Οι πιο μικρές μέρες του 2024

Οι πιο μικρές μέρες του 2024

Οι πιο μικρές μέρες του 2024

(προτείνεται για παιδιά ηλικίας 9 ετών και άνω)

Το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας και το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδας παρουσιάζουν και φέτος, όπως κάθε χρόνο, το πρόγραμμα “Οι πιο μικρές μέρες” με ταινίες για τους μικρούς μας φίλους από τη Γαλλία και την Ελλάδα.

Τις πιο μικρές ημέρες του χρόνου από 16 έως και 18 Δεκεμβρίου οι μικροί σινεφίλ θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν σε Δράμα, Αθήνα, Λάρισα και Πάτρα 4 animation και 2 ταινίες μυθοπλασίας:

 Ένα ηλιοτρόπιο που δεν μοιάζει με κανένα άλλο, ένας κυνηγός που δεν κρατάει την υποσχεσή του στη μαγική αντιλόπη, ένας μετανάστης στη Γαλλία που χάνει την καρδιά του, ένα κορίτσι που θα κάνει τα πάντα για να μην εξαφανιστεί, ένα μικρό αγόρι που καταφέρνει να νικήσεις τους φόβους του κι ένας μικρός ρομά που καταφέρνει να κάνει το όνειρο του κάτι παραπάνω από πραγματικότητα…

Οι πιο μικρές μέρες του 2024

Ανακοίνωση από την Διοίκηση του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας

Ανακοίνωση από την Διοίκηση του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας

Η Διοίκηση του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας ενημερώνει το κοινό, τους συνεργάτες και τους καλλιτέχνες για την έναρξη της διαδικασίας επιλογής του νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του θεσμού.

Η θητεία του νυν Καλλιτεχνικού Διευθυντή, κ. Γιάννη Σακαρίδη, ολοκληρώνεται στις 31 Δεκεμβρίου 2024, μετά από πέντε χρόνια προσφοράς. Για πρώτη φορά στην ιστορία του Φεστιβάλ, η επιλογή του επόμενου Καλλιτεχνικού Διευθυντή θα γίνει μέσω ανοιχτής διαγωνιστικής διαδικασίας. Αυτή η απόφαση βασίζεται σε θεμελιώδεις αρχές διαφάνειας και ίσης πρόσβασης για όλους τους υποψήφιους, πρακτική που συναντάται σε μεγάλα φεστιβάλ διεθνώς.

Η διαδικασία είναι ανοιχτή σε κάθε ενδιαφερόμενο που πληροί τα κριτήρια της πρόσκλησης, της οποίας οι όροι θα ανακοινωθούν σύντομα με νέο δελτίο τύπου.

Η απόφαση αυτή εντάσσεται στη στρατηγική ανανέωσης του Φεστιβάλ Δράμας, με στόχο τη διατήρηση της πρωτοπορίας και της ανταγωνιστικότητας του στον διεθνή πολιτιστικό χάρτη. Πιστεύουμε ότι κάθε μεγάλος θεσμός αναπτύσσεται και ανανεώνεται μέσα από ανοιχτές και διαφανείς διαδικασίες που προάγουν την πολυφωνία, την καινοτομία και τη συμμετοχικότητα. Αυτή η διαγωνιστική διαδικασία αντικατοπτρίζει τη δέσμευση μας για συνεχή πρόοδο.

Αναφορικά με πρόσφατες δηλώσεις και δημοσιεύματα, η Διοίκηση επισημαίνει ότι η απόφαση για τη διαγωνιστική διαδικασία δεν σχετίζεται με την προσωπική ή καλλιτεχνική πορεία του νυν Καλλιτεχνικού Διευθυντή. Αντιθέτως, αποτελεί ένα ακόμα βήμα προς την ενίσχυση της διαφάνειας και της πολυφωνίας στον τρόπο λειτουργίας του θεσμού.

Το Φεστιβάλ Δράμας παραμένει προσηλωμένο στη στήριξη της τέχνης και των δημιουργών, και δεσμεύεται να συνεχίσει να αποτελεί σημείο αναφοράς στον χώρο του πολιτισμού. Καλούμε την καλλιτεχνική κοινότητα να αγκαλιάσει αυτή τη διαδικασία, βλέποντας την ως μια ευκαιρία συμμετοχής και συμβολής στην περαιτέρω ανάπτυξη του θεσμού που όλοι αγαπάμε και υποστηρίζουμε.

Με εκτίμηση,
Η Διοίκηση του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας

Athens Pitching Lab: Βραβεία development «Στάθης Παρασκευόπουλος»

ATHENS PITCHING LAB Οκτώβριος 2024

ΒΡΑΒΕΙΑ development «Στάθης Παρασκευόπουλος»

Mε 6 ελληνικά σχέδια, πραγματοποιήθηκε  φέτος, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, το  Athens Pitching Lab, συνοδεύοντας τις βραβευμένες ταινίες της Δράμας στην Αθήνα, μια πολλά υποσχόμενη διοργάνωση, η οποία δίνει έμφαση στην ανάπτυξη των σεναρίων ελλήνων δημιουργών.

Από τα  6 ελληνικά σχέδια που παρουσιάστηκαν ενώπιον κοινού, παραγωγών και επαγγελματιών του χώρου, στο Athens Pitching Forum, την Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2024, στην Ίριδα, τα βραβεία:

Development ‘Στάθης Παρασκευόπουλος’,  απονέμονται στον

Σπύρο Χριστοφοράτο  για το σχέδιο «Dreams of copper»
& στην Μαρκέλα Κονταράτου  για το σχέδιο «Meridian»

Το βραβείο περιλαμβάνει coaching  και συνεδρίες ανάπτυξης σεναρίου.

Τα σχέδια που συμμετείχαν:

1) Dreams of Copper του Σπύρου Χριστοφοράτου  (Spyros Christoforatos)

2) Disowned της Αννας Μαρίας Δημητροπούλου (Anna Maria Dimitropoulou)

3) Meridian της Μαρκέλας Κονταράτου (Markela Kontaratou)

4) Adespotos (Stray) της Αναστασίας Γκιβάλου (Anastasia Gkivalou)

5) Feride, My Love των Ντίνας Κουμπόλη, Χρήστου Δήμα (Dina Koumbolis/ Christos Dimas)

6)  Hot Water της Χρυσιάννας Παπαδάκη (Krysianna Papadakis)

Βραβεία 47ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας

 

Βραβεία 47ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας

47o ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ  ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ

ΒΡΑΒΕΙΑ ΕΘΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ 2024

ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ:

  • Αχιλλέας Κυριακίδης (Προέδρος), συγγραφέας, μεταφραστής, θεωρητικός κινηματογράφου, σκηνοθέτης
  • Ειρήνη Βαχλιώτη, σκηνοθέτις
  • Αλεξης Βασιλείου, γενικός διευθυντής Θέατρο Ριάλτο, καλλιτέχνης
  • Λήδα Γαλανού, κριτικός κινηματογράφου, συνιδιοκτήτρια flix.gr
  • Μαρίνα Σιώτου, ηθοποιός

ΣΚΕΠΤΙΚΟ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

Τώρα που φτάσαμε στο τέλος του 47ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, θέλουμε να ευχαριστήσουμε για άλλη μια φορά τη διοίκηση του Φεστιβάλ και τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή, Γιάννη Σακαρίδη που μας επέλεξαν για να αποτελέσουμε την Κριτική Επιτροπή του Εθνικού Διαγωνιστικού και κυρίως τις 27 δημιουργικές φωνές που έθεσαν στην κρίση μας τις ταινίες τους.

Στο σύνολο των ταινιών διαπιστώσαμε τεχνικές αρετές, αφηγηματικές δεξιότητες, σύγχρονη θεματολογία που θίγει κρίσιμα ζητήματα της εποχής μας, όπως τη συμπερίληψη, το φύλο, τις οικογενειακές σχέσεις, τους εφηβικούς προβληματισμούς, την απώλεια, τη βία και, πάνω και πέρα απ’ όλα, τον έρωτα.

Θα χαιρόμασταν, ωστόσο, να είχαμε δει περισσότερα ντοκιμαντέρ στο επίσημο πρόγραμμα.

Ευχόμαστε, τέλος, τα ζωτικά προβλήματα του ελληνικού κινηματογραφικού χώρου που ανακόπτουν όλη αυτή τη δημιουργική ορμή, η οποία έχει αναδείξει τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο ως το κύριο εξαγώγιμο προϊόν της Ελλάδας, να επιλυθούν το συντομότερο.

ΒΡΑΒΕΙΑ

ΧΡΥΣΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΣ
Η Φίνος Φιλμ προσφέρει χρηματικό έπαθλο 4.000 ευρώ. η ΕΡΤ προσφέρει χρηματικό έπαθλο 3.000 ευρώ και το ΕΚΚ προσφέρει χρηματικό έπαθλο 2.500 ευρώ

Στην τελική ψηφοφορία συζητήθηκαν οι εξής: ο Δημήτρης Μουτσιάκας για την ταινία Γκέκας, το Άλκι Παπασταθόπουλος για την ταινία Honeymoon, ο Αλέξανδρος Σκούρας για την ταινία Αλκυονίδες και ο Γιώργος Φουρτούνης για την ταινία MJ.

Απονέμεται στον Δημήτρη Μουτσιάκα για την ταινία του Γκέκας
Για την άρτια, διεισδυτική και στιβαρή ματιά που πραγματεύεται το πάντα επίκαιρο θέμα της τοξικής αρρενωπότητας και του φαύλου κύκλου της βίας.

ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ «Τώνια Μαρκετάκη»
Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου προσφέρει έπαθλο 3.500 ευρώ και η ΕΡΤ προσφέρει έπαθλο 1000 ευρώ. Επίσης, το βραβείο συνοδεύεται από παροχές εργαστηρίου και εργασιών post production αξίας 2.500 ευρώ, προσφορά της εταιρείας Stefilm, η Musou παραχωρεί πρωτότυπη μουσική στο επόμενο project του σκηνοθέτη η Crew United 5ετή συνδρομή Crew United Pass.

Στην τελική ψηφοφορία για το Βραβείο Σκηνοθεσίας «Τώνια Μαρκετάκη» συζητήθηκαν οι εξής: η Δέσποινα Κούρτη για την ταινία Numb, ο Δημήτρης Μουτσιάκας για την ταινία Γκέκας, η Ίρις Μπαγλανέα για την ταινία Zange, το Άλκι Παπασταθόπουλος για την ταινία Honeymoon, ο Αλέξανδρος Σκούρας για την ταινία Αλκυονίδες και ο Γιώργος Φουρτούνης για την ταινία MJ.

Απονέμεται στον Γιώργο Φουρτούνη για την ταινία του MJ
Για την μαεστρία με την οποία στήνει έναν κωμικοτραγικό ήρωα και τον κόσμο του, που ισορροπούν ανάμεσα στη σάτιρα και το προσωπικό δράμα,

ΕΙΔΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ
Απονέμεται στο Άλκι Παπασταθόπουλος για την ταινία του Honeymoon
Για την τρυφερή απεικόνιση της αγάπης που πάντα κερδίζει, όταν δεν έχει ταυτότητα αλλά έχει αλήθεια.

ΒΡΑΒΕΙΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
Το βραβείο συνοδεύεται από δύο χρηματικά έπαθλα: 3.500 ευρώ από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και 1.000 ευρώ από την ΕΡΤ.

Απονέμεται στον Αλκαίο Σπύρου για την ταινία Στρώνουν τον παράδεισο

ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΕΝΑΡΙΟΥ
Το βραβείο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 3.500 ευρώ, προσφορά του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.

Στην τελική ψηφοφορία για το Βραβείο Σεναρίου συζητήθηκαν οι εξής: ο Στέφανος Κουτσαρδάκης για την ταινία Χρυσά Βαστά, ο Δημήτρης Μουτσιάκας για την ταινία Γκέκας, το Αλκι Παπασταθόπουλος για την ταινία Honeymoon, ο Αλέξανδρος Σκούρας για την ταινία Αλκυονίδες και ο Γιώργος Φουρτούνης για την ταινια MJ.

Απονέμεται στον Δημήτρη Μουτσιάκα για την ταινία του Γκέκας

ΒΡΑΒΕΙΟ DRAMA QUEER
Απονέμεται στο Άλκι Παπασταθόπουλο για την ταινία του Honeymoon

ΒΡΑΒΕΙΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ
Στην τελική ψηφοφορία για το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας συζητήθηκαν οι εξής: η Μαίρη Πετρούλιου για την ταινία Honeymoon, η Μαριάμ Ρουχάτζε για την ταινία Αλκυνονίδες, η Εύη Σαουλίδου για την ταινία Treadmill και η Νάσια Συντέτα για την ταινία Honeymoon.

Απονέμεται στην Νάσια Συντέτα για την ερμηνεία της στην ταινία Honeymoon του Άλκι Παπασταθόπουλος

ΒΡΑΒΕΙΟ ΑΝΔΡΙΚΗΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ
Στην τελική ψηφοφορία για το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας συζητήθηκαν οι εξής: ο Νίκος Γεωργάκης για την ταινία Γκέκας , ο Παύλος Ιορδανόπουλος για την ταινία Αλκυονίδες, ο Γιώργος Κατσής για την ταινία MJ και ο Παύλος Λαγός για την ταινία Γκέκας.

Απονέμεται στον Γιώργο Κατσή  για την ερμηνεία του στην ταινία MJ του Γιώργου Φουρτούνη

ΕΙΔΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ
Απονέμεται στον μικρό Σαράντη Καραγιάννη από την ταινία Χρυσά Βαστά του Φοίβου Κοντογιάννη

ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ ΗΧΟΥ
Απονέμεται στον Petar Mrdjen για την ταινία Zange της Ίριδας Μπαγλανέα

ΒΡΑΒΕΙΟ ΗΧΟΥ
Απονέμεται στον Αλέξη Κουκιά για την ταινία Zange της Ίριδας Μπαγλανέα

ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΟΝΤΑΖ
H εταιρεία Telmaco προσφέρει το βραβευμένο λογισμικό επεξεργασίας ταινιών και βίντεο, Avid Media Composer της Avid Technology.

Απονέμεται στον Δημήτρη Πολύζο για την ταινία Αλκυονίδες του Αλέξανδρου Σκούρα

ΒΡΑΒΕΙΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
Το βραβείο συνοδεύεται με έπαθλο μια 5ετή συνδρομή Crew United Pass

Απονέμεται στον Γιώργο Καρβέλα για την ταινία Γκέκας του Δημήτρη Μουτσιάκα

ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
Απονέμεται για το τραγούδι τίτλων τέλους στη Μαριλένα Ορφανού για την ταινία Τα περιστέρια αρρωσταίνουν όταν η πόλη φλέγεται του Σταύρου Μαρκουλάκη

ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ  «ΙΟΥΛΙΑ ΣΤΑΥΡΙΔΟΥ»
Απονέμεται στην Μάρλι Αλειφέρη για την ταινία MJ του Γιώργου Φουρτούνη

ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑΣ
Το βραβείο συνοδεύεται με έπαθλο μια 5ετή συνδρομή Crew United Pass

Απονέμεται στον Κωνσταντίνο Σκουρλέτη για την ταινία MJ του Γιώργου Φουρτούνη

ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΙΔΙΚΩΝ και ΟΠΤΙΚΩΝ ΕΦΕ
Απονέμεται στον Κώστα Δημητρόπουλο και Felix Augustin Greisinger για την ταινία Zange της Ίριδας Μπαγλανέα

ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ ΜΑΚΙΓΙΑΖ
Απονέμεται στην Ιωάννα Λυγίζου για την ταινία MJ του Γιώργου Φουρτούνη

ΒΡΑΒΕΙA ONASSIS CULTURE
Το Onassis Culture με ανεξάρτητη κριτική επιτροπή απονέμει δύο βραβεία, σε ταινίες του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος. Το κάθε βραβείο συνοδεύεται από το χρηματικό έπαθλο των 5.000 ευρώ για την ανάπτυξη της επόμενης ταινίας της δημιουργού.

To Onassis Film Award απονέμεται στην ταινία Numb της Δέσποινας Κούρτη, μια ολοκληρωμένη ιστορία ενηλικίωσης που χτίζεται με απλότητα, μέσα από σιωπές και βλέμματα.

Το Onassis Film Award απονέμεται στην ταινία Honeymoon του Άλκι Παπασταθόπουλου, μια ταινία με ορμή, ειλικρίνεια και δυνατές ερμηνείες.

ΒΡΑΒΕΙΑ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ 2024

ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

  • Γιώργος Mαυροψαρίδης (Πρόεδρος), μοντέρ
  • Laurent Crouzeix, Executive team, Clermont-Ferrand ISFF & Short Film Market
  • Αθηνά Ξενίδου, σκηνοθέτις, παραγωγός

 ΣΚΕΠΤΙΚΟ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

Η κριτική επιτροπή του Διεθνούς Διαγωνιστικού τμήματος θέλει να ευχαριστήσει τη διοργάνωση του 47ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας και όλους τους σκηνοθέτες του Διεθνούς Διαγωνιστικού Τμήματος για ένα δυναμικό φεστιβάλ.

Είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μια προσεκτικά επιλεγμένη συλλογή ταινιών από δυνατούς σκηνοθέτες από ολόκληρο τον κόσμο.

Όλες οι ταινίες που παρακολουθήσαμε αξίζουν αναγνώριση για τα αδιαμφισβήτητης αξίας ατομικά χαρακτηριστικά τους.

Ως επιτροπή, είμαστε στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσουμε τη λίστα των βραβείων που ψηφίστηκαν ομόφωνα, για κάποιες ταινίες που ξεχώρισαν ιδιαίτερα και μας άγγιξαν βαθύτατα.

ΒΡΑΒΕΙΑ

Grand Prix Drama 2024
Το βραβείο συνοδεύεται από έπαθλο 4.000 ευρώ, προσφορά της εταιρείας Raycap. H ταινία που θα αποσπάσει το βραβείο Grand Prix Drama 2024 θα εξασφαλίσει αυτόματα το πολυπόθητο «εισιτήριο» για τη συμμετοχή στη διαδικασία των Όσκαρ®.

Clamor, Salomé Da Souza (Γαλλία)

Η ταινία καταγράφει παραστατικά το ταραχώδες, προσωπικό ταξίδι μιας νεαρής γυναίκας και του ξαδέλφου της σε μια τοπική κοινωνία που ζει και λειτουργεί βάσει αυστηρών κοινωνικών και πολιτισμικών κωδίκων. Η ταινία σφύζει από ζωή και επιδεικνύει εντυπωσιακές και αυθεντικές ποιότητες κινηματογράφησης και ηθοποιίας.

Βραβείο Σκηνοθεσίας
What Mary Didn’t Know, Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη (Ελλάδα)

Η ταινία που εκτυλίσσεται επί του κρουαζιερόπλοιου Νεορομάντικα συλλαμβάνει περίτεχνα την ουσία του εφηβικού έρωτα, δοσμένου μέσα σε ένα παιχνιδιάρικο μεσογειακό σκηνικό. Η σκηνοθέτρια συνυφαίνει τον νεανικό έρωτα με την ελληνική μυθολογία και τις σύγχρονες πραγματικότητες και συγκεντρώνει με δεξιοτεχνία ένα ποικιλόμορφο καστ για να δημιουργήσει ένα συναρπαστικό αφήγημα. Η πλούσια ανάπτυξη των χαρακτήρων και το συναισθηματικό βάθος μάς αγγίζουν βαθιά, καθιστώντας την ταινία μια οπτική και ειλικρινή εμπειρία.

Ειδικό Βραβείο Αρτιότερης Παραγωγής TV5 MONDE
If the Sun Drowned into an Ocean of Clouds, Wissam Charaf  (Λίβανος)

Παραγωγή των Aurora Films και Né à Beyrouth

Για την εκπληκτική χρήση μίας και μοναδικής εξωτερικής τοποθεσίας γυρισμάτων για την απεικόνιση μιας ολόκληρης δυσλειτουργικής κοινωνίας, με χιούμορ, ανθρωπιά και μια όμορφη πινελιά φαντασίας.

Υποψηφιότητα «Drama 2024» για το Βραβείο Καλύτερης Μικρού Μήκους Ταινίας της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου / EFA Awards 2024

The Distance Between Us, Léo Fontaine (Γαλλία)

Για την καθηλωτική απεικόνιση του σθένους και της μητρικής αγάπης μπροστά στις αντιξοότητες. Το επιτακτικό ταξίδι της Γιάλα, σημαδεμένο από την αποφασιστικότητα και την ευαλωτότητά της, ξεδιπλώνεται με φόντο μια πόλη, συμβολίζοντας τόσο την απομόνωση όσο και την ελπίδα που καθορίζουν τον αγώνα της και επισημαίνοντας τα πανανθρώπινα ζητήματα της θυσίας, της επιθυμίας και της αναζήτησης σύνδεσης.

 Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Νοτιοανατολικής Ευρώπης
Αυτό που ζητάμε από ένα άγαλμα είναι να μην κινείται, Δάφνη Χαιρετάκη (Ελλάδα)

Για τον πρωτότυπο και αυθεντικό συνδυασμό διαφορετικών στιλ και ειδών – όπως ντοκιμαντέρ και μιούζικαλ – με πρόσχαρο και δημιουργικό τρόπο ώστε να δημιουργήσει μια μοναδική, αναζωογονητική, και ανθρώπινη αφήγηση που αψηφά τους παραδοσιακούς τρόπους έκφρασης, ενώ παράλληλα αποτυπώνει τη δέσμευση της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας απέναντι στην κληρονομιά του παρελθόντος, αλλά και το κενό που αυτή δημιουργεί στη νέα γενιά που παλεύει να βρει τη δική της φωνή και τον δικό της σκοπό στην τέχνη.

Ειδική Μνεία
Dreams like Paper Boats, Samuel Suffren (Αϊτή)

Ειδική μνεία για την συγκινητική του εξερεύνηση της πολυπλοκότητας του έρωτα και της επιθυμίας μέσα σε ένα απαιτητικό περιβάλλον. Μέσα από τον φακό των καθημερινών δυσκολιών στο Πορτ-ο-Πρενς, η αφήγηση αποτυπώνει με όμορφο τρόπο το συναισθηματικό βάθος της ακλόνητης αφοσίωσης ενός πατέρα προς την κόρη του, τη Ζάρα, και τον αντίκτυπο που έχει η απουσία στους οικογενειακούς δεσμούς, αφήνοντας ένα βαθύ αποτύπωμα.

 Ειδική Μνεία
Cross my heart and hope to die, Sam Manacsa (Φιλιππίνες)

Παρότι περιορισμένη σε ένα μοναδικό περιβάλλον, με την κάμερα να ξεφεύγει μόλις μία φορά στο εσωτερικό ενός κοντινού εστιατορίου και με μοναδική εστίαση τις δυσκολίες μια νεαρής απλήρωτης εργαζόμενης, η ξεχωριστή αυτή ταινία καταφέρνει να ανοίξει τους ορίζοντές μας, εξετάζοντας με ιδιαίτερο τρόπο όχι μόνο την προσωπική και επαγγελματική ζωή της πρωταγωνίστριας, ή μάλλον την έλλειψη αυτής, αλλά και το ευρύτερο κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον, κοινωνικά αποδεκτό και μη, που ελέγχει τις ζωές των καθημερινών ανθρώπων, με συχνά φρικτές συνέπειες.

Βραβεία σε ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού Προγράμματος από ανεξάρτητες κριτικές επιτροπές:

ΒΡΑΒΕΙΟ Ανθρωπίνων Αξιών της Βουλής των Ελλήνων
Το βραβείο απονέμεται σε μια ταινία του Διεθνούς Διαγωνιστικού Προγράμματος και συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 1.500 ευρώ, χορηγία της Βουλής των Ελλήνων.

Απονέμεται στο ντοκιμαντέρ Workers Wings του  Ilir Hasanaj από το Κόσοβο*

Μια ταινία που κινηματογραφεί με ποιητική ματιά πρόσωπα εργατών που έχουν υποστεί ατυχήματα, αποτυπώνοντας τις αγωνίες, τους φόβους και τις ελπίδες τους.

* Η ονομασία αυτή χρησιμοποιείται με επιφύλαξη των θέσεων ως προς το καθεστώς και συνάδει με την Απόφαση του ΣΑΗΕ 1244/1999 και τη γνωμοδότηση του Διεθνούς Δικαστηρίου σχετικά με τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου.

ΒΡΑΒΕΙΟ FIPRESCI (Διεθνής Ομοσπονδία Κριτικής Ταινιών Κινηματογράφου)
Clamor, Salomé Da Souza, 25’, Γαλλία, 2023

ΒΡΑΒΕΙΑ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ SHORT AND GREEN 2024

 ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

  • Νεριτάν Ζιντζιρία, κινηματογραφιστής (Πρόεδρος)
  • Ηλιάννα Ζακοπούλου, υπεύθυνη προώθησης και διεθνών πολιτιστικών εκδηλώσεων Hellas Film
  • Antoine Chapon, artist, filmmaker

 ΒΡΑΒΕΙΑ

Drama Green Award – Πράσινο Βραβείο της Δράμας
Το βραβείο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 4.000 ευρώ, προσφορά της Αστικής Μη-κερδοσκοπικής εταιρείας ΚΥΚΛΩΨ.

On the 8th Day, Agathe Sénéchal, Alicia Massez, Elise Debruyne, Flavie Carin, Théo Duhautois (Γαλλία)

Για την άψογη εκτέλεση όλων των εικαστικών της μέσων, το Πράσινο Βραβείο της Δράμας απονέμεται σε μια ποιητική ταινία που συνδυάζει την στέρεη καλλιτεχνική ματιά με μια δημιουργική μορφή, δίνοντάς μας την ευκαιρία να εξετάσουμε ένα δύσκολο ζήτημα με μοναδικό τρόπο.

Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής
Wavering, Fanny Chesnel (Γαλλία)

Μαζί με το ποτάμι που πρωταγωνιστεί σε αυτήν, υφαίνει σκηνές και πλέει από τη μία ιστορία στην άλλη, προσεγγίζοντας με χιούμορ τα περίπλοκα ζητήματα στα οποία επιλέγει να αναφερθεί.

Ειδική Μνεία
I would rather be a stone, Ana Husman (Κροατία)

Ειδική Μνεία αποδίδεται σε μια ταινία που αμφισβητεί τη σχέση μεταξύ των ανθρώπινων ιστοριών, του χρόνου και του τοπίου, συνδυάζοντας ποιητικές εικόνες με μια επιβλητική αφήγηση για να καταφέρει να επισημάνει την παροδικότητα της ύπαρξής μας σε έναν τόπο που θεωρούμε ότι μας ανήκει.

ΒΡΑΒΕΙΑ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ KIDDO 2024

ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Την κριτική επιτροπή του Διαγωνιστικού Προγράμματος KIDDO 2024 απαρτίζουν οι μαθητές (ηλικίας 10-15 ετών): Ισαάκ Ιορδανίδης, Ηλέκτρα Θεοχάρη, Σταύρος Παρασκευαϊδης  και Κωνσταντίνος Δημητριάδης

Επικεφαλής Προγράμματος: Έλλενα Μαυρίδου

ΒΡΑΒΕΙΑ

Best Kiddo film
Έπαθλο 1.500 ευρώ*

TREMOLO, Leonard Mink (Γερμανία)

Για την ευαισθησία με την οποία παρουσιάζει την σχέση ενός κωφού αγοριού το οποίο συναντά ξανά τον πατέρα που είναι μουσικός. Το ευαίσθητο σενάριο , η δυνατή πλοκή, οι εναλλαγές σκηνών με δυνατούς ήχους και σκηνών με απόλυτη σιωπή μας έβαλαν στον κόσμο του ήρωα και μας έκαναν να σκεφτούμε ότι η μουσική μπορεί να εκφράσει ακόμη και αυτό που δεν μπορεί να ειπωθεί.

Dreamers KIDDO
Απονέμεται στην καλύτερη ταινία που δημιουργήθηκε από ενήλικες για παιδιά, με έπαθλο 1.500 ευρώ*

MAO LUCKY, Luis Carlos Caballero Arguelles (Παναμάς)

Για το εξαιρετικό animation, τον καταπληκτικό ρυθμό, το χιούμορ και το έξυπνο σενάριο. Ένα κεραμικό γατάκι μας έκανε να σκεφτούμε  ότι  μπορούμε να ξεπεράσουμε κάθε δυσκολία, ακόμη και αν τα εμπόδια μοιάζουν αξεπέραστα.

*Τα βραβεία απονέμονται προς τιμήν της Ελβίρας και του Εμίλ Κάκκη, ιδιοκτήτες θεάτρου και υποστηρικτές της τέχνης στη Δράμα την περίοδο 1920-1941.

ΒΡΑΒΕΙΑ PITCHING LAB 2024

Βραβείο ΕΡΤ – Best Greek Project
Blühen, Κωστή Χαραμουντάνη (Ελλάδα)

Βραβείο Φίνος Φιλμ
Συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 2000 ευρώ

TAXIthaca, Καρίνα Λογοθέτη (Ελλάδα)

Βραβείο Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου – Best Pitching for Development
Συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 2000 ευρώ

Meadow Mice, Ilayda Iseri (Τουρκία)

ΒΡΑΒΕΙΑ GCS, ΠΕΚΚ, ΟΚΛΕ

ΒΡΑΒΕΙΟ Ένωσης Ελλήνων Κινηματογραφιστών – Έπαινος GCS 2024
Ο έπαινος συνοδεύεται από μία Canon EOS R5C αξίας 4.600 ευρώ, προσφορά της Canon Europa N.V. και της MANIOS Cine Tools.

Τρωκτικά του Μπετόν, Αποστόλης Γκανάτσιος

Διεύθυνση φωτογραφίας: Μάνος Δασκαλάκης
Η ταινία συμμετείχε στο Εθνικό Σπουδαστικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα

ΒΡΑΒΕΙΟ Πανελλήνιαs Ένωσηs Κριτικών Κινηματογράφου (Π.Ε.Κ.Κ.)
Άσκοπη Μετακίνηση, Νικολέτα Λεούση

Για την ευρηματική, κινηματογραφικά, διαχρονική σύνδεση της πολιτικής, της κοινωνίας, αλλά και της ίδιας της έβδομης τέχνης, με την ύπαρξη και κυκλοφορία του πιο λαϊκού μέσου συγκοινωνίας, δηλαδή του λεωφορείου, «η ΠΕΚΚ αποφάσισε, αντί να… κόψει πρόστιμο για άσκοπη μετακίνηση να τιμήσει τη σκηνοθέτιδα με το βραβείο καλύτερης ελληνικής μικρού μήκους ταινίας του 47ου Φεστιβάλ Δράμας».

Η ταινία συμμετείχε στο Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα

ΒΡΑΒΕΙΟ της Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας (ΟΚΛΕ) – Καλύτερης Ταινίας του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος
Άσκοπη Μετακίνηση, Νικολέτα Λεούση

Γιατί με αφορμή τον εγκλεισμό λόγω της πανδημίας και με όχημα ένα λεωφορείο, η δημιουργός, με πρωτότυπο και καινοτόμο τρόπο, παραλληλίζει την προσωπική, οικογενειακή της ιστορία με σημαντικά κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα και την πρώτη δημόσια εμφάνιση του κινηματογράφου ως μέσου μαζικής ψυχαγωγίας με την κυκλοφορία για πρώτη φορά του λεωφορείου ως δημόσιου μέσου μεταφοράς.

ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΟΙΝΟΥ 2024

Treadmill, Γιώργος Κοιμήσης
Η ταινία συμμετείχε στο Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα

Η Τελετή Λήξης του 47ου DISFF 2024

Η Τελετή Λήξης του 47ου DISFF 2024

Η Τελετή Λήξης του 47ου DISFF 2024

Η τοξική αρρενωπότητα στην ελληνική επαρχία, η διεκδίκηση της τρανς ταυτότητας  σε ένα εχθρικό περιβάλλον, και ο λαμπερός, ψεύτικος κόσμος της τραπ σκηνής που υμνεί τον πλούτο και υποβιβάζει τις γυναίκες, (συμ)πρωταγωνίστησαν στα βραβεία του φετινού, 47ου DISFF.

Μεγάλος νικητής της βραδιάς ο Δημήτρης Μουτσιάκας για την ταινία του Γκέκας που απέσπασε το Χρυσό Διόνυσο, καθώς και τα βραβεία σεναρίου και φωτογραφίας, εξασφαλίζοντας αυτόματα το πολυπόθητο “εισιτήριο” για τη συμμετοχή στη διαδικασία των Όσκαρ®. Στην ταινία, που διαδραματίζεται σε ένα ελληνικό χωριό, πρωταγωνιστεί ένα ευαίσθητο 12χρονο παιδί το οποίο δένεται με ένα κυνηγόσκυλο, αλλά «συνθλίβεται» από τη πατριαρχία και τα στερεότυπα της αρρενωπότητας όπως εκφράζονται από τον αμείλικτο κυνηγό πατέρα του (Νίκος Γεωργάκης).

Μία άλλη εκδοχή της τοξικής αρρενωπότητας εκφράζεται μέσα από το MJ, την ταινία του Γιώργου Φουρτούνη, που κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας, με πρωταγωνιστή έναν τράπερ που θέλει όλοι να τον αγαπάνε –ένα σχόλιο στo φαινόμενο της τρομακτικής απήχησης που έχει η σημερινή τραπ με τα εκατομμύρια followers. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο εκπληκτικός Γιώργος Κατσής, ο οποίος κέρδισε και το βραβείο ανδρικής ερμηνείας. «Ένας ηθοποιός», όπως είπε ο Γ.Φουρτούνης, «που αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση: γιος μεταναστών από την Αλβανία, που μεγάλωσε με μεγάλες δυσκολίες στη Φιλαδέλφεια και έχει την περηφάνια του να ζει από τη δουλειά του».

Για πρώτη φορά στην ιστορία του Φεστιβάλ Δράμας, το βραβείο του πρώτου γυναικείου ρόλου πήγε σε μία τρανς ηθοποιό: την Νάσια Συντέτα για το Honeymoon που σκηνοθέτησε το Άλκι Παπασταθόπουλος το οποίο πήρε επίσης το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής και το Drama Queer. To Άλκι μίλησε για την έμπνευσή του, τη δολοφονία του Ζακ/Zackie Oh Κωστόπουλου, «ένα ειδεχθές έγκλημα για το οποίος κλαίμε μέχρι σήμερα», και αφιέρωσε το βραβείο Onassis Culture που επίσης απέσπασε, «σε όλα τα queer και τα τρανς άτομα που δολοφονούνται στην Παλαιστίνη».

Tο βραβείο ντοκιμαντέρ κέρδισε η ταινία του Aλκαίου Σπύρου Στρώνουν τον παράδεισο. Πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του Εθνικού Διαγωνιστικού ήταν ο έμπειρος Αχιλλέας Κυριακίδης.

Παραλαμβάνοντας τα βραβεία τους, ορισμένοι από τους νικητές σχολίασαν επικριτικά καυτά ζητήματα της κινηματογραφικής επικαιρότητας, όπως το ζήτημα της (μη) προβολής της ταινίας Αδέσποτα Κορμιά στην γειτονική Καβάλα, την αντικατάσταση της επιτροπής για την ελληνική υποψηφιότητα στα όσκαρ, την διατήρηση της χρήσης της «Ίριδας» από τους φοιτητές του ΕΚΠΑ, καθώς και το νέο φορέα που προκύπτει από τη συγχώνευση ΕΚΚ και ΕΚΟΜΕ.

Το Grand Prix του Διεθνούς Διαγωνιστικού, με πρόεδρο της επιτροπής τον καταξιωμένο μοντέρ Γιώργο Μαυροψαρίδη, απέσπασε  το Clamor της  Σαλομέ Ντα Σούζα (Γαλλία) που επίσης μπαίνει αυτομάτως στη διαδικασία των όσκαρ. Aξίζει να αναφέρουμε πως δύο ελληνίδες διακρίθηκαν στο Διεθνές Διαγωνιστικό: Η Δάφνη Χαιρετάκη απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας ΝΑ Ευρώπης για την ταινία της Αυτό που ζητάμε από ένα άγαλμα είναι να μην κινείται, ενώ η Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη το βραβείο σκηνοθεσίας για το What Mary didn’t know.

Η πλήρης λίστα των βραβείων έχει αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του DISFF

Η τελετή της απονομής βραβείων του 47ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας πραγματοποιήθηκε στο αμφιθέατρο «Αντώνης Παπαδόπουλος» του Δημοτικού Ωδείου της πόλης, παρουσία του Υφυπουργού Πολιτισμού Ιάσωνα Φωτήλα. Την τελετή λήξης παρουσίασε με το απαράμιλλο στιλ του ο Βασίλης Τερζόπουλος.

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής Γιάννης Σακαρίδης, ευχαρίστησε όλους του συνεργάτες του, τους οποίους μάλιστα φώναξε στη σκηνή, τους δημιουργούς «αλλά και τους 1000 Δραμινούς που ήρθαν να παρακολουθήσουν τις ταινίες του Κινηματογραφικού Εργαστηρίου της Δράμας».

Χαιρετισμό απηύθυνε  ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Δράμας Δωρόθεος,  ενώ αμέσως μετά τον λόγο πήρε ο Δήμαρχος Δράμας και Πρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας Γιώργος Παπαδόπουλος, ο οποίος είπε πως το 47ο Φεστιβάλ Δράμας  καταγράφηκε «ως ένα από τα πλέον επιτυχημένα της τελευταίας πενταετίας. Είναι σημαντικό κάθε χρόνο να γινόμαστε καλύτεροι. Ως δημοτική αρχή, δεσμευόμαστε πως θα βάλουμε το λιθαράκι μας και θα ανεβάσουμε τον πήχυ. Σύντομα το Φεστιβάλ θα κλείσει 50 χρόνια ζωής και τα θεμέλια του είναι βαθιά. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Γιώργο Δεμερτζή διότι ήταν έμπρακτα παρών και μας βοήθησε με τις γνώσεις τους, επιβεβαιώνοντας ότι η διοίκηση μπορεί να έχει συνέχεια». Ο κ.Παπαδόπουλος συνεχάρη τους βραβευθέντες και έκανε ιδιαίτερη μνεία «στους αφανείς ήρωες της διοργάνωσης: τους εθελοντές».

Ανεβαίνοντας στο βήμα, ο Υφυπουργός Πολιτισμού Ιάσων Φωτήλας είπε: «Άλλη μία πετυχημένη διοργάνωση έφτασε στο τέλος της αν και η μικρομηκάδικη περιπέτεια δεν τελειώνει ποτέ. Μία συνάντηση που δεν αφορά μόνο τη Δράμα αλλά εκτείνεται σε όλη την Ελλάδα, όπου πλήθος κόσμου παρακολουθούν τις ταινίες online και δωρεάν. Συνεπώς είναι ένας διεθνής θεσμός με άποψη και κύρος που αναδεικνύει τους σύγχρονους προβληματισμούς και διασυνδέει τους επαγγελματίες του χώρου». Ο κ.Φωτήλας συνεχάρη τον Γ.Σακαρίδη: «Είναι δύσκολο να πας κάτι που είναι ψηλά ακόμα πιο ψηλά κι εκείνος εκτόξευσε τη δυναμική του φεστιβάλ. Ραντεβού το 2025. Μέχρι τότε, όπως λέει ο Εξιπερί, “να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε τους φίλους μας”».

Ο Αντιπρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού  Μήκους Δράμας Πέτρος Παρασκευαΐδης, αφού έκανε μια μικρή αναδρομή στην ιστορία του φεστιβάλ που, όπως είπε, «ανοίγει ένα παράθυρο στον κόσμο και από μικρή σπίθα, έγινε μια φωτιά που φωτίζει την πόλη», έδωσε μερικά πολύ εντυπωσιακά νούμερα ως προς την επισκεψιμότητα της πλατφόρμας: «Ένα εκατομμύριο επισκέπτες καταγράφηκαν στην πλατφόρμα, και περισσότεροι από 100.000 ήταν μοναδικοί χρήστες.  Κάθε  λεπτό 500 άνθρωποι παρακολουθούσαν ταινία. Τα νούμερα αυτά είναι αδιανόητα».

Ο αντιπρόεδρος του Φεστιβάλ ευχαρίστησε τον Δήμαρχο Γιώργο Παπαδόπουλο, όλους τους συνεργάτες και τους χορηγούς του φεστιβάλ που «είναι πλέον θεσμός αναγνωρισμένος και σεβαστός από την παγκόσμια κοινότητα»,  ενώ ευχαρίστησε με τη σειρά του τον Γιώργο Δεμερτζή και τους εθελοντές. Κλείνοντας υποσχέθηκε να συνεχίσει τη σκληρή δουλειά «προωθώντας τον κινηματογράφο σε Ελλάδα και εξωτερικό. Από πλευράς μου υπόσχομαι πως το Φεστιβάλ Δράμας θα είναι η μόνιμη αγκαλιά των μικρομηκάδων στον κόσμο. Εδώ ανήκετε. Η Δράμα είναι ο προθάλαμος της επιτυχίας, ο προθάλαμος των όσκαρ. Η Δράμα είστε εσείς!».

DISFF#47 – Παρουσίαση Σκηνοθετών, Κυριακή 8/9/2024

DISFF#47 – Παρουσίαση Σκηνοθετών, Κυριακή 8/9/2024

DISFF#47 – Παρουσίαση Σκηνοθετών, Κυριακή 8/9/2024

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 47ο Φεστιβάλ Δράμας, δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του Φεστιβάλ. Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για τη δουλειά τους οι διαγωνιζόμενοι στη σημερινή παρουσίαση την οποία συντόνισαν ο Γιάννης Σακαρίδης (Εθνικό Διαγωνιστικό) και ο Γιώργος Ζώης (Διεθνές Διαγωνιστικό) :

EΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

«Η Μεγαλύτερη Μέρα του Κόσμου» (Δημήτρης Χαραλαμπόπουλος)

«Η ταινία ξεκίνησε πριν από τέσσερα χρόνια, από μια προσωπική, πραγματική στιγμή. Υπήρχε μια επιστολή η οποία δεν παραδόθηκε ποτέ στον παραλήπτη της. Ήταν θερινό ηλιοστάσιο του 2020 και η ταινία το πραγματεύεται σαν φυσικό φαινόμενο και σαν συμβολική στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου. Ένα μεγάλο κομμάτι της επιστολής είναι πραγματική ιστορία. Και όταν την έγραφα αποφάσισα να την κάνω ταινία. Την επόμενη μέρα τηλεφώνησα στον πρωταγωνιστή, τον Μάριο Μπανούσι, και του είπα για την υπόθεση. Έχω σπουδάσει ηθοποιός και δεν έχω καμία σχέση με το χώρο του σινεμά. Άρχισα να σκέφτομαι ότι η ιστορία χρειάζεται να έχει κάποια στοιχεία fiction και μαζί με τον Μάριο αρχίσαμε να φτιάχνουμε τον χαρακτήρα. Είναι μια ταινία που διαρκώς άλλαζε. Από πολύ νωρίς ήξερα ότι ήθελα να υπάρχει το παιχνίδι δυο χρονικοτήτων, του αφηγηματικού παρόντος του ήρωα που βρίσκεται στην Αθήνα και γράφει αυτό το γράμμα και του παρελθόντος που αφορά τη μνήμη από τις πρώτες και τελευταίες καλοκαιρινές διακοπές του. Κάποια στιγμή πήρα τις οικογενειακές βιντεοκασέτες και τις ψηφιοποίησα και εκεί κατάλαβα πόσα πολλά στοιχεία επαληθευόντουσαν κατά αυτόν τον τρόπο στο υπάρχον κείμενο. Ήταν αυτό που μου έλειπε σεναριακά για να ολοκληρωθεί η ιστορία»

«Μωβ» (Τζω Καπράλου)

«Η ιστορία ξεκινάει από προσωπικά βιώματα, αλλά ήθελα να πάω πολύ παραπέρα. Βασική ιδέα ήταν το πόσο κοντά είναι ένας χωρισμός με τον θάνατο. Και σε συνδυασμό με την αγάπη μου για τη φύση και με το κολάζ, ήθελα να φτιάξω κάτι που να χωράει σε μια μικρού μήκους, με το σκεπτικό να μπορούμε να δούμε μια ολοκληρωμένη ιστορία. Ήθελα να μιλήσω για μια σχέση όπου καμία από τις δύο κοπέλες δεν έχει δίκιο. Να δούμε πως κάποιες τοξικές σχέσεις , όταν έχουν τελειώσει, είναι πολύ δύσκολο να βάζεις σε αυτές ένα τέλος και να λες ότι δεν πάει άλλο. Η εικόνα με τις ρίζες στα πρώτα πλάνα, έγιναν από την ανάγκη μου να φτιάξω δυο ρίζες που έχουν μπλεχτεί σε σημείο που να μην  μπορείς να τις διαχωρίζεις. Εκεί όπου έχει χαθεί κάθε ατομικότητα. Αυτό το πλάνο ήταν πολύ σημαντικό , καθώς οι δυο ρίζες είναι μέσα στην ίδια γλάστρα, αλλά ασφυκτιούν και τότε είναι που δεν υπάρχει χώρος για ανάπτυξη και ζωή. Έτσι μου ήρθε η ιδέα, όταν δυο φυτά ασφυκτιούν στην ίδια γλάστρα να πρέπει να μεταφυτευτούν. Κάπως έτσι σκέφτηκα ότι γίνεται και με τους χωρισμούς. Πρέπει να υπάρξει μια μετατόπιση του ενός ώστε να συνεχίσουν και οι δυο να επιβιώνουν και να ανθίσουν κάπου αλλού, ξεχωριστά. Το μωβ έχει χρησιμοποιηθεί ως σύμβολο πένθους και μιας σήψης και δημιουργήθηκε η ιδέα αυτό να γίνει κάτι πιο υλικό. Έτσι το φτιάξαμε, είναι prop, έτσι ώστε να γίνει χειροπιαστό, να γίνει εικόνα. Αυτό το μωβ πράγμα όπως το λέω, είναι φτιαγμένο από μια πατάτα Περού, που ανακαλύψαμε κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας»

«Theater» (Αναστασία Λώλα)

«Για αρκετά χρόνια δούλευα στο θέατρο, στα παρασκήνια, σαν καθαρίστρια, σαν βοηθός σκηνικών, και συγκέντρωνα, κινηματογραφώντας εικόνες που αγαπούσα πολύ. Και αυτά ήθελα να τα μοιραστώ. Και έπρεπε να κάνω μια πτυχιακή ταινία. Με ενδιέφερε πολύ το σώμα, ο χρόνος, το πώς μπορεί να είναι τα σώματα σε μια κατάσταση αναμονής και ετοιμότητας. Δούλεψα με ανθρώπους που δεν είναι ηθοποιοί, εκτός από δυο κορίτσια, κάποιοι από αυτούς που δούλευαν στο θέατρο, ήταν άνθρωποι που είχα δουλέψει μαζί τους και ήξερα πως κινούνται. Υπήρχε ένα πλήρες storyboard, ήταν τα πάντα ζωγραφισμένα, σκηνή προς σκηνή »

 «Στρώνουν τον παράδεισο» (Αλκαίος Σπύρου)

«Τον Σεπτέμβριο του 2018 είχε συμβεί αυτό το σχεδόν τρομοκρατικό σκηνικό με τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου που με είχε στοιχειώσει και καθώς είχα μεγαλώσει στην Ομόνοια, ήθελα κάπως να αντιδράσω και να δείξω στην ίδια την πόλη, μια άλλη οπτική γωνία αυτής της περιοχής, που θεωρείται μια παρωδία στο υποσυνείδητο του κόσμου. Δεν υπήρχε μια συγκεκριμένη δομή, ήθελα να κινηματογραφήσω μια αφιλτράριστη κοινωνία της Ομόνοιας. Η μοναδική ροή που υπήρχε ήταν το ερωτηματολόγιο που απεύθυνα στους χαρακτήρες της ταινίας. Ήθελα να μην είναι  μια κλασική, ιστορική περιγραφή της Ομόνοιας και αποφάσισα πως ένας τρόπος να την κάνουμε λίγο πιο ανθρώπινη είναι η επιβίωση όλων αυτών των χαρακτήρων μέσω της ποίησης, της μουσικής και της φροντίδας, όπως ο κήπος που συντηρεί ενός από αυτούς. Απώτερος σκοπός της ταινίας είναι να καταδείξει πως μια δομική βία, καταλήγει σε μια φυσική βία και για αυτό προσπαθεί να συνδέσει την αναδόμηση της πλατείας Ομονοίας με τη δολοφονία του Ζακ. Και παράλληλα προσπαθεί να δείξει το τραύμα  που έχουν αποκτήσει πολλοί Αλβανοί που έζησαν στην Ελλάδα, το κουβαλάω κι εγώ μέσω των γονιών μου. Και καταγράφεται σαν το λυρικό, το μουσικό πορτραίτο της πλατείας»

«Πακιστανός» (Χρίστος Ζένιου)

«Είναι μια μυθοπλασία που προέκυψε από τη συνομιλία με τους ιδιοκτήτες ενός γραφείου τελετών που μας επιβεβαίωσαν το τι πραγματικά γίνεται. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από έναν ιδιοκτήτη τέτοιου γραφείου κι ένα πτώμα αγνώστου ταυτότητας. Τα υπόλοιπα ήρθαν το ένα μετά το άλλο. Ήθελα να είναι μια ταινία που να δείχνει το πώς είναι κατά κάποιο τρόπο η κατάσταση στην Κύπρο, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, κυρίως όσον αφορά αντιλήψεις κυρίως μεγαλύτερων σε ηλικία ατόμων που εξωτερικεύουν κι ένα είδος ρατσισμού. Κατά τη διάρκεια της γραφής του σεναρίου προέκυπταν συνεχώς νέα πράγματα που μπορεί να υπήρχαν μέσα μου και εξωτερικεύτηκαν γράφοντάς τα. Αρχικά ο τελετάρχης θέλει να ξεφορτωθεί το πτώμα. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που ζει καθημερινά το θάνατο και κατά τη διάρκεια της ταινίας βλέπουμε να αναδύονται οι κρυμμένες ηθικές του αξίες και να τον μεταμορφώνουν».

«Mira» (Ορφέας Περετζής)

«Αυτό που με ενδιαφέρει σαν βασικός θεματικός άξονας είναι το θέμα της ιδρυματοποίησης και της κοινωνικής καταπίεσης. Αυτά είναι που με συγκινούν σε τέτοιο βαθμό ώστε να κάνω ταινίες. Ήθελα να δω έναν οργανισμό που να διαβιεί σε ένα ιδρυματοποιημένο τόπο εργασίας και τι σημαίνει να δραπετεύει κανείς από αυτόν τον τόπο και με ποιον τρόπο μπορεί να το κάνει. Έτσι προέκυψε και το σενάριο της ταινίας που είναι μια μυθοπλασία με έναν χαρακτήρα που δουλεύει σε ένα ξενοδοχείο. Και όταν είδα τη Mira αλλά και άλλες καλλιτέχνιδες της ραπ σκηνής, είχα την ιδέα να δουλέψω πάνω σε έναν χαρακτήρα που να είναι κοντά στον εαυτό του και την τέχνη του»

ΔΙΕΘΝΕΣ  ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

Madwomen in the Attic (Tamara García Iglesia)

 Απαντώντας στην ερώτηση τι ήταν αυτό που έκανε την Tamara Garcia Iglesia να καταπιαστεί στην ταινία της με το θέμα της εξερεύνησης στις  αναπαραστάσεις της τρέλας σε ταινίες του βωβού κινηματογράφου της δεκαετίας του ’20 και του ’30, η σκηνοθέτις εξήγησε πως βρήκε τη φωτογραφία μιας γυναίκας που είχε υποστεί ύπνωση και ηλεκτροσόκ, «ένα πρωτόγνωρο υλικό που μου άρεσε πολύ και με οδήγησε να αναζητήσω αρχεία με παρόμοιο υλικό, όπου εντόπισα μια βωβή ταινία, χωρίς να ξέρω εάν αυτή η γυναίκα ήταν άρρωστη ή αντιδρούσε με έναν τρόπο στην εποχή της», όπως είπε. «Αναρωτήθηκα ποιο είναι το όριο της σκέψης μας και ποιο το όριο της πραγματικότητας. Ήθελα να κολυμπήσω σε αυτά τα νερά. Δεν πιστεύω στο παρελθόν. Αυτό που υπάρχει είναι μόνο το παρόν. Αυτό το βλέπω και ως κινηματογραφίστρια. Δημιούργησα μια ταινία fiction, αποτέλεσμα μοντάζ. Η αναζήτησή μου στα αρχεία, με κλειδιά τις λέξεις «τρελή γυναίκα-βωβή ταινία» ή «αρρώστια της τρέλας στις βωβές ταινίες» , ήταν μια εύκολη υπόθεση. Τα αρχεία που βρήκα στην Ισπανία, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, μου έδωσαν ένα πολύ καλό υλικό. Οι εικόνες που συγκέντρωσα με έκαναν να σκεφτώ πως όλο αυτό είναι κάτι που θυμίζει πολύ το παρόν. Και αυτό ήταν και το κριτήριό μου, να βρω κάτι που να μοιάζει με το σήμερα. Τελικά αυτοί οι παλαιοί κινηματογραφιστές σκέφτονταν σαν κι εμένα».

Αφιέρωμα στη Φρίντα Λιάππα

Αφιέρωμα στη Φρίντα Λιάππα

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΦΡΙΝΤΑ ΛΙΑΠΠΑ

Πρεμιέρα για τις αποκατεστημένες και ψηφιοποιημένες ταινίες της “Μετά 40 μέρες” (1972) και “Απεταξάμην” (1980)

Τιμητικό αφιέρωμα στη σημαντική δημιουργό του ελληνικού κινηματογράφου Φρίντα Λιάππα (1948-1994), που φέτος συμπληρώνονται τριάντα χρόνια από τον θάνατό της, παρουσίασε χθες Σάββατο 7/9 το 47ο  Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας.

Οι ταινίες ήταν προγραμματισμένες να προβληθούν την Παρασκευή στον κήπο του πολιτιστικού χώρου Κύκλωψ, αλλά η κακοκαιρία μετέφερε την προβολή την επόμενη μέρα στο Δημοτικό Ωδείο Δράμας.

Στο πλαίσιο του αφιερώματος παίχτηκαν οι ψηφιακά αποκατεστημένες μικρού μήκους ταινίες της Μετά 40 μέρες (1972), Μια ζωή σε θυμάμαι να φεύγεις (1977) και Απεταξάμην (1980), τις οποίες προλόγισε ο  σκηνοθέτης, συνεργάτης και σύντροφος της Φρίντας Λιάππα, Κυριάκος Αγγελάκος.

Ο Κυριάκος Αγγελάκος μίλησε στο κοινό συνδέοντας βιογραφικά στοιχεία της δημιουργού με στοιχεία των εν λόγω ταινιών της και της εποχής τους, ενώ έδωσε πληροφορίες για την αποκατάστασή τους από την Ταινιοθήκη της Ελλάδος.

Το ραντεβού των μικρού μήκους ταινιών της Φρίντας Λιάππα με το κοινό της Δράμας ήταν ήδη προγραμματισμένο από πέρυσι, σε σχετική εκδήλωση παρουσία του Κ.Αγγελάκου και της Μαρίας Κομνηνού, προέδρου της Ταινιοθήκης της Ελλάδος. Έτσι φέτος είχαμε την χαρά να δούμε στη Δράμα τις τρεις μικρού μήκους ταινίες της, μάλιστα, οι δύο εξ αυτών, οι ταινίες Μετά 40 μέρες (1972) και Απεταξάμην (1980), ψηφιοποιημένες και αποκατεστημένες έκαναν πρεμιέρα στο πλαίσιο του 47ου DISFF.

«Πέρυσι είχαμε ανακοινώσει ότι εκτός από την ταινία Μια ζωή σε θυμάμαι να φεύγεις», που ήταν τότε υπό αποκατάσταση, άλλες δύο ταινίες μικρού μήκους της Φρίντας θα αποκατασταθούν και θα κάνουν την πρώτη τους προβολή εδώ στη Δράμα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους. Και πράγματι αυτό έχει συμβεί, με την υποστήριξη του Φεστιβάλ Δράμας, της Ταινιοθήκης της Ελλάδος και της Εταιρείας Κοινωνικού Έργου και Πολιτισμού».

Η πρώτη ταινία με την οποία η Φρίντα Λιάππα πρωτοεμφανίζεται στο ελληνικό σινεμά ήταν η ταινία Μετά 40 μέρες το 1972. Η ιστορία της ταινίας περιστρέφεται γύρω από έναν  φαντάρο ο οποίος περιπλανιέται στους δρόμους της Αθήνας με την πρώτη άδεια της θητείας του.

«Είμαστε στη Χούντα, η Φρίντα έχει ήδη συλληφθεί και έχει φυλακισθεί. Αφού απελευθερώθηκε, ζει στην Αθήνα, έχουν κατασχέσει το διαβατήριο της και η πρώτη της επαφή με το σινεμά είναι ως σκριπτ στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη Το προξενιό της Άννας. Το 1972 αποφασίζει να κάνει αυτήν την ταινία σε παραγωγή του περιοδικού «Σύγχρονος Κινηματογράφος», με διευθυντή τότε τον Βασίλη Ραφαηλίδη. Αυτό που με συγκινεί πάντοτε σε αυτό το φιλμ είναι η αίσθηση μιας κρυφής κάμερας, η αίσθηση μιας κάμερας διωκόμενης, η αίσθηση μιας κάμερας σε παρανομία, όταν τραβάει τα μεικτά κλιμάκια των ΕΣΑτζήδων.

Πρόσφατα έστειλα κάποιες φωτογραφίες από την ταινία στον Βαγγέλη Καραμανωλάκη, τον Καθηγητή Ιστορίας στο ΕΚΠΑ, για μια έκθεση στη Νομική Σχολή με αφορμή τα 50 χρόνια από την κατάληψη της Νομικής.

Μία από αυτές είναι η φωτογραφία του πλάνου όπου ο φαντάρος περπατάει μπροστά σε γιγαντοαφίσες με γυναικεία πόδια που διαφήμιζαν καλσόν. Η προοπτική είναι τέτοια που μας αποκάλυψε ότι το σημείο αυτό ήταν στη λεωφόρο Αλεξάνδρας λίγο μετά τα προσφυγικά, άρα τα πλάνα αυτά είχαν γυριστεί εκεί που ήταν οι Φυλακές Αβέρωφ και είχαν μόλις γκρεμιστεί. Η Φρίντα γυρνάει αυτήν την ταινία έξω από τις γκρεμισμένες φυλακές Αβέρωφ, όπου δύο χρόνια πριν ήταν μέσα, φυλακισμένη, και κοίταζε προς τα έξω».

Η Φρίντα Λιάππα σπούδασε κινηματογράφο στο Λονδίνο και επέστρεψε στη χώρα μετά την Μεταπολίτευση. Το 1976 αποφασίζει να κάνει μια δεύτερη ταινία.

«Το Μια ζωή σε θυμάμαι να φεύγεις είναι μια ταινία μεσαίου μήκους η οποία τη βάζει ουσιαστικά μέσα στον χώρο του κινηματογράφου ως μια κινηματογραφίστρια με το δικό της προσωπικό στίγμα. Η ταινία αυτή είναι ένα μωσαϊκό της εποχής εκείνης, της ‘εποχής της ασυνεννοησίας’ όπως την χαρακτηρίζει ένας φίλος μου ζωγράφος, και η Φρίντα χρησιμοποιεί όλες τις ψηφίδες του. Το λαϊκό τραγούδι, το αστυνομικό μυθιστόρημα, το θέατρο, ιστορίες από τη φυλακή και την εξορία, την Αριστερά. Η ίδια θεωρούσε ότι με αυτήν την ταινία κάπως έλυσε και τη σχέση της με την οργανωμένη Αριστερά στην Ελλάδα, επαναλαμβάνοντας όμως τη φράση του Καμί “ανήκω στην Αριστερά παρά τη θέλησή μου και τη δική της”».

Από το 1976 η Φρίντα Λιάππα δουλεύει στην εκπομπή «Παρασκήνιο» της Κρατικής Τηλέορασης, κάνοντας πολλά ντοκιμαντέρ, και παράλληλα γράφει στα περιοδικά «Σύγχρονος Κινηματογράφος» και στο «Αντί». «Σκοπός μας με την Εταιρεία Κοινωνικού Έργου και Πολιτισμού είναι άμεσα να εκδώσουμε τα πολύ ενδιαφέροντα κινηματογραφικά της κείμενα».

Το 1980 έχει καταθέσει στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου το σενάριο για  την πρώτη μεγάλου μήκους ταινίας της (Οι δρόμοι της αγάπης είναι νυχτερινοί). «Περιμένοντας τη χρηματοδότηση, αποφασίζει να κάνει το Απεταξάμην, ως μια άσκηση ύφους. Θέλει να δουλέψει με τον Νίκο Σμαραγδή πάνω στο φορμάτ 35mm, θέλει να αισθάνεται πιο ώριμη όταν θα κάνει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινίας της. Και φτιάχνει μια ταινία με τις δικές της εμμονές. Είναι μια ταινία πάνω στην ιστορία και την υστερία, είναι μια ταινία πάνω στην κινηματογραφοφιλία, τον Χίτσκοκ, τον Ροντόλφο Βαλεντίνο, είναι μια ταινία με αρκετά βιογραφικά στοιχεία. Αφορά ένα κορίτσι που έχει έρθει από την επαρχία, ζει με τους θείους της και προετοιμάζεται να δώσει εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, διαβάζοντας ιστορία. Η Φρίντα είχε μια εμμονή με την ιστορία. Άλλωστε είχε μεταφράσει το έργο «Τι είναι Ιστορία;» του Ε. Χ. Καρ (εκδόσεις 70-Πλανήτης, 1974). Η ταινία παίχτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, βραβεύτηκε, και σήμερα είναι η πρώτη φορά που τη βλέπουμε σε αποκατεστημένη μορφή».

Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ ΤΗΣ ΦΡΙΝΤΑΣ ΛΙΑΠΠΑ

Η αποκατάσταση των τριών ταινιών μικρού μήκους της Φρίντας Λιάππα πραγματοποιήθηκε από την Ταινιοθήκη της Ελλάδος σε συνεργασία με τον Κυριάκο Αγγελάκο και το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, με την υποστήριξη της Εταιρείας Κοινωνικού Έργου και Πολιτισμού (ΕΚΕΠ).

Οι ταινίες  Μετά 40 μέρες (1972) και Απεταξάμην (1980) παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά σε ψηφιακά αποκατεστημένη κόπια στο πλαίσιο του 47ου DISFF.  Η ψηφιακά αποκατεστημένη κόπια της ταινίας Μια ζωή σε θυμάμαι να φεύγεις (1977) παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος τον Δεκέμβριο του 2023, σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Δράμας, την Ταινιοθήκη της Ελλάδος και τον Κυριάκο Αγγελάκο στο πλαίσιο του προγράμματος «A Season of Classic Films» της ACE – Association des Cinémathèques Européennes και του προγράμματος Creative Europe.

*Την ταινία Μετά 40 μέρες παρακολουθήσαμε σε ψηφιακή αποκατάσταση 2Κ. Η αποκατάσταση έγινε από κόπια προβολής 16mm με μαγνητικό ήχο που διατέθηκε για την αποκατάσταση από τον Κυριάκο Αγγελάκο.

*Το Μια ζωή σε θυμάμαι να φεύγεις (1977) σε ψηφιακή αποκατάσταση 4Κ. Η αποκατάσταση έγινε από τα πρώτης γενιάς αρνητικά εικόνας και ήχου 16mm και την τελική μίξη σε μαγνητικό υλικό, που διατέθηκαν για την αποκατάσταση από τον Κυριάκο Αγγελάκο.

*Την ταινία Απεταξάμην σε ψηφιακή αποκατάσταση 4Κ. Η αποκατάσταση έγινε από τα πρώτης γενιάς αρνητικά εικόνας και ήχου 35mm, που διατέθηκαν για την αποκατάσταση από τον Κυριάκο Αγγελάκο.

Κόπιες και αρνητικά των ταινιών συντηρούνται στα αρχεία της Ταινιοθήκης της Ελλάδος.

Να σημειωθεί πως η ξεχωριστή φετινή οπτική ταυτότητα του 47ου DISFF αντλεί έμπνευση από τα κινηματογραφικά καρέ της Φρίντας Λιάππα, χρησιμοποιώντας σκηνές από την ταινία της «Μια ζωή σε θυμάμαι να φεύγεις» – όπως αντίστοιχα και από την ταινία «Μια θέση στον ήλιο» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, για τον οποίο επίσης παρουσιάζεται φέτος ένα αφιέρωμα στο έργο του.

Cinematherapy – «Βίωμα» του Άγγελου Σαφτουλή και «Skeleton Tree» του Χάρη Ζαλαβρά

Cinematherapy - «Βίωμα» του Άγγελου Σαφτουλή και «Skeleton Tree» του Χάρη Ζαλαβρά

Cinematherapy 2024

Κινηματογραφοθεραπεία: Συναντήσεις για το «Βίωμα» του Άγγελου Σαφτουλή και το «Skeleton Tree» του Χάρη Ζαλαβρά

Για μια ακόμη χρονιά όσοι και όσες βρέθηκαν στη Δράμα για το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους είχαν την ξεχωριστή ευκαιρία να συμμετάσχουν σε συναντήσεις κινηματογραφοθεραπείας που προσφέρονται από το πρόγραμμα Cinematherapy με επικεφαλής την Ντενίς Νικολάκου, συνθετική ψυχοθεραπεύτρια. Σε αυτές τις συναντήσεις προβάλλεται μία ταινία μικρού μήκους και έπειτα γίνεται ανοιχτή συζήτηση με το κοινό όπου τίθενται προβληματισμοί και μοιράζονται συναισθήματα και σκέψεις με εφαλτήριο το υλικό που προσφέρει η επιλεγμένη ταινία ως προς τη θεματική της, τους χαρακτήρες της, την εικονοποιία της. Είναι, λοιπόν, συναντήσεις «ΨTalks» (ψυχοθεραπευτικές συν-ομιλίες) όπως είναι η επίσημη ονομασία τους στο Φεστιβάλ από φέτος, ώστε να διαφοροποιηθούν από τις συζητήσεις με τους σκηνοθέτες ταινιών που γίνονται τα πρωινά του Φεστιβάλ και επικεντρώνονται σε ερωταπαντήσεις κινηματογραφικού περιεχομένου.

Την Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου η συνάντηση Cinematherapy είχε ως αντικείμενο το «Βίωμα», την ταινία του Άγγελου Σαφτουλή που διαγωνίζεται στο φετινό Εθνικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ. Μαζί με την Νικολάκου, παρόντες στη συζήτηση ήταν και συντελεστές της ταινίας: ο σκηνοθέτης Άγγελος Σαφτουλής, ο παραγωγός Ανδρέας Κατσένης και η υπεύθυνη για το casting Φελίς Τόπη. Η ταινία «Βίωμα» απεικονίζει μια συνεδρία ομάδας ψυχοθεραπείας κατά την οποία τα μέλη της, βρισκόμενα σε κύκλο, διηγούνται πτυχές της εμπειρίας τους με την αγχώδη διαταραχή. Κατά τη διάρκεια των αφηγήσεών τους εμβόλιμα πλάνα οδηγούν τους θεατές στα βιώματα που περιγράφονται, μεταξύ αυτών κρίση πανικού και αυτοτραυματισμός.

Κατά τη διάρκεια του ΨTalk, η προβολή της ταινίας του Σαφτουλή έδωσε πρόσφορο έδαφος για δύο κατευθύνσεις στη συζήτηση που ακολούθησε: μια αυτοαναφορική όπου σχολιάστηκαν η σημασία της ψυχοθεραπείας, οι μέθοδοι και τι θα μπορούσε ή δεν θα μπορούσε να αποκομίσει το άτομο από αυτήν. Και μία επικεντρωμένη σε προσωπικά βιώματα με την αγχώδη διαταραχή ή εν γένει τις ψυχικές ασθένειες που γενναιόδωρα μοιράστηκαν κοινό και συντελεστές. Στην αίθουσα προβολής εκείνο το βράδυ έγινε κάτι μαγικά ανθρώπινο: το περιεχόμενο της ταινίας αντικατοπτρίστηκε στον διάλογο που ανέπτυξαν κοινό και συντελεστές, σαν να άνοιξε ο κύκλος των χαρακτήρων της ταινίας για να συμπεριλάβει τους καθήμενους στο Δημοτικό Ωδείο Δράμας. Η συνάντηση πήρε μορφή ομαδικής ψυχοθεραπείας όπου άγνωστοι οι περισσότεροι μεταξύ τους μίλησαν για το αίσθημα του φόβου, πώς συνυπάρχουμε με αυτό και γιατί είναι στη ζωή μας. «Ποιος δεν φοβάται;» ρωτάει ο ψυχοθεραπευτής τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας στην ταινία και η ερώτηση επαναλαμβάνεται στην αίθουσα του Ωδείου Δράμας για να οδηγήσει στο ίδιο συμπέρασμα: την καθολικότητα του συναισθήματος του φόβου στην ανθρώπινη εμπειρία και στην ανάγκη για αποδοχή αυτού.

Την επόμενη μέρα, Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου, το τρίτο και τελευταίο ΨTalk του προγράμματος Cinematherapy για φέτος έγινε για την ταινία «Skeleton Tree» του Χάρη Ζαλαβρά που επίσης διαγωνίζεται στο Εθνικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ. Έπειτα από την προβολή της ταινίας ανέβηκαν στη σκηνή για να συνομιλήσουν: η Ντενίς Νικολάκου, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας Χάρης Ζαλαβράς, καθώς και οι δύο πρωταγωνιστές ηθοποιοί Αλέξανδρος Λογοθέτης και Χρύσα Κλούβα. Με τη συζήτησή τους βοήθησαν το κοινό να δώσει τον χώρο στη σκέψη του και να αναλογιστεί για το θέμα της αυτοκτονίας, ένα ζήτημα που δεν είναι τόσο σπάνιο στην πραγματικότητα όσο φαίνεται να είναι στις συζητήσεις μας.

Το κοινό ανταποκρίθηκε σχολιάζοντας τις διαφορετικές συμπεριφορές των χαρακτήρων της ταινίας και καλώντας τους Λογοθέτη και Κλούβα να αναπτύξουν το πώς προσέγγισαν τους ρόλους τους και από πού άντλησαν το υλικό για την ερμηνεία τους, ειδικά για μία ιστορία που αγγίζει το θέμα της ανθρώπινης απώλειας. Πολλές ερωτήσεις έγιναν από το κοινό και προς τον Ζαλαβρά για την πορεία της ιδέας του που οδήγησε στην ιστορία, ενώ κάποιοι δεν δίστασαν να εκφράσουν εναλλακτικές ερμηνείες για την πλοκή, προσπαθώντας να βάλουν σε πρώτο πλάνο τη σχέση των δύο χαρακτήρων αντί του ενδεχομένου της αυτοκτονίας.

Κλείνοντας το ΨTalk και με αφορμή μιας ερώτησης από το κοινό, συζητήθηκε ο ρόλος του παρευρισκόμενου σε περίπτωση αυτοκτονίας: «Συνήθως λέμε στον χώρο της ψυχοθεραπείας και της ψυχανάλυσης ότι δεν είναι καθόλου σωστό να είναι ο ρόλος μας παρεμβατικός. Είναι μοναδική περίπτωση η περίπτωση της αυτοκτονίας που δεν ισχύει ο κανόνας ο γενικός που ισχύει για άλλες ψυχολογικές, συναισθηματικές και ψυχωσικές περιπτώσεις ότι ‘δεν μπορείς να σώσεις κάποιον που δεν θέλει να σωθεί, έχει αποφασίσει να μη σωθεί’. Στην περίπτωση της αυτοκτονίας η γενική οδηγία είναι ‘δεν τον αφήνεις μόνο, για κανένα λόγο ποτέ’. Και υπάρχει λόγος για αυτό», υπογράμμισε η Νικολάκου.

Short Film Hub Talks – Μοντέλα ευρωπαϊκών συμπαραγωγών

Short Film Hub Talks - Μοντέλα ευρωπαϊκών συμπαραγωγών

Short Film Hub 2024 Talks

Μοντέλα ευρωπαϊκών συμπαραγωγών: πώς οι θεσμοί μπορούν να βοηθήσουν τα φεστιβάλ κινηματογράφου να αναδειχθούν και να προωθήσουν ταινίες

Λεωνίδας Χριστόπουλος, Laurent Crouzeix, Bένια Bέργου
Συντόνισε ο Γιάννης Σακαρίδης

Το Short Film Hub (SFH) του Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας φιλοξένησε το μεσημέρι του Σαββάτου, μία ενδιαφέρουσα συζήτηση γύρω από το πώς οι θεσμοί μπορούν να βοηθήσουν τα ευρωπαϊκά κινηματογραφικά φεστιβάλ να αναδειχθούν και να προωθήσουν τις ευρωπαϊκές ταινίες.

Συμμετείχαν: ο Λεωνίδας Χριστόπουλος, πρόεδρος του ΕΚΟΜΕ (που την ερχόμενη Τετάρτη συγχωνεύεται με το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου), ο οποίος μίλησε εκ μέρους του κύριου κυβερνητικού φορέα στήριξης του οπτικοακουστικού τομέα στην Ελλάδα, ο Laurent Crouzeix από το κορυφαίο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους του Κλερμόν Φεράν, και η Βένια Βέργου από το European Film Commissions Network, ένα δίκτυο των ευρωπαϊκων film commissions που ρόλο έχουν να προσελκύουν και να  διευκολύνουν τις ξένες παραγωγές που αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν τα γυρίσματά τους σε μία άλλη χώρα.

Ο L.Crouzeix είπε πως το φημισμένο φεστιβάλ του Κλερμόν Φεράν, ξεκίνησε ως μη κερδοσκοπικός οργανισμός, ως λέσχη κινηματογράφου, που μετεξελίχθηκε σε φεστιβάλ και στην πορεία έγινε αυτό που ξέρουμε. Πολύ σύντομα έστησε και Αγορά η οποία σιγά σιγά εξελίχθηκε σε ένα Hub για τη βιομηχανία ταινιών μικρού μήκους. Επιπλέον, όπως είπε, το Φεστιβάλ δίνει μεγάλη έμφαση στα εκπαιδευτικά προγράμματα.

Στην Αγορά του Κλερμόν Φεράν, είναι πάντα παρόν το DISFF, το ΕΚΚ και το ΕΚΟΜΕ, καθώς, όπως τόνισε ο Γ.Σακαρίδης, είναι ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ στον κόσμο, με απίστευτη προσέλευση και μεγάλη αγορά, «οπότε ενώνουμε τις δυνάμεις μας».

Ο Λ.Χριστόπουλος είπε πως όταν είσαι κυβερνητικός οργανισμός πρέπει να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα για να υποστηρίξεις την μικρού μήκους ταινία και τις συμπαραγωγές, όπως ας πούμε «να προσφέρεις οικονομικά κίνητρα με δίκαιο και διαφανή τρόπο, για όλους τους δημιουργούς. Ταυτόχρονα πρέπει να υποστηρίζεις φορείς όπως τα φεστιβάλ –ένα ζωτικό κομμάτι της οπτικοακουστικής παραγωγής. Είναι σημαντικό να ακούς τους ανθρώπους του χώρου. Ελάτε να μας μιλήσετε, τους λέμε.  Και κάπως έτσι, για να φέρω ένα παράδειγμα, μειώσαμε σε 45.000 ευρώ από τα 60.000 ευρώ το όριο που αποτελούσε προϋπόθεση για να μπουν στο cash rebate οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες. Θέλουμε λοιπόν να μιλάμε με όλους και να ακούμε τις ιδιαιτερότητες του κάθε χώρου, λχ. των video games, ώστε να παράσχουμε τα κατάλληλα υποστηρικτικά εργαλεία, ιδιαίτερα για τους νεότερους: συμπαραγωγές, μικρού μήκους, animation, φιλμ, tv series, όλα».

Εξηγώντας τον ρόλο των film commissions η Βένια Βέργου είπε πως λειτουργούν σε εθνικό αλλά και σε τοπικό επίπεδο, και συνήθως αποτελούν κομμάτι του εθνικού κέντρου κινηματογράφου της εκάστοτε χώρας, που με τη σειρά του υπάγεται στο αντίστοιχο υπουργείο. «Διασυνδέουν τους επαγγελματίες, γνωρίζουν καλά τις ανάγκες ενός γυρίσματος, ενημερώνουν και διευκολύνουν σε σχέση με τoυς κατά τόπους κανονισμούς, και καλούνται να βρουν λύσεις σε ζητήματα που ανακύπτουν για το σύνολο της βιομηχανίας. Μάλιστα, σε κάποιες χώρες διαδραματίζουν στρατηγικό ρόλο ακόμα και στην αλλαγή των κανονισμών. Κοινώς, παίρνουμε τους παραγωγούς από το χέρι, τους καθοδηγούμε και τους συστήνουμε στους σωστούς ανθρώπους, διότι ως γνωστόν ο χρόνος είναι χρήμα. Και βέβαια αποτελούμε τους ενδιάμεσους με τους θεσμούς, με ανθρώπους δηλαδή όπως ο Λεωνίδας Χριστόπουλος. Έχουμε ανάγκη την ορατότητα και θέλουμε και να μεγιστοποιήσουμε το χρόνο που τα film commissions θα εχουν κατ΄ιδίαν συναντήσεις με τους παραγωγούς».

Προσέθεσε επίσης πως είναι πολύ σημαντική η συνεισφορά των γραφείων αυτών ως προς την προάσπιση της πολιτιστικής κληρονομιάς του τόπου τους.  «Λχ. πώς μεταχειρίζεσαι ένα κάστρο στην Ιρλανδία όταν κάνεις γυρίσματα για το Game of Thrones; Από την μία πρέπει οι δημιουργοί να γυρίζουν ελεύθερα και χωρίς λογοκρισία, από την άλλη όμως υπάρχουν και τα μεγάλα εγώ των στούντιο, λόγω των μεγάλων μπάτζετ… Θέλει προσοχή αυτό, πρέπει να υπάρχει ένας έλεγχος».

Παίρνοντας τον λόγο, ο L.Crouzeix μίλησε για το Euro Connection που στήθηκε στο Φεστιβάλ του Κλερμόν Φεράν. «Υπάρχει μια δυναμική νέα γενιά δημιουργών και πολλές ευρωπαϊκες ιστορίες να ειπωθούν. Θέλαμε να τους δώσουμε χώρο και να τους δικτώσουμε. Είναι κάτι το περιπετειώδες. Ολο αυτό βοήθησε μάλιστα να αλλάξουν κάποιες πολιτικές, να εξελιχθούν οι κανονισμοί και οι προϋποθέσεις χρηματοδότησης σε συγκεκριμένες χώρες, όπως έγινε για παράδειγμα στην Ιρλανδία. Και θέλω να πω πως οι Έλληνες είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτοι στο μάρκετ μας. Θέλουμε πολύ να δώσουμε προοπτικές στους νεότερους παραγωγούς και δημιουργούς.  Ο Γιώργος Ζώης και ο Βασίλης Κεκάτος μας είχαν έρθει. Επίσης έχουμε μια πολύ καλή συνεργασία με το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης”.

Στο ερώτημα του  Γ.Σακαρίδη πώς μπορεί να βοηθηθεί περισσότερο η νέα γενιά κινηματογραφιστών, ο Λ.Χριστόπουλος απάντησε πως «είναι σημαντικο να προσαρμόζεσαι σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον. Να αλλάζεις. Πολλοί νέοι δεν ξέρουν καν πώς να κάνουν αιτήσεις, ή πώς να δικτυώνονται. Ναι, υπάρχει γραφειοκρατία, αλλά δεν ξέρουν ούτε καν πώς να μας προσεγγίσουν. Οι παλαιότεροι τα γνωρίζουν καλύτερα αυτά. Πρέπει λοιπόν να τους δείξουμε τις καλές πρακτικές. Οι Γάλλοι θα φέρουν experts να μας βοηθήσουν, οι οποίοι θα ενημερώσουν για νέα χρηματοδοτικά εργαλεία κλπ.».

«Είναι σημαντικό που το CNC θα παράσχει βοήθεια», είπε ο Γ.Σακαρίδης. «Αλλά στη Δυτική Ευρώπη (Γαλλία, Γερμανία), ακούμε πως πέφτουν τα μπάτζετ. Καθώς κι εμείς εξαρτώμαστε από το κράτος, ελπίζουμε πως αυτό δεν θα συμβεί και στην Ελλάδα…»

«Πράγματι, τα φεστιβάλ μικρού μήκους,  που δεν έχουν το γκλάμουρ των άλλων φεστιβάλ, αλλά είναι γεμάτα πάθος και κέφι και δημιουργικότητα, εξαρτώνται από τις πολιτικές αποφάσεις», απάντησε ο L.Crouzeix. «Και πράγματι, συχνά, νοιώθουμε μία απειλή. Δίνουμε μια μάχη και είμαστε έτοιμοι για την επόμενη, ανά πάσα στιγμή. Ο πολιτισμός είναι ευάλωτος. Τίποτα δεν είναι εγγυημένο».

«Στην Eλλάδα δεν έχουν κοπεί τα μπάτζετ για τα φεστιβάλ», ξεκαθάρισε ο Λ.Χριστόπουλος. Και προσέθεσε: «Και πρέπει να πούμε ότι είναι σημαντικό το κράτος να λάβει υπόψη την επίδραση της τεχνολογίας στα οπτικοακουστικά. Πλέον υποστηρίζουμε και το AI και το VR. Θα δίνουμε λεφτά και για φεστιβάλ με θέμα την τεχνολογία. Aν δεν τα λαμβάναμε όλα αυτά υπόψη θα ήμασταν εκτός τόπου και χρόνου. Η τεχνολογία είναι σαν τα πυρηνικά. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για καλό και για κακό. Και θέλουμε και να να προστατεύσουμε τους δημιουργούς».

Με την ευκαιρία της συζήτησης, και μετά από ερωτήσεις δημοσιογράφων, ο Λ.Χριστόπουλος απάντησε  και σε μερικά φλέγοντα ζητήματα που άπτονται της συγχώνευσης του ΕΚΟΜΕ με το ΕΚΚ:

«Θα υπάρχει κανονικά η επιλεκτική χρηματοδοτηση, στην αρχή, που όλα αυτά τα χρόνια έδινε το ΕΚΚ, αλλά και το cash rebate, δηλαδή η αυτόματη χρηματοδότηση που δινεται στο τέλος μιας παραγωγής. Στόχος όμως είναι οι διαδικασίες στο νέο φορέα να είναι fully digital,να μειωθεί δηλαδή όσο γίνεται η ανθρώπινη παρέμβαση, ώστε να είναι πιο αποτελεσματικά τα πράγματα».

Και προσέθεσε: «Το ΕΚΚ δεν απειλείται, θα συνεχίσει να ασκεί την πολιτική γύρω από τα οπτικοακουστικά, υπό το Υπουργείο Πολιτισμού. Και το ΕΚΟΜΕ θα τεθεί κάτω από το ΕΚΚ. Όσο όμως λειτουργούσαν ξεχωριστά υπήρχε σπατάλη πόρων και έλλειψη σωστού συντονισμού. Μιλάμε απλώς για μία ένωση δυνάμεων για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Και όχι, δεν θα μειωθεί το μπάτζετ. Για πρώτη φορά μάλιστα στηρίζονται τόσα φεστιβάλ σε όλη την Ελλάδα: στην Ανάφη, την Κεφαλονιά, την Εύβοια. Ακόμα και φεστιβάλ γαστρονομίας».

Ο Λ.Χριστόπουλος είπε επίσης πως «θέλουμε η προσβασιμότητα να είναι προαπαιτούμενο για τη στήριξη. Όπως και το green shooting, o περιορισμός του περιβαλλοντικού αποτυπώματος. Nα είναι υποχρεωτικά όλα αυτά. Φυσικά πρέπει ο νέος κανονισμός λειτουργίας να προβλέπει και κάποια νέα πράγματα, γύρω ας πούμε από την τεχνολογία, όπως επίσης και μεγάλης κλίμακας εκπαιδευτικά προγράμματα, μας ενδιαφέρει πολύ αυτό».

Σε παρέμβαση της σκηνοθέτριας Ελίνας Ψύκου, που μίλησε για «τον ελέφαντα στο δωμάτιο», δηλαδή «την υποχρηματοδότηση του ελληνικού σινεμά, καθώς το ΕΚΚ έχει το χαμηλότερο μπάτζετ στην Ευρώπη, αλλά και τις μεγάλες καθυστερήσεις, μέχρι και 17 μήνες, στις νέες αιτήσεις προς το ΕΚΟΜΕ», ο κ.Χριστόπουλος απάντησε ως εξής:

«Στο νέο νόμο προβλέπεται πως η μόνιμη χρηματοδότηση του ΕΚ θα αυξηθεί καθώς θα λαμβάνει το 50% των εσόδων του κράτους από τις πλατφόρμες στην Ελλάδα. Θυμίζω επίσης πως από τον περασμένο Αύγουστο (του 2023), μέχρι τον Αύγουστο του 2024, το ΕΚΟΜΕ έχει πληρώσει 50 εκατομμύρια σε projects, ενώ έχει εγκρίνει 100 εκατομμύρια. Δεν λεω πως δεν υπάρχει ουρά, όχι, ούτε πως δεν υπάρχουν προβλήματα, αλλά δεν είναι μικρά νούμερα αυτά».

Η κ.Ψύκου ανταπάντησε πως «τα ποσά αυτά δεν αφορούν το ελληνικό σινεμά, αλλά και την τηλεόραση και τις ξένες παραγωγές. Κι εμείς εδώ σας μιλάμε για την ελληνική κινηματογραφική παραγωγή», για να λάβει την εξής απάντηση:

«Εμένα η αγωνία μου είναι για όλα. Πρέπει να υπηρετήσω όλα τα οπτικοακουστικά. Αλλά πρέπει να σας πω πως οι πλατφόρμες θα αποδώσουν  στο ΕΚΚ περίπου 10-15 εκατομμύρια. Σκέφτεστε τι θα γινόταν αν δεν υπήρχε το cash rebate;». Και έκλεισε λέγοντας πως το ΕΚΟΜΕ, από τότε που ξεκίνησε, έριξε 130 εκατομμύρια στην αγορά.

Η συζήτηση έκλεισε με την παρότρυνση του κ. Crouzeix προς τους Έλληνες, να συνεχίσουν να είναι τόσο δημιουργικοί, με τόσο ισχυρές καλλιτεχνικές «φωνές». «Στείλτε μας τις μικρού μήκους σας, έως τον Οκτώβριο», παρότρυνε τους μικρομηκάδες.

DISFF#47 – Παρουσίαση Σκηνοθετών, Σάββατο 7/9/2024

DISFF#47 – Παρουσίαση Σκηνοθετών, Σάββατο 7/9/2024

DISFF#47 – Παρουσίαση Σκηνοθετών, Σάββατο 7/9/2024

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 47ο Φεστιβάλ Δράμας, δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του Φεστιβάλ. Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για τη δουλειά τους οι διαγωνιζόμενοι στη σημερινή παρουσίαση την οποία συντόνισαν ο Γιάννης Σακαρίδης (Εθνικό Διαγωνιστικό) και η  Μάγια Σφακιανάκη (Διεθνές Διαγωνιστικό):

EΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

«Κυρία Νίτσα» (Νεφέλη Ράπτη)

«Η ιδέα ήρθε από ένα διήγημα του Σωτήρη Δημητρίου στο οποίο μου άρεσε ο χαρακτήρας. Του το ζητάω και μου δίνει αμέσως τα δικαιώματα, αλλά το διήγημα ήταν γραμμένο σαν κωμωδία και δε λειτουργούσε κινηματογραφικά. Χρειάστηκε να το ψάξω πολύ, στη συνέχεια έγινε δράμα, προστέθηκε στο σενάριο το πρόσωπο της μητέρας, κι έτσι άρχισαν όλα με κάποιο τρόπο να λύνονται. Με το τραύμα, με το τι είχε αφήσει αυτή η μητέρα σαν πληγή στην κόρη της, με το πόσο δεσποτική μπορεί να ήταν ως προς εκείνη, άρχισαν τα πράγματα να λειτουργούν. Η Ναταλία Τσαλίκη κατάλαβε πάρα πολύ το ρόλο και αυτό βοήθησε την ταινία. Από την πλευρά μου πειραματίστηκα με ένα είδος που δεν ήθελα να είναι πολύ ρεαλιστικό, αλλά ήθελα να έχει μια ελλειπτικότητα, και αυτό το κρατήσαμε όσο μπορούσαμε»

«Άσκοπη μετακίνηση» (Νικολέτα Λεούση)

«Η προηγούμενη ταινία μου ήταν γυρισμένη το 2018 και πήρε τέσσερα χρόνια από τότε που την κατέθεσα για να γίνει, και η καθυστέρηση αυτή ήταν αρκετά τραυματική. Το ότι πήρε τόσα χρόνια από τη ζωή μου μια μικρού μήκους, ήταν καθοριστικό. Τα επόμενα χρόνια είχα μπει σε μια λογική ότι πρέπει να κάνω γρήγορα ταινία, να μην την ξαναπάθω όπως την προηγούμενη φορά, έτσι κατέθετα πολλά σενάρια και «το κυνηγούσα» πάρα πολύ. Κάποια στιγμή ένιωσα ότι το κυνηγάω για να μου δώσει μια ταυτότητα, εάν δηλαδή έχω ένα project σε ένα lab είμαι σκηνοθέτης, κι αν δεν έχω, δεν είμαι τίποτα. Περνούσαν τα χρόνια και δεν ήμουν τίποτα. Αναρωτιόμουν τι θα γίνει κι αποφάσισα να απελευθερωθώ. Είπα να το ρισκάρω και να κάνω ό, τι μου αρέσει, όταν και όπως μου αρέσει. Έτσι ελευθερώθηκα από την ταμπέλα, από τη μυθοπλασία, τα ρακόρ, και ησύχασα. Αυτή η ταινία με έχει βοηθήσει πάρα πολύ, έγινα και μητέρα σε αυτό το διάστημα και έχω επηρεαστεί καλλιτεχνικά από την κόρη μου. Είναι μια ταινία σαν παιδικό παιχνίδι και πείραμα. Η βάση για μένα ήταν ότι πάω πίσω στα βασικά, τα δικά μου πρώτα συναισθήματα, όταν ήμουν έφηβη κι έπαιρνα το λεωφορείο και κοιτούσα την πόλη και τους ανθρώπους από το τζάμι και επειδή αυτό μου άρεσε πολύ, τότε μου ήρθε η ιδέα ότι θέλω να γίνω σκηνοθέτρια. Βασική ιδέα της ταινίας είναι πως το να κοιτάζεις έξω από ένα παράθυρο, από μια θέση ασφάλειας, μοιάζει σαν να βλέπεις μια ταινία. Χρησιμοποίησα και προσωπικές ιστορίες που βρήκα και μου φάνηκαν ότι έχουν την αξία τους για το πώς λέω εγώ την ιστορία. Το πώς βλέπουμε κάτι είναι κατά κάποιο τρόπο κι αυτός ένας άξονας της ταινίας »

«Name day» (Κώστας Δημητριάδης)

Αναφερόμενος στην ιστορία της ταινίας του , που αφηγείται την αναγέννηση μιας τρανς κόρης την ημέρα που πεθαίνει η μητέρα της και το ανακοινώνει στους συγγενείς, ο σκηνοθέτης εξήγησε πως το σενάριο είχε αρχικά μια διαφορετική μορφή, που στη συνέχεια, παίρνοντας τη γνώμη και άλλων, γνωστών του προσώπων, άλλαξε χαρακτήρα, δημιουργώντας  «ένα γκέι άτομο που πήγε στην κηδεία της μητέρας του να κάνει το coming out, αλλά ούτε αυτό με εξέφραζε», όπως είπε, «και μετά από περαιτέρω αναζητήσεις μου δόθηκε η ευκαιρία να εκφράσω την προσωπική μου πλευρά μέσω της πρωταγωνίστριάς μου της Κωνσταντίνας Λία, φτάνοντας στην τελική μορφή. Και πάλι άλλαξαν κάποια πράγματα, καθώς αρχικά η ηρωίδα δεν είχε κάνει φυλομετάβαση. Είπαμε να καταλήξουμε στο ότι όλοι την φωνάζουν Ορέστη και εκείνη προσπάθησε να βρει το θάρρος να το ομολογήσει για να πάψει ο κύκλος των ψιθύρων από τους συγγενείς.  Αυτό που ήθελα να δείξω ήταν μια ιστορία πλήρους αποδοχής από τη μητέρα καθώς στην κοινωνία  μας δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Μια όμορφη ιστορία σχετικά με την αποδοχή και το τρανς ζήτημα που χωρίς να είναι αυτός ο αρχικός σκοπός, τελικά έγινε»

«Σπίτι» (Σοφία Σφυρή)

«Ξεκίνησε ως μια μη ιστορία, με τυχαία κείμενα που μου έρχονταν στο μυαλό και είχαν το στοιχείο του μαγικού ρεαλισμού. Η  αφορμή ήταν ότι έχασα τον μπαμπά μου το 2020 και μια βδομάδα πριν το σκληρό lockdown. Τρεις μήνες καραντίνα στη συνέχεια τους πέρασα σε αυτό το σπίτι, που είχε χτίσει ο μπαμπάς. Το παρατηρούσα πάρα πολύ λόγω του εγκλεισμού και ταυτόχρονα βίωνα το πένθος κι έβλεπα εκείνον μέσα στο σπίτι, κάτι που λειτουργούσε ως μια διαρκής υπενθύμιση της απώλειας και ταυτόχρονα κάτι πολύ παρήγορο γιατί παρατηρούσα πώς είχε φροντίσει να ζήσουμε σε αυτό το σπίτι. Έτσι ξεκίνησα από μια πολύ προσωπική μου ιστορία και περνώντας από διάφορα στάδια, με αρχικά κεντρικό χαρακτήρα το σπίτι σε μια μορφή ντοκιμαντέρ, πέρασα στο στάδιο της μυθοπλασίας, όπου δεν στάθηκα, και κατέληξα στο ντοκιμαντέρ μυθοπλασίας. Το στοίχημά μου ήταν να ξεκινήσω από μια προσωπική ιστορία που δεν αφορά πολύ κόσμο, αλλά κυρίως την οικογένειά μου και τους φίλους μας και να θίξω θέματα που αφορούν πολύ περισσότερο κόσμο. Ήθελα να μιλήσω για την απώλεια με κάπως πιο φωτεινό τρόπο. Δεν ήθελα να μιλήσω μόνο για το πένθος και τον πόνο, με ενδιέφερε το μετά, η αποδοχή και το πώς στη ζωή συμβαίνουν όλα ταυτόχρονα».

«Roger»  (Θάνος Μήτσιος)

«Ήταν ένα σενάριο που είχα γράψει κάποια χρόνια πριν, οπότε περίμενα κι εγώ αρκετά μεγάλο διάστημα για την επιχορήγηση από το Κέντρο Κινηματογράφου. Το θέμα της ταινίας, η σχέση πατέρα-γιου και το τοξικό περιβάλλον του σπιτιού, η τοξική αρρενωπότητα που κυριαρχεί στην επαρχία, είναι από τα ζητήματα της ταινίας. Κάτι άλλο που με απασχολούσε πολύ ως βασική θεματική, είναι ο ανταγωνισμός μεταξύ αγοριών και αντρών. Το έχω ζήσει και προσωπικά καθώς έτυχε να κάνω πρωταθλητισμό σε ατομικό άθλημα από μικρή ηλικία. Ειδικά στις ηλικίες 12 με 14 μεταξύ αγοριών λέγονται πράγματα σκληρά. Κάποια στιγμή γνώρισα κάποιους από τους χαρακτήρες κι έτσι ξεκίνησα να γράφω το σενάριο ξέροντας ότι θέλω να μιλήσω για αυτά τα θέματα. Μέχρι τελευταία στιγμή, μέχρι να φτάσω στο γύρισμα, άλλαζα πράγματα, ξαναέγραφα σκηνές, πρόσθετα στοιχεία και αναφορές, σαν να είναι η πρώτη ταινία ζήτημα ζωής και θανάτου, πως πρέπει να κάνεις κάτι φανταστικό που θα πρέπει να πάει καλά. Είναι όλη η πίεση της πρώτης ταινίας. Σε αυτήν ήθελα να αφήσω όσο γίνεται το θεατή να παρατηρήσει πράματα, να μην τον κατευθύνω στο τι εγώ θέλω να δει»

ΔΙΕΘΝΕΣ  ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

«Looking she said I forget» (Naomi Pacifique)

«Είναι μια προσωπική ιστορία εγγύτητας σχέσεων, μια ταινία σπουδαστική, αλλά με περισσότερα χρήματα, συμπαραγωγούς και πολλούς ανθρώπους να δουλεύουν. Ωστόσο κάποια στιγμή οι παραγωγοί επιδίωξαν να επιβάλουν την άποψή τους, κάτι που μοιάζει με μπούλινγκ, ήθελαν να αφαιρέσουν πολλές σκηνές, αλλά πάλεψα να κρατήσω τις περισσότερες. Το ίδιο πάλεψε και ο μοντέρ. Το σενάριο ολοκληρώθηκε και χρηματοδοτήθηκε σε δύο με τρία χρόνια. Όσον αφορά τους χαρακτήρες, έβλεπα συνεχώς ηθοποιούς για δύο χρόνια,  και στο τέλος συνάντησα και την πρωταγωνίστρια μου καθώς έμοιαζε με αυτόν τον χαρακτήρα που είχα γράψει και ήθελα. Χωρίς να έχει περάσει η ίδια από μονογαμικές σχέσεις. Πολλές από τις αναφορές της ταινίας είναι πραγματικές. Δουλέψαμε με τους ηθοποιούς με πολύ αυτοσχεδιασμό, έτσι ώστε να ομαλοποιηθεί η σχέση τους πριν το γύρισμα. Το χρώμα παίζει ρόλο στην ταινία και είναι το μπλε, αγαπημένο χρώμα της μητέρας μου »

«The oasis I deserve» (Ines Sieulle)  

«Κάποιοι έχουν την ανάγκη να δείχνουν στον κόσμο πως μπορούν να  κυριαρχούν στους άλλους.  Άρχισα να βρίσκω χρήστες του Τικ Τοκ, μπήκα στο youtube, βρήκα συζητήσεις που αξιοποίησα και συνέθεσα εικονικούς συντρόφους σε διαδικτυακά chatbot που προσπαθούν αλλά δυσκολεύονται να  βρουν τη θέση τους στον κόσμο. Μοιράζονται τις σκέψεις τους με τους ανθρώπους με τους οποίους συνδιαλέγονται και τις περισσότερες φορές οι συζητήσεις είναι έντονες και σκληρές. Αυτό με κατεύθυνε να θίξω το πώς αντιμετωπίζουμε ανθρώπους με τους οποίους αισθανόμαστε ανώτεροι από αυτούς. Πρόκειται για ένα είδος ρατσισμού. Η συζήτηση που ανοίγει είναι μεγάλη και αφορά στο πως χρησιμοποιούμε κάποια εργαλεία που έχουμε στα χέρια μας. Η διαπίστωση πως η βία είναι εμφανής στο διαδίκτυο προκύπτει από τη θέαση όλων αυτών των βίντεο. Και όσα περισσότερα βίντεο βλέπουμε, τόσο συνηθίζουμε στη βία. Έτσι και η ταινία γίνεται βίαιη. Όσο πιο πολύ επαφή έχεις με τη βία, τόσο πιο πολύ τη συνηθίζεις .Στην πραγματικότητα όμως η βία είναι πολύ χειρότερη από ότι στην ταινία».