογράφος)

«Το θέμα της ταινίας είναι πολύ επίκαιρο καθώς μιλά για το προσφυγικό, που όμως, ταυτόχρονα, είναι και μια πολύ διαχρονική ιστορία. Το 2015 στις ελληνικές και τις ισπανικές ακτές είχε παρατηρηθεί το φαινόμενο η θάλασσα να ξεβράζει πτώματα και οι λουόμενοι να παραμένουν στην παραλία. Αυτό μας παρακίνησε με τον συγγραφέα Κωνσταντίνο Τζαμιώτη να γράψουμε το σενάριο, ήταν η κινητήρια δύναμη για την ταινία. Γιατί αντιδρούν έτσι; Γιατί είναι άνθρωποι. Πιθανόν όλο αυτό τους ξεπερνάει. Δεν είμαστε όλοι ήρωες, Προσπάθησα να καταλάβω γιατί κάποιος το κάνει αυτό»

Σύμφωνα με τον Τάσο Δημητρόπουλο, «ο ρόλος που ενσαρκώνω είναι αυτός ενός μέσου σύγχρονου ανθρώπου που θέλει να δράσει, αλλά έχει ξεχάσει πώς να είναι άνθρωπος. Σαν να έχει φύγει από το DNA του αυτό. Έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει αλληλεγγύη..».

 «Δυόσμος» (Αλέξανδρος Γεώργιος Σωτηρόπουλος)

«Ο δυόσμος είναι ένα ευαίσθητο φυτό, έχει έντονη και όμορφη μυρωδιά αλλά μπορεί να πεθάνει εύκολα, θέλει μεγάλη προσοχή. Εγώ είμαι κακός στο να φροντίζω φυτά, μου πεθαίνουν… Το φυτό στην ταινία συνδέεται πολύ με τον πρωταγωνιστή που τον παίρνει στο σπίτι του, είναι ένας χαρακτήρας μέσα στην ταινία, που προσπαθεί να επικοινωνήσει με το νέο του περιβάλλον και τα άτομα γύρω του. Ο ήρωας της ταινίας, είναι εξίσου ευαίσθητος και ευάλωτος γιατί έχει να διαχειριστεί το πένθος μιας απώλειας, ενός χωρισμού. Θέλησα να δώσω φωνή στον δυόσμο, και μάλιστα γυναικεία, όταν άκουσα τη χροιά της φωνής της Ερατώς Καραθανάση».

«Τέλη Αυγούστου» (Αντζελίκα Κατσά). Παρόντες ήταν επίσης ο Στάμος Δημητρόπουλος (μοντάζ) και ο Λεωνίδας Κωνστανταράκος (παραγωγός)

«Μάλλον έχω κόλλημα με τα παιδικά  μου χρόνια, και με τη σχέση μάνας-κόρης, γιατί ένοιωσα πως είχε πολύ ζουμί εκείνη η περίοδος κι έκανα αυτήν την ταινία που έχει πολλά στοιχεία από την δική μου ζωή. Όταν έγραφα την ιστορία είχε χρώμα, αλλά στην πορεία συνειδητοποίησα πως δεν ήθελα να βγει κάτι γλυκερό, ούτε να βγει κάποια «τουριστίλα» στην ταινία, ήθελα να εκπέμπει η εικόνα κάποια σκληρότητα, γι’ αυτό επέλεξα το μαυρόασπρο. Το γύρισμα έγινε στην Ικαρία και τα παιδιά ήταν πραγματικά επαγγελματίες. Το voice over επίσης προέκυψε στην πορεία για να καλύψει κάποια κενά. Ως παιδί, έρχεται κάποια στιγμή που καταλαβαίνεις πως  όλα τελειώνουν –αυτή τη στιγμή έκανα ταινία».

«Ανορθόδοξος» (Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος). Παρούσες ήταν επίσης η Φανή Σκαρτούλη (παραγωγός) και η Λίβια Νερουτσοπούλου (παραγωγός)

«Διάβαζα μια λίστα με βασανιστήρια στον Μεσαίωνα –ένα από αυτά ήταν ο κλοιός. Μου φάνηκε τραγικό και ταυτόχρονα αστείο να αφήνεις τον άλλο στο έλεος των περαστικών. Η ιδέα για όλο αυτό μου ήρθε κάποια στιγμή όταν ήμουν σε μια εκκλησία στην Σύρο και σκέφτηκα πως και στην Ελλάδα είχαμε Μεσαίωνα –πήγα στην Ερμούπολη και αγόρασα ό, τι βιβλίο βρήκα για το Βυζάντιο. Η ταινία προέκυψε ως ένα κομμάτι μιας γενικότερης δουλειάς για το Μεσαίωνα που ετοιμάζουμε για το 2024. Απαιτήθηκε μεγάλη έρευνα, ήταν μια χρονοβόρος διαδικασία.  Είναι πολύ ενδιαφέρον να εξερευνάς τον κόσμο αυτής της εποχής. Με έναν τρόπο ο «Ανορθόδοξος» είναι ένα αντίστροφο road movie –o εγκλωβισμένος στον κλοιό ήρωας είναι στατικός, και μέσα από τα μάτια του εξερευνάς τον κόσμο αυτής της εποχής. Τότε υπήρχαν απίστευτες διαφωνίες για θεολογικά ζητήματα, για τη φύση του Χριστού, πράγματα που σήμερα μας φαίνονται από ακατανόητα έως τελείως ανόητα. Από κωμωδία εξελίσσεται δραματικά η ταινία, γιατί ο άνθρωπος ξεχνιέται… Αλλά αυτό δεν συμβαίνει και σήμερα; Να πεθαίνουν άδικα τόσοι άνθρωποι;»

ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

«Ready» (Ειρήνη Βιανέλλη). Παρούσα ήταν και η Δανάη Σπαθάρα (παραγωγός)

«Η ταινία είναι ένα animation για την καθημερινότητα των ανθρώπων, εκλεγμένων και μη, που εργάζονται στη Βουλή. Άνθρωποι κάθε είδους που συμπεριφέρονται σαν παιδιά: τσακώνονται, φτύνουν ο ένας τον άλλο, χαστουκίζονται. Η κόρη μου ήταν πολύ μικρή κι εγώ παρατηρούσα πόσο σκληρά είναι τα παιδιά στις συναναστροφές τους, αλλά και πόσο γρήγορα συγχωρούν. Εστίασα σε διάφορα στιγμιότυπα που με ενδιέφεραν από ανθρωπολογικής πλευράς. Το τραγούδι της ταινίας είναι του Αλέξανδρου Βούλγαρη (The Boy). Ήθελα ένα ωραίο τέλος, λίγο πιο αισιόδοξο».

Σύμφωνα με την Δ.Σπαθάρα «είναι μια πολιτική ταινία, αλλά ήθελα να βγει εκτός ελληνικού χωρόχρονου, αγωνιούσα αν το νόημα θα γίνει κατανοητό από τα άλλα κοινά, και νομίζω πως το πετύχαμε αυτό. Βγαίνει αυτό το παράλογο της ύπαρξης που μπορεί να υπάρχει εντός κι εκτός κοινοβουλίου. Και καθώς όλα αυτά διαδραματίζονται στη Βουλή, ένας κομήτης πλησιάζει τη γη…».

«Τhe open house» (Julieta Lasarte)

«Είναι μια πολύ προσωπική ταινία για την οικογένειά μου. Επειδή η γιαγιά μου ήταν γνωστή ηθοποιός στην Ισπανία, είχα στη διάθεσή μου πολύ footage –σκέφτηκα λοιπόν να κάνω κάτι με αυτό. Ανακάλυψα πολλά ψάχνοντας σε αυτό το υλικό, ταξίδεψα στην Κούβα και άρχισα σταδιακά να ανακαλύπτω και τον παππού μου που έμενε πάντα στη σκιά. Άρχισα να κάνω οικογενειακές συνεντεύξεις. Η διήγηση της ταινίας γίνεται από τη μητέρα μου, που αναμείχθηκε πολύ σε όλο αυτό, και η γιαγιά μου μου αποκαλύφθηκε όχι ως ηθοποιός αλλά όπως πραγματικά είναι. Η ταινία λειτούργησε με έναν τρόπο ως κάθαρση για μένα, και ως προς την απώλεια του πατέρα. Eίναι μια ταινία για το πένθος, την απουσία, την παρουσία. Μια απόπειρα να ενωθεί και πάλι η οικογένεια».

SHORT & GREEN

«Lumen» (Ειρήνη Τζούλια)

«Η ταινία γεννήθηκε μετά την πυρκαγιά στο Μάτι. Από μια επιτακτική ανάγκη να διαχειριστώ το προσωπικό μου τραύμα, την απώλεια του πατέρα μου, αλλά και να τοποθετηθώ μέσα σε αυτό το εξαϋλωμένο σύμπαν της καταστροφής ως μέλος μιας πληγείσας κοινότητας. Αποφάσισα να ξεκινήσω τα γυρίσματα της ταινίας περίπου ένα μήνα μετά τον θάνατο του πατέρα μου, ενός από τους 104 επίσημα ταυτοποιημένους νεκρούς από την πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου 2018. Έπρεπε να αποδώσω το προσωπικό μου συναίσθημα αλλά ταυτόχρονα και των άλλων που μου μετέφεραν τα δικά τους βιώματα. Κινήθηκα αρκετά διαισθητικά, είχα τραβήξει και αρκετές φωτογραφίες και βασίστηκα σε αυτό το αποτύπωμα, ενώ ενσωμάτωσα και πλάνα από την πορεία που γίνεται κάθε χρόνο στη μνήμη των θυμάτων. Η μνήμη είναι εντυπωμένη στο χώρο, είναι εκεί».

«Seagulls scream on the weekend» (Maria Stuut)

«Δούλεψα με τον αδερφό μου, που τραβούσε με την μικρή του κάμερα, και συνεργαζόμαστε  σε όλες μου τις ταινίες. Βρεθήκαμε σε αυτό το νησί της Ολλανδίας, με το οποίο υπάρχει μια οικογενειακή σχέση, και μέσα σε ένα αλιευτικό σκάφος αρχίσαμε να παρακολουθούμε την συμπεριφορά των γλάρων, την συνύπαρξη τους με τους ανθρώπους που τους ταϊζουν, τον τρόπο που πιάνουν τα ψάρια. Είναι πουλιά με πολύ ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία και πολύ προσωπική συμπεριφορά που ποικίλει, έχουν τα δικά τους χούγια. Συχνά, όταν πεινάνε αναπτύσσουν ακραία συμπεριφορά και καννιβαλίζουν τα μικρότερα…».

Workshop “Director’s Cut: A Cinema of Stills”

Workshop “Director’s Cut: A Cinema of Stills”

Workshop “Director’s Cut: A Cinema of Stills”, ΤΕΤΑΡΤΗ 6/9 ΚΑΙ ΠΕΜΠΤΗ 7/9

7 Σεπτεμβρίου 2023

«Για να κάνεις κινηματογράφο πρέπει να είσαι ανοιχτός στη ζωή» συμβούλεψε η Νατάσσα Χριστιά τις συμμετέχουσες και συμμετέχοντες του εργαστηρίου της, συνεχίζοντας με την προειδοποίηση ότι «και αυτό μπορεί να είναι πολύ επώδυνο».

Δέκα δημιουργοί και συντελεστές ταινιών είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν το διήμερο εργαστήριο «Director’s Cut: A Cinema of Stills» τα πρωινά της Τετάρτης 6 Σεπτεμβρίου και Πέμπτης 7 Σεπτεμβρίου στο πλαίσιο του 46ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας και της καινούργιας του ενότητας δράσεων Short Film Hub. Εκπαιδεύτρια του εργαστηρίου ήταν η Νατάσσα Χριστιά, επιμελήτρια, αρθρογράφος και εκπαιδευτικός στον χώρο της καλλιτεχνικής φωτογραφίας, με έδρα τη Βαρκελώνη. Το εργαστήριο έγινε επίσης με τη συμβολή του γραφείου «Δημιουργική Ευρώπη-MEDIA», εκπρόσωπος του οποίου, η Άννα Κασιμάτη, συμμετείχε επίσης στις συναντήσεις.

Φιλοξενούμενο στον ιστορικό πολυχώρο «Ελευθερία» στη Δράμα, θεματική του εργαστηρίου ήταν τα σημεία συνάντησης και αλληλεπίδρασης της τέχνης της φωτογραφίας με αυτή του κινηματογράφου. Στόχος ήταν η ενσωμάτωση της φωτογραφίας και της θεωρίας της στην κινηματογραφική θεωρία και πράξη ώστε να προστεθούν καινούργιες μέθοδοι στην εργαλειοθήκη των συμμετεχόντων όσον αφορά τη σύλληψη, την παραγωγή και την προώθηση ενός κινηματογραφικού πρότζεκτ. «Πού πάμε; Ένα βήμα παραπέρα»: αυτή τη σκέψη να έχουν υπόψη τους όταν ψάχνουν για έμπνευση οι κινηματογραφιστές, πρότεινε η Χριστιά. Η ίδια εξάλλου, ξεκινώντας από την Ελλάδα με πτυχίο στην ιστορία και αρχαιολογία, συνεχίζοντας στο Ηνωμένο Βασίλειο με κινηματογραφικές σπουδές και έπειτα στην Ισπανία με εξειδίκευση στη θεωρία και τέχνη της φωτογραφίας, αποτελεί ζωντανό παράδειγμα της πολυφωνίας που πρεσβεύει.

Το εγχείρημα στέφθηκε με επιτυχία καθώς τα άτομα που συμμετείχαν κατάφεραν να δουν το σύμπαν του κινηματογράφου μέσα από μια φωτογραφική σκοπιά που με τη σειρά της τους δώρισε καινούργια πλαίσια και εργαλεία για να προσεγγίζουν το έργο τους. Η αφηγηματική δομή, οι φορμαλιστικές αποτυπώσεις και οι οπτικές πολιτισμικές αναφορές της στατικής και κινούμενης εικόνας δημιουργούν μια εμπειρία μέσα στον χρόνο και τον χώρο για τον αποδέκτη τους και καλούν στη δημιουργία σχέσης με το κοινό τους, ακριβώς όπως και μια κινηματογραφική ταινία. Θεωρίες για την τέχνη που εξερευνώνται για αιώνες στη φωτογραφία μπορούν να έχουν αντίκτυπο και θέση στο σύμπαν της νεότερης τέχνης του κινηματογράφου. Έτσι, υπήρξε η παρότρυνση στους δημιουργούς του κινηματογράφου πέρα από ενδο-κινηματογραφικές αναφορές στις ταινίες τους να επιδιώκουν να συμπεριλαμβάνουν αναφορές από άλλες τέχνες. Να είναι πάντα ευάλωτοι σε ερεθίσματα, πειραματισμούς και καινούργιες γνώσεις.

Υπέρ και κατά όταν καταθέτουμε μια ταινία σε φεστιβάλ

SFH Talks: Φεστιβαλικός οδηγός: Υπέρ και κατά όταν καταθέτουμε μια ταινία σε φεστιβάλ, ΠΕΜΠΤΗ 7/9

7 Σεπτεμβρίου 2023

Την Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου ο Θανάσης Νεοφώτιστος, επικεφαλής του Διεθνούς Σπουδαστικού Προγράμματος του Φεστιβάλ, ήταν οικοδεσπότης της συζήτησης Short Film Hub Talk με θέμα «Φεστιβαλικός οδηγός: Υπέρ και κατά όταν καταθέτουμε μια ταινία σε φεστιβάλ». Στην εκδήλωση συμμετείχε ένα πάνελ εκπροσώπων από σημαίνοντα ευρωπαϊκά φεστιβάλ, το οποίο απαρτιζόταν από:

  • τη Marie-Pauline Mollaret, επικεφαλής της επιτροπής επιλογής ταινιών για την Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών και κριτικό κινηματογράφου
  • τον Philip Ilson, έναν εκ των διευθυντών και ιδρυτών του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους του Λονδίνου
  • την Anne Gaschütz, συνδιευθύντρια του Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δρέσδης (Filmfest Dresden) και μέλος της επιτροπής επιλογής προγράμματος του τμήματος Pardi di Domani του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο από το 2021
  • τον Florian Fernandez, συντονιστή ενός τετραήμερου φόρουμ για ταινίες μικρού μήκους που διοργανώνει το Φεστιβάλ Καννών και συνεργάτη των Protest Studios
  • και τη Σοφία Σταυριανίδου, διευθύντρια του The Greek Film Festival in Berlin και επικεφαλής συντονίστρια στο cottbus – East West Co-production Film Market

Οι πέντε αυτοί επαγγελματίες του χώρου εξήγησαν τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η επιλογή ταινιών για προβολή στα φεστιβάλ από τη στιγμή που θα υποβληθούν. Επιβεβαίωσαν ότι όλες οι ταινίες που υποβάλλονται παρακολουθούνται -τουλάχιστον μία εάν όχι περισσότερες φορές- με σκοπό να γίνει η διαλογή τους. Τόνισαν ότι είναι σημαντικό τα έργα να υποβάλλονται όσο πιο νωρίς είναι εφικτό και όχι κοντά στην προθεσμία ώστε να ξεχωρίζουν από το μεγάλο όγκο ταινιών που μπορεί να ληφθούν την τελευταία μέρα. Επίσης, οι ενδιαφερόμενοι και ενδιαφερόμενες δημιουργοί ταινιών οφείλουν να γνωρίζουν για την αισθητική των ταινιών που συνήθως επιλέγονται στο εκάστοτε φεστιβάλ για να κρίνουν εάν το δικό τους έργο θα είναι μια ταιριαστή επιλογή, ώστε να αυξήσουν τις πιθανότητες η ταινία τους να βρεθεί στη διοργάνωση που της αρμόζει. Στην περίπτωση ταινιών που δεν είναι ακόμα ολοκληρωμένες, οι επαγγελματίες διευκρίνισαν ότι το ατελές τους στάδιο δεν είναι απαγορευτικός παράγοντας, αρκεί η πρόταση που θα υποβληθεί να είναι σαφής και συγκεκριμένη. Επιπλέον υπογράμμισαν ότι τους ενδιαφέρει να λαμβάνουν πρόσφατο υλικό από τους δημιουργούς, με ισχυρό κριτήριο οι ταινίες να μην έχουν προβληθεί σε άλλα φεστιβάλ προηγουμένως. Τέλος, συμβούλεψαν τους παρευρισκομένους να κάνουν έρευνα για το κάθε φεστιβάλ στο οποίο υποβάλλουν ταινίες, καθώς και να δίνουν ιδιαίτερη σημασία σε φεστιβάλ στα οποία συμμετέχουν εκπρόσωποι της βιομηχανίας του κινηματογράφου, όπως είναι το Φεστιβάλ Δράμας.

Short Film Hub – Talks – Free Cinema!

Short Film Hub – Talks – Free Cinema!

Μια συζήτηση του καλλιτεχνικού διευθυντή του DISFF Γιάννη Σακαρίδη με τον βραβευμένο σκηνοθέτη Γιώργο Γούση για την έννοια της ελευθερίας στη διαδικασία της δημιουργίας μιας ταινίας

Με κεντρικό άξονα την ταινία Μαγνητικά Πεδία και την έννοια της δημιουργικής ελευθερίας στο σινεμά, διεξήχθη χθες το απόγευμα η πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση την οποία μοιράστηκαν με νέους κινηματογραφιστές ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Δράμας Γιάννης Σακαρίδης και ο βραβευμένος δημιουργός κόμικ και πολυβραβευμένος σκηνοθέτης Γιώργος Γούσης.

Η συζήτηση με τίτλο Free Cinema πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του νεοσύστατου Short Film Hub, οι  δράσεις του οποίου απλώνονται σε όλη τη διάρκεια του Φεστιβάλ και δημιουργήθηκε με σκοπό να ενώσει όλους τους επαγγελματίες που θα βρεθούν στο πλαίσιο του Φεστιβάλ, καθώς και να δώσει την ευκαιρία οι συζητήσεις που περιλαμβάνει να γίνουν αφορμή ώστε οι νέοι δημιουργοί να έρθουν κοντά με αναγνωρισμένους επαγγελματίες του κινηματογραφικού χώρου και να μάθουν τις αμέτρητες δυνατότητες της τέχνης τους.

Ο Γιώργος Γούσης, ένας από τους πιο γνωστούς κομίστες, με πολλά graphic novels του να έχουν γίνει μπεστ σέλερ, έκανε το ντεμπούτο του στη σκηνοθεσία το 2019 με το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ Ο Χειροπαλαιστής, το οποίο βραβεύτηκε από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου, ενώ η μεταγενέστερη μεγάλου μήκους εκδοχή του το 2022 απέσπασε τρία βραβεία στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Τα Μαγνητικά Πεδία είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που δημιούργησε, η οποία, μεταξύ άλλων, έφυγε με έξι βραβεία από το 62ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 2021, ήταν ο μεγάλος νικητής στα βραβεία Ίρις 2022 της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, αλλά και η επίσημη πρόταση της Ελλάδας στην κατηγορία Διεθνούς Ταινίας των Όσκαρ 2023.

Ο Γιάννης Σακαρίδης ξεκίνησε τη συζήτηση χαρακτηρίζοντας τα πολυβραβευμένα Μαγνητικά Πεδία ως «ένα χειροποίητο κέντημα».  Εξήγησε ότι ο λόγος για τον οποίο προσκάλεσε σε αυτήν την συζήτηση τον δημιουργό της είναι η πεποίθησή του ότι «ίσως αυτή η ταινία αποτελεί μία ελπίδα για τους σκηνοθέτες μικρού μήκους που βρίσκονται φέτος στο Φεστιβάλ και για τους σπουδαστές που συμμετέχουν στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι που γίνεται στη Δράμα» και ζήτησε από τον Γιώργο Γούση να μιλήσει στο κοινό για τη σχέση του με τον κινηματογράφο, καθώς και την ιδέα, το τρόπο που επέλεξε και τα βήματα που ακολούθησε για τη δημιουργία των Μαγνητικών Πεδίων.

Μέχρι πριν από τρία χρόνια, η δουλειά του ήταν να φτιάχνει κόμικς. Μια σειρά από γεγονότα τον οδήγησαν να δοκιμάσει να κάνει σινεμά, και κυρίως η γνωριμία του με τον διευθυντή φωτογραφίας Γιώργο Κουτσαλιάρη, είπε παίρνοντας το λόγο ο σκηνοθέτης. «Το ένα έφερε το άλλο. Όταν κάναμε τον Χειροπαλαιστή, το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ, με γοήτευσε η διαδικασία και συνειδητοποίησα ότι εδώ υπάρχει ένα καινούργιο πεδίο όπου θα μπορούσα να εξασκήσω την τέχνη που ήδη εξασκούσα, σε ένα διαφορετικό πλαίσιο. Για μένα ήταν μια φυσική συνέχεια της δουλειάς που ήδη έκανα, της αφήγησης, δηλαδή, ιστοριών. Στη συνέχεια, προχωρώντας με τη μεγάλου μήκους εκδοχή του Χειροπαλαιστή, σε μία παύση των γυρισμάτων του, λόγω Covid, προέκυψαν τα Μαγνητικά Πεδία».

Αναφορικά με τα πρώτα βήματα αυτής της ταινίας ο Γ. Γούσης είπε ότι το καλοκαίρι του 2020 έκαναν με τον Γιώργο Κατσουλάρη ένα ταξίδι στην Κεφαλονιά και περιδιαβαίνοντας το νησί με το αυτοκίνητο «σκεφτήκαμε ότι αυτός ο τόπος έχει ενδιαφέρον για τη δημιουργία μιας ταινίας δρόμου. Αυτή ήταν και η ιδέα μας. Ωστόσο, λίγο πριν, είχα γνωρίσει, με αφορμή ένα μουσικό βίντεο, την Ελένη Τοπαλίδου και νιώσαμε αμέσως την ανάγκη να κάνουμε κάτι μαζί. Έτσι, τον Σεπτέμβρη πια είχα στο μυαλό μου ότι ήθελα να κάνω μια ταινία δρόμου στην Κεφαλονιά με την Έλενα (Τοπαλίδου) και τον Αντώνη (Τσιοτσιόπουλο). Αρχίσαμε με τον Αντώνη να φτιάχνουμε ένα storyline για αυτήν την ιδέα μιας ιστορίας δρόμου για μια γυναίκα που πάει κάπου και στη συνέχεια αλλάζει πορεία. Τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς πήγαμε πίσω στο νησί για να τη γυρίσουμε».

Σχετικά με τη διαδικασία της δημιουργίας των Μαγνητικών Πεδίων, ο Γιώργος Γούσης περιέγραψε ότι είχαν προαποφασίσει τον τρόπο με τον οποίο θα κάνουν αυτήν την ταινία, πριν ακόμη ξεκινήσουν τα γυρίσματα. «Έχοντας δώδεκα μέρες στη διάθεσή μας και με ένα storyline που γράψαμε με τον Αντώνη, μόνο μια σύνοψη χωρίς καθόλου διαλόγους, ένα σενάριο scene by scene, δηλαδή, αυτοσχεδιάζοντας και επιτρέποντας στους εαυτούς μας, και στην ίδια τη διαδικασία, να μας εκπλήξουν. Επίσης, ξεκινήσαμε χωρίς χρήματα αλλά και χωρίς να πρέπει απαραίτητα να γυρίσουμε πίσω με ένα αποτέλεσμα». Αυτό το τελευταίο, κατάλαβε αργότερα ότι ήταν βασικό συστατικό της ταινίας του. «Ξέρω ότι δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά τότε, και ξέρω ότι την επόμενη φορά ίσως θα πρέπει να το κατασκευάσουμε αυτό το αίσθημα της ελευθερίας που νοιώθαμε». Κατά τη διάρκεια της δημιουργίας της, πέρασαν πολύ ωραία, σχολιάζει. «Γουστάραμε που βρισκόμασταν εκεί, και μαζί, και όλα τα προβλήματα μας τα αντιμετωπίζαμε σαν challenge. Αυτό που αναρωτιόμασταν ήταν αν έστω λίγο το αίσθημα που νοιώθαμε εμείς, θα περάσει στην ταινία. Μας εξέπληξε πολύ το αποτέλεσμα, αλλά και πώς ο κόσμος υποδέχτηκε την ταινία».

Ο Γιώργος Γούσης εξήγησε ότι έφτιαξαν μια ιστορία πλοκής, δεν έκαναν καθόλου πρόβες, αλλά συζητούσαν πολύ με τους δύο ηθοποιούς για την ψυχολογία των δύο χαρακτήρων. «Θα μπορούσαμε να είχαμε γράψει ένα σενάριο», σχολίασε. «Ακόμα δεν ξέρω γιατί επιλέξαμε τον αυτοσχεδιασμό. Νομίζω ότι είχαμε μια φόρα, ίσως και ένα θράσος. Ορμώμενος από το ντοκιμαντέρ, αισθανόμουν μια ασφάλεια ότι αν έχεις ένα υποκείμενο παρατήρησης, κάποια στιγμή θα σου δώσει μια ωραία σκηνή. Και αισθανθήκαμε ότι μπορεί να λειτουργήσει και σε αυτήν την ταινία». Σε πολλές περιπτώσεις, σχολίασε ο Γιάννης Σακαρίδης, «υπάρχουν σκηνοθέτες και ηθοποιοί που δεν χρειάζονται το σενάριο για να δουλέψουν με τον κλασικό τρόπο, δουλεύει το treatment, και οι διάλογοι, όταν δουλεύουμε με δύο τέτοιους ηθοποιούς, έρχονται», προσθέτοντας ότι κατά τη γνώμη του έπαιξε ρόλο, επίσης, τόσο η μεγάλη εμπειρία του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου, που προέρχεται και από τον χώρο της θεατρικής γραφής, όσο και η υποκριτική δυναμική της Έλενας Τοπαλίδου.

Αυτό που αξίζει να ειπωθεί για την ταινία Μαγνητικά Πεδία, συνέχισε ο Γ. Σακαρίδης, είναι ότι είναι θαυμαστός ο τρόπος που έγιναν αυτές οι επιλογές, «ένας ελεύθερος τρόπος, που θυμίζει τις εμπειρίες μας από άλλους σκηνοθέτες από το παρελθόν, με τους οποίους μεγαλώσαμε κινηματογραφικά, όπως τον Κεν Λόουτς, τον Μάικλ Λι… Γι’ αυτό, άλλωστε, για τον τρόπο που δημιουργήθηκε αυτή η ταινία, ονομάσαμε αυτήν τη συζήτηση σήμερα με τον Γιώργο Γούση Free Cinema».

Καλώντας ο Γ. Σακαρίδης στη σκηνή τον ηθοποιό Αντώνη Τσιοτσιόπουλο, ο οποίος βρισκόταν ανάμεσα στο κοινό, καθώς συμμετέχει σε μικρού μήκους ταινίες που διαγωνίζονται φέτος στη Δράμα, του ζήτησε να περιγράψει από τη μεριά του το εν λόγω εγχείρημα. Ο βραβευμένος ηθοποιός σχολίασε τον τρόπο διαδικασίας που ακολούθησαν, τονίζοντας ότι «είναι μια ταινία που κάνει στην άκρη οτιδήποτε περιττό». Και πρόσθεσε ότι ο τρόπος που έγινε η ταινία, «ήταν ο τρόπος του Γιώργου και ήταν ένα καθεστώς απόλυτης ελευθερίας, ήταν μια δημιουργική διαδικασία, ένα εδώ και τώρα, που θα θυμάμαι όλη μου τη ζωή». «Μου έδειξε έναν τρόπο πώς να κάνουμε ταινίες, πώς να νιώθεις ελεύθερος ως ηθοποιός, ακόμη κι όταν υπάρχουν σενάρια ή έχουμε παραγωγούς, σκηνοθέτες με πολύ συγκεκριμένες απαιτήσεις».

Πέρα από μια υπέροχη ταινία, υπογράμμισε ο Γιάννης Σακαρίδης «είναι και ένα παράδειγμα δημιουργίας για τους μελλοντικούς κινηματογραφιστές, και αυτό που θα ‘θελα να τονίσω είναι ότι τον τρόπο δημιουργίας τέτοιων ταινιών πρέπει να τον κρατάμε στη μνήμη μας σαν παράδοση».

«Δεν είναι μονόδρομος, είναι ένας ακόμη τρόπος να κάνεις ταινίες», πρόσθεσε από την πλευρά του ο Γιώργος Γούσης, «και κατά κάποιον τρόπο και μια δικλείδα ασφαλείας για δημιουργούς που τώρα ξεκινάνε, αν τυχόν αντιμετωπίζουν προβλήματα παραγωγής».

Για τον ίδιο, τόνισε, έχει πλέον ενδιαφέρον «πώς θα ξαναδημιουργηθεί αυτό το κλίμα σε μια πιο κανονική παραγωγή με πιο πολλά χρήματα, με παραγωγούς που μπορεί να περιμένουν κάτι από σένα, ή εσύ ο ίδιος από τον εαυτό σου. Με ποιο τρόπο μπορείς να ξαναφτιάξεις αυτό το safe space μέσα στην ταινία, ώστε να έχουμε την αίσθηση ότι παίζουμε χωρίς να υπάρχει πρόσημο επιτυχίας ή αποτυχίας Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι το ίδιο όταν παίζεις με εκατομμύρια. Δεν έχω απάντηση αυτή τη στιγμή, ελπίζω να έχω απάντηση στην επόμενη ταινία. Το  safe space πάντως είναι σίγουρα αυτό που κερδίζεις με ένα έναν τέτοιο τρόπο filmmaking. Αξίζει ένας σκηνοθέτης να το δοκιμάσει έστω μια φορά. Βλέπουμε, άλλωστε, παραδείγματα ακόμη και χολιγουντιανών σκηνοθετών, low budget ταινιών ξεκάθαρα μόνο για δημιουργικούς λόγους», κατέληξε. «Όπως και ο Παβέλ Παβλικόφσκι και η περίπτωση της οσκαρικής ταινίας του Ida», συμπλήρωσε ο Γ. Σακαρίδης.

Τέλος, για την έννοια της ελευθερίας στη δημιουργική διαδικασία του σινεμά, που ακολουθεί αυτή τη συζήτηση ήδη από τον τίτλο της, ο Γιώργος Γούσης σχολίασε ότι «αν ο στόχος κάποιου δημιουργού είναι να καλλιεργήσει την ελευθερία του, θα το κάνει. Και κάποιος άλλος μπορεί να καλλιεργήσει την εξουσιαστική συμπεριφορά. Επίσης θα το κάνει. Για μένα η ελευθερία είναι στάση ζωής. Ποιος άνθρωπος θέλεις να είσαι ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου. Προσωπικά, δεν θα ήθελα να ξυπνάω το πρωί για να πάω σε ένα γύρισμα για να βασανιστώ ή για να βασανίσω άλλους. Ούτε να με κατατρώει το όραμα για το αποτέλεσμα. Θέλω να μην ξέρω τι θα συμβεί».

«Το στοίχημα για μένα», συμπλήρωσε, «είναι να περνάμε ωραία δουλεύοντας μαζί και στις δύσκολες στιγμές, που έρχονται πάντα, η ομάδα να δυναμώνει, να στηρίζει ο ένας τον άλλον. Ο σκηνοθέτης δεν είναι το παν σε ένα γύρισμα, ‘’αφεντικό΄΄ θεωρώ ότι είναι η ίδια η ταινία και ο σκηνοθέτης είναι εκεί να την εξυπηρετήσει κι αυτός». Και πρέπει να βρει τον τρόπο, κατέληξε, «κατά τη δημιουργική διαδικασία μια ταινίας, όλοι μας να έχουμε στο μυαλό μας ως μοναδικό ΄΄αφεντικό΄΄ την ίδια την ταινία που φτιάχνουμε».

 

Q&A Σκηνοθετών, Πέμπτη 7/9

Q&A Σκηνοθετών, Πέμπτη 7/9

Q&A ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ, ΠΕΜΠΤΗ 7/9

7 Σεπτεμβρίου 2023

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 46ο Φεστιβάλ Δράμας, δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του Φεστιβάλ, που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος. Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για τη δουλειά τους, οι διαγωνιζόμενοι (Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα) στη σημερινή παρουσίαση:

ΕΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

«Αριζόνες» (Γιώργος Ηλιόπουλος). Παρών ήταν και ο Γιάννης Παπαδόπουλος

«Το θέμα, η αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας που κάνει ο ήρωας της ταινίας, αναζητώντας στη συνέχεια καταφύγιο στο παλιό εξοχικό σπίτι του παππού του στην παραθαλάσσια πόλη της Μηχανιώνας, ήταν μέρος ενός ευρύτερου σεναρίου μιας μεγάλου μήκους που αναπτύσσω και με ενδιέφερε αυτό το κομμάτι της ιστορίας, έτσι αποφάσισα να το γυρίσω σε μικρού μήκους για να το δοκιμάσω και να πειραματιστώ πάνω σε πράγματα που είναι πολλές φορές δύσκολα σε μια μεγάλου μήκους και αφηγηματικά και τεχνικά. Το metal health είναι κάτι που με απασχολεί. Με ενδιαφέρει πολύ το διευρυμένο τραύμα που φέρουν οι άνθρωποι της γενιάς μου, που δείχνει να έχει έξαρση και λόγω της πολιτικής και οικονομικής συγκυρίας που έχουμε βιώσει».

«Wings» (Φοίβος Ήμελλος)

«Η οικογενειακή παθογένεια είναι κάτι που με ενδιαφέρει, βρίσκομαι και σε μια ηλικιακή μετάβαση που θέλω να αποτινάξω από πάνω μου κάποια οικογενειακά θέματα ειδικά μέσα από τη σχέση μάνας και γιου, θεωρώντας πως θα ήταν πιο ενδιαφέρον αλλά και πιο δύσκολο να μιλήσω για το πως μια γυναίκα αντιμετωπίζει το φαινόμενο της γυναικοκτονίας που έρχεται και της γκρεμίζει αυτό που θεωρούσε στο κεφάλι της. Η συνείδησή της θα την αναγκάσει να αθωώσει τον γυναικοκτόνο γιο της, να προσπαθήσει να τον προστατέψει και να κάνει τον εαυτό της συνένοχο, επεμβαίνοντας και προσπαθώντας να αλλάξει τα γεγονότα. Κάτι που έχει πολύ ενδιαφέρον».

«L’Acqua che Passa» (Κάλλια Παπαδάκη)

«Ο λόγος που έκανα αυτή τη μικρού μήκους ήταν ότι ως παιδί στην ηλικία των δυο ετών, ο πατέρας μου που είχε πάει για ψαροντούφεκο, με είχε αφήσει μόνη μου στην παραλία, ξεχνώντας με για μιάμιση ώρα. Εγώ περπάτησα μόνη τριακόσια μέτρα, και δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ αυτό το αίσθημα. Η παντοδυναμία του πατέρα, η πίστη πως το αναπάντεχο δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί –κι όμως υπάρχει πάντα μια στιγμή που όλα ανατρέπονται. Για αυτή τη στιγμή αλλά και για την ένταση που υπάρχει ανάμεσα στα ζευγάρια ήθελα να μιλήσω. Μια ένταση που με έναν τρόπο μεταφέρεται ερήμην τους, στο παιδί, και τι μπορεί κάτι τέτοιο να φέρει».

«Ο Κλέφτης» (Matteo Pizzocaro)

«Η ιδέα ήρθε όταν ήμουν φοιτητής και σηκώθηκα ένα βράδυ να πιω νερό, είδα έναν άνθρωπο μέσα στο σπίτι και αγουροξυπνημένος του είπα «είσαι φίλος του συγκάτοικου ή ήρθες να μας κλέψεις; Ευτυχώς ήταν φίλος του συγκάτοικου αλλά αν ήταν κλέφτης τι θα του έλεγα; Έτσι μου ήρθε η ιδέα για το σενάριο. Αυτό που με ενδιέφερε στην ταινία ήταν ουσιαστικά, η πρώτη επαφή που έχεις με έναν άγνωστο και το πώς βασιζόμαστε στα λόγια».

«Το Καλοκαίρι που Παρατήρησα για Πρώτη Φορά τον Ήλιο να Δύει» (Αστέρης Τζιώλας). Παρόντες οι Μάνος Τζιβάκης, Κωνσταντίνα Κάλτσιου, Αντιγόνη Ευτυχιάδη και Ηλέκτρα Κατσιμίχα

«Βρήκα τα δυο παιδιά και ξεκίνησα συναντήσεις, όπου μέσα από θεατρικό παιχνίδι μπόρεσαν να χαλαρώσουν και να αρχίσουν να μας εμπιστεύονται. Το location είναι στον Βόλο, στο σπίτι του παππού μου, ενώ το στοιχειωμένο σπίτι ήταν ένα εγκαταλελειμμένο στη Μεγάλη Βελανιδιά. Άρχισα να γράφω το σενάριο ξεκινώντας από μια εικόνα. Με βασανίζουν θέματα όπως ο χρόνος, ο θάνατος και η παιδική ηλικία, καθώς σε αυτήν την χρονική στιγμή του ανθρώπου συμβαίνουν πολλά. Η εικόνα ήταν μια ηλικιωμένη γυναίκα που έμενε στον ίδιο με εμένα δρόμο και όταν περνούσα να πάω στη θάλασσα, έβγαινε και μας φώναζε, κι έτσι ήταν ο φόβος και ο τρόμος της γειτονιάς. Από αυτήν την εικόνα ξεκίνησα να γράφω και οδηγήθηκα στο φινάλε».

ΕΘΝΙΚΟ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

«Ένας πολύ μικρός κύριος» (Γιώργος Κλεάνθους). Παρόντες οι Νίκος Σέμπος και Μάνος Μακρυγιαννάκης

«Πρόκειται για ένα περίεργο παιχνίδι που ζήσαμε, ξεκινήσαμε να κάνουμε μια ιστορία για κάποιον που αρχικά είναι αντιπαθητικός, μετά γίνεται συμπαθητικός, μέσα από το τέχνασμα ότι είναι ένας πολύ κοντός άνθρωπος και ψάχνει έναν τέταρτο για να κουβαλήσει ένα φέρετρο. Η ιδέα ήρθε σε ένα μπαρ μια νύχτα, όταν βλέπω έναν κύριο που είναι πολύ κοντός να χορεύει ένα ρεμπέτικο. Δίπλα μου ένας αναφωνεί: κοιτάτε, ένας πολύς κοντός άνδρας. Κι εγώ αντιλέγω πως όχι, είναι ένας πολύ μικρός κύριος! Κι εκεί σκέφτηκα πως αυτός είναι εκείνος που ψάχνει έναν τέταρτο να σηκώσει ένα φέρετρο. Μετά γράφτηκε το σενάριο. Μπαίνοντας πιο μέσα στην ιστορία συναντήσαμε θέματα βαθύτερα, όπως η αφοσίωση, η διαφορετικότητα, ο θάνατος κι αρχίσαμε να δουλεύουμε με αυτά».

«Θερμοκήπιο» (Γιώργος Γεωργακόπουλος)

«Η ιστορία, που περιγράφει το πώς ο Σάλι, ένας νέος αλβανικής καταγωγής, έχει αφήσει το σχολείο και δουλεύει σε θερμοκήπια, θέλοντας να μαζέψει χρήματα για να πάει στις ακαδημίες της Γιουβέντους, έχει βιωματικά στοιχεία. Επί της ουσίας το θέμα που αναδεικνύει μεταξύ άλλων είναι το πώς ο κοινωνικός περίγυρος μπορεί να παίζει έναν άκρως σημαντικό ρόλο σε τέτοιο βαθμό που να μπορεί να σου περιορίζει την ελευθερία σου».

«Τα πουλιά δεν με κοιτάζουν από τα παράθυρα» (Ειρήνη Ταμπασούλη)

«Το πρώτο βιντεάκι που έκανα στη ζωή μου ήταν λίγο σουρεαλιστικό, μου αρέσει να πειράζω τη φόρμα, έχω και κάποιες ιδιοτροπίες, όπως το να τραβάω κάτι και να αρχίζω να το χρωματίζω στον υπολογιστή για να βρω την ιστορία. Δεν αρχίζω από σενάριο ή κάτι που είναι νατουραλιστικό. Ένας φίλος μου γράφει ποιήματα και η ταινία άρχισε σε ένα σεμινάριο όπου μέσα σε τρεις μέρες έπρεπε να φτιάξουμε τρία ταινιάκια με συγκεκριμένη φόρμα. Έχω κάνει και δυο ντοκιμαντέρ με υβριδικό στοιχείο. Και η συγκεκριμένη ταινία αποτελείται από ετερόκλητα στοιχεία. Η δουλειά μου ήταν ουσιαστικά να συνδέσω αυτά τα στοιχεία μέσω του χρώματος, του ήχου, του voice over».

«Αποχαιρετισμοί» (Σαββίνα Σαμιώτη)

Μαζί με τη φίλη μου Σόφη Χατζοπούλου, που έγραψε μαζί μου το σενάριο κι έκανε το μοντάζ, λέγαμε πως θέλαμε με κάποιο τρόπο να μιλήσουμε για τον θάνατο. Είχαμε φτιάξει δυο με τρία διαφορετικά σενάρια και μετά αποφάσισα πως δεν θα ήθελα να σκηνοθετήσω κάτι τέτοιο. Σε ένα χωριό όπου τα έθιμα τα παίρνουν πολύ σοβαρά, ένιωθες παντού τον θάνατο αλλά ταυτόχρονα και την ανάσταση. Εκεί μου ήρθε η ιδέα να δείξω έναν χαρακτήρα που μέσα από το θάνατο, βοηθάει, αλλά και αναστέλλει όλα αυτά που βιώνουν όσοι αναχωρούν από τη ζωή».

«Αθήνα, αγάπη μου» (Δημήτρης Κεχρής). Παρών ήταν και ο Νίκος Δαλέζιος

«Πρόκειται για μια αποκρυστάλλωση διεργασιών πολλών ετών. Ζω και περπατώ πολλά χρόνια στο κέντρο της Αθήνας, παρατηρώ την πόλη και φωτογραφίζω ενδελεχώς και κάποια στιγμή άρχισα να παρατηρώ τα μνημεία στους δρόμους. Έτσι μου δημιουργήθηκε το ερώτημα ποιοι άνθρωποι και γεγονότα μνημονεύονται. Άρχισα να τα καταγράφω και να αναζητώ ιστορικά στοιχεία και μου γεννήθηκε άμεσα το ερώτημα τι δεν μνημονεύεται στο χώρο της πόλης. Άρχισα να ψάχνω πολιτικές ερμηνείες σχετικά με το ποιοι είναι οι λόγοι που κάποια γεγονότα και πρόσωπα δεν μνημονεύονται ή όταν αυτό γίνεται, κατά κάποιο τρόπο τα σφετερίζεται ένα ηγεμονικό αφήγημα και τα απονευρώνει. Επειδή πολλές φορές τα ίχνη από αυτά τα γεγονότα έχουν σβηστεί, δεν υπάρχουν υλικά αποτυπώματα στο σώμα της πόλης, αυτό με οδήγησε να καταφύγω σε αρχεία, σε συνεντεύξεις με ιστορικούς και αρχιτέκτονες, και να επιστρατεύω και κάποια ημιμυθοπλαστικά στοιχεία, προκειμένου να χτίσω μια αντιαφήγηση για ό, τι απουσιάζει».

«Γόος» (Φλώρα Ηλία)

«Είναι η πρώτη μου δουλειά ως ταινία και ξεκίνησε με μια ιδέα που ήταν ότι μια παρέα είναι σε ένα παραθαλάσσιο μέρος και εμφανίζεται ένα αντικείμενο. Το τι ακολουθεί και συμβαίνει ήρθαν μετέπειτα όσο κι εγώ έθετα ερωτήματα όπως το γιατί συμβαίνει αυτό. Στο θέμα οδηγήθηκα, και σε αυτό βοήθησαν αρκετά και οι ηθοποιοί καθώς μέσα από την επικοινωνία και την αλληλεπίδραση μαζί τους βρήκαμε στοιχεία από κοινές μας εμπειρίες κι έτσι γράφτηκε το σενάριο και προχωρήσαμε. Βάση θεματική είναι το πώς μπορούμε να διαχειριστούμε μια απώλεια, που σαν εσωτερική διαδικασία μας απομονώνει και δημιουργεί τείχη στην επικοινωνία ακόμα και με τους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Το πένθος και η απώλεια σαν μια δύναμη που δημιουργεί εσωτερική απόσταση μεταξύ των ανθρώπων».

«Γιατί δεν χορεύεις;» (Πηνελόπη Μαυροψαρίδη). Παρούσα η Φελίς Τόπη

«Βασίζεται σε ένα διήγημα που είχα διαβάσει το οποίο ωστόσο άλλαξα αρκετά. Ήθελα να μιλήσω για τις σχέσεις, αυτά τα οποία λέει η ίδια η πρωταγωνίστρια στον μονόλογό της. Πόσο οι άλλοι αλλά και εμείς πρέπει να αλλάξουμε για να μπορούμε να εκφραστούμε και να επικοινωνήσουμε».

«Κέτσαπ στη μουστάρδα σου» (Ιφιγένεια Θεοδωρίδου). Παρούσες οι Ευδοξία Χασάπη, Μαρία Σπαράγγη, Γιολάντα Αναγνώστου

«Ήταν η διπλωματική μου στη σκηνοθεσία, συνειδητοποίησα πως δεν ξέρω να γράφω και αναζήτησα σεναριογράφο. Είναι ένα road movie, παράτολμη επιλογή θα την χαρακτήριζα, υπήρχε και ο περιορισμός του τι θα μπορούσαμε να κάνουμε κινηματογραφικά μέσα σε ένα αυτοκίνητο, αλλά η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν ότι ήθελα και κάπως πιο παράτολμα πλάνα έξω από το αμάξι, υπήρχε δυσκολία ακόμα και στο να κλείσουμε δρόμους και να το κάνουμε με ασφάλεια».

«The little doggie» (Γιώργος Ντούνης)

«Η ταινία ξεκίνησε όταν είδα τον ηθοποιό Βαγγέλη Ευαγγελινό και είπα ότι θέλω να κάνω μια ταινία μαζί του, ένα νουάρ που αγαπώ πολύ και μου αρέσει. Μεγαλύτερη ταλαιπωρία είναι το σενάριο, η σκηνοθεσία είναι απόλαυση αλλά παράλληλα και βάσανο».

«The Knock» (Ισμήνη Πρωίου). Παρόντες οι Στυλιανός Βάσιλας και Όλια Πασπαλάκη

«Η ιδέα ξεκίνησε σε ένα καφέ μιλώντας με έναν φίλο μου για τη μοναξιά κάποιων ανθρώπων που στην εποχή μας έχουν πληθύνει. Σκηνοθετώ θέατρο και το πιο εύκολο για μένα θα ήταν να κάνω μια ταινία δωματίου».

«Οι μονόκεροι υπάρχουν» (Μηλένα Περδικάρη). Παρόντες οι Ελένη Θυμιοπούλου, Χρίστος Στυλιανού, Δημήτρης Κωνσταντίνου και Άρτεμις Μαυρουδή

«Η ιδέα κατά τη διάρκεια της καραντίνας, είναι μέσα στη θεματική που με ενδιαφέρει, δράματα δωματίου με προσέγγιση σε παιδιά ή και σε εφήβους. Ήθελα να κάνω κάτι με έναν εισβολέα και κυρίως για τις δεύτερες ευκαιρίες»

SHORT & GREEN

«Nool» (May Grosman)

«Αυτή η ταινία animation είναι η πτυχιακή μου, και αναφέρεται στη Νουλ, μία μαϊμού που το είδος της απειλείται με εξαφάνιση και ζει σε έναν ζωολογικό κήπο στο Ισραήλ, όπου υφίσταται όλη την εκμετάλλευση. Ένα βράδυ το σκάει από το κλουβί της κι έτσι αρχίζει η ιστορία που θα αλλάξει ολόκληρο τον κόσμο του ζώου».

«Strangers in the dark» (Perttu Inkila)

«Παρακολουθούσαμε για δυο ολόκληρα χρόνια τις κωλοφωτιές, ανακαλύπτοντας πως η φωτορύπανση τις εξουθενώνει και δυσκολεύει τη ζωή τους. Αυτό που ωστόσο είναι άξιο να σημειωθεί είναι πως στην προσπάθειά της η κωλοφωτιά να βρει ερωτικό σύντροφο σε ένα περιβάλλον όπου οι νύχτες δεν είναι πια σκοτεινές, επαναπροσδιορίζει τον προορισμό και τον τρόπο της».

«Eina» (Tommy Vella)

«Η απόγνωση μιας γυναίκας που χάνει το καγιάκ της σε ένα παγωμένο ποτάμι και παλεύει να επιβιώσει απέναντι στη σκληρή παγωμένη φύση που δεν είναι βοηθός της. Η δύναμη, η εφευρετικότητα και η υπομονή είναι αυτά τα στοιχεία που πρέπει να επιστρατεύσει για να σωθεί».

«A Queen» (Benjamin Behaeghel)

«Ένας εμμονικός και μοναχικός μελισσοκόμος, που έχει ταμένη τη ζωή του στο μελίσσι και τη βασίλισσα της κυψέλης, πιστεύει πως μέσα από κάποια πειράματα, υπάρχει μεγάλο ενδεχόμενο να σώσει το μικρό του αγρόκτημα. Όταν εξαφανίζεται η μέλισσα πάνω στην οποία πειραματίζεται, ο κόσμος του μελισσοκόμου συντρίβεται. Κάνει σκοπό της ζωής του να την βρει ξανά, κάτι που φαντάζει σχεδόν ακατόρθωτο, αλλά αυτή η αναζήτηση τον κάνει να συναντηθεί με έναν άλλον άνθρωπο».

10 Χρόνια Pitching στο Φεστιβάλ Δράμας

10 Χρόνια Pitching στο Φεστιβάλ Δράμας

10 ΧΡΟΝΙΑ PITCHING ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΡΑΜΑΣ

«Δέκα χρόνια pitching. Γιατί χρειάζομαι ένα pitch;». Στην εκδήλωση για τα γενέθλια του επιτυχημένου εκπαιδευτικού εργαστηρίου του DISFF, η επικεφαλής του Βαρβάρα Δούκα και οι επί σειρά ετών συνεργάτες της Τζωρτζίνα Κακουδάκη και Τζον Στίβενς έκαναν έναν μικρό απολογισμό της γόνιμης αυτής δεκαετίας και εξήγησαν με απλά λόγια γιατί είναι σημαντικό οι δημιουργοί να είναι σε θέση να παρουσιάσουν συνοπτικά και γρήγορα την ιδέα για την επόμενη ταινία τους, με ελκυστικό τρόπο, μέσα από τεχνικές που τους μαθαίνει το Pitching Lab.

«Πολλοί φοβούνται την έκθεση, και είναι αλήθεια πως το μεγάλο κοινό μπορεί να σου σπάσει τα νεύρα, αλλά η σωστή παρουσίαση είναι πολύ σημαντική όχι μόνο για να βρεις λεφτά αλλά και για να βελτιώσεις την ιστορία σου», υπογράμμισε η Βαρβάρα Δούκα. «Πρέπει να εξοικειώσετε το κοινό με την ιδέα σας. Είναι η ιστορία σας αρκετά πρωτότυπη; Σε ποιο είδος ανήκει; Τι είναι αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει; Το δυνατό της στοιχείο; Δημιουργεί κάποια έκπληξη στον ακροατή; Αν ρωτούσες έναν παραγωγό τι πραγματικά αναζητά σε μία ιστορία, πιθανόν θα σου έλεγε πως θέλει κάτι που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον, αλλά η πιο κυνική απάντηση που ενδεχομένως να σου έδινε θα ήταν «κάτι που θα βγάλει λεφτά». Όμως και τα δύο προϋποθέτουν το ίδιο πράγμα: μια καλή ιστορία. Στην παρουσίαση μιας ιδέας πρέπει να μπορείτε να απαντήσετε στο ερώτημα «γιατί θέλω να κάνω αυτήν την ταινία;».

Στα 10 αυτά χρόνια, το Eργαστήριο Pitching έλαβε 1.000 υποβολές κινηματογραφικών σχεδίων απ’όλον τον κόσμο, πραγματοποίησε 100 παρουσιάσεις project,  ενώ από τα σχέδια που δουλεύτηκαν στο Lab 30 έγιναν ταινίες, 10 είναι στη φάση του pre-production  και 3 στη φάση του post-production. Κάθε χρόνο επιλέγονται 10-15 ταινίες.

Στο Pitching Lab, οι συμμετέχοντες μαθαίνουν τα μυστικά ενός καλού pitch, τη σωστή διάρθρωσή που πρέπει να έχει και τι σημαίνει καλή παρουσίαση. Στο τέλος του Lab ακολουθεί το Pithing Forum όπου οι συμμετέχοντες παρουσιάζουν την ιδέα που δούλεψαν τις μέρες αυτές σε πιθανούς χρηματοδότες (παραγωγοί,  διευθυντές φεστιβάλ, εκπροσώπους καναλιών κλπ), ενώ ακολουθούν και ατομικές συναντήσεις. Φέτος το Pitching Forum θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου στις 11 πμ στο Δημοτικό Ωδείο.

Παίρνοντας τον λόγο, η Τζωρτζίνα Κακουδάκη και ο Τζον Στίβενς μας έδωσαν μια γεύση του τι σημαίνει ένα καλό pitch.

Σύμφωνα με τον Τζον Στίβενς η καλή ιστορία είναι το παν, «και είναι σημαντικό, ξεκινώντας, να πεις κάποια πράγματα για τον εαυτό σου και να κάνεις τον άλλο να κεντριστεί για το ποιος είσαι και τι θέλεις, να δημιουργήσεις μία σύνδεση. Γιατί να επενδύσουν στην ταινία σου; Πρέπει αυτό που θα τους πεις να μπορεί να τους συγκινήσει, να μιλήσει στην καρδιά τους. Γιατί μια ταινία είναι πάντα μια υπαρξιακή εμπειρία. Και μια ιστορία, ναι, μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή. Οι ιστορίες μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, γι’ αυτό και τις χρησιμοποιούν άλλωστε οι πολιτικοί… Όλα αυτά θα σε φέρουν ένα βήμα πιο κοντά στο να γυρίσεις την ταινία σου».

«Οι άνθρωποι δεν πρέπει να φοβούνται να επικοινωνούν τις ιδέες τους σε πολύ πρώιμο στάδιο», υπογράμμισε η Τζωρτζίνα Κακουδάκη. «Όχι, δεν φοβάμαι να μην κριθώ δημόσια, δεν φοβάμαι ότι θα κλαπεί η ιδέα μου. Όσο πιο πολύ επικοινωνείς μια ιδέα, τόσο περισσότερο διασφαλίζεις ότι είναι μια δική σου, πρωτότυπη ιδέα. Επίσης δεν πρέπει να είμαστε νάρκισσοι, η ιδέα μας μπορεί να αλλάξει στην πορεία».

Και όπως πολύ σωστά παρατήρησε η κ.Κακουδάκη, «δέκα χρόνια πριν ο χώρος αυτός θα ήταν γεμάτος με άντρες. Σήμερα οι μισές είμαστε γυναίκες».

«Τo pitch είναι για το μέλλον», είπε. «Μια επιβεβαίωση πως η φωνή σου μπορεί να ακουστεί! Κι αν νομίζεις πως όλα έχουν ειπωθεί στο παρελθόν, τότε δεν θα ξεκινήσει ποτέ κάτι καινούργιο στην ιστορία του σινεμά».

Ο μεγάλος απών φέτος, ήταν ο στενός συνεργάτης της ομάδας, και πολύτιμος εκπαιδευτής του Eργαστηρίου Στάθης Παρασκευόπουλος, ένας προικισμένος άνθρωπος, με μεγάλη μεταδοτικότητα ως επαγγελματίας που ενέπνεε τους νέους δημιουργούς, αλλά έφυγε πρόωρα από κοντά μας. Το Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Δράμας του χρωστά πολλά…

Q&A Σκηνοθετών, Τετάρτη 6/9

Q&A Σκηνοθετών, Τετάρτη 6/9

Q&A ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ, ΤΕΤΑΡΤΗ 6/9

6 Σεπτεμβρίου 2023

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 46ο Φεστιβάλ Δράμας, δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του Φεστιβάλ, που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος. Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για τη δουλειά τους, οι διαγωνιζόμενοι (Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα) στη σημερινή παρουσίαση:

ΕΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

«Αρκουδότρυπα» (Χρυσιάννα Παπαδάκη, Στέργιος  Ντινόπουλος)

“Γυρίσαμε την ταινία στην Ελάτη Τρικάλων. Χρειάστηκε να κάνουμε αρκετή πεζοπορία και μας βοήθησαν οι ντόπιοι. Μόνο το να βρεις αυτήν την σπηλιά είναι μια οδύσσεια, αλλά είναι καταπληκτική, σαν λαβύρινθος. Σκεφτήκαμε αυτήν την ταινία στην καραντίνα για να βγούμε από την κατάθλιψη. Στο επίκεντρο της είναι η φύση, οι νέοι, ο έρωτας. Έχουμε δει πολλές ταινίες queer στην πόλη, όχι όμως και στην επαρχία, η αίσθηση εκεί είναι διαφορετική, δεν είναι μόνο μια αστική εμπειρία όλο αυτό. Ταυτόχρονα θίγουμε το θέμα του έρωτα μέσα στην φιλία, αλλά και τις περίπλοκες σχέσεις με τις ρίζες σου. Στόχος μας είναι να γυρίσουμε ένα σίκουελ μεγάλου μήκους της ταινίας».

«Good girls club: A Virginity Odyssey» (Λήδα Βαρτζιώτη, Δημήτρης Τσακαλέας)

«Το θέμα μας είναι η φιλία, σε μία τόσο μεταβατική ηλικία όπως η εφηβεία, που έχει μεγάλη ένταση. Ηρωίδες είναι δύο φίλες -είναι το πορτραίτο ενός διδύμου, όπως είμαστε άλλωστε κι εμείς. Το να χάσεις την παρθενιά σου σε αυτήν την ηλικία είναι ένα τεράστιο βήμα, υπάρχει μια πίεση να γίνει αυτό πριν το πανεπιστήμιο, όπως υπάρχει μία πίεση να φαίνεσαι κουλ. Και υπάρχει και η σεξουαλική ρευστότητα στα κορίτσια αυτά που είναι μια πραγματικότητα της ζωής τους –όπως και για μας άλλωστε. Στο πάρτι, που γίνονται όλα στην ταινία, θελήσαμε να δημιουργήσouμε, μέσα από τα διάφορα δωμάτια, όλα τα επίπεδα που υπάρχουν στη ζωή, μια μικρογραφία της κοινωνίας».

«Η πολυθρόνα στο πεζοδρόμιο» (Μαίρη Κολώνια)

«Πρόκειται για μία ταινία απόλυτα βιωματική. Μια ταινία coming of age αλλά από την ενήλικη ζωή στο γήρας. Αφορά τους γονείς μου. Την εμπνεύστηκα από την τελευταία βόλτα που έκανε ο πατέρας μου ως ελεύθερος άνθρωπος, χωρίς δηλαδή να εξαρτάται από συνοδό. Και εκφράζει την συσσωρευμένη μου λύπη για αυτήν την αίσθηση απώλειας και φθοράς. Που νιώθω και κάθε φορά που περπατάω και βλέπω στα πεζοδρόμια όλα αυτά τα προσωπικά αντικείμενα των ανθρώπων, οάσεις οικειότητας, να έχουν γίνει σκουπίδια έχοντας απεκδυθεί όλη τους την συναισθηματική φόρτιση. Στην ταινία, ο ηλικιωμένος ήρωας κάθεται σε μια πολυθρόνα η οποία έχει πεταχτεί στο πεζοδρόμιο και ανήκε σε έναν γείτονα που έχει πεθάνει. Και μοιάζει με έκπτωτο βασιλιά… Μετά την προβολή πολλά παιδιά ήρθαν και μου είπαν πως η ταινία τους θύμισε τους παππούδες τους. Το θέμα του φροντιστή με απασχολεί. Πώς αντιμετωπίζουμε σήμερα τον ηλικιωμένο σε μια κοινωνία που θεοποιεί τα νιάτα;»

«Womb» (Θέμος Σκανδάμης)

«Η ιδέα προέκυψε από αυτόν τον παράλληλο κόσμο που ορίζεται από άλλα μαθηματικά και δημιουργεί μια ρωγμή στον χώρο και στον χρόνο, αλλά και από την σχέση μας με τον θάνατο που πάντα σε χτυπά πισώπλατα. Η ταινία γράφτηκε πολύ γρήγορα, σαν ένα τραγούδι, και ήθελα συνειδητά να είναι σύντομη, σαν μία στιγμή. Είναι η πρώτη μου ταινία και είναι ένας κωμικός εφιάλτης. Πρωταγωνιστεί ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, φίλος μου εδώ και 20 χρόνια».

ΕΘΝΙΚΟ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

«Ηλίθια Διλήμματα» (Μαριάννα Μποζαντζόγλου, Κατερίνα Ρουσιάκη)

«Μας έκανε εντύπωση η προβολή της ταινίας στον κόσμο του φεστιβάλ. Βλέπαμε αντιδράσεις σε άλλα σημεία από αυτά που περιμέναμε. Γυρίσαμε μία ταινία διαλόγου, θέλαμε να δούμε πώς αλληλεπιδρούν αυτοί οι άνθρωποι, αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι το πόσο διαφορετικά το βλέπει ο κόσμος. Είναι η πρώτη μας ταινία, αγαπήσαμε πολύ τους ήρωές μας, που πράγματι, έχουν και οι δύο ηλίθια διλήμματα…».

«Η θρύλος του Καβάλαγουντ». Παρούσες ήταν η Αντιγόνη Πρέντη (φωτογραφία), και η Όλγα Τσάτου (μοντάζ, παραγωγή)

«Είναι ένα ντοκιμαντέρ για την Ελευθερία Καραδήμου, που δημιουργεί στην Καβάλα αυτοσχέδια σίριαλ, με μια κάμερα, τους φίλους και τους συγγενείς της, κι έχει γίνει viral για τις αστείες σκηνές της. Αρχικά θέλαμε να κάνουμε μια ταινία για τα μέντιουμ αλλά το εγκαταλείψαμε, και μας άρεσε το πόσο αυτοσχέδια είναι η δουλειά της Καραδήμου –κι εμείς άλλωστε με φίλους κάνουμε τις ταινίες μας, με χάρες και χωρίς μπάτζετ. Δεν θέλαμε να δείξουμε την πρωταγωνίστριά μας ως καρικατούρα, αλλά να φτιάξουμε το προτραίτο της με σεβασμό. Κάνει καλτ σειρές, κάνει αυτό που της αρέσει και μετά το δείχνει στον κόσμο. Εμείς που τα υπεραναλύουμε όλα τι κερδίζουμε τελικά; Τα βλέπει μόνο η μάνα μας!»

«Το χάος που άφησε πίσω της» (Νίκος Κολιούκος). Παρόντες ήταν επίσης οι Μαρίνα Σιώτου (ηθοποιός), Αλεξάνδρα Ρίμπα (φωτογραφία) και Πελαγία Χατζηνικήτα (μουσική)

“To θέμα στην ταινία είναι η εξάρτηση και η αγάπη. Όχι μόνο η εξάρτηση του πατέρα από το αλκοόλ, αλλά και η αλληλεξάρτηση μεταξύ κόρης και πατέρα. Γιατί δεν μπορεί να φύγει η κοπέλα; Δυσκολεύτηκα να βρω τον κατάλληλο ηθοποιό για τον ρόλο του πατέρα και δεν τολμούσα να προσεγγίσω τον Γιάννη Τσορτέκη, το έκανα μόλις ένα μήνα πριν τα γυρίσματα. Αλλά ήταν πολύ ανοιχτός στο να παίξει τον ρόλο και συνδεθήκαμε πολύ».  Και η ηθοποιός Μαρίνα Σιώτου εξομολογήθηκε πως ένοιωθε «πολύ κομπλαρισμένη», μέχρι που και ο Γ.Τσορτέκης της είπε: «Κι εγώ έχω πάρα πολύ άγχος».  Μετά υπήρξε μια μεγάλη εγγύτητα που φάνηκε στο τελικό αποτέλεσμα.

«Πώς να ανάψεις τσιγάρο χωρίς να καείς» (Κωνσταντίνος Σπανουδάκης). Παρούσα ήταν και η ηθοποιός Νέλη Μπαριτάκη

“Zω δύο χρόνια στην Αθήνα και έχω αλλάξει τέσσερα διαμερίσματα. Ο χώρος που ζεις επηρεάζει μια σχέση. Ήταν μια εμπειρία που έζησα ο ίδιος και κάθισα και την έγραψα. Στην ουσία ήθελα με την ταινία αυτή να επικοινωνήσω τα ψυχολογικά μου.Κάποια στιγμή σκέφτηκα πως όλο αυτό αφορά μόνο εμένα, μέχρι που άρχισα να δέχομαι σχόλια του τύπου «παιδιά κάνατε τη ζωή μου ταινία!». Θίγει διάφορα ζητήματα, όπως οι ελεύθερες σχέσεις και η μονογαμία. Είναι στη φύση μας; Ή είναι μια συνθήκη που μας έχει επιβληθεί και την έχουμε συνηθίσει;».

«Ημερολόγιο μιας σεξουαλικής μοναξιάς» (Νίνα Αλεξανδράκη)

“Aφετηρία μου ήταν τα ημερολόγια που κρατούσα από παιδί. Όταν ξαναδιάβασα τα σημεία με τις εμπειρίες μου από τις αρχές της σεξουαλικής μου ζωής, είδα ότι υπάρχουν εκεί στοιχεία που αφορούν πολλές γυναίκες. Επίσης, είχα πάρει τότε κάποιες φωτογραφίες από αντικείμενα που έβλεπα στα δωμάτα, μετά το σεξ: σεντόνια, ρούχα, διάφορα αντικείμενα. Το εύρημα στην ταινία ήταν ότι η ηρωίδα έχει μια κάμερα, και με το που κοιμούνται οι άντρες, τραβά τον χώρο τους. Κάθε δωμάτιο ήταν κι ένα διαφορετικό επίπεδο στη συνειδητοποίηση, ένα διαφορετικό συναίσθημα. Η αφήγηση είναι με voice over και ήταν σημαντικό να είμαι μόνη μου, να υπάρχει η μοναξιά του να περνάς από την μία σκέψη στην άλλη. Το να κάνω μόνη μου αυτήν την ταινία ήταν πολύ δύσκολο αλλά ταυτόχρονα ήταν και μια τεράστια ελευθερία. Αυτό το θέατρο που παίζουμε στο σεξ, ότι οι ρόλοι είναι τόσο συγκεκριμένοι, ελπίζω να το παρατήσουμε επιτέλους…».

«Λου» (Αντονίνα Φρόκου). Παρούσα ήταν και η ηθοποιός Χυσάνθη Θεοδόση

«Ήθελα να ασχοληθώ με μία κοπέλα, που μετά από έναν βιασμό, πρέπει να πάρει μία απόφαση. Έκανα μεγάλη έρευνα, μίλησα με κοπέλες που είχαν παρόμοιες εμπειρίες και άντλησα υλικό από πολύ προσωπικές ιστορίες. Θεωρώ πως δεν υπάρχει γυναίκα που έστω μια φορά δεν βίωσε κάποιου είδους σεξουαλική κακοποίηση ή παρενόχληση. Η βασική σκηνή της ταινίας γυρίστηκε σε ένα ελάχιστο μπάνιο όπου ήμασταν 5 άτομα –ένας πραγμαιτκός μαραθώνιος. Ήταν δύσκολο όλο αυτό και το θέμα σε βαραίνει. Συνήθως δεν ασχολούμαστε με την κατάσταση του θύματος αμέσως μετά την επίθεση. Το θέμα της ταινίας αυτής δεν είναι ο βιασμός καθεαυτός, αλλά η στιγμή της απόφασης που πρέπει να πάρει το θύμα».

«Αχινός» (Άλεξ Σολτς).Παρόντες ήταν και οι Γιώργος Σαββίδης (ηθοποιός) και ο συνεργάτης του Νίκος Πάγκαλος.

«Με ενδιέφερε το πώς η παραλία γυμνιστών έχει αρχίσει να αποτελεί χώρο και τρόπο έκφρασης και ανακάλυψης του εαυτού μας αλλά και της σεξουαλικότητάς μας. Γενικά βλέπω μια μεγάλη τάση προς αυτό, κυρίως σε παραλίες της Αττικής, αλλά τώρα τελευταία και στα νησιά. Η ταινία γυρίστηκε κοντά στη Σαρωνίδα, και το γυρισμα ήταν πάρα πολύ δύσκολο, με υποβρύχιες λήψεις. Επηρεαστήκαμε πολύ από το σινεμά του Τέρενς Μάλικ». Για τους ηθοποιούς ήταν ακόμα πιο δύσκολο καθώς έπρεπε να παίζουν γυμνοί, αλλά βοηθούσε το γεγονός πως και ο σκηνοθέτης ήταν γυμνός στο γύρισμα.

«Η παρέλαση» (Μιχάλης Γαλανόπουλος)

“Καθώς σπουδάζω στην Ελβετία, αναρωτιόμουν πως θα αντιλαμβάνονταν το θέμα με το οποίο καταπιάνομαι στην ταινία οι ξένοι: τη σημαία,  τις παρελάσεις, το περιστατικό που περιγράφω και όλο αυτό που λέω στην ταινία. Καθένας από τους χαρακτήρες έχουν κάποιο δικό μου χαρακτηριστικό. Όλοι μαζί, ως ομάδα, είναι οι πρωταγωνιστές –κι όχι ο καθένας τους ξεχωριστά. Είναι πολύ δεμένοι μεταξύ τους, υπάρχει μια μεγάλη αγάπη ανάμεσά τους, και προσωπικά βλέπω πολύ αθώα όλα όσα κάνουν –θα μπορούσε να είναι η δική μου παρέα. Νοιώθω πως μόνο κάπως έτσι θα προχωρήσει η κοινωνία και θα γίνει πιο βιώσιμη».

«Ενάμιση» (Οδυσσέας Σπυρόπουλος). Παρόντες ήταν οι συνεργάτες του Νίκος Σέμπος (φωτογραφία) και Μάνος Μακρυγιαννάκης (μοντάζ)

«Η ταινία ξεκίνησε από κάποιες ασκήσεις σκηνοθεσίας, με τη συμμετοχή πολλών ηθοποιών και φωτογράφων. Λέω θα το γυρίσω για το YouTube κι ό, τι βγει, στην πορεία όμως μπήκε παραγωγός, και μειώθηκαν οι ιστορίες σε 4. Δεν υπήρχε σενάριο, αλλά ήταν όλα δουλεμένα σε πρόβες –οι ιδέες ήταν πολλές, το πάθος μεγάλο, αλλά οι πόροι μηδέν. Αυτή η αποσπασματικότητα, η αίσθηση του ανολοκλήρωτου είναι όλη η ιστορία. Νοιώθω ότι αυτή η ηλικία που ζω δεν βγάζει νόημα κι έτσι θα ήταν ψεύτικο ένα αφήγημα με συνοχή. Όλες οι ιστορίες αφορούν δυάδες ανθρώπων που έχουν όμως ανάγκη να γίνουν ένα –γι’ αυτό και ο τίτλος είναι «Ενάμιση».

LAGFF TRAVELS TO DRAMA

Στο πλαίσιο της δράσης LAGFF Travels to Drama σε συνεργασία με το Ελληνικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λος Άντζελες, την ταινία τους παρουσίασαν ο σκηνοθέτης Alexander Georges (“Share for me”) και ο παραγωγός Nick Dessipris (“Niko Newark”,  Tracey Washington-Bagley).

“Share for me” (Alexander Georges, σκηνοθέτης)

«Διηγούμαι μια προσωπική ιστορία: τη σχέση ενός 83χρονου πατέρα και του γιου του που έχει σύνδρομο Down. Στην Αμερική τα παιδιά αυτά δεν ζουν με τους γονείς τους αλλά σε ιδρύματα με άλλα τέτοια παιδιά. Έτσι και οι δύο ήρωες της ταινίας: πρόκειται για τον πατέρα και τον αδερφό μου. Αυτοί οι δύο άνθρωποι όμως είναι καλύτερα μαζί και βρίσκουν τρόπους να ξεγελάσουν το σύστημα για να είναι κοντά ο ένας στον άλλο…».

“Niko Newark” (Nick Dessipris, παραγωγός)

«Στις ΗΠΑ σήμερα υπάρχει έντονη πόλωση και ρατσισμός. Ως παιδί στο New Jersey, το 1967, έζησα από κοντά τα γεγονότα, όταν οι μαύροι, εξεγερμένοι από την καταπίεση, έκαψαν την πόλη. Όταν πρόσφατα είδα το κίνημα Black Lives Matter, είδα ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται και θέλησα να πω αυτήν την ιστορία, ιδωμένη υπό το πρίσμα ενός παιδιού όπως ήμουν εγώ τότε, που υπήρξα μάρτυρας μιας φρικτής κατάστασης καθώς δούλευα στο εστιατόριο του μπαμπά μου».

Εργαστήριο Pitching – DISFF 46

Εργαστήριο Pitching - DISFF 46

Εργαστήριο Pitching – DISFF 46

Ξεκίνησε σήμερα Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου και θα διαρκέσει έως και την Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου το Pitching Lab για τους νέους κινηματογραφιστές. Για δέκατη χρονιά φέτος, στο πλαίσιο του 46ου  Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας – DISFF  νέοι κινηματογραφιστές, σεναριογράφοι  και παραγωγοί από όλο τον κόσμο συμμετέχουν σε εκπαιδευτικά σεμινάρια και μαθαίνουν πώς να παρουσιάζουν το έργο τους σε πιθανούς χρηματοδότες.

Το εργαστήρι έχει ως στόχο να βοηθήσει τους συμμετέχοντες, προσφέροντάς τους εργαλεία και γνώσεις για να αναπτύξουν μια πρωτότυπη ιδέα με κατάλληλους τρόπους παρουσίασης της, ώστε να την επικοινωνήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε πιθανούς χρηματοδότες.

Το διεθνώς καταξιωμένο φεστιβάλ των μικρομηκάδων υποστηρίζει τους επίδοξους δημιουργούς και στη γέννηση των ταινιών μικρού μήκους καθώς το σεμινάριο έχει αποδείξει την αποτελεσματικότητά του μετρώντας ήδη 30 ολοκληρωμένες ταινίες. Οι φετινοί συμμετέχοντες Έλληνες και ξένοι παρακολουθούν με ενδιαφέρον τις ασκήσεις, συμβουλές και οδηγίες των εκπαιδευτών τους Βαρβάρας Δούκα, Τζωρτζίνας Κακουδάκη και John Stephens.

 «Η αυθεντικότητα και η πρωτοτυπία της ιδέας αποτελεί πάντα το κλειδί για την επίτευξη του στόχου» είναι η κυρίαρχη συμβουλή προς όλους τους επίδοξους κινηματογραφιστές από τους εκπαιδευτές και η επίμονη εργασία με τα κατάλληλα εργαλεία μπορεί να προσφέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Στο τέλος του εργαστηρίου θα δοθεί η ευκαιρία στους συμμετέχοντες να παρουσιάσουν τις ιδέες τους στο Pitching Forum, σε μια ομάδα ειδικών του χώρου, παραγωγών και διευθυντών φεστιβάλ με την προσδοκία της υλοποίησης των ιδεών τους.